ROLA (Fr)

Rola cycles ----------- Hazebrouck – Nord-------------France/Frankrijk

STANDARD (Fr)

Standard (...1891...), bicyclettes et tricycles 20 rue de La Reynie à Paris

Standard - cycles à St Etienne - Loire

Standard - cycles V L

BERTIN  (Fr en B )

Het Franse fietsmerk Bertin werd na WOII opgericht door ex renner André Bertin en opgedoekt in de jaren 90. Ook in het Belgische Poperinge stond er ooit een fabriek.

Bertin is een Frans fietsmerk, opgericht door voormalig profwielrenner André Bertin (1912-1994). André Bertin was  Frans profwielrenner, teammanager en ook ondernemer. De productielijn was actief van 1946 tot begin jaren 2000 en was gevestigd in Saint-Laurent-Blangy , aan de rand van Arras , in de regio Hauts-de-France.

André Bertin werd geboren op 3 maart 1912 in de landelijke gemeente Ecques in de regio Nord Pas de Calais (Noord-Frankrijk) nabij de Belgische grens. Het ligt ongeveer 50 km ten noordwesten van Arras. Deze kleine landelijke gemeente werd volledig vernietigd tijdens de Eerste Wereldoorlog en werd heropgebouwd na de oorlog.

Bertin’s familie verhuisde naar St.-Laurent-Blangy (tijdens of na WO I.) St .- Laurent-Blangy is ook een gemeente in de regio Nord Pas de Calais en is ondertussen uitgegroeid tot een buitenwijk van de stad Arras. Het werd eveneens verwoest tijdens WO I en daarna opnieuw opgebouwd. Hoewel de regio tijdens de Tweede Wereldoorlog in het door de nazi’s bezette Frankrijk lag  werd de gemeente nu wel gespaard en bleef de schade beperkt.

Andre Bertin was tussen beide oorlogen drie jaar profwielrenner. Van 1935 tot 1937 reed hij voor Frankrijk-Sport. Hij was ploegmaat en knecht van Antonin Magne die tweemaal de Tour de France won, in 1936 wereldkampioen werd en 3 maal de GP des Nations won. Bertin verliet het team voor de start van het seizoen 1938. Na zij  profcarrière startte André met zijn eerste bedrijf, een groothandel in fiets- en motoronderdelen.

Na WO II , in 1946 begon Bertin zijn carrière als fietsfabrikant. André Bertin richtte toen in Saint-Laurent-Blangy het fietsmerk Bertin op. Zowel de fabriek en de kantoren van het bedrijf  waren in St. Laurant-Blangy gevestigd. Het feitelijke adres was in de Rue Georges Clemenceau in St.Laurant-Blagny.  Bertin begon een fietsfabriek om zo mede te helpen om de Franse naoorlogse nood aan persoonlijk vervoer op te vangen.

Naast de oprichting van zijn bedrijf bleef Bertin in 1945 en 1946 rijden als een onafhankelijke pro. Daarna, tot in 1966, werd hij manager en sponsor van het professionele Bertin team dat tijdens de levensduur van de ploeg verbonden was met diverse cosponsors.

Bertin’s logo met de Franse driekleur en Arend werd geregistreerd in 1950 en blijft een geregistreerd handelsmerk logo tot heden.

Het bedrijf Bertin kreeg al snel een goede reputatie vanwege hun aanbod aan kwaliteitsfietsen, ze werden ontworpen met de beste stalenbuizen van Vitus-, Columbus- of Reynolds. Het merk had een ruim assortiment fietsen, waardoor veel gebruikers de ideale fiets konden vinden. Dit merk stond ​​vooral bekend om hun echte à la carte service bij het ontwerpen en monteren van fietsen.

De groeiende reputatie van dit bedrijf stelde het in staat nieuwe buitenlandse markten te veroveren. 

Er werd  uitgevoerd naar België (waar er zelfs een fabriek werd gebouwd in Poperinge), Marokko, vervolgens naar Japan , de Verenigde Staten , Canada en zelfs in Australië.

