Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
28-09-2013
Storm
Ineens is Storm puppy af, tenminste zo lijkt het. Hij is al net zo groot als
Queeny, alleen zie je wel het verschil in leeftijd. Queeny is met haar 6 jaar
veel rustiger. Hij heeft nu ook zijn volwassen vacht, echt mooi geworden, met
lang haar en een mooie staart. Storm rent er wat af rondom huis en erf. Hij
heeft al heel wat speelgoedberen versleten en we houden het nu bij een speciale
ring die niet kapot kan en die je tenminste terug kunt vinden als je er mee
gooit. Er liggen intussen al heel wat ballen verstopt in de struiken. Storm is
qua gedrag ook een echte reu, een baasje. Hij kan er niet best tegen dat je een
andere hond aanhaalt, hij gaat ogenblikkelijk zijn knuffel bij je halen en duwt
de andere gewoon aan de kant. Alleen bij Queeny lukt dat niet, die heeft haar
recht op knuffelen al eerder veroverd. Wel bijzonder is het dat hij met kat Suze
speelt. Hij neemt haar kop zelfs af en toe voorzichtig in de bek en Suze haalt
steeds quasi naar hem uit. Maar het blijkt toch maar weer: een hond is je
beste vriend op één na dan.
De natuur laat zich niet dwingen, niet door mij in elk geval. Wanneer
planten niet bij je grondsoort passen of te veel in de schaduw of juist in de
zon staan wat ze nou net niet willen, wordt het niets. Je kunt de grond wat
veranderen door er turf bij te doen of meststoffen, maar je kunt ook de
beplanting aan de plaats aanpassen. Ik ben gek op kerstrozen, Helleborussen. Aan
de ene kant van het pad willen ze wel en aan de andere kant niet. De oeverrand
van de vijver stond eerst vol met aardig wat verschillende soorten planten. Nu
zijn er nog drie van over, de gele lis in overvloed, watermunt en dotters. De
waterlobelia met zn mooie rode bloemen miste ik al gauw en af en toe doe ik
weer een poging met nieuwe. Wat er uit zichzelf bij kwam staan was de
vrouwenmantel. Dat is wel zon gemakkelijke plant. Droog of nat, zon of schaduw,
het maakt haar niets uit en het blad met de dauwdruppels s morgens kan ik wel
waarderen: sterke dame! Nu hebben we van Rob een stel kippen, Barnevelders,
gekregen. Er waren er een paar bij die niet door de rest geaccepteerd werden en
één was al snel verdwenen. Net die ene kreeg dat stel kuikens toen we op
vakantie waren. Waarschijnlijk zat die ergens in de bosjes te broeden. Ze deed
haar best bij de verzorging van haar kroost. Toen we thuis kwamen waren er nog
zes. De kuikens worden groter en gaan nu alleen op stap, kruipen door een
openingetje in de deur van de ren. Pas s middags laten we de rest van de kippen
los lopen, we hopen dat ze eerst een ei leggen. Nu heeft de kloek bedacht om s
nachts boven in een laurier te gaan zitten, buiten de ren. Ze kloekt haar
kinderen mee naar boven, maar eentje komt niet verder dan de lage cotoneaster.
Dat is me s avonds een spektakel. De kleine roept en moeder antwoordt, maar het
lukt nog niet om langs de takken van de laurier hoger te gaan. Als je je er mee
gaat bemoeien vliegt die kloek je aan. Dus laten we het maar gebeuren. Als het
donker is, is het ineens stil. Loeder loopt er met opgestreken staart langs maar
die heeft liever muizen, elke dag ligt er een bij de deur.
Rien in de speciale broek, ooit door Gera gescoord in een 2e hands
winkeltje in Innisfail en door Rick meegebracht, deed het grote werk.
