‘Zo… jullie zitten wel eerste rang’. Rob komt aanlopen omdat ik hem gebeld had over de langdurige bevalling van een van de schapen. Ik dacht dat het bij die Drentse heideschapen en de Schoonebekers zo makkelijk zou gaan, maar deze zwarte die voor het eerst ging bevallen had er nogal moeite mee. En bij dit ras moet je je er niet mee bemoeien… de natuur z’n gang laten gaan. De middag duurde lang. Er werd gekrabd, gelegen, opgestaan, weer gelegen en uiteindelijk begonnen de persweeën. Ach wat had ik met het arme beest te doen. Ik dacht aan mama … hoe die ook voor de koeien langs kon lopen, handenwringend en net of ze zelf alle ellende meevoelde zei: ’Och ’t arme beest…. arme beest... foi toch foi toch....' En dan: ’Hein mo’j water hemm’n…. Hein mo-j zolt hemm’n’. Want pa bemoeide zich met de achterkant van de koe en werden er heel handig touwtjes om de pootjes van het kalf gelegd en daarna met iedere wee meegetrokken. ‘Hein… mo’k Derk Lettink bell’n… en Maolderink?’
Het ging allemaal weer door me heen. Maar net een half uur voor Rob vanaf het station kwam was het pikzwarte lam geboren. De moeder schrok ervan toen ze het wurm zag. Het lam bewoog wel maar de ooi bleef op een afstand staan kijken naar wat hier toch lag. Toen het pakketje stil werd en moeder ooi er nog niet heenging om schoon te likken heeft Wim heel snel met een beweging het vlies dat nog om het kopje lag, eraf gehaald. Gelukkig begon de ooi wat later toch aan haar werkje om het lam schoon te likken en overeind te krijgen. En daar zaten wij met z’n beiden…inderdaad eerste rang, te genieten van wat de natuur ons hier kan bieden.

03-05-2012 om 13:05 geschreven door hetty  

02-05-2012 om 14:44 geschreven door hetty  

Ook in Hengelo werd er Koninginnedag gevierd. Gerhard met hoedje en natuurlijk met z'n hartsvriendje Marcel. Mark toetert er al op los en ik ben net bezig om Rick achter uit de kever te hijsen.
Toen we in januari 1968 in Hengelo aan de Jan Voermanstraat kwamen wonen, bleek Marcel, die een half jaar ouder was, een paar huizen van ons af te wonen. Het was al gauw dikke mik met die twee. Gerhard die tot dan, net twee jaar, weinig meer uitbracht dan papa, mama, auto, en tietuig (vliegtuig) praatte binnen de kortste tijd als Brugman. Elke morgen stond Marcel al bijtijds op de stoep en riep hem met de woorden:'Kom Piet.....'! Soms waren wij nog niet zover en omdat die nog kleine Marcel niet bij de bel kon, schopte hij maar tegen de voordeur.... tot die keer dat wij wakker werden door glasgerinkel. Marcel had er naast geschopt en dwars door de ruit naast de deur. Ik was vlug beneden kan ik je vertellen en toen ik om de deur keek zag ik hem nog net bij zijn eigen huis de stoep opgaan. Het kwam allemaal goed en Marcel heeft nooit meer tegen deuren geschopt!

