niet wetende de weg

naar liefde is nooit effen

strijkt ze de plooien

van haar nieuwe jurk glad

pikkelt ze op veel te hoge

zwart gelakte schoenen

langs de kinderkopjesbaan

naar haar liefdeskompaan

die zit te flikflooien

met een nymfomane

zelfs sterren

kijken afgunstig op hen neer

wanneer zij spelend delen

hun aanreiken

zo immens wanneer zij zich

in tijdloos neervlijen

en zich overgeven

aan wat passie zij
betekent 

wil rustig

in je armen slapen

mezelf losmaken

van alle indrukken

die mij bestormen

zodat ik kan ontwaken

in een beschermende cirkel van liefde

die mijn onderbewustzijn raakt

en mij de schoonheid van leven

dromend laat beleven

in plaats van binnenkamers

zich aan soberheid te vergapen

laten we de dagen

uit wandelingen bestaan

waar wij eindeloosheid

zonder eenzaamheid treffen

en in rijke inhoud

verdwaald raken

want zowel een gouden gloed

dat met rakende intimiteit

de dag laat ontwaken

als een schaduw van wolken

die ons door het obscure meetroont

 vertalen ons aanlokkelijkheid

toen de zon

verlangen scheen

heb je mij in wiegend geel

de zomer van mijn leven

laten beleven

bracht samenspelen

ons naar een hoogtepunt

waar alledaagse sleur

door begeerte

wordt herschreven

waarbij werkelijkheid

zich beweegt

naar herinneringen

die blijven swingen

in de muziek

van samenzijn

haar strijd

tegen het grijs

lijkt uitgeteerd

en tevergeefs

slechts een waan

van kleur

flardt een ogenblik

door het donker

begoochelt

de hemel rood

om even vlug

te doven

wanneer ik het waag

zomers te verdwalen

in een bebloemde wei

zal ik me

vastklampen aan je schoonheid

en strelend bedelen

om bodemloos diep

bloemzacht mijn verhaal

te mogen halen

in pril groen te vertalen

ik leef me boom

wortel me bezield vast

in thuis

om mijn verhaal ruisend

ring na ring

te blijven dromen

egotrippend vruchten draag

zelfs na pluktijd

groenbloeiend warmte vraag

tot ik afgekapt

ruimte haar ledigheid

laat herwinnen

in zwoele avondlucht

wordt beleven

als herinnering geplukt

om als ruiker

mee te dragen

naar een nieuwe dag

die me verraadt

tijd de geur

van de nacht loslaat

waar restheuvels

het landschap tekenen

kronkelige kasseiwegen

zich langs rijen knotwilgen bewegen

klaprozen en korenbloemen

de bermen laten bloeien

winden het water van de beken

zilver laat rimpelen

en de holle weg

de oude trambaan terug ontdekt

daar wandel ik als gelukkig kind

terug in mijn herinneringen

restheuvels : heuvels die niet geërodeerd

zijn door hun rotsachtige ondergrond

wanneer zijn bladeren

verhalen ruisen

de zilveren stam bruisende

energie vertelt

zijn reikende takken mij

naar de hemel

doen kijken

en in blauw laat neervlijen

dan erken ik dat zijn leven

mij telkens verleidt

naar dromen

onmenselijk teder

wanneer wij samen

in dromen overnachten

en de wereld

met elkaars toverkracht

zacht weten in te kleuren

wordt ook ons leven overdag

een steeds weer beleven

van een sprookje

waarin liefdevolle woorden

de hoofdrol spelen

leer me emotie dansen

zodat ik jou kan verrassen

met het verbeelden van verlangen

onze lichamen zich plooien

met zoveel innigheid

intenser dan werkelijkheid

dat ons samenspel

een apotheose

in leven vertelt

samen

haast hand in hand

leven wij dromen

ontrukken ons

in geborgenheid

van de tijd

en ontdekken

in wederkerig geven

ons eigen leven

en het kind in mij

wil verder spelen

tot de ontdekking komen

dat er nog zoveel

valt te beleven

dat zolang ik maar

verlangen koester en

 honger naar nieuwe waarheden

ik jong zal blijven in het leven

omdat mijn werkelijkheid zich

in denken voortdurend hernieuwt

en ik oud worden

als verrijkend vier

net lijk opflakkerend vuur

zo verleidelijk dansend

slaat hij uit

tot kwellend bang

want terwijl hij hitte ademt

en verder spelend

verwoesting voedt

wedijver ik met hem over leven

tot hij  moe smeulend

na zoveel woede en haat

de duisternis toelaat

en me met de kleur

van dood achterlaat

pas wanneer jij

jezelf durft spiegelen

en gelooft dat weerkaatsing

werkelijkheid schijnt

zal je ontdekken

dat jouw hele zijn

zo lieflijk mooi blijkt

en  de spiegel

nooit hoeft te ontwijken

lijkt de burcht

uit het landschap

voor altijd weggescheurd

zijn  bouwval

tekent beeldend

het verleden

en verzucht mij

dat taal gekerfd

in stenen

steeds opnieuw

de hele waarheid

laat herbeleven

wanneer woorden strijden

met gevoelens

grijze vooruitzichten

me overwelven

donder en blikseminslagen

me in een puinhoop vlagen

en ik verzonken raak

in het donker

dan weet ik me terug

het verdronken kind

dat verloren

naar beneden zinkt

zijn ze slecht gezelschap

verkondigen ze me

dood en rampzaligheid

de bende in zwart en wit

die in kwetterende groep

van het open landschap

met hoge bomen

naar mijn tuin zijn gevlogen

of laten ze mij weten

dat ze hun nesten

met mijn aluminium afval

willen versterken

waar ze

als nestelend paartje

zich hun hele leven lang

op elkaar zullen verlaten

wat bij het gros van de mensen

de dag van vandaag

als reinste onzin

wordt afgedaan