Vandaag geschilderd en er een gedicht over geschreven

beetje bij beetje

vind ik

mijn einde in jou

slenter ik

midden trage schaduwen

vol van koude wind

alleen verder

terwijl jij

je vleugels spreidt

voor ik doodga

laat me wakker blijven

niet dagen, maanden

jaren maar momenten

herinneren die zo

inspirerend waren

verrukkelijke uitzichten

vanwaar ik ging zwerven

schoonheid op onverwachte

plekken ontdekken

de tijd nam om te kijken

met oneindig vermogen

dicht bij mezelf

verder ben gegaan

beseffende dat leven

het mooiste is dat er bestaat

vooraleer de andere kant

te bereiken

met zachte woorden

tedere gebaren

kom jij mijn verlangens tegemoet

raken wij aan elkaar gehecht

beleef ik jouw dromen

jij de mijne

als volmaakte waarheid

die ’t duister belicht

onze liefde zich

grenzeloos verzucht

weg uit de schaduw

terug in het leven

brengt me tederheid

zachte vreugde

ochtendblauw

zonder deining

zonnige rust

en bloemen

enkel bloemen

in mijn schoot

met een stille glimlach

die het vertrouwen in mij weergeeft

heb je jouw handje

in mijn hand gelegd

weggeleid

van wereldse waanzinnigheid

botsende ego’s waarbij

idealen met grootsprakerigheid

worden uitvergroot

macht en onmacht speelt

laten verstaan dat ik

helemaal niet complex

maar simpelweg gewoon

in sprookjes mag blijven geloven

vermoeid helt hij

steeds verder over de randen

van het bestaan

een hulpkreet

om hem te helpen vallen

voor hij breekt

zijn hartslag

mijn hartslag

doet er niet meer toe

enkel het afscheid nemen

beheerst onze wereld