toen ik

bij de aanblik

van uitgestrektheid

op de stilte stootte

ging ik ergens

tussen fantasie en werkelijkheid

mijn kijk

op de wereld herzien

In hun kennen

van aarde

en hemel

staan ze

in zichzelf reeds

groot te wezen

nog voor het

bloesemende

wit

hen naar

welig sappige

volmaaktheid draagt

zal de dood komen

wanneer het donker

achter de ogen is

men in het hoofd geen

enkele herinnering terugvindt

of komen er nieuwe dagen

omdat het hart nog bonst

wanneer ze

verder dan de horizon

de ochtend zien opstaan

pas toen ik

gensters van zilver

goud en brokaat

van tussen de wolken

ging puren

kon ik afstand nemen

van leven

om het vonkende

als droom

neer te schrijven

toen zij tijdens herfst

dor en broos wegkwijnden

dacht ik

de wereld donker

wist ik veel

dat verborgen in de schaduw

kracht diepgeworteld

zijn tijd wachtte

om in volheid

van zomers leven ons

in een telkens anders beleven

zijn eindeloze rijkdom te geven

de zachtheid

van warm verlangen

zit zo diep

verbloemd

in haar hart

dat het nooit

de dag zal vinden

nu reeds ligt oorsprong

diep onder de aarde

in zichzelf besloten

zwaar te ademen

omdat er weldra leven

schoorvoetend traag

als gebarsten ziel

uit vergetelheid zal kiemen

tussen hemel en aarde

in uitdagend groen

tot sterk gewortelde bloem

zal voortbewegen

het grillige dat

zwarte schaduwen

tegen de grijze lucht tekent

lokt de avond

in de hoop

dat het licht van de maan

met wolkjes koude adem

de hemel openbreekt

omdat het liever

in feeërieke schijn

het nabije

wil opwachten

dwarrelen ze licht
zuiver winterse betekenis
op d'aarde neer
dan nog
zal er morgen
lente wezen

het bleke stille
van mezelf
deed me
mijn ogen sluiten
lichaam
aan dromen
weggeven

tot ik het
ging doorzien
en ze wegrilde
zelf ging beslissen
om verder te slapen
of met kleur op de wangen
op te staan

vertel hen overdag
tot ik ze
aan de hemel zie
als onvervalste magie

besef dat
schitterende helderheden
uitdrukking geven
aan verheven gedachten

zelfs al wordt
tijd en ruimte
in zijn wijdheid
vaag gehouden

nadat zon en maan
in elkaars
warme omarming

me urenlang
meenamen
tussen de wolken

kwam ik veel te snel
in de luminatie
van de dag terug

realiteit
een kouder gegeven
dan de droombeelden
waartusen ik zweefde

over de beemden
strooit volle maan
beelden uit
die verhalen geven

zodat zij niet langer
nevel nodig hebben
om indrukwekkend te zijn
bij winterse waarheid

hou me vast
in het gevoel
dat niet
tot bedaren komt

rek de tijd
van het blijvende
laat me
telkens weer genieten

zelfs wanneer we moe
naar elkaar handen tastend
de slaap
voelen komen

behoedzaam
voor voortijdig
wil hij
nog even stil zijn

onpeilbaar
vaag blijven
waarheid
van binnen houden

tot het moment waarop
de wind gaat liggen
wolken
de zon verzachten

om met onthulling
vervulling te bereiden

hoe kan ik
slapen zonder weten
verdriet vergeten

wanneer ik
moet opstaan
in de dag

waar 't licht
nog glimt
als toen

geef haar de tijd
te ontluiken

pas dan
zal je geboeid worden

door een bloem
in groei

zal je rijker oogsten

dan ooit gedacht

waarom zou ik

vrij van gevoel

zonder hartslag

spook moeten spelen

tussen waanideeën

geef me maar

een realiteit

waar mijn geluk afhangt

van het verdwalen

tussen waarheid

eens dacht ik me daar

waar sterren zich spiegelen


nu smaak ik

in een zee van tijd

enkel het zout

van kwijtgeraakt beleven