Cycles Bertin had gedurende meer dan twee decennia (1945-1966) een eigen professioneel team, Équipe cyclisme Bertin. Deze ploeg verwierf een zekere bekendheid  door zich te onderscheiden in tal van wedstrijden zoals de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Nice maar vooral in de grote klassiekers. Het droeg bij aan de ontwikkeling van professionele wielrenners zoals Roger Decock, Barry Hoban en Patrick Sercu. Na 1966 bestond er geen Bertin wielerploeg meer dat strikt bij het merk Bertin hoorde.

Cycles Bertin bleef aanwezig in het profpeloton door in 1972 en 1973 de wielerploeg IJsboerke uit te rusten met fietsen, bij de ploeg reden renners als Willy Planckaert en Hubert Hutsebaut de ploegleider  was Rik Van Looy .

Cycles Bertin was ook een van de oprichters van het merk Milremo. Dit merk, opgericht in 1957, was het resultaat van een samenwerking tussen André Bertin en de Brit Ron Kitching, fabrikant van Kitching-fietsen. Milremo was een productlijn die voor beide bedrijven was bedoeld en waarmee ze een groter marktaandeel in de markt voor  de fietsuitrusting konden verwerven. Het merk Milremo werd gepromoot via het Bertin Cycling Team. Milremo is nu eigendom van Shimano Europe en levert uitsluitend op maat gemaakte wielerkleding.

Bertin Establishments is nauw verbonden met de wereldleider op het gebied van fietsuitrusting, Shimano.  Het Japanse merk besloot om vanaf 1972 Bertin Cycles te kiezen voor de distributie van zijn 'cycle'-productie in Frankrijk.

Het einde van het familiebedrijf begon toen Andre Bertin zijn dood nabij was. Ets. Andre Bertin werd verkocht aan een holding ‘Cibo Participations’ in 1993. Helaas, dit werd al snel gevolgd door de dood van Andre Bertin op 5 januari 1994 in St.-Laurent-Blangy op de leeftijd van 81 jaar.

Deze samenwerking met Shimano duurde tot 2000, toen kocht Shimano de Bertin vestigingen om haar activiteiten in Europa verder te ontwikkelen onder de bedrijfsnaam Shimano France - Bertin Distribution. Vanaf dit punt werd de fietsconstructie stopgezet.

In 2015 werd in Quimper het merk "Cycles Bertin" opnieuw gelanceerd door Michaël en Mathieu Bertin, beiden naamgenoten van de historische oprichter. Dit nieuwe merk is geïnspireerd op de historische fundamenten van André Bertin en specialiseert zich vooral in hoogwaardige fietsen .

BELGISCHE EN FRANSE BERTIN FIETSEN

Zoals hier  eerder beschreven duurde niet lang vooraleer in Poperinge een afdeling van Bertin België werd opgericht. Er is nog steeds een winkel in Poperinge die fietsen verkoopt onder de naam Bertin. Of dit verre verwanten zijn weet ik niet. Bertin Bikes, Sint-Jansstraat 21, 8970 Poperinge.

Alhoewel ze beiden tot dezelfde familie behoorden waren de Bertin fietsen die in België gemaakt waren toch anders dan de Franse. Hieronder enkele verschillen:

De Belgische werden gepoederlakt terwijl de Franse genatlakt werden

De Franse gebruikten de volgende componenten: Milremo, Shimano, Reynolds buizen in tegenstelling tot de Belgische: Mafac, CLB, Weinmann, Ishiwata buizen, Ringo Sakae. Dit vermoedelijk om goedkopere fietsen te produceren.

De Belgische decals waren meer gedetailleerd en de lugs van de voorvork en achterbrug waren geschilderd in 3 kleuren.

https://www.cycles-bertin.com/

E.M. (Fr)

E.M.  cycles ------- Raismes (Nord) ------ France/Frankrijk

AGAMI (Fr)

Agami --- manufacture des cycles Agami------  Raismes – Nord------ France/Frankrijk

Raismes is een gemeente in het Franse Noorderdepartement (Frans: département du Nord) (regio Hauts-de-France) en maakt deel uit van het arrondissement Valenciennes.

