het was op een dag

waarop de zon haar stralen

in duister

dicht beboste streek scheen

dat haar licht

mij in uw ogen

een spiegeling

van innig omvangen toonde

welke mij meetroonde

naar hartje zomer

waar wij ons

 in voorbestemde tijd verloren

zolang uitzichtloos

je koud

vanuit de spiegel aankijkt

de ziel misleidt

zodat ze blijft huiveren

in voorbije tijd

zal een hart nooit weten

wat liefde heet

wanneer we vertoeven

in warme wind

horen hoe zijn lach

passie vindt

weten wij weelde

kennen wij ’t graaien

in zuchten verdwalen

met zicht gericht

naar betovering

tot de gloed

onze open harten toedekt

en wij dagdromend

de nacht verder waaien

wanneer de onrust

hellediep broedt

kolkend en laaiend

zich een weg

naar bovenaards zoekt

een reeds zichzelf

verwondde wereld

zieltogend afmaakt

weet dan dat niemand meer

de ledigheid na chaos zal verhalen

zie ze bekvechten

zij die eens samen nestend

zo intens zomer deelden

wendend om elkaar heen

het eten uit de mond

trachten te stelen

tot de sterkste het wint

in al haar eenzaamheid

de nieuwe lente toezingt

een zwerm vleugelblinkenden

blijven cirkelen

boven hun werkelijkheid

gedogen ijzig leven

weten samenblijvend te overleven

van wat in velden wacht

om in komende lente

een tweede groei

te herbeleven

wanneer we

midden somberheid

zonder notie van de tijd

in elkaars ogen naar leven keken

en dan verder zijn gegaan

in aanvaarding van

zowel donker als helderheid

ontdekten we ons immer samen weten