als de avond verstomd

wijl donkerte opkomt

een donkerte die me brengt

naar een nacht die

losstaat van werkelijkheid

is er een hartslag nodig

om boven stilte uit te komen

een hartslag die een nieuwe

dageraad beoogt

weelderige beelden meedraagt

nog voor de zon is opgestaan

verwachtingen verbleekten

toen het onverwachte

me nabij kwam

met trillende vleugels

neerstreek in mijn hart

een nieuwe wending

aan mijn leven gaf

waarbij ik niet langer hoopte

maar onvoorwaardelijke liefde

kon geven en ontvangen

zoals jij

mij de zee

laat horen

neemt ze driftig

alle rijkdom

naar de diepte mee

om ze later als

stil wit wolkend geruis

op ’t strand terug te werpen

me eraan herinnert

dat wat ooit is geweest

hoe dan ook terugkeert

het licht van de morgenzon

langs de randen van de gordijnen

zo volmaakt sereen naar binnen

zien glijden

begiftigd me met een verlangen

mezelf over te geven aan de meest

onvoorwaardelijke liefde

die ik ooit heb gevoeld

wijl zij zich

met mijn leven verbindt

als een stil

innemend gerucht

dwaal jij voortaan

in ons tekenlokaal

leven wij je verder

kleuren mengend

gelukkig uitstrijkend

als jouw lied

dat even opklimt

uit immens

innerlijk verdriet

in je haastig voorbijgaan

heb ik de neiging

om uit je wereld

te verdwijnen

in plaats van te bloeien

je een glimlach te geven

laat ik me in de onderstroom

van leven meedrijven

op zoek naar het geluid

van terugkerend getij

in een zee van bewustzijn

ware liefde mijn aandacht geef

leef

zonnestralen

die mijn tuin enthousiast

tot een oase

vol magie

onderdompelen

verschaffen mij

een overweldigend weten

dat wat zich

voor mijn ogen afspeelt

de kloof tussen aarde en hemel

kleiner maakt

durven blijven dromen

de oorsprong van liefde

miraculeus voortbrengt

het gaat om liefde

wanneer ik

ze zie bloeien

met mijn eigen reden

vol passie vergaar

om te ontdekken

dat ze in mijn hart

vereeuwiging zullen kennen

ween me een rivier

vol verhalen

die het landschap

zijn kleuren laat zien

beleef en min haar

van bron tot monding

met de stroom mee

één frêle luistering

jij bent ik ben

ons zelve zo eigen

al is het soms benauwend

toch kan die inbreuk

op persoonlijke ruimte

juist datgene zijn

wat je nodig hebt

ondergrondse ommekeer

zal ervoor zorgen

dat ze werelds aanschijn

ooit terug zullen kleuren

al zie ik de blaadjes

van de anemonen reeds

overstraalt door de dood

verspreidt liggen

hun uitgebloeide hart

draagt nog steeds

de mimiek van leven mee

zittend in mijn ouwe getrouwe zeteltje

tussen de gele paardenbloemen

en lieflijke meizoentjes in het gras

de her en der uitgestrooide vergeet mij nietjes

zoete geur van diep paarse seringen

een meizon als bijzondere weelde

van licht zien ondergaan

verwacht ik geen kwaad van de nacht

maar zal hij mij een hemelbed

vol schitteringen schenken

zodat ik niet langer bang ben van het donker

het doodstille niet meer veracht

maar aanvaardt als met een toekomst in zich

Ik voel hetzelfde

voor jou

wou dat het niet

zo was

maar

het is wel degelijk zo

liefde is

onweerstaanbaar

neem hun schoonheid in mij op

wijl ik mezelf beloof hen ooit te tekenen

tijdens één van die lange winteravonden

met schemertoestanden

in de kleur die mij verraste

als ik je zo zie

je takken wazig

naar de aarde groeiend

zonder hang naar zekerheid

pril uitbloeien tot

groen dat rust geeft

midden zon, regen en wind

voel ik me niet langer vreemd

maar op mijn plaats

meer waar

als ik je hebben zal

jij hebt helemaal jezelf

vind ik je eindeloos

jij mij

op zoek naar iets wat ik

niet kan benoemen

tussen het intieme

en eindeloos onbekende

een verlangen

dat blijft voortduren

weliswaar getint met vleugjes

mysterie die hoop levendig houdt

foto van Jim Loznicka

met dank aan Hannie om hem te delen

leven wil leven

vindt altijd wel een manier

om door te zetten

met de stroom mee

ruimte vrij maken

grenzen verleggen

de wereld datgene

na te laten

wat betekenis heeft

een Gods meesterwerk

hoe klein dan ook

je zachte aanblik

doet me verlangen

naar je hart

jouw waarachtigheid

te minnen

vol bezieling en vervoering

zo intens

de zin me nooit meer ontgaat

met groen gevonk

ontwaak jij mijn wereld

verschijnen vogels

die geslapen hebben

in je ziel kwinterlierend

naar omhoog

capriolen net ontpopte vlinders

met hunkering naar meer

boven jouw nog net niet

ontluikende bloemen

terwijl mijn berk

meer verzilverd

dan gisteren

door ’t licht van de zon

de passie opwaait

me dieper te wortelen

dan hem om van wat ik

de voorbije jaren heb gemist

nog intens lang te genieten