Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
24-06-2012
Annecy
Tja... zulke hammen zie je niet in een Nederlandse supermarkt. Wim staat er
verlekkerd naar te kijken, maar we nemen er toch geen mee...
Deze camping bij Doussard aan de zuidkant van het meer van Annecy heeft net
als de meeste z'n eigen huisdieren. Een paar keer per dag komt de familie zwaan
langs Moeder met de vijf jongen voorop en vader houdt de wacht maar verlangt wel
het grootste stukje brood.Ik geeft het hem maar gauw terwijl ik terug denk aan
onze eerste ervaring met zwanen aan de Hissinkbeek waar we rustig ons boek zaten
te lezen. Het gezin zwaan kwam toen met zijn 10 jongen op ons plekje af
gezwommen, vader met klapperende vleugels voorop, kwam op ons af. Ik stond al
snel met mijn boek onder de arm in de bosjes maar Wim liet zich niet zo gauw
verjagen. Toch koos hij het hazenpad en stond even later tussen de prikkels. Wij
hadden blijkbaar hun landingsplaats uitgekozen. Deze lijken niet agressief
maar toch! Met de volgevreten mussen en vinken gaat het al net zo. Ze huppen
de hele tijd om je stoel en kijken je slim aan. De spechten doen daar niet aan
mee, maar hakken gewoon door. Vandaag wordt het een rustig dagje. Riet heeft
even kontakt met de Enchedeërs die iets verderop staan. En de mannen bereiden
zich voor op vanavond. Je weet wel....voetbal EK
'Ie liekt net een zieke kippe', waren de opbeurende woorden van Wim toen ik
lekker warm ingepakt vanavond onder de luifel van koffie en uitzicht zat te
genieten'.
Ik herinnerde me alleen nog dat het een heel oude stad was, Chambery, met oude gebouwen en beelden op de pleinen. En dat was het. Het was alleen maandagmorgen en de leukste winkeltjes waren nog dicht. Toch was het leuk om er rond te struinen en ergens te lunchen. We ontdekten de enorme olifanten die me eraan herinnerden dat Hannibal hier langs getrokken moet zijn met zn olifanten. Hoe dat afgelopen is weet ik niet want om met dieren die uit de tropen komen door de Alpen te trekken lijkt me een raar idee. Die avond zitten we bij elkaar om de volgende plannen te bespreken. Het is overal in Europa slecht weer, alleen zal het uiterste zuiden van Frankrijk iets beter zijn. Volgens Anda blijft het weer dat strookje zuidelijke kust vaak mooi. We horen al dat er rijen voor de camping in Grimaud staan te wachten tot er weer eentje vertrekt en de volgende er op kan. We besluiten om naar het meer van Annecy te gaan en een plekje met uitzicht op het meer te zoeken. Daar blijven we dan wat langer. En dat deden we dus vandaag. De tweede camping voldeed aan onze verwachting. Bovendien een vriendelijke ontvangst èn een prachtig uitzicht vanaf de camper en caravan. En dat is het voor de komende dagen. We strekken onze beentjes op de bank en hopelijk op de luie stoelen morgen. Jullie hoeven ons niet te beklagen vanwege het weer want we hebben begrepen dat het in Nederland niet veel beter is.
11-6 Pour les dames.. la bas, wijst een aardige oudere Fransman wanneer ik aan de verkeerde kant van het toiletgebouw op zoek ben naar de douches. Mijn schoolfrans begint aardig terug te komen. Wat geschreven staat begrijp ik moeiteloos maar wanneer er meer dan één zin uit de mond van zon Fransman komt sta ik met de oren te klapperen. Deze vriendelijke baas doet me denken aan inspector Frost, qua uiterlijk dan. We hebben een nacht gehad met neer gutsende regen tot een uur of acht vanmorgen. Nu is het helemaal opgeklaard en nemen we een vrije morgen. Straks gaan we er samen op uit om de oude stad Chambery te verkennen. Gisteren hebben we onze plek opgezocht waar we ooit met Klaas en Sanny onze allereerste caravan ingewijd hebben: lIle aux Cygnes, het eiland van de zwanen. Ik heb ze gisteren niet gezien maar toen waren ze er wel. De sfeer was nog hetzelfde in het dorpje Bourget du Lac. Vanzelf gaan je gedachten terug naar die tijd toen we met Klaas en Sanny en meestal ook onze kinderen op stap waren in de zomer. Nu met Ben en Riet. Wim en Ben kunnen