Een balhoofdplaatje is een logo van de fabrikant of het merk dat is aangebracht op de balhoofdbuis van een fietsframe. Balhoofdplaatjes werden al eind 19e eeuw toegepast en waren vaak gemaakt van metaal. Ter bevestiging aan de balhoofdbuis kunnen daarin nagels of schroeven zijn gebruikt. Bij moderne(re) fietsen kunnen tevens, al dan niet met lijm, balhoofdplaatjes van kunststof zijn aangebracht. Ook kan een balhoofdbuis voorzien zijn van een transfer/sticker.
Het bedrijf werd in 1858 opgericht door Bernhard Stoewer als reparatiewerkplaats voor fijnmechanische apparatuur. Bernhard Stoewer ( Pyritz , 16 april 1834; Ems , 4 juli 1908 ) was een Duitse monteur en ondernemer. Hij richtte het in Stettin gevestigde bedrijf Stoewer op en toonde een neus voor nieuwe en onbekende producten die later zeer populair werden.
In datzelfde jaar 1858 begon de productie van naaimachines. Vanaf 1893 begon de productie van fietsen en vanaf 1903 ook de productie van typemachines.
In 1896 werd de Stettiner Eisenwerk Bernhard Stoewer Sr. afgesplitst, die voorzag het moederbedrijf van onderdelen voor de productie van fietsen en begon ook met de productie van gietijzeren ovens. Tegelijkertijd werd het moederbedrijf omgezet in een naamloze vennootschap onder de naam Nähmaschinen- und Fahrräder Fabrik Bernhard Stoewer A.G. Vanaf 1898 werden gemotoriseerde driewielers met een onafhankelijk voorwiel geproduceerd, vergelijkbaar met de De Dion-Bouton gemotoriseerde driewieler.
In 1899 werd de ijzerfabriek overgenomen door de zonen (Bernhard Stoewer jr. en Emil Stoewer) en omgedoopt tot Gebrüder Stoewer, Fabrik für Motorfahrzeuge und Fahrrader(Gebroeders Stoewer, Motorvoertuigen en Fietsenfabriek). Datzelfde jaar werd het eerste model, de Grote Stoewer Motorwagen, geïntroduceerd. Stoewer werd daarmee een van de pioniers van de automobielindustrie in Duitsland. Had toen 400 werknemers.
1907 Nähmaschinen- und Fahrräder Fabrik Bernhard Stoewer A.G., onder de naam “GEBR. STOEWER werd de autofabriek verder gevoerd. Stoewer bouwde ook autobussen, die werden bijvoorbeeld ingezet in het openbaar vervoer in de regio Rijn-Neckar. Het bedrijf werd in 1916 omgevormd tot Stoewer-Werke AG, voorheen Gebr. Stoewer . Van 1917 tot 1926 bouwde Stoewer ook tractoren. In de jaren twintig maakte het bedrijf naam als een fabrikant van hoogwaardige, sportieve luxe auto's in kleine series, die op gelijke voet concurreerde met Horch en Mercedes.
1921: Bernhard Stoewer – A.G. Fahrradpoduction (fietsenproductie), Stettin-Grünhof.
1928: Stoewer – Werke A.G.
1931: Einde van de fietsenproductie in Stettin het fietsenmerk Stoewer wordt in 1932 of in 1938 overgenomen door de fietsenfabriek Falter/Bielefeld.
Distributie na 1945 ook door de groothandel Schlote/Hamburg.
Stoewer ----Stettin en Bielefeld -- Duitsland
Het bedrijf werd in 1858 opgericht door Bernhard Stoewer als reparatiewerkplaats voor fijnmechanische apparatuur. Bernhard Stoewer ( Pyritz , 16 april 1834; Ems , 4 juli 1908 ) was een Duitse monteur en ondernemer. Hij richtte het in Stettin gevestigde bedrijf Stoewer op en toonde een neus voor nieuwe en onbekende producten die later zeer populair werden.
In datzelfde jaar 1858 begon de productie van naaimachines. Vanaf 1893 begon de productie van fietsen en vanaf 1903 ook de productie van typemachines.
In 1896 werd de Stettiner Eisenwerk Bernhard Stoewer Sr. afgesplitst, die voorzag het moederbedrijf van onderdelen voor de productie van fietsen en begon ook met de productie van gietijzeren ovens. Tegelijkertijd werd het moederbedrijf omgezet in een naamloze vennootschap onder de naam Nähmaschinen- und Fahrräder Fabrik Bernhard Stoewer A.G. Vanaf 1898 werden gemotoriseerde driewielers met een onafhankelijk voorwiel geproduceerd, vergelijkbaar met de De Dion-Bouton gemotoriseerde driewieler.
