Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
13-10-2012
Ach...
Begin maart komen er weer een aantal drachtige ooien om bij ons te
lammeren en kunnen we weer genieten van dat jonge spul.
Ach ons leventje
gaat zo weer zn gang net of er niets bijzonders is geweest, maar elke dag
hebben we het nog wel even over onze ervaringen van de afgelopen vakantie met
onze Amerikaanse familie. En verder..? - De schapen zullen over een paar
weken wel naar hun winterverblijf gaan- lees: in de wei met een goedgekeurde
ram. Afgelopen weekend hadden ze ontdekt dat het gras groener was aan de andere
kant van het oranje gaas en braken er door. Het gaas was aardig in het gras
gegroeid en er zal niet veel stroom meer opgestaan hebben. Wim repareerde de
boel. Maar even later komen we terug van een uurtje Evensong in de Grote Kerk
en wilde er één weer terug naar dat groene gras en lag zo te zien half dood
helemaal vast gekropen met haar kop en een poot in het gaas, zo vast zelfs dat
we haar met geen mogelijkheid meer los konden krijgen. De snoeischaar werd ter
hand genomen, knip knip en de poten gingen er onder en de dame racete er
vandoor. Viel dus mee. - Loeder en Suze eisen regelmatig onze aandacht-
lees: extra lekker hapje in de keuken. - Tessa leeft op haar medicijnen en
lijkt tevreden. - Pony Amber is bij Jans en Geesje, -lees: in de kudde bij
haar moeder en tantes. Ze is een aardige haai baai geworden. Als het regent
staan ze met zn allen in een schuilhutje maar de oudste, de bonte die hier haar
oude dag krijgt nu haar baas overleden is, mag er niet in. Jans overweegt al een
extra stuk er bij aan te timmeren. - De 4 kippen en hun haan doen het goed en
weten aan vos en marters te ontkomen tot nu toe. - Onze specialist van
Countus betreffende Ruimtelijke Ordening en Milieu, die de zienswijze veranderd
wil zien over het ontbreken van de woonbestemming op ons huis, is in de weer met
de heren juristen van de gemeente om die woonbestemming weer terug te krijgen.
Binnenkort komt het verzoek in de raad. En zo blijf je bezig.
Vroeger werd er na en kerkdienst nog wel nagepraat onder een kopje koffie.
Vandaag was het een speciale dag, de Startzondag. In plaats van napraten werd er
nu vooraf interessante gesprekken gevoerd, met enige diepgang mag ik wel zeggen.
Er was al een gezamenlijk ontbijt waar toch minstens 100 mensen aan deelnamen,
nee wij niet, maar het zag er gezellig uit. Ik zat nog maar net in de kerk, we
waren vroeg want Wim moest nog even inzingen met de Cantorij, en meteen schoven
een paar meisjes bij me aan. Ze pakten aarzelend hun mobieltje erbij en vroegen
of dat nog wel even mocht. Als het geen geluid maakt kan het nog wel even,
dacht ik zo. Meteen moest ik fotos en sms jes zien van het tweetal. Binnen 5
minuten wist ik hoe oud ze waren, op welke school ze zaten, wat ze later wilden
worden, dat de ene net een nieuwe fiets had omdat ze straks naar het Voortgezet
Onderwijs gaat. Ineens vraagt de jongste me of ik gedoopt ben. En gelijk hadden
we het over de kinder- en de volwassen doop, over belijdenis doen en bidden.
Nee zij waren niet gedoopt. 'En ik wil wat vragen? Ik wil ook wel bidden, maar
kan dat wel als je niet gedoopt bent?' Ik kon haar helemaal geruststellen. En
dat allemaal voor de kerkdienst. Even later vroeg ik ze hoe ze heten. Dat was
nogal lastig, die namen, en ik vroeg of ze het voor me op wilden schrijven. Dat
wilden ze wel. Het bleken Albanese namen, legde de moeder uit die even later ook
naast hen kwam zitten. Zij kwam nl uit Albanië. Ik vond het zulke mooie namen en
ik was benieuwd of ze ook een betekenis hadden. Het oudste meisje vertelde dat
haar naam ons geluk betekende en de andere naam: zij wil leven. Wat een
mooie ervaring! Tijdens de kindernevendienst had het jongste meisje ook een
koekje gemaakt en fluisterde me in het oor: Die meneer heeft mijn koekje
uitgekozen. 'Dan zag die er zeker het lekkerste uit', fluisterde ik
terug. Ik had me de dag ervoor bezig gehouden met Rien en Tinie met het maken
van boeketten uit de tuin om te laten zien dat je met natuurlijke materialen om
ons heen ook mooie dingen kunt maken.
