al is het soms benauwend

toch kan die inbreuk

op persoonlijke ruimte

juist datgene zijn

wat je nodig hebt

ondergrondse ommekeer

zal ervoor zorgen

dat ze werelds aanschijn

ooit terug zullen kleuren

al zie ik de blaadjes

van de anemonen reeds

overstraalt door de dood

verspreidt liggen

hun uitgebloeide hart

draagt nog steeds

de mimiek van leven mee

zittend in mijn ouwe getrouwe zeteltje

tussen de gele paardenbloemen

en lieflijke meizoentjes in het gras

de her en der uitgestrooide vergeet mij nietjes

zoete geur van diep paarse seringen

een meizon als bijzondere weelde

van licht zien ondergaan

verwacht ik geen kwaad van de nacht

maar zal hij mij een hemelbed

vol schitteringen schenken

zodat ik niet langer bang ben van het donker

het doodstille niet meer veracht

maar aanvaardt als met een toekomst in zich

Ik voel hetzelfde

voor jou

wou dat het niet

zo was

maar

het is wel degelijk zo

liefde is

onweerstaanbaar

neem hun schoonheid in mij op

wijl ik mezelf beloof hen ooit te tekenen

tijdens één van die lange winteravonden

met schemertoestanden

in de kleur die mij verraste

als ik je zo zie

je takken wazig

naar de aarde groeiend

zonder hang naar zekerheid

pril uitbloeien tot

groen dat rust geeft

midden zon, regen en wind

voel ik me niet langer vreemd

maar op mijn plaats

meer waar

als ik je hebben zal

jij hebt helemaal jezelf

vind ik je eindeloos

jij mij

op zoek naar iets wat ik

niet kan benoemen

tussen het intieme

en eindeloos onbekende

een verlangen

dat blijft voortduren

weliswaar getint met vleugjes

mysterie die hoop levendig houdt

foto van Jim Loznicka

met dank aan Hannie om hem te delen

leven wil leven

vindt altijd wel een manier

om door te zetten

met de stroom mee

ruimte vrij maken

grenzen verleggen

de wereld datgene

na te laten

wat betekenis heeft

een Gods meesterwerk

hoe klein dan ook

je zachte aanblik

doet me verlangen

naar je hart

jouw waarachtigheid

te minnen

vol bezieling en vervoering

zo intens

de zin me nooit meer ontgaat

met groen gevonk

ontwaak jij mijn wereld

verschijnen vogels

die geslapen hebben

in je ziel kwinterlierend

naar omhoog

capriolen net ontpopte vlinders

met hunkering naar meer

boven jouw nog net niet

ontluikende bloemen

terwijl mijn berk

meer verzilverd

dan gisteren

door ’t licht van de zon

de passie opwaait

me dieper te wortelen

dan hem om van wat ik

de voorbije jaren heb gemist

nog intens lang te genieten

zie hem takjes weven

door middel van spinrag

het nest vorm geven

versieren met kleine

stukjes korstmos

er duizend pluimpjes

invoeren zodat het een

zacht bedje wordt

fladderend aangeven dat

zijn bouwsel klaar is

voor nageslacht

hij een vrouwtje verwacht

weg verregende dagen

wanneer gestoei

de bovenhand neemt

sprankelend flirt

en wordt geflirt

midden veranderende

omstandigheden mijn bloei

stiekem achter de hand houdt

om door warmte

in de watten

te worden gelegd

tot ik mijn kroon

over onze werkelijkheid

span

helemaal mezelf

van je houdt

draag stil gemis

wacht en onderga

de wind en wolken

de aarde

tot licht en warmte

die ene paasbloem

stralend uitbot

leven in beweging

me meeneemt

weg van soberheid

zoektocht en volharding beloond

wanneer ik juist vandaag

tussen duisternis van zonde

en licht van leven

takken met doornen

zie uitgroeien

tot een knoppende roos

die zal open bloeien

als een rood omfloerste

adem van eeuwigheid die

volmaakte liefde neerschrijft

mijn heil

omdat zij

niet van haar

konden houden

zoals ze was

brak ze uit

zonder spoor van

een gebroken hart

om eigen soort te zoeken

tot ze

een liefdesleven

in eigen hemel

vond

ongeremd

zoals elke vrouw

het zou willen

omdat zij weet

het niet samen weten

door traagheid

zijner gedachten

haar warme hand

op zijn hart niet langer

als vervoering aanvoelt

lente licht

raken beiden als vergrijzende

twijfel ingesneeuwd

met de pijnlijke vraag of dit

werkelijk alles is

wat leven hen

heeft meegegeven

heb haar ontdekt

onderweg in Praag

als mysterie

een fenomeen

uit het verleden

die tot me tracht

door te dringen

als zingeving midden

alledaagse dingen

inspiratie geeft om

haar weer op te bouwen

met mijn zienswijze

tot een waarachtige

schoonheid

die me immer

blijft vervullen

het meest spannende

ooit gekend

die lentekriebels

houd ze vast

tot ze gaan bloeien

enig

wat mij betreft

dat ene moment

toen twee harten samen

beseften dat ze nooit

alleen zijn geweest

nooit alleen zullen zijn

vanwege verbondenheid

waaruit hun kracht schuilt

stroomden verlichtende tranen

als een stortvloed vol emoties

uit hun ogen

ze namen hen mee

van dat ene stukje blauw

naar veel meer hemel

waar liefde

leven en nog zoveel meer

beheerst

onlosmakelijk

zich gelukkig weten

samen één