KERCKHOVE (Fr)

KERCKHOVE  --- cycles à Vieille Eglise - Pas de Calais--- France / Frankrijk

BULLE A. (FR)

Bulle A. – cycle -- 51 Rue du Bois D' Annappes --- FIVES - LILLE  (Lille Nord)  = FIVES – RIJSEL (Noord Rijsel)  -- France / Frankrijk

La Nordiste, fabricant de vélos de (fietsfabrikant uit) Valenciennes, France 

Info bienvenue 

VENETA (Fr)

Veneta --- cycles fabrication garantie ---- France/Frankrijk

THEO (Fr)

THEO ---- ETABLISSEMENTS THEO CYCLES----- Théophile Bréon  ----- Blois - Loir et Cher ------- France/Frankrijk

Het merk Théo werd gecreëerd door Théophile Bréon te Blois in 1923, dit duurde minstens tot de jaren vijftig en werd vervolgens gedistribueerd door Ets Théo (nog steeds in Blois). Genoemd als fabrikant in de fietsgids van 1971, maar was eerder een rijwielhandelaar.

STELLA (Fr)

Stella ----Ets. Fonteneau fabricant de cycles & machines à coudre- 21 Chaussée de la Madeleine te Nantes - Loire Atlantique----- France/Frankrijk

Het verhaal begon in 1919 wanneer Pierre Fonteneau zijn fabriek oprichtte in Nantes, aan de Chaussée de la Madeleine

Stella was een merk die zich vooral in de wielrennerij onderscheidde, in 1948 werd Louison Bobet in het team aangenomen. Louison Bobet won onder andere zijn eerste twee Tours de France (1953 en 1954) op Stella-fietsen en zijn wereldkampioenschapstitel in 1954.Gekroond met deze glorie werden ze ingewijd als de fietsen van de kampioenen. Het professionele wielerteam werd in 1948 opgericht door Pierre Fonteneau. Hij was een perfectionistische ingenieur met een sterk karakter, een vakman verliefd op mooi vakmanschap, een autoritaire en visionaire baas wiens bedrijf de eeuwwisseling van de jaren 1970 niet overleefde. Ze werden het kleine team die de grootte wielerploegen van fietsfabrikanten zoals Gitane of Alcyon bang maakten. Stella had 12 renners, terwijl grote ploegen als Mercier er wel 30 konden hebben. De renners waren goed voorbereid, hadden een echte teamspirit en werkten echt voor elkaar.  De goede uitslagen volgden zich op. Zonder de renners Guénard, Barbotin en Bobet zou Pierre Fonteneau een kleine fietsenfabrikant gebleven zijn.

Maar nu was Pierre Fonteneau niet langer tevreden zijn met de verkoop van Stella-fietsen in het Westen. Hij richtte zijn pijlen op Indochina en Algerije. Later zouden het de Verenigde Staten zijn. Hij zou de eerste zijn die in supermarkten verkocht, daarna in catalogi. Het was ook om zijn bedrijf te promoten dat Pierre Fonteneau besloot om in 1952 met zijn ploeg deel te nemen aan de Ronde van Algerije. Pierrot Barbotin was niet enthousiast om deel te nemen. Na twee koersen in Algiers en Oran, en voor de start van de ronde , nam de  Stella agent hen  mee naar een kleine haven waar ze oesters aten. De volgende dag  kon Barbotin de eerste etappe, Algiers-Medea, niet uitrijden! Hij had een  darmontsteking.  Hij keerde terug naar Frankrijk, maar Fonteneau was woedend. Hij was ervan overtuigd dat Barbotin  zonder reden had opgegeven... Hij wilde hem laten betalen voor het vliegticket voor de terugreis... Pierre Fonteneau  was zeker niet de gemakkelijkste.

