Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
06-03-2010
Spiekers met kopp'n
Het was even bijpraten op de schildersochtend. Marijke en haar vriendin Annie zijn een duo die zich de Damessamen noemen. Annie schrijft gedichten en daar creëert Marijke een schilderij bij. Of Marijke heeft een leuk schilderij gemaakt en Annie maakt er een grappig gedicht bij. Binnenkort exposeren ze bij Galerie Spieker in Assen onder de titel: Spiekers met Koppen. Zaterdag 13 maart is de opening en na afloop geven de Damessamen een optreden in muziekcafé Whispers. Daar draagt Annie haar gedichten voor en Marijke begeleidt haar op de saxofoon. Die Marijke is een vrolijke Frans, ze beleeft altijd wat. Dit keer vertelde ze dat ze bij een stel vrienden was. Die hadden wat spullen uit een erfenis gekregen. Ze lieten een fraai groot schilderij zien met een enorm krullerige lijst, de lijst nog indrukwekkender dan het schilderij zelf. Het bleek een enorm natuurlandschap te zijn. Er stonden ook drie hazen op. Hé , zei Marijke . Er zitten wel drie deuken in het doek. Wat bleek? Toen de broer van de vriend het natuurlandschap had gezien had die in een flits aangelegd en Pief paf poef dwars door het doek op de drie hazen gemikt. Het werd nadien gerepareerd, maar ja . een deukje op zon plek is niet te voorkomen. Ik vraag me wel af of die broer een jachtakte heeft of misschien moet hij eens naar de opticien.
In het gezellige keukentje van buurvrouw Wolterdien.
Buurvrouw Wielens was gisteren jarig. 84 jaar is ze geworden en nog zo fit als een hoentje. Bijna al haar kinderen en kleinkinderen waren present. Het huis staat vol bloemen en allerlei fruit en meer lekkere dingen. Ze is vanmiddag in de stoel even in slaap gevallen na alle drukte. Volgend jaor als ik het beleaven mag gao ik naor een gelegenheid waor iederene kan kommen., zei ze. Ze hef groot geliek. Wij zijn vanmiddag even geweest om haar geluk te wensen. Het wegenbouwbedrijf die er zon puinhoop van had gemaakt bij hen voor de deur heeft er een vrachtwagen geel zand opgebracht en nu kunnen ze in elk geval weer bij huis komen met de auto. Gisteren was het steeds afwachten hoe de visite er door kwam. "Ja ja... den is t'r deur... nee den zit vaste... effen gas geven... hè hè... "enz. Jans heeft opnieuw een paar keer moeten uitrukken met de trekker. Maar nu is buurman Jans weer gerustgesteld. De opzichter is ook bij ons geweest om te bespreken hoe hij onze weg weer wil herstellen straks. Er komt nieuw puin op. Buurman Alle die aan de Bargerweg woont gaat deze week zijn auto bij ons op het erf zetten, terwijl ze de persleiding daar gaan ingraven. Zo is er ook wanneer je in het buitengebied woont nog heel wat te beleven .
In de Bauernstube bij Ramsau hing dit wandkleedje met de tekst die we maar even in ere houden.