In 1899 werd de ijzerfabriek overgenomen door de zonen (Bernhard Stoewer jr. en Emil Stoewer) en omgedoopt tot Gebrüder Stoewer, Fabrik für Motorfahrzeuge und Fahrrader(Gebroeders Stoewer, Motorvoertuigen en Fietsenfabriek). Datzelfde jaar werd het eerste model, de Grote Stoewer Motorwagen, geïntroduceerd. Stoewer werd daarmee een van de pioniers van de automobielindustrie in Duitsland. Had toen 400 werknemers.
1907 Nähmaschinen- und Fahrräder Fabrik Bernhard Stoewer A.G., onder de naam “GEBR. STOEWER werd de autofabriek verder gevoerd. Stoewer bouwde ook autobussen, die werden bijvoorbeeld ingezet in het openbaar vervoer in de regio Rijn-Neckar. Het bedrijf werd in 1916 omgevormd tot Stoewer-Werke AG, voorheen Gebr. Stoewer . Van 1917 tot 1926 bouwde Stoewer ook tractoren. In de jaren twintig maakte het bedrijf naam als een fabrikant van hoogwaardige, sportieve luxe auto's in kleine series, die op gelijke voet concurreerde met Horch en Mercedes.
1921: Bernhard Stoewer – A.G. Fahrradpoduction (fietsenproductie), Stettin-Grünhof.
1928: Stoewer – Werke A.G.
1931: Einde van de fietsenproductie in Stettin het fietsenmerk Stoewer wordt in 1932 of in 1938 overgenomen door de fietsenfabriek Falter/Bielefeld.
Distributie na 1945 ook door de groothandel Schlote/Hamburg.
August Rabeneick was een Duitse fabrikant van kleine motorfietsen en fietsen in de wijk Brackwede van de Oost-Westfaalse stad Bielefeld .
In 1938 begon Rabeneick zijn betrokkenheid bij het wielrennen . Onderbroken door de Tweede Wereldoorlog zette het bedrijf zijn sponsoring voort van 1948 tot 1956. Soms werden ook individuele coureurs buiten de teamstructuren gecontracteerd. Totdat het profwielrennen in de DDR verboden werd, had Rabeneick ook enkele renners uit de DDR in zijn wielerploeg. De koersploeg van Rabeneick won verschillende etappes in de Ronde van Duitsland. Harry Saager won in 1949 het Grüne Band der IRA (Industrie-Gemeinschaft zur Förderung des Radfahrwesens und Radsportes) de Kleine Ronde van Duitsland , een voorloper van de latere Duitsland Tour. Rabeneick ondersteunde het Afri Cola-koers team met zijn koersfietsen in 1961 en 1962.
Halverwege de jaren vijftig raakte de markt voor tweewielers verzadigd, omdat met name auto's de tweewielers als vervoermiddel vervingen. Het duurde lang voordat tweewielers weer populair werden als vrijetijdsvoertuig, wat een aantal grote tweewielerbedrijven niet overleefden vanwege de prijzenoorlog die tussen de handel en de industrie ontstond. De motorfietsproductie in Rabeneick stopte eind jaren vijftig.
Na lange onderhandelingen met de toenmalige grootste leverancier, Fichtel & Sachs AG uit Schweinfurt, ontstond in 1958 een samenwerking tussen Rabeneick en Fichtel & Sachs met als doel onderdelen voor koppelingen te produceren en de algemene revisie daarvan, met de optie van Fichtel & Sachs later investeren in Rabeneick.
Eind 1960 oefende Fichtel & Sachs dit belang uit. De familie Rabeneick verliet het bedrijf in 1964 nadat ze extra aandelen had verkocht. F&S stopte in 1964/65 de fietsenproductie op de locatie in Brackwede dat ten gunste van zijn voormalige concurrent Hercules , die al tot Fichtel & Sachs behoorde voordat hij de aandelen in Rabeneick overnam, en verplaatste een deel van de productie naar Hercules in Neurenberg.
De firma Schlote uit Oldenburg vroeg of zij fietsen konden produceren onder de naam Rabeneick. Het bedrijf Schlote (later omgedoopt tot Rabeneick GmbH) werd in 1999 overgenomen door de tweewielerfabrikant Prophete , die in 2007 het merk Rabeneick bundelde, samen met de merken Kreidler en VSF-Fahrradmanufaktur , die ook tot Prophete , onder de paraplu van de fietsunie.
1906, 1913: Deutsche Waffen - und Fahrradfabrik , H. Burgsmüller & Söhne, geregistreerd in 1876 als wapenfabriek , fietsenfabricatie blijkbaar sinds 1884.
