Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
07-07-2007
Spike
Ja laat dat key er maar af, mailde Esmeralda. Het is nu echt wel Spike. Spike is een pup uit het vorige nest van Tessa en Scott. Hij was zeer aandoenlijk. Zelfs zóó aandoenlijk dat het nieuwe boekje Ik ben Scottyover hem gaat.Het had ook kunnen heten : Spikey vertelt. Hij was de laatste die het nest verliet. De laatste week had Tessa hem nog aardig getraind in onderdanig zijn. En toen we hem wegbrachten kwam dat goed van pas. Want Kay was er al. En Kay was een grote hond. Die dook boven op hem en legde zijn poten over hem heen, maar Spikey ging gelijk op de rug liggen en likte hem om zijn bek. Even later lag Spikey onder de bank te kijken zo van:hier kun je er lekker niet bij!
Een dag later kregen we al een mail met fotos dat ze samen in een mand liggen te slapen en ook de voorkant van Ik ben Scotty is gemaakt n.a.v. een foto van ongeveer 2 weken later. Dank je Esmeralda!
En nu is het dan Spike geworden. Ik zie de vacht van Tessa en de rustige blik van Scott weer terug! Zo mooi!
Spike mag straks net als Kay mee gaan doen met de cursus schapendrijven. Wat zal hij in zn element zijn. Steeds wanneer ik berichtjes krijg over de pups word ik weer helemaal blij dat het zo goed met ze gaat. Over een week komt Tessa jr mer Pieter en Marian uit Capelle a/d/ IJssel op bezoek. Dat is ook een heel mooi levendig hondje geworden, die samen met Westy Robbievoor veel vertier zorgt.
Ook met de bazen(innetjes) van de nieuwe pups heb ik leuke contacten .Van Uithuizen (Toska), Beilen (Meike), Gieten (Kenai) tot Losser( Sam),Santpoort (ja ook een Spikey )en Hardenberg( Alfa).
Ze gaan ook helpen mijn boekjes te promoten. Ik kan niet wachten tot ze klaar zijn!!
foto: links Spike en daarnaast Kay
Ben je nieuwsgierig geworden naar dit nieuwe kinderprentenboekje...? www.hettysite.nl
Zo dat was dat! De rust keert weer. Bedankt allemaal! Het is geweldig om zulke leuke reacties te krijgen na zon artikel in de krant en de eerste bestellingen zijn er al!
Nu moest ik maar eens op jacht naar nieuwe kattenbelletjes. De vorige keer ontdekte ik Witjes Verzendhuis die goedkope en toch leuke kattenbelletjes aanbood. Ik bestel . En wat blijkt . Witjes Verzendhuis blijkt hierachter op het Industrieterrein te zitten! Niet gek!
Ik mail ze nu dus voor een nieuwe bestelling. Blijkt in eens dat ze 2x zo duur zijn geworden. Er ontstond wat verwarring. Ik denk .ik ga er gewoon heen om te overleggen of .ik ben niet zo gauw kwaad, maar om dit soort dingen kan ik me enorm opwinden. Wim nog veel meer, maar hoe harder die moppert hoe rustiger ik dan word .ken je dat?
De beste mensen waren zelf helemaal ontdaan dat de oude prijs nog op internet stond. Het was een oude partij geweest die ze een aantal jaren terug goedkoop hadden ingekocht. Wat ze nog hadden kon ik krijgen voor een kwartje en de rest voor 42 cent.
Dat wordt volgende week weer zere vingers als we de eersteIk ben Moniekjes van hun belletje gaan voorzien. Drukkerij Joci maakt ze nog mooier dan de eerste druk. Tom verzorgt de opmaak en is daar heel creatief in met allerlei extras. Laat je maar verrassen! Net als Ik ben Scotty, kan Ik ben Moniek ook al besteld worden. Maken jullie allemaal wat reclame voor meen geef je mn website door aan familie,collegas, vrienden en bekenden??
Ik vond het toch echt spannend om af te wachten wat Wendy over mij en mijn dieren zou schrijven en natuurlijk hoe de foto uit zou vallen!
Gisteren had Mark al een krantje gekocht bij de benzinepomp omdat hij dacht, en ik ook, dat het gisteren zou zijn. Maar nadat ik Wendy 3x een aanvulling/ rectificatie had gestuurd, zal ze wel gedacht hebben: dat redden we vandaag niet meer. En nog stond er een vreemde opmerking onder de foto. Het was net of ik met de moeder op de foto stond, terwijl een kind kon zien dat Queeny een pup is .zal zelf wel geen hond hebben Duncan, de fotograaf in elk geval niet. Met moeite had hij zich er bij neergelegd dat er een kat in huis was, maar toch praatte hij hierover of hij er wel van genieten kan! Net Wim die vroeger zuchtend in de groentetuin van zn moeder de woorden sprak:Later hè later ..heb ik an een bloempot genog! En nu moet je hem eens zien met zn 8750 m2. Ik kan niet zeggen dat ie er onder lijdt.
En dan maar hopen dat ik ook enige bekendheid krijg en dat de boekjes zó leuk gevonden worden dat ze de deur uit vliegen. Maak maar een beetje reclame voor me door erover te praten en mn website te noemen. Alle omas en opas, ooms en tantes kunnen er de blitz mee maken bij kleinkinderen, neefjes en nichtjes. En wat te denken als kraamcadeautje als er al een iets ouder kind is. Dan krijgt die ook aandacht!
Oma, Moniekje lezen. Mama. Moniekje moet mee naar bed. Of Britt van Dick en Anda ( 3 jaar), die Ik ben Moniek zgn voorleest aan haar poppen! En dan heb ik het nog niet eens over Ik ben Scotty" gehad!