En dan .? Dat is even omschakelen. Na een voorspoedige reis, nee niet via München maar via Regensburg komen we steeds noordelijker en begint het regenachtige weer. Om 4 uur zijn we weer op onze thuisbasis. We weten niet wat we zien. Mark had ons al enigszins voorbereid met een fotootje van de pomp voor de nieuwe persleiding van onze toekomstige aansluiting op de riolering, maar als we de puinhoop op ons Schoolpad zien moeten we toch even met onze ogen knipperen. Het is één blubberbende geworden en dat terwijl de gemeente dat pad 10 jaar geleden met een vracht grint zo mooi had opgeknapt. De man van de kraan had een brede graafmachine gebruikt om de dunne persleiding in te graven. Maar bij ons is het nog heilig vergeleken met het stuk Schoolpad bij Wielens en de Bargerweg bij Alle en Anja. We zijn amper thuis of een briesende Jans staat al bij ons in de keuken. Wie-j kunt gien kante meer op. Wat mot r gebeuren as één van deze olde mensen hier naor t zeekenhoes mot. Dan mot ze wel een helikopter laoten kommen. Hij heeft al verscheidene mensen met de tractor los moeten trekken uit de blubber. Hij heeft de gemeente ook al gebeld en toen daar niemand thuis bleek voor zijn klacht belde hij de politie. Dat werd hem weer niet in dank afgenomen door het bedrijf dat dit veroorzaakt had. Terwijl hij bij ons aan de koffie zit te vertellen wordt hij weer door Geesje gebeld om opnieuw een slachtoffer uit de blubber te trekken. We wachten maar af tot morgen en zullen het bedrijf gewoon vragen om de weg in oude staat te herstellen en dan zien we wel verder. Nu eens wat positiefs. Joke is jarig.... Gefeliciteerd. Ze meldde dat ze op haar verjaardag niet hoefde te koken want Joanne en vriend Bram namen dat voor hun rekening. Dat klinkt goed. En.... de kippen zijn weer aan de leg. Er lagen zomaar 25 eitjes in het hok. We hebben meteen maar eierpannenkoeken met Schinken uit Hallein gebakken, dit alles goedgekeurd door Rick.
Bij ons uitgebreide Fruhstuck worden we op onze wenken bediend door dit meisje in plaatselijke Dirndle klederdracht.
De laatste dag het regent pijpestelen, maar niet getreurd.. we hebben tot nu toe zoveel geluk gehad met het weer. Nu gaan we Salzburg in. De wegen scheiden zich. D.w.z de mannen gaan op de culturele toer en Diny, Dirkje en ik gaan op ontdekkingsreis naar leuke shopjes. Nu we op ons gemak kunnen rondstruinen zonder mannen die op ons staan te wachten hebben we een ontspannen ochtend. Behalve de souvenir toestanden vinden we leuke winkels met alles over zeep en klederdrachten. Die dirndle jurken zijn toch erg charmant. Nee daar komen we niet mee thuis. Om 1 uur is het verzamelen bij de gouden Mozartkugel. Dirkje en Ben hebben wat drukte om de broodjes die ze vannacht bij zich willen hebben, want tegen 11 uur vanavond vertrekt de groep Wagenvoort- van Zeyts op huis aan. En een goeie kangaroe mot zörgen dat e wat in de buidel hef, volgens Dirkje. De chauffeur moet goed fit blijven en minstens eentje extra moet wakker blijven om hem bij te staan. Ik stel nog even voorzichtig voor om ook maar vast te gaan vanavond, maar Wim houdt voet bij stuk:Ik rieje niet s nachts. Vooruit dan maar. Hij heeft met de dame van het ontbijt afgesproken dat we om 6 uur al aan het Frühstück kunnen en vanavond wordt de Garmin ingesteld voor de weg terug. We plannen om over Regensburg te rijden i.p.v over Munchen i.v.m de terugtocht van alle wintersporters na de voorjaarsvakantie. We hebben alle extras al afgerekend, gaan straks nog even wandelen hier in de buurt en op tijd aan tafel zodat Ben nog even kan slapen voor hij achter het stuur kruipt. Eb is stand bye en zal af en toe het stuur overnemen. Ze zullen het niet redden om op tijd thuis te zijn om Wouter uit te zwaaien. Die heeft het aardig voor elkaar. Hij gaat naar New York voor een cultureel project in Middeleeuwse kleding. Wouter vanaf hier een heel goede reis en een prachtig weekend gewenst in die wereldstad.
Elke avond volgen we de vorderingen van de video die Ben deze week aan het opnemen is. Na het diner gaan we dus naar de cinema op kamer 123 om die vorderingen te bekijken. Regelmatig hoor je kreten als: ooo... nee toch. Dat mot d'r uut. Kiek Wim toch es..... enz. Dit is de vaste opstelling 's avonds.
