zelfs al kennen wij

dezelfde bestemming

kijken samen

omhoog naar de hemel

delen het gemeenschappelijk lot

van ouder worden ooit te sterven

toch houd ik vast

aan mijn eigen droom

die komt

wanneer ik ga slapen

zoek me jong
in de dageraad
en leer me spelen
in volle zon

tot de avond
me gedreven 
een ander verhaal 
binnendraagt

zonder ook maar één schaduw van wolken
glijdt een zonbeglansde wereld
naar zoet sensationele sfeer

waarbij onbedeesde vlinders
zich gretig verzwelgen
in windstil geluk

en toch ervaar ik het gegevene
als emotioneel beladen
omdat ik herfst reeds in mij draag

afscheid nemen 
maakt de mens een beetje klein
zelfs al reikt het verwachtende
nieuwe kleuren aan

hoe mooi

het uitzicht

in de verte ook is

het is haar gemurmel

die oplaait

en bedaart

waarmee zij zich

door dag en nacht

staande houdt

die mijn gepeins

verzacht

en toekomst biedt

vandaag en morgen

laat me ophouden

liefde te verzinnen

wil  ogen zien

die mij toespreken

verlangen in mij vrijmaken

en mij strelend uitkleden

met een  gebaar

dat mij laat genieten

in gedeelde tijd

van ademloze ogenblikken

wanneer bij 't slinken
van de dagen de zon
de hemel blauw straalt

het zachte ruisen
van de bomen
de stilte niet verstoort

dan verzwijg ik
nog even herfst
en veins volop zomer

waarom wil jij
je door hoogste hemelen
laten omvatten

net nu ik me
weet te beredderen
midden afgevallen blad

omkleed met herfstige waarheid
zacht naar winter
toe neig

blijf me nabij
verlies de grip met
‘t aardse nooit

tijdens haar laatste vlucht

als vlinder

daagt ze me uit

om in haar vermogen

diversiteit van leven

te ervaren

met verwondering

verwachting

overweldigd door passie

het nieuwe bewegen

aan te raken

uitzwermende vogels

in hoge luchten

boven braakliggende velden

laten me inzien

dat leven

niet in te dammen is

het is mij

niks verschuldigd

het leven

is zoals het is

vervolgt

de eigen weg

en ik drijf

met die voelbare

kracht mee

al word ik

onderweg

op rotsen gesmeten

helemaal doorleefd

kom ik

uiteindelijk aan

als lange bomenrijen
groot grijnzend
schaduwdansen
wanneer het duister
met luid gedruis
alom valt

hoop ik een heldere nacht
zodat het rusteloze woelen
zich roerloos
gaat uitstrekken
en me ontheft
van alle angst

lukt het me niet

kom jij dan tot mij

help jij mij verder

op weg

maar laat mij

af en toe rusten

genieten van de vele mysteries

die het leven mooier maakt

met je naam op mijn lippen

ze woord na woord

uit te schrijven

tot een gedicht me zo eigen

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

wachtten zij

midden eenzaamheid

geremd

elkaars komen af

vandaag

verlaten zij zich

op onstuimigheid

trillend en ontvlamd

samen vereend

die wederkerige waarheid strelen

want wat wordt aangeraakt

door warmte

licht en leven

verandert

zo ook zij

ik haal de stilte neer

met ritselingen van bestaan

die het nachtelijke optilt

tot een passioneel

trillend ritme

zonder einde

waarbij liefde zich

in alle toonaarden uit

de zachtheid
van warm verlangen

zit zo diep
verbloemd
in haar hart

dat het nooit
de dag zal vinden

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan

hoe heerlijk

 mee te deinen

in  je ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

als mijn herinneringen

zich doodzwijgen

gedragen wordt door leven

naar een open einde

waar ik

geen weet van heb

leg me dan neer

midden stilte

waar rust overheerst

van kracht

tot kracht

langs rechte wegen

voorbij donkere dalen

met armen

om me heen

en gedragen

door wat leeft

bemin ik

wat liefde heet