Pas geleden was ik zo nieuwsgierig naar de bouwstijl van architect Frank
Lloyd Wright. Berdena zou er nog een aanwijzen in Minneapolis, maar verder dan:
het lijkt hier een beetje op kwam ze niet. We zagen ergens wel een huis met een
rond, vrij laag dak. Dat had er wat van weg vond ze. Ik had thuis nog net niet
op internet gezocht. En wat schetst mijn verbazing. Een paar dagen geleden
haalde een huis van deze beroemde Amerikaanse architect het journaal hier in
Nederland. Het was een indrukwekkend huis dat hij begin 50-er jaren had laten
bouwen voor zijn zoon David en diens vrouw. Het was een indrukwekkend huis, veel
ronde vormen, erg mooi. Het stond al een paar jaar te koop, na het overlijden
van de Wrights, maar niemand scheen het te willen hebben. Toen kwam
projectontwikkelaar Steve Sells die er wel brood in zag. Hij wilde het hele
geval slopen, maar ja ! Toen ineens kwam iedereen in het geweer, zelfs de
achterkleindochter van Wright. Dat kon toch niet beroemde architect zon mooie
architectuur. Het huis diende als voorloper van het Guggenheim Museum in New
York dat 7 jaar later gebouwd is. De projectontwikkelaar was stomverbaasd want
die had tot die tijd nooit van Wright gehoord, maar heeft beloofd om een maand
met de sloop van dit bijzondere huis te wachten.
Deze foto is van twee jaar terug. Robin heeft zowel Wim als Gerhard
ingehaald qua lengte.
Ik geniet vaak van een mailtje dat Gerhard naar
zijn DZOH- clubje C4 stuurt waarvan hij de leider is. Klaas en Rieks verzorgen
de training. Dit keer had hij weer zoiets. Misschien ook voor jullie leuk om te
lezen hoe hij zijn jongens, waaronder Robin,
oppept.
YOOOOOOOO
De eerste overwinning van het nieuwe seizoen
is een feit, voor de gokkers en ervaren DZOH C4 watchers was dit natuurlijk
appeltje eitje. Wie de statistieken erop na kijkt weet dat de wedstrijd na
een nederlaag er altijd serieus gestart wordt.
Aankomende zaterdag moet
iedereen de identiteitskaart bij zich hebben we voetballen dan in
Nieuw-Schoonebeek, mocht je een bal over de hekken jagen dan kom je meteen de
Duitse douane post tegen die je waarschijnlijk wel het buurland in laat gaan
maar niet meer terug.
DE VOORBEREIDING Je merkt dat een paar van onze
spelers onze trainersstaf nog niet al door en door kent, vandaar even een korte
toelichting. Trainer Rieks bijvoorbeeld heeft het beste met jullie voor, hij
snapt heel goed dat je niet altijd op tijd kunt zijn voor de wedstrijd, daarvoor
ook alle begrip. Afgelopen zaterdag hadden we een speler die zich helemaal
uit de naad had gefietst en slechts een ietsje pietsje te laat was. Trainer
Rieks heeft meteen de opstelling omgegooid om deze speler op de reservebank zijn
rustmoment te gunnen tot we er 100% zeker van waren dat hij was bijgekomen van
deze vreselijke inspanning. Geef toe waar vind je dit soort goedzakken
nog.
Ook op de trainingen zijn we vreselijk alert, We vinden het
vreselijk jammer als iemand het begin van de training mist en daardoor een
conditionele achterstand oploopt ten opzichte van de rest van het elftal. We
hebben nog wat trainingsvormen in de kast die we 3 jaar geleden hebben
uitgewerkt. Toen werd met behulp van wat individuele loop, sprint en
krachttrainingen de conditie van een paar spelers in slechts 3 weken tijd met
maar liefst 250% verbeterd.
PROGRAMMA
Training vrijdag 28
september 17.00 18.00 Mocht je niet kunnen dan graag afmelden bij trainer
Klaas tel. 0591-677462 e-mail: klaasniewold@hetnet.nl
WEDSTRIJD Zaterdag
29 september SWB C2 DZOH C4 aanvang 13.00 uur vertrek bij DZOH om 11.50
uur (bij de dokterspost) Mocht je niet kunnen dan graag afmelden bij
ondergetekende: gerhard.van.der.kolk@home.nl Afwezig: (tot nu toe)
Casper Wasbeurt: Dion van der Geest
Tijdens een vorig bezoek aan Iowa brachten Ben en Diny dit artistieke
kunstwerk van oom Bram mee naar Harold en Luella. Het heeft een ereplekje in hun
huis.
Intussen is het Drentse leven weer gewoon begonnen. Wim is naar
Valerius, ik ben weer met schilderen begonnen, we hebben alle kinderen gezien of
gesproken. We hebben de buren even opgezocht... tja even over de schutting
kijken heeft geen zin want aan beide kanten is het minstens 400 meter voor je
bij ze bent. We vielen zondagavond met de neus in de boter, want mijn favoriete
programma Boer Zoekt Vrouw was net op tv, de aflevering waarin de boeren hun
uitgezochte drie vrouwen op bezoek krijgen op hun bedrijf. Zonet heb ik Robin
gesproken en z'n eerts S.O. tje, voor wie het niet meer weet: schriftelijke
overhoring, voor Frans ging goed. Zaterdag komt hij weer even langs. En nog
steeds leven we in een soort roes die je kunt hebben na een intensieve periode,
een vakantie die ons altijd bij zal blijven. Familie die zo ver weg woont en
waarover je de eerste 3/4 van je leven alleen maar gehoord hebt, is je dierbaar
geworden. We hebben het een bijzondere ervaring gevonden.