Er wordt tussen de bedrijven door heel wat afgepraat. Ben is toch wel onze reisleider, erg enthousiast, die door Diny af en toe wat afgeremd wordt. Ze zijn aardig op elkaar ingespeeld. Als hij er zin in zou hebben kan hij zo als reisleider bij de NCRV aan de gang. Erg handig voor ons. Zo he-j de biebel al weer klaor liggen?, wordt hem gevraagd als s morgens aan het ontbijt de dikke gids van Oostenrijk naast zn bord ligt. Deze week kwamen er ook een paar Nederlanders uit Zuidwolde in ons hotel. Ze wilden een paar dagen skiën. Dirkje vermoedde meteen dat ze wel van boerenafkomst konden zijn. Hoe? Ze had op hun handen gelet stevige werkhanden. En warempel na een gesprekje bleken ze een kippenhouderij te hebben. Natuurlijk kwam ook de band Boh Foi Toch aan de orde en hun muziek en stukjes met Achterhoekse verhalen. Eén ervan gaat over een boerderij in de Achterhoek ergens in de vorige eeuw. De boerin heeft een geweldige omvang. Zee had zon flink achterwerk dat zee niet goed in t gat van de holten planke van t huusken op de deale passen. Daor zat eur man niet met en den pakken de zage en maken t gat gewoon wat groter. Maor toen was t gat weer te groot veur zien achterste. Daor had e ok al gauw wat veur bedach. As e hoge nood had pakken hee met de pook een metalen ring van t fenuus en leggen dee eerst op dat te grote gat. Klaor! Töt e op een keer wel heel neudig mos en met een vaartjen de kökken in kwam, de pook grep èn de ring van t fenuus en dee op de holten planke van t huusken smet en opgelucht zien ongeduldige gat dr op kwakken. Hee had allenig neet in de gaten dat dat ding nog heite was en schot schreeuwend weer aoverende. De glujentige ring sissen um in de konte. Noe had den ring een jaortal dr in staon van 1874 en toe hee met zien verbrande achterste bie-j de dokter ankwam bekek den et zaakjen es goed en toen nog es . Toen schudden hee de kop en zei: Nee daor kan ik niks meer an doen.. das een olde kwaole.
Het is intussen al donderdag en vanmorgen tijdens ons ontbijt regent het. Toch zou het kunnen opknappen en we wagen het er op om naar het Dachsteingebergte te gaan. Op onze eerste dag hier hoog boven op de Unterberg kregen we veel leuke tips van een dame hier uit de buurt en het bezoeken aan de Dachstein en wel aan de zuidkant was er een van. Het is een wondermooi dal en we rijden naar Ramsau. In een originele Bauernstube afkomstig uit Salzburg is het best vertoeven bij een kop koffie. We sluiten meteen vriendschap met de oude huishond die zijn lievelingsplekje wegens de warme lucht op die plek niet wil verlaten. Het is intussen stralend weer geworden en Ben stelt voor om te kijken of we naar boven kunnen op de Dachstein, eerst via een tolweg en dan met de kabelbaan. Maar . Terwijl we die kant op rijden komen we door zon mooie omgeving met veel ski- en wandelmogelijkheden dat de auto van Ben en Diny voor ons ineens in de remmen gaat en Dirkje en Diny komen overleggen wat wij willen hier blijven in die prachtige zonnige witte omgeving om te wandelen of hogerop. Wij willen hier ook best blijven. Dus een parkeerplaats gezocht, stokken mee en aan de wandel.
Dirkje controleert de open haard.... elektrisch dus!
Ben sluit vriendschap met de oude huishond
Lekker in de zon ... Dirkje zelfs onder een dekentje. Wat een verzorging!
