Dit is geschreven in 2009, ondertussen zijn we 51 jaar getrouwd.
Elk zijn vloedgolf
Wandelen met jou, lachend langs het strand, stappend naast elkaar, voeten in het zand...
Geboren om te groeien tot een oude mens, onderweg wat stoeien tot men toch verdampt.
Voetsporen die leiden gewoon nergens heen heerlijk met ons tweeën beter dan alleen.
Jaren die zich tellen, elke verjaardag weer toeters en bellen gedoe met luchtballonnen
Waden door de golven, spattend in het schuim, zonder sporen te laten, kiezel noch kruim.
Zwoegen om te horen hoe volmaakt ik ben. Eindigen bij de doden die ik geenszins ken.
Ik hou alleen van jou hier op 't verlaten strand. Onz'voetsporen gedrukt in het natte zand.
De branding zwelt aan, verovert het land, onze sporen vergaan. Wij staan aan de kant...
6/4/2009
|