geen onveranderlijke

onwerkelijkheid

schimmende schaduw

die geen zekerheid geeft

maar een standvastigheid

midden ’s werelds

trekbenende realiteit die

eigenheid verademt

mijn hoop en liefde

meedraagt

meidoornhagen

aan de randen

van bestaan

geen doornig lijden

belichamen zij

maar een weerspiegeling

van passie

verleiding

waaraan ik

telkens weer bezwijk

sensationele gewaarwording

van overgave

aan herfst

toelichting van

mijn levenswandel

ik had de wereld kunnen zien

mijn reisgierig hart volgen

maar bleef dichtbij de plaats

waar mijn grootouders enkel

oog voor elkaar en omgeving

veel mooie dagen beleefden

om vanuit een diep onrustige zee

bladzijden vol te schrijven

over zeldzaam volmaakte bloesems

rijke zomeroogsten

herfstig rood

mijn witte winternood

niet bang van de dood

met mijn rug tegen de oude berk

met één enkele regel

het einde van een mensenleven

zal opschrijven

“het is mooi geweest”

in een oneindige zee van spijt

gebaren golven de pijn van het kwijtgeraakte

tot ze op het strand worden geworpen

in een tijdskoestering

rouw rust brengt

voorgoed samen