De ober was zo vriendelijk om aan te bieden om een foto van ons alle 6 te maken
Als we eens wat slechter ter been zijn gaan we ons laten vervoeren met deze slee
Bij het lopen in de sneeuw zijn stokken geen overbodige luxe. Wim loopt ze hier in. De eerste paar dagen had Eb er een aan hem afgestaan. Ben had genoeg aan de poot van z'n videoapparaat. Elke avond na het diner is het videoavond bij Ben en Diny op de kamer. We zitten zij aan zij met z'n drieen op het bed en de rest op een stoel. Dirkje ligt het liefste languit op haar buik naar de nieuwste capriolen van dit stelletje vakantiegangers te kijken. Ben weet de momenten wel te vinden. Dat wordt nog een aardig dvd-tje.
Bij de andere hut aan de Strammer Max en de Suppe. De serveerster in Beierse Dirndl bediende ons. Hier staat ze lekker met haar rug tegen de tegelkachel geleund, die een heerlijke warmte af geeft.
Wim heeft het voor elkaar. Hij heeft ook stokken ontdekt in Berchtesgarden en is meteen van plan om die ook thuis te gebruiken. Onze ober komt ook uit dat gedeelte van Duitsland en heeft op de mogelijkheden van de streek gewezen. Tot ons groot plezier konden wij dames even heerlijk rondkijken in al die gezellige winkels in dit leuke stadje. We hadden afgesproken bij de bron op de Marktplatz. Natuurlijk waren de mannen eerder terug van hun wandeling dan wij uitgewinkeld waren. Ze hadden intussen ook de plaatselijke kerk bezocht en kaarsjes gebrand als aandenken aan onze overleden voorouders èn voor een behouden terugreis. Noe mo-j natuurlijk neet roekeloos gaon riejen , merkte Dirkje fijntjes op. "Wie-j hebt wel een eigen verantwoording." En zo is het. Ben had een mooie Winterwanderweg gevonden op de kaart. Na de koffie bij de ene hut en de Strammer Max en Goulash- èn Nudelsuppe bij een andere zou dat gebeuren, maar helaas . de Wanderweg was afgesloten en niet onderhouden. Nog even Berchtesgaden in dan maar en samen aan een drankje bij thuiskomst in het hotel. Ik weet ook al wat we vanavond eten: Kartoffelsuppe, daarna Junkerschnitzel met Petersilienkartoffeln òf Putengeschnitzeltes mit Reis und Mediterrane Gemüse. En Schokolade Mousse toe. Hier worden de gerechten heel mager en met veel kruiden bereid. Tot nu toe was het allemaal heel lekker. Bis Morgen und viel Spass.
Berchtesgaden met de berg waarop het Adlersnest van Hitler ooit was. Nu in elk geval een prachtige plek in Beieren
Den breg heel wat op an old iezer, meende Eb toen hij deze achterdeur van hotel Kaiserhof zag. Vandaag is Salzburg aan de beurt. Hoewel ons plan om vandaag niet ver te lopen niet helemaal uitkwam, ging dat me veel beter af. Het Ie-j mot gewoon een betjen deurzetten van Diny wierp zijn vruchten af. We beklommen de burcht hoog op een rots en maakten daarboven een prachtige wandeling en genoten opnieuw van de zon. We daalden via een lange trap weer af naar beneden en zochten de Altstadt op. Een lekkere Goulashsuppe gaf ons nieuwe krachten om de stad te verkennen. Die oude stad is niet zo groot, maar sfeervol, niet zozeer de gebouwen maar de versierselen. Diny, Dirkje en ik kregen de gelegenheid om even de winkeltjes in te gaan, typische souvenirs als Mozart Kugeln en dergelijke. Dat was het niet echt. We zochten de mannen weer op. Wim was al ongeduldig geworden van het slenteren, ze hebben een plekje gezocht om op hun vrouwen te wachten. Het dal bij Berchtesgaden vonden we laatst zo mooi dat we dat nog eens doorrijden om te kijken of we er deze week nog eens een dag door kunnen brengen en dan is het tijd om aan onze stamtafel wat te drinken. Overal word je met Grüss Gott gegroet waarna Ben vertelt over de Achterhoeker die met zijn Drika voor het eerst in Oostenrijk was waar ze natuurlijk ook zon bergwandelingetje gingen maken. Ze waren al aardig hoog en Drika pufte al behoorlijk. Ze waren al een paar Duitsers tegen gekomen die hen groetten met Gutentag" en zij groetten terug toen ze een Oostenrijker tegenkwamen die kwiek naar beneden kwam stappen. Ze groetten de man met:goeiendagen kregen zijn groet Grüss Gott terug. O foi Bearnd, zei Drika Mow nog zo hoge? Iedereen gegroet vanuit Anif! Grüss Gott...!
