Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
10-04-2009
Hoe bedoel je...... veranderd?
Eva met Smiley.
Er is hier heel wat veranderd sinds je me twee jaar geleden vroeg om het raam open te zetten. Ik ben bezig om het seniorennet bij te werken en ik zet er vlug ook nog een fotootje bij op. Gerhard bekijkt het zich en komt dan met zon opmerking. Hoe bedoel je . veranderd? Nou twee jaar geleden vroeg je me nog om het raam open te zetten zodat je de computer en alles wat er bij hoorde naar buiten kon mikken. Dat ding doet nooit wat ik wil zei je nog. Hij heeft gelijk. Op school had ik nog moeite om de cijfers fatsoenlijk ingevoerd te krijgen. Steeds was mn wachtwoord verlopen omdat ik de pest aan die computer had. Sinds ik een eigen website heb, zit ik met plezier mn dagelijkse beslommeringen weer te geven en herinneringen op te halen. En geniet er van wanneer er onverwachte reacties komen. De eerste week was Mark elke middag in zn pauze bezig om de onduidelijkheden voor me uit te leggen. Sinds die tijd gaat het steeds gemakkelijker. De tijd is voorbij dat Gerhard bij het MSM- en zei: Ik zie aan de snelheid van het typen- hij bedoelde de traagheid- dat mama achter de computer zit. Nu kan ik een behoorlijke snelheid ontwikkelen al is blind typen nog niet aan de orde. Gisteren hadden we Mark, Jennifer en Eva aan de eettafel samen met Henry en Tonny. Vandaag waren het Gerhard en Robin. Judith had n.l. een gezellige kookavond met collegas. En in het weekend is Rick weer aan de beurt. Wat een weelde! Ik heb een heel aantal vaste lezers waaronder Sientje. Ze had natuurlijk gelezen en gezien dat er lammeren waren. Vanmiddag kwam ze kijken met man en kleinzoon. Mees keek zn ogen uit. Hij is gek op dieren en mocht een paar lammeren de fles geven en de vissen voeren, de ponys kijken en met Tessa spelen. Robin liet hem alles zien. Die komt nog wel eens weer!
Zullen we die lammerenbar nog eens proberen, stel ik Wim vanmorgen voor. Die Bram gaat maar steeds in de aanval wanneer ik de anderen de fles geef en met die emmer met spenen kunnen er meer tegelijk drinken. Wim gaat hup naar de Welkoop voor nieuwe spenen en we gaan het proberen. Eva en Robin geven de kleintjes de fles en ik probeer met de grote druktemakers de lammerenbar. Dat gaat heel wat beter dan alles twee aan twee. En de kinderen beleven er veel plezier aan dat ze zo mee kunnen helpen. Aan het eind van de middag helpt Tonny me mee. Opnieuw een sukses. Tonny ?? Ja Henry en Tonny zijn er. Die zijn voor een maand terug in Nederland. Ik heb al gauw in de gaten dat hun verblijf daar in Canada zeker een vervolg krijgt. Tonca, de jonge retriever logeert nu 5 weken bij Gera. Die zit er niet mee een hond meer of minder. Het is net of ze niet weggeweest zijn. We horen de verhalen over bridgen en golfen, de lange winter en Gera en Fred en de kinderen. Leuk. Vanavond zijn we samen naar Mark en Jennifer geweest. Ze waren benieuwd hoe hun huis er na de verbouwing uitziet. We zitten opnieuw samen in de gezellige woonkeuken bij de snorrende houtkachel. Jennifer laat de keuken met alle snufjes zien en Mark showt het garagedak dat zo vreselijk veel zweetdruppels heeft gekost. De polsdikke stammen van de klimop waren bijna niet uit het dak te krijgen, maar het resultaat mag er zijn. We proosten op het eind van de verbouwing èn op ons weerzien. We zullen elkaar beslist nog weer zien voor ze weer terug vliegen naar hun nieuwe plek
Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn met lammeren. Het is wat dat betreft net als bij babys. Soms kan het even tegen zitten. Ik denk slim te zijn door er telkens twee uit de wei te laten om de fles te geven, maar ik heb even buiten de kracht van Bram gerekend en ze breken er allemaal uit. Het hele spul loopt te mekkeren en te duwen om die twee die aan de beurt zijn en doen hun best om de speen voor zichzelf op te eisen. Geen doen! Met dit weer heb je meteen het zweet op de rug. Er moet al met straffe hand geregeerd worden. Er is er één bij die precies op Beertje lijkt van twee jaar geleden. Die werd gisteren door Eva Plop genoemd. We hebben nu een Bram en een Plop. De rest komt nog want Eva wil ze beslist allemaal een naam geven. Vanmorgen wilde het kleine witje van de drieling niet drinken. Je denkt meteen al dat die longontsteking heeft. Daar zijn we de vorige keer ook een lam aan verloren omdat we dat niet vroeg genoeg door hadden. Maar even later toen ik naar schilderen was kreeg Wim er met gemak 200ml in. En ik zag me al bij onze dokter Harrie zitten. Het scheelt dat ze allemaal als hondjes achter je aan lopen of liever gezegd lammetjes, want hondjes lopen eerder van je weg. Alleen het verstotelingetje wil niet bij je komen . Wanneer je die wilt pakken gaat ze er juist vandoor. Je zou zeggen: getraumatiseerd. We waren erbij toen ze voor de zoveelste keer door de moeder keihard in een hoek werd getrapt toen ze wilde drinken. Vreselijk om te zien. Haar grotere lam kreeg alle ruimte en aandacht, maar deze kleine wilde ze gewoon niet. Nou wij wel en ze groeit al lekker. Bij de fam. Brands in Balkbrug hadden ze ook een paar dassekop-ooien. Die zijn wel heel bijzonder. Witte wenkbrauwen, witte onderkant van de kop en ook aan de achterkant wit. Alle zeven lammeren krijgen nu 4 x per dag de fles. En s nachts dan ., vroeg iemand. Nee .. s nachts slapen we ik uitgeteld.
