Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
16-12-2008
Een engel op je weg
Op een mooie plek in Ben en Diny's tuin staat deze originele, door een Italiaanse beeldhouwer gemaakte, engel.
Dit keer schreef pastor en ziekenhuispredikant van het Scheperziekenhuis Wim de Groot een bijzonder stuk in Op Weg, het kerkblad. Het deed me wat en daarom wil ik jullie dat graag iets ingekort doorgeven.
Ik bezocht een oude vrouw die ik graag voor haar sterven nog eens wilde opzoeken. Ik heb maar een kinderlijk geloof, ik hoop dat u het niet erg vindt. Zo was ze begonnen. Nu heb ik dat zelf ook, en ik geneer me daar wel eens voor, dus ik begreep haar opening wel. Ik grijnsde wat terug. Ze had allang dood zullen zijn, maar als door een wonder had ze er nog een paar maanden bij gekregen. Ze genoot van alles, haar kinderen en kleinkinderen, vroeg zich alleen af of ze straks bereid zou zijn om te sterven. Of vindt u dat ik mij meer met de eeuwige dingen bezig moet houden? Ik zei dat naar mijn bescheiden mening kinderen en kleinkinderen eeuwige waarde hebben. Ik maak me eerlijk gezegd niet zoveel zorgen. Ik geloof dat ik naar de hemel ga. Ze keek omhoog naar de lucht. Onze dominee zegt dat de hemel niet een plek daarboven is, maar meer een toestand. Wat vindt u daarvan?Ik vind het een hele toestand. Het was eruit voor ik het wist. Nu begon zij te glimlachen. Ik stel mij de hemel heel concreet voor, zei ze Ik denk dat ik mijn man terug zal zien. Of mag ik zo concreet niet denken. Ik zei dat een mens nou eenmaal niet zonder plaatjes kan fantaseren, maar dat ze niet raar moest opkijken als het anders uitpakte, want Onze Lieve Heer kon haar stoutste dromen wel eens overtreffen. Ik wou maar weer eens gaan, maar voelde dat ze nog iets kwijt wilde. Ik wou u nog iets vertellen. Misschien vindt u het gek. Nadat mijn man overleden was, heb ik een vreselijke tijd doorgemaakt. Ik voelde me alleen en verloren. Wat doe ik hier nog, dacht ik. Het liefst wilde ik er helemaal niet meer zijn, maar ja. Toen gebeurde het. Ik was een eind wezen wandelen. Ik kwam terug en toen stond daar op de hoek een klein meisje. Ik had dat kind hier nog nooit eerder gezien. En ik heb haar later ook nooit terug gezien. Dat meisje keek me aan met heel grote ogen en zei ineens:Mevrouw, mag ik jou een zoen geven, Ik zei:Ja hoor kind, jij mag mij een zoen geven. En ik bukte me en dat meisje gaf mij een zoen. Toen ben ik naar binnen gegaan en ik zei;God, ik heb het begrepen. En de zon brak door. Ik heb elke dag uitgebuit. Ze keek me aan. Wat vindt u van dit verhaal? Ik kon zo gauw niks zeggen. Was ontroerd. Eerlijk zeggen. Dat was een engel, zei ik. Een engel van God. Ja, dat denk ik nou ook!
Afscheid van Nieuw Zeeland.17-12-2007. Hier zit ik met Riet op het volop versierde vliegveld van Christchurch.
Dat is kerstsfeer in etappes. Na mn maandagse bezoekje aan buurvrouw Wielens wordt het toch eens tijd om aan kerstversiering te denken. Jennifer was al weken voor sinterklaas al niet meer te houden en heeft haar hele huis al in kerstsfeer. Behalve een paar waxinelichtjes hadden wij nog niks dat aan kerst doet denken. Allereerst haalde Wim het hert van de schuurzolder. Dat hert is ooit door Buurman Jans in elkaar gelast en van een lichtslinger voorzien. Hij staat magnifiek op de vlonder bij het achterraam. Nu de rest nog! Alle versierselen komen voor de dag. Vorig jaar was er niets meer van gekomen na onze Nieuw Zeelandreis en een overdadige kerstsfeer in Nw Zeeland èn Singapore. Zwetend en puffend liepen we in Singapore tussen alle versierde straten en winkels met enorme kerstbomen. Eenmaal thuis gingen we immers toch naar Mark en Jennifer op 1e Kerstdag. Tja en dan word je lui hè! Nu staat de kerstboom er en is ook buiten een conifeer voorzien van lampjes. We zijn er nog niet, want er komt nog een grote kerstkrans, ooit door Wim gemaakt van een fietswiel met stukjes afvoerpijp er op voor de kaarsen. Versierd met alle soorten groen en wit lint en kaarsen staat hij straks weer prachtig boven de eettafel. We worden opgehouden door Willem Dubbelhuis die even komt bijpraten en daarna kijkt Leen van de Shantys om het hoekje om met Wim een nieuw lied in te oefenen. Daarom . morgen komt er weer een dag.