De ochtend begint bij een geweldig ontbijt met de discussie over ons plan van de dag. Ben stelt Salzburg voor met een aantal bezienswaardigheden, maar Diny herinnert zich hun mooie herfstvakantie in Bad Gastein waar we een heel mooie wandeling zouden kunnen maken. Het zal vandaag weer mooi weer worden. Dirkje als politica is vooral geïnteresseerd in de argumenten van beiden. Het maakte ons niet uit, alles is immers nieuw voor ons. Diny wint. Dus op naar Bad Gastein. We beginnen met een koffiepauze in het hotel waar ze toen geweest waren, allemaal oude chique uit de tijd van keizer Wilhelm 1 en Franz Joseph en Sissie. Even wanen we ons in die glorietijd. Daarna gaat het langzaam berg op naar Hotel Der Grünen Baum, ook een nostalgische plek, waar we aan de speciale soep gaan. We krijgen spontaan zelfs nog een paar keer opgeschept van deze heerlijke specialiteit van Der Grünen Baum en met een Gruss von Osterreich an Holland vertrekken we voor de laatste etappe. Ik heb het eigenlijk al gehad, maar Diny weet me opnieuw over te halen en we gaan op stap. Adembenemende uitzichten zijn ons deel als beloning. Het blijkt toch wat verder dan Ben en Diny gedacht hadden. Ben en Wim halen de auto op en de Damen en Eb als onze begeleider wachten hen opgelucht op. We hebben nu nog net een half uur om ons voor te bereiden op ons diner. Wim neemt een douche en ik kies voor een berichtje aan jullie allemaal. Dag!
Na de afdaling per kabelbaan waarbij Wim en Ben voorin staan te genieten van de indrukwekkende diepte rijden we samen naar Berchtesgaden waar Hitler ooit zijn domein had en vinden bij een kerkje een mooi plekje in de zon. Dankzij de factor 50 van Dirkje hangen er straks in elk geval de vellen niet bij
Diny en Dirkje rusten even uit en genieten van het zonnetje.
Hakken in de snee.. hakken in de snee Wim en Ben lopen voor ons en geven aanwijzingen. Vanmorgen zijn we na ons uitgebreid Oostenrijks ontbijtje met de kabelbaan naar boven gegaan en daar wachtte ons een prachtig uitzicht. Ik moest me natuurlijk wel weer even vermannen. Ik heb het niet zo op die dingen. Ik moest steeds denken aan Esther die ooit eens als geruststelling zei:Als we gaan dan gaan we met zn allen. De baan overbrugde wel een hoogte van bijna 1800 meter. Toen kwam de volgende uitdaging. Ik had uit voorzorg al nordic walking stokken gekocht en dat was geen overbodige luxe. Je staat te kijken hoe die Oostenrijkers hier de berg op en af lopen om bij het begin van de zwarte skipiste te komen. Niks geen skischooltjes hier. De zwarte piste is de zwaarste, alleen voor gevorderden. Kleine kinderen sjeesden zo de steile helling af met ouders of zelfs grootouders in hun spoor. Wij hielden het op wandelen. Toen ik na de eerste berg klim en afdaling te voet weer zon berg voor me zag zei ik meteen al:Dat ga ik niet doen jullie gaan je gang maar. Maar Diny en Dirkje haalden me over met:Als wij het kunnen kun jij het ook. Ach en toen wilde ik me niet laten kennen en stapje voor stapje ging het in de sneeuw berg op en berg af. Zweten meneertje, maar zo hadden we eenmaal teruggekomen bij de berghut wel de cappuccino met Apfelstrudel mit Vanillesohse verdiend
Onze mannen genieten van het uitzicht vanaf de Unterberg
Hakken in de snee...