Het avontuur van het Stella-team eindigde in 1954. Bobet vertrok naar Mercier. Barbotin, naar Saint-Raphaël. Het was de tijd dat merken die niets met wielrennen te maken hadden begonnen  investeren in wielerploegen. Martini contacteerde Fonteneau, maar hij weigerde. Samenwerken met iemand die niet uit de wielerwereld kwam was voor hem ondenkbaar. De "fietscouturier" Pierre Fonteneau bleef  een ambachtsman in de nobele zin van het woord. Elke werknemer had zijn werkbank, de fietskaders werden gemaakt in de rue Laennec, en ze werden gemonteerd in de chaussée de la Madeleine. Deze productiemethode was niet aangepast aan de Amerikaanse markt, naar waar Stella in zijn hoogtijdagen 300 fietsen per jaar naar exporteerde. Het was een cruciale tijd, ze hadden naar een industriezone moeten verhuizen, geld moeten lenen om een fabriek te bouwen. Maar mijn Pierre  sprak geen Engels, en is nooit naar de Verenigde Staten gegaan, hij had geen juridische en boekhoudkundige opleiding... Pierre Fonteneau was voor  de techniek en de  innovatie.

In de jaren 1950 rustte hij de fietsen van zijn renners uit met een versterkte achterbuis, dat was  om prestatieverlies te voorkomen bij het trappen als een danser. Twee decennia later, in het ouderlijk appartement waar de eettafel als tekentafel gebruikt werd, stond hij om vijf uur 's ochtends op en maakte zijn echtgenote wakker met de woorden: “Ik heb het gevonden”.”Wat gevonden?” “De vouwfiets”. De plooifiets waarvan het stuur naar beneden werd geklapt en die in een koffer paste. De pocket-bi. Het was niet genoeg om het Stella-bedrijf te redden.  Een Amerikaanse importeur deelde eind de jaren zeventig de genadeklap uit.

LA SOUVERAINE (Fr)

La Souveraine cycles --   Fabrikant Ch. GARIN ----opgericht 1905 -------  18 Grande Rue Boulogne-sur-Seine. ---- Paris/Parijs ----France/Frankrijk

Boulogne-sur-Seine ( nu Boulogne-Billancourt ) was een voorstad van Parijs.

Vliegende fietsen: Vanaf het begin van de luchtvaart probeerden de pioniers al onmiddellijk vliegende machines te besturen met alleen maar menselijke spierkracht, en het idee om vleugels op een fiets te monteren kwam spontaan en als vanzelfsprekend. De fiets was immers het voertuig dat het mogelijk maakte om het meeste uit de krachtigste menselijke spieren, de beenspieren, te halen. Hiermee hoopte men dat het mogelijk was om, met een redelijke inspanning, voldoende snelheden te bereiken om te kunnen op te stijgen. Ook La Souveraine hoopte te slagen in dit ambitieuze en onbereikbaar doel

Meer info: http://claudel.dopp.free.fr/Les_planeurs/Histoire/Velo-vole/Velo-vole.htm

MOTOCONFORT (Fr)

Motoconfort  -- Pantin ---Frankrijk

MBK Industrie (voorheen Motobécane-Motoconfort ) is een Franse tweewielerfabrikant, opgericht in 1924, die in 1986 een dochteronderneming van Yamaha werd. In 2018 richtte de fabriek zich uitsluitend op de productie van tweewielers van het merk Yamaha.

In 1924 ontwierpen de heren Alphonse Tallet, Charles Benoît en Abel Bardin hun eerste motorfiets, de MB1. Dankzij de financiële, administratieve en technische steun van Jules Bénézech werd op 11 december de “Ateliers de la Motobécane  ” opgericht in Pantin , op de hoek van de Avenue Jean-Jaurès en de rue de Paris. Het resultaat is de Motobécane, een model uitgerust met een 175  cc tweetakt -tweecilindermotor met riemaandrijving. Dit zeer eenvoudige model zou tot 1929 verkocht worden.

Het jaar daarop in 1925 (  andere bron vermeld 1926 ) werd in de  rue Hoche n° 3 in Pantin de Société des Ateliers La Motoconfort opgericht. De jaren ’20 waren de zogeheten gekke jaren waarin alles mogelijk was, waarin merken werden geboren en snel hun hoogtepunt bereikten of soms binnen een paar weken weer verdwenen!