01-05-2012 om 16:33 geschreven door hetty  

Wat zou een Koninginnedag toch zijn zonder koningin? Maar ze was er, in Rhenen en Veenendaal, ondanks de zorgen om haar middelste zoon Friso. Overal waar je kwam, op tv of in het dorp hier, het was één oranjefestijn. Vorig jaar waren Curtis, Berdena en Pamela in Amsterdam om dit feest mee te beleven en Pamela heeft er een schat aan foto's gemaakt. Nu was er tot verdriet van velen geen feest op het Museumplein, maar op een wat meer afgelegen plek. Daardoor was het aanzienlijk rustiger in onze hoofdstad.
Met Ben en Riet reden we door Zuidbarge dat nu haar 650 jarig bestaan viert. Alles was versierd tot de molen aan toe. Het lawaai vanuit de feesttent was tot op de straat te horen. Toen gingen ook wij Emmen maar eens in, regelrecht naar de Koninginnemarkt. En je kunt het geloven of niet. Riet had van haar dochter het verzoek om naar Barbies uit te kijken voor de beide kleindochters en we lopen er zo maar tegenaan, 50 cent per stuk en een zooi kleertjes er gratis bij. Ik vind voor 10 cent per stuk nog een aanvulling voor onze speelkist, ook nooit weg zo’n KLM vliegtuigje en een vrachtautootje. Dat zijn nog eens prijsjes. Toen ontdekte Riet een knalrode houten ketting, die ze echt iets voor mij vond, voor één eurootje en Ben een thriller voor 50 cent. Alleen Wim kon niets van zijn gading vinden. Vond hij helemaal niet erg. Het was een gezellige dag met deze vrienden. We zien elkaar niet eens vaak maar steeds is het net of we elkaar gisteren nog zagen. En wat meer is… we plannen alweer een gezamenlijk tripje. We klinken op onze vriendschap en onze gezondheid want beiden zijn onontbeerlijk als je samen wat wilt ondernemen.

01-05-2012 om 16:28 geschreven door hetty  

Op de terugreis vanuit Nieuw Zeeland hadden we nog een dag om Singapore in Kerstsfeer te ontdekken. Je ziet dat ook de mannen elkaar gevonden hebben.

Wim is gauw enthousiast ergens voor, tenminste als het op vakantie en verre oorden aankomt. Hij zou best nog eens naar Indonesië willen en als er een huizenprogramma over een zoektocht in Turkije is naar een vakantiehuis voor een wat ouder stel zit hij al verlekkerd te kijken. ‘Mmmm… as wie-j nog es 10 jaor jonger waren zol ik dat ok wel willen’. Ik zie me echt geen maanden in Turkije zitten of Spanje. Ja wat rondtrekken in Frankrijk wil nog wel en Engeland en Schotland staan bij ons allebei nog steeds bovenaan op ons vakantielijstje, maar er gaan wonen is toch wat anders.
In februari zouden Ben en Riet , onze vrienden sinds de campertocht door Nieuw Zeeland in 2007, naar Spanje en Portugal voor een week of zes. Of wij weer meewilden net als verleden jaar, vroegen ze van te voren, maar in plaats daarvan werd voor ons het een weekje Israël met Ben en Diny. En zoals jullie weten was dat heel bijzonder. Maar vlak voor ze weg zouden gaan met de ASCI belde Riet op dat ze behoorlijk ziek was en nog steeds aan het infuus lag. De vakantie was gecanceld. Toen ik een week later belde en nog eens belde kreeg ik maar geen gehoor en begon ongerust te worden. Tot ik op het idee kwam om hun 06 nummer eens te proberen. En warempel… ‘Hoi, met Riet’, hoorde ik. ’Wie-j zit in Spanje, in Benidorm’. Toen ze van het infuus af was zijn ze met hun camper afgereisd naar het warme zuiden en ja… in Benidorm zijn Nederlandse artsen, een Nederlandse kerk en hééél veel Nederlanders en vooral veel zon. Ze hoeven zich daar om de taal niet druk te maken.
Intussen zijn ze weer thuis, hebben er een kleinzoon bij en komen Koninginnedag hier meevieren en… om helemaal weer bij te praten en horen we wat de volgende plannen zijn.

30-04-2012 om 20:28 geschreven door hetty  

Mijn aandeel aan de expositie:
Titel: Voor het eerst.
Het was voor het eerst dat we onze kleinzoon Robin in onze armen kregen. Een bijzondere gebeurtenis... wel 14 jaar geleden.

