Dit meisje heeft moeten beloven wat vaker, nee, elke dag haar oefeningen te doen, ipv te zitten dromen. Piano. Omdat het moet van thuis.
In haar hoofd drijven de meest wonderlijke verhalen voorbij, die zou ze willen opschrijven. De verhalen hebben klank en kleur en geur. Haar vingers willen schrijven. Maar elke dag is er de piano. Dat staaltje huiselijk geluk. Omdat het moet van thuis.
Die piano is zo dwingend rood dat ze het niet meer kan aanzien. Ze heeft zelfs Czerny niet bovengehaald. Of was het vandaag Clementi … Haar hoofd zit weer vol verhaaltjes.
"De paashaas en paaseieren illustreren hoe voorchristelijke elementen kunnen opduiken in de christelijke riten. Zo worden paaseieren opgehangen in de bomen, een overblijfsel van de heilige-boom cultus uit de Germaanse traditie."
Er zijn mensen die een heel jaar bezig zijn met kerstdecoratie bedenken, ontwerpen, maken. Met paasdecoratie is het ook zo. Maar misschien is die bezigheid minder verbreid of wijd gekend.
"Het echtpaar Volkert en Christa Kraft versierde elk jaar de appelboom in hun tuin met eieren. Dit deden zij sinds 1965. Het begon met 18 eieren in plastic. In 2015 hadden ze 10.000, uitgeblazen en handgeschilderde eierschalen Het versieren van de boom nam ongeveer twee weken in beslag.
In april 2014 hebben zij er een punt achter gezet. Een groot deel van de eieren werd geschonken aan een plaatselijke organisatie die ze elk jaar op verschillende plekken in gebruik neemt."
Par curiosité scientifique heb ik eens opgezocht was de betekenissen van Kraft zijn. Buiten smeerkaas en kracht betekent het ook 'vermogen'. Ich will alles tun, was in meiner Kraft steht. – Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt. Dat 'alles' klinkt als een belofte. En het werd dan een volledige boom. Misschien is de familie Kraft buiten Duits en traditioneel gericht ook gelovig, 10.000 eieren of meer.
“Ons tweede verblijf was nabij het Heldenplein in Heist, maar ondertussen is Heist erg veranderd. Wij zaten op het vijfde verdiep en wij hadden een geweldig zicht op de haven van Zeebrugge, op de boten die in- en uitvaarden. Ik ging destijds vaak wandelen in het dorp, kende er de vissers en hun huisgezinnen, luisterde naar hun verhalen. Maar toen Heist veranderde in Knokke Heist, is het erg gaan veranderen. In het dorp moesten de kleine huisjes van de vissers plaats maken voor appartementen. En Heist had zulk mooi familiestrand.
In 2012 hebben wij het apartement verkocht omdat onze vrienden allemaal weg vielen. Wij waren een clubje van 4 huisgezinnen en één voor één stierven onze vrienden. Wij bleven alleen over en ook door het overlijden van onze shi-tzu voelde wij ons daar vereenzamen. Met onze shi-tzu was F al 's morgens rond half zeven weg, naar de duinen tussen Heist en Duinbergen. Meermaals per dag gingen wij wandelen met onze Nebo. En ineens onze Nebo weg, onze vrienden weg, en veel minder vakantiegangers elk jaar. Ieder jaar zagen wij de vakantiegangers verminderen, ieder jaar was er minder te doen in Heist. Maar de folkloremarkt iedere donderdag sloegen wij nooit over. En vaak gingen wij naar het vuurwerk zien in Duinbergen. Nostalgie, folklore, ons geliefde Heist, het is voor ons voorbij.” JPW, 2015
Dan kondt ge van bij ulle uit het raam om de zoveel dagen de Methania zien aanleggen? Om de zeven dagen ongeveer in de winter. Met iets meer tussentijd in de zomer. Had ik toen geweten dat ge zo dichtbij waart, dan had ik gewuifd hoor. Of is het gewoven.
'k Heb daar aan boord twee contracten na mekaar gedaan, in '83 was dat als ik me goed herinner, toen nog naar Montoir de Bretagne in Frankrijk en zes jaar later nog eens een contract, toen was de terminal van Distrigaz in Zeebrugge eindelijk operationeel.
Als ik in Zeebrugge 's avonds al eens efkes weg kon van boord ging ik in Heist iets eten op een pleintje tussen de Kursaalstraat en de Kardinaal Mercierstraat. De naam van het pleintje weet ik niet meer. Niet omdat het eten aan boord niet te doen was (integendeel!) maar om eens een andere kleur van tafelgerei te zien en een hoop andere gezichten. Gewoon rondkijken was al een belevenis. Want tijdens het laden in Arzew mochten we niet aan de wal en in Zeebrugge was er niet elke keer gelegenheid. Het lossen duurde er maar 24hrs, in het beste geval 36hrs, als ik me goed herinner.
Over de Methania bestaan zware verhalen, niet de traditionele zeemansverhalen, want het schip was eigenlijk een tram tussen Arzew (Algerije) en Zeebrugge. Het boeiendste dat onderweg te beleven viel was het weer in de Golf van Biskaje. En elke keer Gibraltar passage natuurlijk. Soms wanneer ik een bed stond op te maken en ik zag de Rots van Gibraltar aan stuurboord, dan dacht ik : Ah? Varen we al terug? 'k Was daar aan boord compleet in de war door dat op-en-af gedoe. Zo’n korte vaste lijn had ik nog nooit meegemaakt. Eigenlijk was het kustvaart, de lijn Arzew-Zeebrugge.