Als vrouwen van de Expo-groep stonden we er gisteren alleen voor. De gedichten en humoristische vertellingen van Henk Siebring hadden we afgelopen week al opgehangen in de Voorhof. Maar de zondag erna wordt tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst zon nieuwe expositie altijd even ingeleid en wordt er iets over verteld en de mensen uitgenodigd om er eens extra naar te kijken. We hadden met Henk afgesproken dat hij zelf ook iets zou vertellen over zijn werk. Nu wilde het geval dat Co er niet was. Die was met de Berlijngroep naar Wernigenrode in de Harz . En Co doet dat inleiden van een nieuwe expo altijd. Doe jij dat dan maar doe jij dat maar , zeiden de anderen tegen mij. Net of zij dat niet kunnen! Nou ja.., zei ik, dat wil ik wel , als jullie maar in de buurt blijven. Gisteren na de kerkdienst zal het gebeuren. Bertha komt meteen al op me af:Weet Siebring wel hoe dat hier gaat . Straks gaat hij een lezing houden en als de mensen er dan doorheen gaan praten .Dat zou ik zo erg voor hem vinden. "Nee dat gebeurt niet Siebring redt zich daar echt wel mee . ik leg het wel even uit hoe het hier meestal gaat". Dus ik vang Henk Siebring op en leg hem uit hoe het meestal in zn werk gaat. We lopen meteen maar door naar de kleine verhoging. Dan leid ik Henk oftewel Geert Hanken kort in, vertel dat wij hem nog kennen vanuit zijn werkzame leven als landbouwer èn stageboer van Rick toen die nog op de L.A.S. zat. Hierna vertelt Henk in het kort over zijn nieuwe hobbys waaronder zijn volkstuin èn het schrijven en vertellen van wat hij om zich heen ziet. De mensen zijn doodstil hoewel Henk maar zachtjes praat. Nee Bertha je had je geen zorgen hoeven maken. Deze man heeft de gave om zijn publiek te boeien. De rest van de zondag staat in het teken van de lammeren die lekker naar buiten mogen. De twee kleintjes een paar uur en de rest de hele middag. Heel tevreden zitten Wim en ik samen bij de wei en kijken er naar ..
Lekker in het zonnetje
Tja... ze zoeken toch zoiets als een moeder
Bram heeft door dat er bij Rick niets te halen valt
In de Goede Herderkerk konden de zangers aanschuiven aan een stamppottenbuffet, maar in huize van der Kolk was er de enige echte van der Kolk nassi.
Gisteren wat de scratchdag om de Crucifixion in te studeren en uit te voeren en onze mannen hebben de hele dag geoefend en s avonds bij de uitvoering waren wij als vrouwen, Niesje, Willy en ik, èn buurvrouw Wolterdina en haar zus Jantiena van de partij. Oh wat mooi k Heb nog nooit zoiets moois eheurd, zegt Wolterdina die naast me zit steeds . En dat jonge ventien.. wat zingt e mooi en dan draeit e zich ok metene umme um et koor te dirigeren. Wat mooi, oh wat mooi! Dat jonge ventien is de dirigent Daniel Rouwkema die behalve dat hij de hele dag de leiding heeft, vanavond ook de tenorpartij voor zn rekening neemt. De tenor die was ingehuurd blijkt ziek geworden. En Wolterdina heeft gelijk. Ik heb nog nooit een tenor met zoveel uitdrukking in zn stem zon partij horen zingen. Daar word je stil van. Het verhaal leent zich ook om dit met veel ingehouden emotie te zingen. Ontroerend mooi!
Na het concert brengen we de beide zussen weer naar huis. Ze komen binnenkort de lammeren bewonderen. Maar Ben, Nies, Piet en Willy gaan nog even mee om na te praten en wat te drinken en . dan komen de Hattemer verhalen natuurlijk weer los. Looft den Heer.. 1 2 3 gaat nooit verlo ho ren. Looft den Heer 1 2 3 ..gaat bovenaan. Ben schetst een fotografisch beeld van Henneman die na een overwinning op een korendag met hun koor Looft den Heer een rondje Hattem deed en imiteert hem kostelijk als hij de kamer bij ons rondloopt met de kromme houding en hand in de rug als Henneman, een Hattemer die trots als een pauw vooraan loopt door het stadje Hattem. Ook Gait Lattien en Jan Maoten komen langs. We kruipen van het lachen: Niesje, Willy en Piet Schuin en Wim en ik. Nee ook met Niesje en Willy hoef ik me niet te vervelen zon dag. Dikke vriendinnen door dik en dun. Samen gaan we naar de Welkoop om Sprayfo te halen voor de lammeren en . daarna nog een rondje Kringloop Het Goed. En alledrie vinden we wat. Nies en Willy wat kleding en ik een stoel. Ja dat laatste nest pups en daarna Toska hebben een stoel te grazen genomen. Wim heeft het wat bijgeschuurd, maar om nou levenslang met zo'n herinnering te blijven zitten..... Onze dag kan niet meer stuk. Als dan het ene lam dat het nog niet goed deed ook nog begint te drinken ga ik met een gerust èn voldaan gevoel naar bed.