Het
was een hele klus het schoonmaken van de vijver. Dat mocht ook wel eens
gebeuren na 16 jaar. Wim had wel zorgvuldig elke herfst s morgens de bladeren
van het oppervlak van het water gevist, maar de vijver oogde de laatste jaren
niet meer naar wens. Gelukkig hebben we hovenier Rien Middelburg die ons met
deze klus hielp. Wim had de dag ervoor al een deel van het water weggepompt. Er
kwam heel wat troep uit èn ook vrouwtje Tureluur die twee jaar geleden in de
vijver was gevallen. Nu staat ze weer trots te wezen op de vlonder naast haar
Piggelmee. Op een gegeven moment zag Rien dat de vissen het wat benauwd
kregen en heb ik samen met Wim de helft van de vissen gevangen met een net en in
grote bakken water gezet. De vier goudvisjes en 4 goudwindes van het eerste uur
hebben zich enorm vermenigvuldigd. We laten dan ook de natuur zijn gang maar
gaan. Wanneer de grote visser langs komt, zoals die door Bernd Schulte genoemd
wordt, mag hij er best wel eentje pakken. We hebben die escapades al eens
gevolgd door heel stil in de kamer te zitten en te bekijken hoe die reiger er
stukje bij beetje op af komt en dan al overvliegend er eentje uit het water
pikt. Maar bij elke beweging in of om het huis is hij al weer weg. Buurman
Alle heeft wat jaren terug ook zijn wat kleinere vijver schoongemaakt en had de
vissen apart in een grote bak gezet. Ze gingen even weg naar de Welkoop om iets
te halen voor de vissen en de andere dieren. Toen ze terug kwamen waren de
kleinere vissen opgevreten en de grote jongens, de koi's, doorboord. Bij ons
kreeg de 'grote visser' nu geen kans, we waren gewaarschuwd. Nu is de vijver
weer gevuld, de vissen zijn teruggezet en hebben het spektakel
overleefd.
En heb je ze alledrie even bij elkaar, dan is het tijd voor een
foto....
Mijn verjaardag..? Nee hoor die sla ik gewoon over . Vorig
jaar waren wij in de USA en konden er niet zijn, maar we hadden we een soort
Amerikaanse party voor hem bedacht, iedereen nam zelf zijn drankje mee. Maar dit
keer had Rick er gewoon geen zin in. Het was trouwens het weekend dat hij deze
kant op zou komen, eerst naar buurvrouw Wielens en daarna tegen etenstijd bij
ons. Meestal gaat hij dan tegen kwart voor negen nog naar Jans en Geesje. Nu
had ik dus de andere jongens gevraagd om bij ons te komen eten en op die manier
toch zijn verjaardag te kunnen memoreren. Dat deden ze dus, Gerhard met Judith
en Mark met Jennifer. Je had Rick eens moeten zien kijken. Het werd een gezellig
etentje met een hapje en een drankje tussendoor. Toen hij na zijn kort maar
krachtig feestje tegen 9 uur wegging naar Jans en Geesje met een dik stuk
slagroomtaart, was er een lach op zijn gezicht en gaf hij toe dat de verrassing
compleet was. Zo wil hij wel jarig zijn. De cadeautjes brengen we hem zo na:
bier in alle soorten en lijstjes voor zijn vakantiekiekjes. Wij bestelden bij de
Hema een fotoboek over onze belevenissen samen in Schotland. Je moet er wel
vier dagen op wachten, meldde ik. Vier dagen???? Dat was voor mij het teken
dat hij dit een grandioos idee vond.
Vandaag is het 46 jaar geleden dat deze jongeman werd geboren. Het was 21
september 1967. We woonden toen in Aalten nadat Wim gestopt was met zijn werk
als scheepswerktuigkundige en was begonnen als monteur van eiersorteer- en
inpakmachines bij Staalkat in Aalten. Nee dat met die eieren is niks geworden.
Machines bouwen was geen probleem, maar er moest ook gerepareerd worden. 'Heb je
wel eens een rot ei geroken', vroeg Wim later nog wel eens. 'Nou die lagen er
onder die kapotte machines en als je er tegen aan stootte, begon alles te
bewegen...'. Daarna lonkte Stork in Hengelo en de Kwaliteitsdienst bleek voor
hem een beter alternatief. De plek waar Rick geboren werd hebben we naderhand
nog wel eens opgezocht. Rick... van harte gefeliciteerd en wie weet gaan we
nog eens samen wat leuks ondernemen.