goed met elkaar opschieten en Riet en ik hebben het gevoel of we elkaar altijd al gekend hebben. Kun je soms hebben hè? Het internet op deze camping is niet ideaal. Je moet ervoor naar het restaurant. Kost je dus minimaal 5 euro per keer als Riet en ik samen gaan. De koffie is er niet te drinken, tonic kennen ze niet, dan wordt het maar mineraalwater. En bij mij valt de verbinding steeds uit. Hopelijk gaat het op een volgende plek beter. Jammer dat mijn Skype het nog niet doet. Riet had even contact met de kinderen in Raalte. Leuk om te zien hoe enthousiast ze waren en Riet haar dag is ook weer helemaal goed. Ik ga nog even verder met mijn 3e boek, nu van Annie Oosterbroek- Dutchun: Tweedonker. Het speelt zich ook nog af in Drenthe. Ik vlieg er doorheen want de uitgebreide discussies over de wel of niet geoorloofde liefdes kan ik snel overzien. Toch leuk om ze weer eens te lezen. De volgende wordt: Tussen de akkers bloeit de liefde. Kan vast ook snel. De autobiografie van Elisabeth Kübler -Ross, de Cirkel van het Leven, was interessant. Toch was het eerste boek dat ik las: En zij die na ons komen van Truska Bast, de beste. Ik kreeg hem van Gerhard en Judith voor moederdag. Het is een kleine kroniek dat gaat over drie totaal verschillende families, een boerenfamilie, een familie uit de gegoede stand en een Nederlands Indische familie. En opnieuw sta je te kijken hoeveel er in een eeuw kan veranderen.. Je merkt dat de schrijfster een journaliste is en geen romanschrijfster, maar het is boeiend om te lezen .
Dat was zuver hands zag ie dat? En dat mot gewoon een penalty wean. Ben zit als een geslagen hond achter de tafel in de camper. Je snapt het al het is intussen 1-0 voor Denemarken. Wat hebben we gereden om op tijd voor de buis te kunnen zitten, nou ja de beide mannen dan. Maar nu zitten we dan aan het Lac du Bourget bij Aix les Bains. Het is mudjevol op de camping. Er staat al een bord met complet maar we mogen toch op verschillende plaatsen even gaan kijken. Een van de dames werpt zelfs haar armen in de lucht en zegt:Suchen Sie selbst. Alles ist gut. En zo zitten we bij te komen van een enerverende reis door de Jura. Ik had een heel andere route in de gedachten maar de Tom tom van de beide mannen zochten de route met de meeste haarspeldbochten uit. Ik was niet erg in mn knollentuin met al dat geslinger in de bergen, altijd bang dat de auto ergens blijft steken. Ik ben een echte scheitlaars wat dat betreft. Toch zie ik wel de prachtige hooilanden die wachten om gehooid te worden. Bij ons zie je niet meer die verscheidenheid aan bloemen. De Jura is een prachtig gebied. De ene keer moet ik aan de Morvan denken en even later is het of we bij Badenhard rijden in de Hunsrück. Echt mooi! Het Lac du Bourget ligt net als het meer van Annecy in Haute Savoie. Daar gaan we de komende dagen van genieten.
Even een kort berichtje voor we verder trekken. Na degelijk overleg en zweet op de ruggen na de tocht van gisteren hebben we besloten om niet de hele tijd te rijden. We blijven in deze streek van Jura en Annecy. We zijn nu in Besancon en trekken straks verder naar het Lac du Bourget en Annecy en blijven daar een poosje. Frankrijk is zoooo groot. Dat kun je toch niet allemaal in een keer behappen. We hebben het met elkaar bijzonder gezellig en weten al waar we de laatste paar nachten gaan doorbrengen. Als je hier het hoge gras en de onverzorgde sporttoestellen ziet ga je dat vanzelf vergelijken met het gladgeschoren veld op camping de Boomgaard en vergeet ook daar de vriendelijke campingbaas en bazin niet. Wim is de watertank aan het bijvullen en dat betekent dat hij aan de koffie toe is. Gisteravond hebben we met z'n vieren genoten van het vakantiefilmpje van Ben en Diny die een weekje met Eppie en Dirkje in het Salzburgerland gewandeld hebben. Wanneer je op de titel klikt kun je ook even meegenieten. Bij mij zullen jullie het met deze stukjes moeten doen met een foto. Tot een volgende camping met internet.
