Geraardsbergen, waar ik 30 jaar onderwijzer was, heeft een interessante blog Klik op de foto voor méér.
Hieronder volgen enkele foto's van tekeningen die ik gemaakt heb. Ze zijn uitgevoerd in wasco, potlood, houtskool, oostindische inkt of kogelpen. Vraagje: wie herkent bepaalde portretten?
Gary Brooker (Procol Harum)
Robert Vaughn (Man from U.N.C.L.E. )
zelfportret uit 1966
Richard Wright (Pink Floyd)
Walt Disney
Sammy Davis Junior
Adam Cartwright (Bonanza)
Rik Van Looy
Gerry Marsden (Gerry and the Pacemakers)
Rudi Carrell & Guy Mortier
Adam Cartwright (Bonanza)
Leonard Cohen
Marleen De Smet heeft een blog die 'fotogedichten' heet. Een aanrader! Klik gewoon op de foto om een kijkje te nemen.
Frankies (eigen)zinnige poëzie aangevuld met eigen citaten
Frankies stof tot nadenken en meevoelen Denken en emotie sluiten elkaar niet uit, maar vullen elkaar aan
14-01-2009
Het dooit eindelijk in de opgewarmde klimaatzones
Druppels
Wat zijn die druppels die je ziet, als tranen hinkend op een rijtje? Neen, geen dauw, dat is het niet, wel een dampend schilderijtje.
Zijn het druppels van de regen die vielen, keurig in t gelid? Kwam je ooit druppels tegen, waar zon regelmaat in zit?
De sneeuwvacht op mijn dak heeft plots besloten te verhuizen (toen de beloofde dooi aanbrak) en ging stromen door de buizen.
Ik tel de natte sporen van de dooi met de passen naar mijn kippen. Mijn dakgoot zit weer in de plooi en druppelt nog natte stippen .
De koude verlamt mijn vingers en mijn handen terwijl ik naar de voordeur van mijn woning loop. De rook verraadt dat de houtblokken branden die ik gisteren wegnam van een slinkende hoop.
De lampjes branden hoopvol aan de kerstboom en het stalletje verwacht vergeefs drie wijzen Ik ga zitten aan tafel en krijg een wensdroom over lentebloesems, nesten en verre reizen.
Mijn vrouw veegt het stof van de warme schouw en legt de liefste nieuwjaarswensen in een doos. Ik begrijp plots waarom ik met haar leven wou Ze kijkt me aan en ik volg haar handen ademloos.
De televisiebeelden flitsen in haar mooie ogen De rode wijn verkleurt de rand van haar glas. Ik streel haar vingers die zelden rusten mogen, ze reiken naar mijn hals en ontspannen mijn das.
Je mist moed om mij in de ogen te kijken, en verkiest een glas witte wijn in te schenken. Je droomt ervan dat je me eerst ziet bezwijken, maar volhardt erin me onvermoed te krenken.
Mijn zweet is voor jou een kassei in je gazon, maar nooit zal je die steen zelf kunnen optillen. Zoals die van de muur die ik wel bouwen kon, voor alle ladders die daar rechtop staan willen.
Als je eikels wilt, dan moet je er één planten, zelfs als je je grond stiekem hebt kunnen kopen: met een masker op verschalkte je de klanten die op je self-made eeuwige leven hopen.
Je zwalpt rond, omringd door hete reddingsboeien, maar ploetert naar de kwallen op een gladde paal, die kreunend zonder doel in draaikolken stoeien, en nagelt je spijker in het verroeste staal.
Eén van de 4 gedichten waarmee ik in 2007 gekozen werd tot dorpsdichter 2007 van Galmaarden. Niet meteen mijn beste ding, maar veeleer een vertelling op rijm over typische elementen van mijn gemeente. (zie ook 'Wandelaar' een soort monoloog van de Mark, de rivier die door ons dorp vloeit)
Thuiskomst.
Weer ben ik terug van een verre reis naar zee of bergen, zon of ijs, en dompel ik me in eigen streek: het lieflijk golvende Tollembeek.