Er zijn meerdere Berendina's in de familie, allemaal genoemd naar onze opoe
Berendina Eggink- Jansen, maar er zijn tussen al onze neven en nichten maar drie
Eggink-sisters. Deze maakte ik voor Berdena.
Berdena is al twee keer in Nerderland geweest de laatst zes
jaar. Ze vertelde dat ze de eerste keer ondervraagd was door een oudere man bij
de douane die haar vroeg wat ze van plan was te gaan doen in Nederland. Ze
vertelde over haar vader die emigreerde en boer werd in de USA en dat ze nu zijn
familie ging bezoeken. De man vroeg haar zijn naam en ze zei:'Mijn vader was
Herman Eggink', ze sprak het met een zachte G. De man liet haar verder gaan met
de opmerking:'Als je weer eens in Holland komt spreek je naam dan goed uit-
Eggink met een echte dubbele gg's, zoals het hoort'. En dan zijn we er weer
na een voorspoedige vlucht. Inderdaad haalde Mark ons van de trein in Amersfoort
en waren we tegen 5 uur weer thuis.
Senioren kunnen er wat van. Berdena en Curtis nemen ons mee voor een concert
in hun kerk. Ze willen ons graag iets van muziek laten horen. Er is een senior
Band uitgenodigd. Niet te geloven, die kunnen er wat van. We vermaken ons prima.
Veel liederen en marsen zijn bekend. Wim speelde er vroeger nog een bij het Chr.
Muziekkorps in Hattem en een ander song zingt hij tegenwoordig met de
Neighbours, het koor o.l.v. Henriette. Er zijn verschillende dirigenten want
dit zijn allemaal geroutineerde musici en laten hun kunnen zien. Vooral de
zwarte dirigente met spierwit haar maakt indruk. We zijn vanavond uitgenodigd
bij Janeen en Timmy. Janeen is de hele week voor haar nieuwe werkgever op pad
geweest en komt vanuit Chicago weer thuis, maar voor het dinner neemt Pamela de
honneurs waar. Daar heb je zussen voor. Het begint nu op te schieten. Morgen
zien we misschien nog een ijshockeywedstrijd waar Nick in speelt en om half 8
vertrekken we vanaf Minneapolis St Pauls Airport.
Janeen, de oudste dochter van Berdena en Curtis was deze week op pad voor
haar werk, maar vrijdagavond was ze weer thuis. Pamela had het dinner al
voorbereid. Ook hier werden we verwacht. Het werd gezellig. Lekker eten en een
vuurtje buiten. Dochter Abby zit op het ogenblik bij haar vriend Eduard in Den
Haag en daardoor wordt Nederland nòg aantrekkelijker om over te komen. We
wachten af!
Nick nam even de tijd voor ons om gedag te zeggen
Tot slot een dag van afscheid en leuke dingen. Om 9 uur zaten we al paraat bij
een ijshockeytraining van Nick. Wat een stoere jongens! We zagen ooit Tom en
Suze al wedstrijden spelen. Dit was van hetzelfde laken een pak. Het ging er
fors aan toe. Nick is zo gelukkig dat hij een scholarship van zijn College
heeft. Die betalen nu zijn studie. Hij is een topper, zowel wat lengte als wat
spel betreft. Pamela was er ook op tijd, ze had haar neefje lang niet zien
spelen. Daarna zochten we een tentje op voor een kop koffie en het laatste wat
we onze gastvrouw en -heer kunnen aanbieden is een mooie lunch. Dan nemen we
afscheid van Pamela. We dringen opnieuw aan om bij ons terug te komen en dat
wordt beloofd. Dus Ben en Diny... ze komen... wanneer dat zien we wel. We
pakken nu onze koffers, drinken een kopje thee en straks worden we naar Airport
St Paul gebracht. Een mooie afsluiting. Wanneer alles gaat zoals we hopen
haalt Mark ons uit Amerfoort... 5 over drie. We zullen bellen als we op Schiphol
zijn.
Gek is dat! Voor jullie is de dag al bijna voorbij maar hier is het nog volop
21 september, de verjaardag van Rick. Ook vanaf hier van harte gefeliciteerd en
dat doen we straks nog eens dunnetjes over. Het is trouwens ook de geboortedag
van tante Nettie, 21 september 1910, zo vertelde Berdena. Wij zijn de dag
begonnen met een Breakfast in een heel leuk restaurantje, French Meadow Bakery,
allemaal jongelui. Pamela had ons uitgenodigd: speciale pannenkoek, eieren enz.
het werd erg gezellig. Pamela wist nog een park met een beeldentuin en daar
hebben we altijd zin in.