Wanneer ik van plan ben om mijn blog bij te werken hoef ik maar achter de pc te gaan zitten, Word op te zoeken en dan begin ik in een flits mn gedachten weer te geven. Vandaag is het de eerste keer in anderhalf jaar dat ik me afvraag waar ik het over moet gaan hebben. Niks moet natuurlijk. Ik kan gewoon wat anders gaan doen, maar Wim doet even een tukje op de bank in het middagzonnetje, de kat op zn benen. We zijn vanmorgen naar de kerk geweest. Onze adventschikking stond er in alle eenvoud mooi te wezen. Er is een oplopend pad gemaakt (weg naar het Kerstfeest) van allemaal stenen met namen van de gemeenteleden die op de Gemeentezondag begin oktober waren. Bovenop is een krans van blauwe viooltjes en daar middenin de avondmaalsbeker met een kleine bijbel, symbool voor brood en wijn. Op deze derde adventzondag vieren we ook het avondmaal. Het was even paniek gisteren aan het eind van de middag, want de violen waren lelijk geworden, waarschijnlijk verdroogd. Roelie was al bezig om ze een dompelbadje te geven. Gelukkig had ik een vooruitziende blik en had al een heel stel reserve violen meegenomen. De zielepietjes neem ik weer mee om ze thuis weer op te peppen. Iedere week wordt de schikking aangepast. Gistermiddag moesten we nog bedenken hoe we volgende week het symbool vertrouwen gaan uitbeelden. Zelfs Rien wist het dit keer niet. We wilden niet twee trouwringen in de krans van violen zetten, want het vertrouwen staat dit keer voor het vertrouwen dat Johannes de Doper aan de mensen vroeg om op Jezus te wachten. We opperden van alles en uiteindelijk werden we het eens. We maken twee ringen van brem. De één wordt omwikkeld met bruine schapenwol- doet aan Johannes denken met zn kameelharen mantel. En de andere ring krijgt een spiegel in het midden- symbool voor alle mensen. Wanneer je er in kijkt zie je jezelf. We gebruiken extra grote loodprikkers om de ringen rechtop te kunnen zetten. Verder was er een opvallend voorval. Jan de Korte, onze predikant, had het over een gebeurtenis waarbij de rest in het niet valt een gevoel van ik zie een stukje hemel. Zelf had hij een voorbeeld van een kinderwagen die zomaar de vijver in rolt en dat hij zonder een ogenblik na te denken dat kind redt. Hij vroeg of iemand nog een voorbeeld had. Er kwam iemand naar voren, ik schat hem midden veertig, die zei:De prille liefde op oudere leeftijd. Dat is voor mij dat stukje hemel". Hij voegde er nog aan toe:Dat kan ook nog in het bejaardenhuis!
Je moet wel zorgen dat je op tijd bent anders zit je op een veel mindere plek, zeiden de buren al van Mark en Jennifer, echte Sleners, toen we vertelden van de plannen om met zn allen naar het Adventsconcert in de grote oude kerk van Sleen te gaan. Wim zou er zingen met zn Mannenkoor Valerius en het Kathedraal Jongenskoor uit Podznan zou ook zn medewerking verlenen. We dachten dus dat 7 uur wel op tijd zou zijn, als het concert om half acht begint. Maar we zaten allemaal wat problematisch. Of achter een dikke pilaar of apart van elkaar. Eva had zelfs geen eigen plek en verhuisde van de schoot van Jennifer naar die van Mark. Robin en Eva waren ook de enige kinderen behalve de jongetjes van het koor. Toch hebben ze het mooi gevonden. Er was ook zoveel te zien en te horen. De jongsten van het jongenskoor waren ook niet ouder dan 6 à 7 jaar. Wat zagen die er mooi uit met hun wit met blauwe jurken en ze zongen als lijsters of ..... misschien wel als nachtegalen. Aan het eind van de avond kon je zien dat ze slaap begonnen te krijgen en ze moesten daarna ook nog met de bus naar Leens ( Gr.) De oudere jongens waren wel in het zwart. Wat een stemmen. Het werd een prachtige avond. De jonge dirigent Daniel voerde zn mannen tot grote hoogte. Hij bracht er af en toe nog een ontspannen noot aan toe. We redden het niet helemaal om om 10 uur klaar te zijn, maar ja in de pauze was de rij bij de damestoiletten ook zo lang! Wim zingt nu twee en een half jaar bij Valerius en onze jongens hadden Valerius nog nooit horen zingen. Toen we na afloop bij Mark en Jennifer nog even napraatten bij een glaasje wijn sprak Gerhard:Ik had wel verwacht dat het jongenskoor mooi kon zingen, maar dat Valerius ook zo mooi zingt was een verrassing! Wim glom er helemaal van!
In november is het hout op de top van de kapschuur vervangen. Koop, op de ladder, maakt de planken vast.