Hebben jullie de boel te zwaar belast? Het is hier maar 6 ampère hoor, waarschuwt de buurman op camping Leukbachtal in Saarburg. Wim is zich van geen kwaad bewust. We hebben alleen een koelkast aan op dit moment. De zekering is er uitgeslagen van de paal waar meer Nederlanders op zitten. Er wordt al meteen een snoer geregeld en een voorzetstuk van een ander. En dan is er niets meer aan de hand. Ben en Riet zijn hier al een dag en we worden met open armen ontvangen. Het is een mooi gelegen camping. De omgeving lijkt wat op de Hunsrück. Dat is hier ook niet ver vandaan. Deze avond is het plannen maken. We blijven hier nog een dag en dan gaan we naar het zuiden. Eerst een stop in de Jura, daarna meer van Annecy om een paar dagen te blijven en dan wordt het de Route Napoleon. Ons einddoel zal zijn Grimaud dichtbij St Tropez en ook bij het optrekje van Dick en Anda. Alleen zij zullen er al niet meer zijn. Na hun uitstapje daarvandaan naar Corsica gaan zij weer op Apeldoorn aan want Anda heeft af en toe nog een klusje voor een bedrijf. Ze maken goed gebruik van haar know how. En zij vindt het leuk nog wat te doen. Wim heeft net het hele snoer gecontroleerd, alle stekkers los gehad en weer dicht gemaakt. Wat is een man zonder ducktape? Hij heeft de anderen gewaarschuwd want hij gaat een poging doen met het nagekeken snoer. Dan is het probleem opgelost. t Zal wel vocht geweest zijn, en hij legt zijn medegebruikers van de paal uit hoe dat kan.
Opa en opoe Bijenhof met tante Hermien op de Haar..Opa houdt z'n paardje trots vast, ok een echte peerdekearl.
Ken je dat? Ik ben zo moe vroeger hoorde ik opoe Bijenhof wel eens zeggen: Ik bun zo meu dak t ene been niet veur t andere kan kriegen. Nou zo moe ben ik. En dan ga je op vakantie. Dat is toch leuk! Ja dat is het morgenvroeg om negen uur als ik naast Wim in de auto plof en de caravan aangehaakt is, de tom tom de coördinaten van de camping in Saarbrücken heeft verwerkt en we richting Duitse grens gaan. Leuk om straks Ben en Riet weer te zien en samen plannen maken hoe we de Route Napoleon zullen afrijden. Maar nu .Nee ik ga niet opnoemen wat er allemaal gebeuren moest. Had ik voor een deel ook eerder kunnen doen, maar ja Vandaag werden de schapen en lammeren weer omgeweid. Daar is Rob heel precies aan. De fleslammeren krijgen nog een weekje een keer per dag de fles van Ben en Nies en dan is het over. Ze hebben met zn drieën al een hele zak lammerenbrok op. Geen wonder dat ze er zo stevig uitzien. Maar ook dat is gebeurd. Ze kunnen nu niet meer het hok in om achter het schot aan de brokken te gaan. Het kon nog wel blèren worden volgens Rob. Anja kwam met de jongens nog even gedag zeggen èn natuurlijk de lammeren de fles geven. Wim moest vanavond gewoon nog even tot de pauze naar de repetitie van Valerius en even bij de andere buren aan, we hebben de kaarten, passen en campingboek klaar liggen en zullen morgen voor de zoveelste keer samen op stap. Weet je de vermoeidheid begint al van me af te glijden. Ik ga Wim achterna naar boven. Ik hoop natuurlijk bij te kunnen houden wat er onderweg te beleven valt, maar dan moet het wel een camping met internet zijn.
Ja we zijn weer op pad... samen met onze vrienden Ben en Riet die we ooit tijdens een ANWB campertocht in Nieuw Zeeland ontmoetten. Het klikte tussen ons vieren en sindsdien trekken we een paar keer per jaar samen op. Dit keer zouden we de Napoleonroute doen naar het zuiden en zonder tolwegen. het liep anders, maar niet minder mooi. We zijn al op de terugweg maar het zal nog een aantal dagen duren voor we weer thuis zijn want we hebben nog een paar favoriete plekken te gaan. Nu zijn we in de Elzas en trekken door naar het Rijndal. Wie ons wil volgen is welkom op www.hettysite.nl weblog 2 of gewoon op hettysite bij de favorieten en terugscrollen door op de brede rechthoek onderaan de juiste datum te zoeken....ongeveer 14 dagen geleden. Alle goeds voor iedereen
Wat is het leuk om een hobby te hebben. De een maakt zich druk met lammeren
en schilderen. Een ander weer met zingen, maar Neef Joop heeft dat met
vliegtuigen. Dat heeft hij niet van een vreemde. Opa Eggink was ook altijd al
aan het knutselen zodat opoe hem vaak moest roepen als het melkenstijd was en
hij nog in zijn geliefde schuur bezig was. Oom Bram is lang vliegtuigmonteur
geweest bij de KLM en is nog steeds, zij het op een laag pitje op zijn 90e, net
als Joop als vrijwilliger in Lelystad bezig met oude vliegtuigen bij de
Stichting Vroege Vogels. Niks is mooier dan een oud vliegtuig weer aan de gang
zien te krijgen. Deze Nord 1101 van Franse makelij uit 1947 heeft 40 jaar
stil gestaan. De afgelopen 25 jaar is er aan gewerkt, waarvan door Joop de
laatste 9 jaar. Zaterdag werd hij voor het eerst gestart. Spanning en
sensatie! Het ging met rook en geweld gepaard, maar met succes! Nu moet de
papierwinkel nog, schrijft Joop, en dat kan ook nog wel een jaar duren. Maar
ach een jaartje maakt dan ook niet meer uit.