'Look at that house', zei Berdena vanmorgen. Het is een echt Amerikaans huis
zoals je ze hier wel meer ziet.We zijn nog steeds op zoek naar een huis dat door
de beroemde architect Frank Lloyd Wright is ontworpen. Moet iets bijzonders
zijn. We zijn op weg om een mooie scenic route te nemen, richting zuiden naar
Wisconsin. We rijden langs de Missisippi en het Pepin Lake zomaar de natuur in.
Lange tijd zien we niet anders dan bomen, rotsen, water en prachtige
uitzichten.
Een van de mooie plekjes...
Het duurt even voor we een plekje vinden voor een kop koffie, maar toch weer
onverwacht vinden we aan het pepin Lake een tentje met een erg leuke juffrouw.
Ze vertelt ons van alles over deze omgeving die echt puur natuur
uitstraalt. Naast het cafeetje staat een caboose nr 27, het achterstuk van
een trein, de wagon die gebruikt werd door extra werkers aan de trein. Daar
konden we de koffie opdrinken. Erg leuke stop.
En overal het uitzicht op het Pepin Lake
Het houdt niet op. We gaan verder het binnenland van Wisconsin in en komen
onverwacht toch in een plaatsje waar wat meer te beleven is: Stockholm. Het
kleine museum hier laat zien dat zich hier 400 jaar geleden al Zweden hebben
gevestigd. Nu is er veel toerisme, vooral in de zomermaanden. We treffen een
voortreffelijk cafe voor de lunch en gaan op ontdekkingstocht. Behalve een mooie
galerie en een bakker zien we een shop waar de Amish hun prachtige meubels
verkopen. Dat moeten we zien. Wim neemt van alle kanten foto's van de stoel die
er zo relaxt uitziet. Misschien ziet hij kans om met hulp van buurman Jans
zoiets in elkaar te zetten. Zou geweldig zijn.
Even poseren we bij de Iron Lady in Stockholm.
We rijden verder en steken bij Nelson de brug naar Wabasha over. De naam doet
denken aan de Indianen die hier ooit leefden. We weten niet wat we zien. De hele
stad is versierd net of er een wedstrijd aan de gang is wie de mooiste straat
heeft of de mooiste shop. Dat moeten we even van dichtbij bekijken en deze
diva's gaan dus om de beurt even tussen haar mede-collega's zitten. Langs de
andere kant van het Pepin Lake rijden we weer richting St Pauls. Curtis geeft
telkens aanwijzingen voor een goede stop voor een kop koffie, maar Berdena weet
het tegen te houden tot Dunn Brothers dat beroemd is om zijn echt goede
koffie. Ze heeft gelijk. Dit is echt goed. In andere cafeetjes hebben ze maar
een soort slap aftreksel dat de naam koffie eigenlijk niet mag hebben. We
besluiten de dag met een heerlijke maaltijd in huize Ackerman. Met onze
dank.
We brengen een aangename tijd door in deze parken en gaan op weg voor de
lunch in Emma's Crumbees. We waren al voorbereid op de gewoonte om een toetje te
delen. Berdena presteert het om een apple crumble met kaneel ijs te bestellen
met 4 lepels. Onze dienster verblikt of verbloost er niet van. We lachen er wat
af. Wim weet zich hier snel aan te passen. Hij en Curtis kunnen het goed vinden.
Er wordt vaak een stopwoordje gebruikt net zoals wij het hebben zoals 'och
heden'. Berdena hoor ik wel zeggen: ' O holy cow' of ' O my goodness'. De
afkorting is snel gemaakt: O M G. Na de lunch moeten we gewoon mee naar een
enorme winkel voor jagersbenodigheden: Cabela's. Je weet niet wat je ziet. het
is een andere wereld. Jachtgeweren en revolvers te kust en te keur. Kleding voor
de jacht en vissen. Er zijn enorm veel opgezette dieren te zien. Ze hebben er
een echte trekpleister van gemaakt waarvan er overal in de USA winkels van
zijn.
Een enorme moose lijkt zo op je af te komen...
... en wat vind je van zo'n grizzly op je pad?
Is dit niet net Afrika?
Alles is hier te koop... Geweren in alle soorten en maten, revolvers en
kogels. je hoeft maar te kikken.
De woensdag brengt een nieuwe verrassing. Na breakfast gaan we op pad en we
gaan nu een uurtje noordelijk naar een plaats St Cloud. Er zijn een paar
prachtige tuinen vlak naast elkaar. Berdena en curtis hebben het ook nog nooit
gezien, maar hebben het net in een krant ontdekt. De ene tuin is een schaduwtuin
met veel hosta's: The Munsinger Gardens. Mooi, met uitzicht op de Missisippi.