Lekker buiten. Anja en de kids komen regelmatig even kijken.
Heb je dat nou ook dat er een zin maar in je hoofd blijft hangen. Het beeld komt er dan vanzelf bij. Zo blijft die reclame, ik meen met Frits Lambrechts stoer op een bruggetje van de Gamma die uitroept:Ik heb altijd al aan het water willen wonen, steeds bij me hangen. En die kop er bij.... net of hij verrukt aan de Grote Rietplas staat te kijken. Ook de reclame van de Gamma van nu blijft hangen. Nu is er weer zo een die blijft doorspoken in mn hoofd: Gewoon doen en ik zie die grote ogen van Natas, die je zon beetje smekend aanpraat van energieleverancier te veranderen. En dan die met de kreet:k Heb em zelf ook . Daar moest ik vanmorgen aan denken toen Westhoekse medeblogster Ani vertelde over een hemd dat ze vroeger voor haar oude moeder moest kopen in de manufacturenwinkel op de hoek;Prima kwaliteit krimpt niet en inderdaad k heb em zelf ook. En hoe het hier verder is? Tussen de middag kwam Mark even langs terwijl ik een zwart lam de fles gaf buiten op de bank. Ik was benieuwd of hem iets bijzonders opviel. Ik had verwacht dat hij zou zeggen:Heb je hem geverfd of zo?. Maar hij was nog met zn hoofd bij allerlei telefoontjes die ook tussen de middag gewoon doorgaan. Ja..ja we hebben er weer een paar lammeren bij. Eén van drie weken die te weinig bij zn moeder kreegvan een drieling--, één verstoten lam dat telkens in de hoek getrapt werd door moeders en één van een drieling, één dag oud- die net de biest gehad had. Allemaal blauwe Texelaars! Het betekent wel dat ik er een paar dagen erg druk mee ben want alledrie moeten nog leren uit de fles te drinken, maar het begin is er. Vandaag zijn de oudste vijf lekker in de wei geweest en vannacht gaan ze in de schapenstal, lekker onder de rode warme lamp. De kleinste twee zitten nog in het nest naast de open haard. Maar ik heb nu wel de advertentie van Marktplaats afgehaald waarin ik de oproep deed: Hebt u een moederloos, verstoten- of een lam van een drieling? We halen hem graag bij u op! Maar nu.....Genoeg is genoeg! Dat "we" klopt wel want Wim gaat met plezier mee, hoewel hij eerst niet zat te wachten op die beestenuitbreiding. Susan meldde gisten al: Die Wim houdt wel heel veel van je dat hij zo in je hobby meegaat! Ach in 44 jaar groei je aardig naar elkaar toe!
Het is een zoekplaatje. Tim houdt de bijna lege fles goed vast, maar het lam dat die fles krijgt zit weer net achter Brammetje, die zo'n beetje in de aanval gaat.
Rust Reinheid en Regelmaat, de 3 Rs van dr Spock. Wat voor babys geldt, is ook voor lammeren aan de orde. Op tijd de fles, even laten lopen. Hup weer in het nest en dan rust. Het werkt nog steeds. Je zou bijna geloven dat ze knettergek op je zijn zo komen ze op je af. Maar geloof dat maar niet. Het is puur overleven. Daarvoor hebben ze je nodig ... Hoewel, wanneer ze na hun fles lekker even in een handdoek tegen je aan liggen vinden ze het toch wel lekker om even geknuffeld te worden. Vanmorgen meldde Anja zich met Tim. Die wilde wel even helpen met het fles geven. Anja is ook gek met alle dieren. Naast haar oude 20 jarige merrie, heeft ze immers ook al 2 ponyveulens, 2 herdershonden, een Vlaamse reus, een hele zooi katten en nu heeft ze ook nog een stel eieren in de broedmachine. Frank vraagt iedere dag of de kuikens al gauw komen. Dan duurt 21 dagen wel lang! Vanmiddag zijn we naar Veendam geweest naar de Tulp keukens. We zijn toe aan vervanging van apparaten of . Een nieuwe keuken. Pascal had al poolshoogte genomen en die adviseerde : Gooi alles er uit. Daar schrokken we zo van dat we maar even gewacht hebben. Nu zijn we dan in het Walhalla der Keukens geweest. Natuurlijk wist ik zo wel welke stijl ik zou willen en Wim wist ook meteen welke inductieplaat hij in gedachten had, maar ja We moeten woekeren met de ruimte en het idee van Pascal bleek niet haalbaar, maar deze Martin van Tulp kreeg een prachtige keuken op papier. Toch kijk je er thuis weer anders tegen aan en ik denk dat we nog wel weer terug moeten. We laten het eerst maar eens bezinken
