Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
06-05-2012
Platteland hè!
De laatste aanwinst...
Ons laatste lammetje is er en wat voor een,
een knoeperd. Vandaag werd er hard gewerkt door de jonge moeder die voor het
eerst haar lam moest krijgen. Rob had stiekem nog gehoopt op meer maar dit was
zon flinkerd dat er geen tweede bij had gekund. Het is me wel wat met die
fleslammeren. Frank zou nog even komen helpen met het voeden, maar Agnes was er
ook al. Dat was geen probleem want er waren drie bekjes te voeden. Maar toen
Agnes om 7 uur even ging kijken bij de lammeren dachten ze dat de flesjes er al
aan kwamen en ze braken gewoon uit. Ze liepen ineens bij de ponys in de wei.
Dat was minder want die houden niet van die lammeren die vlakbij ze komen. Dus
Frank gebeld om maar iets eerder te komen. En meteen kwam onze schapenman Rob.
Die overzag het probleem en gaat er morgen wat aan doen. Er wordt een extra
schrikdraadje gespannen want als ze eenmaal weten dat ze eruit kunnen is het hek
van de dam. Hij komt meteen een paar kippen brengen want ons kippenbestand was
ingekrompen tot enkel de haan. De zgn kip die er nog over was bleek een
armzalige achtergebleven haan te zijn, ziek en zo mager als een lat. Geen wonder
dat deze kip geen ei legde. Rob nam hem mee om hem uit zijn lijden te
verlossen. De dag erop zat de haan in zak en as, zo helemaal alleen. We hebben
hem maar toegesproken en beloofd dat hij weer gezelschap krijgt en hij leek al
wat vrolijker te worden. Zou hij je begrijpen?
De flinkerd
Agnes is dit weekend actief in ons Wilhelmina-keetje, door ons zo genoemd omdat onze voormalige koningin Wilhelmina zo'n keetje in het bos liet zetten bij paleis het Loo bij Apeldoorn. Zij scheen niet onverdienstelijk te schilderen. Juliana hield van toneelspelen en onze huidige koningin Beatrix is een goed beeldhoudster....
Voor het eerst gaat Frank logeren en dat gaat bij ons gebeuren. Anja komt hem
brengen met de andere jongens en zijn tasje wordt alvast in het kleine kamertje
gezet. Het is wat spannend en we hebben al flink plannen gemaakt. Er gaat
natuurlijk geschilderd worden in ons keetje, de lammetjes moeten de fles en nu
hoeft Wim niet mee maar kan Frank die kleine witte nemen, Geesje. Dat gaat
gesmeerd. Maar wat ga je verder doen? Hij vermaakt zich wel met Nintendo maar
daar kom je toch niet alleen voor. Heb je wel eens gesjoeld? , vraag ik hem.
En warempel dat hebben ze zelf ook. We halen de sjoelbak uit de schuur en Wim
maakt hem extra glad met een beetje bloem en dan gaat het los ! Dat Wim nu ook
meedoet... dat is het helemaal. Nu komt Frank los. En zo vliegt de tijd en is
het tijd om naar bed te gaan, nog even een hoofdstuk lezen in Snuf de hond en
dan gaat het licht uit en zien we morgen weer verder. En ik weet het zeker...
ook thuis gaat er straks gesjoeld worden.
Wim heeft nog niet een keer het gras hoeven maaien. De wei waar de ponys lopen is praktisch kaal en overdag lopen de beide ponys, tenminste als we thuis zijn, gewoon op het erf. Ze vreten netjes om de pinksterbloemen, narcissen en andere bolletjes heen. Krijg dat eens voor elkaar met de grasmachine. Ze worden ook handzamer, vooral wanneer ik met iets te eten naar de wei loop om de schapen een stukje brood te geven. Ze snijden me de pas af. Ikke eerst, betekent dat. Zelfs als je een paar nootjes bij je hebt willen ze mee delen. Hoe vaker je ze in de handen hebt, hoe gemakkelijker ze zich laten pakken. Binnenkort gaan ze naar Klement, de eigenaar van de ene pony die ik gemakshalve maar Sara noem. Hij weet geen naam, moet hij eerst in het boekje kijken. Hij heeft het gewoon over dat broenechie of den bonten of dat zwatjen. Amber was niet dragend geworden toen er de vorige keer dat hengstje bij was. Ze moest niks van die kleine dondersteen hebben die maar steeds achter haar aan zat. Binnenkort loopt ze met een ander hengstje in de wei. As ze noe hengstig is, hol ik eur gewoon vaste, zei onze ponyvriend vanavond toen hij even bij ons was. Ik ben benieuwd. Maar dan moet er weer gemaaid worden om het huis!