Het bedrijf is vernoemd naar een van de oprichters, Nikolaus Dürkopp , en het naaimachinemerk Adler, dat aanvankelijk werd gerund door Koch & Co. en vanaf 1920 door Kochs Adler Nähmaschinen Werke AG . Dürkopp Adler AG ontstond uit de fusie van de bedrijven in Bielefeld. Het merk Adler is ook bekend van de Frankfurter Adlerwerke , een fabrikant van voertuigen en kantoormachines, wat af en toe tot verwarring leidt.
Dürkopp had zijn eerste naaimachine al in 1861 ontworpen en op 22 oktober 1867 richtte hij samen met Schmidt zijn eigen bedrijf op onder de naam Dürkopp & Schmidt. De eerste bedrijfslocatie was een loods aan de Alter Markt 5 in Bielefeld. In 1868 verhuisde het bedrijf naar een pand aan de Alter Markt 3 b. Nadat Schmidt het bedrijf in 1876 verliet, werd het bedrijf gewijzigd in Dürkopp & Co.
In de jaren tachtig van de negentiende eeuw waren er economische moeilijkheden en Nikolaus Dürkopp zocht naar nieuwe afzetmarkten. Dürkopp was een van de eerste Duitse bedrijven die begon met de massaproductie van fietsen. Dit voorbeeld werd al snel gevolgd door Koch & Co. en anderen. In Bielefeld ontwikkelde zich een nieuwe, succesvolle economische sector. In 1889 werd het bedrijf omgezet in “Bielefelder Maschinenfabrik AG, voorheen Dürkopp & Co.” en genoteerd met een aandelenkapitaal van 2.250.000 goudmarken . In 1892 had Dürkopp 1.665 mensen in dienst. In 1894 begon de productie van motorvoertuigen. Vanaf 1895 had Dürkopp aandelen in de Stiermarkse fietsenfabriek van Johann Puch en Co in Graz , Oostenrijk . In mei 1896 was er een staking in de fabriek van Bielefeld. In 1908 werd de Stiermarken-Werke volledig overgenomen en omgedoopt en voortgezet Styira-Dürkopp-Werke A.-G. In 1897 hadden ze al ruzie gehad met de oprichter, Johann Puch , waarop hij de Puch-Werke oprichtte.
Eerste Wereldoorlog
Tot de Eerste Wereldoorlog werd in Bielefeld de productie van bedrijfsvoertuigen uitgebreid, later werd er overgeschakeld op voertuigen die belangrijk waren voor de oorlogsinspanning en ander oorlogsmaterieel. In 1906 had Dürkopp zijn eerste vrachtwagen met cardanaandrijving geïntroduceerd en Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden er vrachtwagens met een laadvermogen van drie tot vijf ton geproduceerd en die zouden ook na het einde van de oorlog in productie blijven. Er werden ook militaire fietsen vervaardigd.
Na het overlijden van de oprichter van het bedrijf op 25 juni 1918 ging het bedrijf verder onder de naam Dürkoppwerke AG, het werd voortgezet door zijn zoon Paul Dürkopp.
Naast auto's werden er na de Eerste Wereldoorlog ook vrachtwagens gebouwd in de vestiging Berlijn - Reinickendorf, de voormalige fabriek van Oryx Motorenwerke AG aan Colony Street. Vanwege het lage aantal geproduceerde voertuigen kon er echter niet voldoende winst geboekt worden. De autosectie werd ondersteund door de winsten uit de productie van fietsen en naaimachines. Daarom werd ten gunste van andere productietakken de autobouw in 1927 verlaten en de vrachtwagenbouw in 1929, dat was een gevolg van de mondiale economische crisis. Stiermarken-Dürkopp-Werke A.-G. werd in 1927 overgenomen door Steyr-Werke. In 1930 bleef de productie van naaimachines afnemen en werd deze overgenomen door Kochs Adler. Het personeelsbestand van Dürkopp kromp daardoor tot 700 medewerkers.
Vanaf 1885 bouwde Dürkopp fietsen in Bielefeld. De fietsen met cardanaandrijving , die vanaf de jaren 1910 werden gebouwd en verkocht onder de naam “Dürkopp Kettenlos”, werden destijds als nieuw en vooruitstrevend beschouwd. Samen met Stiermarken-Werke en Johann Puch werden in Graz fietsen vervaardigd totdat Dürkopp in 1908 de fabriek in Oostenrijk volledig overnam. In 1930 nam de wielerploeg Dürkopp voor het eerst deel aan de races van de Industriële ronde voor het Professionele Wielrennen (Ibus), waarbij vijf van de grootste fietsenfabrieken waren aangesloten: Brennabor , Diamant , Opel , Dürkopp en Mifa . De successenlijst van Dürkopp was ongekend, en zo gebeurde het dat een Duitse seriefiets na verschillende etappezeges de eerste Ronde van Duitsland won, de seriefiets was het Dürkopp-model “Diana 215”. De renners die streden voor de Dürkopp-stal waren onder meer: Unger, Arndt, Nitzschke, Renold, Günther, Hertwig, Geyer, Bulla, Gottwald, Sieronski, Klass, Buse, Korge, M. Kohl, de manager was Dobbrack. De reeks successen van het Dürkopp-koersteam leidde tot de reclameslogan: wie Dürkopp pakt, wint zeker.