Wij zijn er even niet! Wie nieuwsgierig is naar waar ik zolang uithang kan kijken op www.hettysite.nl weblog 1 of aan de linkerkant van het blog hettysite aanklikken. Het ga jullie allemaal goed! Tot een volgende keer
Eigenlijk bunne wij
hartstikke gek, moj es kieken hier hebbe wij toch ok vakansie. We zitten met
onze koffie bij de wei en zien de horden fietsers over de Bargerweg voorbij
komen. Drenthe is ìn! Ieder jaar nemen we ons voor dat we de volgende
vakantie in eigen land gaan doorbrengen, maar daar is toch weinig van terecht
gekomen. Vorig jaar zijn we na onze week Israël met Ben en Diny toch ook in juni
een paar weken naar Frankrijk afgezakt met Ben en Riet terwijl Ben no 3 met zijn
Niesje op ons onderkomen met inhoud pasten. Daarna kwam de geweldige ervaring
van onze familievakantie in de USA, aangevuld met een paar dagen aan de Rijn met
Ben en Niesje. Het enige Nederland dat we bezochten was de camping van Johan en
Joke. Dit jaar is van het hetzelfde laken een pak. De Algarve in januari, de
Rijn in juli met Dick en Anda en nu dan .Schotland met Rick. Nu we de
caravan al aardig gepakt hebben, hebben we opnieuw bedacht om het volgend jaar
eens anders aan te pakken. We gaan door Nederland trekken mèt Storm. En daarna
verkopen we de caravan. Het klinkt bijna als vloeken in de kerk. En wat dan? Och
we vinden wel wat op hotelveiling.nl of we huren hier en daar wat . of niet
natuurlijk. Zo brainstormen we wel eens. En dan ineens kijken we naar We zijn
er bijna, over een groep kampeerders van de ANWB die door Oost Europa trekt.
Meteen komen de herinneringen aan onze fantastische Nieuw Zeelandreis weer
boven. Misschien houden we die caravan toch nog maar even . Nee Oost Europa
trekt ons niet, maar er zijn nog meer bestemmingen in Europa. Er zit toch een
soort nieuwsgierigheid in ons om meer te willen zien dan onze achtertuin.
Heel Nederland is onder de indruk bij het overlijden van onze Prins Friso en
leeft mee. In bijna iedere familie komt dit soort verdriet voor en daarom kun je
je goed inleven in wat de Koninklijke familie moet meemaken. Koningen, prinsen,
gewone mensen, in dit leven ben je allemaal gelijk. Wims vader overleed toen
hij 46 was, veel te jong, net als drie van zijn broers. Tante Dina was pas 24 en
onze vader Hendrik Jan was 35 toen hij dat motorongeluk kreeg en aan de gevolgen
overleed. De verhalen over het verdriet kennen we als geen ander. En al was ik
me bij dat overlijden van Hendrik Jan niet bewust wat het inhield, ik had geen
papa meer, dat wist ik al snel. Wanneer ik wat later bij mama in bed mocht
slapen, huilde ze vaak. Ik zei dan zoiets van: Niet huulen, mama.., niet huuln.
Ik bun der toch Als enig antwoord kreeg ik dan: Och kind iej liekt zo op oew
vader. Toen Diny en ik vier jaar later bij vader Hein op de knie gezet
werden in het keukentje van de Haar en ik dat ene trekje aan zijn sigaret mocht
nemen zei mama: Dit is oew nieje papa. En zo was het. Het was een goeie
papa en op De Boomgaard hebben we een goede tijd gehad, maar toch .wanneer er
wel eens, volgens mij om niks, gestraft werd, dacht ik vaak: Dat zol mien
eigen papa nooit zo edaon hebbn. Gek is dat . of toch niet En telkens
wanneer er iemand veel te jong overlijdt komt dat gevoel van eenzaamheid en die
rare knoop in mijn maag weer terug. En rouw ik mee met hen die
achterblijven.
Mag hij ook mee? Rob komt met zijn auto met aanhanger de lammeren
ophalen. Simon helpt hem mee. Hij heeft de auto dichtbij de stal kunnen
neerzetten en hoeft hij telkens maar een klein stukje met de ram tussen de benen
af te leggen. Dan krijgen ze nog een vitaminepreparaat toegediend. En nu komt
hij met het bruine flessenlam aan. Het is degene die nog steeds op me af komt en
aan mijn vingers wil zuigen, net alsof ik er met fles en speen aan kom. Ja
hoor, die mag ook mee. Hij kent me nog steeds en even mag ik hem nog aaien.