Nee, Wendy en Duncan ik ben heel tevreden. You did a good job. Meer nieuws over het artikel in de krant? www.hettysite.nl
Wat me nu toch overkomen is. Ik heb na 29 jaar een andere man. Deze heb ik nog nooit gezien. De stem klopt nog en in het donker ligt het nog net zo lekker als altijd!
Een foutje, een uitschieter met de baardtrimmer heeft het veroorzaakt. Och, kiek toch es, dit is gien gezichte, zei Wim gisteravond. De baardtrimmer die al zolang goed werk verrichtte schoot uit en veroorzaakte een kale plek. Zak ém dr mor helemaole afhaaln?
Jao, doe mor és, iej wodt dr misschien nog wel knapper van. Laot mor es zien wat dr onder hen kump.
Even later komt een verschrikte Wim uit de badkamer. t Wil niet met die trimmer. Ik holle toch allemaol stoppeltjes. Met afschuw kijkt hij in de spiegel. Een vreemd gezicht kijkt hem aan en ik weet ook niet wat ik voor me zie. Het gezicht dat 29 jaar geleden onder die baard verdween is het niet meer. Tijdens een 3 weekse gezamenlijke vacantie in Auvergne met Dick en Anda en hun kinderen besloot Wim zn baard te laten staan. Toen hij na de vacantie weer terug was op zijn werk zei de directeur: Dr af met dat ding. En dat moet je nou never nooit tegen Wim zeggen. De baard bleef. Soms lang, soms wat korter. Het gaf hem , hoe zal ik het zeggen, een enigzins gedistingeerd uiterlijk, een beetje stoer ook. Tja en dat is nu een beetje wennen.
Eindelijk gerechtigheid. Mannen worden ook ouder.
Jao en noe kuj twee dinger doon. Of iej koopt een scheerapparaat of iej laot gewoon oew board weer angreujen .
Natuurlijk laot ik em weer staon. Dit is niks. Ik probeer niet te lachen, maar dat lukt niet helemaal. De snor is er nog wel, zij het dan wat gefatsoeneerd. Ieder keer als ik Wim aankijk is het net of ik een andere man zie. Toen ik vanmorgen nog even weer in mijn warme holletje naast hem kroop was het net of ik bij een vreemde kerel in bed stapte. Heel raar! Ik zit maar te bedenken op wie hij nou lijkt. En als ik af en toe toch mn lachen niet in kan houden en tranen voel opkomen, draai ik me maar gauw om, want anders krijg ik de baard er ook nog af.
Laat de natuur zijn gang maar gaan. Uit een gemengd huwelijk komen de mooiste kinderen. Mijn nichtje Henny kreeg verkering met een Molukse jongen en dat was in onze familie nog niet gebruikelijk. Mijn moeder vertelde ons: Henny hef een zwatjen. En dat bedoelde ze niet verkeerd. Ze kregen later inderdaad 2 mooie dochters.
Een paar Papoeajongens uit Nw- Guinea waren bij een oom en tante in huis tijdens hun studie. Ze zaten bij ons op het Baudartiuslyceum in Zutphen. Ze zouden straks een belangrijke functie kunnen krijgen in hun land. Mn vriendin Anneke en ik hadden geregeld contact met ze.We hadden hele idealen, Anneke en ik. Wanneer we later onze studies afgerond hadden zouden we samen wel naar Nw-Guinea willen;zij als verpleegster en ik in het onderwijs. Tante Hanna sprak mijn moeder er op aan, dat ik voorzichtig moest zijn , want de cultuur van die jongens .enz. Dat zou erg moeilijk worden. Ik had geen plannen in die richting, maar we hadden wel erg interessante gesprekken en heb een plekje in mijn hart gehouden voor Nw-Guinea.
Daarom zorgen Wim en ik dat er een kindvia de Stichting Papoeajeugd naar schoolnaar het Voortgezet Onderwijs in Nw- Guinea kan gaan.
Zo hebben we ook multiculturele kippen. We hebben indertijd een prachtig stelletje Cochins gekregen van Henk en Anneke. Helaas zijn die door een loslopende hond te grazen genomen. Hendrik de haan had zijn hennetjes tot het laatste verdedigd. Ik word nog misselijk als ik er aan denk! Allemaal in de rug gepakt en doodgebeten. Dat was onze eerste tegenslag op dierengebied dan. Zulke natuur bedoelden we niet toen we hier gingen wonen.
Maar er kwamen nieuwe Willen jullie een paar kippetjes en .wij hebben een hele mooie haan over, een Flaverol. Dat was inderdaad een mooie, met pluimpjes aan de kop. En zo begon het. Buurman Jans had ook nog een paar krielkipjes in de aanbieding. En nu hebben we dus een multicultureel kippenbestand. De Flaverol, Herman, is niet meer. Nu hebben we Rieks, een haan met allemaal veren aan zn poten, een lieverd. Eén van de krielkipjes loopt nu trots rond met 8 kuikens van Rieksie en andere hennen. Eigenlijk zijn het haar pleegkinderen, maar ze waakt over ze. Kom niet te dicht bij!
Ik ben benieuwd of ze ook pluumpjes aan de kop krijgen èn veren aan de poten.
De restvan de dag brachten we door in Harlingen. Franeker was al een mooi oud stadje,maar Harlingen was net zo mooi, alleen iets ruimer. Hoeveel galeries we hier bezocht hebben .ik ben de tel kwijt! Galerie De Vis sprong er kwalitatief boven uit, maar ook qua prijzen. Ik hoorde ,dat een groot koeien schilderij 7000 euro kostte en één iets kleinere 5000. Ha! Maar dan heb je wel wat!