Maar de tweede krijgt veel meer zon en is een plaatje: The Clemens Gardens, naar
Engels voorbeeld. Ben en Diny zouden hun vingers er bij aflikken.
Deze tuinen behoorden tot de Clemens familie. Hij liet het aanleggen voor
zijn vrouw en liet zoveel geld na dat de tuinen ervan onderhouden en vernieuwd
kunnen worden. Er lopen een aantal tuinlieden rond.
Berdena en Curtis tussen de bloemetjes
Op een plek in de tuin ontwaren we een bordje: ' Grace has her 75th birthday
today. When you see her wish her luck'. Even later zien we een tuinvrouw en
vragen haar naar Grace. It is her en ze zegt iets als: Als ik ze te pakken
krijg! Maar eigenlijk vindt ze het best leuk wanneer we haar feliciteren en na
ons weer anderen. Ze ziet er anders niet uit als 75. Ze was op haar 65e van plan
om een paar jaar door te gaan met haar werk hier, maar ze is er nog steeds.
Ter ere van het echtpaar Clemens is er dit beeld van hen te zien, een
zorgzame heer voor zijn invalide vrouwtje.
Op papier stond er dat er 1000 verschillende rozen te zien waren maar volgens
een tuinvrouw waren er nu meer dan 1600 verschillende rozen. De rozengeur komt
je tegemoet als je hier binnenkomt.
' Tomorrow we'll have a sleep in', vertelt Berdena. Ze bedoelt een sleep uit.
Curtis heeft een meeting en zal pas om 10 uur of later weer thuis zijn. En dat
doen we . Tegen half tien zijn we present en met een kop koffie en bekijken we
een aantal brieven en kaarten. Er komen veel herinneringen boven. Er is een
stapel brieven van ene Betty Harmsen waar ze geen idee van had wie dat was en
die elk jaar uitgebreid brieven stuurt met kerst nadat herman overleed. Berdena
stuurt trouw het een en ander terug maar had geen idee wie het was. Ik speurde
de brieven door en ontdekte dat het een dochter is van Herman Jansen van
Piepenbelt, die in 1959 naar Canada emigreerde, dus een achternichtje van ons
beiden. Dat verheldert de zaak. We zien een brief die Diny schreef in 1980
waarin ze vertelt over de reis van mama en pa naar Herman en Nettie wat ze zo
fijn gevonden heeft, vooral om hen beter te leren kennen. Het was een uurtje met
een lach en een traan. Dat kun je je misschien voorstellen.
We hebben een lekker ontspannen dagje. We lezen wat en Berdena laat me de
brieven zien die Herman vanuit Nederland meebracht van tante Jantje, dezelfde
die hij ooit naar huis schreef. Ze zijn allemaal bewaard gebleven. Hij heeft ze
toen hij veel ouder was vertaald voor zijn kinderen en dat is een indrukwekkend
boekwerk geworden. Erg interessant om te lezen hoe hij de eerste tijd
doorbracht. Hij dacht zelfs dat opa hem nog zou volgen maar de manier waarop er
geleefd werd, de meisjes met hun korte haar en andere kleding, deed hem
twijfelen. Mevr. Niessen, de familie waarvoor hij werkte had zelfs een jurk met
een wat lage hals aan. Dat vond hij maar niks. Hij bezocht de Fair in 1925 en
ging zelfs een paar dagen op stap met een paar jongens naar het Corn Palace in
Mitchel waar toen een soort feest was. Zo leuk om allemaal te lezen zoals hij
het beleefde.
Na de middag gaan we Minneapolis in en zien de stad vanaf grote hoogte. Bij
het Guthrie Theatre is een enorme roltrap die ons bijna boven brengt. We hebben
een prachtig uitzicht over deze stad en bewonderen de nieuwe brug die vlak na
het bezoek van Ben en Diny in 2006 instortte en waarbij heel wat mensen
omkwamen. Een aardige jongeman bij de receptie vertelt dat hij ook in
Amsterdam geweest is omdat zijn grootvader in de oorlog daarvandaan vluchtte.
Hij had wel twee kisten met tulpenbollen bij zich waarin hij in Minneapolis een
handel begon... en met succes.Het is echt een prachtige stad met veel groen en
de Missisippi die er dwars doorheen slingert.
We worden nu verwacht bij zoon Tim en zijn gezin, zijn vrouw Chris en de beide zoontjes Will en Bennie, die geboren is met het syndroom van Down. Will is helemaal gek van Spiderman en kreeg dit pak voor zijn verjaardag
Het is intussen het eind van de middag en Chris en Tim verwachten ons. De
boekjes van Moniek en Scotty die nu beide vertaald zijn worden door Will erg
gewaardeerd. het belletje doet er altijd goed aan. Hij is nu 5 jaar en iedere
avond wordt er in huize Ackerman voorgelezen. We maken een avondwandeling in
Linden Hill, ook wel Liberal Hill genoemd. Allemaal No voor Obama. Maar het is
een mooie wijk met echt leuke winkels en alles wat je nodig hebt. Will laat ons
een speciale boekwinkel zien met een kleinere deur in de grote voor de kinderen.