Er wordt om me heen geblèèrd dat het een lieve lust is. Gisteravond werd er nog een stel verstoten lammeren gebracht, een drieling. De moeder is een Texelaar en had een slecht uier en geen melk. De vader is een Bleu du Maine. Deze kruising wordt veel gebruikt. Ze worden wel Bleutex genoemd. Ze lammeren wat gemakkelijker dan de Texelaar èn het is een goed vleesras. De mensen uit Schoonebeek kwamen ze zelf brengen, want Wim stond net op het punt naar zn trainingsavond van de Shantys te gaan en konden we ze zelf niet halen. Ze kwamen met deze gistermiddag geboren lammeren aan, wel net de biest gehad uit een flesje èn al een eerste voeding. We hadden om oornummers gevraagd, maar ze konden het nog niet over hun hart verkrijgen om die nu al in die kleine oortjes te knippen. Ze hadden de nummers in een zakje bij zich en als het zover is komen ze terug om ze in de oren te doen èn koffie te drinken. Ze zijn dolblij dat wij hun lammeren willen hebben. Op deze manier heb je ook nog het gevoel dat je goed werk verricht. Ha! Het is vandaag zulk lekker weer en op het terras is geen wind. Dus gaat het hele spul even mee naar buiten. Ze blijven in de buurt van mijn benen. Ze zoeken toch een soort van moeder. Soms wil er één achter Tessa aan, ook lekker warm natuurlijk, maar die vindt dat minder. Ze houdt ze straks vast en zeker goed bij elkaar. Nu zitten ze nog in het nest in de keuken, maar Wim heeft vanmorgen de schapenschuur al in orde gemaakt, zodat ze er over een paar dagen naar toe kunnen.
Trechterbeker, gevonden bij Hooghalen-3000 v. Chr.-
"Waarom heet jullie boerderij eigenlijk de Hankenberghoeve", vraag ik Siebring wanneer we daar eens aan de koffie zitten. Daar gaat hij eens voor zitten. "Deze boerderij is gebouwd op een zandkopje", zo vertelt boer Siebring. "Verderop naar het zuiden was het vroeger allemaal veen en moeras. In Schoonebeek woonde lang geleden ene meneer Hanken. Die had vast laten leggen dat hij later begraven wilde worden in het dorp Emmen. Toen hij kwam te overlijden werd zn lichaam op een wagen gelegd die met enkele begeleiders naar Emmen vertrok, geheel naar wens van de overledene. De heer Hanken overleed echter in het najaar tijdens een zeer natte periode. De weg van Schoonebeek naar Emmen was door de vele regenval zeer moeilijk begaanbaar. Even voor Zuidbarge werd het zelfs zo modderig dat de wagen met de overledene erop vast kwam te zitten en de mannen niet meer verder konden. Toen kwam één van hen op het heldere idee om de overledene maar aan de kant van de weg te begraven. Zo gezegd zo gedaan. De mannen waren verder heel zorgvuldig en onthielden goed waar ze het lichaam begroeven. Het was op een heuvel vlak langs de weg even ten zuiden van Zuidbarge. Vanaf die tijd werd deze heuvel de Hankenberg genoemd. Kijk daar was het", en Siebring wijst naar de plek vlakbij. Later zal blijken dat de heer Hanken niet de eerste was die daar begraven werd. In 1944 ontdekken arbeiders tijdens de ontginning resten van urnen. En na meer speurwerk vindt men onder een koepelvormige bodemverheffing de resten van een grafheuvel uit de Midden- Bronstijd. En hieronder weer worden resten van boomkisten gevonden, uitgeholde boomstammen waarin overledenen gelegd werden. Dit allemaal in de buurt van dat Stuifzandheuveltje. In 1962 komt er zelfs bij het graven van de fundamenten van hun nieuwe woonhuis bij de boerderij een vrijwel ongeschonden amfoor te voorschijn op 60cm diepte, een bolvormig potje met vier oren op de buik en die is karakteristiek voor de strijdhamercultuur-4000 v. Chr.-. Waarschijnlijk is die amfoor ooit als grafgift meegegeven.
Eén van de verhalen in de Drentse streektaal van Geert Hanken.
Het gebeurde weer aan de kant van het Scholtenskanaol. Wat kuj met het vissen soms mooie dingen beleven. Veur mij is het dan een kunst um daor een humoristisch verhaal van te maken. Humor is een spellegie waor aj in gedachten een verhaal van maakt en dan later op papier zet. Zo ontstaot mien schriefwark met soms starke verhalen. Gien wonder, want visserlaotien bestiet nog aaltied; wat niet wegnimt dat dit verhaal op waorheid rust.
In dit verhaal komt een jonger echtpaar bij mij aan de waterkant te zitten. Zie gungen niet te ver van mij af zitten, zodat een vispraottie meugeluk was. Het vispraottie bestiet miestal uut: Heij ook beet had en hoeveul heij al vangen. Verder gung ieder zien gang (vissen).
