zittend in mijn ouwe getrouwe zeteltje

tussen de gele paardenbloemen

en lieflijke meizoentjes in het gras

de her en der uitgestrooide vergeet mij nietjes

zoete geur van diep paarse seringen

een meizon als bijzondere weelde

van licht zien ondergaan

verwacht ik geen kwaad van de nacht

maar zal hij mij een hemelbed

vol schitteringen schenken

zodat ik niet langer bang ben van het donker

het doodstille niet meer veracht

maar aanvaardt als met een toekomst in zich