Dat was het dan… de feestelijke opening van onze gezamenlijke expositie Op de tast. Meer dan 200 mensen waren aanwezig om dit mee te maken. Ellen vertelde over het werken met haar cursisten en de opzet van deze expositie. Toen kwam Annie. Een van mijn medecursisten Marijke vormt samen met haar vriendin Annie een duo: De Damessamen. Marijke schildert en Annie maakt er gedichten bij en draagt die voor bij dat schilderij. Dat deed ze nu bij het schilderij van Marijke met de titel: Aftastend in mijn buitelend bestaan. Marijke is zeer fantasierijk. Ze stelde zich voor dat ze vrij zwemt en ineens in een groot aquarium gevangen zit achter glas en tast daar verbijsterd de ruimte af.
Daarna werd de expositie verder geopend door een wervelende dans van een dansgroep o.l.v. Rusch Kloosterman van CQ Centrum voor de Kunsten. Opnieuw applaus!
En toen was er een drankje om deze opening verder te vieren. Nanki had namens ons allemaal een geweldige bos bloemen laten maken voor Ellen. Blij neemt ze die in ontvangst. We zullen nog vaker even komen kijken want met zoveel mensen bij elkaar neem je niet alles op, maar dat dit erg mooi geworden is, is een feit.
Tot slot duiken Wim en ik naar de overkant: Da-Xin, de Chinees waar we zo vaak even een loempiaatje meenemen, maar waar we nu echt gaan zitten en op ons gemak een rijsttafel bestellen…….

Meer weten over de damessamen? Klik....op... www.dedamessamen.nl
En natuutlijk is www.helderrood.nl de prachtige website van Ellen Kroeze en haar man Dick Lubbersen

29-04-2012 om 12:52 geschreven door hetty  

28-04-2012 om 10:55 geschreven door hetty  

27-04-2012 om 00:00 geschreven door hetty  

26-04-2012 om 18:03 geschreven door hetty  

Afgelopen vrijdag waren Sanne en Daan met Geesje in de weer.

Wim is nog steeds niet in z’n knollentuin. Vorige week maandag was hij al naar de huisarts geweest en kreeg een kuur voor z’n bronchitis, misschien ook nog een staartje griep. Maar eigenlijk knapte hij niet echt op. Zondagmiddag zakten zijn ogen telkens dicht tijdens de sport op de tv en 's avonds lag hij er vlot in en was er ’s nachts niet best aan toe. Hij moest zo snurken dat ik geen oog dicht deed en stopte het snurken dan kon hij even geen adem krijgen, net of er iets dicht ging zitten. Dan moest ik hem een flinke por geven en dan kwam er weer een uitgebreide snurk. ‘Hoe kom ie d’r bie-j’, zei hij dan toen ik hem wakker maakte, ‘ik snurke niet’. Hoewel hij gistermorgen geen koorts had gingen we toch weer opnieuw naar de vervangend huisarts en kreeg hij een andere kuur die hopelijk beter aanslaat. Hij mag van mij niks doen, alleen mee naar de lammeren om de kleine Geesje haar fles te geven terwijl ik tutje en de stoere de fles voorhoud. Maar gistermorgen heb ik me alleen gered. Dat vereiste tactiek. Ik liet eerst twee lammeren uit de stal om die melk te geven. Nummer drie bleef maar even binnen, zij het onder protest, en daarna was die aan de beurt. Binnen twee minuten was alles weg. Ze krijgen nu drie keer per dag melk, de Schoonebekers vandaag nog 350 ml per keer en Geesje 300 ml. Dat wordt steeds meer en straks krijgen ze er nog lammerenkorrels bij. Ze rennen nu ook steeds naar de andere schapen en liggen af en toe met z’n drieën dichtbij ze. Maar vannacht lagen ze lekker samen in het hooi in de stal…