Tiedens het vissen wordt visvoer klaor maakt. Het water, wat ik gebruuken mus, haar ik metnummen in een vierkante fles (Bokma). Je kunt je niet veurstellen meênsen hoeveul die fles bekend is. Jan, Piet en Klaos wet wat erin zeten hef. Drank wordt niet zo vaak bij het vissen gebruukt, mar ja .. je weet mar nooit. Oaldere mannen hebt soms de naam dat ze nog wel es een rare streek uuthaalt. Zo ook dizze keer. Ik begunde direct het spel te speulen m.a.w. ik dee net of mien buren niet muggen zien wat ik dee (wat water uut de fles drinken). Argens smeuk dat water ook nog lekker. Ja ..en de buren, die kregen alles met. Er kwam bij heur een heerlijke ontspannen glimlach met een man die fluusterde: Wij hebt een aold zoepertie in de buurt". Zo ontstun bij mij weer een nei verhaal. Toch wel geinig um op dizze manier een spel te speulen. Nao een poossie heb ik de buren de waorheid verteld en . zie vunnen de humor toch wel mooi. Waor humor niet goed veur is.
Nog een aardige Drentse uitdrukking:
Hij löt zich gien varkens um de keet jagen. -hij maakt zich niet snel ergens druk om-
Heel oude kaart - 1634-van omgeving Emmen- Coevorden. Emmen ligt net onder het woord Suydevelt. Daaronder Emmermeer- moet zijn Bargermeer-, en daar weer onder Suydberge.
25 jaar geleden woonden we net in de nieuwste nieuwbouwwijk de Rietlanden in Emmen. We kregen daar een beetje zon camping gevoel. Iedereen woonde er net in die allereerste kring van huizen in deze nieuwe wijk. Verder was het allemaal bulten zand. De laatste vracht in het verhuisbusje werd op die zandbulten verbrand door die vier van der Kolkpyromanen. Ze genoten! Ik zie buurman Ger nog slepen met zn struiken die overgebracht werden vanuit hun vorige huis, z'n haar stond in pieken alle kanten op, net een opgewonden haan. We waren gewoon één grote familie. Er werd een grote vrachtwagen met olifantenmest van onze dierentuin aangerukt om de schrale zandgrond die tuin moest worden wat vruchtbaarder te maken. Gezamenlijk huurden we een tuinder met zon tuinfrees om de grond wat losser te maken en we leefden met elkaar mee met lief en leed. Dichtbij aan de Zuidbargerstraat woonde boer Siebring op de Hankenberghoeve. Rick die een stageplek zocht mocht daar stage lopen. Hij werd door de familie geweldig opgevangen ,maar toen hij zn diploma kreeg was hij nog niet echt klaar om te gaan werken. Eén van de jongens Siebring had een reclamefilmpje van Socutera gezien over Werkenrode in Groesbeek, een vervolgschool voor lichamelijk gehandicapten en zag daar meer jongens en meisjes zoals Rick. Hij waarschuwde ons en zo is Rick daar terecht gekomen en heeft daar drie jaar een geweldige èn leerzame tijd gehad. Henk en Annie kwamen wel bij ons over de vloer en wij bij hen. Siebring begon last van zn knieën te krijgen. Hij kon met het jagen de sloot niet meer uitkomen, al wilde hij dat niet weten. Bovendien werd hij 65 en besloot met het boeren op de Hankenberghoeve op te houden. Zoon Willem zette het boerenbedrijf voort. Twintig jaar geleden verhuisden Henk en zijn Annie naar de Emmerhout en bouwden in deze nieuwe levensfase een heel ander bestaan op: wonen in een appartement, 700 m² volkstuin, vissen, dichten, schrijven, erover vertellen in zorgcentra, de wijk schoonhouden enz. Af en toe ontmoeten we elkaar en blijven geïnteresseerd in ieders leven. Vandaag hebben we een mooie expositie ingericht in de Voorhof met gedichten en korte verhalen van Henk Siebring, die hij schrijft onder de naam Geert Hanken. Wat hij ziet gebeuren zet hij gewoon met humor op papier. Met zijn nu 85 jaar is hij zelfs aan de computer begonnen.Wie zegt dat je na je 65e kalm aan moet gaan doen?