Wim is een doe-mens. Je moet hem niet vragen om lang te vergaderen of ingewikkelde brieven te schrijven. Ik weet nooit wat ik schrijven moet, zegt hij steeds. "Daar ben jij beter in." Nou dat is gemakkelijk! Robin moet op school ook verhaaltjes schrijven en aan de hand daarvan wordt aan taal gewerkt. Die zei al hetzelfde: Dat kan ik niet, want ik weet niet wat ik vertellen moet. Dat wilde ik wel eens zien. Ik haalde een beproefde methode van stal om aan de hand van een onderwerp verschillende steekwoorden die spontaan bij je opkomen er omheen te zetten. Je geeft ze dan een nummer op de volgorde die jij het beste vindt. Daarna ga je met ieder woord één of twee zinnetjes maken . En klaar is je verhaaltje. Toen Robin het eenmaal doorhad was het een fluitje van een cent voor hem geworden. Toen Wim met een zucht aan zn sinterklaasgedicht begon herinnerde hij zich de grote truc en in een kwartier had hij een leuk gedicht in elkaar geflanst. Wim werkt al een paar jaar als vrijwilliger voor de Voedselbank. Ja ook in Emmen en omgeving zitten veel mensen in nood. Bij ons in de kerk werden er indertijd vrijwilligers gevraagd en Wim meldde zich spontaan aan. Hij was al eens ouderling èn diaken geweest in onze tijd in Hengelo, maar daar heeft hij geen beste herinneringen aan. Hij pakt liever daadwerkelijk aan. In het begin waren er 80 aanmeldingen voor de Voedselbank van mensen die van een heel klein bedrag rond moeten zien te komen. Al snel werden dat 120 en nu zitten ze al tegen de 400 pakketten klaar te maken. De tweede week van de maand is er een zgn kleine uitgifte en de laatste week is de grote uitgifte. De organisatie loopt gesmeerd en ze hebben ook plezier met elkaar. Ach .. en ook buiten dit werk om helpen ze elkaar, zoals Koop die Wim komt helpen met het afdak voor het hout voor de houtkachel en de reparatie van het dak van de kapschuur.
Vandaag is Gerhard jarig, de oudste van onze drie jongens. Hij wordt 43, niet te geloven, maar het is zo. Aan mn lijf en energie is natuurlijk wel te merken dat ik geen 22 meer ben net als toen, maar toch Je eerste kind is het grootste wonder dat je overkomen kan. Bij de volgende is het net zo mooi, maar de verwondering van zon eerste keer is éénmalig! Het gebrek aan nachtrust, de zorg van krijgt hij wel genoeg ik hoor niets, hij zal toch niet , hij huilt, wat zou hij hebben komt daarna pas. We kunnen gerust stellen dat Gerhard ons proefkonijn was. Alles moest ik nog leren. Hij was watervlug, greep Wims sigaren van de schoorsteenmantel en stak er één in zn mond, rolde van de trap, moest hem eens uit vensterbank voor het open raam wegplukken, beet een stuk van de thermometer, stak de aambeienzalf in de mond, probeerde de pil, reed met zn step tegen de garagedeur en kreeg een bult op zn hoofd zo groot als een kippeëi Hij kreeg als eerste alle kinderziektes die er bestaan en heeft dat, en nog meer, dankzij een geweldige huisarts Busschers in Hengelo overleefd. Bij de andere twee was dit soort zorgen compleet verdwenen. Ik wist alles al. Heerlijk! Nou ja die hadden wel weer wat anders om je druk over te maken. Rick kostte vooral veel tijd aan therapie. En Mark? Daarbij ging alles in de eerste 12 jaar van een leien dakje, maar daarna .? Ook dat hebben we overleefd!
Gerhard in actie bij eenvoetbaltoernooi van de E-tjes bij DZOH
Hier is het wachten op de verbinding met internet. Wim zit klaar met de lamp.
Het heeft heel wat voeten in aarde gehad, maar zoals je ziet functioneert het internet weer èn de telefoon. De ondergrondsevan de KPN is geweest. Na meting bleek dat op 865m hier vandaan richting Barger-Oosterveld een breuk moest zitten. Ja we zitten hier echt aan het eind van alle voorzieningen. Het hobbelige fietspad langs de diepe sloot daar was te gevaarlijk geworden en nu is een paar jaar geleden een gedeelte van de Bargerweg in het midden voorzien van een breed betonnen pad. Aan het eind van dat pad zat de breuk. Twee mannen zijn gisteren de hele dag bezig met het vernieuwen van een stuk kabel. En weg is daardoor meteen ook onze internetverbinding! Aan het eind van de middag zit de klus er op en kan alles hier weer aangesloten worden. Maar wat die beste man ook probeert met stekkertjes verwisselen en zelfs een nieuwe modem . hij krijgt het internet niet weer aan de gang. Het zou kunnen dat het opstartproblemen zijn. Enfin hij gaat naar huis met de mededeling:Ik bel jullie morgenvroeg op. Is er nog geen verbinding dan stuur ik een monteur. In het begin van de avond probeer ik af en toe om op het internet te komen, maar om 9 uur geef ik het op. Als ik later voor de nacht de boel wil afsluiten . Hé het internet doet het weer. Meteen zie ik dat er een leuke bestelling voor de kinderboekjes Moniek en Scotty via Wim en Lydia is binnengekomen. Een gedeelte ervan is bestemd voor mn vroegere klasgenootje Willy ten Broeke .. nu Wil Kok- ten Broeke. Leuk!
