zo veelzijdig fascinerend

komt het vanzelf tot leven

een explosie van innerlijk streven

dat in een oogwenk

zijn eigen weg gaat

met wijdopen hart

de ziel een stem geeft

Ongetemd leven

hongerend naar aarde

wil ik boomstammen aaien

ritselend blaren horen vallen

vleugjes geur van allerhande

bloeiende bloemen opvangen

ongeremd kinderlijk speels

me helemaal overgeven

aan ongetemd leven

tijd vergeten

gelukkig wezen

als veelkleurigheid in bloembadtij

zich honingzoet roert

word ik een vlugge vlinder op roesdrift

tot net voorbij die laatste wilde roos

waar ik samen met haar blaadjes

in nieuw uitspansel zal worden begraven

helemaal klaar

om herfsttinten na te jagen

verzwijg mijn tranen

wieg me stil

draag verhopend

hoop mee

wanneer ik wakker lig

door de zon getroffen

weerlicht de fine-fleur

van ’t Breivelds’ park

openlijk haar glorie

een stonde maar

want echter later

werpt ze zich verder

als enkel steen

zwaartepunt

in een kronkelweg

van ervaren

horen hoe de einder

geluid weer toetst

brengt me vleugelkracht

mij in herhaalde herhaling

midden noodweer

in rimpelend beleven achterlaten

maakt het zo moeilijk

mezelf keer op keer

weer te vinden

levensbenieuwd

verdrink ik

in lichtsprinkels

met zachte haast

ademloos

tranen barend

om in diepe nasleep

ogenblank

tot rust te komen

wording gewaar

die hartslag vraagt

zo ben ik gegrond geaard

zelfbewust van bloesem

tot vrucht uitgegroeid

binnen een moment van eenheid

snoezelen handen

zachte golfjes van verlangen

in fonkelend water

die dromen levend laat opborrelen

als tijdloos rijke bron

de einder vol van bereik

wanneer ik zie hoe zij

gegroeide eigenheid

als voldragen bloei

in de zon weerschijnen

geen enkele vlinder misleidt

zoek uit

wat ik werkelijk ben

opzettelijk

sinds jij bent gekomen

jij die mij

door alles heenleidt

in de kern van bestaan

verheugt liefde zich

in onze waarheid

hoe fel

en trots

streeft de rank

in weer en wind getij

naar witte bloesems

opdat de mens

zijn zoete vrucht

ten langen leste

als rode wijn

zou proeven

in nasleep van extreem

kringelen plassen

zich door druppels regen

als omvangrijk

steeds wijder open

waar waard en aard

breek- en broosbaar in verdwijnen

om door de onderstroom mee

naar open zee te

worden gedreven

ergens tussen hemel en aarde

geven om de realiteit

een deel van elkaars leven te zijn

belichaamt de kracht van intimiteit

in zwoele avondlucht

wordt beleven

als herinnering geplukt

om als ruiker

mee te dragen

naar een nieuwe dag

die me verraadt

tijd, de geur

van de nacht loslaat

wanneer ’t blad

waartussen bloemen

hun bloei zoeken

de donkere kroon

van de lindeboom

met lichtend geel tooit

ga ik met open hart

in zijn schaduw

op handenvol zoete geur

staan wachten die mij

de weidsheid van leven

helpt te overzien

hoe dieper ze

zich tracht te verbergen

hoe opvallender kleurt

het niet verwachte dwaalgastje

zich tot korenblauwwonder

in mijn doodgewone dag

hoe leef ik hun leven mee

wanneer ze adembenemend

de bres dichten die de wind

tussen hen in tracht te slaan

over elkaar heen

van ’t aardse vrij

als een roes van dromerij

vrij samen vliegen

midden de verschraalde bermen

van vandaag

hebben ik enkel de herinnering

aan gisteren

van wat groeide naar licht

zo de moeite waard was

met ogen aan te raken