Zo wordt de dokterswoning uit de dertiger jaren nog steeds genoemd: het huis
van dokter Pouw. In de bibliotheek staan nog boeken die aan de dokterspraktijk
herinneren en dat niet alleen. Op Sleen Web wordt af en toe een bijzonder
huis onder handen genomen bij OnderDak. En dit keer het huis van Mark en
Jennifer. Jennifer kreeg bezoek van een journaliste van Sleen-Web met een
fotograaf en kon het huis waar ze met plezier wonen laten zien en vertellen wat
ze er van wist. De vorige bewoners hadden het gekocht terwijl de opengeslagen
krant van de toen al bejaarde dokter nog op tafel lag. Nu wonen Mark en Jennifer
er al weer bijna vijf jaar. Wanneer je op de fotos klikt kun je verder
klikken op prev. of next om de vorige of de volgende foto te krijgen. Vooral de
authentieke details werden vastgelegd. Mooi om te zien! Klik op http://www.sleen.net/lightbox2/indexpouw.html en je
krijgt Sleen Web en meteen al het stukje Onderdak van deze keer: het huis van
dokter Pouw.
Zo jullie zitten wel eerste rang. Rob komt aanlopen omdat ik hem gebeld
had over de langdurige bevalling van een van de schapen. Ik dacht dat het bij
die Drentse heideschapen en de Schoonebekers zo makkelijk zou gaan, maar deze
zwarte die voor het eerst ging bevallen had er nogal moeite mee. En bij dit ras
moet je je er niet mee bemoeien de natuur zn gang laten gaan. De middag duurde
lang. Er werd gekrabd, gelegen, opgestaan, weer gelegen en uiteindelijk begonnen
de persweeën. Ach wat had ik met het arme beest te doen. Ik dacht aan mama hoe
die ook voor de koeien langs kon lopen, handenwringend en net of ze zelf alle
ellende meevoelde zei: Och t arme beest . arme beest... foi toch foi toch....' En dan: Hein moj water
hemmn . Hein mo-j zolt hemmn. Want pa bemoeide zich met de achterkant van de
koe en werden er heel handig touwtjes om de pootjes van het kalf gelegd en
daarna met iedere wee meegetrokken. Hein mok Derk Lettink belln en
Maolderink? Het ging allemaal weer door me heen. Maar net een half uur voor
Rob vanaf het station kwam was het pikzwarte lam geboren. De moeder schrok ervan
toen ze het wurm zag. Het lam bewoog wel maar de ooi bleef op een afstand staan
kijken naar wat hier toch lag. Toen het pakketje stil werd en moeder ooi er nog
niet heenging om schoon te likken heeft Wim heel snel met een beweging het vlies
dat nog om het kopje lag, eraf gehaald. Gelukkig begon de ooi wat later toch aan
haar werkje om het lam schoon te likken en overeind te krijgen. En daar zaten wij met zn beiden inderdaad eerste rang, te genieten
van wat de natuur ons hier kan bieden.
De tulpenroute in de NO polder is slechts kort open, maar er zijn langs die
route heel wat tuinen die ook te bezichtigen zijn. De tuinclub waar Diny lid van
is was vorige week een dagje op stap inderdaad de tulpenroute in de polder. Je
hoeft echt niet naar de Keukenhof om tulpen te zien, zo blijkt het. Toen Ben
dit filmpje stuurde moest ik natuurlijk weten of Diny tijdens dat uitje aan het
filmen was geslagen. Dat zou een doorbraak betekenen. Ze fotografeert leuk, maar
filmen zou een nieuwe uitdaging kunnen zijn. Dus ik belde gisteren. Ik was niet
de eerste met die vraag . Wat blijkt nu? Diny had zo enthousiast over die
tulpenroute vertelt, dat Ben dat ook wel wilde zien. Dus ging hij een dag later,
terwijl Diny haar vrijwilligerswerk in de Wereldwinkel deed, op pad om ook een
kijkje te nemen in die NO polder waar Diny met zoveel enthousiasme over had
verteld. En ziehier het resultaat. Klik op http://www.youtube.com/watch?v=d2gGZcKbWkw !
Ook in Hengelo werd er Koninginnedag gevierd. Gerhard met hoedje en
natuurlijk met z'n hartsvriendje Marcel. Mark toetert er al op los en ik ben net
bezig om Rick achter uit de kever te hijsen. Toen we in januari 1968 in
Hengelo aan de Jan Voermanstraat kwamen wonen, bleek Marcel, die een half jaar
ouder was, een paar huizen van ons af te wonen. Het was al gauw dikke mik met
die twee. Gerhard die tot dan, net twee jaar, weinig meer uitbracht dan papa,
mama, auto, en tietuig (vliegtuig) praatte binnen de kortste tijd als Brugman.