25-04-2012 om 11:42 geschreven door hetty  

Afgelopen weekend was er weer een kunstroute uitgezet hier in Emmen. Ook Atelier Helderrood van Ellen Kroeze en Dick Lubbersen deed hier aan mee. Ik kwam al bij haar schilderen toen ze nog haar ateliertje op zolder had en we er net met z’n vijven konden zitten. Daarna huurden ze een verdieping bij Flier, een luxe meubelzaak. En een paar jaar terug starten ze hun droom om te gaan wonen en werken op het Waanderveld een nieuw stuk bouwrijp gemaakte grond naast de Rietlanden waar ze een prachtig atelier hebben met een woonhuis erachter tussen de andere huizen waar wonen en werken gecombineerd wordt. Ook heel bijzonder hoe ze zich ontwikkeld heeft.
Ben en Niesje zijn vandaag bij ons en zij zijn er meteen voor in om een paar kunstenaars te bezoeken. Wel een beetje vroeg want de lammeren moeten op tijd weer hun melk hebben. En natuurlijk beginnen we bij atelier Helderrood. Ik wist bij voorbaat al dat deze kunst konden waarderen. Naast atelier Helderrood is ook Abel die veel met kinderen werkt, door verhalen te laten vertellen en daarbij te tekenen komen er prachtige creaties tot stand.
Daarna bezoeken we Ria Dijkstra die me verraste met enorme portretten van bekende mensen: Mata Hari, Greta Garbo enz. Ik kende alleen haar bijzondere abstracte werken, maar ook zij ontwikkelt zich verder. Heel mooi.
De laatste die we bezoeken is OPERA VII, een zeer modern atelier van Maarten van Leuken. Ik werd er wel vrolijk van maar het was niet mijn stijl om in huis te hebben. Hij heeft dit schilderij van zijn moeder gemaakt, een impressie neem ik aan. Ik vroeg hem wat zijn moeder er zelf van vond. Maar zo zei hij: ’Die heeft ze nog nooit gezien’.
Eenmaal weer thuis krijgen de lammeren direct hun melk. Ze doen het goed en lopen vrij buiten in de wei en racen met z’n drieën heen en weer als ze het op de heupen hebben en gaan zelf naar binnen als het regent. Maar vannacht gaat toch het deurtje wel dicht, alleen al voor mijn eigen gemoedsrust.
Benieuwd naar Atelier Helderrood? Klik op de www.helderrood.nl  en je krijgt alle informatie over beeldende kunstenaars Ellen Kroeze en Dick Lubbersen die allebei een eigen stijl hebben ontwikkeld. Heel erg de moeite waard.

23-04-2012 om 00:00 geschreven door hetty  

22-04-2012 om 21:27 geschreven door hetty  

Hier ben ik weer... Ja hoor… ik heb het gered. Met een klein aanloopje en een flinke afzet ga ik over de rand van het nest. ‘Zie den klein’n toch is’, hoor ik de moeder zeggen. ’t Wodt tied dat et spul naor de schure geet. As ’t visite kump rök et hele huus nog naor schaop’. We mochten vandaag toch weer even maar buiten op het terras. De moeder ging er bij zitten en af en toe hoorde ik: ’Ho ho…. En dan zaten die beide druktemakers tussen de struiken’. Het was wel lachen.
Toen kwamen er heel veel kinderen en die mochten meehelpen de melk klaar te maken voor mijn fles en toen kregen we die lekkere warme melk van hen. Ik hoorde ze roepen: ‘Daan, goed vasthouden hè’. Maar ook Tim en Sanne en Frank waren er bij. En we werden allemaal geknuffeld. Wat hebben we geslapen toen we weer in ons nest waren.

Ken je dat… verhuizen? Dat deden we ook nog. Nu hebben we een heel groot nest met hooi in een hoek, maar ik hoor niks meer… geen gepraat, geen tv. We zijn hier gewoon met z’n drieën en we moeten het maar gezellig maken hier. Gelukkig komt onze melk wel op tijd en gaat de moeder er op haar gemakje bij zitten. De man is er nu ook steeds bij en die geeft mij m’n melk, want anders is die dikke me altijd voor…. Een vechtersbaas is dat hoor!. Nee dan die andere, die is heel wat aardiger. ‘Da’s een tutje’, wordt er gezegd. Wat dat nu weer is?

