Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
31-05-2015
Tja... de natuur
Als de berg niet naar Mozes komt, gaat Mozes wel naar de berg’ is een uitdrukking. Het blijkt ineens van toepassing op onze tuin en erf. Sinds Rien hier een paar keer per jaar adviezen geeft voor de tuin is onze kijk op groei en bloei hier aan het veranderen. Wilde ik eerst eigenlijk toch wel een nette tuin om me heen, nu blijkt een tuin waar de planten in elkaar over gaan een prima optie. Nee jullie hoeven geen nieuwe planten te kopen, vond Rien. Hij scheurde het een en ander en plantte de boel dicht. Nu die planten zich gesetteld hebben hoeft er minder gewied te worden. Nou ja…. het zevenblad of haneklauw blijft een lastpak want die wil graag de hele tuin overnemen.. En die moeten we wel wat in bedwang houden, hoewel… die kan wel weer in de soep of salade. De brandnetels kun je nu nog gemakkelijk lostrekken, ook geschikt voor een stamppotje of in de soep. Maar veel andere zgn. onkruiden mogen nu blijven. Het Robertskruid bv met zijn kleine roze bloemetjes is best een aardig plantje en hondsdraf is een prima bodembedekker. Ook de stinkende gouwe en wilde bertram mogen nu blijven. Toen Wim zijn zorgen aan Rien opbiechtte over de toekomst op deze plek zag Rien het al helemaal voor zich. Alles laten groeien en bloeien, gewoon een brede baan met de grasmaaier maken over het erf en genieten van alles. Dat is ook mijn idee.
'Ja, dat wil ik wel', was het antwoord van Rick toen ik hem voorstelde om op 2e Pinksterdag een bezoekje aan het Gevangenismuseum te brengen in Veenhuizen.'Daar ben ik nog nooit geweest', voegde hij er aan toe. Wij wel en de laatste keer vorig jaar in deze tijd met Dick en Anda. We hadden toen afgesproken in het Restaurant en na de rondleiding en de tocht met de boevenbus gingen we naar Emmen om samen bij ons aan het Schoolpad te eten. Dat gaf wel stof tot nadenken, om er even bij stil te staan dat het leven soms zomaar anders gaat dan je denkt en wilt. Met Rick werd het een ontspannen middag. Hij kroop overal op en in waar dat kon. Het cachot had een ernstige aantrekkingskracht op hem en ontlokte hem: 'Daar kun je beter niet in terecht komen'. Wim probeerde uit de buurt te blijven van wat krijsende kinderen. 'Heb ik weer', zuchtte hij en was blij toen die in de museumshop verdwenen. Natuurlijk werd de koffie niet overgeslagen in het restaurant. En na een uitgebreide rondrit door Drenthes dreven vond Rick het tijd om naar huis te gaan. 'Ik vind het altijd leuk om onderweg huizen te kijken', zei hij. Lijkt hij dan toch nog wat op mij? Een patatje samen? Dat ging er ook nog wel in.
De open plek in het Oeverse bos, hier vlakbij. Het is hier al wel begin juni.
Als je even niet meer weet hoeveel kleuren groen er zijn, moet je begin mei eens goed om je heen gaan kijken. Niet alleen grasgroen, olijfgroen, grijsgroen of zeegroen, maar van heel lichtgroen tot diep donkergroen is er dan te zien. Is het eenmaal juni... dan is er minder verschil in groentinten. Groen is overigens mijn lievelingskleur, samen met blauw. Bij Ellen tijdens de theorie op een schilderochtend hadden we het eens over warme en koele kleuren. Het was duidelijk dat de meesten kozen voor geel, rood en oranje als warme tinten. Toch geeft blauw me steeds dat gevoel van warmte en geborgenheid, al wordt het tot de koele kleuren gerekend. In groen zit natuurlijk al weer geel. En als ik de tuin rond kijk zie ik dat de felle kleuren van de bloemen die te voorschijn komen een extra dimensie aan dat groen geven.