Dat is nog niet alles. Er zijn heel wat dieren in deze kinderboekwinkel. Er
liggen katten te slapen, er loopt een kip, een leguaan in een terrarium en er
wordt iedere week voorgelezen. De kring om de voorleester is dan propjevol. De
voormalige brandweerkazerne is een restaurant geworden maar de glijpaal van de
brandweerlieden is er nog net als veel foto's uit de tijd ervoor.
Nee de jongens wilden er niet voor gaan zitten. Een ontspannen plaatje....
Het is de dag om een periode af te sluiten. En al hebben we elkaar in ons
leven nog niet zoveel gezien, het voelt bij Harold en Luella echt als familie.
Vanmorgen is het onze morgen, zegt Luella en neemt me mee naar haar kringloop
waar ze vrijwilligster is, ze brengt bloemen naar de chiropracter wat ze iedere
maandag doet. Het wordt erg gewaardeerd. Ze laat me een aardige shop zien waar
echt mooie dingen te koop zijn, maar ja m'n koffer is overvol vooral na de
Indiaanse plaid die ik kocht en de cadeautjes die we meekregen. Eenmaal thuis
zet Luella ons een luch voor met een soort taco, gevuld met iets pittigs, lekker
en vooral veel fruit erbij.
Nog even een kort bezoekje aan Twila die op de Highschool werkt als
secretaresse. Haar man Kevin had zo'n mooi tegeltje beschilderd voor ons. Ook
boven de eettafel bij Harold en Luella heeft hij met prachtige letters Eet
Smakelijk geschilderd. Het bleek wel even lastig te zijn hoe het precies
geschreven moest worden. Met het 'goeiemorgen' van Harold zijn dat de enige
Nederlandse woorden die we hebben gehoord. Went gauw...
We gaan op weg naar Mankato waar we bij de Happy Chef Berdena en Curtis zullen
ontmoeten. Hier is de plek waar zoveel Egginks van auto wisselden. Vaak werd het
bezoek vanaf de airport hier naar toe gebracht door Curtis en Berdena en werd
daar opgewacht door Herman en Nettie. Het is goed om hen weer te zien maar
hier gaan we afscheid nemen van Harold en Luella die ons zo verwend hebben. We
bieden hen dinner aan, kunnen we eens wat terug doen en dat wordt gewaardeerd.
Dan nemen we afscheid en gaan we met Berdena en Curtis op weg naar Minneapolis.
Die hebben intussen twee verjaardagen gevierd. Will was jarig en vierden ze
afgelopen zaterdag. Zondag was Curtis' birthday en ging hij met zijn kinderen
Janeen, Tim en Pamela naar een Baseballwedstrijd. Berdena ontfermde zich over
Will en Bennie en dat is haar wel toevertrouwd. Deze avond praten we nog
lang bij over cultuurverschillen en natuurlijk onze families. Erg fijn om hier
te zijn. En de volgende morgen zit Wim al weer op wacht om te zien of er al weer een eekhoorn in de kooi zit. Wim probeert de eekhoorns bij de birdfeeder vast te leggen.
'Did they
even like the squirrels', had Tim gevraagd, toen Berdena hen vertelde dat we de
dieren in het wild zo konden waarderen. Hier hebben ze er een hekel aan omdat er
zoveel zijn dat ze de hele tuin op de kop zetten. Vanmorgen zelfs had Curtis er
één gevangen in een kooi. Wanneer hij dan weg gaat zet hij hem in het park er
weer uit. Maar toen wij wakker werden zagen we de partner van de eekhoorn al
weer bezig. Die zal morgen dus aan de beurt zijn.
Curtis is intussen jarig geweest en hij is erg blij met de Rembrandt tulpen die we vanaf Schiphol al meegebracht hebben. Meteen wordt er al een perkje klaargemaakt.
Denk niet dat we er voor vandaag zijn. Harold laat ons nu Herman en Nettie's
farm zien. Het is de plek waar veel van de familie op bezoek zijn geweest, in
elk geval de Voortmans, de Groot-Nuelends, tante Jantje en ome Jan. Later mama
en vader Hein samen met tante Hermien en oom Sjoerd. Zo goed te zien hoe ze hier
rondgelopen hebben. Nu woont Heather er met haar man Loren, maar binnenkort
verhuizen ze naar een eigen bungalow met bijgebouwen om wat varkens te kunnen
houden. Natuurlijk gaan we dat ook bekijken.
Dan nemen we afscheid. Denk maar niet dat we alles gezien hebben. Harold
neemt ons mee naar zijn voormalige boerderij waar nu Leroy met zijn gezin woont.