Toen we een paar jaar terug nog schapen hadden keek ik vaak met verbazing naar de ooien die met hun lammeren voor het eerst naar buiten gingen. De lammeren liepen steeds vlak tegen hun moeder aan. Steeds zorgde die er voor dat ze uit de wind liepen en na een poosje ging het weer richting warme stal om het na een half uurtje weer te wagen. Wonderlijk hoe de natuur dat zelf regelt. En geloof maar niet dat het bij een vreemde moeder mocht drinken. Dan werd het keihard weggeschopt. Soms verstootte de moeder haar eigen lam zelfs en moesten we haar, als flesselam, leblam of ook wel potlam genoemd, met de fles grootbrengen. Nu wordt er op Marktplaats nog wel eens om een nat schaap gevraagd. Dan is er bij een bevalling een ooi dood gegaan, maar leven de lammeren of het lam nog. Een nat schaap is een schaap waarvan het lam doodgeboren is. Die heeft natuurlijk wel goede melk. Er schijnt een trucje voor te zijn om het vel van het dode lam over het andere moederloze lam te binden en dan zou deze moeder het lam wel accepteren. Onze Bram wijkt net als de lammeren bij de ooi niet van mijn zijde wanneer ik buiten een rondje langs de wei loop of gewoon door de kamer stap. Dat is wat anders als toen we met de pups van Tessa en Scott naar buiten gingen. Dat waren er natuurlijk wel een paar meer, de laatste keer zelfs 7 stuks, maar toen die één keer de pootjes er onder hadden vlogen ze overal op af. Eentje noemden we zelfs Columbus omdat die steeds op ontdekkingstocht was. Toen ik vanmorgen vanwege het mooie weer voor het eerst een rondje langs de wei liep kwamen de ponys er met gang aanzetten en bleven nieuwsgierig naar deze kleine nieuwkomer kijken. Volgens mij is Bram goedgekeurd en mag t-ie blijven. Tessa doet haar werk door rondjes om ons heen te draaien zodat Bram, mocht hij onverhoopt een andere weg kiezen, weer snel terug gedreven wordt.
Zo dat was een avondje Joseph de Musical. Het kiezen van de goede Joseph hebben we eind vorig jaar elke zondagavond trouw gevolgd. Deze Freek was ook mijn favoriet. De nr twee, John, is in de Musical Joseph zijn invaller. Nog twee andere Josephs die afgevallen waren speelden ook mee als de broers van Joseph. Vaak hadden de spelers een dubbelrol zoals Leo Hogenboom die Jacob èn Potifar speelde. En één van de Josephs, Matthijs, die broer Zebulon vertolkte was een geweldig danser net als veel anderen. Prachtig! Wat een zang, wat een dans en wat een goed toneelspel en wat een prachtige decors. Het enthousiasme spatte er aan alle kanten vanaf. Er worden twee groepen kinderen ingezet omdat ze nog niet zo vaak mogen optreden. Deze deden het geweldig, zo spontaan! Het verhaal klopte aardig en er werd veel humor ingestopt. Martine Bijl had de vertaling op zich genomen en maakte het heel eigentijds. Je keek soms net naar de ene kant van het toneel en dan gebeurde er aan de andere kant ook weer iets grappigs. In Odeon De Spiegel in Zwolle is een prachtig groot toneel. In de Muzeval kunnen ze het niet eens spelen. In Groningen konden we 3 maanden geleden niet eens meer plaatsen reserveren naast elkaar. Hier in Zwolle nog wel. Het was een duur avondje, 55 pp èn op en neer naar Zwolle, maar het was het meer dan waard. Eehhh .. wie er op Brammetje paste? Rick het eerste uur en daarna lag Tessa voor het nest. Die heeft er zo een taak bij. De kippen, de ponys, de katten en nu dan Bram.
Hier zijn de beide vriendinnen bezig om een versiering voor de koets van het rijtuig te maken. De volgende dag gaat jongste zoon Jaap met zijn Mirjam trouwen.
Diny en Dirkje zijn vriendinnen. Ze begrijpen elkaar zonder woorden. Ze zwemmen samen en gaan na die tijd naar hun favoriete shopje. Ze doen om de zoveel tijd met meer en soms minder succes een afvalrace. Wouter en Herbert zaten vroeger bij elkaar in de klas en ook die zijn nog steeds bevriend. Diny en Dirkje hebben beiden ook een hele mooie tuin.Ze kunnen allebei heel mooi bloemschikken en hebben daarmee de kas van hun koor al vaak gespekt! En ieder jaar gaan ze met hun wederhelften Ben en Eb samen op vakantie. Ze hebben al heel veel samen ontdekt: Mallorca, Turkije, Tenerife. Hun laatste ontdekking daar was Bavianeneiland. Ben en Eb wilden die morgen niet mee en dat zegt genoeg. Ze kwamen niet weer bij toen ze vertelden wat voor soort Bavianen er te zien waren.!! Mannen .in alle soorten en maten. Ze waren weer heel snel bij hun appartementje terug! Jaren terug zijn de twee ook eens met een groep vanuit de kerk naar Roemenië geweest. De beide vriendinnen gingen mee om de boerinnen daar kaas te leren maken. Ze werden door hun gastgezin heel hartelijk ontvangen. Het is daar nog zo als bij ons in de 30-er jaren. Arm! Paard en wagen .zandwegen Op een middag komen ze na het kaas maken weer terug bij hun gastgezin. Dirkje kijkt om zich heen en zegt: Ik wette wat wij vanaovend et. Hoe kön ij dat noe wetten?, zei Diny. Nou, antwoordt Dirkje, Ik misse een kippe. En ze had het bij het rechte eind!