Er was 1 winkel/ galerie die veel voor kinderen had, Galerie Oker. Dit was een galerie, waar je tenminste nog iets leuks kon kopen zonder het thuisfront te kort te doen! Ria duwde me aan en zei:Dit is een winkel voor jouw boekjes! Dat bracht me op een idee. Ik naar Marleen, die hier de scepter zwaait en vertelde over mijn boekjes.
Afgesproken is dat ik haar informatie mail en in september wanneer ik met Diny naar Vlieland ga, de boekjes kom brengen Heb je al geboekt, Dien? Ik denk dat ik haar al eerder boekjes opstuur!
Bedankt Ria!
Rias schilderij dat in De Voorhofhangt heeft ze verkocht. Het is een groot doek met strand en zee en een kind op een schommel die naar de zee toe beweegt. Heel mooi! Wanneer je de trap vanuit de kerkzaal naar beneden neemt, valt hij gelijk op door actie èn ingetogenheid.Als je daar sommige van de kunstwerkenuit de galerieën mee vergelijkt!!
Moe maar voldaan streken we aan het eind van de middag neer in een gezellig eetcafé en hebben héééérlijk gegeten, met ijs toe uiteraard.
Harlingen was wonderful! Ook geintersseerd in Schilderen, Puur Natuur, Kinderprentenboekjes, Nieuws-- www.hettysite.nl
Op 30 juni was onze galeriedag gepland. Ellen Kroeze organiseert dat ieder jaar voor haar cursisten. Franeker en Harlingen staan op het programma. Om 10 voor 11 staan we bij Douwe Elias voor de deur, waar een schamel briefje is opgeplakt: Probeer om kwart over 11 weer terug te zijn. Helemaal niet erg ..we hadden net een gezellig caféetje ontdekt aan de overkant.
Maar dan zijn we er helemaal klaar voor!Douwe kwam net uit de kerk voor een begrafenis en moest even omschakelen. Dan is hij er helemaal voor ons. Hij vertelde over zijn jeugd .Zijn vader werkte op een BLO-school, had ook aanleg voor kunst. Veel van deze kinderen heeft hij geschilderd, sommigen ontroerend mooi.
Hij ging naar de Minerva acadamie in Groningen, waar hij echt het vak geleerd heeft. Hij schildert realistisch met een losse toets. Hij mocht na die academietijd gebruik maken van de B.K.R. regeling, wat hem gelegenheid gaf om volledig door te gaan met schilderen. Je kreeg dan geld voor verf en doeken en later kochten ze weer werk van je. Op de academie werd onder elkaar steeds gezegd, dat je een vriendin moest zien te krijgen met een baan. Dan had je in elk geval brood op de plank.
Dat lukte hem wonderwel. Zijn vriendin werd zijn vrouw en op veel doeken in zijn galerie is ze te zien als een mooie rossige schone. Later mochten we mee, naar zijn pakhuis/ woning/atelieren zagen daar zijn vrouw , hoewel nu grijs, maar nog steeds dezelfde. Hij heeft ontroerend veel van zichzelf laten zien. Zijn woonkamer/ atelier was op de 3e verdieping en we moesten allemaal door een opengeklapt luik voor we zijn werkplek met mooie lichtval èn uitzicht konden bewonderen. Later terug in zijn galerie vertelde hij over zijn werk nu. Hij had de Majesteit mogen schilderen in opdracht van de Provincie Friesland voor het Provincie huis in Leeuwarden. De avond voor hij op Huis ten Bosch verwacht werd, had haar hofdame nog gebeld. De majesteit vroeg of ze iets opens of geslotens aan moest doen. En toen hij er al was en zat te wachten kwam de hofdame met 5 japonnen aanzetten om uit te kiezen .. Toch ook een gewone vrouw .k Weet niet wat ik aan moet doen ..."
Ook bewonderden we een enorm doek waar hij met 2 andere kunstenaars aan gewerkt heeft.Hij had daarbij een grapje uitgehaald door de naam Anita op een surveillerende helicopter te schilderen. Anita is een collega die hem en zijn opdrachten met argusogen volgt. Nu is hij bezig met een doek van wel 6x4 m ,waar hij een beroemde winkelstraat in Den Haag op vastlegt. Een opdracht van 25000 euro.
Het was een geweldig begin. We waren er allemaal vol van en we denken over een manier waarop we iets terug kunnen doen!
Om 10 voor 11 begint Tessa te blaffen. Ja wij hebben geen bel nodig . Ik zie iemand in een auto bij het hek en ga er naar toe. Ik denk .misschien is hij al wel aan koffie toe.Het was zon snelle mooie jongen met een mobiel aan zn oor Nee , ik moet nog even bellen!
Had ik kunnen weten nieuwe generatie . Maar koffie daar had hij even later wel zin in. Mn zenuwen waren onderdehand wat gezakt. Heb je een opdracht meegekregen? vraag ik hem. Ja, een foto maken!! Ik leg hem ( ja ...echt een mooie knul!) uit wat mijn bedoeling van een artikel in de krant is, laat hem wat zien van de beide boekjes en dan neemt hij het initiatief.Misschien bij de vijver .., opper ik nog. Nee, het gaat om jou met je pup, zegt hij. We lopen ons erf rond naar de plek bij de kota. Nee, ook niet in de zon. Hij trekt de tuintafel daar op een andere plek, zet er een stoel bij. Queeny zit nu pontificaal op de tafel en ik op de stoel erachter er een beetje naar toe hangend. Hij pakt een andere stoel er tegenover en begint te knippen. Toen Queenyde geluidjes hoorde, werd ze in één keer rustig en ging ze er helemaal voor zitten, echt een hondje van Eva. Als de foto leuk gaat worden hebben we dat mede aan Queeny te danken.
