met een aangereikte papfles

gaf je het samenzijn

met je dochter

even uit handen

liet me toe

mijn ogenblik

met haar

te koesteren

met een tederheid

in je ogen

waarin je me

over liefkozen vertelde

als liefde je helpt
verdergaan

laat ze zien
hoe groot ze is

met een tot morgen fluistering

verhoop ik een nieuw begin

waarbij je nooit meer

pijn door mij ontmoet

maar liefdevolle waarachtigheid

vol passionele momenten

die jouw begeerte

intens vervult

nu jij

wijl het nog zomert

reeds winter meedraagt

sterven laat horen telkens

als jouw niet volgroeide vruchten

te haastig de grond raken

stel me gerust dat

je doorgaat met leven

beloof me in een nieuwe lente

een rijke oogst

ik mag je zo

weet je al denk je

dat leven weg rimpelt

loop je moe om me heen

nog schrijf ik

je niet

in mezelf neer

met één pennentrek

haal ik je uit

verloren dagen

beleven we

weer samen

je lach

hoef niet uit te vliegen

om verrast te worden

door schoonheid

kijk om me heen

en beleef haar genietend

als een begrensd stukje

blauwe hemel

waarin ik de beweging van

heden naar een eeuwigdurende

wondere toekomst ontdek

wanneer stilte stiller lijkt dan

de herinnering die ik van haar heb

dan duik ik dieper weg in mezelf

om morgen te horen kloppen

in een wereld van

grijstinten en schaduwen

ontdekken wij samen

het verloren gewaande

als ondeelbare eenheid

brengen wij het met

voordeel van ervaring

weg van de dood

naar het herboren worden

waar het onder Gods zicht

kan uitgroeien tot een

vonkende verrukkelijkheid

welke onze harten

met inspiratie spijst

besef dat wanneer

liefde zich

in je wereld reveleert

het nooit te laat is om

het verhaal af te maken

tenzij je de moed niet hebt

het hart te volgen en

wegen scheiden

niks kan zachter golven

dan een lied

dat dromen

sluiert en zeer edele

 klanken biedt

zo toverend zweverig

geheimen fluistert

dat zinnen

in tijdloos glijden

spelend licht

hemel en aard

laat samenvloeien

in een beweging

 dat liefde toonaardt

en of ik je nog weet

binnen mezelf wanneer

ik ogenblikken lang moet

berusten in het alleen zijn

koestering

zij sluimert slechts

tot je weer

met mij beweegt

in een nooit

uitgeademd raken

wijl ik midden het vergeefse

tast naar leven

word ik een zucht

een vervreemding

die in een diepe schaduw

vol weemoed

een zachtheid sluimert

die er ooit was

stil heel stil

alleen

vraag me niet

iedere klaproos op de wereld

voor jou te plukken

ze verwelken veel te gauw

maar gun ons een eindeloosheid

waar bloei telkens weer

de kans krijgt

zichzelf te vervullen

alles blijft zoals het was

een stilgekomen

ongedurigheid

neemt ruimte in

met de hoop

als aarzeling

terug op te leven

ergens in de tijd

houdt me niet tegen

met omstrengeling

laat me uitdrukken

mijn drang naar

een wereldwijde volkomenheid

die zich weerkaatst

onder een zon

zonder ook maar één schaduw

in een lied van ongereptheid

komt ons beeld tot leven

kennen gevoelens tedere gedachten

bewegen heel zachtjes

in een eeuwigdurend refrein

naar een innig samenzijn

van onstuimige hunkering

tot verstilde golving

werpt ze zichzelf met

een woordeloos verhaal

op het strand

waarin ze

vrede vindt

deze zwoele zomerdag

houdt mijn gevoelens

stil

tot de wind

met vederlicht gespeel

bloemblaadjes

zo bevallig laat zweven

dat ik het passionele

welke geurt naar houden van

diep in mezelf terugvind

stadig voed je
met warme
behaaglijke handen
de zekerheid
dat zacht verlangen
leidt naar een volkomenheid
die vervulling biedt

in de warmte

van het ogenblik speel ik

enkel met beelden