Wat zullen we nou hebben. Ik heb nergens wat besteld, maar Wim komt met een pakketje aanlopen dat in de brievenbus zat. Alsjeblieft, zegt hij, van Arie Ribbers. Nou is Arie Ribbers een echte Achterhoeker, die o.a de Achterhoekse Spreukenkalender in elkaar dirigeert, maar waarom hij mij een pakketje stuurt? Elk jaar verrassen Diny en Ben ons met die kalender op Wim zn verjaardag begin januari. En jullie weten onderdehand dat ik hieruit wel eens stukjes of spreuken die ik extra leuk vind gebruik. Ineens gaat me een lichtje op. Er stond laatst een raadsel op zon achterkantje van een spreukenblaadje. Je moest een plaats proberen te raden waar het vliegend hert nog voorkomt en waar nog om de meiboom gedanst wordt. Met hulp van mijn eigen geheugen èn van internet moest het volgens mij Vierhouten zijn. Het bleek dat maar weinigen het wisten en ik was de winnaar. Het volgende briefje zat er bij:
Beste Hetty
Gefilsiteerd! Ie bunt de winnaar van De Stem van een Stad of Dorp van februari. Bliekbaor was Vierhouten neet zo heel makkelijk, want n hele bult inzenders zatten dr näöst. Völle wille met t kiek-, laes- en kokbook Ik hou van lekker. Good gaon!
Arie Ribbers
Ik ontdekte met het doorkijken al een paar bekenden uit de familie: Jan van Janneke met een Italiaanse hap, Marijke Aartsen met haar Ku lo yuk-balletjes en ik verbeeld me dat de Frieda die er met haar kapucijnerschotel in staat Frieda Braakhekke moet zijn, een buurmeisje van onze familie Eggink in Barchem. Diny zal dat vast en zeker wel weten.
De verrassing van de dag! Dat kan je wel zeggen. Ik denk dat ik alle ingrediënten voor de capucijnerschotel wel in huis heb .. of om met Dirkje te spreken: "Ik wette al wat wi-j vanaovend et." (nieuwsgierig? kijk hierboven--Vriendinnen--)
Je vindt het ècht heel leuk hè oma zon lammetje! Robin kijkt met al zn verstand naar mijn getuttel met Bram de ram. Ja, ik vind het weer zó leuk! Brammetje roert zich al flink. Hij verveelt zich geloof ik zo in zn eentje, maar drinken doet hij goed. Vannacht was hij lekker onder de deken gekropen die over het schot van het hok hing. Lekker warm net als bij zn moeder. Nu is hij goed uitgerust en laat zich horen. Susan wist niet wat ze zag toen ze vanmorgen kwam. Zij hadden toen ze in Neede woonden ook geiten en schapen. Ze vertelde over één oudere dominante geit, de oermoeder van het spul die met haar ogen alle anderen naar haar hand wist te zetten.Toen we twee jaar geleden ook flesselammeren hadden heeft ze nog eens ingevallen toen we een verjaardag hadden en verzorgde zij de flesjes voor de lammeren. Samen gaan we even later na de koffie en de fles voor Brammetje op stap om een rondje kringloop te doen nee niets gekocht dit keer, maar een lekkere cappucino met een broodje Het Goed erbij was vandaag genoeg. Binnenkort komt Gerald haar ook weer helpen met adviezen voor de tuin. Wim verveelt zich vandaag ook niet want die is vanmorgen in de weer met het inpakken van de dozen bij de Voedselbank en vanmiddag bij de uitgifte van de pakketten. Er gaan tegenwoordig honderden pakketten met voedsel en huishoudelijke spullen de deur uit. Wat zijn er toch veel mensen in, hopelijk tijdelijke, nood.
Wie had dat kunnen denken? Ik had de moed al opgegeven dat we dit jaar lammeren zouden hebben. Wim kwam met zoveel bezwaren die ik wel snapte, maar die voor mij niet telden. Jammer dan als hij echt niet wil houdt het op. Totdat vanmiddag de telefoon gaat. Ik krijg een onbekende stem aan de lijn. Hij vraagt of wij dat zijn die aanboden om een moederloos of verstoten lam op te willen halen. De advertentie op Marktplaats doet het blijkbaar nog. Dat moet ik natuurlijk wel even overleggen. Wim wat vind je er van een mooi bont lam van een drieling heeft de biest al gehad in Dalen nog wel..... Hij moet geloof ik wel even slikken. Maar als hij mn waarschijnlijk smekende gezicht ziet, komt het verlossende antwoord: Als jij het nou zóóó graag wilt.. Even later rijden we richting Dalen met een doos en handdoeken achterin. Deze boer met koeien èn schapen heeft geen tijd om een lam aan de fles te doen. En drie lammeren is ok niks weerd, zei hij. Robin maakte het allemaal mee en draagt wat later het lam met doos en al bij ons naar binnen. Zn bedje met stro is ondertussen gespreid naast de open haard. De eerste paar dagen blijft hij daar. Wim staat nu in de keuken, want Robin had vandaag eigenlijk wel héél veel zin in mosterdsoep. En Wim is de expert. Het speciale recept heeft hij nog van de kookgroep van de Drentse tv kok Roel Kuper. Ik sta er even bij op zoek naar de mosterd. Ach, zegt Wim dan, één is toch wel alleen. Dus . Als alles meezit komen er nog een paar bij. Hebben jullie er nog een paar over Corrie?