Gisteravond besloten we om bij moeder van der Kolk te gaan koffiedrinken in het Zorgcentrum De Bongerd in Hattem. Als we bij Ben en Niesje voor de deur parkeren staat Ben ook al klaar om mee te gaan. Moeder krijgt nl een nieuw keukentje net als de rest van de Bongerd en nu moet er opgeruimd worden. Ik kan je vertellen dat de hoeveelheid vazen en bakjes in de aanrechtkastjes niet te tellen is. In die 5 jaar dat ze in De Bongerd woont heeft ze heel wat bloemen en plantenbakjes gekregen. Moeder heeft even moeite met de herkenning. Ze ziet zo slecht en haar gehoor is ook afhankelijk van haar gehoorapparaat. Wanneer we op haar kamer zijn zet Ben haar oortjes even in de week. Nou kunnen we lekker alles over je zeggen, zei Ben. O jullie doen maar, zei ze. Kan me niks schelen, gevolgd door: Waar hebben jullie het allemaal over daar in de keuken? Haar rollator is een onmisbare hulp. Ik heb je Mercedes al klaargezet, zegt Ben als we haar weer naar de Binnenplaats brengen. Ze zullen net gaan zingen met de groep en daar is moeder gek op. We gaan nog even naar Niesje om bij te praten en een kop koffie, maar die heeft de tafel al gedekt en we kunnen zo aanschuiven! Niet gek! Zelf gaan ze s middags nog even naar Utrecht op en neer om de cadeautjes voor Paulijne en Elianne te brengen die de sint per ongeluk in Hattem bezorgd heeft. Niesje kon het dit jaar niet redden om met zn allen sinterklaas te vieren. Wanneer we wat later Zwolle verlaten zak ik wat onderuit en merk pas waar we zijn wanneer we bij Mark en Jennifer voor de deur staan in Sleen. Nog één week en de keuken zit er in. Wanneer we weggaan zullen ze de tafel gaan passen in de nieuwe keuken. Het gaat een echte woonkeuken worden. Met kerst gaan we hem uitproberen. Hoera!
Wim-links, de oudste en Ben, de jongste van de vier zonen
Moeder van der Kolk 95 jaar
Ben heeft moeders gehoorapparaat schoongemaakt.
Moeder achter haar "Mercedes".
Bezakt en beladen komen we bij de Bongerd vandaan. Wat een bakjes, potjes en vazen. Terwijl we door de uitgang gaan tikt Wim al met zìjn tas tegen de deurpost... rinkel de kinkel. Och... er zijn er nog genoeg over.
En dan gaat alles weer zn gangetje. Wim is druk met oefenen voor het concert van Valerius met het Kathedraal Jongenskoor uit Podznan. A.s vrijdag is het concert in de Grote Kerk in Sleen. We gaan met zn allen, ook Robin en Eva. Zelfs Rick heeft zich aangemeld. Mark en Jennifer kunnen er lopend naar toe. Ik ben heel benieuwd. In zon oude kerk zit vaak een mooie akoustiek. Straks geeft Valerius ook nog twee Kerstconcerten, zowel in Emmen als in Veendam. El Shaddai doet ook mee met de geweldige pianist Jan Lenselink. Jan Vayne is natuurkijk een virtuoos op de piano, maar ik vergelijk hem er toch mee. Ja Johan, ook één precies op 23 december. De bedoeling is dat we in mei met Valerius ook naar Podznan afreizen om daar te gaan zingen en . de vrouwen mogen mee, als je maar betaalt natuurlijk. Onze schildercursus ligt even stil tot februari, maar ik schilder gewoon zelf verder. Ik heb het gevoel dat ik net zon beetje op gang gekomen ben. In februari woont Ellen met Dick, Tom en Babet aan het Waanderveld in hun nieuwgebouwde huis met eigen atelier. Het is een stuk van het bedrijventerrein waar wonen èn weken centraal staat. Er vestigen zich veel beeldend kunstenaars, fotografen enz. Ze verhuizen begin januari. Iedereen van onze groep heeft zich al weer ingeschreven voor de volgende serie lessen in het spiksplinternieuwe atelier. Afgelopen seizoen hebben we veel met modellen gewerkt. Straks gaan we weer nieuwe uitdagingen aan. Ik meen dat het landschappen wordt èn abstract. Je hoeft er niet aan mee te doen en gewoon je eigen ideeën gaan uitwerken. Meestal doe ik mee omdat je er altijd weer nieuwe inspiratie door krijgt. Wie weet!? Ik kan er niets aan doen, maar wanneer er geen dier op staat ..is het niet af!