Sinds een aantal jaren doe ik mee aam het liturgisch bloemschikken bij gelegenheden tijdens het kerkelijk jaar in onze PKN gemeente Emmen-Oost. Ooit werd ik geraakt door een schikking in mijn eigenste Hervormde Kerk in Vorden toen het verhaal van de Barmhartige Samaritaan werd uitgebeeld, gewoon door bijeengebonden bundeltjes groen die de Leviet, de Priester en de Samaritaan uitbeelden, zo eenvoudig maar veelzeggend. Het geeft iets extra’s aan een kerkdienst waarin behalve dat er gezongen en gesproken wordt verder niet zoveel te zien is. Ik merkte dat er ook bij ons belangstelling voor was en dat er behalve de bos bloemen voorin de kerk die later bij een zieke bezorgd wordt niet veel verrassingen zijn. Nu zijn er ook wel voorbeelden van schikkingen voor Advent, Pasen, Pinksteren en de laatste zondag van het kerkelijk jaar, wanneer de overledenen van dat jaar herdacht worden. Die worden door onze groep ook wel gevolgd. Dit keer was het de beurt voor Rien en mij om de schikking voor Pinksteren te verzorgen. Hij mailde me de liederen en de te lezen tekst al door en gisteravond kwam hij even bij ons langs om samen te kijken wat we dit keer zouden maken. Nee dit keer werd het geen bestaand voorbeeld maar de tekst uit Romeinen, waarin de mens met zijn eigen unieke gaven wordt genoemd, gaf ons inspiratie. Toen we al wandelend door de tuin een oude verweerde boomstronk tegen kwamen besloten we dat dit de basis moest worden en de vele kleuren en soorten bloemen de mensen met hun eigen unieke gaven zullen gaan uitbeelden. Zondag gaan we die vlak voor de dienst in de door Rien in het hout geboorde openingen vastmaken. Groot hoefblad gaat de basis omgeven, de takken met bloemen van de Meidoorn, knaloranje azalea, blauwe irisjes, bloeiend gras, blad van de klimhortensia, de laurier en de Enkianthus en enkele bloemen van de ornithogalon, een bolletje, vonden we allemaal in onze tuin. Alleen de rode bloemen die qua kleur bij Pinksteren horen ga ik zo bij de bloemist zoeken. Dat kan wat worden zondagmorgen als we daar de boel gaan plaatsen. Ik mag wel een laken meenemen om het groenafval op te vangen. Maar… met Rien erbij wordt het altijd wat…. Ik hou jullie op de hoogte.
En dit is het geworden. Het was een vroege Pinkstermorgen voor ons. Eerst de lammeren de fles geven en daarna de tuin in om alle afgesproken groen en bloemen af te knippen. Zo gingen Wim en ik daarna richting Schepershof, twee emmers met natuur, een groot laken voor de afval en de bos bloemen. Die is, behalve voor het opluisteren van de kerk, bedoeld voor iemand uit de gemeente die ziek is of liever natuurlijk voor iets wat te vieren is. Na de dienst wordt die persoonlijk weggebracht. Rien had de boomstam met voorgeboorde gaten gisteren al weggebracht en nu werd het tijd om de schikking af te maken. De irissen waren nog net niet allemaal uit en daarom had ik voor het blauw maar wat boshyacinthjes en een paarse akelei gekozen. Het groot hoefblad was heel geschikt om de voet mooi weg te werken. Bijna al het groen en de bloemen zijn verwerkt. Het werd zo een mooie liturgische aanvulling op deze feestelijke Pinksterdienst., het Feest van de Geest.
Ja, zo heet onze werkgroep van de PKN Emmen- Oost: Ontmoeting en Inspiratie. Het was de laatste middag in het seizoen en het is bekend dat zo'n middag wat extra's heeft. Er waren dan ook meer dan 50 mensen komen opdagen. Bakker Kolkman kwam met alle plezier ons vertellen over Brood, want het hele seizoen ging het over Verhalen in allerlei vormen, van poëzie, recepten, verhalen achter foto's en nu dan over ons Brood. Zoon Arjan liet eerst wat filmpjes zien over projecten die door hen gesteund worden in Malawi: Transport 4 Transport over fiets-ambulances die er broodnodig zijn om zieken naar het ziekenhuis te vervoeren en 'Bakers 4 Life' dat een bakkerijtje heeft opgezet in een heel arm dorpje. Binnenkort wordt de oven daar verwarmd op zonnecollectoren, 48 stuks maar liefst, want zon hebben ze wel. Na een quiz over brood in de Bijbel kwam bakker Kolkman sr. aan het woord en vertelde enthousiast over allerlei soorten brood. Natuurlijk gingen we dat proeven mèt de linzensoep van Annie en belegd met o.a. de pruimenjam, gemaakt door Jannie van de pruimenboom uit de tuin van Hillie en Marcus. Een mooie middag was het met veel ontmoetingen en inspiratie.