Binnen 20 minuten was hij ook al weer weg. Ik krijg de tekst van het artikel eerst nog te zien is me beloofd, want de vorige keer in De Zuidenvelder, stonden wat fouten omdat zon journalist dingen niet goed hoort of begrijpt.
Je leert zelf ook weer bij. Zo zie je maar je bent nooit te oud om te leren!
Pas zeiden we tegen André:"We hebben een krielkip met 8 kuikens, maar we weten niet waar we ze straks moeten laten want het hok wordt dan te klein"." Oh ", zei hij toen,"gewoon laten lopen. De natuur lost het vanzelf op....de buizerd, de katten, de vos....". 'Nee toch". Ik heb steeds de stille hoop gehad dat de bosjes om ons huis en het graan van de boer een goede verstopplek zou zijn voor ons moedertje met de 8 kuikens. Ik voerde ze op een plek dicht bij de broedplaats. Toch had ik ze al 2 dagen niet gezien... Zou die André toch gelijk krijgen?! Vanmorgen na de fotosessie voor de krant, Wim had de andere kippen al uit de ren gelaten, zie ik moeder krielkip met haar kroost de open plek bij de kota oversteken en de kippenren ingaan. Ja...met alle 8. Ze dook ook in de ren weer naar een hoek met struiken. Nou ja , alle hoeken daar hebben dicht struikgewas. Zonet zag ik een oude kip die er wat verfomfaaid en triestig uitzag, helemaal alleen in het zand liggen. Ja op deze manier lost de natuur het ook op.
Wil je meer weten over mijn kinderboekjes en schilderijen? www.hettysite.nl
Vanavond belde Friedel: "Is het goed dat we weer eens een kopje koffie komen drinken?" Het was een aardig tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Maar als je weer bij elkaar bent ,is het net of de tijd stilgestaan heeft. Eigenlijk moet je heel zuinig zijn op zulke contacten. Ken je dat? Dank je wel Friedel en André! Onze gezamenlijke kennismaking dateert uit de tijd dat Wim nog bij Stork in Hengelo werkte. Hij volgde een scheidsrechterscursus samen met André waar hij ook mee volleybalde. Hij zei: "Ik baal als een stekker. Ze willen dat ik een andere functie krijg bij Stork. Dan zal ik meer bureauwerk krijgen en ik vind juist de afwisseling zo leuk! Als je nog iets voor me weet!" "Wat zoek je dan", vroeg André. Om een lang verhaal kort te maken: de volgende dag gingen we samen naar Emmen voor Wim z'n sollicitatiebezoek bij Holvrieka-Ido, een fabriek die roestvrijstalen tanks produceert. Een week later had hij een nieuwe baan. Ons huis in Hengelo kwam in de zaterdagochtendkrant. Toen we thuiskwamen van het boodschappendoen, had onze Rick met een vriendje de eerste rondleiding al verricht. Datzelfde weekend was ons huis verkocht. Na de zomervakantie verhuisden we en Friedel en André vingen liefdevol Mark en Rick een paar dagen op tot we verhuisd waren. Ze waren zelf net voor die vakantie verhuisd naar Emmen. Onze relatie is altijd warm gebleven. Wanneer er gepoetst moest worden stond Friedel klaar. Bij een verhuizing kwam ze aanzetten met een pan macaroni. Lief en leed deelden we met elkaar. Ik hoop dat dat nog lang zo mag blijven. Oude liefde......roest niet!
foto: Ook een oude liefde......Rieksie met zijn dames!
Wanneer ik vroeger tegen de kinderen het woord "vroeger"gebruikte, zeiden ze steevast: "Het is niet vroeger,nu is alles anders". Vroeger gingen wij op tijd naar bed . Als we dan al eens een keer uit gingen, ging je om 8 uur en afhankelijk van de leeftijd om 9, 10 of 12 uur thuis. Bij onze jongens was ik al blij dat ik dat speciale rammeltje van de fiets hoorde om half 4 of 5 uur in het weekend. En je moet vooral niet zeggen dat je wakker gelegen hebt, want dat is toch wel zo oerdom. Er overkomt ze toch niets, ze kijken wel uit! Gelukkig hebben we ook veel plezier gehad met z'n allen. Nu is alles anders. Nu vragen ze vaak:"Hoe deden jullie dat vroeger?"Hoe zat dat met al die opa's en opoes van jullie"? Nu ben ik begonnen op de seniorennet.be/hetwimpel een blog met herinneringen te starten. Hetwimpel is de afkorting van Wim en Hetty.Toen we trouwden werd die afkorting ingevoerd door de familie. Het wordt nog ingewikkelder, want sinds 14 dagen heb ik ook een eigen website: www.hettysite.nl Het leek me leuk om mijn schilderijen op een site te kunnen laten zien. Ook ben ik de laatste jaren bezig met het schrijven en illustreren van kinderprentenboekjes en omdat geen uitgever bereid is om ze uit te geven ben ik dat in eigen beheer gaan doen. Over 2 weken komen ze uit!! "IK BEN MONIËK", een kattenboekje met echt kattenbelletje( vanaf 3 jr) , waarin onze eigen kat vertelt èn "IK BEN SCOTTY", waarin 1 van onze pups vertelt over alles wat hij meemaakte tot hij bij zijn nieuwe baasje gewend was. En verder wat er nog meer voor nieuws te melden is.
