neem hun schoonheid in mij op

wijl ik mezelf beloof hen ooit te tekenen

tijdens één van die lange winteravonden

met schemertoestanden

in de kleur die mij verraste

als ik je zo zie

je takken wazig

naar de aarde groeiend

zonder hang naar zekerheid

pril uitbloeien tot

groen dat rust geeft

midden zon, regen en wind

voel ik me niet langer vreemd

maar op mijn plaats

meer waar

als ik je hebben zal

jij hebt helemaal jezelf

vind ik je eindeloos

jij mij

op zoek naar iets wat ik

niet kan benoemen

tussen het intieme

en eindeloos onbekende

een verlangen

dat blijft voortduren

weliswaar getint met vleugjes

mysterie die hoop levendig houdt

foto van Jim Loznicka

met dank aan Hannie om hem te delen

leven wil leven

vindt altijd wel een manier

om door te zetten

met de stroom mee

ruimte vrij maken

grenzen verleggen

de wereld datgene

na te laten

wat betekenis heeft

een Gods meesterwerk

hoe klein dan ook

je zachte aanblik

doet me verlangen

naar je hart

jouw waarachtigheid

te minnen

vol bezieling en vervoering

zo intens

de zin me nooit meer ontgaat

met groen gevonk

ontwaak jij mijn wereld

verschijnen vogels

die geslapen hebben

in je ziel kwinterlierend

naar omhoog

capriolen net ontpopte vlinders

met hunkering naar meer

boven jouw nog net niet

ontluikende bloemen

terwijl mijn berk

meer verzilverd

dan gisteren

door ’t licht van de zon

de passie opwaait

me dieper te wortelen

dan hem om van wat ik

de voorbije jaren heb gemist

nog intens lang te genieten

zie hem takjes weven

door middel van spinrag

het nest vorm geven

versieren met kleine

stukjes korstmos

er duizend pluimpjes

invoeren zodat het een

zacht bedje wordt

fladderend aangeven dat

zijn bouwsel klaar is

voor nageslacht

hij een vrouwtje verwacht

weg verregende dagen

wanneer gestoei

de bovenhand neemt

sprankelend flirt

en wordt geflirt

midden veranderende

omstandigheden mijn bloei

stiekem achter de hand houdt

om door warmte

in de watten

te worden gelegd

tot ik mijn kroon

over onze werkelijkheid

span

helemaal mezelf

van je houdt

draag stil gemis

wacht en onderga

de wind en wolken

de aarde

tot licht en warmte

die ene paasbloem

stralend uitbot

leven in beweging

me meeneemt

weg van soberheid

zoektocht en volharding beloond

wanneer ik juist vandaag

tussen duisternis van zonde

en licht van leven

takken met doornen

zie uitgroeien

tot een knoppende roos

die zal open bloeien

als een rood omfloerste

adem van eeuwigheid die

volmaakte liefde neerschrijft

mijn heil

omdat zij

niet van haar

konden houden

zoals ze was

brak ze uit

zonder spoor van

een gebroken hart

om eigen soort te zoeken

tot ze

een liefdesleven

in eigen hemel

vond

ongeremd

zoals elke vrouw

het zou willen

omdat zij weet

het niet samen weten

door traagheid

zijner gedachten

haar warme hand

op zijn hart niet langer

als vervoering aanvoelt

lente licht

raken beiden als vergrijzende

twijfel ingesneeuwd

met de pijnlijke vraag of dit

werkelijk alles is

wat leven hen

heeft meegegeven

heb haar ontdekt

onderweg in Praag

als mysterie

een fenomeen

uit het verleden

die tot me tracht

door te dringen

als zingeving midden

alledaagse dingen

inspiratie geeft om

haar weer op te bouwen

met mijn zienswijze

tot een waarachtige

schoonheid

die me immer

blijft vervullen

het meest spannende

ooit gekend

die lentekriebels

houd ze vast

tot ze gaan bloeien

enig

wat mij betreft

dat ene moment

toen twee harten samen

beseften dat ze nooit

alleen zijn geweest

nooit alleen zullen zijn

vanwege verbondenheid

waaruit hun kracht schuilt

stroomden verlichtende tranen

als een stortvloed vol emoties

uit hun ogen

ze namen hen mee

van dat ene stukje blauw

naar veel meer hemel

waar liefde

leven en nog zoveel meer

beheerst

onlosmakelijk

zich gelukkig weten

samen één

enthousiasme

in beweging

doet stof

van me afslaan

doorgaan

om groei-ervaring

diep te voelen

leven

koestering

erkennend

zelf open bloeien

helemaal mezelf

een simpel

mooi mens

midden een wereld

die veel beter is

dan ik ooit dacht

ze voelden de druppels niet

zelfs al regende het hard

toen ze zich in de kruin

hadden verscholen

voor de wereld

elk met hun waarheid dicht bij elkaar

wachtend op de dageraad om

net voorbij hun dromen

waar Zij en iedereen bij is

boven de grond te gaan zweven

spelenderwijs het verbonden

zijn te verwoorden

aangedaan

vraag ik me af waarom

pijn in de stilte

niet wil dat liefde

wordt uitgesproken

dat wat het hart voelt

geruisloos sust

me zonder woorden verhaalt

dat ik in mezelf

moet verdwalen

vooraleer het licht

te vinden

een licht met de weerschijn

van jouw schaduw

die me laat aanvoelen

dat leven

een plan met me heeft

vol passie

totale overgave

immer één

voorbestemdheid

nog voor de ziel met

donkere randen barst

licht

naar binnen kan

wil ik schoonheid

in lelijkheid zien

midden catacomben

prilheid

als unieke afdruk ervaren

vast geloven dat

hervorming hoe dan ook

toekomst creëert