mijn doorkomen

ziet dreigende schaduwen

vervagen

tot een broos

aftastende zachtheid

waarin afwachting sluimert

die zich tenslotte als een blizzard

van herfstig dwepen

zal weten te ontpoppen

waarbij talloos dwarrelde kleuren

een ontzaglijk beleven openwerpt

waar ik met graagte in verdrink

schoonheid

in het doodgewone ontdekken

maakt leven

zo onweerstaanbaar

bruisend

wonderlijk oprecht

als midden nachtelijke eenzaamheid

een rusteloze hartenklop

over de spoken in mijn hoofd

blijft doordrammen

de slaap niet kan vinden

ga ik de tijd verwensen

welke met tergende langzaamheid

de dromen van mijn realiteit

helemaal neerhaalt

het was pas

na mijn thuiskomen

dat ik ging ontdekken

welke verrukking

warmte van aanwezigheid

meedraagt

een eindeloos verhaal

even weer weten

om snel te vergeten

wat klagend in mij

is gestorven

voltooid verleden

Verrukking

het is de nacht

en zijn gefluister

die het ongewisse

in mijn dromen verwerkelijkt

tot een bezielde

wervelende verrukking

van wondere

volkomenheid

daar waar stilte

de boventoon voert

beschrijft het uitzichtloze

met grillige schaduwen

op symbolen van eeuwigheid

hoe leven

zich heeft begraven

met zielenood

te diep veel te diep

om uit het niets te ontwaken

’t licht van de maan aan te raken

pas toen ik

midden alle heftigheid

ging spelen met eenzaamheid

in het schijnsel van de maan

woordeloos tussen het oplaaiende

door laveerde

met de sterren

binnen handbereik

wist te zweven

vond ik de taal van ’t hart weer

die donkere gedachten

tot rust brachten

zodanig dat ik de tijd

over me heen

kon laten gaan

vrij van gedaas

bij iedere ademhaling

mijn dromen leefde

samen de kleine geneugten
van leven beleven
en ervan weten te genieten
tilt ons boven alles uit

gesterkt door groeiende inzichten
bouwt ze vol ijver aan een brug
die haar wegleidt uit impasse

om midden een bloeiende omsingeling
zich als zinderend knooppunt van wat
te genieten valt manifesteert

een vonkende volleerdheid die
woelend en hunkerend
passionele levensgezindheid
stuwend tentoonspreidt

zo helemaal volmaakt
zo helemaal zij
in zijn en worden

gemis

beweegt het teloorgegane

tot herinneringen

die geen haast kennen

het hart

te verlaten

wijl ik tracht te wennen

aan de stilte van je zwijgen

struikel ik over herinneringen

waarin we helemaal onszelf

lachten en huilden

om witte wolken voor de zon

die onze horizon uit breidde

tot een wakker nieuw begin

het is je warme waarachtigheid

die me optilt uit dromen

naar een sensuele waarheid

waarop ik verliefd word

zo intens dat liefde

zich intuïtief uit

zelfs wanneer ik

met het wanhopige mee

langs grenzen van gemis

het licht zie vervagen

tot een verduistering die

de stilte donker meedraagt

klaag ik me niet neer

als levensmoede

versluimering

maar dans de morgen toe

die mijn gedachten zal inkleuren

met het meest intieme ooit

toen ik tijdens mijn alleen zijn

bemerkte hoe midden deemster

de stilte zich donker vasthechtte

aan ieder blad vervreemd van

wat ooit zomer was

wist ik wat was

voorbij

wees stil

zie

en onderga

midden

het zachte

bewegen

omwaast

door een laatste

sprankel zon

hoe wat er is

hongert

naar hartstocht

met een aangereikte papfles

gaf je het samenzijn

met je dochter

even uit handen

liet me toe

mijn ogenblik

met haar

te koesteren

met een tederheid

in je ogen

waarin je me

over liefkozen vertelde

als liefde je helpt
verdergaan

laat ze zien
hoe groot ze is

met een tot morgen fluistering

verhoop ik een nieuw begin

waarbij je nooit meer

pijn door mij ontmoet

maar liefdevolle waarachtigheid

vol passionele momenten

die jouw begeerte

intens vervult

nu jij

wijl het nog zomert

reeds winter meedraagt

sterven laat horen telkens

als jouw niet volgroeide vruchten

te haastig de grond raken

stel me gerust dat

je doorgaat met leven

beloof me in een nieuwe lente

een rijke oogst

ik mag je zo