Het is zondag en in plaats van kerkbezoek lopen we hier in de prachtige witbesneeuwde bergen. Op dit plekje werd een man in 1980 door een lawinw verrast en op dit gedenkteken staat de passende tekst: Ihr glaubt der Jager sei ein Sunder weil selten er zum Kirche geht Im grunen Wald ein Blick zur Himmel ist besser als ein falsch Gebet
Gistermiddag vroegen we aan onze waard of er nog meer Hollands gasten kwamen. "Nur Hollander", zei hij. En zo was het, allemaal op doorreis naar de Alpen. Nu weten we ook wat file is.. nou ja Stau dan. Vroeg opgestaan vanmorgen om op tijd Munchen voorbij te zijn. Dat ging met horten en stoten, maar de ellende zat in de staart minstens 25 km Stau. Nu weten ook wij in het noorden van Nederland hoe zoiets voelt. Met Diny had ik telkens sms contact. Die hadden een uur vertraging door de file al in Nederland vanwege bouwwerkzaamheden aan de weg en natuurlijk al die gezinnen die op weg gingen naar de wintersport. Ze deden een kloek besluit door niet via Munchen te gaan maar de route via Nurnberg en Regensburg naar Salzburg. Zo gebeurde het dat we slechts een uur voor hen arriveerden bij Hotel Kaiserhof in Anif, net onder Salzburg. We hebben er gelijk maar een op gedronken samen met Eb, Dirkje, Ben en Diny en nu heeft iedereen zich teruggetrokken op zijn echt Oostenrijkse kamer in dit mooie oude hotel met veel houtsnijwerk. Je moet er even wat voor over hebben, maar dan heb je ook wat. Vanavond om half 7 gaan we aan onze vaste tafel aan het diner en ik zal het advies van dokter Muilwijk in gedachten houden... geen dikke schnitzels en geen mayonaise. Die galsteen heeft ook even vakantie... toch?
Ik moest echt even aan Mark denken toen ik de grote bulten hout zag liggen bij het laatste wegrestaurant. Mark zou er jaloers op worden. Die is steeds op jacht naar voordelig hout voor z'n beide houtkachels. Vooral die in hun woonkeuken slurpt nogal wat op. Er is hier flink gekapt en gesnoeid. Het was dat we een overnachting geboekt hadden anders waren we doorgereden. Het ging allemaal zo voorspoedig. Wim heeft zelfs zijn voordeligste snelheid aangehouden, anders waren we hier veel te vroeg in Schlusselfeld. Komen we bij het Hotel Gasthof dat de Tom tom ons wees... moesten we tot 4 uur wachten voor we er in konden..! Na een wandelingetje door het ontzettend saaie plaatsje deed Wim z'n middagdutje in de auto en ik begon aan m'n boek. Om 4 uur konden we naar binnen en werden uiterst vriendelijk ontvangen. Maar... de receptioniste kon onze naam niet vinden. Toen ik haar het reserveringsformulier liet zien was het:"Schade Schade, sie haben gebucht bei Herderich."Had de Tom Tom ons langs ons hotel een eindje verderop gestuurd. Maar nu zitten we dan goed. Op het laatste moment had ik de laptop nog meegenomen en achter de voorstoelen geschoven... je weet ja nooit...? Wim had nog zo gezegd:"Laot dat ding noe maor es thuus.. dan kick ie-j es een betjen af." Maar ik kon het niet laten... al was het alleen maar om wat ervaringen op te schrijven. En warempel... gibts Frei Internet in Gasthof Herderich. Kan niet meer stuk. Wim heeft snel een grote pils opgehaald aan de bar en zit nu als een vorst op bed met een boek voor zich en een glas in de hand. Z'n vakantie is begonnen. Het weer voor de komende dagen ziet er niet best uit... regenachtig volgens onze hotelier. We zien wel.
Diny als je dit op de valreep nog even leest: neem je een paar extra handschoenen voor me mee? Die ben ik nl vergeten.