Alleen het woonhuis is opnieuw gebouwd. Twee rijen met melkkoeien ik tel er wel
48 en dan komt er een stal met jongere vaarzen en buiten loopt ook nog heel wat.
Harold is trots op het bedrijf en daar heeft hij gelijk aan. We zien alle
machinerie voor we verder gaan.
Dit was de farm van Harold en Luella, nu van neef Leroy
Lange rijen koeien in de stal van Leroy, waar ze ook gemolken worden. Grote
ventilatoren zorgen voor frisse lucht.
Bij de ingang van de farm de vlag, de E van Eggink èn natuurlijk een Holstein koe
Daarna gaan we verderop en bezoeken de begraafplaats waar herman en Nettie
begraven zijn. een eenvoudige steen is op hun graf met nun namen en geboorte en
sterfdatum, net zoals ze wilden. We zien nog een graf maar nog niemand ligt er
gelukkig in. Het is in deze streek de gewoonte om je goed voor te bereiden. Dus
Luella en Harold hebben al een steen staan met hun geboortedatum er op en op de
achterkant hun naam met een voorstelling van hun boerderij. We praten bij over
Herman en Nettie en over al wat je in het leven overkomt. Goed om ook hier te
zijn.
Dit is de achterkant van de steen voor het graf van Harold en Luella. Het schijnt hier in Sibley de gewoonte te zijn om dit van te voren al te regelen. Op de voorkant staan hun namen en geboortedata en de namen van hun kinderen.
Even tijd om te verkleden en dan gaan we richting Charlie. Nog even langs de
nieuwste wijk van Sibley en dan gaat het richting Allendorf waar de familie
Eggink in een prachtig verbouwd huis woont dat daarvoor als kerk diende. Ook
hier worden we hartelijk ontvangen. De lunch staat klaar met allerlei lekkere
dingen zoals ham en mais en salade. Daarna laat Charlie ons aan de hand van heel
veel foto's hun reis meebeleven naar Alaska. Ze hebben nooit gereisd, maar dit
is erg goed bevallen. Wie weet komen ze nog eens onze kant op.
De voormalige kerk is met eigen handen opgeknapt door handyman Charlie
De Ford van Richie, zijn hobby
De Ford van binnen is helemaal o.k
Op een Fair zag Charlie dit en eenmaal thuis ging hij aan de slag. Hij is zó
handig. Hij vertimmerde zo ook zijn eigen huis.
Opa Charlie met Jacob
En natuurlijk wordt er een foto van de hele familie gemaakt met Charlie en
Leone in het midden. Jammer dat Twila en Keith al weg zijn. Amanda neemt de
foto. Zij maakt ook professioneel foto's van bruiloften.
Charlie en Leone met dochter Charlette en kleindochter Amanda en kleinzoon Jacob
Midden in Sibley is het Courthouse an ernaast is het Veteran Memorial, een
indrukwekkende plek waar alle veteranen van de County die in conflicten gediend
hebben worden geëerd. We willen natuurlijk Harolds naam zien. Hij diende in
Korea. Hij zoekt het voor ons op. Ook Henry Eggink vinden we èn Curtis Ackerman. Is
het ònze Curtis. Dat moeten we hem vragen want morgenavond vertrekken we weer
richting Minneapolis.
'When we are going to church we always dress up', zei Harold. En zo was het.
We bezochten de eerste kerkdienst, de meer traditionele. En er waren meer
bezoekers so nice dressed up, maar ook veel zoals wij. Wim had immers zichzelf
beloofd om nooit meer een kostuum met stropdas te dragen. Hij maakt een
uitzondering voor speciale bruiloften. Dat wel... We maakten kennis met veel
van hun vrienden. De laatste dagen hebben we geen woord Nederlands gehoord tot
we kennis maakten met een paar meisjes, één ervan was Iris. Ze bezochten de
Highschool en ik vroeg of ze ook in Sibley woonde. 'Nee', zei ze, 'in Den
Bosch'. Ze bleek met een uitwisseling mee te doen en zou nog het hele schooljaar
blijven. De heimwee begon al op te spelen, maar zei ze, ik heb er zelf voor
gekozen. Ze heeft volgens Luella een erg leuk gastgezin waar nog drie andere
meisjes zijn.Dat zal dan wel goed komen.
Bij het ontwerpen en maken van dit wandkleed hielp Luella natuurlijk mee...
Op de terugweg liet Harold ons de Lakes zien, een vakantieplek bij uitstek en
op de terugweg naar huis konden we de Jerseys nog even bekijken, een farm met
3500 koeien. Van al die koeien bleef er één lang en vol aandacht naar me kijken
en dat is deze.
Er is geen plek te vinden in Nederland die meer Nederlands is dan Orange
City: molens in alle soorten, tulpen, sinterklaas en alle Delfts blauw dat je
maar bedenken kunt. Heel apart. Natuurlijk zijn er veel Nederlandse namen:
Vanderlinden, Vermeer, Hoftijzer enz., Maar nederlands wordt er bijna niet meer
gesproken.