Elke morgen stond Marcel al bijtijds op de stoep en riep hem met de woorden:'Kom
Piet.....'! Soms waren wij nog niet zover en omdat die nog kleine Marcel niet
bij de bel kon, schopte hij maar tegen de voordeur.... tot die keer dat wij
wakker werden door glasgerinkel. Marcel had er naast geschopt en dwars door de
ruit naast de deur. Ik was vlug beneden kan ik je vertellen en toen ik om de
deur keek zag ik hem nog net bij zijn eigen huis de stoep opgaan. Het kwam allemaal
goed en Marcel heeft nooit meer tegen deuren geschopt!
Wat zou een Koninginnedag toch zijn zonder koningin? Maar ze was er, in
Rhenen en Veenendaal, ondanks de zorgen om haar middelste zoon Friso. Overal
waar je kwam, op tv of in het dorp hier, het was één oranjefestijn. Vorig jaar
waren Curtis, Berdena en Pamela in Amsterdam om dit feest mee te beleven en
Pamela heeft er een schat aan foto's gemaakt. Nu was er tot verdriet van velen
geen feest op het Museumplein, maar op een wat meer afgelegen plek. Daardoor was
het aanzienlijk rustiger in onze hoofdstad. Met Ben en Riet reden we door
Zuidbarge dat nu haar 650 jarig bestaan viert. Alles was versierd tot de molen
aan toe. Het lawaai vanuit de feesttent was tot op de straat te horen. Toen
gingen ook wij Emmen maar eens in, regelrecht naar de Koninginnemarkt. En je
kunt het geloven of niet. Riet had van haar dochter het verzoek om naar Barbies
uit te kijken voor de beide kleindochters en we lopen er zo maar tegenaan, 50
cent per stuk en een zooi kleertjes er gratis bij. Ik vind voor 10 cent per stuk
nog een aanvulling voor onze speelkist, ook nooit weg zon KLM vliegtuigje en
een vrachtautootje. Dat zijn nog eens prijsjes. Toen ontdekte Riet een knalrode
houten ketting, die ze echt iets voor mij vond, voor één eurootje en Ben een
thriller voor 50 cent. Alleen Wim kon niets van zijn gading vinden. Vond hij
helemaal niet erg. Het was een gezellige dag met deze vrienden. We zien elkaar
niet eens vaak maar steeds is het net of we elkaar gisteren nog zagen. En wat
meer is we plannen alweer een gezamenlijk tripje. We klinken op onze
vriendschap en onze gezondheid want beiden zijn onontbeerlijk als je samen wat
wilt ondernemen.
Op de terugreis vanuit Nieuw Zeeland hadden we nog een dag om Singapore in
Kerstsfeer te ontdekken. Je ziet dat ook de mannen elkaar gevonden
hebben.
Wim is gauw enthousiast ergens voor, tenminste als het op
vakantie en verre oorden aankomt. Hij zou best nog eens naar Indonesië willen en
als er een huizenprogramma over een zoektocht in Turkije is naar een
vakantiehuis voor een wat ouder stel zit hij al verlekkerd te kijken. Mmmm as
wie-j nog es 10 jaor jonger waren zol ik dat ok wel willen. Ik zie me echt geen
maanden in Turkije zitten of Spanje. Ja wat rondtrekken in Frankrijk wil nog wel
en Engeland en Schotland staan bij ons allebei nog steeds bovenaan op ons
vakantielijstje, maar er gaan wonen is toch wat anders. In februari zouden
Ben en Riet , onze vrienden sinds de campertocht door Nieuw Zeeland in 2007,
naar Spanje en Portugal voor een week of zes. Of wij weer meewilden net als
verleden jaar, vroegen ze van te voren, maar in plaats daarvan werd voor ons het
een weekje Israël met Ben en Diny. En zoals jullie weten was dat heel bijzonder.
Maar vlak voor ze weg zouden gaan met de ASCI belde Riet op dat ze behoorlijk
ziek was en nog steeds aan het infuus lag. De vakantie was gecanceld. Toen ik
een week later belde en nog eens belde kreeg ik maar geen gehoor en begon
ongerust te worden. Tot ik op het idee kwam om hun 06 nummer eens te proberen.
En warempel Hoi, met Riet, hoorde ik. Wie-j zit in Spanje, in Benidorm.
Toen ze van het infuus af was zijn ze met hun camper afgereisd naar het warme
zuiden en ja in Benidorm zijn Nederlandse artsen, een Nederlandse kerk en hééél
veel Nederlanders en vooral veel zon. Ze hoeven zich daar om de taal niet druk
te maken. Intussen zijn ze weer thuis, hebben er een kleinzoon bij en komen
Koninginnedag hier meevieren en om helemaal weer bij te praten en horen we wat
de volgende plannen zijn.