Wapenproductie tijdens het nationaalsocialisme 1933–1945.
De Dürkoppwerke was al in een vroeg stadium betrokken bij de wapenproductie voor de herbewapening van de Duitse Wehrmacht (leger), en halverwege de jaren dertig groeide het personeelsbestand weer tot meer dan 2.000 mensen. Ze produceerden allerlei onderdelen voor wapens en vliegtuigen. Door de opleving vanaf 1933, dankzij de wapenproductie, maakte het bedrijf vanaf 1934 weer winst. In 1933 werd in Künsebeck bij Halle (Westfalen) een bij fabriek opgericht voor wapenproductie en een bedrijf met meer dan 2.000 banen. In hetzelfde jaar nam de familie Barthel (commercieel raadslid Hermann Barthel) de meerderheid van de aandelen over. Dürkopp kreeg moderne machines om de wapenproductie op te drijven. De nationaalsocialisten benoemden Dürkopp-bestuurslid Wulfert tot militair-economisch leider . In 1941 noemde het Duitse Arbeidsfront de Dürkoppwerke een nationaalsocialistisch modelbedrijf. In 1943 werden ze erkend als een militair modelbedrijf. Soms had Dürkopp meer dan 3.000 dwangarbeiders (zogenaamde buitenlandse arbeiders, inclusief vrouwen) en krijgsgevangenen in dienst , voornamelijk uit de Sovjet-Unie. In 1944 was Dürkopp de belangrijkste producent van Wälzlagern voor Duitse tanks.
Tijdens zware bombardementen op Bielefeld in 1944 werd het bedrijf verwoest en werd het op 31 maart 1945 gesloten. Na het einde van de oorlog werd het fabriekscomplex herbouwd, dat werd ondersteund door Georg Barthel.
Tijdens het nazitijdperk waren er binnen de arbeiderspopulatie verschillende oppositionele bedrijfsgroepen die naar de zogenaamde vijandige radio-omroepen luisterden en deze bespraken. Deze werden zonder pardon door de directie van Dürkopp aan de rechterlijke macht overgeleverd. In augustus 1944 kwam het Volksgerechtshof in Bielefeld gedurende drie weken bijeen. Tijdens het schijnproces hield Dr. Crone, de toenmalige vicepresident van de Volksrechtbank, een toespraak die de werknemers op het bedrijfsterrein moest bang maken. Veertien leden van de bedrijfsgroep werden ter dood veroordeeld en op 15 en 22 september 1944 in Dortmund geëxecuteerd, ze werden begraven in een hoek van de begraafplaats. Na de oorlog werden de lichamen van Otto Appelfelder, Paul Brockmann, Otto Giesselmann, Gustav Höcker, Hermann Kleinewächter, Gustav Koch, Gustav Milse, Bernhard Putjenter, Rudolf Sauer, Hermann Wörmann, Friedrich Wolgast, Bernhard Zawacki naar Bielefeld overgebracht en Heiko Ploeger werd naar Herford overgebracht. In Bielefeld werd op het Sennefriedhof een gedenkplaat opgericht voor deze moedige tegenstanders van het Hitlerregime.
Na de Tweede Wereldoorlog beperkte de Dürkoppwerke zich vooral tot de productgebieden industriële naaimachines, fietsen en transportsystemen. In 1949 werd de productie van gemotoriseerde tweewielers hervat en voortgezet tot 1961.
In 1962 werd de meerderheid van de aandelen in Dürkoppwerke Aktiengesellschaft (1889–1967) overgenomen door FAG Kugelfischer AG . In 1967, het jaar van het 100-jarig jubileum van Dürkoppwerke, werd het bedrijf omgezet in een naamloze vennootschap . Het was een Duitse fabrikant van naaimachines, fietsen, motorfietsen, auto's, transportsystemen en kogellagers, gevestigd in Bielefeld. In 1987 nam FAG ook het meerderheidsbelang in Kochs Adler AG over. De twee naaimachinefabrieken fuseerden in 1990 tot het huidige Dürkopp Adler AG, gevestigd in Bielefeld- Oldentrup . In 2002 werd FAG overgenomen door de INA Holding . Daarna zou Dürkopp Adler relatief snel verkocht worden; De onderhandelingen sleepten zich echter voort. Medio 2005 kocht het Chinese bedrijf SGSB Group (voorheen “ShangGong”) het aandelenpakket van FAG. De nieuwe hoofdeigenaren namen 94,98% van de aandelen over. In 2010 werd de afdeling magazijnlogistiek en automatisering afgesplitst en verkocht aan het Oostenrijkse Knapp AG als Dürkopp Fördertechnik GmbH .