De eerste keer dat we geen echt toneeltje meer hoeven te spelen. Robin helpt bij het in de zakken verdelen van de pakjes en meeslepen naar de deur. Eva had ook het systeem bedacht hoe en wie aan de beurt is met uitpakken. Ze had hiervoor briefjes gemaakt met alle namen. Die gingen in een melkakertje en dan mocht je een briefje trekken.Diegene kreeg dan z'n pakje. Ik trok meteen:Jammer... . probeer het later nog eens. Eva heeft ook meegedaan met de voorbereidingen , want af en toe klinkt het heel ingehouden: Ik weet wat er in zit .. De Sint had het zo geregeld dat Robin voor Eva wat moest verzinnen en Eva voor Robin. Ach wat was Eva blij met haar spiegel in de vorm van een hart met zon zachte rose mohairrand er langs! Hoewel Rick ieder jaar beweert dat dit de laatste keer voor hem wordt leest hij toch glunderend zn gedichtjes. De ouderwetse van de Kolk-nassi mèt pindasaus stond klaar toen iedereen zo vanuit het werk kwam. Meestal zegt Wim tijdens het eten:Vroeger aan boord . hadden we er ook nog gebakken banaan bij. Nu zàt die er bij. Edith had nog een heerlijke vleessalade als voorafje gemaakt met allerlei lekkers. Zo werd het een heel ontspannen familieavondje. De kinderen werden weer verwend met hun lievelingscadeautjes. Eva op gebied van schilderen, spelletjes. Robin met iets electronisch en een auto en helicopter die in elkaar gezet, geplakt en geverfd moet worden. Mark kreeg de Quote 500, Wim een fles whisky,waarbij hij zich Henrys kreet liet ontvallen: Daar moet je met zn tweeën mee zijnjij en de fles. Rick kreeg een regenbroek nadat hij een tijdje terug als een verzopen kat bij Gerhard en Judith aan kwam zetten met een John Doorzon-kalender. Gerhard werd verrast met een boek, Jan met een mand vogelvoer, Judith met een schattig tasje met kraaltjes, Jennifer met allerlei geurige zaken. Edith kreeg een grappig theepotje met een geweldig rekengedicht dat ha ha Eva bijna woordelijk volgde. En ik?... kreeg De Vliegeraar èn een Home en Garden Tuinagenda. Jaja die sint heeft het weer goed uitgekiend dit jaar!
Zou de goede Sint wel komen Nu hij t weer zo lelijk vindt ..
Ik ben in afwachting van wat komen gaat. Zo meteen komt de stoet kinderen, aanhang, Robin en Eva en natuurlijk ook Opa Jan en oma Edith. We doen dat al jaren dat gezamenlijk sinterklaas vieren. Dat heb je wanneer je één gezamenlijk kleinkind hebt! Alleen vorig jaar niet. Toen vierden we het wel, maar dan in Queenstown in Nieuw Zeeland. Ook heel leuk! Met onze eigenste wegenwachter Fred als zwarte Piet. Maar nu .we hebben gekookt, gepoetst, tussendoor aan Gerhard gedacht die examen voor een belangrijk certificaat moest doen en natuurlijk nog een paar boodschappen, want we waren gisteren weer van alles vergeten. Vanmorgen heb ik nog wel samen met Susan lekker rondgestruind bij het Goed. Toen ik vertelde van de sint die vanavond zou komen zei ze nog:Je zit er anders nog heel ontspannen bij! Ja nu wel, zei ik nog. Moet je me vanmiddag zien! Maar nu zijn we er klaar voor. Gerhard is geslaagd!! De meute kan komen en de sint ook!
Nog steeds geen telefoon. Lastig hoor. We bellen niet eens veel en in een paar dagen hebben we toch voor 25 mobiel gebeld. Normaal heb ik de mobiele niet eens aan. Alleen wanneer er iets bijzonders is of onderweg ben heb ik dat ding bij me, maar nu loop ik er de hele dag mee te slepen. Ik begin al op Mark te lijken Ha! Zaterdagmiddag hebben we maar weer eens gewinkeld. Rick zou zich ook melden bij ons vertrouwde adresje Mickey. We beginnen altijd met koffie en dit keer met appelgebak. Ik had iets gezien voor sint Rick om zn neefje en nichtje te verrassen. Nee dat was het niet. Sint Rick pakte flink uit. Het is bij hem alles of niets. Hij besloot met een bezoekje aan z'n geliefde shop Expert en tracteerde zichzelf op een paar magnifieke Bose boxen. Wim mocht even meekijken en ze vandaag voor hem ophalen en brengen! Gisteravond zou Wim met zn Mannenkoor Valerius weer in actie komen. Er was een evangeliesatiedienst in Hoogeveen. In twee etappes giingen we er heen. Wim met de boys eerst, want die moeten van Daniel eerst goed inzingen. Ik was daarom eerst een gezellig uurtje bij Judith. Gerhard en Robin hadden hun jaarlijkse uitje naar de FC Emmen met een hele club van DZOH. Een heel geel DZOH veld zat naast de supprters van Go Ahead Eagles. Het werd 2-2 na een voorsprong voor Emmen van 2-0. Toch kwamen ze opgewekt thuis. Wim is normaal een vaste supporter, maar komt steeds thuis met de opmerking: Waardeloos. Ik weet niet of ik volgend jaar nog weer een kaart neem. Maar dat neemt ie wel. Hij vindt het ook nog wel gezellig om met de Holvrieka groep samen te kijken. Tegen zes uur ging ik naar Sjoukje Kramer om richting Hoogeveen te gaan. Gezellig om samen te gaan. Leven als de Bomen werd ook weer gezongen. Ieder keer wordt het iets beter. Deze mannen zingen de sterren van de hemel wanneer ze er helemaal voor gaan, maar als ze onzeker worden of het is te warm, zoals Daniel gisteravond opmerkte, hoor je het meteen. De eerste liederen-oa Abide with me- en de paar laatste- bv With a voice of singing- vond ik het allermooist. Ja inderdaad . Dan krijg ik rillingen over de rug een teken dat ik het ècht heel mooi vind.
Wanneer pa met tante Gerritje trouwt is de voltallige familie aanwezig op het gemeentehuis dat toen in 1980 in het Kasteel Vorden was.