Nieuwsgierig geworden? Kortweg: hartelijk welkom op: blog.seniorennet.be/wimhetty en ook op www.hettysite.nl
b]Eindelijk kunnen we weer eens er op uit met onze caravan. Nou ja.. kunnen wel, maar het is wel een geregel wanneer je dieren hebt. Tessa en Scott gaan voor het eerst beiden mee. Mark zal zaterdag overdag de dieren controleren: katten, kippen, schapen en de beide veulens. Buurman Jans houdt die beide ponyveulens verder in de gaten. Rick komt zaterdagmiddag en is de oppas voor de rest van het weekend. Maandag morgen brengt Mark Queeny. Ja die gaat dan de hele morgen in de bench. En dan ....op weg naar onze vertrouwde Camping "De Boomgaard", waar altijd een plekje voor ons is. Tessa moet wel wat wennen, maar wil prima aangelijnd liggen.Erg fijn om elkaar weer te spreken. En er wordt wat afgepraat, gewoon in je eigen moedertaal het Achterhoeks. De omgeving met zijn coulissen is fantastisch. We hebben onze oude tante Jo bezocht. Ze ziet bijna niets meer en was net aan het luisteren naar een luisterboek van de blindenbibliotheek in Ermelo." Spannend hoor!", zei ze. 93 is ze nu en in januari dachten we dat ze aan haar eindje was gekomen. Maar nee, ze is er nog. En het is altijd weer bijzonder om even met haar van gedachten te wisselen. Eens had ze de dominee op bezoek en vroeg ze "Dominee, geleuf iej in dreumen...dat ze ook een betekenis kont hebben. "Hoezo", vroeg de dominee."Nou, mien zuster Dina dreumen veurdat ze wegging naor eur nieje baan in Hilversum, dat ze doodging, mor dat ze eerst nog een feestje had. En dat kwam helemaol uut. Ze werd wegebrach deur mien breur Hendrik Jan op de motor en toen ze effen stoppen um te kieken of ze goed waren, werd Dina deur een vremde vrachtwagen angerejen en oaverleed ze een dag later". De dag drveur had ze een feestje ehad van de meisjesvereniging. De dominee was even stil en vertelde haar het volgende :"Ik droomde eens van een hele mooie vlinder , prachtig mooi. En opeens begonnen daar stukjes af te rafelen tot er niets meer van over was. Korte tijd later wilde ik als zendeling naar een ontwikkelingsland, want dat was altijd al mijn droom, maar mijn vrouw wilde niet. Het liep op een scheiding uit en ik bleef achter met 3 kleine kinderen. Toen dacht ik aan mijn vlinderdroom." Deze dominee is later weer getrouwd en toch weer heel gelukkig geworden.( maar geen zendeling) Dit gesprek hadden we kortgeleden nog met haar. Hendrik Jan was mijn vader, die later ook verongelukt is.
Met Hemelvaart en Pinksteren was het volle bak op Camping "De Boomgaard", hoorden we. Het melkveebedrijf en camping is nu ontdekt. En mond op mond reclame is heel belangrijk. Het was ook volle bak bij de melkstal waar 2x per dag gemolken wordt en waar de melk gekoeld opgeslagen wordt en om de andere dag door de melkwagen opgehaald wordt. Er was 1 jongetje dat alles niet goed kon zien door de drukte, maar dat wel belangstellend was. Johan vroeg: "Wil jij ook wel een keer komen meehelpen".Hij knikte wat verlegen. "Kom dan morgen om 6 uur maar" Hij was er om 6 uur en kreeg aparte uitleg en mocht een beetje meehelpen. Toen ze klaar waren zei Johan: "Haal bij mama maar eens een groot glas op, dan krijg jij daar echte melk van de koe in." Hij rende vlug weg en kwam even later met een glas aanzetten...... Hij had nog nooit zulke lekkere melk gehad! Deze herfst komen ze weer een weekje. Samen met Johan en Joke en de fam. Netten uit Brabant vierden we een afscheidsfeestje. Ze hadden hier nu 3 maanden gestaan. Toen de tongetjes wat losser werden aan het eind van de avond kwam de vraag: "Weet je wel hoe een schoonmoeder in China heet?" Nou....nee.... "Tai Kreng"
Vanmorgen stond er een berichtje in de krant dat in een Meppeler woonwijk een kudde Schoonebeker schapen het gras kort houdt en dat dat heel goed bevalt. Er stond ook een foto bij van....... een dikke vierkante Texelaar, ergens uit de voorraad geplukt denk ik. Verslijten ze ons Noorderlingen dan voor zó dom. Tja... en ik kon het niet laten . Ik belde Miniman van de krant, die in kleine artikeltjes de boel weer rechtzet. " Hoe zien Schoonebekers er dan uit", vroeg hij. Ik heb hem het verschil tussen een Texelaar en een Schoonebeker proberen duidelijk te maken. En..... de krielkip verschuilt zich nog steeds overdag langs en in het koren van de boer, hoewel ik het idee heb dat ze ook wel van het voer eet dat ik in de buurt gezet heb. 's Avonds zit ze met haar kuikens weer op het nest achter de wal. Wel zo veilig met katten en een heel nieuwsgierige Queeny in de buurt.
