midden een goud rode dageraad

ontdekken hoe vogels

in het gesluimer van mijn berk

als talmende poses

kopjes in hun vlerken

de stilte zitten te koesteren

doet me zo gezegend voelen

dat ik voor hen dromen verder uitzaai

in een weer thuiskomen

ontmoet ik

een donkerte die moeite doet

om voor mijn ogen

terug open te bloeien

een verademende werkelijkheid

die in ver reikende verspreiding

als houvaste vorm

zich zal open vlijen

hartstocht

noem ik

een begeerte die

diep drift

tot zij zich

vol overgave hecht

als prooi welke

de liefde verwoord

omdat ze hartjes

blijven tekenen

in de palmen

van hun handen

met gebalde vuisten

ervoor zorgen

dat niemand

ze zal zien

zullen ze als

verboden liefde

ooit hun kleur

verliezen

misschien

met opvallend

aanwezige bloei

op de nog kale takken

vraagt hij gezien te worden

als datgene die de dagen

verder doet opengaan

zonnekant van leven

met doordachte weelde

wanneer we vertoeven
in warme wind
horen hoe zijn lach
passie vindt
weten wij weelde

kennen wij ’t graaien
in zuchten verdwalen
met zicht gericht
naar betovering

tot de gloed
onze open harten toedekt
en wij dagdromend
de nacht verder waaien

nooit ver weg

kom ik

van zijn onderkomen

omdat ik midden

zijn eeuwige schaduwen

voortdurend verrast wordt

door een golfspel van

duizend en één

warme kleuren

die mij mezelf dwingen

te zien als een mens

welke zich laat leiden

door veranderlijke schoonheid