Het was van groot belang dat Motobécane een nieuw model op de markt bracht maar de partners hadden nog onvoldoende ervaring. Bovendien kon een mislukt model het merkimago dat met de MB1 was opgebouwd in een rap tempo vernietigen en het jonge bedrijf ten onder laten gaan.

Daarom werd besloten een machine te bouwen met een grotere cilinderinhoud, beter uitgerust en luxueuzer afgewerkt. De grote profielbanden zorgden voor een zeker comfort en de nieuwkomer, een 308 cc, kreeg de naam MOTOCONFORT. Op het plaatje dat aan de magneetbehuizing was geklonken, stond het opschrift: MOTOCONFORT MC1 moteur licence MOTOBECANE. Als het model zou mislukken, dan zou de reputatie van het merk slechts licht beschadigd zijn en het jonge bedrijf niet in gevaar gebracht worden. Zoals geweten heeft dit duistere lot zich nooit voltrokken. De "308" kende, ondanks een relatief bescheiden productie, een rustige carrière met diverse ontwikkelingen tot begin jaren dertig.

Kleine anekdote: in reclamecatalogi werden Motobécanes vaak van de linkerkant gefotografeerd en Motoconfort van de rechterkant. Dat komt doordat er voor de folders slechts één prototype werd gebruikt met een tank met op elke kant een ander logo.

 In tien jaar tijd produceerde Motobécane ongeveer 150.000 BMA's. In de jaren dertig groeide Motobécane uit tot een belangrijke fabrikant van motorfietsen, met talrijke modellen van alle motorinhouden. We zien prototypes van 750cc  met viercilinders . Sommige modellen hebben om commerciële redenen ook de naam “Motoconfort” gekregen.

In1933 produceerde het bedrijf zijn eerste 250cc  viertaktmotorfiets . In1938 presenteerde het bedrijf del Poney 60 AG1 (63 cc), de motor hiervan was de voorouder van die van de Mobylette .

1943: De ingenieur en directeur van het ontwerpbureau Marcel Steinbach, in het Motobécane-avontuur sedert SICAM, verdween in Auschwitz

De twee merknamen  waren lang in gebruik, rond 1979/80 werden de  dealers geinformeerd over de terugkeer naar één merk “MOTOBECANE.

https://fr.wikipedia.org/wiki/MBK_industrie

ALSATIA (Fr)

Alsatia  cycles , accessoires en reserveonderdelen.  Charles Weiser-- 126 rue Grande Rue  en  8 rue Salzmann  te Strasbourg/ Straatsburg ------ Frankrijk. Cycles Alsatia, algemene benodigdheden voor fietsen en motoren. Het bedrijf Charles Weiser, gevestigd in Straatsburg werd opgericht in 1864. Deze zaak is inmiddels verdwenen op dit adres.

Alsatia cycles , accessoires & pièces détachées. Charles Weiser 126 rue Grande Rue et 8 rue Salzmann à Strasbourg—France.

L’ARTISAN (Fr)

L’ARTISAN --------------Boulogne – Paris – Lyon – Épinal--------- France/Frankrijk

Cycles fabrication garantie à Boulogne , Paris , Lyon & Epinal

L' IDÉAL (Fr)

L' Idéal -- (...1890...) --- bicyclettes et tricyclettes, 34 rue du Chateau d'Eau ----- Paris/Parijs ---- France/Frankrijk

MOTOBECANE / MBK (Fr)

Meer dan 80 jaar was Motobécane een vlaggenschip van de Franse industrie. En het was in Saint-Quentin in de Aisne dat de saga van deze fabrikant van fietsen, motorfietsen en vooral bromfietsen zijn grootste successen heeft beleefd. Voordat Motobécane een fietsenmerk werd was het een motormerk.

Het Motobécane-avontuur begon te Pantin in de regio Parijs. Charles Benoît, Abel Bardin en Jules Benezech bundelden hun krachten om een productie- en verkoopbedrijf voor motorfietsen op te richten. De motorfiets was in de mode en de vraag was groot. De MB1, het eerste motorfietsmodel dat voortkwam uit wat nog steeds Les ateliers de Motobécane heette, werd in 1923 op de markt gebracht.

