nog steeds

verlaat ik me

op de schaduwen

van de populieren

die mij

onder hun hoede

namen

mijn verlangen

bevangen ontvlamden

tot een voortduren

waaruit liefde

werd geboren

hoe genoten we

van elkaars

ontwaken

toen we gingen

meespelen met

het gele bewegen

in vol vertrouwen

het immer blauwe

aanraakten

als binnen mijn armen
windvlagen
vuur heeft verwaaid

ril ik de storm
met een koud hart
tot bedaren

het gehavende
vast in mijn hand

door die ene droom

vlucht het verlangen

langs een doorweend landschap

met haar mee

naar daar waar passie

de drang om te beminnen

op de meest poëtische wijze

tegemoet komt

liefde zich als

een wilde hartenklop

in het hart roert

als regen plaats maakt
voor een hard toeslaande noordwester

krimp ik niet weg
in een verwaaien

draag met sterke schouders
de last van afscheid mee
zodat ik ook liefde kan behouden

want hoe minder voelt
doodgaan dan aan

omdat de harde woorden

die ze elkaar

hebben toegeschreeuwd

nooit meer teruggenomen

kunnen worden

zoeken ze nu verweesd

midden weerbarstig duister

elk met eigen waarheid

naar vergaan geluk

een tantaluskwelling

volkomen onafhankelijk

van het duister

vlamt het gloeiend op

sluit geen enkele emotie uit

om zich te verankeren

in het leven

waar het met onbegrensde mogelijkheden

de hoogste toppen en diepste

dalen weet te overwinnen

donkere wolken

haasten zich

vandaag voorbij

naar een open morgen

waar wij tussen de

dicht over elkaar

afgevallen bladeren

durven verdwalen

als een verheven

ritseling

naar ’t licht

van latere dagen

hoe we ook leven

of sterven

we eindigen allemaal

in stilte

die we aanvoelen

als een eindigheid

maar die nooit

verloren gaat

omdat ze vol zit

met waarachtigheden

over ons leven

eigentijds ietwat eigenwijs

heeft ze zich van binnenuit

vastgehecht aan haar wezen

een herfstige schoonheid

die beroert ontzettend mooi

en echt is

een overkomen

waar haar leefwereld

intens van mee geniet

zelfs al kennen wij

dezelfde bestemming

kijken samen

omhoog naar de hemel

delen het gemeenschappelijk lot

van ouder worden ooit te sterven

toch houd ik vast

aan mijn eigen droom

die komt

wanneer ik ga slapen

zoek me jong
in de dageraad
en leer me spelen
in volle zon

tot de avond
me gedreven 
een ander verhaal 
binnendraagt

zonder ook maar één schaduw van wolken
glijdt een zonbeglansde wereld
naar zoet sensationele sfeer

waarbij onbedeesde vlinders
zich gretig verzwelgen
in windstil geluk

en toch ervaar ik het gegevene
als emotioneel beladen
omdat ik herfst reeds in mij draag

afscheid nemen 
maakt de mens een beetje klein
zelfs al reikt het verwachtende
nieuwe kleuren aan

hoe mooi

het uitzicht

in de verte ook is

het is haar gemurmel

die oplaait

en bedaart

waarmee zij zich

door dag en nacht

staande houdt

die mijn gepeins

verzacht

en toekomst biedt

vandaag en morgen

laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en mij strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

wanneer bij 't slinken
van de dagen de zon
de hemel blauw straalt

het zachte ruisen
van de bomen
de stilte niet verstoort

dan verzwijg ik
nog even herfst
en veins volop zomer

waarom wil jij
je door hoogste hemelen
laten omvatten

net nu ik me
weet te beredderen
midden afgevallen blad

omkleed met herfstige waarheid
zacht naar winter
toe neig

blijf me nabij
verlies de grip met
‘t aardse nooit

tijdens haar laatste vlucht

als vlinder

daagt ze me uit

om in haar vermogen

diversiteit van leven

te ervaren

met verwondering

verwachting

overweldigd door passie

het nieuwe bewegen

aan te raken

uitzwermende vogels

in hoge luchten

boven braakliggende velden

laten me inzien

dat leven

niet in te dammen is

het is mij

niks verschuldigd

het leven

is zoals het is

vervolgt

de eigen weg

en ik drijf

met die voelbare

kracht mee

al word ik

onderweg

op rotsen gesmeten

helemaal doorleefd

kom ik

uiteindelijk aan