Daar gingen we dan met de laatste lading lammeren. Ze gedroegen zich perfect.Thuis werden eerst Beertje en Witje naar de stal gebracht en de drie Groninger rammen in het hok naast de open haard. Dit was wel even wennen voor ze ...die fles. Maar ook dit was geweldig om voor te zorgen. Alleen bij Witje begonnen de rare plekken die ze op de neus had zich uit te breiden. Die zal toch geen bekschurft hebben( zere bekjes). Toen de man uit Erica zich weer meldde met nieuwe lammeren gaf hij toe dat hij dat bij zijn schapen ook had. Daarom hadden we zijn stal natuurlijk niet gezien! Het is op zich geen ramp, want het geneest met een paar weken wel, maar het is zo besmettelijk dat de andere lammeren het gegarandeerd ook krijgen. Ja dus allemaal, behalve Beertje. Het is zo besmettelijk dat Wim en ik het ook aan onze vingers kregen.Onze huisarts had het nog nooit gezien. De boel werd op kweek gezet: de ziekte van Orff heet het dus.Een paar lammeren begonnen wat te rochelen, de dierenarts schreef een homeopatisch middel tegen bronchitis voor. De volgende dag lag één van de Staphorstes dood in het hok, toch waarschijnlijk longontsteking. Wim haalde toen gauw een antibioticum voor Beertje, die ook al slapjes werd. Dat hielp gelukkig. Weer een dag later lag Witje dood in het hok met een opgezette buik. Darmwenteling? De Groninger rammetjes hadden onderde hand ook de zere bekjes opgelopen, niet erg gelukkig. En de kleinste die het de eerste paar dagen nog zo goed deed wilde of kon niet genoeg drinken. Ik kon wel janken. Hoe we ons best ook deden er ging maar een klein beetje iedere keer in. Hij verzwakte en ik had hem op een gegeven moment al in een doos gelegd , eigenlijk om dood te gaan . Ik kom een half uur later weer kijken ...en staat hij er weer gewoon naast.Toch maar weer het flesje enz. Het was verdrietig maar ook een bevrijding toen hij op een morgen dood in de stal lag. Volgens Corrie had hij waarschijnlijk een geboorteafwijking. Zo zie je maar weer: Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn voor een hobbyboertje! De 4 die we nu nog hebben doen het gelukkig goed. Beertje wringt zich als hij het kan redden door het gaas of glipt naar buiten als je het hek opent en volgt me nog steeds overal op de voet tot in de keuken. Hij blijft speciaal!
Eén afslag links verder ligt de boerderij van de fam. Knol. Wat een belevenis is het op een schapenboerderij te zijn in de lammertijd! De klei is vergeten.We worden meegenomen om de boerderij te bekijken. Een stagiaire komt aanlopen met in ieder hand een lam aan één poot vastgehouden. Een blatende moeder er achteraan. Het is topdrukte in deze tijd wanneer duizenden schapen in korte tijd moeten lammeren. De hele schuur zit vol lammerhokken met moeders en lammeren. Alle drie- en vierlingen worden nadat ze de biest hebben gehad weggehaald bij de moeder en in een apart hok gezet. Daar zie je weer 2 stagiaires druk bezig de lammeren aan een speen te wennen net zo lang tot ze het kunnen. Ze zitten gewoon het kopje van het lam net zo lang aan de speen te houden tot het in de gaten heeft: Hé, dat is lekker voor mij. Dan krijgen ze een rode streep op de kop en gaan ze in een volgend hok met lammeren die zelf al kunnen drinken aan de lammerenbar, een ingenieus systeem, bedacht om tegelijkertijd de melk ook warm te houden. De mannen hebben om de beurt nachtdienst, want een schaap houdt net als de mens geen rekening met werktijden om baby's te krijgen. Ook de kinderen betrekken ze al vroeg bij hetbedrijf. Sieko is in de weer met een spreekbeurt over bordercollies en Nienke maakt heel mooie tekeningen over de schapen. Voor een klein bedrag kun je bij de meeste boeren ook fleslammeren ophalen. Wij kregen ze zo mee, met oornummers en vervoersbewijzen en al. Anders mag je ze niet eens vervoeren. Na de koffie en een hernieuwde kennismaking met de fam. Knol en Gast en heel veel indrukken later gaan we met 3 fleslammeren weer op huis aan.Met dank!
Beertje is er één van een drieling. Hij was al wel een week oud, maar had te weinig voeding meegekregen. En de eigenaar had geen tijd voor dat gepampel met flesjes. Hij bleek gelukkig erg levendig, maar klein en kogeltjerond. Ze hebben nog even met z'n vieren in het hok naast de open haard gebivakkeerd. Het werd een beetje vol daar en hebben toen de Staphorsters verhuisd naar de schapenstal met een rode lamp er boven. Je kunt wel stellen: Beertje kwam, zag en overwon. Hij was aandoenlijk en vertederend. Als hij de fles zag kwam hij al naar je toe en dronk met zoveel overgave klok..klok...klok, dat we altijd weer in de lach schoten. Maar...... Corrie uit Uithuizen, waar vorig jaar een pup naar toe was gegaan, meldde zich op internet met de woorden: Wel niet in de buurt van Emmen, maar genoeg fleslammeren. Zouden we nog eens...., kunnen we gelijk eens kijken hoe een schapenboerderij in de lammertijd werkt. Ondanks de Tom tom en een vriendelijke buurvrouw( ja daar links en dan achter de 2e dijk...daar is het) kwamen we vast te zitten in de Noord-Groningse klei. Gauw de handdoeken die we voor de lammeren hadden meegenomen, onder de wielen gelegd. Ik achter het stuur, Wim duwen. Gggggggrrrrrrrr sj sj sj sj enz deden de wielen.Toen geprobeerd met de kartonnen doos, waar de lammeren in moesten... Nu Wim achter het stuur en ik duwen. ..Hè, eindelijk gelukt, maar de Groninger klei zat wel tot boven m'n knieën. De nu klei-grijze handdoeken lieten we maar achter de dijk. Echter,... de ontvangst op de boerderij maakte alles goed.