Mijn aandeel aan de expositie: Titel: Voor het eerst. Het was voor het eerst dat we onze kleinzoon Robin in onze armen kregen. Een bijzondere gebeurtenis... wel 14 jaar geleden.
Dat was het dan de feestelijke opening van onze gezamenlijke expositie Op
de tast. Meer dan 200 mensen waren aanwezig om dit mee te maken. Ellen vertelde
over het werken met haar cursisten en de opzet van deze expositie. Toen kwam
Annie. Een van mijn medecursisten Marijke vormt samen met haar vriendin Annie
een duo: De Damessamen. Marijke schildert en Annie maakt er gedichten bij en
draagt die voor bij dat schilderij. Dat deed ze nu bij het schilderij van
Marijke met de titel: Aftastend in mijn buitelend bestaan. Marijke is zeer
fantasierijk. Ze stelde zich voor dat ze vrij zwemt en ineens in een groot
aquarium gevangen zit achter glas en tast daar verbijsterd de ruimte
af. Daarna werd de expositie verder geopend door een wervelende dans van een
dansgroep o.l.v. Rusch Kloosterman van CQ Centrum voor de Kunsten. Opnieuw
applaus! En toen was er een drankje om deze opening verder te vieren. Nanki
had namens ons allemaal een geweldige bos bloemen laten maken voor Ellen. Blij
neemt ze die in ontvangst. We zullen nog vaker even komen kijken want met zoveel
mensen bij elkaar neem je niet alles op, maar dat dit erg mooi geworden is, is
een feit. Tot slot duiken Wim en ik naar de overkant: Da-Xin, de Chinees waar
we zo vaak even een loempiaatje meenemen, maar waar we nu echt gaan zitten en op
ons gemak een rijsttafel bestellen .
Meer weten over de damessamen?
Klik....op... www.dedamessamen.nl En natuutlijk is www.helderrood.nl de prachtige website van Ellen Kroeze en haar man Dick Lubbersen
Annie Martens, één van de damessamen... Ellen die de bloemen in ontvangst nam van Nanki die ze namens alle cursisten aanbood.
Wanneer je het over hobbys van vrouwen hebt staat vaak shoppen boven aan het lijstje. Meestal zijn zij het ook die voor kleding, toiletspullen en voeding van het gezin zorgen. Maar dit is shoppen voor de fun en daarmee wordt toch meestal het struinen langs kledingzaken en waarschijnlijk parfumerieën bedoeld. Wanneer wij samen in ons dorp met stadsallures lopen, mòet ik gewoon even bij Sapho kijken. Daarvoor komen we eerst langs Schomaker, de kledingzaak waar Wim altijd kan slagen als hij iets nodig heeft. Soms, als er een aktie is, kan ik hem in het voorbijgaan nog wel eens naar binnen lokken en vooruit voor een Gardeur gaat hij nog wel eens door de knieën. Terwijl hij aan het passen is ga ik met de verkoper op zoek naar iets wat erbij zou kunnen passen een shirt hé en dat vest past daar weer precies bij. Tegen twee kan hij niet op en wanneer hij het setje bij elkaar ziet en ik zijn ogen zie glimmen, weet ik het zeker shoppen valt zo best mee . Voor de wekelijkse boodschappen willen mannen ook nog wel mee. Op vrijdagavond en zaterdagochtend worden er verschillende, fris gedouched, samen met vrouwlief gespot bij Albert Heijn. Wim is bovendien verknocht aan groente en fruit van de Turkse winkel. Gisteren, tijdens zijn eerste uitje op de fiets nu de bronchitis afzakt, kwam hij thuis met een enorm plat Turks brood. Je zou op het eerste gezicht zeggen: hoe krijg je het op, maar dat blijkt geen probleem. Je scheurt er een stukje af en met een klein beetje Boursin er op is het een traktatie. En vandaag fietste hij toevallig weer door Angelslo en kwam thuis met een flinke bos selderij, een zak perssinaasappels en grape fruits. Helemaal eigen initiatief!