Op 20 maart 2018 keurde een buitengewone algemene vergadering van Dürkopp Adler AG de overdracht goed van de aandelen van de minderheidsaandeelhouders aan de hoofdaandeelhouder, DAP Industrial AG, gevestigd in Bielefeld. DAP Industrial AG is een 100% dochteronderneming van ShangGong Group Co., Ltd. gevestigd in Shanghai, Volksrepubliek China.
Fietsen onder de naam Dürkopp werden tot 2006 geproduceerd en verkocht door het Saxon Biria AG .
Op het merkplaatje zien we de beeltenis van Mercurius (Merkur in het Duits),hij was een god uit het Romeinse pantheon. Hij werd gezien als: de boodschapper van de goden, de beschermer van handelaren, reizigers en dieven, en ook als de god van welsprekendheid en snelheid. Hij wordt vaak afgebeeld met gevleugelde sandalen en een gevleugelde helm, en hij draagt meestal de caduceus (een staf met twee slangen eromheen). De Grieken kenden hem als Hermes.
Het bedrijf Hermann Froböse & Co. werd in 1907 (15 augustus) opgericht en was sinds 1913 actief als Mammut-Fahrradwerke GmbH. Einde productie waarschijnlijk in 1929
1929 de merken van de Mammut-Fahrradwerke werden door Meister overgenomen.
1953 - 1956 Mammut-Vertriebs-GmbH, eigendom van de Meister-Werken, Bielefeld.
Het bedrijf dat in 1874 door August Göricke werd opgericht en later Göricke-Werke Nippel & Co. zou worden, bouwde een fabriek in de stad Bielefeld (Duitsland) en werd bekend om zijn hoogwaardige fietsen en motorfietse. Het was een van de belangrijkste Duitse fietsenfabrikanten in Bielefeld.
Fietsen werden er geproduceerd sinds 1895. In 1899 werd de naam veranderd in Bielefelder Maschinen- und Fahrradwerke AG, August Göricke. Vanaf 1903 werden er ook motorfietsen vervaardigd. Tussen 1903 en 1912 bouwden ze motorfietsen, driewielers en voorwagens met eencilinder- en v-twinmotoren. Motorfietsen uit 1903 waren uitgerust met Antoine-motoren van 2½ en 3 pk, en vanaf 1908 werden commerciële driewielers uitgerust met Fafnir V-twins van 425 cc.
Tussen 1906 en 1908 vervaardigde het bedrijf ook driewielige auto's. Technisch gezien was het een motorfiets met aanhanger, waardoor het een tricar was . De passagiersstoel voorin bevond zich tussen de twee wielen.
In 1921 werd de naam veranderd in Görickewerke AG.
In 1924 namen ze het Fabula- concern over en bouwden versies van die motorfiets.
Een jaar na het faillissement, in 1929, kocht een Duits-Nederlands consortium NVTE (Naam Looze Vennootschap tot Exploitatieder Göricke Fabrieken) het bedrijf, dat toen opereerde als GmbH.
Tussen 1933 en 1939 produceerden ze uitsluitend lichte forensenmotoren, waarbij de nadruk lag op de fietsenmarkt.
In oktober 1941, na de fusie met Maschinen- und Apparatebau Erich Nippel, werd de naam veranderd in Göricke-Fahrrad- und Maschinenfabrik, Nippel & Co.
1949-1960: bouwden ze motorfietsen met tweetakt ILO- en Sachs-motoren tot 197cc. Sommige van de machines met ILO-motoren werden mogelijks omgedoopt door het Zweedse Monark- concern.
In 1950 werden vrachtdriewielers met een enkel achterwiel en een laadbak aan de voorkant vervaardigd. Ze produceerden deze transport dreirad (driewielers) met Sachs 50cc- en 97cc-motoren tot 1959.
Nadat Göricke in 1964 de krachten had gebundeld met Pantherwerke AG (Löhne), bleef het bedrijf tot 1983 fietsen bouwen.
Gerigistreerd 1895: KUXMANN & Co A.G. Maschinenfabrik.
1924, 1945: KUXMANN & Co A.G., Kommandit- A.G. Fahrrad – und Landmaschinenfabrik.
Ook de merken Odin, Osiris, Solio,……
KUXMANN – Odin
Odin is een van de belangrijkste en meest complexe goden uit de Noorse mythologie.