Vanmorgen hebben we de nieuwe expositie van Tineke Zwarts ingericht in de Schepershof. Ze is een autodidact en maakt vrolijke schilderijen waar je al om moet lachen als je er de eerste blik op werpt. Prachtig mens en een mooie expo die a.s. zondag officieel geopend wordt. Dan zitten we weer thuis en genieten van het uitzicht dat in alle jaargetijden boeit. ‘Zie je dat… daar precies bij die bosjes… een haas.’ We zien ze elke dag meestal twee bij elkaar. Het lijkt er op dat ze hun hazenleger gekozen hebben op de afscheiding tussen twee stukken land. Een stel mussen heeft de tweede nestkast aan de boom ontdekt. Mussen nestelen graag met meerdere stelletjes bij elkaar. De mezen en vooral de staartmeesjes zijn blij met de spinnetjes onder het riet van het dak. Ik vind het persoonlijk wat minder dat zich een stel eksters gevestigd heeft in de eik bij het kippenhokje, helemaal bovenin. Regelmatig zie ik merels tekeer gaan achter die eksters aan. Waren ze op tijd of zou hun nest al geplunderd zijn door die zwart-witte rovers? De meisjes van Lubbers komen nu elke dag helpen met de fleslammeren, elke avond om half acht. Regelmatig komt er ook een logeetje mee. De kleine Pippie steelt telkens de show als ze ons alvast tegemoet loopt wanneer het etenstijd is. Gisteren wilde Julia de tweeling met de krulletjes de fles geven, maar de ene vertikte het om de fles aan te pakken. Geen idee waarom niet. Ik deed daarom ook een poging, maar ook van mij moest hij even niks hebben. Ik werd al wat ongerust, want een lam dat niet drinkt verpietert gauw. Daarom charterde ik Wim om het om 9 uur nog eens te proberen. Niks aan het handje, de hongerhals kwam er al aan galopperen toen hij Wim zag komen met de fles. Zou hij liever de fles van een man hebben? Toch was er vanavond niks aan de hand. Dian gaf ze de fles, zittend in een tuinstoeltje in de wei. Even later zagen we een ooi bij de fleslammeren lopen en toen ik beter keek kwam de een na de andere ooi met haar lammeren in het kielzog er achteraan. Ze hadden een deurtje van de stal open geschuurd en schoten door de andere open deur naar de fleslammeren toe. We pasten de truc van Rob toe, een rammelend bakje met brokjes haalden we ze snel over om terug te gaan.
