velden

bloeiend geel

een verlichte vertoning

tot iedere bloem

afzonderlijk besloot

om als lichtexplosies

weg te pluizen

ver in de lucht zich

leken te begraven

waarbij ik me ging afvragen

of leven wel zin heeft

een misvatting bleek later

wanneer herdwarrelingen

een cirkelgang zonder eind

lieten zien

keer op keer

gelukkig weer

voor mij en de wereld

het nest ontgroeit

fladderen ze

in de war verder

tot ze zich

weten te schikken

midden eigen

tijdloos warme bron

met sterke vleugelslagen

het leven leiden

waar ze als juveniel

naar trachten

Parijs niet langer meer fantasie

maar een stil moment

dat mijn leven heeft veranderd