Charles Benoît, die tijdens de Eerste Wereldoorlog in de Verenigde Staten verbleef, stelde een motorfiets met nieuwe vormen voor. Hij was volledig geïnspireerd door de esthetiek van Amerikaanse motorfietsen. Hij bracht geen techniek mee uit de V. S. maar wel een nieuwe look.

De motorfiets MB1was een groot succes en de oprichters van Motobécane besloten om nog andere modellen van motorfietsen met een matige cilinderinhoud op de markt te brengen. Tegelijkertijd richtten ze in 1926 een dochteronderneming op, Motoconfort, om zo te proberen krachtigere motorfietsen met luxere afwerkingen te produceren en te verkopen . Omdat het merk nog maar drie jaar oud was, waren ze bang om een tekortschietend  model uit te brengen en bijgevolg de reputatie van de MB1 te bederven. Dus het nieuw model dat uitkwam was een 308cc die ze de Motoconfort noemden. Omdat dit model het ook goed deed, maakten ze van de gelegenheid gebruik om de twee merken parallel te creëren, Motobécane en Motoconfort. Het was een commerciële truc die het netwerk van verkoopagenten in elke stad verdubbelde er was een Motobécane-netwerk en een Motoconfort-netwerk.

Tijdens het interbellum kregen Motobécane-fietsen erkenning voor hun precisie en duurzaamheid. Zelfs tijdens de uitdagende jaren van de Tweede Wereldoorlog bleef Motobécane's toewijding aan vakmanschap bestaan en legde de basis voor een erfenis die zou blijven bestaan. De fabriek die zich nog steeds in Pantin, bevond overleefde de Tweede Wereldoorlog door de productie van fietsen, enkele 100 cc’s en brandbluspompmotoren voor de Duitsers, de fabriek was immers opgevorderd door de bezetter. Een deel van het ontwerpbureau trok zich terug in Saint-Étienne, toen een vrije zone, om er zich voor te bereiden op de naoorlogse periode.

Met het naoorlogse tijdperk dat een hernieuwd optimisme inluidde, kwamen de Motobécane-fietsen naar voren als symbolen van vrijheid en mobiliteit. De toewijding van het bedrijf aan kwaliteit, design en prestaties maakte haar fietsen populair bij fietsliefhebbers. Strakke ontwerpen en betrouwbare techniek werden kenmerken van Motobécane en vormden de basis voor de bekendheid van het merk in de fietswereld. Ook in de wereld van de gemotoriseerde tweewielers speelde Motobécane mee. Het vlaggenschip van het merk was de  Mobylette die  vervaardigd werd vanaf 1949 en waarvan er 14 miljoen exemplaren  werden verkocht. Het was meteen een succes en de bestellingen voor deze Franse uitvinding stroomden binnen. 50 jaar lang werd vergeten dat het oorspronkelijke idee van die Mobylette in feite uit Nederland kwam. De bromfiets was geen uitvinding van het ontwerpbureau van Motobécane, ze kwam van een dochteronderneming in Arnhem die onder een Motobécane-licentie werkte.  Het idee was van Willem Kaptein, de bedrijfsleider. Willem Kaptein trok met zijn prototype naar Parijs om Charles Benoît te vragen het in productie te nemen. Maar de baas van Motobécane geloofde niet in deze motorfiets. Hij geloofde er niet in omdat het niet zijn idee was! Gelukkig voor Motobécane zorgde een toevallige gebeurtenis dat ze het model toch zouden produceren. In 1975 nam het bedrijf de controle over zijn concurrent VéloSoleX over en verplaatste de productie naar een van zijn fabrieken in Saint-Quentin.In 1951 werd de fabriek in Pantin te klein. Motobécane was op zoek naar een nieuwe locatie om een grotere productie-eenheid te bouwen. Het werd een voormalige weverij in de rue de la Fère, in de faubourg d'Isle in Saint-Quentin. De weverij was verlaten sinds de jaren 1930 en gebombardeerd tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tegen het einde van 1951  werd de fabriek opgestart met ongeveer 250 arbeiders. In 1954 kocht Motobécane een tweede fabriek aan de Boulevard du Maréchal Juin en kort daarna werd een derde fabriek gebouwd in de rue d’ Ostende. Op het hoogtepunt van zijn geschiedenis creëerde Motobécane in Saint-Quentin 4.200 directe banen en tot 6.000 meer in de Aisne.