Zullen we toch nog een keer? Als Tessa pups krijgt kunnen we voorlopig toch geen kant op. Dan kunnen we het net zo goed leuk hebben met eerst een paar fleslammeren. D.w.z. ik vind het leuk en Wim heeft z'n twijfels, maar als hij er een keer voor gaat dan ook helemaal. Bij Marktplaats onder Geiten en schapen plaatste ik een klein berichtje: Hebt u een verstoten of moederloos lam, we halen het graag bij u op. De volgende morgen belde er al een mevrouw uit Staphorst met 2 verstoten lammeren van 1 dag oud. Wim bracht gauw het oude hok van het vorige nest puppies weer in orde naast de open haard en 's avonds hadden wij onze eerste fleslammeren. Het was wel een leuke ervaring om nog een echte Staphorster vrouw in klederdracht te zien. Wel zo gemakkelijk om ze eerst een paar dagen in huis te hebben ivm flesvoeding( 5 x per dag), maar ook heel gezellig. Alle kinderen uit de buurt kwamen natuurlijk kijken en even de fles vasthouden. Niet lang daarna kregen we 2 lammeren bij ons uit Erica. Alleen vreemd dat we de schapen zelf niet zagen, de lammeren zaten in een veetrailer toen we ze kwamen ophalen.Het was een witte die er wat vreemd uitzag (bleek gedeeltelijk Drents heideschaap te wezen) en..........Beertje.
Sinds twee jaar geen schapen meer!? Toen we op deze plek kwamen wonen, moesten er natuurlijk, behalve een bordercolliepup ook een paar schapen komen. Die pup dat werd Scott en zoals jullie weten hebben we die nog! Frans was de man die vroeger hier ook schapen had lopen en werd nu onze steun en toeverlaat. Onze eerste schapen kwamen, met lammeren! Flinke blauwe Tesselaars, dachten we. We noemden ze Coba en Sietje, naar onze beide moeders.Frans kocht er voor zichzelf een paar witte bij en kwam iedere dag poolshoogte nemen mèt een emmer vol brood en groenteafval. Toen de moeders echter geschoren moesten worden bleef er van Sietje maar weinig schaap over, een scharminkel. Ook Coba bleef nog maar een paar jaar en gingen we verder met de lammeren, die later weer lammerden enz. Alleen als het mis ging met het lammeren riep Frans al gauw: "Harrie bellen". Dokter Harrie kwam, het schaap werd over een baal stro gelegd , Harrie duwde een verkeerd liggend lam weer goed en haalde het er af. Hij was onze dierenarts die ons de geboorteproblemen leerde oplossen. "Laat je handen eens zien", zei hij eens toen hij weer als reddende engel opgetreden was."Daar mankeert niets aan, probeer het zelf ook maar!" En zo durfde ik steeds meer, eerst het lam terugduwen, dan het pootje goed leggen en meestal gaat het dan verder vanzelf. "s Zomers moesten we ook al heel attent zijn wanneer het vochtig en warm weer was, want als de blauwe vlieg eitjes in de schapenvacht legde had je binnen een halve dag maden die zich een weg in de huid vraten en nare wonden of erger veroorzaakten. Wanneer een schaap zich afzondert en steeds naar achteren reikt kun je er van op aan dat er iets aan de hand is . Dan maakten we de gieter met een speciaal mengsel klaar, gaven het schaap een douche hiermee... en de maden krioelden er uit en binnen de kortste keren waren ze dood. Door al die zorg , maar vooral door alle regelgeving...oormerken, bedrijfs nummer enz waren we als schapenboertjes gestopt. Tot dit voorjaar........ik kon het niet laten..........( wordt vervolgd)
"Kijk maar uit voor de grote visser", zei Bernd Schulte, onze hovenier die ons bij wat grotere karweien altijd met raad en daad terzijde staat. Hij had naast veel goede adviezen ook een grote vijver voor ons aangelegd mèt een mooie vlonder. De lelie bloeide al en de gele lissen. Ook hadden we al een stel goudvissen en ook een groepje goudwindes, die snel door het water schoten en twee ghost kois die er uitzagen.. ja inderdaad als een ghost. Het was net of je hun geraamte kon zien."Die windes is een goed idee"" , zei Bernd ," die zijn snel genoeg.Goudvissen zijn veel trager. Pas maar op voor" de grote visser".....Oh.... ja, de blauwe reiger! Mijn broer Henk in Lochem zei wel eens: "'t Is hier net een cafetaria veur ze, ze gaot van 't ene vieverken naor het andere". Ons vieverken is in elk geval 1,20 diep en met de lelie en andere bladeren kunnen de vissen zich aardig verschuilen. En op een dag was het zover. Iedere dag kwam de "grote visser" even langs. Als hij wat zag bewegen was hij zo weer weg. We hebben een keer een half uur doodstil naar zijn verrichtingen gekeken. Zo langzaam bouwde hij de aanval op. Tot hij met één flinke duik en één wiekslag over het water vloog, en passant een vis greep en verdween. Het was een koi. Toen hebben we toch maar een zomer draden gespannen over de vijver. Het volgende jaar telden we meer dan 200 grote en heel kleine vissen en hebben we de draden weer weggehaald. Hij mag af en toe weer komen. Bij het voeren van de vissen is ons Loedertje, één van de katten, ook altijd paraat.Ze zit dan in een hoekje naar het gekrioel te kijken. Soms vinden we later een aangevreten goudvis in de tuin of zien we haar er net vandoor gaan met een vis in de bek. Nou ja.... grote of kleine visser.......