Afscheid van Niesje. Terwijl de elf kleindochters in de aanbouw bij de Emmauskerk ronddartelden werd er afscheid genomen van Niesje onze lieve schoonzus, tante en oma van dit mooie stel. De kerkdienst die hierop aansloot werd een waardig afscheid van Niesje. Het verbaasde me niet dat haar lievelingslied Abba Vader op de liturgie stond. Ze heeft het vaak bij gelegenheden met hun familiekoortje gezongen, want zingen daar hield ze van. Ook het bekende lied ‘Grote God wij loven u’ werd uit volle borst in de kerk gezongen. Het was een lied met voor de familie een dubbele bodem. Ben vertelde dat Gerard als kind er altijd een stukje extra erachter zong. U werd gevolgd door Uu uu en de tweede regel net zo. ‘Nee pa’, had hij beloofd, ‘dat ga ik dit keer niet doen’. De drie kinderen en een paar kleinkinderen haalden herinneringen op, de een net wat emotioneler dan de ander. Catharina had een passend gedicht gemaakt voor haar moeder, heel mooi! Alle elf kleindochters hadden een kleine taak in de Dankdienst voor het leven van Niesje en ging door tot aan het leggen van een grote witte roos op de kist die de liefde voorstelde. Erg fijn was het dat ook Ben en Diny en Johan en Joke waren overgekomen. Ze weten wat Ben en Niesje voor ons betekend hebben al die jaren. Ben en Niesje zijn ook een aantal keren mee geweest naar camping De Boomgaard en vaak hebben we verjaardagen en andere hoogtijdagen samen gevierd. In de kist bij Niesje lagen heel wat tekeningen, gemaakt door de kleindochters. Ik kon er een prachtig blad bijleggen met tekeningen en briefjes van onze buurjongetjes Frank, Tim en Daan. Wanneer Ben en Niesje hier oppasten verwende ze de drie net zoals thuis haar kleinkinderen. Ze waren gek op haar en Ben en dat bleek uit dit prachtig versierde blad. Ik had er gauw een scan van gemaakt zodat je die ook kunt bekijken.
Zomaar wordt je leven door elkaar geschud. Na zorgen in ons eigen gezin kwam totaal onverwacht de boodschap. Wims broer Ben belde vanuit het ziekenhuis in Zwolle. Toch vol goede moed gingen ze samen die morgen op weg op het haarstukje te passen dat Niesje ging dragen nu de chemo gestart was. Eenmaal in het ziekenhuis ging er iets helemaal mis. Niesje voelde zich niet goed, komt op de Intensive care en ondanks alle hulp die ogenblikkelijk ter plaatse was overleed ze even later aan een longembolie, Ben, Paul Sietse, Annemarie en Gerard waren bij haar. Onvoorstelbaar! Ons altijd positieve schoonzusje Nies is niet meer. Toen we wat later in Hattem aankwamen was Ben nog niet eens thuis en gingen we eerst maar eens koffie drinken bij de haven met uitzicht op de uiterwaarden, de IJssel en het Kleine Veer waar zoveel Van der Kolken hun roots hebben. Samen haalden we herinneringen op. Wat later vonden we Ben thuis, ontredderd zoals te verwachten was. Mark en Inge waren er al en toen even later de andere Hattemse kinderen èn kleinkinderen er waren beseften we samen met Ben dat hij rijk is met zoveel liefde om hem heen. Het is allemaal nog onwerkelijk voor iedereen…….
Tja... Koningsdag is ons ook niet ontgaan. Het begon vanmorgen al met het berichtje van Anja die de geboorte meldde van Willem en Maxima. Dat kan toch ook niet anders wanneer je ooi op Koningsdag een tweeling krijgt. En toevallig ook nog een ooitje en een rammetje. Tussen de middag begon de Flintenloop in Bargeroosterveld en zoals gewoonlijk doen alle drie de Timmertjes mee. We zagen ze al een week lang langs komen rennen, de oudste twee dan, Frank en Tim. Dat leverde hun geen windeieren op. Beiden verdienden ze als winnaar van hun serie de gouden medaille. Ze liepen allebei zo gemakkelijk. Daan deed ook flink mee maar kon dit keer geen medaille winnen. Toch trok hij op het laatste stuk nog even een sprintje. Toen nog even over de Koningsmarkt en na het bezichtigen vanmiddag van Willem en Maxima was onze dag weer gevuld. Vanavond na het voederen van de lammeren lekker met de beentjes omhoog.