Heb je het gezien? Er is iets
uitgevonden waardoor de ruit van de auto springt wanneer je te water raakt met
het spul. Jarenlang hebben we rondgereden met zon lifehammer voorin de auto en
nu blijkt dat je daar de ruiten niet eens mee stuk krijgt. Ik rijd trouwens niet
graag langs water, mama vroeger ook al niet. Wanneer we vanaf Linde naar Hattem
reden was de kortste weg langs het Apeldoorns kanaal naar Hattem. Dat ging nog
want dan reed je aan de goede kant van de weg, maar ging je weer terug dan
reed je aan de kant van het kanaal. Dan ging ik liever over de gewone straatweg,
de autosnelweg was er natuurlijk nog lang niet. Maar Wim kon zich maar met
moeite in mijn angst om te water te raken verplaatsen. We waren nog niet eens
verloofd toen hij al begon met adviezen van wat je vooral het eerste moest doen
als eenmaal het onvermijdelijke gebeurd was. Eerst lamp aan, dan de auto vol
laten lopen .huhuhu. Dan ging de deur gewoon open en hup zwom je zo naar de
kant. Tenminste als ik het goed onthouden heb. Maar ik wist natuurlijk zeker dat
ik me verstijfd van angst niet zou kunnen bewegen. Het toppunt was toen we
eens in Bronckhorst de oversteek per pont wilden maken naar Brummen, of
misschien was het andersom. De IJssel stond aardig hoog en het stormde wat. Het
donkere water van de IJssel gromde ons toe. We reden de pont op en Wim vroeg
ineens: Wat doe- j noe t eerste a- j in t water terechte komt? Ik wist niet
hoe gauw ik de auto uit moest komen.
Maar aan deze Clematis Franckie heb ik weinig te doen.
Ik ben geen 25
meer. Ik wist het wel natuurlijk maar je vergeet het wel eens. Nu het voorjaar
echt aangebroken is en het warmer wordt en er wat regen valt, schiet alles de
grond uit. Ik heb wat pootaardappels gekocht en bij het keetje gepoot. Zo kan ik
dit jaar het onkruid daar wat intomen, maar verder . Op plekken waar ik de
vogels gevoerd heb deze winter groeien honderdduzend plantjes kool en kruiden
zie ik er tussen. Het staat overal tussen de planten. De hanger met vogelvoer
was een paar keer losgeschoten en nu zit ik met de pret. Mn rug protesteert in
alle toonaarden. Op de plaats waar we eerder een groenten- en bloementuin hadden
groeien nu brandnetels. En buiten het hek en trouwens ook er binnen, groeit de
bekende haneklauw. Ik heb deze keer voor mijn voorjaarssoepje behalve die
brandnetel en haneklauw ook weegbree en paardenbloemblad gebruikt en natuurlijk
wortels, ui en prei. We hebben Johan en Joke al laten proeven en Ben en Niesje.
Zelfs Rob, de schapenman kreeg deze hartversterking. Natuurlijk krijgt Wim een
extra portie, daar knapt hij misschien snel van op, want van geduld hebben heeft
hij nog nooit gehoord. Nu hij niets doet waarvan hij zich in het zweet kan
jagen, voelt hij zich al beter. Verder ben ik de strijd begonnen met het
onkruid dat overal enthousiast de kop op steekt. Ik was een gebroken mens toen
ik een paar kruiwagens vol troep had weggebracht en toen besefte ik inderdaad
ik bun gien viefentwintig meer.
Afgelopen vrijdag waren Sanne en Daan met Geesje in de weer.
Wim
is nog steeds niet in zn knollentuin. Vorige week maandag was hij al naar de
huisarts geweest en kreeg een kuur voor zn bronchitis, misschien ook nog een
staartje griep. Maar eigenlijk knapte hij niet echt op. Zondagmiddag zakten zijn
ogen telkens dicht tijdens de sport op de tv en 's avonds lag hij er vlot in en
was er s nachts niet best aan toe. Hij moest zo snurken dat ik geen oog dicht
deed en stopte het snurken dan kon hij even geen adem krijgen, net of er iets
dicht ging zitten. Dan moest ik hem een flinke por geven en dan kwam er weer een
uitgebreide snurk. Hoe kom ie dr bie-j, zei hij dan toen ik hem wakker
maakte, ik snurke niet. Hoewel hij gistermorgen geen koorts had gingen we toch
weer opnieuw naar de vervangend huisarts en kreeg hij een andere kuur die
hopelijk beter aanslaat. Hij mag van mij niks doen, alleen mee naar de lammeren
om de kleine Geesje haar fles te geven terwijl ik tutje en de stoere de fles
voorhoud. Maar gistermorgen heb ik me alleen gered. Dat vereiste tactiek. Ik
liet eerst twee lammeren uit de stal om die melk te geven. Nummer drie bleef
maar even binnen, zij het onder protest, en daarna was die aan de beurt. Binnen
twee minuten was alles weg. Ze krijgen nu drie keer per dag melk, de
Schoonebekers vandaag nog 350 ml per keer en Geesje 300 ml. Dat wordt steeds
meer en straks krijgen ze er nog lammerenkorrels bij. Ze rennen nu ook steeds
naar de andere schapen en liggen af en toe met zn drieën dichtbij ze. Maar
vannacht lagen ze lekker samen in het hooi in de stal
Afgelopen weekend was er weer een kunstroute uitgezet hier in Emmen. Ook Atelier
Helderrood van Ellen Kroeze en Dick Lubbersen deed hier aan mee. Ik kwam al bij
haar schilderen toen ze nog haar ateliertje op zolder had en we er net met zn
vijven konden zitten. Daarna huurden ze een verdieping bij Flier, een luxe
meubelzaak. En een paar jaar terug starten ze hun droom om te gaan wonen en
werken op het Waanderveld een nieuw stuk bouwrijp gemaakte grond naast de
Rietlanden waar ze een prachtig atelier hebben met een woonhuis erachter tussen
de andere huizen waar wonen en werken gecombineerd wordt. Ook heel bijzonder hoe
ze zich ontwikkeld heeft. Ben en Niesje zijn vandaag bij ons en zij zijn er
meteen voor in om een paar kunstenaars te bezoeken. Wel een beetje vroeg want de
lammeren moeten op tijd weer hun melk hebben. En natuurlijk beginnen we bij
atelier Helderrood. Ik wist bij voorbaat al dat deze kunst konden waarderen.