Multicultureel
Harlingen, here we come.
Vanavond belde Friedel: "Is het goed dat we weer eens een kopje koffie komen drinken?" Het was een aardig tijdje geleden dat we elkaar gezien hadden. Maar als je weer bij elkaar bent ,is het net of de tijd stilgestaan heeft.
Wanneer ik vroeger tegen de kinderen het woord "vroeger"gebruikte, zeiden ze steevast: "Het is niet vroeger,nu is alles anders". Vroeger gingen wij op tijd naar bed . Als we dan al eens een keer uit gingen, ging je om 8 uur en afhankelijk van de leeftijd om 9, 10 of 12 uur thuis.
b]Eindelijk kunnen we weer eens er op uit met onze caravan. Nou ja.. kunnen wel, maar het is wel een geregel wanneer je dieren hebt. Tessa en Scott gaan voor het eerst beiden mee. Mark zal zaterdag overdag de dieren controleren: katten, kippen, schapen en de beide veulens. Buurman Jans houdt die beide ponyveulens verder in de gaten.
Met Hemelvaart en Pinksteren was het volle bak op Camping "De Boomgaard", hoorden we. Het melkveebedrijf en camping is nu ontdekt.
Vanmorgen stond er een berichtje in de krant dat in een Meppeler woonwijk een kudde Schoonebeker schapen het gras kort houdt en dat dat heel goed bevalt. Er stond ook een foto bij van....... een dikke vierkante Texelaar, ergens uit de voorraad geplukt denk ik. Verslijten ze ons Noorderlingen dan voor zó dom. Tja... en ik kon het niet laten . Ik belde Miniman van de krant, die in kleine artikeltjes de boel weer rechtzet. " Hoe zien Schoonebekers er dan uit", vroeg hij. Ik heb hem het verschil tussen een Texelaar en een Schoonebeker proberen duidelijk te maken.
Daar gingen we dan met de laatste lading lammeren. Ze gedroegen zich perfect.Thuis werden eerst Beertje en Witje naar de stal gebracht en de drie Groninger rammen in het hok naast de open haard. Dit was wel even wennen voor ze ...die fles. Maar ook dit was geweldig om voor te zorgen. Alleen bij Witje begonnen de rare plekken die ze op de neus had zich uit te breiden. Die zal toch geen bekschurft hebben( zere bekjes). Toen de man uit Erica zich weer meldde met nieuwe lammeren gaf hij toe dat hij dat bij zijn schapen ook had. Daarom hadden we zijn stal natuurlijk niet gezien! Het is op zich geen ramp, want het geneest met een paar weken wel, maar het is zo besmettelijk dat de andere lammeren het gegarandeerd ook krijgen. Ja dus allemaal, behalve Beertje.
Eén afslag links verder ligt de boerderij van de fam. Knol. Wat een belevenis is het op een schapenboerderij te zijn in de lammertijd! De klei is vergeten.We worden meegenomen om de boerderij te bekijken. Een stagiaire komt aanlopen met in ieder hand een lam aan één poot vastgehouden. Een blatende moeder er achteraan. Het is topdrukte in deze tijd wanneer duizenden schapen in korte tijd moeten lammeren. De hele schuur zit vol lammerhokken met moeders en lammeren. Alle drie- en vierlingen worden nadat ze de biest hebben gehad weggehaald bij de moeder en in een apart hok gezet. Daar zie je weer 2 stagiaires druk bezig de lammeren aan een speen te wennen net zo lang tot ze het kunnen. Ze zitten gewoon het kopje van het lam net zo lang aan de speen te houden tot het in de gaten heeft: Hé, dat is lekker voor mij. Dan krijgen ze een rode streep op de kop en gaan ze in een volgend hok met lammeren die zelf al kunnen drinken aan de lammerenbar, een ingenieus systeem, bedacht om tegelijkertijd de melk ook warm te houden.
Beertje is er één van een drieling. Hij was al wel een week oud, maar had te weinig voeding meegekregen. En de eigenaar had geen tijd voor dat gepampel met flesjes. Hij bleek gelukkig erg levendig, maar klein en kogeltjerond. Ze hebben nog even met z'n vieren in het hok naast de open haard gebivakkeerd. Het werd een beetje vol daar en hebben toen de Staphorsters verhuisd naar de schapenstal met een rode lamp er boven.
Zullen we toch nog een keer? Als Tessa pups krijgt kunnen we voorlopig toch geen kant op. Dan kunnen we het net zo goed leuk hebben met eerst een paar fleslammeren. D.w.z. ik vind het leuk en Wim heeft z'n twijfels, maar als hij er een keer voor gaat dan
Sinds twee jaar geen schapen meer!?
"Kijk maar uit voor de grote visser", zei Bernd Schulte, onze hovenier die ons bij wat grotere karweien altijd met raad en daad terzijde staat. Hij had naast veel goede adviezen ook een grote vijver voor ons aangelegd mèt een mooie vlonder. De lelie bloeide al en de gele lissen. Ook hadden we al een stel goudvissen en ook een groepje goudwindes, die snel door het water schoten en twee ghost kois die er uitzagen.. ja inderdaad als een ghost. Het was net of je hun geraamte kon zien."Die windes is een goed idee"" , zei Bernd ," die zijn snel genoeg.Goudvissen zijn veel trager. Pas maar op voor" de grote visser".....Oh.... ja, de blauwe reiger!