Het werd een avondje Zuid Afrikaanse Cultuur. Ik had Wim in januari voor z’n verjaardag een avondje Schouwburg gegeven, wel samen met mij natuurlijk. Zo langzamerhand weet je van elkaar wat je allebei kunt waarderen. Zelf is hij in zijn tijd als werkzaam scheepswerktuigkundige om de Kaap gevaren op weg naar Indonesië omdat toen het Suezkanaal dicht zat en tijdens het eerste stukje voorprogramma van de South African Road Trip werd er steeds een kaart getoond van Zuid Afrika met heel herkenbaar de plaatsen waar hij toen geweest is. Het werd een avond vol echte Afrikaanse muziek en dans. Bovendien leerden de dansers ons tussendoor al vertellend over hun eigen identiteit. Ze noemen het Ubuntu. Nelson Mandela’s ‘Ubuntu’ sluit hierbij aan. Letterlijk vertaald betekent ‘Ubuntu’: ik ben door jou. Mandela bedoelt hiermee dat mensen geen mensen zijn zonder andere mensen. Er is bij elke ontmoeting, zowel bij mensen als bij dieren, een natuurlijke verbintenis en dit zorgt ervoor dat een mens mens kan zijn. Een van de mannen vertelde dat hij eens met Kerst bij zijn grootouders was en dat ze geen eten hadden, laat staan feestkleding. Hij was lid van een jongenskoor en toen de andere jongens langs kwamen en zagen dat ze helemaal niks hadden gingen die zich omkleden in hun schooluniform zodat ze allemaal gelijk waren . Daarna gingen ze overal zingen en kregen snoep en wat geld als beloning. Een voorbeeld van Ubuntu. Behalve deze boodschap was het een wervelende show door prachtige mensen, vijf meisjes en een aantal mannen. Vader Hein zol zeggen:'Foi, foi wat bunt die zwak in 't kuntjen'. We hebben ervan genoten.
't Vondelingetje is in haar eerste dagen al zo gewend aan Queeny en Storm dat ze vast nooit meer bang is voor een hond.
'Zal ik et nöst maor weer afbrekken’, zei Wim toen het vondelingetje weer wat steviger op haar benen stond. Haar poot genas al gauw. Ze was intussen al een paar middagen bij de anderen in de wei geweest en dat ging helemaal goed. Nu loopt ze dag en nacht bij de anderen. Ze is de enige die de wei uitkomt als ik met de flesjes arriveer. De grote fleslammeren geef ik in de wei hun melk maar die kleine zwarte komt naar buiten en mag na de voeding ook even blijven. Terwijl de groten zich meteen omdraaien als ze de fles leeg hebben, blijft die kleine vondeling dicht bij me en zou de hele dag achter me aan blijven lopen als ik haar niet terug in de wei zou doen. ‘Och Wim… wacht maor efkes want d’r kan der zo weer ene kommen van een mooder met een slech uier’, antwoordde ik. Dat was vier dagen geleden. Ik begon het idee te krijgen dat zolang het nest in de keuken intact bleef er geen moederloze lammeren meer bij zullen komen. En zo gauw het nest opgeruimd is dat Rob er weer staat met een lam. Maar zonet mailde Maurice, een mede herder van Rob, dat hij een drieling Drentjes heeft waar het niet goed mee gaat en… of ik er eentje aan de fles zou willen hebben. Tja… jullie kennen me al een beetje. ‘Breng hem maar, ik ben er klaar voor’, mailde ik terug. Nu ben ik dus in blijde afwachting…
Ach...., de natuur besliste anders. Jammer voor het lam en voor mij...
Als er eentje goed is in relativeren is het Rick. Hem maak je de kachel niet gauw aan. Anders dan ik, ik ben nogal eens van slag, vooral als er iets met je kinderen is. Toen Rick vanavond een heikel onderwerp aansneed omtrent een van de boys zag hij me meteen in de mineur komen. ‘O, ..het laddertje is omgevallen zie ik’, zei hij. Hij mag zich graag in beelden uiten. Ik zal nooit vergeten dat hij jaren terug, toen hij nog bij ons in de studio woonde, bij ons binnenkwam met de opmerking: ’Morgen ben ik Fred Flintstone’. Er ging bij mij even geen lichtje branden, maar het werd gauw duidelijk. ’Ik heb geen schone sokken meer’. Hij zag zich al als Fred Flintstone met blote voeten in de sandalen. Er is maar een manier om tot rust te komen, vond hij even later..... loslaten. Makkelijk gezegd, maar hij heeft wel gelijk. Even later dronken we samen koffie. ’Ik zie dat het laddertje weer overeind staat’, zei hij tevreden. Zonet zat hij te smikkelen van het zoute visje dat Wim hem beloofd had. Daar zijn alle van der Kolken gek op, is mijn ervaring.