De barricades die onder en naast het hekje zijn aangebracht zijn wegens de
ontsnappingspogingen van Geesje bedacht.
Hé, ik hoor ze het eerst en ren
alvast naar het hek. De zussen komen achter me aan, maar ik ben het eerst. Het
jongetje met zn blonde krullen komt al aanrennen met de fles. Ik doe Geesje
wel, zegt hij. Dat klinkt goed. Dat is beter dan gisteren. Toen kwam de moeder
alleen. Ze kwam met drie flessen aanzetten en wie was toen weer nummer laatst.
Ikke..! Jazeker, die dikke schreeuwers gingen weer voor. Wacht maar, zei de
moeder steeds, jij bent zo aan de beurt Geesje. Ik heb maar twee handen. Maar
dat leek me niks, dat duurde me veel te lang. Ik nam even een aanloop en sprong
meteen op de rug van één van de zussen .en probeerde bij een fles te komen.
Jammer, ik werd meteen naar beneden gewerkt. Ik moest gewoon geduld hebben, zei
ze nog. Maar nu Mmmm lekker. Er is nog een beetje over, zegt het
jongetje, mag ik dat aan Geesje geven? Dat is het betere werk. Van mij mag hij
iedere dag komen.
Neef Joop heeft indertijd die hele oude promotiefilm van de Lamito op de kop
getikt in de kelder van fotograaf Dolfijn, maar Peter in Nürnberg heeft het
programmaboekje nog van de Lamito Revue.
Soms heb je ineens een
onverwachte bijzondere ontmoeting zoals vorige week in Vries toen we ds Thea
Barnard spraken op 2e pinksterdag. Ook de website geeft aanleiding tot bijzonder
ontmoetingen al is dat via de mail. Al googlend ontdekte Peter Koers de verhalen
over Bervo, de fietsenmaker in Vorden, op mijn website. Zijn vader bleek daar
jaren later gewerkt te hebben en omdat hij bezig is om zijn vaders leven te
beschrijven mailde hij over eventuele fotos want die zijn er bijna niet van de
winkel en werkplaats. Maar de Lamito-film die gemaakt is tijdens de Landbouw- en
Middenstands Tentoonstelling in 1939 bevatte beelden van de winkel en vader
Bervo er bij. Die Tentoonstelling was er vlak voor de mobilisatie. Er is nog een
brief van Ome Hendrik Jan Groot Nuelends vriend die achter Jo en Hendrik Jan
fietste toen Hendrik Jan bericht had gekregen wanneer en waar hij zich melden
moest. Wat een tijd. Ik mailde deze brief van Peter door naar Joop vanwege de
fotos die hij op een cd-rom had gezet van de Lamito-film en vandaag ook naar
Johan Aartsen omdat die beslist het een en ander weet over Bervo. Peter Koers
komt oorspronkelijk uit de Kranenburg, heeft er zelfs een boekje over
samengesteld en we zijn er achter dat onze families toch enigszins verweven
zijn. Een tante is zelfs getrouwd met Antoon Eggink van de Jaeger, een volle
neef van vader Hendrik Jan. Nu is Peter boekbinder in Neurenberg en heeft
aangeboden om een kinderboekje dat in de maak is voor me te verzorgen. Dat wordt
de nieuwste uitdaging want door alle kosten die ik gemaakt heb bij de vorige Ik
ben Moniek en Ik ben Scotty, was de nieuwe Ik ben Beertje eigenlijk een
beetje in het vergeetboek geraakt en ook nog niet af. Dat wordt dus aan de
slag!
De fleslammeren doen het best. Schapenman Rob is er over te spreken, hij is
er trots op. Het Drentse heidelammetje Geesje is de grappigste. Vanavond kwam de
bijna voltallige burenfamilie om het nog eens mee te maken om ze de fles te
geven. Alle drie jongens hadden een fles om een lam om te voederen, maar Frank
trok gauw even een sprintje zodat hij Geesje kon bedienen. Wanneer ik een keer
alleen ben geef ik eerst de beide grootste Schoonebeker lammeren hun fles, ook
door de tralies. Dat neemt Geesje niet, gaat een pas of vijf achteruit, neemt
een aanloop en springt bovenop de anderen om ook maar bij een fles te komen.
