midden mijn alleen zijn

heeft ’t verleden

me bij de arm gegrepen

bracht me naar de bank

achterin de tuin

bedacht hoe hij een tak

zoetigheid afbrak en sprak :

huil maar mijn stekelbeeske

ik droog je tranen wel

nu en later

zal nooit overgaan

maar in je hart verblijven

één en al aanwezigheid

samen zijn we naar binnen gegaan