Het pand aan de rue de la Fère werd al snel te klein. Een paar kilometer verderop, in Rouvroy, werd een gloednieuwe fabriek gebouwd. De eerste machines werden in januari 1963 in gebruik genomen. Saint-Quentin had nog steeds de fietsenfabriek, tussen 1936 en het einde van de jaren 1980 produceerde Motobécane 11 miljoen fietsen en dat grotendeels in de hoofdstad van de Aisne.

Motobécane speelde in de jaren 1960 en 1970 ook een cruciale rol bij het vormgeven van het fietslandschap. Het merk omarmde innovatie en introduceerde verbeteringen op het gebied van framematerialen en design. Motobécane-fietsen werden bekend om hun veelzijdigheid en richtten zich op recreatieve fietsers en competitieve wielrijders. De iconische Mirage- en Grand Jubilé-modellen veroverden de harten van wielrijders over de hele wereld.

Deze snelgroeiende innovatie leidde tot de creatie van een winnende kampioenschapsfiets, waarmee de legendarische renner Luis Ocaña naar de overwinning reed in de Tour de France van 1973.

Motobécane was een groot fietsenmerk, in alle soorten, in alle stijlen en voor alle leeftijden. Begin de jaren tachtig waagde Motobécane  zich in de veelbelovende wereld van de crossfietsen, met felgekleurde minifietsen voor kinderen met midden- en voorvering, kentekenplaten in de stijl van wedstrijdfietsen, met crossbanden en comfortabele zadels.

In de loop van de jaren ’70, begon de verkoop te dalen. In 1985 vroeg Motobécane faillissement aan. 30% van het personeel van de fabriek in Rouvroy werd ontslagen. Om het merk te redden, werd een overnameconsortium gevormd door de regionale raad van Picardië, Fichtel & Sachs (een Duitse fabrikant van tweewielers) en Yamaha, dat een jaar eerder al aandelen in het bedrijf had gekocht. Het bedrijf kwam al snel onder de controle van Yamaha en kreeg in 1986 de naam MBK.

Maar als Yamaha in Rouvroy heeft geïnvesteerd was dat niet om bromfietsen te blijven produceren die slecht verkopen. Toen Yamaha arriveerde, was de fabriek aan het verouderen, ze dateerde uit 1961. Ze was al 25 jaar oud en voldeed niet per se aan de normen die de Japanners hadden voor hun eigen producties.

Vandaag de dag heeft de fabriek 650 mensen in dienst. Ze produceert motorfietsen en scooters met een grote cilinderinhoud van 125 tot 300 cm3. In 2022 rolden 80.000 tweewielers van de productielijnen van MBK Industrie in Rouvroy. Het is de enige fabriek van de Yamaha Group in Europa. Nu heet MBK Industrie officieel Yamaha Motor Manufacturing Europe.

Vanaf het eerste kwartaal van 2024 startte de fabriek in Rouvroy met de productie van motoren en elektrische fietsen.

In de voormalige gebouwen van de firma Motobécane in Saint Quentin  werd op de eerste verdieping een museum  gewijd aan Motobécane geïnstalleerd.