Heb je soms uien gegeten, vroeg Roelie aan Jannie tijdens het opzetten van de nieuwe Liturgische schikking voor Advent in de Schepershof. Ik denk dat je mijn hutspot nog ruikt, kwam ik er tussen. We wilden ouderwets een pan hutspot maken met klapstuk. De slager had dat niet, maar wel magere runderlap. Het heeft lekker lang gesudderd met elkaar en smaakte prima. Maar ondanks de afzuigkap ruik je het wel. Ik waande me weer thuis op de Boomgaard. Nu Mark en Jennifer zich moeten behelpen zonder keuken maak ik een paar keer per week allerlei makkelijke stamppotten. Met zn tweeën doe je dat niet zo gauw. Ik heb de laatste tijd al boerenkool, zuurkool, andijviestamppot, hachee en nu dan hutspot gemaakt. Jennifer zelf is een kei in allerlei Italiaanse pastagerechten. Wat willen jullie de volgende keer?, vroeg ik ze. Ooo , doe maar weer zon lekkere stamppot, vond Jennifer. Weet je waar ìk nu zon zin heb, zei Mark. Gewoon een hele grote schnitzel, met gebakken aardappeltjes, sla èn appelmoes. Ha! We zullen zien. Toen pa indertijd zich ging verloven in 1980 en alle kinderen en kleinkinderen van tante Gerritje en van pa voor het eerst bij elkaar waren, bij ik meen Hotel Bakker in Vorden, kregen we ook schnitzel. Het waren kanjers. Het mooie voor de jongens was dat er gewoon nog extra porties geserveerd werden voor de liefhebbers en dat waren weer van die grote. En dat zijn ze nog steeds niet vergeten! Er volgden nog heel wat van die etentjes bij de gezamenlijke verjaardagen, maar die keer met die schnitzels spande bij onze jongens de kroon!
Ineens hield de telefoon er gisteren mee op! Zes uur later was er ook geen internetverbinding meer. Toen ik de nieuwe voorraad kattenbelletjes op ging halen kon er niet gepind worden en heb ik via internet bij de receptie het bedrag overgemaakt. Ik kom thuis met vier pakjes belletjes ipv acht. Suze ontsnapte keer op keer naar buiten en is ook vannacht buiten gebleven. Genoeg voor één dag toch. dacht ik. Ik ontdek net dat ik een afspraak vergeten ben gistermiddag om een raam in De Voorhof te helpen beschilderen voor de Advent en Kerst. Erg!! En voor de Liturgische schikking voor Advent heb ik gewone blauwe viooltjes gekocht ipv de kleinbloemige. Vandaag heb ik de rest van de belletjes opgehaald met veel excuses. Suus is er weer en lijkt gezond. We genieten van de vogels die de vetbolletjes ontdekt hebben. Zelfs de grote bonte specht is van de partij en hangt ook af en toe aan de streng met pinda's. De monteur van KPN heeft in elk geval de internetverbinding weer kunnen herstellen. Voor de telefoon moet "de ondergrondse" ingeschakeld worden en dat zal wel na het weekend worden. Dus.... wie ons bereiken wil... alleen mobiel of mail!
Dit maakt onze dag helemaal goed. We zitten een tijdlang te kijken naar de vogels en speciaal naar de bonte specht die vaak bij ons op bezoek komt. Wat een sterke snavel heeft-ie. Meestal beklopt hij de eikeboom bij de vijver om dan met zijn lange kleverige roltong de insecten en larven naar binnen te halen. Maar... hij is ook een zaadeter. Nu maakt hij het zich maar eens gemakkelijk! Aan de rand van het Oeverse bos ontdekten we z'n nest in een holte in een dode boom. Daar zagen we hem ooit z'n jongen voeren. Het was ons anders niet opgevallen, maar de jongen maakten zo'n kabaal, terwijl wij er langs liepen. We hebben op een afstandje gewacht en zagen moeder of vader met de bek vol aan komen vliegen. Toen werd het weer rustig in de tent.... eh... nestholte. Maar misschien was dat de oma wel van déze specht.
Het is de Zwitserse fotograaf Georg Gerstner die al ruim 50 jaar de wereld vanuit vliegtuigen, helicopters en ballonnen fotografeert. Hier bij Iran in Vogelvlucht laat hij een combinatie van artistieke composities, befaamde archeologische vindplaatsen, monumenten en de grote verscheidenheid van het Iraanse landschap. Heel mooi!
De brug van de 33 bogen in Isfahan heet eigenlijk de Allah Verdi Khan brug. Het kan niet anders of de naam Isfahan doet me denken aan de Nederlandse literatuur. Het volgende gedicht heeft me altijd geboeid en velen blijkbaar met mij, want toen ik ging googlen vond ik er heel wat.
De tuinman en de dood
EEN PERZISCH EDELMAN Vanmorgen ijlt mijn tuinman, wit van schrik, Mijn woning in: 'Heer, Heer, één ogenblik!
Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood.
Ik schrok, en haastte mij langs d' andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand.
Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan. Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!' -
Vanmiddag (lang reeds was hij heengespoed) Heb ik in 't cederpark de Dood ontmoet.
'Waarom,' zo vroeg ik, want hij wacht en zwijgt, 'Hebt gij vanmorgen vroeg mijn knecht gedreigd?'