Rob denkt dat ik maar moeilijk afstand kan doen van de lammeren, maar ik heb
al zo vaak afstand gedaan van dieren. Het went nooit helemaal. Maar dit keer
gaan ze allemaal naar een nieuwe plek. Zijn lammeren zijn mooi, Rob is erg
tevreden. Een leuke bijkomstigheid is dat een aantal van zijn jonge rammen naar
een kudde Schoonebekers in Zuid Limburg gaat. Die zochten nieuw bloed voor hun
kudde. Voor ons is het mooi op tijd, want zondag is het zover. Schotland
wordt dan ons doel. We vertrekken vanuit IJmuiden. Rick heeft er ook zin in.
Vandaag was zijn laatste werkdag en heeft nog een paar dagen om zich voor te
bereiden. We hebben hem al ingelicht dat hij wel een paar keer vroeg uit bed
moet. In elk geval de eerste ochtend als we in Newcastle aankomen. Het zou
jammer zijn als hij het uitgebreide ontbijt zou missen. En als we opbreken op
een camping moet dat ook niet te laat. Hij weet ervan. 'Geen probleem', zegt hij:
Ik heb een wandelende wekker. En dat is dan weer zon cryptische omschrijving
waar hij octrooi op heeft.
Aan het eind van de middag is het zover. De bevolking in de wei wordt
aardig uitgedund. Alle elf lammeren gaan weg. Rob had dit jaar weinig geluk bij
de verdeling, het waren bij ons 9 rammen en 2 ooien en bij de rest van zijn
ooien waren het ook overwegend rammen. Ze zijn nu zo gegroeid dat je vanaf een
afstand heel goed moet kijken wat de volwassen ooien zijn en wat lammeren. Ze
zijn even groot. Alleen de ooien zijn geschoren. Rob is bijzonder ingenomen
met de drieling,ook rammen. Hun moeder lag dood en wij hebben ze met de fles
verder grootgebracht. Als Rob nu naar ze kijkt beginnen zijn ogen te glimmen,
want ze schijnen perfect te zijn in hun soort. Vandaag worden ze dus gespeend,
de flessenlammeren waren dat al, maar de andere zes zie je iedere keer nog onder
de moeder duiken, zo groot als ze zijn. De jonge rammen zullen allemaal samen
naar een natuurterrein gaan en de ooien naar nog een andere plek. De volwassen
ooien blijven nog tot oktober. Dan gaan die ook weg om met een speciaal
uitgezochte en goedgekeurde ram ergens bij een boer of een ander terrein te
bivakkeren tot begin maart. Het zal rustig worden hier.
Gistermiddag hebben we afscheid genomen
van ons logeermeisje Agnes. Drie en een half jaar kwam ze elke maand een weekend
bij ons. Haar ouders kregen zo de kans om een weekend bij te tanken wanneer hun
drie kinderen, allemaal met een speciale handicap, naar hun logeergezin waren.
Indertijd deed de Stichting MEE een oproep op de radio voor nieuwe
logeergezinnen. Daar reageerden wij op en werd er nauwkeurig gekeken welk kind
in welk gezin zou kunnen passen. We hebben veel leuke dingen gedaan,
geschilderd, gebakken, bloemstukken gemaakt, geshopt met na die tijd koffie met
appeltaart. Ze vond het hier prima, speelde met de honden en borstelde de
ponys. Heel trouw ging ze mee naar de kerk. Ze vond het zingen altijd erg mooi
en deed overal aan mee. Vaak vroegen mensen of het een kleindochter van me was.
Agnes is nu 16 en is toe aan een nieuwe uitdaging. Vanaf september gaat ze elke
maand een weekend naar een zorgboerderij met manege waar ze met meer meisjes
logeert. Vanmiddag kwam ze met vader Yke voor een officieel afscheid en we
dronken koffie met een lekker stuk kwarktaart. Agnes gaat straks naar de
Praktijkschool hier vlakbij. Het werd dus niet een echt afscheid, want ze stuurt
ons straks haar lesrooster en kan ze af en toe even aan komen. Voor ons is het
wel de afsluiting van een bijzondere periode. We hadden hier de mogelijkheid om
haar op te vangen en het heeft ons goed gedaan.