Wanneer je aanleg voor een verhoogde bloeddruk hebt moet je dus geen drop eten. Dat heb je wel eens, koop je een zak dropoch toch ook lekker voor de kinderenen een week later is die toch ineens leeg. Daarna begon het spektakel in het ziekenhuis en bleek die hoge bloeddruk, nagemeten bij de huisarts nog veel te hoog. Nog drie metingen met een paar dagen er tussen en wat schetst mijn verbazing? De bloeddruk zakte tot acceptabel niveau. Ineens dacht ik aan die hoestballen.. , die zgn. salmiakballen volgens Eva, en viel het kwartje. Ik ben gewaarschuwd. En bij deze jullie ook. Verder heb ik baat bij de adviezen van Gera en let op wat ik eet. De klachten zijn nu minder, maar de steen gaat er straks wel uit. Maar eerst.... De voorbereidingen voor ons tochtje naar de sneeuw zijn nu in volle gang. ANWB, kaarten, winterbanden aangeschaft, sneeuwkettingen gehuurd. (volgens Wim gaan we maar één keer) Ja ik weet het voor die sneeuw hoeven we niet in de auto te gaan zitten, maar volgens de Wagenvoortjes is de zon en de sneeuw in Oostenrijk niet te vergelijken met hier. En wat is het nou leuker dan met een stel familie en vrienden samen op vakantie te zijn in de bergen. Ik zal nooit vergeten dat we voor onze eerste vakantie naar Italie door Oostenrijk reden en dat ik dacht: waarom blijven we niet hier? Ik wist niet dat de bergen zo mooi waren. Ik kende ze alleen van Heidi in de bergen... en een film is anders dan in het echt. Het blijft bij wandelen alleen. Ik heb zelfs nieuwe bergschoenen aangeschaft. De oude hadden geen schuld, de tussenzolen waren helemaal verpulverd. Als je zo woont zoals wij met allerlei dieren bij huis moet er nog wel het een en ander geregeld worden. Beide buren zijn standby, Rick doet een deel van de oppas en het meeste komt op Mark neer, waarvoor onze dank. Ik heb alvast Tessa voor hem op doek vereeuwigd. De volgende wordt Queeny.
Ja ja er wordt nog wel eens gemopperd op de politie. Ze maken maar bekeuringen en als je ze nodig hebt zijn ze te laat. Zwager Piet kreeg in een lang verleden van zijn commandant een berisping omdat hij zo weinig bekeuringen uitschreef. Hij had b.v. altijd fietslampjes bij zich om iemand met een kapot lampje te kunnen helpen. Hij reageerde op deze aantijging om de volgende zondag alle autos die bij de kerk verkeerd geparkeerd stonden te voorzien van een bon. Maar dat was nou ook weer niet de bedoeling van zijn commandant. Vanmorgen lees ik bij het onderdeel Miniman in het Dagblad van het Noorden het volgende en je zou er zo het kopje boven kunnen zetten: De politie is mijn beste vriend.
Emmenaar ( noem mij maar Arie) belt opgetogen met de Miniman. Nietsvermoedend trok hij er onlangs met de fiets op uit. Uren later, op de terugweg, werd hij geteisterd door Siberische weersomstandigheden. Ploeterend vervolgde de heer van middelbare leeftijd en met fysiek ongemak kampend zijn weg door de sneeuw en gladheid. Dat viel niet mee met de fiets aan de hand. Tot zijn verbazing en later tot opluchting stopt er een politiebusje. De agenten die erin zaten boden aan hem naar huis te brengen met fiets en al. Als een vorst werd hij vervolgens naar huis gereden. Dat vinden Arie en zijn echtgenote (zeg maar Geesie) nou een voorval dat wel in de krant mag. Het echtpaar heeft zich voorgenomen bij de eerstvolgende bon die in de brievenbus ploft niet te klagen!
Op de Vekabo camping De Boomgaard zie je soms leuke gasten.