De zware verhalen situeerden zich tegen de kaai of op anker, zowel in Arzew als in Zeebrugge. Maar gij en ik hadden in '89 dus al eens kunnen wuiven? Wie had dat gedacht … we waren in mekaars buurt en we wisten het niet. m, HiH-03/2015
“Inderdaad, wij hadden kunnen wuiven naar elkaar. Wij hebben in Heist vele dagen doorgebracht, vanaf 1985 tot 2013.
Wij hebben vaak de Methania zien binnen en uitvaren. Een grote rode boot voor de levering van gas. Toen de drie terminals van Distrigaz in werking gingen was er serieus wat beroering in Heist en omgeving. Want de bewoners dachten bijna allemaal in dezelfde richting, namelijk op een keer gaan die terminals vol gas, hier voor onze neus ontploffen. Serieus, er waren veel mensen ongerust en er werd zelfs betoogd. Maar het was allemaal heel veilig, F heeft de terminals eens bezocht op een open bedrijvendag en dat was zeer interessant. Het was gewoon indrukwekkend hoe al die pijpleidingen die gas verdeelde, gas dat kwam uit Rusland, Noordzeegas, Engeland, Noorwegen enz. En hoe die gas dan verdeeld werd naar Spanje, Italië en andere Europese landen.
Wij hebben ook de Queen Elizabeth zien binnenvaren en buitenvaren en een aantal jaren geleden was er een rondvaart van zeilschepen over de wereld, en die zeilschepen hebben toen de haven van Zeebrugge aangedaan. Wij hebben ze zien uitvaren voor onze neus, van op ons balkon. Maar het was een trieste dag voor ons, want die morgen hadden wij ons hondje moeten laten inslapen bij de veearts.
En wat ik zo mooi vond aan de haven, gezien van uit onze venster, dat was 's avonds, toen die pier met die terminals verlicht was, want er stonden ook windmolens op (staan er dus nog steeds op natuurlijk) en die wieken draaide en dan gingen die lichtjes precies aan en uit. Elke avond voor ik ging slapen stond ik nog zo'n vijf minuten te kijken naar die kleine lichtshow, want zo voelde dat voor mij.
Maart, het pleintje waar je soms ging eten heet 'de bolle', maar je zou het nu niet meer herkennen, vele cafeetjes zijn weg en er staan veel hoogbouw-appartementen.
F had op een moment eens kennis gemaakt met een kapitein van een zeesleper die de grote schepen ging ophalen in zee. En op een dag mocht hij eens meevaren met de sleper om foto's te maken van dichtbij. Een hele belevenis voor mijne F. JPW, 03/2015
Dat moet fantastisch geweest zijn, zo eens een manoeuvre mogen meemaken vanop een zeesleper. En interessant ook. Op een zeesleper ben ik nog nooit geweest. LM één keer maar, en geeneens een vol manoeuvre. Om een of andere reden was er geen service boat en de sleper heeft hem toen meegenomen naar het schip. LM noemde het indrukwekkend. Dat kan ik geloven. Slepers hebben een enorme capaciteit, ze zijn gebouwd op kracht en wendbaarheid. Zij zijn de spierenbundels van een haven. 1800PK.
Ter vergelijking, een krachtige personenwagen is 200PK, een F1-racewagen is 800PK, een vrachtwagen tot 750PK? En een havensleper sleper dus 1800 PK, dat is meer dan 2 x meer.
Zonder slepers gebeurt er niks in de haven. Zonder loodsen gebeurt er ook niet veel, maar zonder slepers helemaal niks.
Om stuurmanskunst te zien moet men op een sleper zijn, of op een serviceboot of op een bevoorradingsschipke. Op grote vrachtvaarders valt dat niet zo duidelijk te beleven. Of toch niet dikwijls.
Het geluid van de slepers is ook heel rustgevend. Zo'n ritmisch laag 'doekkedoekkedoekke'-geluid. Een beetje gelijk een Harley, maar dan grootser. Wanneer ik de slepers hoorde toekomen kreeg ik een stil content gevoel : alles komt in orde, de slepers zijn er …
Want in haven liggen was qua job niet altijd een pretje. De wal met al zijn procedurekes kan nogal wat problemen en gedoe veroorzaken aan boord. 'Rap op zee!' was dan de verzuchting. Als de helft van de bemanning gestrest rondloopt telt er maar één ding hoor : rap hier weg, rap op zee. Daarmee is het probleem niet opgelost, maar het is dan wel wég. Wíj zijn weg. Zo-weg-als-iet. En de slepers sleepten ons daar naartoe, naar de vrije wateren. TROSSEN LOS!
In een winkelgalerij vraagt een man met hoedje en regenjas en paraplu eventjes de hulp van een voorbijganger.
Aan de kledij van de andere mensen te zien, is deze man met lange mouwen wat warm gekleed voor het seizoen, maar er lopen wel meer excentriekelingen rond in dat land, dus men stelt men zich geen vragen want het is een vrij land.
Een vrijzinnig gezin moest de week daarop naar een katholieke begrafenis. Ze vonden dat de dochter (±9) oud genoeg was om mee te gaan naar een afscheid. Ze wilden haar ook leren dat men een dienst kan bijwonen zonder er aan deel te nemen.
Maar eerst gingen ze de kerk bezoeken want die (half)luide kinderbedenkingen en public wil men vermijden, niewaar.
Voor de kerkrondleiding werd Opa LV als vrijwilliger aangesteld. Opa kende alles van kerken en zo. De jongedame mocht alle vragen stellen die ze wil, maar volgende week niet meer, dan is het voor echt, dan wordt er gezwegen, dan moet iedereen stil zijn. Is dat afgesproken? Dat was afgesproken.
Een kerk bezoeken zei haar wel wat, want in kerken trouwen prinsessen en zo. En nu ging ze alvast eens kijken naar god en zo.