Odin, de Alvader
Lang geleden, toen de werelden nog jong waren en de nevels van Ginnungagap — de oerleegte — nog over de aarde hingen, heerste in Asgard de wijze en machtige Odin, de Alvader. Hij was de vader van de goden, de ziener van alle dingen, en de zoeker naar kennis die nooit genoeg wist.
Odin was niet als de andere goden. Hij verlangde niet alleen naar macht of glorie — hij dorstte naar wijsheid. Hij gaf zijn rechteroog aan Mímirs bron, diep verborgen onder de wortels van de wereldboom Yggdrasil, in ruil voor inzicht in de geheimen van het universum. Sindsdien keek hij met één oog naar de wereld, en met het andere naar dat wat niemand anders kon zien.
Elke dag stuurde hij zijn raven Huginn (“gedachte”) en Muninn (“herinnering”) uit, om over de negen werelden te vliegen. Zij brachten hem nieuws van stervelingen, reuzen, elfen en dwergen. Aan zijn voeten lagen zijn wolven, Geri en Freki, en boven allen zat hij op zijn troon Hliðskjálf, vanwaar hij alles kon overzien.
Maar wijsheid komt niet zonder offers. Om de runen, de tekens van macht en magie, te leren, hing Odin zichzelf negen nachten aan Yggdrasil — doorboord door zijn eigen speer, zonder voedsel of drank. Zo ontdekte hij de geheimen van het lot en van de spreuken die de wereld konden vormen of breken.
Odin was een god van oorlog, maar niet enkel van strijdlust. Hij schonk overwinning aan wie hij wilde, maar kon ook koning of krijger verraden als het lot dat eiste. In zijn hal, Valhalla, verzamelde hij de gevallen helden — de Einherjar — om zich voor te bereiden op de laatste strijd: Ragnarök, het einde der tijden.
Daar, bij het laatste gevecht, zou Odin het opnemen tegen de reusachtige wolf Fenrir, het monster dat eens door de goden was vastgeketend. Wanneer de ketenen zouden breken, zou Odin dapper vechten, maar Fenrir zou hem verslinden. Toch zou zijn dood niet vergeefs zijn — want zijn zoon Víðarr zou de wolf doden en de wereld zou herboren worden uit het puin van de oude.
Zo leeft Odin voort — niet enkel als een god van oorlog of dood, maar als het symbool van opoffering, kennis en de eeuwige zoektocht naar wijsheid. Hij was een god van oorlog, maar ook van wijsheid, magie, en poëzie.
KUXMANN – Osiris
Osiris (Egyptische mythologie)
Osiris is een van de belangrijkste goden uit de Egyptische mythologie. Hij werd gezien als de god van het hiernamaals, de wederopstanding en de vruchtbaarheid.
Naam: Osiris (Oesir of Asar in het Oudegyptisch)
Symbool: de witte kroon van Opper-Egypte, herdersstaf en dorsvlegel.
Vader: Geb (de god van de aarde)
Moeder: Noet (de hemelgodin)
Broers/zussen: Isis (ook zijn vrouw), Nephthys, Seth
Zoon: Horus
Volgens de mythe werd Osiris vermoord door zijn broer Seth, die jaloers was op zijn macht.
Zijn vrouw Isis verzamelde zijn lichaam en bracht hem weer tot leven met magie, zodat ze samen een zoon konden krijgen: Horus.
Daarna werd Osiris de heerser van de onderwereld (Duat), terwijl Horus op aarde regeerde.
Osiris symboliseert:
De cyclus van dood en wedergeboorte (zoals de groei van planten en de Nijl-overstroming).
Rechtvaardigheid en oordeel in het dodenrijk.
De belofte van leven na de dood voor alle Egyptenaren.
Anker-Werke was een Duits bedrijf dat naaimachines , kassa 's , boekhoudmachines , kleine motorfietsen en fietsen produceerde , het was gevestigd in de Oost-Westfaalse stad Bielefeld. Het bedrijf werd in 1876 opgericht onder de naam Bielefelder Nähmaschinenfabrik Carl Schmidt en werd al snel omgedoopt tot Anker-Werke.
Carl Schmidt, sinds 1867 medeoprichter en mede-eigenaar van de naaimachinefabriek Dürkopp & Co., richtte in 1876 het bedrijf Bielefelder Nähmaschinenfabrik Carl Schmidt op. Carl Schmidt begon met de productie van naaimachines, gespecialiseerd in de productie van "Circular-Elastique" naaimachines voor de schoenmakerijen en later maakte men er ook lange spoel- en schietspoelnaaimachines. Het bedrijf telde 70 werknemers en een stoommachine van 16 pk.