Ach het gaat snel het is klok klok klok en dan is Geesje zo aan de beurt. Ze
heeft ook al behoorlijke horens zoals het een echt Drents heideschaap betaamt.
Het is een schaapje dat je zou willen knuffelen, maar dat is niet de bedoeling.
Ze hoort bij de kudde en dat laten we zo. Nog een paar dagen krijgen ze twee
keer per dag een volle fles en dan is het echt afbouwen. Als Ben en Niesje hier
zijn hoeven ze nog maar één keer, een week lang en dan is het gebeurd met de
pret. Dan blijft het bij brokjes en gras. Het zal nog even wat geblèèr geven
maar dat gaat vanzelf over.
De veldslag
is weer begonnen. Zoals altijd zijn we blij aan onze vakantieplannen begonnen,
maar hoe dichter de datum nadert hoe meer ik me afvraag waar we aan begonnen
zijn. Het is net of je dat nooit leert. Altijd weer stress als je begint te
regelen want het is niet zomaar inpakken en wegwezen. Er moet opgeruimd, gras
gemaaid lijstjes gemaakt voor jezelf èn de oppas. Voer voor de dieren, wassen,
bibliotheek, medicijnen nakijken en bestellen. Natuurlijk steekt er met dat
warme weer een blaasontsteking de kop op. Daar wordt je ook niet fit van. De
verschillende verjaardagen hebben we gevierd en het uitje met de Passage
Zuidbarge was leuk maar vermoeiend als je niet al te fit bent. Gisteren hebben
we kennis gemaakt met Sting. Weet je niet wat dat is? Dat is een winkel voor
jongelui met heel veel T-shirts, broeken en verdere kleding voor jongelui vanaf
een jaar of 12/13. Er zijn roltrappen en veel gekleurde lichtjes en de favoriete
muziek van jongeren van die leeftijd. Dan weet je het wel. Wim heeft er zich
manmoedig doorgeslagen toen we op zoek gingen naar T-shirts voor Robin. Het is
allemaal gelukt en Robin heeft het setje meteen maar aangehouden gisteravond.
Robin en Eva wierpen zich op het spel Stratego. Dat mag ik graag zien dat er nog
een gewoon spel gespeeld wordt. Wie weet hebben we er nog aan bijgedragen op al
die woensdagmiddagen dat ze bij ons waren. Want de interesse van nu gaat niet
meer alleen naar spelletjes, de grasmaaier, schilderen en de dieren. Ze hebben
nu vrienden en vriendinnen die een grotere rol gaan spelen in hun leven.
Bovendien hebben ze HUISWERK en dat telt. Tot nu toe doen beiden het goed in 2
VWO . We zullen zien! We gaan eerst maar het dorp in voor wat laatste
aankopen. Ik zal blij zijn als het woensdag is.
De opa van 9 kleindochters is jarig. Samen met
de meeste van hen vierde hij vandaag zijn 65e verjaardag. En wij waren er bij.
Sinds een paar jaar is zwager Ben uit Hattem met de VUT, maar nu wordt het echt.
Hij krijgt zn AOW en zn pensioen, opnieuw een mijlpaal. Hij doet het trouwens
goed als opa. Zelfs de kleine Anna die nog geen half jaar is, lacht voluit
wanneer ze opa Ben ziet. Die pa wordt knapjes nieuwsgierig, meldt zn
dochter die ook overgekomen is. Ze wonen aan de Dorpsweg waar veel mensen langs
lopen en fietsen. Maar er ontgaat hem niets. Wanneer er ergens in de buurt zou
worden ingebroken weet ik zeker dat hij de dader gezien heeft. En sinds hij op
Facebook zit ontgaat hem ook niets wat betreft de vrienden en familie die daar
hun hebben en houden op gezet hebben. Nee het gaat helemaal goed komen met
zwager Ben nu hij officieel tot de pensionados gerekend mag worden. Hij is
onderhand toe aan een paar weken vakantie en dat kan hij krijgen bij ons aan
het Schoolpad. Nou ja de lammeren moeten nog een keer per dag een fles, de
katten, kippen, vissen en hond moeten verzorgd. De pomp van de vijver moet elke
dag even schoongespoeld. Als het te droog wordt is er nog de tuin. Och om met
een variatie op Finkers te spreken: De tuin is geel, soms is t ie groen, maar
aan het Schoolpad blijft altijd wat te doen.