Opa en kleindochter gingen de kerk binnen langs de zijbeuk en liepen daar pal op een levensgrote christus aan het kruis. Het was er koud en men kan zich voorstellen dat de man in zijn kunstig geknoopte lendendoek daar hing te rillen. Het bloed drupte van onder de doornenkroon, gutste uit de wonde aan zijn zij, lekte uit handen en voeten.
De kleine bleef staan en keek. "Nu gaan we 't hebben! dacht de opa, hoe dom van mij om langs de zijbeuk binnen te komen." Ze keek. En ze zweeg. En ze zuchtte diep. Waarschijnlijk teveel bloed, dacht de grootvader. En dan, luid fluisterend en dwingend : "Opa! Waarom heeft die meneer zo'n rokje ?"
Toen begon Opa voorzichtig -ze gingen zitten want hij nam er de tijd voor- aan zijn eigen veelzinnig antwoord.
m - met dank aan LV – EZW-10/2012 – HiH 10/2014, 04/2017
Het was 1969, ik volgde die paasvakantie een cursus voor speelpleinwerking. Niet dat ik tussen twee zelfstandigen als ouders ooit een zomervakantie vrij zou krijgen om aan speelpleinwerking te doen, maar die week in de paasvakantie van ’69 had ik ineens wel vrij, waarom weet ik niet meer, dus ik op cursus. Puur escapisme, monitrice zou ik nooit mogen worden van thuis, maar dank zij de cursus was ik er wel een week weg.
Vanaf dag drie was ongeveer iedereen verliefd op de kampleider, de instructrices incluis.
In het lessenpakket was ook EHBO voorzien, die cursus werd gegeven door de kampleider hemzelve. Als ik me goed herinner hadden we twee uur per dag les over alle mogelijke miseries en malheuren. Want kinderen wachten op de zomer om zich massaal een ongeluk te spelen. Voorwaar een fijn vooruitzicht, speelpleinwerking.
De voorlaatste dag kregen we uitleg over het verschil tussen een bloeding en een slagaderbloeding. De slagaderbloeding beschreef de kampleider zo beeldend dat ik voelde dat ik het lokaal uit moest. Klam zweet. Wanneer men bleek wordt voelt men dat. Enfin, ik toch. In plaats van onmiddellijk het lokaal te verlaten, vroeg ik eerst beleefd of dat mocht, en toen ik de toestemming had viel ik ter plekke flauw.
'k Heb danig geluk gehad dat de medecursisten toen niet de kunstmatige ademhaling op mij geoefend hebben. Mogelijk was de kampleider te hard geschrokken om aan die praktijkoefening te denken.
Ik kwam bij mijn positieven, strompelde naar de buitenlucht en werd daar ogenblikkelijk en in het zicht van iedereen misselijk tussen de paasbloemen. Tot zover die eerste EHBO-cursus.
Veertien jaar later volgde ik bij de koopvaardij een EHBO-opleiding. Opnieuw in de paasperiode. Die cursus was uiteraard nog een streepke erger, en ging over ongevallen van een gans ander gehalte, maar toen had ik gelukkig al voldoende eelt op mijn ziel.
- Zeg eens dag tegen de mevrouw. De kleuter schudde kordaat nee en draaide zich half weg van die mevrouw met hoedje en bril. De vader zat ermee verveeld. Ik veel minder. - Laat maar, deed ik teken, niks forceren. De kleine bleef half afgewend staan.
- Vandaag niet, jongen? vroeg ik. Nee, schudde hij met drie ruime hoofdbewegingen. Zijn schoudertjes draaiden mee. Hij tuimelde er bijna van om. Het was dus nee.
- Is vandaag geen goeie dag? Nee, schudde hij, dit keer minder choreografisch.
- Andere keer, stelde ik voor. Hij knikte. Daar kon hij zich mee verzoenen. Dat was dus een ja.
- Misschien morgen? - Ja, antwoordde hij kordaat, want het gesprek duurde hem wat lang. - Oké, tot een andere keer. Dag jongen. - Dag mevou, antwoordde het jongetje beleefd. Want het is een welopgevoed jongetje.
“Het is beter voor je tanden om alle paaseieren kort achter elkaar op te eten, dan het over de ganse dag te verspreiden. De verklaring hiervoor is logisch: de zuurtegraad in je mond bereikt pas twee uur na het eten van zoetigheden weer de normale waarde. Eet je een ganse dag chocolade (of ander snoep), dan is dit een constante aanval op je tandglazuur en krijgt je mond amper de tijd om te herstellen.” (van Zita)
'k Wist het! Dat wist ik reeds als kind van drie : alles in een keer opeten is-het-beste !
foto van 't Net
Maar ja, mijn moeder dacht er toen anders over ... En meer dan zestig jaar na datum geeft de medische wereld me gelijk. 'k Ga dat artikeltje uit Zita printen en inlijsten.
"Mag ik méé?" Iedereen heeft die vraag wel eens horen zingen door een kinderstemmetje, denk ik.
Op bezoek gaan leek al eens interessant of chic, in kinderogen. En in Nederland nog chiquer want daar heet het op visite gaan en visite is Frans. Maar wás het ook zo interessant? Na de taart of het koekje werd het voor kinderen een saaie bedoening en dat gold evengoed voor kinderen in Vlaanderen als voor kinderen in Nederland.
Op jonge leeftijd was er het mee willen omdat we bij de grote mensen wilden zijn. Later kwam het mee moéten omdat zij ons in het oog wilden houden. En nog later werd mee moeten op bezoek een bezoeking. Dat is de gekende gang van zaken, denk ik.