Ik ben vanmorgen nog niet erg helder als ik op weg ga naar Atelier Helderrood. Ik ben zo in gedachten dat ik bijna door rood licht rijd. Dat helpt! We beginnen vandaag met koffie, want de ochtend wordt dit keer voor een gedeelte besteed aan kleurenleer. We weten natuurlijk wel dat je met geel en blauw groen krijgt en met rood en geel oranje, maar dat je door een tipje van een complementaire kleur precies de goede schaduw krijgt vergeten we nog wel eens. Ellen laat verschillende voorbeelden zien o.a. van Douwe Elias, de Friese schilder uit Franeker waar we twee jaar geleden zon leuk bezoek brachten. De Karel Appel van Marijke blijkt vanmorgen omgetoverd te zijn tot een kunstwerk van heb ik jou daar! Ze ging helemaal los. Wanneer je wat in een dip zou zitten ben je er in één klap van verlost. De gekleurde vlakken van de vorige week zijn nu veranderd in een dierenparadijs met prachtige kleuren. Ze straalt zelf net zo hard als haar schilderij. Toen ze de vorige keer naar huis ging met haar Appeltje zat alles onder de verf, zowel haar mouwen als de mat bij de voordeur van het spiksplinternieuwe atelier. Ik ben goed verzekerd, sprak ze nog tegen Ellen. Wanneer je er echter meteen met water en zeep of Glassex op te keer gaat is de verf gauw verdwenen. Wanneer je het laat indrogen wordt het minder. Ik kom thuis en . heeft Wim het halletje voorzien van een frisse laag latexverf. Dat bleek nog een heel karwei met die grove structuur op de muren. Goed gedaan jochie!
Verschil moet er wezen is zon kreet,maar dat dat ook voor de dierenwereld geldt daar had ik nou nooit bij nagedacht. We hebben verschillende nestkastjes overal op ons erf hangen. Er zijn wat grotere bij, maar ook een heel kleintje: a tithouse noemde het vriendelijke echtpaar op Skye het toen we hun kwekerij en tuin bezochten. Dat was de mans hobby. In de winter werd er getimmerd en door de vrouw des huizes gefröbeld met stofjes. Voor 1,5 pond kochten we zon tithouse, een mezenkastje. Ze hadden Wim zn door de midges geplaagde benen vol rode jeukende bulten gezien en kwamen aan met een mengsel van aftershave en bodylotion om de jeuk te verzachten. Bovendien kregen we een good luck kaartje van ze mee met een takje heide er op. Zo lief! Alleen daarvoor zou je al naar Skye gaan. Maar ons little tithouse is deze winter regelmatig bezocht door allerlei gevogelte. Het hangt ook precies boven een met mezenbolletjes gevulde pijp. Nu is er echter een stel huismussen in aan het nestelen.... ja in dat piepkleine kastje. Ze zijn zo druk in de weer. Terwijl de één nog zn strootje in het nest aan het vlijen is zit de ander al op het dakje te wachten tot hij zijn hooisprietje er in kan leggen. Soms waait het sprietje dan weer uit dat kleine bekje en kan hij opnieuw gaan zoeken. Wat verderop tegen de wal hangt een riant onderkomen in een andere eikeboom. Dat kastje kregen we ooit van onze hofleverancier hovenier Schulte, maar dan met een flesje Klazienavener bitter erin. Dat kastje is ruim en heeft een stokje bij de ingang om even uit te kunnen rusten voor bewoners naar binnen vliegen. In deze vogelvilla nestelt een stelletje wat slankere heggemussen. Ook het nestkastje van mede-shantyzanger Herman is al bewoond door .. ja ook weer heggemussen. En dan zeggen ze ook nog dat die mussen het zo moeilijk hebben in ons land!
Evas verjaardag wordt in etappes gevierd. Dit keer gewoon thuis. Ze wordt opnieuw flink verwend. Tante Jacky en oom Paul zijn speciaal vanuit Oirschot gekomen met Lucy en Paul jr. Voor ons is dat de eerste kennismaking. Het is leuk om te zien dat de beide zussen toch echt wel op elkaar lijken. Ze bewegen hetzelfde en hebben zo te horen ook dezelfde interesses. Jacky doet me aan iemand denken en wanneer ik me verschillende gezichten weer voor de geest haal.. weet ik het. Ze heeft veel weg van Gina, een aardige collega van Jennifer! Rick is al met ons meegekomen en ook Gerhard, Judith en Robin zijn van de partij. Het wordt volle bak in de gezellige woonkeuken. De jeugd vermaakt zich met voetbal, computer en Levensweg en wij wisselen allerlei ervaringen uit. De tijd dat Klaas en Boukje in Australië zijn begint ook op te schieten. Ze zullen zon verjaardag als van Eva echt wel missen. Het feestje met vriendinnen komt nog. Voorlopig is Eva nog niet klaar met feesten.
Als vrouwen van de Expo-groep stonden we er gisteren alleen voor. De gedichten en humoristische vertellingen van Henk Siebring hadden we afgelopen week al opgehangen in de Voorhof. Maar
de zondag erna wordt tijdens het koffiedrinken na de kerkdienst zon nieuwe expositie altijd even ingeleid en wordt er iets over verteld en de mensen uitgenodigd om er eens extra naar te kijken. We hadden met Henk afgesproken dat hij zelf ook iets zou vertellen over zijn werk.
Lekker buiten. Anja en de kids komen regelmatig even kijken.
