als ik je hebben zal

jij hebt helemaal jezelf

vind ik je eindeloos

jij mij

op zoek naar iets wat ik

niet kan benoemen

tussen het intieme

en eindeloos onbekende

een verlangen

dat blijft voortduren

weliswaar getint met vleugjes

mysterie die hoop levendig houdt

foto van Jim Loznicka

met dank aan Hannie om hem te delen

leven wil leven

vindt altijd wel een manier

om door te zetten

met de stroom mee

ruimte vrij maken

grenzen verleggen

de wereld datgene

na te laten

wat betekenis heeft

een Gods meesterwerk

hoe klein dan ook

je zachte aanblik

doet me verlangen

naar je hart

jouw waarachtigheid

te minnen

vol bezieling en vervoering

zo intens

de zin me nooit meer ontgaat

met groen gevonk

ontwaak jij mijn wereld

verschijnen vogels

die geslapen hebben

in je ziel kwinterlierend

naar omhoog

capriolen net ontpopte vlinders

met hunkering naar meer

boven jouw nog net niet

ontluikende bloemen

terwijl mijn berk

meer verzilverd

dan gisteren

door ’t licht van de zon

de passie opwaait

me dieper te wortelen

dan hem om van wat ik

de voorbije jaren heb gemist

nog intens lang te genieten

zie hem takjes weven

door middel van spinrag

het nest vorm geven

versieren met kleine

stukjes korstmos

er duizend pluimpjes

invoeren zodat het een

zacht bedje wordt

fladderend aangeven dat

zijn bouwsel klaar is

voor nageslacht

hij een vrouwtje verwacht

weg verregende dagen

wanneer gestoei

de bovenhand neemt

sprankelend flirt

en wordt geflirt

midden veranderende

omstandigheden mijn bloei

stiekem achter de hand houdt

om door warmte

in de watten

te worden gelegd

tot ik mijn kroon

over onze werkelijkheid

span

helemaal mezelf

van je houdt

draag stil gemis

wacht en onderga

de wind en wolken

de aarde

tot licht en warmte

die ene paasbloem

stralend uitbot

leven in beweging

me meeneemt

weg van soberheid

zoektocht en volharding beloond

wanneer ik juist vandaag

tussen duisternis van zonde

en licht van leven

takken met doornen

zie uitgroeien

tot een knoppende roos

die zal open bloeien

als een rood omfloerste

adem van eeuwigheid die

volmaakte liefde neerschrijft

mijn heil

omdat zij

niet van haar

konden houden

zoals ze was

brak ze uit

zonder spoor van

een gebroken hart

om eigen soort te zoeken

tot ze

een liefdesleven

in eigen hemel

vond

ongeremd

zoals elke vrouw

het zou willen