'k Heb Jip & Janneke van het Net geplukt. Ik kon het niet laten. Onderstaand stukje dateert uit de tijd toen jonge kinderen nog zonder gevaar op straat konden spelen. Ik schat dat het geschreven werd in de jaren 50 of 60. Nu zouden we ze de tuin in sturen, niet meer de straat op. En die asbak … dat kan ook niet meer. Maar het blijft natuurlijk wel een beeldend miniatuurtje van Annie M.G. Schmidt.
Moeder gaat op visite. “Mag ik mee?”, vraagt Jip. “Ach, je hebt er niets aan, zegt moeder, ’t zijn allemaal grote mensen!”. “Mag ik toch mee?”, vraagt Jip. “En ik ook?!”, vraagt Janneke. “Nou, vooruit dan.”, zegt moeder. “Maar als jullie vervelend zijn gaan jullie de straat op!”
De kamer is vol dames en heren; ’t is verjaardag. Jip mag netjes op een stoel zitten, en Janneke ook. Ze krijgen een kopje thee en ieder een koekje. En dan gaan de mensen praten. Ze praten zo veel. En ze praten zo lang.
Jip kijkt onderwijl naar schilderijen. Er hangt er een met een groot schip. En een ander, met schaapjes op de hei. En Janneke zit de zool van haar schoentjes los te peuteren. Die is al een beetje los, en ze trekt eraan.
Dan ziet Jip ineens de poes. En Janneke ziet haar ook. Een mooie grijze poes loopt daar onder de tafel. Jip laat zich van zijn stoel glijden en gaat ook onder de tafel zitten. En Janneke komt erbij.
De grote mensen hebben het druk. Ze merken het niet eens. Ze praten en ze praten maar. Totdat opeens de hele tafel wordt opgelicht. “Oh, oh, de tafel gaat naar boven!”. Alle kopjes rammelen en de koekjesschaal valt op de grond. En ook een asbak. “hoo!”, roept iedereen, en ze pakken de tafel vast. En ze kijken wat er aan de hand is.
Onder de tafel vinden ze Jip. En Janneke. En de poes. Ze hadden het net zo gezellig. En al de grote mensen moeten een beetje lachen. Maar moeder zegt: “Vort, de straat op! En je gaat nooit meer mee op visite!” Annie M.G. Schmidt
Het moet een tamelijk speciaal leven geweest zijn, met vier tot vijf mensen onder eenzelfde dak, instuderen, oefenen en repeteren. In een gewoon rijhuis. Hoe gaat het daar met al dat voorbereiden?
Bij mijn ma thuis was er een broer klarinet & saxofoon, een zus sopraan en de pa harmoniemeester die ongeveer alles aankon. Mijn ma moest ondertussen toneelteksten uit het hoofd leren. De tante R woonde er een tijdje in en zij was haar leven lang violiste.
Gelukkig was de dame des huizes, onze oma, bestand tegen al het auditief geweld. Dat opwarmen, oefenen en instuderen geen melodieuze repetities waren heeft zij gedurende jaren dag-in-dag-uit meegemaakt.
Dat alles leefde in een gewoon rijhuis in de Kroonstraat in Borgerhout, toen het district nog een gewone gemeente was natuurlijk en toen het op de Turnhoutse baan nog gemoedelijk flaneren was.
Hoe studeren vier mensen in éénzelfde huis hun verschillende partituren in en hoe houdt iemand die tegen 's anderendaags haar tekst moet kennen zich daar staande? Geen idee. Maar het ging, want Oma, zij zorgde dat iedereen floreerde.
Dat komt, zegt onze buurman, omdat ik muziek enkel kan luisteren met mijn hart. TP- 03/2016
Blijf zitten, lees, kijk en luister, TP. Hieronder nog zo eentje dat luistert met het hart. Ze is 10m oud. Te jong om een tekst te begrijpen maar ze is wel geraakt, haar gemoed loop over. Niet door de klank, denk ik, want het galmt daar nogal. Misschien door de melodie? 'k Denk dat ze geroerd is door de stem van haar moeder, die symbiose is er nog op 10 maanden ? Haar gelaatsuitdrukking wisselt om de paar tellen, teveel emoties ineens voor het wezentje. Empathisch luisteren, dit kleintje heeft het, luisteren met het hartje.
Een andere interpretatie (van die rauwe die hier achter mij zit te computeren) is dat het meisje niet tegen de schelle stem van haar moeder kan en dat ze te zachtaardig is om te protesteren met gekrijs. De stille tranen moeten de mama duidelijk maken dat er iets pijn doet aan de oortjes en dat het al lang goed is met het gezang. Dat kan ook natuurlijk. Maar ik vind de eerste interpretatie, het empathisch luisteren, veel mooier. Da's namelijk de mijne. m – HiH-04/2016- foto = http://whoabella.com/whoabella-moms-singing-brings-baby-to-tears-in-the-cutest-way-possible
Het was in mijn pre-LM tijdperk, zomer 1981. 'k Zat in een zeer drukke periode, ook al was ik met verlof in België. 'k Woonde toen nog in Brussel, en ik moest voor het een en ander in Antwerpen zijn, de papieren waren me toegestuurd. Vier bladzijdes. En de bijeenkomst was dan-en-dan. Ik overliep de tekst en zag dat het vier zware boterhammen waren. Die vier bladzijdes zou ik best grondig gelezen hebben. Grondig geanalyseerd. Tot op het bot. Uitgebeend dus. Maar ik had het druk, die teksten werden verschoven naar 'later'.