Wil je de deur uitgaan, pak je de tas, kijk of de portemonnee er in zit… want wat is een mens zonder een portemonnee. Zit die laatste er niet in. Ken je dat? Dan is het piekeren waar je hem het laatst gebruikt hebt of in elk geval gezien. Ik wist dat ik hem gisteren nog gezien had, maar waar was dat ook al weer. In elk geval heb ik geen boodschappen na die tijd gedaan. En dan ineens… een flits… ik weet het weer. Ik had N.B. net de tas met verfpotten en kwasten doekjes en voorbeelden naar mijn keetje gebracht. Daar zat ie in want als ik naar de schildermorgen ga bij Ellen wil ik niet twee tassen mee moeten slepen en doe ik de portemonnee bij de verftas in. Gauw even de lammeren de fles geven samen met Dineke en dan lopen we langs het keetje en pak ik daarna die portemonnee wel. Daarna gaan we even onze blik verruimen bij onze gezamenlijke liefde Het Goed. Erg leuk bijgepraat al kijkend langs de boeken, de kopjes en potjes in allerlei kleuren en natuurlijk in het café bij een kop thee. Met de belofte dat ik gauw haar een tegenbezoek ga brengen in Coevorden gaat Dineke weer. Aan het begin van de avond is het weer lammerentijd. Ik wil de melk aanmaken en zie de flesjes niet. Waar kan ik die nou weer gelaten hebben. Waar heb ik gelopen met die flesjes na de voeding. Dan weet ik het weer. Naar het keetje voor die portemonnee. Ja hoor…nog maar eens op en neer. Ja opa Bijenhof… ik weet het: Wie zijn hoofd niet gebruikt moet zijn benen gebruiken.
'Ze staan op je te wachten’, zei Wim gistermorgen toen het 9 uur was op de wekker, maar nog niet in mijn hoofd. Hij bedoelde natuurlijk de beide grote fleslammeren. Die zijn nu helemaal gewend aan de fles. Nog een paar weken en dan zijn ze daar ook af. De kleinste lammeren zijn binnengebracht door de moeders. Het was gisteren dan ook beestenweer, je zou je hond er nog niet op uit sturen. Het leek meer op november. De grote fleslammeren lopen wel bij de ooien. Die vullen hun buikjes naast de melk ook met gras, en zo hoort het. De conifeer voor het huis leunt helemaal naar links door de westenwind, die om het huis raast Afgelopen vrijdag hebben een aantal struiken weer een snoeibeurt gehad en is de tuin verder schoongemaakt. Nu zijn de blaadjes van de haneklauw nog beter te zien. Het blijft me een doorn in het oog. Als de wind weg is ga ik er nog eens met de spuit langs. Queeny ligt zoals gewoonlijk aan mijn voeten. Dat zal niet te lang duren want hoort ze Storm buiten aanslaan, dan wil ze ogenblikkelijk meehelpen en wil naar buiten. Het goede nieuws is dat het toch voorjaar wordt. Je ruikt het gewoon en de violen overal en de viburnum en forsythia doen hun best om de boel op te vrolijken. We gaan de goede tijd in!
'Met Rob…’, klonk het. ‘Ja Rob met Hetty’. Het werd even heel stil aan de andere kant van de telefoon. Het was ook nog vroeg en dan is er meestal wat aan de hand. Net of hij z’n adem inhield. ‘Rob, je hebt er een tweeling bij’, kon ik hem melden. Ik kwam net uit de wei en had de net geboren lammeren ontdekt. ‘Oo.., ik was al bang dat er weer een schaap dood lag’. Hij zuchtte even van opluchting, leek het mij toe, maar dat kan ik me verbeeld hebben. ‘Maar het spijt me voor jou, het zijn wel twee rammetjes’. ‘Nou dat vind ik in dit geval juist wel mooi’, zei Rob, want die bonte is mijn mooiste ooi en daar heb ik ook graag rammen van.’ Dat klinkt dan weer goed. De grote tweeling waarvan de moeder deze week dood in de wei lag doet het gelukkig goed en ze zijn vandaag voor het eerst weer gewoon bij de anderen in de wei. Vanavond riep ik ze voor hun flesje en warempel ze kwamen mijn kant op. De anderen trouwens ook want als ze me zien kijken ze of ik soms iets eetbaars in m’n handen heb. Je weet maar nooit…. De nieuwe tweeling is nog zo klein, maar ze doen hun best en de moeder ook. Wim zag dat moeder en kinderen vanavond de warme stal opzochten.