Wat ga je in Iowa maken als je boom door een storm afgebroken is? Kan niet
missen in dit land van de corn en de soybeans: een maiskolf.
We moesten op het hoogste punt van Iowa er nog wel even aan geloven. Onze
hoofden op de goede plek... vooruit maar.
's Avond wordt er bij de dieren geslapen. Er schijn vuurwerkt te zijn tegen
half 11, waarbij de dieren allemaal in de benen komen en er een troep van maken
die daarna opgeruimd moet worden. Daarna slapen ze in een geïmproviseerde hoek
bij de dieren. ook Harold en Luella deden dat vroeger. 's Morgens worden de
kruiwagens met stro en koeienstront afgevoerd en zijn ze klaar voor een nieuwe
dag.
Vrijdagmorgen heel vroeg vertrekken Berdena en Curtis, want Curtis heeft een
meeting in Minneapolis. Wij maken ons op om naar de Clay Fair te gaan in
Sheldon. Het moet iets heel bijzonders zijn. Het is een uur rijden maar dat
vinden ze hier maar weinig. Op de parkeerplaats staan de golfkarretjes klaar om
ons naar het Fair terrein te brengen en eenmaal daar gaat Harold met ons in zijn
kielzog regelrecht naar de barn waar de koeien van de Egginks te zien zijn.
Leroy, de zoon van Charlie legt net aan een groep kinderen de werking uit van
een melkmachine. Denk niet dat we in een streep naar de Fair zijn gereden. Harpld laat ons
verschillende interessante plekken zien. De eerste is de plek waar Herman begon
te boeren. Hij rijdt zomaar een stukje richting mais, wel een kleine oprit maar
verder niks, alles is allang weg. De tweede plek is de plaats waarze zondags
naar de kerk gingen in Melvin. En deze kerk is er nog, weliswaar opgeknapt. Een
speciaal gevoel als je weet dat ook opa Eggink daar in 1932 vaak geweest is en
hield van het zingen van de hymnen. De derde plek is het huis van buurman
Knocks, het huis is veranderd maar de plek is er nog. Herman en Nettie woonden
een 150 m. verderop, het huis waar Harold en Charlie geboren zijn. De vrouw van
Andy Knocks fungeerde als midwife zoals ze een baker daar noemen. ook opa is
vaak bij buurman Knocks op bezoek geweest die van origine Duits was. Dit huis
van Herman en Nettie is er ook niet meer... corn, corn zover je kunt kijken.
Wim z'n kaart werd niet gelezen door de pinapparaat in Sibley. Harold ging
meteen naar zijn eigen particuliere bank waar ook Herman al bij was. De boss
himself, Benz, kwam hem en ons begroeten en ging er achteraan. Het was wel niet
zijn bank daar in Sibley en gaf advies waar we het nog eens konden proberen. Als
dat niet lukte moesten we hem maar bellen. Zoveel service zie je niet
vaak.
Harold ontdekt hier zijn vroegere buurmeisje, de dochter van Andy Knocks. Wat
is het hier een kleine wereld. Ze herinnert zich de verhalen over het bezoek van
opa. Haar vader en opa konden erg goed met elkaar overweg. Een leuke
ontmoeting.
Hier dan farmer Leroy die de kinderen uitlegt hoe een melkmachine werkt.
Het is een hele familiebijeenkomst in de Egginkshoek van de cattle barn.
Charlie zit er op de achtergrond een scheermachine te repareren. Hij is de
handyman in de familie. Verder is Charlotte er met beide dochters Amanda en
Heather die net een kudde koeien heeft gevoerd. Ook Rodney is er met een paar
koeien. Hij heeft een paar Holsteiners en Jerseys. Maar deze Holsteiner van
Leroy is de beste, een enorm hoog beest, nog nooit zoiets gezien.
Na een warme hap in een eettent van een varkenshouder zien we wat er verder
te zien is en ontdekken vlakbij de paarden. Er worden jonge stiertjes gevangen
met lasso's. We zijn hier echt in cowboycountry. Terwijl de een de lasso om
de horens van de jonge stier gooit, probeert de ander met de lasso de
achterpoten te pakken. De dame op paard op de achtergond is de jury met een rode
vlag. leuk om te zien...
Natuurlijk is er ook aandacht voor de handige dames. Bloemstukken, quilten en
zoals hier te zien is : het tafeldekken. Er zijn heel mooie ontwerpen bij, leuk
voor een speciale gelegenheid. Je kunt de spullen hiervoor huren.
Maar er is meer te zien. Enorme machines zijn hier die op het land dienst doen.
Je kunt aan Wim wel zien wat de afmetingen zijn. Deze wordt gebruikt voor het
oogsten van de soybeans.
Deze kon niet meer zolang wachten...en valt bij haar varken vast in
slaap.