De dag zelf heb ik de vier bladzijdes een tweede keer doorgenomen op de bus naar het station. Het zou wel meevallen, had ik de indruk, het was minder ingewikkeld dan ik gedacht had. Op het perron een derde lezing. Er kwam structuur in. Klaarheid zelfs. De treinreis naar Antwerpen duurde toen ongeveer 40 minuten, ik zag de situatie even zonnig als het weer, dit kwam in orde. Nog 40 volle minuten om de tekst te absorberen, om te maken dat ik de inhoud kende.
Met de papieren in de hand wipte ik de trein in, koos een zitplaats en zette me aan het werk. Achter mij kwam een groep jonge mensen die de aanwezigen luidop goedendag wensten met een glimlach tot achter hun oren. Die gekwekte blijde boodschap had al een belletje moeten doen rinkelen, maar ik was gefocust op mijn taak, de vier bladzijden.
Toen de trein het Noordstation uit reed waren ze klaar met rommelen en zitplaatsen wisselen. Vanaf nu kon ik … en toen begonnen ze te zingen. Allemaal. Met een gitaar erbij en ergens nog een opdringerige tamboerijn met rinkels ook. En ritmisch handgeklap.
Een van die frisse jonge mensen bleef me tijdens die decibels opgetogen aankijken. Met de pepsodent-glimlach. Ik gaf een beleefd glimlachje terug. Na het nummer gaf ik een knikje en wou me aan de tekst begeven. Wéér uitbundig gezang. Ik keek naar de joffer van dienst en schudde van nee, doe dat eens niet. Het is genoeg geweest. Ô, wat had zij plots medelijden met mij.
- Mensen, zei ze in 't Engels, -ze ging er bij rechtstaan- mensen, hier zit iemand die niet van muziek houdt! Zing wat beter voor deze dame, zing wat blijer! Om haar op te beuren!
En zij brachten zo mogelijk nog verblijdender tonen uit. Want opbeuren was hun taak in deze wereld, te beginnen met hier en nu, in deze treinwagon.
Mijn stilte werd gestolen door mensen met een propaganda-programma. Ik zei dat we recht hadden op stilte en ik wuifde met de vier bladzijdes die toevallig een indrukwekkende hoofding hadden. En dat mijn advocaten (ik had en heb er geen ene) hen daarover zouden informeren. Het bleef eindelijk stil. Genadig stil. De paar medereizigers en ik waren gered, dank zij de barokke hoofding van een schrijfclub. Het woord lawyers had ook geholpen natuurlijk.
Halverwege moesten ze er uit want die dag gingen zij in Mechelen den medemens verblijden met ongevraagde muziek. En ik kwam toe in Antwerpen met in mijn hoofd de vier bladzijdes tekst plus een kant-en-klaar verhaal.
Onderstaande reclame vind ik zo goed omdat in december onze keuken ook een ramp was. Niet dat ze vol beton gestort was, maar de afloop zat dicht. Potdicht. Zowel de spoelbakken als de vaatwasser waren plots buiten gebruik. Alsof er beton in de afvoer zat. En de loodgieter bleef maar uitstellen. Zoontje ziek, en andere klassieke smoezen.
Na acht dagen crisisbeleid –buitenhuis eten en ultra zuinig vaatwerkgebruik- verklaarden LM & ik de keuken tot rampgebied. De negende dag raakte het opgelost. We hebben er foto’s van, maar die durf ik hier niet plaatsen. Erger dan dit kan niet, dacht ik toen. Maar erger kan wél.
“Een ongeluk zit in een klein hoekje. Soms in een piepklein hoekje zelfs. De gevolgen daarentegen kunnen reusachtig zijn. In een reclamefilmpje voor een verzekeringsmaatschappij wordt dat weer eens pijnlijk duidelijk gemaakt. Een klein muisje rent voor zijn leven en weet op het nippertje te ontsnappen aan een allesvernietigende kracht. Maar of daarmee voor iedereen de ellende voorbij is … "
"Voor de opnames zijn in het totaal twaalf wilde muizen gebruikt, die speciaal voor de commercial werden getraind door een professionele dierentrainer uit Hollywood. Hij trainde ook de muis uit de film 'Mouse Hunt' en het aapje uit 'Pirates of the Caribbean'. De muizen zitten nu allemaal in knaagdierenopvang 'Het Knagertje' in Den Haag. (2010!) De stagiair van de setbouwer is twee volle dagen bezig geweest met het weghakken van het gestorte beton.
De kleine betonstorter met de spuitslang is in zijn dagelijks leven ook echt betonstorter. Zijn collega, de grote betonstorter, is de helft van een internationaal muzikaal duo.” (welk duo? naam?)
De eerste dag pakte hij verdrietig zijn eigen spullen in dozen en koffers. De tweede dag kwamen de verhuizers zijn spullen halen. De derde dag ging hij nog één keer aan hun mooie eettafel zitten, zette haar lievelingsmuziek aan, ontstak kaarsen en at in zijn eentje een maaltijd met garnalen, kaviaar en een fles witte wijn.
Daarna liep hij nog eenmaal door alle kamers van het huis en stopte overal een paar in kaviaar gedoopte, half opgegeten garnalen in de holle gordijnroedes. Hij ruimde de keuken op en vertrok. De vierde dag kwam zijn ex-vrouw terug met de nieuwe man in haar leven. Ze hadden het goed naar hun zin in dit mooie huis. Na een paar dagen begon het in huis te ruiken. Het huis begon zelfs te stinken.
Poetsen, dweilen, luchten, niets hielp en de stank werd geleidelijk erger. Luchtroosters werden gecontroleerd op dode knaagdieren, tapijten werden naar de stomerij gebracht. In iedere kamer kwam een luchtverfrisser te hangen. Ongediertebestrijding kwam en deed allerlei dingen en overal werkten gasspuiters. In de tussentijd moesten de bewoners wel op hotel. Over het hele huis werd de dure vloerbekleding opgebroken en vervangen. Niets hielp.