LA RAFALE (Fr)

La Rafale Paris, cycles Ets Paris France - directeur Mr. Aarowson-- 137 Bd Voltaire –Paris / Parijs ----- France/Frankrijk

Dit merk van het bedrijf Paris France is zeker bekend door haar kampioen Lucien Michard, maar haar parcours is nogal merkwaardig. In de jaren 1930 had het bedrijf zijn hoofdkantoor op 137 rue Voltaire in Parijs met de cycli La Rafale, maar later ook met het merk Handsonne. In 1940 tekende het een contract met het l'Arsenal de Roanne voor de productie van haar fietsen, dat met onderdelen die voornamelijk uit de Loire-vallei kwamen. In 1943 bedroeg de productie 50 fietsen per dag. Na de oorlog  was het bedrijf nog steeds aanwezig op hetzelfde adres, maar  vanaf 1960, of zelfs iets eerder, komt het niet meer voor in de Bottins du cycle.

In de Bottin du cycle van 1951 werd het bedrijf genoemd als fabrikant, maar het merk was ongetwijfeld een groothandel en vooral een doorverkoper.

HERA (Fr)

HERA --------- Figeac---------France/ Frankrijk

HERA komt van Hélices Ratier

De vroegere Hera-fietsen werden vervaardigd door de Ratier-fabrieken in Figeac, een van de wereldleiders van vandaag in de productie van vliegtuigpropellers.

Bij de dood van de oprichter Paulin Ratier, in 1939, was de firma Ratier uitgegroeid tot een belangrijk, wereldberoemd bedrijf, stevig verankerd in de voorhoede van de vooruitgang op het gebied van propellers.

De intrede van Duitse troepen in Parijs versnelde de verplaatsing van het personeel, dat gepland was als onderdeel van de decentralisatie, van Montrouge naar Figeac. De algemene directie bleef echter in Montrouge.

De luchtvaartcontracten die in het kader van de Nationale Defensie werden toegekend, werden ingrijpend her ontworpen en om een zekere duurzaamheid van het bedrijf te garanderen, werd een nieuwe productie overwogen. Zo werd besloten om met de productie van fietsen te starten.

Het was Figeac dat profiteerde van de productie van deze fietsen die het merk Hera droegen, maar dat verhinderde niet het ontslag van honderd werknemers, vooral jongeren. Een aantal van deze jongeren vond ter plekke een baan bij Jean-Gabriel Larroque, een fabrikant van carburateurs. Vermoedelijk startte de productie van fietsen in 1941, of zelfs in het begin van 1942, men weet ook niet hoeveel fietsen er werden vervaardigd.

Het was natuurlijk verrassend dat een luchtvaartbedrijf aan een dergelijke activiteit zou beginnen. Maar nood brak wet en het beantwoorde ook aan een prangende vraag: er waren nauwelijks nog auto's en naast stappen was de fiets het enige vervoermiddel.

Het handelsmerk Hera werd in december 1940 geregistreerd bij de griffie van de rechtbank van  de Seine.

We weten van het bestaan van "heren", "dames" en "kinder" modellen waarvan de accessoires (zadeltassen, zadel, dynamo, plaat, enz.) moeten hebben gevarieerd afhankelijk van de leveringen.

https://www.ratier.org/plandusite.html

DELANGLE (Fr)

Delangle A.  Paris ----Cycles & sacoche & selle ---11-13 Rue Sergent Bauchat  - Paris XII France (Parijs – Frankrijk) . Fabrikant genoemd in de Bottin du cycle van de jaren 1940.

De wielrenner Georges Paillard (1904-1998) onderscheidde zich op de middellange afstand op Delangle-fietsen, een baanwielrenwedstrijd achter motoren.  Hij was tweevoudig wereldkampioen en zesvoudig kampioen van Frankrijk, hij was een van de meest begaafde stayers van zijn generatie. In 1949 won hij het wereldrecord voor het uur op de weg achter een motorfiets, hij behaalde het record met de fiets die nu tentoongesteld staat in het Museum voor Kunst en Industrie in Saint-Etienne. Hij slaagde er toen in om 96.480 km af te leggen. Deze koersmachine heeft de specifieke kenmerken van dit soort evenementen: aan de voorkant gaven de omgekeerde vork en het kleinere wiel de stayer de beste positie om te profiteren van de zuigkracht. Bij de trapas zorgde een oversized kettingblad ( 92 tanden) voor een zeer groot verzet.