Een gepantserde wagen... voor de technici onder jullie... , maar ik ben
het merk al vergeten..
Ik ben , zo begon onze gids vanmorgen in het
gevangenismuseum in Veenhuizen. Hij was hier geboren en getogen en had als kind
rond deze gevangenis gespeeld met zijn vriendjes. Het was vandaag het
jaarlijkse uitstapje met de vrouwen van Passage Zuidbarge/ Rietlanden. De
reiscommissie had het dagje uitgezocht en vanmorgen werd de envelop pas
overhandigd aan de chauffeur van de auto om de bestemming in te kunnen voeren op
de Tom tom die iedereen tegenwoordig rijk is. Hij liet ons ervaren wat het is om
opgesloten te worden, de straffen die vroeger uitgedeeld werden waren ook niet
je dat. Handen afhakken, de vierschaar, ophanging, voor paal staan, een blok aan
je been hebben enz. Het werd wat meer ontspannen toen we de afdeling van het
echte opvoedingsgesticht voor bedelaars en landlopers binnenkwamen. Het was een
zelfvoorzienend geheel. Er werd gewerkt, kanalen gegraven, getimmerd, klompen
gefabriceerd, genaaid. Het gidsen gebeurt vooral door vrijwilligers. Onze gids
was een voormalig politieman en warempel hij kreeg een groep kwekkende vrouwen
zomaar stil. De gevangenis de rode pannen schijnt berucht te zijn, nooit is er
iemand ontsnapt. Na de brand op Schiphol bleek hier de brandveiligheid niet meer
up to date te zijn en nu staat het te wachten op afbraak. Eén celdeur was
bewerkt door Joop Klepzeiker, die van de cartoons uit de Panorama En na een
uitgebreide lunch je bent uit toch?.... liepen we naar het glasmuseum dat er
vlakbij is. Ik heb al vaker glasblazerijen bezocht, maar nergens zon leuke
uitleg en demonstratie zien geven als hier. Om vier uur kwam er nog een
onderdeel: de boevenbus. Hierin werden we Veenhuizens dreven doorgereden tot aan
het Eeserheem, de nieuwe gevangenis waar zelfs mensen hun levenslange
gevangenisstraf uitzitten. Onze gids wist ons alles te vertellen over de namen
van de verschillende huizen. Bitter en zoet was van een apotheker. Op Flink en
Vlug de gymleraar. Een stuk of 10 kleine huisjes op een rij werden de 10 geboden
genoemd en als iemand aan een vriendje vroeg waar hij woonde, werd er bv
geantwoord: In het derde gebod. Het laatste adres was een restaurantje in
Assen: De Witterbrug. Het was even lastig een parkeerplaats te vinden waar
Sjoukje met een gerust hart haar lange Volvo kon parkeren, maar een
buurtbewoonster loste dat op: Ik doe het wel even voor je en stapte met haar
hoogzwangere buik bij Sjouk achter het stuur en parkeerde hem netjes langs het
kanaal. Had ze waarschijnlijk vaker gedaan. Het diner was heerlijk en er werd
lang getafeld en aan het eind besloten we samen dat het goed was geweest. Het
zegt wel wat dat in deze moderne tijd een club als Passage hier nog zon
belangrijke rol kan spelen.
Bij zo'n gepantserde wagen
De beschilderde gevangenisdeur in gevangenis De Rode pannen De kleding vroeger in werkinrichting Veenhuizen waar bedelaars en landlopers vroeger een heropvoeding kregen.
En natuurlijk een plaatje van de glasblazer die met veel elan een prachtige schaal tevoorschijn toverde
Arme Hendrik. Als haan moet je toch bijna verlatingsangst oplopen zoals
het in de loop van het laatste jaar met zijn hennetjes gaat. De eersten.. ja dat
was onze schuld. Die verdwenen met een paar haantjes naar Jans. De haantjes
onder het dekseltje, zoals Jans het benoemt, en de hennetjes bij hem in het
kippenhok. Daarna deden kiekendief en steenmarter hun best. Het kippenhokje
kreeg een nieuwe achterklep die geen marter open kan krijgen. Toen werden er
zomaar een paar hennetjes ziek, een soort draainekziekte en waren in een paar
dagen het hoekje om. Er bleef één kipje over, dachten we, maar dat bleek een
ziek haantje. Rob onze schapenman nam hem mee en we kregen een paar aardige
kippetjes terug voor Hendrik. Daar moest Hendrik erg aan wennen en de hennetjes
aan hem, maar na een weekje was de rust weergekeerd en wachtten we de eitjes af.