Vrienden en kennissen kwamen niet meer op bezoek. Onderhoudspersoneel weigerde nog langer in het huis te werken en ook de huishoudster gaf haar ontslag.
Uiteindelijk konden zelfs zij de stank niet langer verdragen. Ze besloten het huis te verkopen. Maar, zoals zich laat raden, het huis raakte niet verkocht. Zelfs niet toen na amper twee maanden de vraagprijs werd gehalveerd. Ten langen leste sloten ze een dure lening af om alvast een nieuw huis te kopen, want hun relatie had ernstig te lijden onder de problemen met deze woning.
Toen werd de vrouw gebeld door haar ex, die vroeg hoe het nu ging met haar en met haar nieuwe relatie. Ze vertelde het verhaal van het rotgeurend huis.
Hij luisterde beleefd en zei dat hij hun oude huis vreselijk miste en dat hij wel bereid was het huis in zijn huidige staat over te nemen, als zij bereid was van verdere alimentatie af te zien.
Maar, door de alimentatie kon hij geen fatsoenlijke lening meer krijgen, dus zou ze genoegen moeten nemen met 25% van de werkelijke waarde van het huis. De vrouw ging onmiddellijk akkoord met deze voorwaarden, mits hij nu onmiddellijk het contract tekende. Hij stemde toe en binnen de twee uren had haar advocate het papierwerk voor zijn neus liggen.
Een week later stonden de vrouw en haar vriend grijnzend toe te kijken hoe de verhuizers meubelen en huisraad inlaadden. En om haar ex nog maar eens een hak te zetten, nam ze álles mee. Zelfs de gordijnroedes.
m - naar een gegeven van RD – EZW-08/2014, HiH-01/2015
Wanneer hier iets ongewoons gebeurt kijk ik op de klok. Dat is een overblijfsel uit de zeevarende jaren, toen er nog een logboek moest ingevuld worden. Wat al lang niet meer het geval is.
’k Was op een ontiegelijk uur wakker en ik hield me in stilte bezig. Stilte wil zeggen geen stofzuiger gebruiken, geen mixer, geen wasmachine en het klankvolume van de TV op lowlow-level. Stilte voor mijn Schone Slaper en voor alle andere gelukzaligen in dit gebouw.
Terwijl ik met een half oor naar Discovery Channel luisterde en onderwijl met een stofdoek rondfladderde hoorde ik ergens in het gebouw een bel gaan. Drie rinkels, dat is de benedendeur. De benedendeur? Nu? Bezoek? Ik keek op de klok, 04h17. Dit is te vroeg voor bezoek, tenzij het een urgentie is. Bezoek zou … Een urgentie in het gebouw! Het senioren alarm van de benedenburen! Ik haastte me naar het balkon en verwachtte beneden hun zoon te zien staan.
Er stond een figuur in een lang blauw gewaad, met sneeuwlaarzen aan. Opnieuw de bel, de vaste drie rinkels van de benedendeur. Halfluid zei ik : hallo? hallo daar? De figuur keek omhoog. Zo zag ik dat het de benedenbuurvrouw zelf was. Het gewaad bleek een kamerjas en de laarzen waren warme knufpantoffels.
Ik haastte me naar de parlofoon en drukte op de sleuteltoets. De benedendeur klikte open. Iets later startte de lift. Op 1-hoog ging de deur dicht, hoorde ik. Dat waren geruststellende geluiden.
Later op de dag vroeg ik me af hoe zoiets had kunnen gebeuren. Ze had zich zonder sleutels buiten begeven, in nachtkledij, op een uur dat haar echtgenoot nog sliep. Maar waarom? En ze had hem niet wakker gekregen om terug binnen te raken.
Ik ben het niet gaan vragen. Toen we mekaar een paar dagen later tegen kwamen leek het of er niks gebeurd was ... had ze geslaapwandeld?
Of men het een verzameling kan noemen, weet ik niet. Het was een doos vol speelgoedautootjes, die allemaal min of meer gehavend waren : 'sporen van gebruik' of 'in gebruikte staat' heet dat nu. Uren is hij er in zijn eentje mee bezig geweest.
De meest gehavende autootjes waren ooit de meest gekoesterde. - Hij heeft maar twee wielekes meer Mama, en hij heeft tóch nog gewonnen! Dat jongetje ging later de zachte sector in, dat kon men toen al horen. Het werd kine. Toen hij trouwde bleven zijn jongensspullen thuis achter. Zo gaat dat.
Pas wanneer hun eerste kind geboren werd, werd zijn kamer ingericht als kamer voor een kleine logé en zijn jongensspullen moesten een nieuwe plek krijgen. Veel ervan mocht weg, voetbalsjaals, posters, sporttrofeeën, sweaters & T-shirts, spullen uit zijn puberjaren, dingen waaraan hij zo gehouden had dat hij zijn Moeder dure eden had doen zweren. Dat mocht nu plots allemaal weg. Omdat de kleine nieuwe aardbewoner een kamer bij Oma & Opa nodig had.
Tijdens het opruimen kwam Ma bij de doos met autootjes. Met die doos hield ze iets in handen dat gans anders was dan een paar sjaals of posters. In die doos met autootjes zat een heel wereldje. Een dromerig wereldje. In die doos zaten zijn kinderjaren.
Bij het volgende bezoek aan het huis met de boreling ging de doos mee. De zoon herkende de doos direct. Terwijl hij ze opende glimlachte hij vaag, op dezelfde manier als toen hij kind was. Hij deed een stapje opzij om zijn vrouw te laten kijken.