Het werd tijd om de caravan op te halen van Camping De Boomgaard. Er is te
weinig van gekomen om er vaker te kunnen zijn. We laten ons huis niet graag
alleen zonder oppas in huis. En het is net of de roofdieren het weten wanneer we
er niet zijn en er ook geen honden op het erf lopen. Telkens sneuvelt er een
kip. De laatste keer was het de haan die voor de ren van emotie of een
hartverlamming in elkaar was gezakt. Het kon wel eens een steenmarter zijn die
hem opgejaagd heeft want hij had geen veren meer in de staart. Maar nu staat
de caravan te wachten tot we hem gaan inpakken. We hebben nog een weekje. Dan
komen Ben en Niesje hier de boel overnemen. Er is ook voor ons verblijf in
Schotland wat te regelen want als we in augustus in Edinburgh een plaatsje op
een camping willen kun je dat het beste even reserveren, net als een camping
gedurende bank holiday, het eerste weekend in september. Ook de tickets voor de
Military Tattoo hebben we al binnen. Het laatste wat we geregeld hebben zijn
plaatsen in de Jacobite train, een stoomtrein die van Fort William naar Mallaig
rijdt, een prachtig stukje natuur. Dat leek ons altijd al wel wat maar nu Rick
met ons meegaat willen we hem dat ook laten meemaken. Hij mag straks niet kunnen
zeggen dat hij een saaie vakantie heeft gehad met zn ouwelui.
Ieje ok altied met oew knokfilms. We liggen in bed en ik moet even mn
frustraties uiten over onze zo verschillende interesses wat betreft tv
programmas. Ik had net Hello Goodbye gekeken en aan het eind van de avond
Knevel. Wim had zich teruggetrokken in de achterkamer bij de kleine tv èn voor
de gelegenheid met een glaasje van de Famous Grouse onder handbereik. Hoe
kom ie der bij knokfilms . Nou ja wild west dan of misdaad maor altied
valt der dooien. Welnee ik hoeve noe een keer niet altied documentaires
te zien of van die praotprogrammas. Hoe nuum iej dat dan met al die
schieterieje en al dat bloed? 'Ie weet toch dat et niet echt is, tomatensap
en zo Nou ik vin et tien keer niks. 'En ik holle gewoon van iets met
spanning. ..spionage en zo. Dan geet der ene vandeur met een atoombom onder den
arm en die gaot ze dan te pakken zeen te kriegen. Ineens zie ik het voor me
en ik begin zo te lachen dat het hele bed ervan begint te schudden. Wat heb
ie noe dan weer? Ik zie et veur mien dee kearl met die atoombom onder den
arm en al dee luu der achteran. Nou dat is ander niet um te lachen. Dat
gebeurt in werkelijkheid ok. Maar ik kan niet stoppen en het duurt even
voordat de rust is weergekeerd. Maar ik heb er goed op geslapen.
Nichtje Suze en haar vriendin bij Kladdegat, afgelopen jaar op de brug aan
de Dorpsweg. Hij ligt veilig aan de ketting. Het beeld werd gemaakt door Jan
Erik Barendsen in 1993.
Zoals wij vroeger in Linde de Bollebak hadden
waarmee je bang gemaakt kon worden, hadden ze in Hattem Kladdegat. Het was een
soort hondachtig beest. Ik denk ook dat die misschien dezelfde functie had. De
bollebak, een soort watergeest, huisde voornamelijk in gevaarlijke kolken of
beekjes en opoe hield ons op die manier bij de gevaarlijke laoke
weg. Kladdegat was meer het Hattemer spook. Het hondachtige wezen huisde in
de donkere tunnels onder de stadsmuren aan de Adelaarshoek, inderdaad, in het
Spookhuys. De Hattemers rilden als ze s nachts het naargeestig gehuil en het
gerammel van kettingen meenden te horen. De spookhond was zo levensecht dat
ze het s avonds laat niet waagden om zich in donkere hoekjes rondom de
stadsmuur te begeven. Tot in de 20ste eeuw bestond er nog een heilig ontzag voor
Kladdegat, waarvan opvoeders dankbaar gebruik van maakten: Pas maar op, anders
komt Kladdegat je halen.