Naast atelier Helderrood is ook Abel die veel met kinderen werkt, door verhalen
te laten vertellen en daarbij te tekenen komen er prachtige creaties tot stand.
Daarna bezoeken we Ria Dijkstra die me verraste met enorme portretten van
bekende mensen: Mata Hari, Greta Garbo enz. Ik kende alleen haar bijzondere
abstracte werken, maar ook zij ontwikkelt zich verder. Heel mooi. De laatste
die we bezoeken is OPERA VII, een zeer modern atelier van Maarten van Leuken. Ik
werd er wel vrolijk van maar het was niet mijn stijl om in huis te hebben. Hij
heeft dit schilderij van zijn moeder gemaakt, een impressie neem ik aan. Ik
vroeg hem wat zijn moeder er zelf van vond. Maar zo zei hij: Die heeft ze nog
nooit gezien. Eenmaal weer thuis krijgen de lammeren direct hun melk. Ze
doen het goed en lopen vrij buiten in de wei en racen met zn drieën heen en
weer als ze het op de heupen hebben en gaan zelf naar binnen als het regent.
Maar vannacht gaat toch het deurtje wel dicht, alleen al voor mijn eigen
gemoedsrust. Benieuwd naar Atelier Helderrood? Klik op de www.helderrood.nl en je krijgt
alle informatie over beeldende kunstenaars Ellen Kroeze en Dick Lubbersen die
allebei een eigen stijl hebben ontwikkeld. Heel erg de moeite
waard.
Vandaag had ik even twee moeders. Dat was handig. Ik kreeg
tenminste genoeg melk. Die dikkerd had de fles eerder leeg dan tutje en ik, maar
kreeg lekker geen kans om ons wat af te snoepen. We hebben ook het hooi in de
hoek ontdekt en dat ligt toch lekker! Nou ajuus hoor ik kom later misschien nog
wel eens terug! Groetjes . Geesje.
Het gaat goed met dat kleine spul. Het
zijn taaie rakkertjes en ze hebben de fles in een ogenblik leeg. Het nest
laten we nog even opgebouwd tot de andere lammeren er zijn, want je weet maar
nooit of er nog meer aan de fles moeten. Vorig jaar had Rob er geen een en dit
jaar al vier waarvan er drie bij ons zijn. Johan en Joke kwamen vandaag. Lekker
om een dag bij te praten. De buurt waar ik opgroeide passeert de revue: Riek
Antink, ons vroegere meisje voor dag en nacht, is geopereerd en ligt op een
TOP-kamer op de Wehme (tijdelijke opvang). Jos was jarig, is ook al 29
natuurlijk niet aan gedacht, maar alsnog gefeliciteerd. Ik hoor dat Margo ook al
een huisdier heeft, een konijntje, net als Joanne. Die hoef je niet uit te
laten. Haar vader vroeg al plagend of ze dacht dat ie met kerst dik genoeg zou
zijn, maar Margo laat de kachel niet met zich aanmaken. Joke had een tijdlang
veel last van haar schouder en kon in de tuin niks doen. Dus zou Jos daar even
een goed begin mee maken, maar hij klaagde nogal over de schoffel waar hij niks
mee kon beginnen, het was ook nog een exemplaar uit de tijd van pa en mama. Die
had geen schuld meer. Mag je raden wat ie voor zn verjaardag kreeg!... Twee
schoffels, kunnen ze samen schoffelen. Terwijl ik met Johan en Joke onze
geweldige Kringloop Het Goed opzoek, gaat Wim zich bezighouden met het
diner. Niet gek! Als we terugkomen is de tafel al gedekt. Waar vind je nog zon
man? Moet ik heel zuinig op zijn. Het eten smaakt perfect en er blijft genoeg
over voor Rick die zoals altijd precies om kwart voor zes aanschuift. Dan is er
snelheid geboden. De lammeren krijgen nog een fles waar Joke en ik zich over
ontfermen, omkleden en dan gaan Johan en Joke op huis aan en wij naar Zwartemeer
voor een avond met zangkoren, allemaal o.l.v. Henriette de Groot, waaronder de
Neighbours, de pas opgerichte zanggroep waar Wim bij is.'Wat von ie-j d'r van?,
vraagt hij me na hun optreden. Het is een avond met veel verschillende optredens
en Neighbours maakt hier een beste beurt.