22-04-2012 om 08:31 geschreven door hetty  

21-04-2012 om 11:22 geschreven door hetty  

20-04-2012 om 17:45 geschreven door hetty  

19-04-2012 om 21:16 geschreven door hetty  

Met neef Jan èn volle bepakking.

‘We moeten morgen wel even spul voor de vaatwasser halen’, meld ik Wim. Dat ding zit al weer bijna vol en er zijn geen tabletten meer. ‘Kun je er niet een keer gewoon afwasmiddel bij doen? En anders spoel je toch gewoon een keer met heter water’. Hij heeft altijd wel een oplossing. Afwasmiddel schuimt te erg geloof ik en alleen met water???? ‘Weet ie hoe wi-j dat op vakantie dejen? Wi-j wasten alles gewoon in het stromend water van de bekke in Limburg en met zand schoerden wi-j de boel schone’. Z’n top vakantie van meer dan 50 jaar geleden met neef Jan en consorten wordt nog steeds aangehaald. Hoe ze stro haalden bij de boer om op te slapen, hoe een stel de tent verkeerd had opgezet en het regenwater er in stroomde, hoeveel aardappels hij geschild had en hoe snel die in de magen verdwenen. En vooral hoe hoog die Cauberg bij Valkenburg wel was waar ze met volle bepakking tegenop fietsten. Dat kwam in het weekend ook nog voorbij toen de Amstel Gold race daar langs kwam. Ja hoe ouder je wordt hoe meer verleden er is om over te praten of aan terug te denken.
Maar hier zijn de drie R’s van dokter Spock weer van kracht: Rust Reinheid en Regelmaat. Bij jonge dieren is het net als bij kleine kinderen. Op tijd de fles, een rondje over het erf en het lam loopt als een hondje achter me aan, even spelen en natuurlijk wat knuffelen en dan in het nest. Gewoon laten blaten en binnen een minuut is het stil en doet ie z’n slaapje weer. Je kunt merken dat dit soort, het Drentse heideschaap, dichter bij de natuur staat. Het is slanker dan de Texelaars en ook driester. Nog geen dag oud en het neemt al een aanloop om over het schot van het nest te springen. Wim heeft er al een plank opgezet.
Bij de andere drie ooien is het nog afwachten.

19-04-2012 om 09:40 geschreven door hetty  

'Ik heb even een vraagje’, begint Rob onze schapenman. ‘Je hebt al eens gezegd dat je fleslammeren had….. en dat je die eventueel wel wilde opvangen. Is dat nog steeds zo?
Weet je het zeker.... heel veel werk hoor!'
En zo komt het dat ik binnen de kortste tijd de voormalige lattenbodem van het huwelijksbed van Willem en Hillie weer tevoorschijn tover uit de schuur en het klaar zet voor Wim want die is de bouwer. Hij kent me al aardig en wanneer hij terugkomt van het zingen met de cantorij verblikt of verbloost hij niet wanneer hij de stukken lattenbodem ziet staan en even later is het plekje naast de open haard weer in volle glorie hersteld heb. Dit keer niet voor pups, maar voor een prachtig heidelammetje. De moeder is in de war. Waarschijnlijk heeft dit ooilam nadat het geboren werd bij een andere ooi geprobeerd te drinken en wordt nu door de eigen moeder verstoten. En dat is niet mis. Er wordt flink gemept als een lam niet geaccepteerd wordt. We hebben het al eens zien gebeuren dat een lam door de moeder hoog in de hoek van de stal geschopt wordt en zo’n lam blijft maar proberen hè. Zo raar en heel naar om te zien.
Tegen half 10 ’s avonds komt Rob de nieuwe aanwinst brengen. Een extra portie biest uit de fles is zo verdwenen en een uurtje later gaat er ook wat melk achteraan. Is zo gebeurd, drinkt net zo gemakkelijk. Ze blijft nu eerst een paar dagen in huis en dan zal ze toch naar de schuur en de andere schapen toe. Enfin… ik hoef me voorlopig niet te vervelen.

17-04-2012 om 23:24 geschreven door hetty  

Agnes bezig met het toiletteren van de pony's.