En ondanks tractoren en oogstmachines snuif ik bloemen en tannines of verafgood ik weer de kilte in dit verklaard gebied van stilte.
Waar men in het weekend zijn grasveld maait en s nachts ook volop oogst en zaait, waar de jeugd ongeremd op brommers snort en mijn buurman op de zijne knort.
En eer de zon komt voor de maan, ziet men aan t station al autos staan die heel vroeg hierheen zijn gekomen en me wekten uit mijn dromen.
In de villawijk bij het middelste kavel pronkt een molenromp, wit als een snavel, die me teruggooit naar de tijd van trekpaard en noeste landarbeid.
Als mijn oog rust op het monument voor gesneuvelden die niemand meer kent en ik de lege blik zie van een soldaat klinkt achter mij: Bloemkool! Tomaat!
En s zondags luidt de klok van de kerk, want de pastoor doet hier nog zijn heilig werk. Prompt fietsen veel mannen weg van huis langs de 'kapellen', maar geen kerk of kluis.
Wie geen auto heeft, en iets wil kopen, heeft pech wanneer hij last heeft met lopen, want er zijn geen winkels meer bij de deur, en je moet naar Galmaarden voor t gesleur.
Daar vind je 't beste brood, zelfs echte hespen en in t containerpark het meeste wespen. Daar is de markt, gezelligheid eerste klas bij het frietkot en ook op een terras.
Ik ben er thuis, en zoals bij alle mensen leven hier verdrongen en verhoorde wensen, en al denk ik: het is wel niet ideaal, toch is dit ons leven, van ons allemaal
De juf is jong maar jij bent nog jonger, en vandaag is voor jou de eerste dag op de grote school geweest.
Sneeuw en ijs versperden je vergeefs de weg, die je uiteindelijk leiden zal, via spel en oefening, naar instructie, zelfs 'theoretische praktijk en praktische theorie'.
Misschien is het een stuk verder dan twintig jaren van je jonge leven. Zo herkenbaar als het kartonnen huis dat je zelf versierde, zoals je wis en zeker ook met je toekomst gaat doen. Wij zorgen voor de ramen, en jij kiest wel waarvoor ze dienen. Morgen...
Op de Congoberg, in Vollezele (Vl.Br.) woonden vroeger talrijke mijnwerkers, die lang voor zonsopgang te voet naar het station stapten van Tollembeek, om dan naar de Waalse mijnen te gaan werken. Het was de enige manier om voor hun gezin de kost te verdienen. Dank zij hard labeur, en zonder veel daglicht te zien...(zie ook het allereerste gedicht op deze blog)
Als het geregend heeft, vind je soms iets glanzen op de velden: een scherf van een Romeinse dakpan, pot... want 2000 jaar geleden hadden de Romeinen op deze hoge droge plek een villa gebouwd. Archeologen doen er nog regelmatig interessante vondsten.
Rillend druipt de kerstsfeer van de daken, als ik met de hond het pad op stap. Ik hoop dat hij vannacht voor ons zal waken op zijn matje onderaan de trap.
De lampjes van de overbuur zijn gevel flikkeren voor ons in een donkere plas, weerkaatsend in mijn raam van wrevel, dat kreunend wenst dat het zomer was.
En als ik een plak van de pudding snijd, lees ik de tekst die je gisteren tikte: Liefste, morgen heb ik heus geen tijd. Ik denk... er was er één dat het je schikte.
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
Ik ben een man en woon in Everbeek (Oost-Vlaanderen) (nog steeds België) en mijn beroep is toeterniemeertoe.
Ik ben geboren op 06/01/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven en alles wat ik daarbij nodig vind...
Bob Dylan als inspiratie, (niet)publiceren mijn frustratie, mijn gezin is mijn gratie, eerste dorpsdichter Galmaarden (2007) worden was een prestatie, dat u komt lezen is een sensatie!
Ik ben Roland Bourgoignie, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Frankie ( eurocent op forum).