Waarom neighbours? Omdat er
mensen van beide kanten van de grens hierin optreden. Er wonen hier veel
Nederlanders net over de grens met Duitsland. De huizen zijn er goedkoper.
Hier ben ik weer... Ja hoor ik heb het gered. Met een klein aanloopje en
een flinke afzet ga ik over de rand van het nest. Zie den kleinn toch is,
hoor ik de moeder zeggen. t Wodt tied dat et spul naor de schure geet. As t
visite kump rök et hele huus nog naor schaop. We mochten vandaag toch weer even
maar buiten op het terras. De moeder ging er bij zitten en af en toe hoorde ik:
Ho ho . En dan zaten die beide druktemakers tussen de struiken. Het was wel
lachen. Toen kwamen er heel veel kinderen en die mochten meehelpen de melk
klaar te maken voor mijn fles en toen kregen we die lekkere warme melk van hen.
Ik hoorde ze roepen: Daan, goed vasthouden hè. Maar ook Tim en Sanne en Frank
waren er bij. En we werden allemaal geknuffeld. Wat hebben we geslapen toen we
weer in ons nest waren.
Ken je dat verhuizen? Dat deden we ook nog. Nu
hebben we een heel groot nest met hooi in een hoek, maar ik hoor niks meer geen
gepraat, geen tv. We zijn hier gewoon met zn drieën en we moeten het maar
gezellig maken hier. Gelukkig komt onze melk wel op tijd en gaat de moeder er op
haar gemakje bij zitten. De man is er nu ook steeds bij en die geeft mij mn
melk, want anders is die dikke me altijd voor . Een vechtersbaas is dat hoor!.
Nee dan die andere, die is heel wat aardiger. Das een tutje, wordt er gezegd.
Wat dat nu weer is?
Hallo, ik ben Geesje. Tenminste ik hoorde mijn nieuwe moeder zeggen: Den kleinn zol ik Geesje neumen. t Is toch een echt Drents heidelämmeken en hier in Drenthe bunt zovölle Geesjes.' Mn eigen moeder daar heb ik geen beste herinneringen aan, die was gruwelijk in de war en zodoende kwam ik hier. Alleen deze moeder heeft twee benen en daar blijf ik maar dicht in de buurt. Er loopt hier nog veel meer rond. De katten doen net of ze mij niet zien, maar Tessa wel. Die houdt mij in de gaten. Ik werd meteen netjes in een klein hokje gezet en telkens als ik weer een slaapje uit had mocht ik er uit en mee naar de wei naar de andere schapen. Die snuffelden nieuwsgierig, alleen die ene met de beide lammeren deed vals tegen mij. Nee ik blijf voorlopig maar bij mijn nieuwe moeder in de buurt. Vanmorgen was ik ineens niet meer alleen in het nest. Twee andere lammeren werden zomaar bij mij neer gezet. Zo zielig, hoor ik, ze hebben geen moeder meer en ze zijn al 9 dagen. Ik vind ze niks niet zielig. Ze zijn zwart met wit en kijken heel stoer en gaan samen in de andere hoek van het nest liggen. Na ons eerste slaapje mogen we er uit. Die twee schieten er vandoor naar de andere hoek van de kamer. Ik niet, ik blijf dichtbij de moeder. Ik krijg ook het eerst die lekkere melk. Mmmmm! Dan worden de anderen ook gepakt als ze klem achter een stoel zitten. En die lusten ook die fles melk wel. Als het middag is mogen ook die twee nieuwe vriendinnetjes mee naar het terras om te spelen. Das niks weerd, hoor ik de moeder zeggen, ze vret al an de planten.. dat kuw niet hebbn, straks bunt ze nog giftig. Dat was voor die twee een korte vreugd. Midden op de middag krijgen ze instructie, lijkt het wel. De moeder heeft een fles met melk en ieder keer als ze kom dan kom dan roept krijgen we wat melk. Ik ben altijd eerste natuurlijk, dan de meest zwarte en warempel na een tijdje komt die andere er ook bij als er weer geroepen wordt. t Is wel een heel ander soort, zegt de moeder tegen de man, disse Schoonebekers bunt trotse schaopen kiek maor hoe ze de kop rechtop holdt. Die mot eigenlijk een chiquere name hebbn, ik zol den enen Diana neumen of Priscilla. Ach dat mot hun baasje maor bedenken.