Glimlachend antwoordt hij: 'Geen dreiging was 't, Waarvoor uw tuinman vlood. Ik was verrast,
Toen 'k 's morgens hier nog stil aan 't werk zag staan, Die 'k 's avonds halen moest in Ispahaan.'
We doen nog maar eens een poging. Dat Museum van Oudheden zit maar steeds in m'n hoofd. Vandaag gaan we echt naar Leiden. Het is zo jammer dat het zo'n eind reizen is. Drie uur heen en 's avonds drie uur terug. Beide musea die we gepland hebben liggen op loopafstand van het station. Zo happen we ook nog wat frisse lucht. De eerste die we tegen komen is het Museum van Volkenkunde. We zwerven hier meer dan twee uur de hele aardbol rond. Leuk dat we hier ook weer Maorie- cultuur tegen komen. Oceanië, West- Papua, de Indianen en de Inuits boeien me het meest. We herinneren ons het prachtige Te Papa Museum in Wellington vorig jaar omstreeks deze tijd. We moeten ons nog haasten om tijd genoeg over te hebben voor het Museum van Oudheden, want ik ging eigenlijk vooral voor de Egyptische cultuur. Het was er geweldig, al die oude culturen. Wat ook bijzonder was? Een aparte tentoonstelling: Iran in Vogelvlucht. Allemaal grote foto's genomen vanuit een vliegtuig of helicopter van speciale plekken in Iran, allemaal kunstwerkjes op zich. Ik denk dat Henry en Tonny dat ook zouden waarderen. Tonny heeft er jaren gewoond met haar ouders. En verder... Leiden in de motregen is niet veel aan, wel mooie grachten en oude panden. We doen het bij mooi weer nog eens over. Na de gebruikelijke afsluiting bij de Chinees in de buurt van het station dachten we om 7 uur de spits toch wel te zijn ontlopen. Nou....! Je hebt nog nooit zoveel rondrennende mensen gezien. Dan reist eerste klas toch wel lekker! Het eerste stuk terug tot aan Amersfoort deden onze medereizigers geen bek los, helemaal met zichzelf, de telefoon of werk bezig. Vanaf Amersfoort veranderde het en werd er teruggegroet en kwam het zelfs tot een leuk gesprek. Nee... helemaal niet zo gek om wat verder naar het oosten te wonen! Tja dan kom je thuis.... heeft Suus de hele hondedeken ondergepoept. Die stumper is de kattenbak niet meer gewend en moet toch verplicht een paar dagen binnenblijven van dokter Harrie. Gelukkig had Mark de boel al naar buiten gegooid. Dank je wel!
Maya en Merit. Het grafmonument van de Schatbewaarder Maya uit de tijd van Toetanchamon
Egypte.--Op de voorgrond de mummie, die in de kist er achter hoort.
Onderdeel van een schets van De val van de engel van Marc Chagall, geschilderd in de jaren net voor de 2eWO toen de Jodenvervolging al begon.
Onze Suus, één van onze poezen, heeft blaasontsteking. Ik heb al twee keer in korte tijd de deken moeten wassen waar ze altijd overdag haar dutje doet, maar vanmorgen was ze amper binnen of ik zag meteen een klein donker plekje. Toen ik het schoonmaakte zag ik dat ze bloed in de urine had. Wim ging met haar naar onze dokter Harrie, ze kreeg een spuit, tabletjes mee en nu ligt de oude dame op haar plekje en laat zich vertroetelen. Drie dagen moet ze binnen blijven. Een poosje terug vroeg Sjoukje Kramer me of ik geen zin had om mee te gaan naar een avond van de Passage, een vrouwengroep in Zuidbarge waar ik vroeger ook wel heen ging. Alleen heette het toen Plattelandsvrouwen of was het nou de NCVB? Dat is toen goed bevallen. Vandaag was er een Kunst en Cultuurmorgen, ook van de Passage, in Beilen. We kregen een geweldige lezing over Chagall en Rembrandt. Beiden schilderden veel Bijbelse taferelen. Maar wat mevr Hoekveld, die helemaal thuis is in de sociale geografie en theologie, ons allemaal vertelde over wat er precies geschilderd werd en waarom . deed ons met de ogen knipperen en met de oren klapperen. Wat kon zij vertellen over de achtergronden! Alles in zon ets of schilderij heeft een betekenis. Chagall deed soms jaren over een schilderij. De mensen kwamen er niet best af met alle moord en doodslag, vaak in naam van God. We zagen een ets van Rembrand over de Barmhartige Samaritaan met een schijtende hond bij de muilezel. Rembrand wilde hiermee afrekenen met zgn reinheidswetten van de Joden die wanneer ze bloed of een dode zouden hebben aangeraakt onrein zouden zijn. En toen ik weer thuis kwam was er een leuke bestelling binnen. Er werden 100 boekjes besteld bestemd voor verschillende groepen kinderen die een extraatje kunnen gebruiken. Dus ook weer 100 voor de Papoeajeugd.
Het was even zoeken. Hier nog een foto uit ong. 1997 met van l. naar r. Scott, Kim en Sacha. Ze wachten op de stok die Wim gaat gooien. In elk geval zal het in een winter zijn dat Henry en Tonny in Canada waren met de kerst en oud en nieuw.
