lukt het me niet

kom jij dan tot mij

help jij mij verder

op weg

maar laat mij

af en toe rusten

genieten van de vele mysteries

die het leven mooier maakt

met je naam op mijn lippen

ze woord na woord

uit te schrijven

tot een gedicht me zo eigen

tot de tijd

mij laat ademen

snelt het leven

langs me heen

zal het

tomeloos vertellen

hoe kwetsbaar mooi

het vroeger leek

wachtten zij

midden eenzaamheid

geremd

elkaars komen af

vandaag

verlaten zij zich

op onstuimigheid

trillend en ontvlamd

samen vereend

die wederkerige waarheid strelen

want wat wordt aangeraakt

door warmte

licht en leven

verandert

zo ook zij

ik haal de stilte neer

met ritselingen van bestaan

die het nachtelijke optilt

tot een passioneel

trillend ritme

zonder einde

waarbij liefde zich

in alle toonaarden uit

de zachtheid
van warm verlangen

zit zo diep
verbloemd
in haar hart

dat het nooit
de dag zal vinden

al schildert de zon

hen nog even als stilleven

dra zullen ze hun vrijheid nemen

rood gekleurd

wervelend spelen

op de stroom van leven

tot ze bij windstil

zich warm gaan koesteren

in een tijdloos voortbestaan

hoe heerlijk

 mee te deinen

in  je ademhaling

voorbij het omheinde

van hunker bevrijd

toe te geven aan verleiding

als mijn herinneringen

zich doodzwijgen

gedragen wordt door leven

naar een open einde

waar ik

geen weet van heb

leg me dan neer

midden stilte

waar rust overheerst

van kracht

tot kracht

langs rechte wegen

voorbij donkere dalen

met armen

om me heen

en gedragen

door wat leeft

bemin ik

wat liefde heet

luister hoe zacht

de regen

onze voel drupt

helpt loslaten

wat wij ooit

als frustrerend zagen

het kloppen van het hart

met littekens

zodanig had bezwaard

dat het ophield

de nerveuze koorts

van ’t leven te slaan

met bezielde rust

de uitdagingen

wisten te overwinnen

één en al

vrijheid

leven beleven

in ’t groeien

bloeien en vergaan

blijven wij dromen delen

geboren eens

gestorven samen

één ademhaling

Dankbaar

met de vleugels

die jij mij hebt gegeven

bloemen in mijn hart

vlieg ik de laatste

vlinders achterna die

door mijn leven waaien

om daar waar de lente

altijd is onze tijd samen

eeuwig speels te beroeren

hield ik jouw hand

stevig vast

of jij de mijne

toen wij langs

vele gebeurtenissen

die herinneringen werden

op zoek gingen naar

die ene wereldse glimlach

waaruit vervulling sprak

liefde werd geboren

ik dacht je

eindeloos

tot ik gestrand

die droom

naast mij

heb neergelegd

midden spelingen van licht
roeren zich
schimmige gedachten
houden rouw levend

bedenken hoe doden
met stille storm
hun grafrede omvormen
tot eigen requiem

Steeds weer bloeit schoonheid zich open

als een vlaag frisse wind

een golf van jubelend tederheid

zoet sidderende uitzwermende verlangens

zelfs wanneer verloedering zich over de aard

van mijn werkelijkheid tracht uit te spreiden

nooit gaan de bloemen dood

die ik als zomer heb geplant

als schoonheid

bestaan ademt

en zekerheid tekent

tot ze wordt uitgekleed

sindsdien wordt gezien

lijk een levende herinnering

die in dromend schemer leeft

en nooit meer weerkeert

sluit me de ogen

neem me

in je zacht golvende beweging

doorheen de stilte mee

tot voorbij

golvende nevelsluiers

naar goudomrande wolken

omdat ik in het licht wil zijn

daar waar de oude eik

een lange schaduw

over de grond werpt

zetten zij zich neer

luisteren stil

eenzaam bij elkaar

naar wie zijn vleugels

uitslaat

een keerpunt in hun leven

Zonder afstand

het is mijn gevoel

van vrij zijn

dat me laat stilstaan

kijken

naar wat ik graag zie

zonder het te willen bezitten

als tijdloze herinnering

midden toekomstverwachtingen

meeneem

zonder afstand