wanneer najaarslicht de zeggingskracht

van troosteloosheid overweldigt

weiden en velden begin november

doet geuren en glanzen

waarom nestelt leven

zich dan steeds dieper in

als een net uitgerolde rode loper

noopt de trambaan mij

langsheen mooiigheid van bestaan

zielenwezend op weg te gaan

in radeloze uren

wachten

naar verwachting

maakt me

behoeftig naar

een zelfgeschapen kamer

waar ik droomdood

de dag durf

voorbij slapen

voor rode wijdte

zich verdiept

naar alle verten

droefavond zwerkt

dwing me

zonder enige schaduw

te gaan slapen

en verleidt me

pas tot opstaan

wanneer zonnebanen

als warme vanen stralen

in ruis en gefluister zwaai je

groene onveranderlijkheid

geel van je af

toon je ’t verlangen

om in verstild witte droom

te gaan rusten

tot je dichter bij de hemel

dan voorheen de drang

naar openbloeien weervindt

met een welgemaakt vleugje

openbloeiend wit

verbloemt zij

het naar binnen blikkend

herfstig zicht