Ik ken hem nog steeds het Vordens Volkslied, ooit geleerd op de School met den Bijbel in Vorden. Het zit er gewoon nog vastgebakken in.
Er ligt een vriendlijk dorpje ergens in Gelderland. Men heeft er acht kastelen als t waar omheen geplant. Wilt gij het leren kennen, ga dan eens op bezoek Naar t oude dorpje Vorden in Gelders Achterhoek.2x
En in dat oude dorpje, dat achtkastelenoord, vindt men nog veel natuurschoon dat 't mensenoog bekoort. En in zijn mooie bossen waar 't beekje rustig vliedt, daar kan men nog genieten van 't nachtegalenlied.2x
Zoekt gij een rustig plekje, ga Vorden niet voorbij. Want daar leeft men gemoed'lijk, eenvoudig en gastvrij. t Geen men u daar kan bieden, vindt g'aan geen zee of strand. Want Vorden is de Parel van ons mooi Gelderland. 2x
Ik heb het altijd een aardig lied gevonden, gewoon zoals het was èn is. Afgelopen zondag waren we dan even in Schoonloo en terwijl we daar bij de Vekabo-camping parkeerden zagen we wat folders liggen. Ik nam er een mee en daar stond warempel het Volkslied van Schoonloo- of Scheloo zoals het daar genoemd wordt- achterop. Wel even wat anders.!
Refrein: Achter op Schelo is t knollegruun bevreuren Falderalderiere, falderalderare 2x
Daor hef Jan Pieks zien dochter bij verleuren Falderal enz. En oes allerkleinste zwientie vret al earpelschellen Falderal enz. En oes allerkleinste kalfie stiet al an een poaltie. Falderal enz. En oes allerkleinste kattie vret al grote moezen. Falderal enz. En oes haantie kreijt al as een grote Falderal enz. Mien moe die zöcht de eier op de hilde. Falderal enz. Mien allerkleinste breurtie giet al hen de wichter Falderal enz. Mien allerkleinste zussie zög nog an de tette. Falderalderiere falderalderare.
Refrein.
En zo krijgen jullie ook nog wat Drents van me mee! Nou ja.. het Drents van Schelo, want in Drente verschilt het ook nog per streek.
Ingrid l. en Hellen zijn al vriendinnen vanaf de schoolbanken. Hellen heeft een tijdje in het westen gewoond, maar is weer terug in Emmen. Ze belde Ingrid op met de woorden:Ik ben er weer . En opnieuw trekken ze weer veel met elkaar op. Beiden schilderen mooi en hebben de mogelijkheid gekregen om een expositie te hebben in het Huis van de Wijn in Schoonloo. Gisteren was de opening en wij hadden een uitnodiging gekregen. Agnes had er ook zin in om te gaan kijken, want Ingrid en ook Helen schilderen beiden graag dieren. Er kwam heel wat bezoek. We moesten zelfs bij de overburen parkeren. Daar was plaats genoeg. Het bleek een Vekabo camping te zijn. Het bleek een prachtige plek om te exposeren. De Franse koeien vond ik de topper van Ingrid. Wanneer je de naam op een schilderij niet zag wist je bijna niet wie van de twee het geschilderd had. Zo lijkt hun stijl op elkaar. Ze hadden bv beiden een roodborstje geschilderd op een klein vierkant doekje. Onafhankelijk van elkaar hebben ze dezelfde kleuren gebruikt voor de achtergrond. Ik wens ze hierbij veel succes. Wil je meer van hen weten? www.vaningrid.nl en www.vanhellen.nl
De Franse koeien zijn voor mij de topper van Ingrid. Ik kon er niet goed voor staan om te fotograferen en het was daar wat donker in die hoek. Op haar website staat hij vast beter.
Elke avond volgen we de vorderingen van de video die Ben deze week aan het opnemen is. Na het diner gaan we dus naar de cinema op kamer 123 om die vorderingen te bekijken. Regelmatig hoor je kreten als: ooo... nee toch. Dat mot d'r uut. Kiek Wim toch es..... enz.