Angst. Aan de ketting, de ogen vol
vuur. Vastgeketend aan Hattems muur Met een boog er omheen, anders doet
hij u wat! Waakt u voor spookhond 'Kladdegat'.
Ik kreeg ineens weer de beelden op mijn netvlies van de Nieuw Zeelandse
oma die haar lang gewenste droom in vervulling zag gaan, een vlucht in zon
vliegtuig van het eerste uur. Ik zocht even in mijn verslag dat ik maakte
tijdens die reis en vond het.
foto: Oma komt net uit het
vliegtuig.
Granny after landing... so delighted and happy
12-12-2007--Halverwege de trip van vandaag zijn we gestopt bij het
Tiger Moth Restaurant waar een hele hangar en een grote werkplaats bij is. Van
over de hele wereld worden oude vliegtuigen hier naar toe gebracht om
gerestaureerd en gerepareerd te worden. Henk, Fred en Wim konden het niet laten
en gingen de hangar in. Daar stonden de oudjes, prachtig opgeknapt, ééntje zelfs
met fietsbanden. Er zou net een piloot opstijgen in zon pronkstuk met een
oudere dame als passagier voorin. De hele familie zwaaide en filmde haar de
lucht in. De piloot haalde nog wat stunts met haar uit waaronder een looping. Ze
was helemaal enthousiast.. ze straalde. Ze vond het erg leuk dat we er als
publiek ook bij waren en vroeg al gauw:Where are you from? Ooh, my sister in
law is Dutch too, you know en Oooh, I love that man .André Rieu. He is coming
to Nw Zeeland!!!
Oma zittend voor de piloot. Die heeft er ook zin in...
Natuurlijk staan dochter en kleindochter klaar met de camera.
Onverwacht kwam er een verzoek uit België om mijn roeiende meisje te
verkopen. Ik heb het al een tijdje terug geschilderd. Ik voelde me vrolijk en
vanzelf kwam dit schilderij tot stand. Ik zag mezelf als dit meisje dat haar
eigen weg ging en niet alleen dingen deed die anderen van me verwachtten. Daarom
gaf ik het de titel My Way. Ik heb al vaker lovende opmerkingen gehad over dit
schilderij. De dame uit België en ik werden het eens en dit weekend ga ik
zorgen dat het die kant op gaat. Maar nu ? Het is net of je afstand gaat doen
van een stukje van jezelf. Het is heel anders dan wanneer je een hond voor
iemand schildert.. of een boerderij of een landschap. Dan leef je je in in die
speciale hond of dat speciale plekje. Maar beloofd is beloofd. Ik heb
opnieuw een paar fotos gemaakt van My Way en wie weet schilder ik een volgende
keer een meisje of oudere dame in een andere situatie. In Nieuw Zeeland op
het Zuidereiland zagen we op onze rondreis bij een vliegveldje een oudere dame
in een leren vliegeniersuitrusting die als passagier mee mocht in zon oud
tweepersoons vliegtuig. Dat had ze haar hele leven al gewild en nu was het
zover. We hebben haar zien opstijgen en een half uurtje later weer zien landen.
Die stralende uitdrukking op haar gezicht is me altijd bijgebleven. Wordt
het mijn volgende onderwerp?
Wie geïnteresseerd is in meer van mijn werk kan gaan kijken op www.hettysite.nl onder het kopje schilderijen. Welkom!
Ken je dat? Heb je al
jarenlang gedacht aan een mooie vaas die naast de tv zou moeten staan. Het
liefst één van raku keramiek. Onze vriend en de drijvende kracht achter onze
expo-groep is pottenbakker of misschien heet dat nu wel keramist. Hij heeft zn
zaakjes goed voor elkaar en heeft een mooie ruimte voor zijn uit de hand gelopen
hobby mèt plek om de vazen en schalen af te bakken. Deze keramiek vindt haar
oorsprong rond de 14e eeuw in relatie tot de theeceremonie van de eeuwenoude
Zen-cultuur. De waarden en normen van de Zen-cultuur gaan er van uit dat het
leven een kunst is, waarin tijd en natuur een eenheid vormen, welke de kern is
van het leven. Uit de natuur zijn aarde, water, lucht en vuur vertrouwde
elementen voor een keramist. In een gasoven wordt het geglazuurde werkstuk
geplaatst waarna de temperatuur langzaam opgevoerd wordt tot 1000 graden C.