'Zie ik je vanavond nog?' De jongelui overleggen even waar ze 's avonds heen zullen gaan. Eva is jarig geweest en vanavond gaat ze met haar vrienden en vriendinnen Emmen in. Als je 17 bent is dat een logische besteding van de zaterdagavond. Zo leuk om te zien dat je als volwassenen met elkaar kunt praten. Wat gaat de tijd snel. We halen nog herinneringen op aan de tijd dat ze samen regelmatig bij ons waren. In elk geval elke woensdagmiddag als we ze beiden uit school haalden en de rest van de dag met spelletjes, spelen met de honden, gras maaien, knutselen of een theater- of museumbezoekje doorbrachten. En wat hebben we een leuke dagjes uit met ze gehad. Nu Robin en Eva wat ouder zijn zien we ze niet zo vaak meer, maar een eenmaal opgebouwde band die blijft altijd. En ja hoor, ze wilden best even samen poseren voor me.
3e foto: 2007 Robin en Eva met de pups uit het laatste nestje van Tessa en Scott
En dan ben je alleen maar verwonderd over zoveel aandacht. Het was een dag voor ons tweeën zoals wij hadden gedacht. Geen kaarten, geen groot feest, nou ja... in etappes gaan we wel het een en ander doen. De stapel kaarten groeit nog steeds. Op Facebook, ja dat is wel een fenomeen, zijn er ontzettend veel felicitaties over ons heen gestort. Toen we dinsdag laat thuiskwamen stond er zelfs een voorjaarsbak van de 'Timmertjes', onze buren. 'Hebben jullie dan buren?', wordt vaak gevraagd. Ja, wij hebben buren, 400 m naar links en ook 400 m naar rechts. En ... betere vind je nergens. Hier staan we nog even naar de bloemen en de chocoladeverrassing te kijken. Ben en Niesje hadden een foto gevonden van ons 25 jarig huwelijk en bij A3 ingeleverd. Die maakte er een mooi chocoladeportret van. Te mooi om aan te beginnen. De boot is ook geweldig en doet me ineens denken aan de nog jonge Johan die me plaagde met mijn verkering met een zeeman. Hij zong dan telkens in het voorbijgaan: 'Op de kade stond een juffrouw....' en een regel verder het refrein: 'Janus, Janus, pak me nog een keer en als je dat nou niet doet dan kan je het niet meer'. Ik kan je vertellen... de ondeugd zit er nog steeds in. Ik mag geen voorbeeld geven want telkens als hij iets vertelt of doet in mijn bijzijn komt er meteen achteraan: 'En dat kump niet op de site heur'.
Het was eigenlijk mijn wens om deze dag met elkaar nog eens de route te rijden en te beleven zoals we dat 50 jaar geleden deden. De beide huizen waar we opgroeiden worden nog bewoond door de familie. De broers en zussen waren er voor in en zo begonnen we aan onze dag in Hattem met bloemen voor de gastvrouw en een doos gebak. Jammer dat Tonny er niet bij kon zijn. Die moest met haar broer Theo naar het ziekenhuis die na een val met een gebroken arm zat. En na de koffie ging het verder richting Apeldoorn, met bloemen en de chocolade creatie van A3 met onze foto er op. We namen een gedeelte van de oude weg zoals die vroeger gereden werd als Wim met z'n motor richting Vorden ging. We maakten wel een uitgebreide tussenstop bij Dick in Apeldoorn. Die herinnerde zich nog precies waar hij de felicitatiekaart voor ons had gekocht in Arnhem waar hij toen studeerde. Anda was toen ook al in beeld en die stond ook genoteerd op die kaart.