In juli 1878 nam Carl Schmidt de firma Hugo Hengstenberg over en het bedrijf werd omgedoopt tot Bielefelder Nähmaschinenfabrik Carl Schmidt & Hengstenberg .
In 1883 vertrok Carl Schmidt na het verliezen van een rechtszaak, en in 1884 nam Robert Wittenstein het over. Aangezien het oude bedrijf op 1 februari 1884 was opgehouden te bestaan. Werd het bedrijf opnieuw opgericht onder de naam Bielefelder Nähmaschinenfabrik Hengstenberg & Co. In datzelfde jaar sloten Robert Wittenstein (als partner) en Heinrich Wittler (als nieuwe ontwerper) zich aan bij het bedrijf.
Omdat de verkoop stagneerde begon het bedrijf in 1894 met de productie van fietsen. Het bedrijf herdoopte zichzelf tot “ Bielefelder Nähmaschinen und Fahrrad Fabrik Hengstenberg & Co. ” De merknaam Anker verscheen dit jaar voor het eerst op een naaimachine – “ Anker-Westfalia I ”.
Halverwege 1895 werd het bedrijf omgezet in een naamloze vennootschap met de naam Bielefelder Nähmaschinen- und Fahrrad Fabrik AG , voorheen HENGSTENBERG & Co.
In 1900 begon het bedrijf ook met het produceren van kassa's . Het eerste patent voor een kassa werd dit jaar verkregen. In 1901 werd Otto Kramer commercieel directeur en een paar maanden later enig directeur. De productie van naaimachines en fietsen werd na een opleving een succes en het bedrijf breidde zich uit. In het boekjaar 1905 , dat eindigde op 31 augustus 1906, steeg de totale omzet met ruim 20% ten opzichte van het voorgaande jaar, hoewel het bedrijf niet altijd in staat was de binnengekomen opdrachten op tijd uit te voeren.
In 1906 , omdat er in Bielefeld vier fabrieken met dezelfde naam, werd het bedrijf omgedoopt tot " Anker-Werke AG " vorm. Hengstenberg waren & Co. dat ging gepaard met een kapitaalverhoging. De naam Anker werd blijkbaar al gebruikt voor naaimachines en voor fietsen. Het anker, het handelsmerk van het bedrijf, werd nu een integraal onderdeel van de naam die ook voor alle producten werd gebruikt.
In 1911 telde het bedrijf 1.200 werknemers. De TS-naaimachinemodellen werden nog steeds geproduceerd onder de namen Anker B en Anker Med.
In 1912 begon het bedrijf met de productie van kantoormachines, naaimachines, fietsen en kassa's.
Op 30 augustus 1913 werd in de fabriek Anker Werke AG Bielefeld een speciaal jubileum gevierd, namelijk de voltooiing van de miljoenste naaimachine. De machine zelf werd in aanwezigheid van de oudste meesters overgedragen aan de heer Otto Kramer.
EERSTE WERELDOORLOG:
In 1915 werd de naam van het bedrijf gewijzigd in “ Anker-Werke AG ”. De verkoop van kassa’s groeide tot 50% van de totale inkomsten en voor het eerst overtrof dit cijfer de inkomsten uit de andere divisies.
Anker-Werke AG werd ook ingeschakeld in de oorlogsindustrie, het bedrijf maakte onder meer bajonetten voor het Duitse leger.
In 1924 telde het bedrijf 1.400 werknemers en in 1930 beschikte het bedrijf over 2.000 werknemers.
1935, in de Nationaalsocialistische periode werd er met de productie van kogelhulzen gestart, de wapenproductie voor het ontketenen van de Tweede Wereldoorlog kwam hier in de fabriek en op vele andere Duitse bedrijven op gang.
Het aantal werknemers was van 1920 tot 1938 meer dan verdubbeld. In die tijd was Anker ook de grootste fabrikant van fietsen en kantoormachines in Europa.
TWEEDE WERELDOORLOG:
Door het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog kwam de productie van burgergoederen stil te liggen.
Aangezien er in Bielefeld en in haar omgeving heel wat fabrieken militair materiaal en oorlogsmunitie produceerden voor Hitlers oorlog, werd de stad en haar regio al van in het begin van de oorlog geregeld door de geallieerde luchtstrijdkrachten gebombardeerd. Tegen het einde van de oorlog hadden heel wat bedrijven, huizen, wegen enz. schade opgelopen, veel gebouwen en bedrijven waren herleid tot ruines. Na de Tweede Wereldoorlog werd het werk hervat, in 1945 werden er weer fietsen geproduceerd er waren toen amper 30 werknemers.
