als een in woede

ontstoken meute

haar driftig te grazen

wil nemen

al de illusies die

ze ooit heeft gedroomd

met geweld

tracht mee te nemen

haalt zij hen

met een sprong

in de nacht

onderuit

ketent hen

gedachteloos vast

aan de sikkel van

een ondergaande maan

omdat zij wil verdergaan

met leven

ten volle wil bloeien

iedere morgen

een eeuwigheid lang

laat ik me los

in de fantasie

waar tijd stilstaat

hoe echter dan echt

dan wie ook ben jij

tillen samen nevels op

drinken hetzelfde

zoet zachte licht

zien de ochtend blauw

ervaren aarde

als een honingzoet bed

ons blijvend vasthouden

een drijvende kracht

dat me telkens

terugbrengt naar jou

weet je nog hoe wij

stenen verschikkend

buitenkamers zijn geraakt

op zoek gingen

naar de kleuren

van geurende bloemen

dat stukje blauw

welke wij vanuit

het dakvenster beleefden

ergens verder dan de horizon

met alles wat goed voor ons was

dag morgen hebben gezongen

raakte ooit

midden je bloei

verslingerd

driftte mee

deelde verhalen

geheimen

tijden van liefde

verlies

en verandering

tot ik verweerd

maar nog steeds

een glimlach rimpelend

in de holte van je stam

stil slapend

ging bedenken

dat als dit het einde was

ik er ons heel graag

in verdroom

met evenwel een nieuw begin

weerspiegel

in verrassende varianten

waarachtigheid

nodig me uit

om er te blijven

bij stilstaan

tot ik binnen handbereik

jullie als verhevenheid

durf neer schilderen

wanneer ik zie hoe jij

met diepzinnige nuances

eigenzinnig

volkomen jezelf

midden een verharde wereld

in voortdurende verandering

spontaan ontluikt

neem ik deze levenslust

helemaal tot mij

bloei naast jou

met weliswaar

eigen karaktertrekjes

het ultieme zijn

helemaal open

weet ik lieflijkheid

elk met een eigen

zomerzachte melodie

in ’t dicht groene

lover van de bomen

houden zij niet alleen

de dag levendig

ze bevliegen

ook mijn gedachten

tot ik het innestel

om ooit weer

neer te schrijven

als ook mijn lied

innemend als ‘t verstild
verlangen me parelend
naakt verder draagt

verzuchtingen vertellen
hoe zinnenprikkelend mooi
ons dollen was

wij samen dromend
in Morpheus armen
op verhaal komen

is de dood ermee gemoeid

wanneer ik moegedragen illusies

weggeef aan de bloemen

in mijn tuin

die als vanzelf verder bloeien

naar herfst

of heb ik tijdens dit loslaten

midden alle eeuwigheden

mijn waarheid ontdekt

beleef ik leven nu echt

als de avond verstomd

wijl donkerte opkomt

een donkerte die me brengt

naar een nacht die

losstaat van werkelijkheid

is er een hartslag nodig

om boven stilte uit te komen

een hartslag die een nieuwe

dageraad beoogt

weelderige beelden meedraagt

nog voor de zon is opgestaan

verwachtingen verbleekten

toen het onverwachte

me nabij kwam

met trillende vleugels

neerstreek in mijn hart

een nieuwe wending

aan mijn leven gaf

waarbij ik niet langer hoopte

maar onvoorwaardelijke liefde

kon geven en ontvangen

zoals jij

mij de zee

laat horen

neemt ze driftig

alle rijkdom

naar de diepte mee

om ze later als

stil wit wolkend geruis

op ’t strand terug te werpen

me eraan herinnert

dat wat ooit is geweest

hoe dan ook terugkeert

het licht van de morgenzon

langs de randen van de gordijnen

zo volmaakt sereen naar binnen

zien glijden

begiftigd me met een verlangen

mezelf over te geven aan de meest

onvoorwaardelijke liefde

die ik ooit heb gevoeld

wijl zij zich

met mijn leven verbindt

als een stil

innemend gerucht

dwaal jij voortaan

in ons tekenlokaal

leven wij je verder

kleuren mengend

gelukkig uitstrijkend

als jouw lied

dat even opklimt

uit immens

innerlijk verdriet

in je haastig voorbijgaan

heb ik de neiging

om uit je wereld

te verdwijnen

in plaats van te bloeien

je een glimlach te geven

laat ik me in de onderstroom

van leven meedrijven

op zoek naar het geluid

van terugkerend getij

in een zee van bewustzijn

ware liefde mijn aandacht geef

leef

zonnestralen

die mijn tuin enthousiast

tot een oase

vol magie

onderdompelen

verschaffen mij

een overweldigend weten

dat wat zich

voor mijn ogen afspeelt

de kloof tussen aarde en hemel

kleiner maakt

durven blijven dromen

de oorsprong van liefde

miraculeus voortbrengt

het gaat om liefde

wanneer ik

ze zie bloeien

met mijn eigen reden

vol passie vergaar

om te ontdekken

dat ze in mijn hart

vereeuwiging zullen kennen

ween me een rivier

vol verhalen

die het landschap

zijn kleuren laat zien

beleef en min haar

van bron tot monding

met de stroom mee

één frêle luistering

jij bent ik ben

ons zelve zo eigen

al is het soms benauwend

toch kan die inbreuk

op persoonlijke ruimte

juist datgene zijn

wat je nodig hebt

ondergrondse ommekeer

zal ervoor zorgen

dat ze werelds aanschijn

ooit terug zullen kleuren

al zie ik de blaadjes

van de anemonen reeds

overstraalt door de dood

verspreidt liggen

hun uitgebloeide hart

draagt nog steeds

de mimiek van leven mee