We hebben gisteren een prachtige dag gehad. Na 50 jaar hebben we de route afgelegd die we 50 jaar geleden regelmatig reden en zo ook op onze trouwdag. Onze broers en zussen maakten er een feestje voor ons van. Vanuit Apeldoorn werd de Boomgaard onze laatste pleisterplaats, de boerderij waar ik opgroeide. In Vorden aangekomen op de Boomgaard zaten de broers en zussen al te wachten. Henk zat al met z'n fototoestel in aanslag en maakte deze leuke foto's. Een schip vol bloemen staat symbool voor Wim z'n connectie met zijn vroegere baan als scheepswerktuigkundige èn onze huwelijksboot. Het boekje van Harry maakte het cadeau compleet. Johan en Joke stelden voor om toch efkes iets van de Vordense Chinees te halen en zo zaten we weer eens samen met broers en zussen, erg fijn.
Het is me wat. Een paar jaar geleden is onze vloer vakkundig geschuurd en in de olie gezet. Een gelakte vloer is ook niet alles. Ik weet nog dat onze eerste kennismaking met een gelakte vloer de twintig lange strepen op onze nieuwe vloer aan de Kuifmees was. De toen nog jonge Laska vloog de bocht om naar de voorkant van de kamer en zijn nagels waren scherp. Nu kozen we dus voor olie op de vloer. De parketteur deed dat de eerste keer. Werd heel mooi. Maar… je moet dat wel herhalen. Dat werd dus op de knieën op een kussen door de zo leeg mogelijk gehaalde kamer. Je moet het een dag later nog wel even uitwrijven. Ik wist meteen wat ik miste. De boenmachine die we in Hengelo hadden, daar hadden we dat ouderwetse parket dat in de was gezet werd. Helaas, die verkochten we aan de nieuwe bewoners. Nu heb ik wel een stuk schapenvacht, ooit was het de zitting van een autostoel, heel geschikt om te wrijven. Maar om weer op de knieën over de vloer te moeten? Dan maar vastmaken aan de bezem. Tja… hoe maak je die vast aan je bezem b.v. Ik kreeg toen de volgende tip. Een touw aan de vacht en met een kind of de hond er op trek je die door de kamer. Jammer, ik heb geen kind meer in huis en Storm zie ik dat niet ondergaan, hè Storm? Die komt aanlopen met een knuffel in de bek,.... mag ik mee gaan gooien.
28-10 2012. De Amerikaanse eiken bij de wei zijn prachtig in de herfst.
Het begint tijd te worden om het eikenblad dat in en bij de wei ligt op te ruimen. Eikenblad verteert niet. Eerder deed Robin dat nog wel eens in november met de zitmaaier want die zuigt ook wel bladeren op. Maar die is druk met huiswerk, vrienden en zijn bijbaantje als vakkenvuller bij de Jumbo. Maar nu liggen er toch hele ‘fotsen’ van bladeren vastgeplakt in het gras. Ik ken er geen beter Nederlands woord voor. Fotsen geeft het precies aan zoals het is. Eronder begint het gras al dood te gaan. Ik neem meteen de border achter maar mee. Telkens niet langer dan een uur. Dan vind ik dat ik even koffie verdiend heb en ga dan met de beentjes languit om bij te komen en, als het de tijd is, naar Escape to the Country te kijken bij BBC1. Intussen heb ik al heel wat bulten blad liggen. ‘A’j tied hebt mag ie vanmiddag dee bulten wel efkes wegwerken’, stelde ik Wim gistermiddag voor. ‘A’j elke dag twee kruuwagens vol wegsjouwd is et an ’t ende van de wekke veur mekare’. Intussen ging ik voor mijn wekelijkse bezoekje naar buurvrouw Wielens, die zaterdag 89 jaar hoopt te worden. Als ik terugkom is Wim al met het eten bezig en zie met een half oog geen bulten blad meer. Ik vraag hem: ’Wol ’t een betjen met dat blad en de kruuwagen? Kon ie ’t redden met de enkel?’ Ik had het kunnen weten. Alles weg, allemaal naar buiten het erf gebracht op de takkenwal
