behoed je

voor hoopoplaaiende emoties

die in het heetst van de strijd

vreten aan haar eigenheid

pas wanneer intensiteit smeult

zwartgeblakerde sintels in de as

van verbolgenheid achterblijven

zal ze terug zichzelf zijn

wat mij betreft

ben ik dood

voor jou

hoef je me

zelfs niet

te herinneren

zoveel makkelijker

voor jou

alleen

bij jezelf

naar binnen

te gaan

ontdekken

dat opsluiten

geen zin heeft

eigen bestaan

de reden is om terug

naar buiten te treden

wanneer het weer

over de schreef gaat

vele velden blank

 komen te staan

klaagt de boer

zijn nood

in plaats van

greppels te graven

er in te geloven

dat zelfs een magere oogst

hongersnood in toom

kan houden

gedoemd

ze te zien verschroeien

in stoffiger dan ooit

waagt ze zich langs

openbloeiende bermen

toch verder

in schone schijn genoot ik

hoe regennevels

in vergezicht de aarde

leken te raken

tot verdronken velden

me in zwart vertelden

dat verdriet

me vooruit liep

roodaanlopend

en zwoelgeurend

toont zij hen de weg

naar honingzoet verpozen

voor ze verder

alsmaar verder hun weg

bloemverwekkend

verdergaan

als nieuwe herinneringen

zomaar opduiken

zal ik mezelf

erin moeten terugvinden

willen gaan verkennen

waar mijn eigen

zich al die tijd

verborgen heeft

zonder onrust

de sprong maken

vanuit het duister

naar helderdiep inzicht

je bent zo stil

dat ik

over jou

uitgeschreven raak

wegzink in dromen

zoveel mooier dan het verhaal

waarin je mij

hebt achtergelaten

als waanzin

om aandacht vraagt

stormenderhand

door de linies

tracht te raken

veilig gehecht mensen

elkaars handen

 moeten loslaten

weet dan dat zij ondanks

steeds  aards verbonden

zullen  blijven

getooid met witte elfensluiers

lijkt het of hij

zich even zucht

in feeëriek mooi

tot trollen en heksen

met trilzwammen en zwarte bessen

hem als schimmend spoor des doods

terug in palmen

dacht je oud

in winters voorbij gaan

tot zomerse warmte

bloesems in je kruin ging hangen

die geurend naar

eindeloze jeugd

mij telkens weer van droom

naar herinnering liet bewegen

daar waar ze eens

verweven en verbonden

zich bezondigde

aan het minnen

plukt ze nu de herinneringen

en vlecht ze

met handige handen tot kransen

 die haar liefde dragen

ik heb geen haast

wil gaandeweg over heg en haag

ontdekken hoe schoonheid

mijn hart raakt

want éénmaal achter de horizon

zal het kilte zijn die me

in uitgestrekte eindeloosheid

verder draagt

lijkt de weg versperd

windvlagen

 houden mij gaande

laten toe

 tijd en plaats

 te overstijgen

zonder harde strijd

de vleugels

 wijd gespreid

met de luchtstroom mee

aan nieuw leven

 vorm te geven

hoe wreed

het ontzielde spreekt

tussen een wolk

van warm geel

groei en doods

me zo raakt

ik verstomd het beeld

naar binnenkeer

weet dat ik voortaan

alleen de paden ga

waar ik geen vrees

voor ’t einde ken

geen stenen

hoef te rapen

enkel bloemen plukken

welke geluk vertalen

na een levenlang

in blozend bekoren

hem zal verwelkomen

die achter mij is blijven lopen

in mistig zicht

zweven wij ontdaan

raken ontbonden

vanwaar wij stonden

om uitgestrekter dan ooit

gebroken te gaan neerliggen

zelfs al weet ik

dat emoties delen

opluchting kan geven

deze moet ik zelf doorleven

niet in realiteit

maar diep in mij

zal ik de zin

van mijn verdriet vinden

heb ik

in ervaren

dromen achtergelaten

dan nog zal

een uitgestrekte morgen

me laten ontdekken

dat eenzijdig

liefde geven

nooit zinledig is

wanneer de avond

het licht dimt

het duister

mijn angst verlinkt

 dwingt dromen

op te geven

omdat verleden

ophoudt in ’t heden

dan weet ik

dat toekomst in dit aardse

geen bestaansrecht

meer draagt