De schoondochter keek in de doos, zag kapotte autootjes, keek naar haar man, keek naar zijn moeder … en men zag haar denken 'Wat doet die rommel in mijn huis'.
- Hier is hij nog te klein voor hé Ma, zei de zoon snel. - Ja, zei de moeder zacht.
En toen was er koffie.
Bij haar vertrek nam ze zijn kinderjaren terug mee naar huis. Voor sommige dingen zijn dure eden niet nodig.
m - naar een gegeven van RD - EZW-02/2013, HiH-11/014 -
Toen waren we nog met negen ~ door Rocor - 04-04-2008
Ik ben de jongste van de negen, een bende jonge mannen met veel zin om te leven, allemaal schoonbroers. We wilden werken en het ver brengen in het leven, we deden soms gek en hadden veel plezier. We hadden mooie vrouwen en die wilden ook wel… Nu zijn we nog met twee en we zijn 70 jaar, we willen nog wel, maar wat trager. Onze andere schoonbroers zijn overleden, vorige week hebben we nog een zwager begraven. Hij was 78. Ik heb voorgesteld om bij hem te waken ’s nachts, om zijn doodstrijd wat dragelijker te maken, het is een heel aparte gebeurtenis, ik heb gans de nacht naar zijn gezicht gekeken, in de hoop dat het nog goed kwam, goed wetend dat niets meer hielp.
Af en toe zijn lippen wat bevochtigen, af en toe eens tegen hem praten in de hoop dat hij zou antwoorden. Ook luisteren naar zijn korte ademstoten, vier zakjes met middelen aangesloten in zijn magere lichaam, om een beetje comfortabeler de wereld te verlaten. Comfortabel het leven verlaten heet dat, ik heb er last mee. Hoe kan dat nu, comfortabel het leven verlaten. Men zal het over pijn hebben natuurlijk. Er is ook een zakje met vloeistof waarmee men u in subcoma houdt zodat ge niemand meer herkent, ook geen afscheid kunt nemen. Alles is toch al gezegd als ge elkaar 50 jaar kent.
Die nacht heb ik ervaren dat een mens ongelooflijk graag in leven wil blijven. Ons broer snakte 2 dagen en 2 nachten naar adem in zo een hels tempo dat het niet vol te houden is door een atleet in topconditie. En waarom? Om het heengaan toch nog wat uit te stellen, hij wilde blijven, hij gaf niet op. Om het sterven wat milder te maken kon hij nog een prikje krijgen met morfine. Toen is hij zacht ingeslapen in het niets. Hij had gevraagd om verast te worden en hem burgerlijk te begraven, wat natuurlijk werd ingewilligd. Het was sober maar aangrijpend en mooi. Het was een lieve man, ik heb nog enkele woorden als afscheid gezegd op zijn begrafenis en ook hoeveel we hem gingen missen. Aan de koffietafel is iedereen al een beetje ontspannen en worden er plezierige herinneringen opgehaald en wordt er al eens gelachen.
Ik ben heel verdrietig geweest en denk dan: nu ik ga er van profiteren, want het HEDEN IK, MORGEN GIJ komt verdomd dicht in de buurt … HEDEN GIJ, MORGEN IK
Ik meen Rocor te mogen tegenspreken. De onregelmatige ademhaling van een stervende zegt iets over de fase in het stervensproces, over de fysiologische toestand van het lichaam. Dat wij daar gemoedstoestanden als levenswil aan vastknopen is begrijpelijk maar dat is een interpretatie, voorbij de observatie.
Meer dan 25 jaar geleden. De oudste van mijn zus Laura keek op van zijn lego en zijn oogjes werden rond : - Welke muziek is dat? vroeg hij stil en vol verwondering. - Dat zijn mandolines, zei Laura en ze nam de hoes erbij om hem te tonen wat mandolines zijn.
Op de hoes staat een fragment van een schilderij : twee jongedames met linten in hun haar en met linten aan de hals van het instrument.
- Ô, deed Pieterke een beetje teleurgesteld, ’t zijn meisjesgitaren …
Wij beten op onze lip, want Laura moest nu efkes die kleine macho bijstellen. Er volgde een momentje van opvoeding.
In stilte hoopte ik dat hij verliefd geworden was op de klank van de mandoline, maar het is later klarinet geworden voor hem.
Achteraf bekeken had Pieter misschien toch gelijk:
“Vivaldi componeerde dit dubbelconcert voor de meisjes van de 'Ospedale della Pietà'. De 'Ospedale della Pietà' was een meisjesweeshuis én een muziekschool in Venetië, waar Vivaldi hoofd-vioolleraar was vanaf 1704 en waar hij hoofdcomponist was van 1713 tot 1740. Het is de plek waar hij het grootste deel van zijn oeuvre componeerde.”
Woensdagnamiddag aan tafel bij de oma thuis. Er wordt huiswerk gemaakt, woordenschat.
- Nakomelingen, dat zijn kinderen, zei de jongste nadenkend. Ze sabbelde op haar potlood. - Ja, zei de Oma. - En nageslacht? - Ook. - Wat was er eerst, nakomelingen of nageslacht? - Eerst zijn er kinderen, zei haar zus. En dan kleinkinderen. - En dan? - Dan achterkleinkinderen. - En dan?
Nu had de zus hulp nodig en ze keek naar Oma. Wat komt er na achterkleinkinderen?
- Vanaf dan heet het nageslacht, zei de oma. - Gij hebt geen nakomelingen, zei de kleine tegen mij. - Nee, zei ik. - Ook geen nageslacht? - Ook niet.
Ze wiebelde met haar potlood, ze dacht na.