Vanavond hebben we een speeluurtje gehad in de voorste kamer en opnieuw werden die twee geroepen: Kom dan kom dan .. En warempel ze beginnen het door te hebben dat er dan melk aan komt. Ik mocht er als enige wat later vanavond nog even uit. Ik had een aanloop genomen in het nest en ging bijna over de rand. Ik denk dat het me morgen gaat lukken
Het begint hier wel een beestenboel te
worden. Behalve de beide katten, onze trouwe Tessa en door de week Queeny hebben
we een lam in de keuken en om het huis. Bovendien twee ponys die het gras op
het erf kort mogen houden. Af en toe komen ze voor het grote raam langs op weg
naar de zijtuin waar nu nog het meeste gras staat. We hebben op deze manier nog
niet hoeven te maaien. En in de wei de schapen met de twee lammeren. Ik heb het
flessenlam al een paar keer meegenomen naar de schapen. Ze loopt al als een
hondje achter me aan, kan ze vast wennen aan haar soortgenoten. De ooi met de
beide lammeren moet er niks van hebben maar de andere drie snuffelen
nieuwsgierig aan de nieuweling. In huis gaat het prima, ze gaat liggen als ze
moe wordt en heb ik geen tijd om er op te letten dan gaat ze gewoon in haar
nest. Net een kind dat in de box gaat. Het is een voorbeeldig lam. Maar
morgenvroeg komen er een paar Schoonebeker lammeren bij. De moeder lag ineens
dood in de wei bij Rob, terwijl de beide lammeren nog steeds aan haar uier
zogen. Het waren ooilammeren van een goed soort, waar hij juist heel blij mee
was. Dat was schrikken. Hij had vandaag een dag vrij en heeft de beiden al
enigszins aan de fles gewend. Morgenvroeg, op weg naar zn werk komt hij ze
brengen. Dat wordt nog heel leuk hier.
Zeg niet dat mensen niets meer voor elkaar over hebben of dat iedereen alleen
maar meer aan zichzelf denkt. Er zijn dorpsgemeenschappen en ik denk ook wel
stadswijken waar het tegendeel bewezen wordt. Zo is er in Eefde rond kerst al
vaak een kerstmarkt georganiseerd ten behoeve van het zangkoor. Dan heb je geluk
met de familie van Zeyts die zo'n mooie oude boerderij heeft èn openstelt waar
op de deel alles een plekje kan vinden. Het ging natuurlijk gepaard met zang en
een kerstspel waar voor menigeen van mijn familie een rol was weggelegd. Nu
is een hele groep mensen binnen de gemeente bezig geweest om elke maand spullen
in te zamelen om voor een goed doel te verkopen. Die werden dan zolang
opgeslagen en afgelopen zaterdag was het dan zover. Zus Diny was natuurlijk met haar
bloemenvriendin Hannieke bezig bij de bloemstukken. De mannen waaronder zwager Ben en
vriend Eppie zijn meer voor het grote werk van sjouwen en aanslepen. Vrijdag opbouwen
en zaterdag de Rommelmarkt. Maar het was echt niet alleen rommel, er waren ook
echt mooie dingen afgestaan. Het is goed geweest dat de boel bij de kerk goed
werd afgezet. Zaterdag om 9 uur precies mochten de mensen het terrein van de
Ontmoetingskerk in Eefde op. Ben zag nog kans om ondanks de drukte een film te
maken die een aardig overzicht geeft van de inspanningen, de samenwerking en de
gezellige dag. Het is een mooi gezicht op de Youtube film die Ben ervan maakte
en ons stuurde, die aanstormende menigte. Geen wonder dat er goed verkocht is en
een enorm bedrag van meer dan 10.000 euro geteld kon worden na afloop. Een deel
gaat naar een project in de Dominicaanse Republiek dat door enkele kerkleden
gesteund wordt. Met man en macht werd er na afloop gewerkt om de kerkzaal weer
in orde te krijgen want de kerkdiensten gaan ook gewoon door. Een impressie
van deze dagen is te zien wanneer je klikt op http://www.youtube.com/watch?v=zsG-FAvRtEA .
Turks brood.
Een pontje ergens in Friesland.
Maar aan deze Clematis Franckie heb ik weinig te doen.
Neighbours.
Hallo, ik ben Geesje. Tenminste ik hoorde mijn nieuwe moeder zeggen: Den kleinn zol ik Geesje neumen. t Is toch een echt Drents heidelämmeken en hier in Drenthe bunt zovölle Geesjes.' 