Vanmorgen lag er ineens eentje op de rug in het hok. Gisteren liep ze al apart
en zomaar in één dag is ze er tussen uit gepiept. Nu loopt Hendrik met zn
laatste hennetje te pronken. Met z'n klokl klok klok geluidjes wijst hij haar de
lekkerste plekjes met voedsel aan. Ik mag hopen voor hem dat dit een blijvertje
is.
'Ik zal eerst eens vertellen wie ik ben. Ik ben Thea Barnard en wil jullie
graag iets vertellen over de bijzonderheden van deze oude kerk'. We zijn in
Vries met meer dan 30 man uit onze wijkgemeente om op deze 2e Pinksterdag kunst
te komen kijken in verschillende kerken in Noord Drenthe. Ik kan mijn ogen
niet van haar afhouden. Barnard .? Zou het . misschien onze bekende eerste
vrouwelijke predikant van Nederland kunnen zijn waar ik ooit in Vorden de eerste
beginselen van de catechesatie heb meegekregen in 1962. Ds Barnard, de eerste vrouwelijke predikant in Nederland, die zo goed
bevriend was met onze opa Eggink dat ze, terwijl hij geen lidmaat meer was, wel
zijn afscheid op een ontroerende wijze heeft verzorgd in de kerk in
Barchem. Na een erg interessante uitleg van verschillende details van de kerk
besluit ik het haar gewoon te vragen. Ja, inderdaad heeft ze in Barchem gestaan.
Dan vertel ik dat ik een kleindochter ben van Johan Eggink, die oude boer uit
Barchem bij de Wildenborch. En meteen begint die tijd voor haar te leven.We
praten de tijd vol.. over haar afscheids preek die op mijn website staat zodat
die ook in Amerika te volgen is, over haar tijd als assistent- vicaris in
Vorden, over haar verhuizing vanuit Barchem naar Bergen en vandaar naar Vries,
waar ze tot 1995 predikant geweest is. Ze vraagt of ik me haar vriendin,
wijkzuster Stoop, nog herinner die nadat ze moest stoppen met haar werk met haar
mee verhuisd is naar Bergen en later naar Vries waar ze vier jaar geleden
overleden is. Natuurlijk herinner ik me haar hoe ze met haar sluier wapperend
achter haar aan op haar scooter van de ene naar de andere patient reed. En
vooral vraagt ze ook of ik de familie van Johan Eggink de hartelijke groeten wil
doen. Ik heb veel mensen ontmoet in mijn leven, zo zei ze, ik kan me niet
iedereen meer voor de geest halen, maar mijn oude vriend Johan Eggink is me
altijd bijgebleven.
Wie het stukje over opa Egginks begrafenis nog eens
wil nalezen, kijk even op www.hettysite.nl op weblog 2 en scrollt terug naar 18- 8- 2009 tot 20- 8
2009. Dat doe je door onderaan op het zwarte driehoekje te klikken in de brede
rechthoek met data.
Een van de bijzonderheden die ds Barnard vertelde betrof het doopvont uit
Bentheimer zandsteen. Ze dateert waarschijnlijk uit het midden van de 13e eeuw.
In 1833 werd de doopvont verkocht aan het Drents museum te Assen. Sinds 1952
heeft de kerk haar weer in bruikleen. De prachtig versierde kuip toont tussen
de dubbele touwbanden een rankenfries met bladeren en druiventrossen en aan de
onderkant een waaierfries. De kuip wordt gedragen door vier mensfiguurtjes,
mannen met een muts tot over hun oren die met hun handen op de knieën zittend op
een stoel op de vierkante voetplaat rusten. Over de oorzaak van de beschadigde
bovenrand vertelde ze dat de boeren hier vroeger hun messen aan slepen. De vont
zal vroeger onder de toren hebben gestaan, waar doorgaans de doopkapel
gesitueerd was. Ik zie ook dat hier een praktischer bakje in is geplaatst,
anders zou je wel een hele grote bak warm water nodig hebben die tegen de tijd
dat je het gebruikte voor de dopeling al weer ijskoud zou zijn.
Beide predikanten, Jan de Korte en Janneke de Valk leidden samen de dienst
en zoals ik Janneke in haar lange mosgroene toga zag zitten leek ze echt op een
herderinnetje. Na de kerkdienst was het opnieuw feest met koffie, gebakje en een
drankje. Het brede kruis, waar Tonnis Bos hier naar wijst, komt
oorspronkelijk nog uit de Angeluskerk, is meegenomen naar de Voorhof toen de
Angeluskerk dicht ging en prijkt nu in de vernieuwde Schepershof. De bedoeling
van dit brede kruis is om te laten zien dat ook het kontakt met mensen om je
heen belangrijk is.
