wanneer ik

na al die tijd

bij jou durf zijn

wil ik een schicht

van goedkeuring

in je glimlach dromen

als gedachtestroom

de woorden horen

dat je me graag mag

zonder schrik

met tranen van verdriet

bij jouw graf staan

wanneer ik

mijn grenzen verleg

vlucht ik spoorloos weg

van grijs en beton

naar een leven tussen bomen

waar ik op een elfensteen

mezelf beloon met dromen

over feeën en tovenaars

die mij in eigen sprookje

laten geloven

zie bloemen

nog in weelde

wuivend geurend

reeds om zomer treuren

nog nagloeiend

het hoofd buigen

in een wind die reeds

een ander lied zingt

dra hun bloemblaadjes

als vluchtige schoonheid

door de lucht jaagt

als voltooide zomertijd

als een blauwe hemel

open bloeit met

wollig witte dromen

die mij laten  zweven

ontdek ik een wonderwereld

 waar magie

zich met illusies verweeft

tot hij grijs weg krimpt

onweer mij

met wakker worden bedreigt

waai niet langszij

maar omstrengel mij

wild en speels

met aanwezigheid

zodat ik krommend

in jouw kracht

naar steeds meer

begeerte tracht

tot ik niet langer

emotie draag

en nagenietend

in volkomenheid bedaar

wanneer er geen vertrouwdheid

alleen maar achterdocht

met een lichaam vrijt

een passieloos woordenspel

alles toedekt

wat er ooit is geweest

jij me niet meer

in jou laat schuilen

maar telkens buitensluit

weet ik

dat mijn leven

een schaduw meer heeft

pas wanneer wij

in een wereld

waar fantasie meer biedt

dan werkelijkheid

elkaar in wakende sluimering

laten dromen

dat sprookjes niet alleen

in boeken bestaan

zullen wij iedere dag

gelukkig verder spelen

zelfs geloven dat regen

ons geen verdriet

maar vreugdetranen giet

vroeger mocht hij

bos wezen

een plaats waar wij

met kabouters en feeën

iedere vakantie gingen kamperen

nu blijkt hij alleen maar

uit sprokkelhout te bestaan

waar de verhalen van toen

 enkel als herinnering ronddwalen

wanneer het sombere

van de nacht wegkwijnt

de dag wakker schrikt

uit de stilte

zon nog even

rood sluimert

in een weidse ruimte

van parelende dauw

ontwaken wij samen

uit  eenzaamheid

en ontdekken een wereld

die onze prille liefde tekent

bloesemde zij

in lente nog zo mooi

zomerdroogte zorgde ervoor

dat ze haar blad verloor

en toen de herfst

haar te kleine vruchten plukte

heeft ze zich omringd

door jaren van weleer

in winterslaap geweend

geniet in ochtenddauw

van het parelend ogenblik

wanneer ik voor jou

mijn bloemkroon openvouw

adem mijn geur

ontdek mij lijfelijk mooi

wees mijn prooi

kleef je vast

diep in mij

en ontdek de kracht

van ons samenzijn

wanneer zomer

de schoonheid van de natuur

in volle glorie

voor me uitrolt

dan lijkt het

of ik op een kleurig tapijt

van pril naar weelderig

de wereld in zweef

en ervaar dat genieten

van de groei van leven

mij het paradijs

op aarde geeft

jij die vroeger

fris groen wolkte

af en toe jouw waarheid

in bruin rood vertolkte

zelfs kaal grijs

nog teken van leven gaf

en in een nieuwe kringloop

mij bloesems toonde

neigt nu vermolmd

naar de grond

waar je door de tijd

aards wordt toegedekt

en verdwijnt

terwijl ik vlindervleugelig

langs het bloemperk trek

de zomer ruik

in de zoete geur

van fleurende sierstruiken

glimt mijn hart

het zonlicht tegen

en golf ik

gedragen door kleurrijke beelden

naar een bruingetinte herfst

laat me even

roerloos vlak

alles beleven

heb genoeg

van het schrikbeeld

dat mij

 in sterke stroming

met telkens

meer averij

laat verder leven

het licht

waarvan de schijn

met een zucht wordt gedoofd

van warmte beroofd

hou ik vast in dromen

omdat ik samen als we waren

de herinnering nog jaren

in mijn hart wil bewaren

want zelfs al adem ik

eenzaam verder

wat me heeft toebehoord

verlies ik nooit

wanneer de hitte

boven de grond

weerkaatsing danst

hemelsblauw

kent op wollig wit

de overhand

vogels vliegen

een langzame vlucht

rond een flonkerende zon

de stille hartenklop

 van leven

het landschap sust

dan pas kent augustus

terug  zomer

de rookgeur van verbrand kruid

liet me terugkeren

naar mijn jeugd

toen we zomersjong

een hele dag door

aardappelen rooiden

een oplawaai kregen

wanneer wij

de krieltjes waren vergeten

maar ook hoe we na oogst

ze in het vuur gooiden

en rokend warm opaten

niet beseffend

dat een zorgeloze tijd

zo vlug voorbij zou zijn

en jouw woorden

die klagen om gelezen te worden

sleuren mij

door regels vol venijn

waarbij ik de inhoud

met pijn uitwis

en leugens laat wegkwijnen

in grijs

want zelfs wanneer mijn hart

door jouw pen wordt gekrast

weet dan dat ik in schoonschrift

reeds mijn eigen sprookje schrijf

in een even omgeven

open jij verbeelding

voert mij mee

waar passie leeft

tot beleven

wordt toegedekt

met onaards stil

ondanks je

naast me ligt

ik jou niet meer vind