Daarna wordt het werkstuk met een tang uit de oven gehaald en krijgt het door de
afkoeling het zo karakteristieke craqueléeffect. Daarna volgt de afkoeling
verder in b.v. zaagsel. Door de rookontwikkeling worden de niet geglazuurde
delen en de craquelé s donker gekleurd. En vanmorgen waren we bij ze en liet
Co ons zijn voorraad zien. Ik viel meteen voor een stel gele vazen, maar ook de
groenachtige waren mooi. We kregen een hele doos mee om thuis uit te
proberen. Maar nu naast de tv staan de vazen totaal niet. Daar hoort een
losser iets, een mooie hortensia of een andere plant in mooie pot die mooi kan
hangen. En ons huis heeft niet veel andere plekken voor de door mij zo gewenste
keramiek. Maar misschien heeft raku keramist Co Manrho nog een wijdere pot
die hiervoor als basis kan dienen.
Ik weet nog dat het de familie Oortgiesen was, de echtpaar van het
aardige bootje genaamd Ploetertje, dat zijn thuishaven in Hengelo had. Eenmaal
per jaar in de zomer organiseerde het Rode Kruis in Hengelo een boottocht voor
kinderen met een handicap en ook Rick werd hiervoor uitgenodigd. Dat vond hij,
en vonden ook wij, best spannend. Hij werd door mensen van het Rode Kruis
opgewacht en hij mocht een dagje meevaren op Ploetertje. Ze zijn die dag het
hele Twentekanaal afgevaren naar Zutphen en weer terug. Een jaar later mocht hij
weer mee, maar dit keer had ook Mark geluk. Voor de gezelligheid werd hij ook
door mevr. Oortgiesen meegevraagd. Dat hoefde je Mark maar één keer te zeggen.
+/- 1978. Dat ik de naam Oortgiesen zo goed kan onthouden is doordat we op
'De Haar' buren hadden die Oortgiesen heetten en later in Linde onze buurvrouw
Breukink- Oortgiesen daar vandaan kwam. En zo helpen ons dit soort
ezelsbruggetjes ons geheugen op peil te houden.
Sinds juni 2010 is het eerste deel van de
vaarverbinding Erica - Ter Apel bevaarbaar: het traject van Ter Apel tot en met
het Veenparkmuseum. Na een paar jaar hard zwoegen zijn alle bruggen weer
beweegbaar gemaakt, de vaste dammen verwijderd en zijn de aanwezige sluizen
gerenoveerd. Daarnaast is er een flinke hoeveelheid bagger verwijderd en zijn de
oevers natuurvriendelijk aangelegd. Nu is de Veenvaart helemaal open, een
prachtig stuk kanaal ingericht met allerlei leuke plekken er omheen. Soms waan
je je in de oertijd met al die grote keien en een kudde koeien grazend op de
wal. Er is zelfs een broedwand voor ijsvogels en de eersten zijn al gespot. Nu
kan de pleziervaart doorvaren naar ter Apel en verder. Het blijkt een succes om
op deze manier Zuidoost Drenthe te ontsluiten. In Erica gaat nu de brug
automatisch open en dicht. Daniel Lohues die zelf geboren en getogen in Erica
is, stond er pas te wachten toen zon halfblote kapitein met zn plezierjacht
door de geopende brug voer, stug voor zich uitkijkend. Hier zegge wij altied
Moi, zei een van zijn medewachters. Onverstoorbaar en zelfs zonder één
vingertje als groet ging hij door. Daniel herinnerde in zijn zaterdagse column
aan vroeger tijden toen de brug nog door een brugwachter geopend moest worden.
Er werd dan getoeterd om de brugwachter te waarschuwen. Soms bleek dat niet
genoeg. Op een gegeven moment lag er een nogal groot en opzichtig plezierjacht
al een uur te toeteren, maar er kwam niemand opdagen. Toen ging er maar eens
iemand kijken. Ach, de beste vrouw was net in haar middagslaapje. Ze haastte
zich in haar sloffen en met de kop verkeerd richting brug en foeterde: Zon
dikke boot, maar een fatsoenlijke toeter kopen, ho maar!