Links ds Jan de Korte met de ideeën bus die hij uit de Voorhof vanuit een verstopt plekje had opgediept en meegenomen.
Nee, hieronder is het niet de dominee in de vernieuwde Schepershof maar de
interieur-architecte die uitleg geeft over de vernieuwing die de Schepershof heeft
ondergaan. Het gebouw is dezelfde gebleven, maar de kleuren en aankleding hebben
een geheel nieuwe uitstraling gekregen. De architecte heet niet voor niets
Schäfer, het Duits voor herder, en de Schepershof is qua kleur en aanpassingen
een echte schepershof geworden. De groene kleur is op de foto niet goed te zien
maar is van een zacht grijsgroen. De preekstoel zou eerst bekleed worden met
riet maar vanwege praktische redenen is gekozen voor een ander materiaal dat
toch dezelfde uitstraling heeft. De stoel waar de herder- lees dominee- even kan
op kan rusten is mosgroene bekleding. Ook de dikke balken bovenin die eerst
knalrood waren en door sommigen, mede door de vorm, als teken van
anti-kernwapenbeweging werd gezien, waren in een mooie zachte groentint
geschilderd. Een aantal wanden die eerst uit van die grijze stenen bestond zijn
gestuct en zullen een betere achtergrond vormen voor de nieuwe exposities die er
zullen komen. Enkele steekwoorden die genoemd werden bij dit nieuwe gebouw
waren rust, ruimte, licht, inspiratie.
Het was een feest om deze eerste kerkdienst op deze 1e Pinksterdag bij te
wonen. Terwijl de Cantorij zong gingen we allemaal precies om 10 uur de
vernieuwde kerk binnen. Iedereen leek blij met het eind van de onrust van twee
kerken waarvan er een dicht moet. Nu is het klaar en maken we samen als
wijkgemeente Emmen- Oost een nieuwe start. Tonnis Bos met de Cantorij waren een
echte ondersteuning bij het zingen. Wim is nog niet zo lang bij deze Cantorij,
maar is al helemaal bij met de liederen. Hij heeft de Shantys laten vallen, dat
is geweest. Hij heeft er met plezier gezongen maar toen er een wisseling van
dirigenten kwam was het ook voor hem tijd om te wisselen. Het oefenen van de
Cantorij is op maandagavond vroeg en om kwart over acht is hij ook al weer
thuis.
'Wat denk ie... zollen d 'r ok
mensen jaloers wean as ze hier langs fietst? Wim zit wat te mijmeren. We zitten
net als voorgaande jaren bij ons kampvuurtje bij de wei. Het is al donker. Eén
van de oude deurtjes van de schapenstal brandt langzaam op tot er niets meer van
over is. Ach jaloers Ik denk dat iedereen zo prettige kanten in z'n eigen
woonomgeving heeft. Niet iedereen houdt van in het donker bij een vuurtje te
zitten, maar ja wij wel. We herinneren ons die ene keer dat het zo heet was. Ik
stelde voor om buiten te gaan slapen. Ik zou het bed maken en vooruit . Wim
stemde toe, met moeite... dat wel. Ik haalde de matrassen uit de caravan op een
ondergrond van plastic. Het dekbed ging er over en de honden, toen Kim en Scott,
lagen al meteen aan onze voeten. De ponys Katja en Bartje hebben de hele nacht
aan het gaas gestaan, zo verbaasd waren ze. Of misschien vonden ze het
gezellig!. Het sliep beter dan boven. We hadden daar toen nog geen ventilator.
Maar in de vroege morgen werden we wakker van de dauw. De pony's stonden er nog.
Het dekbed was aardig klam geworden. Dat gaan we dus niet meer doen, vond Wim.
Maar dat kampvuurtje .....houden we er in!
De olifanten van Hannibal....
Boven Annecy...
Wat is het leuk om een hobby te hebben. De een maakt zich druk met lammeren
en schilderen. Een ander weer met zingen, maar Neef Joop heeft dat met
vliegtuigen. Dat heeft hij niet van een vreemde. Opa Eggink was ook altijd al
aan het knutselen zodat opoe hem vaak moest roepen als het melkenstijd was en
hij nog in zijn geliefde schuur bezig was. Oom Bram is lang vliegtuigmonteur
geweest bij de KLM en is nog steeds, zij het op een laag pitje op zijn 90e, net
als Joop als vrijwilliger in Lelystad bezig met oude vliegtuigen bij de
Stichting Vroege Vogels. Niks is mooier dan een oud vliegtuig weer aan de gang
zien te krijgen.