Wie gaat naar Zwartemeer uit vrijen Neemt mee een mes om mee te snijen Daarbij nog een grote knots Als t moet sla je d'r mee op los.
In dit zelfde gedichtje kan voor Zwartemeer ook Schoonoord ingevuld worden of ieder ander dorp dat zn meisjes niet aan een jongen uit een ander dorp gunde in vroeger dagen. Vanmorgen kwam ik bij de buurvrouw en zie daar een hip rood- met- wit fietsje bij het hek staan. Ik dacht even aan een grapje van Jans, maar nee . Er zat een jongen binnen die terug was komen fietsen van de Emco omdat het geen weer was om te werken volgens hem. Op het hoofdkantoor hadden ze hem met verlof naar huis gestuurd maar ter hoogte van de buren was hij niet goed geworden en klopte bij de overbuurman aan om een stukje chocola of suiker vanwege zijn suikerziekte. De drie oudjes vertrouwden het waarschijnlijk niet of hadden er geen zin in en zeiden dat ze niets voor hem konden doen! Maar bij deze buurvrouw kreeg hij gelijk hulp een reepje chocola en koffie. Hij hield zich al vast aan de deurpost en had een heel rood hoofd. Het was precies op tijd. Toen ik er was ging het al wat beter met deze jonge knul. De jongen kwam uit Zwartemeer. Toen Jans er even later ook koffie kwam drinken wist hij precies waar hij vandaan kwam. Zn vriendin komt zelfs hier uit Barger- Oosterveld. Wie kent Jans nou niet in deze streek? De buurvrouw wist dit rijmpje nog van vroeger. Buurman Harm kende heel wat gedichtjes uit zn hoofd waaronder deze, maar ook verscheidene andere over rovers en politieagenten. Hij heeft ze vaak voorgedragen bij de koffie. Toen we hier nog niet zo lang woonden kwam buurman Harm vaak op zaterdagmorgen een zak boontjes of aardbeien brengen. Hij hield er van om even een praatje te komen maken. Ik zie hem er voor aan dat hij van te voren zn schoenen nog poetste, want Harm hield van netjes. Hij was gek op onze honden hoewel hij Sacha van Henry en Tonny, die in de zomer vaak bij ons logeerde, de mooiste vond. Scott bracht hem steeds een stok en Harm gooide die dan weer weg. Ja dan blijf je wel bezig. Wanneer hij wegging en bij het hek was gooide hij dan gauw nog een laatste keer en dan was hij vlug het hek uit.
De Bethel-kerk in Hengelo is begin 70-er jaren gebouwd en is van binnen aanzienlijk mooier dan aan de buitenkant, een beetje in de stijl van De Voorhof.
Gisteren was het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. De zondag waarop we diegenen herdenken die het afgelopen jaar gestorven zijn, maar ook die we verder willen gedenken. Ik sta altijd stil bij mama en pa, maar ook papa Hendrik Jan , de opas en opoes, sommige ooms en tantes waar ik zoveel goede herinneringen aan heb. Wim denkt altijd aan vader Gerard en zijn familie. Dit jaar denken we in t bijzonder aan onze vriend Klaas waarvan we vorige maand afscheid hebben moeten nemen. En onze bordercollie- en schapenvriend Siebrand Knol die in mei overleden is. Iedereen die in de kerk binnen kwam en iemand wilde gedenken mocht een waxinelichtje pakken, aansteken aan de Paaskaars en om de Liturgische schikking zetten. Voor Siebrand en Klaas maar ook voor onze voorouders staken wij dat lichtje aan. Er werden mooie gedichten gelezen en voor de 19 overledenen in onze wijk werden 19 kaarsjes aangestoken en hun namen genoemd. Ik weet dat de familie Knol in die mooie oude kerk in Uithuizermeeden ook zon dienst meemaakt en dat kleinzoon Sieko de kaars voor zijn opa aan mocht steken. Een heel mooi gebaar. Ook Sanny en verdere familie van der Deen zullen beslist in de Bethel kerk in Hengelo deze dienst meemaken, de kerk waar we heel wat jaren zo dichtbij woonden, waar de jongens de kindernevendienst bezochten, ik meedeed aan het leiden er van en Wim een tijdlang ouderling was. Ook één van onze mede- beddenrijders voor de kerkdiensten in het Scheperziekenhuis hier in Emmen, Betsy Eisinga, is dit voorjaar onverwacht ziek geworden en overleden. Bij het koffiedrinken na de kerkdienst waren daardoor veel gasten, familie van alle mensen die op deze manier herdacht zijn. Nu gaan we verder. Volgende week is de eerste zondag van de Advent. Dan gaan we met een groepje de Liturgische schikkingen verzorgen tot en met kerst. Het leven gaat door en in gedachten gaan de mooie herinneringen mee.
Je moet wel zorgen dat je op tijd bent
anders zit je op een veel mindere plek, zeiden de buren al van Mark en Jennifer, echte Sleners, toen we vertelden van de plannen om met zn allen naar het Adventsconcert in de grote oude kerk van Sleen te gaan. Wim zou er zingen met zn Mannenkoor Valerius en het Kathedraal Jongenskoor uit Podznan zou ook zn medewerking verlenen.
Gisteravond besloten we om bij moeder van der Kolk te gaan koffiedrinken in het Zorgcentrum De Bongerd in Hattem. 
