Elvis (samen met Rutger)


Mijn geheugen dwaalt langs
de bladzijden van mijn leven,
de jaren zijn voorbij gevlogen,
maar de sporen zijn gebleven.

soms hangt er nevel,
maar dan worden plots in mij
de herinneringen terug helder.
gewaarwordingen bewegen zich nonchalant
zoals de King zelf in de tijd van toen.

als een schitterende ster
speelt ook hij zijn rol,
als iedereen, op het ritme van de muziek
vloeien de woorden uit mijn pen.

zwoeler nog, ophitsender dan doen
waait zijn immer spelen tot ons,
in rockende, zwart lederen letters,
afwisselend met witregels
die ons even laten rusten.

in de grootsheid van het podium
wordt een deur geopend, en
voel ik mij omgeven door het woord,
het ritme wijst zich zelf wel uit.

alleen zijn is mij onbekend