Volgens ingewijden zou ze het meest op haar moeder lijken, alleen is ze wat vrolijker. 'Altijd blijven lachen', was het devies van onze nu 102 jarige tante Heintje, toen ze gevraagd werd naar het geheim om zo oud te mogen worden. En warempel ze staat nog lachend en tevreden op de foto bij haar afscheid op de Borkel, het verzorgingshuis waar ze de laatste 17 jaar gewoond heeft. - zie onder Nieuws op www.hettysite.nl -
Ze heeft er zelfs een tijd samen met haar zus Hanna gewoond die uiteindelijk na het overlijden van haar man Gerrit, zwager Albert en schoonzus Bertha ook naar de Borkel ging. Ook Hanna is dik in de 90 geworden, maar Heintje overtreft ze allemaal.
Zou ze ’s morgens bij het wakker worden ook al zo blijmoedig zijn, vraag ik me dan af. Zou ze nooit tegen een dag hebben opgezien? Vanmorgen kwam het in de preek van Jan de Korte naar voren dat je ’s morgens als een berg tegen de dag kunt opzien. Zoals hij het verwoordde herken ik het en ik vermoed dat hijzelf ook precies weet hoe het voelt. De kunst is om die krampachtigheid los te kunnen laten. Dan kan er ineens een last van je afvallen zomaar van het een op het andere moment.
Eenmaal thuisgekomen wilde Agnes het mooie danklied, dat gezongen werd voor de kinderen naar de nevendienst gingen, wel op haar viool proberen. Is toch nog lastig als je net begint.
Ik kan wel eens jaloers worden op mensen die ’s morgens al lopen te zingen of in elk geval met volle zin de dag beginnen. Ik moet eerst een uur op gang komen, douchen, thee, niet veel zeggen… en dan ineens is het of mijn bloed gaat stromen en ik er lekker weer tegenaan kan. Wim is eerder op gang en maakt gebruik van de ochtend. Dat schijnt ook met je bioritme te maken te hebben. Ik ben meer van de avonden, ben ik helemaal helder en weet vooral precies wat ik de andere dag wil gaan doen. Ken je dat? Alleen snap ik de volgende morgen niet meer waar ik de energie vandaan ga halen. Toen ik nog werkzaam was op het Carmelcollege begon het te komen na de eerste kop koffie voor schooltijd en kwam ik vooral het tweede lesuur op stoom.
Wat diezelfde morgen nog een berg leek die je bijna niet kon beklimmen … berg? Weg berg!

17-04-2012 om 10:07 geschreven door hetty  

Het is weer het logeerweekend met Agnes en dit keer kwam ze gewapend met viool en een spray voor pony Amber. Dus dat belooft wat. We hebben intussen al twee keer een oefensessie meegemaakt van haar beginnende vioolkunsten. ‘Het klinkt al echt niet meer als kattengejank’, mailde haar moeder al en inderdaad klonk het al goed, vooral met de achtergrondmuziek van de cd die bij haar lesboek hoort. Ze heeft er gevoel voor.
Meteen kreeg ook Amber vandaag een schoonheidsbehandeling. De laarzen gingen aan en Amber werd aan een paal vastgezet. De wintervacht was al flink dunner en werd er vakkundig afgeborsteld. Toen kwam de spray voor de dag, maar dat beviel de dame minder. Ik heb maar even geassisteerd en nu glimt ze als moeders mooiste. Sara kreeg ook een beurt maar die leek het niks. Ze is ook dragend en zal waarschijnlijk binnenkort weer naar de eigenaar gaan want in mei zal het veulen geboren worden. Dan moet Amber het deze zomer doen met de schapen als gezelschap. Zelfs nu al staan beide pony’s vaak in de hoek waar ze het dichtst bij de schapen zijn. Daar is het nog rustig bij de andere drie ooien, nog geen lammeren. Maar moeder met de lammeren doet het geweldig. We zijn dus vaak op de bank bij de wei te vinden.

16-04-2012 om 10:13 geschreven door hetty