In 1948, werd het bedrijf Anker Werke heropgebouwd op haar oude locatie in Bielefeld. Er werd door de geallieerde bezetter toestemming gegeven om de bouw van fietsen, naaimachines, enz. te heropstarten. De belangrijkste bedrijfsactiviteiten waren de mechanische kassa's die vanaf 1901 werden gebouwd en de boekhoudmachines die vanaf 1912 werden gebouwd. De hervatte productie van naaimachines, evenals rij- en motorfietsen, werd uitbesteed. De productie van fietsen en motorfietsen werd in eerste instantie uitbesteed in Paderborn. In 1949 werd op de locatie van de voormalige vliegbasis Paderborn het dochterbedrijf Paderborner Maschinenbau-AG (PAMAG) opgericht en werd de productie van motorfietsen, die tot dan toe was stilgelegd, hervat.
In 1957 werd ook de productie van naaimachines uitbesteed en werd het dochterbedrijf Anker Nähmaschinen AG opgericht. Een jaarlater , in ’59, fuseerde het bedrijf met het in Bielefeld gevestigde bedrijf Phoenix Nähmaschinen AG Baer & Rempel tot Anker-Phoenix Nähmaschinen AG , waarbij Anker-Werke de meerderheid van de aandelen bezat.
In 1965/66 werd de naam van het bedrijf gewijzigd in “ADS – Anker-Data-Systeme”. De nieuwe naam weerspiegelde het begin van het elektronische tijdperk. In 1966 werd dit nieuwe bedrijf omgezet in een GmbH. In 1969 werd de productie van naaimachines in de fabriek stopgezet.
In de jaren zeventig was de ombouw van mechanische kassa’s naar computergestuurde systemen niet succesvol, zodat Anker – hoewel de op één na grootste fabrikant ter wereld – in 1976 failliet ging.
1976 was ook het 100-jarig jubileum van het bedrijf, juist in dat jaar moest de Raad van Bestuur van het bedrijf het faillissement aanvragen. In hetzelfde jaar kocht Kurt Vorlop de activa van het bedrijf. Hij zette de klantenserviceactiviteiten van de groep voort en ADS-ANKER werd opgericht.
Er zouden nog diverse overnames plaatsvinden. In 2006 nam de IT- leverancier Torex Retail Holdings Limited het laatste overgebleven deel van Anker over, Anker Systems GmbH in Bielefeld. Medio 2012 werd Torex Retail Holdings overgenomen door Micros Systems. Micros Systems werd op zijn beurt in de zomer van 2014 overgenomen door Oracle.
In de zomer van 2015 werd Anker met behulp van Duitse particuliere investeerders succesvol afgesplitst van de Oracle Group en opereert het bedrijf nu als onafhankelijke fabrikant van POS-systemen.
Rond 1950 fahrradfabrik Walter Westerheide - oorsprong in 1923 als mechanische werkplaats in Bielefeld-Stieghorst. Na1930 bouwden zij ook hun eigen fietskaders. In de jaren 1960 produceerden ze fietsen voor grootwarenhuizen.
SEKURA ---- Erich Schulz –----- Quelle b. Bielefeld ----- Duitsland
In 1955 naar Srkurit
Quelle is een stadsdeel van de stad Bielefeld in Noordrijn-Westfalen en behoort tot het Bielefelds district Brackwede. Tot 1969 was Quelle een zelfstandige gemeente in het district Bielefeld.
E.& P. STRICKER FAHRRADFABRIK -- Stricker-Werk-- Brackwede bei Bielefeld --- Duitsland
De Fahrradfabrik (fietsenfabriek) E. & P. Stricker had haar standplaats in Bielefeld-Brackwede en bestond van 1926 tot 1969. Vanaf 1931 werden er ook motorfietsen (Mofas) en moto’s gemaakt. Ten gevolge van de Tweede Wereldoorlog werd de productie stilgelegd, de fabriek moest overschakelen op oorlogsindustrie. Na de oorlog werd weer opgestart, halverwege de jaren 1950 werd de productie terug gestopt.
Die Fahrradfabrik E. & P. Stricker hatte ihren Standort in Bielefeld-Brackwede und existierte von 1926 bis 1969. Ab 1931 wurden auch Motor-Fahrräder (Mofas) und Motorräder gebaut. Die Produktion wurde wegen des Zweiten Weltkrieges eingestellt und wieder danach aufgenommen. Mitte der 1950er Jahre wurde diese Produktion wieder eingestellt.
Ik ben Delameilleure Philippe
Ik ben een man en woon in Preshoekstraat 145 - 8510 Marke - België (België) en mijn beroep is Gepensioneerd.
Ik ben geboren op 27/09/1960 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wielrennen - Verzamelen van fietsmerkenplaatjes (balhoofdplaatjes) .
Ik ben Delameilleure Philippe