- Daar valt mee te leven hoor, zei ik. Een tante van mij en een groottante hadden ook geen nakomelingen. - Wat deden zij dan? - Ze maakten muziek. - Elke dag? - Ja, bijna elke dag.
Muziek maken leek haar een alternatief. Ze boog zich over haar blad en schreef iets op. Wat, weten wij niet.
Woensdag 10-06-2015 is de beroemde Duitse orkestleider James Last op 86-jarige leeftijd in de Amerikaanse staat Florida overleden. … Last heeft meer dan tweehonderd gouden en zeventien platina platen in ontvangst kunnen nemen voor een verkoop van 80 miljoen albums in 150 landen. … Na de Tweede Wereldoorlog vindt hij werk als contrabassist bij het orkest van Radio Bremen. In 1950, 1951 en 1952 wordt hij uitgeroepen tot beste jazzbassist van Duitsland. Hij verhuist naar Hamburg en in de jaren zestig ontwikkelt hij daar zijn 'Happy Party Sound' die hem wereldfaam bezorgt. Vanaf 1964had hij zijn eigen orkest.
In 1964 werd ik twaalf. Pas later begon ik muziek interessant te vinden. Tenzij wanneer Tina of Laura een melodie hoorden die hen deed springen. Dan stond ik enthousiast mee te springen op het tapijt.
Een jaar later was ik groot genoeg om te gaan helpen in de winkel (fonoplaten) en James Last was ondertussen een deel van ons auditief decor geworden. Verder zorgde hij mee voor brood op de plank en kolen in de kelder.
We zijn nu 55 jaar en 474 van zijn uitgaven verder, waaronder een paar singles en daarnaast negen video's. Zijn volledige discografie, met jaartallen, doorverwijzingen en linken: http://www.discogs.com/artist/60580-James-Last ~ voldoende scrollen
James Last was een vaste waarde in de verkoop. Behalve bij de klanten die muziek kwamen halen voor salondansen. Salondansen, dat luistert nogal strikt. Ik vond hen toen salonsnobs, maar ik heb mijn mening ondertussen bijgestuurd hoor. Bij salondansers moét de muziek gewoon just zijn of het is geen salondansen meer. James Last werd tot de muzikale tapis plein gerekend, voor salondansers totaal ondansbaar. Op tapijt heet het geen dansen. Later kwam, uit een gans andere hoek, het woord muzak terug bovendrijven. In de betekenis van muzikaal behang. Van vloerbekleding naar muurbekleding, omgevingsmuziek dus. En zo zag ik het ook. Ik was niet voor of niet tegen omgevingsmuziek, de sarma-muziek bestond gewoon. Meer was dat niet. Tot in 1983-1984.
Ik was aan boord van de Methania voor een contract van zes maanden (het werden er elf). Dat schip bracht aardgas (methaan) van Arzew in Algerije naar Montoir de Bretagne (bij Saint-Nazaire) op de Loire. Een paar jaar later werd er gelost in Zeebrugge, maar toen dus nog in Montoir.
Elke week moesten we door dat moeilijk stuk. In de heenreis van noord naar zuid en in de terugreis van zuid naar noord.
De Fransen noemen dat stuk de Golf van Gascogne, voor de Spanjaarden is het Mar Cantábrico en Bizkaiko Golkoa is de Baskische naam. Biskaje dus. De ene week heen om te laden in Algerije, de andere week terug om te lossen in Frankrijk. Als ik me goed herinner duurde de doortocht door de Golf twee of drie dagen, naargelang de weersomstandigheden en de vaart van het schip. In de winter en in de tussenseizoenen was het er hel. En in de zomer kon het er evengoed lelijk doen. Het is een danig wispelturig stuk zee. Kortom, 't was altijd-iet in Biskaje en voor de Methania was Biskaje er toen elke week. Op een dag hoorde ik op de radio -het schip lag tegen de kaai in Montoir, anders hadden we in de cabine geen radio-ontvangst natuurlijk- hoorde ik een nummer van James Last en dat nummer heette Biskaya. Ik was helemaal gepakt door de sobere muzikale beschrijving van het watergeweld. Waar wij drie dagen over deden, wordt daar in drie minuten beschreven en verteld.
Mijn Pa heeft per post het nummer op musicassette naar Montoir gestuurd en de volgende losbeurt had ik een troostmuziekske, omdat de vocalisten op de achtergrond lieten horen dat Biskaya-omstandigheden voorbij zou gaan, dat dit soort weer tijdelijk was. Dat er rustiger wateren bestonden. Ergens. Ooit.
Van Kaap Finisterre tot Montoir duurde het een dag of twee, drie, navenant de vaart van het schip. Wanneer het té lelijk deed in de Golf en een mens alle energie nodig had om de simpelste routineklussen uit te voeren dan dacht ik : gelukkig is het bijna 11h, dan kan ik straks efkes in de cabine Biskaya opzetten (tijdens het omkleden). Of bijna 13h, dan zat de eerste helft van de werkdag er op en kon ik liggend efkes naar 'mijn muziekske' luisteren. In de namiddag viel de pauze om 17h en het einde van de werkdag was 19h, of 20h.
Er is het devies dat men vertrouwen moet hebben in de officieren, de mensen die aan het werk zijn op de brug en in de machineruimte ('t machien). Maar die hadden hun handen vol, met hun werk en met zichzelf staande te houden. Die kwamen ons geen moed inpompen hoor, die hadden het zelf moeilijk. Dus steunde ik op mijn troostmuziekske. James Last heeft me met zijn Biskaya dikwijls door de Biskaje-dagen geholpen.
Dat het een hit was, daar had ik toen geen benul van. In de jaren '80 zat men, zelfs met kustvaart, op zee even ver weg van de bewoonde wereld als leefde men diep in de brousse.
