Namens oom Bram hield Ben deze toespraak:

Geachte aanwezigen,
Bram Eggink heeft mij gevraagd vandaag enkele woorden te willen zeggen. Daar wil ik graag aan voldoen. Ik zal me eerst even voorstellen: ik heet Ben Wagenvoort. Mijn vrouw is Diny (Berendina) Eggink . Zij is een kleindochter van Johan Eggink en Berendina Jansen. Wij zijn in 1970 getrouwd. Ik heb Diny’s grootmoeder Berendina Jansen helaas nooit ontmoet; van haar kan ik alleen iets zeggen uit ervaringen van anderen. Grootvader Johan Eggink is 95 jaar oud geworden. Hij overleed in januari 1974.) De laatste vijf jaar van zijn leven heb ik hem verschillende keren ontmoet. Hij kwam op Diny’s verjaardag. Een vriendelijke oude baas met een vrolijke, milde uitstraling. Nooit heb ik hem horen spreken over zijn daden in de oorlog. Een zeer bescheiden man.
Uit gesprekken met familieleden bleek mij al ras dat Opa Eggink wel een bijzondere man was. Men noemde hem “de uitvinder”. Hij was één van de eersten die elektriciteit aanlegde en zelf een radio bouwde.
Hij reisde begin jaren dertig naar zijn oudste zoon Herman die boer was geworden in Iowa in de prairies van het Midden Westen van de VS. Ondanks zijn zeer beperkte kennis van de Engelse taal ondernam hij die reis in zijn eentje. Hij bleef een half jaar weg. Zijn vrouw en kinderen deden de werkzaamheden op de boerderij De Boskamp in Barchem tijdens zijn afwezigheid.
Verder las hij veel en correspondeerde met een uitgebreide kennissenkring. Daaronder waren nogal wat bekende Nederlanders uit die tijd, zoals de familie Ouwenaller van de Rekkense Inrichtingen; de familie Boeke van De Werkplaats in Bilthoven en later dominee Buskes.
In april 1973, enkele maanden voor zijn overlijden, werd hij geinterviewd door Trudi Klein in het programma “Ander Nieuws” van de NCRV. In dat programma praatte hij veel over zijn drijfveren; zijn belangstelling voor het religieuze; zijn zoektocht naar wat hij noemde “Het Licht”. Ook praatte hij over zijn antimilitarisme en zijn gelukkige oude dag bij zijn zoon Jan en zijn schoondochter Jantje. De laatste vraag van Trudi Klein was: “Bent u bang voor de dood?” Hij antwoordde: “De mensen moeten niets verlangen. Een nieuw soort onverschilligheid moet de mensen te pakken krijgen. Dat het hetzelfde voor ze is of ze lang zullen leven of dat ze misschien vandaag al ...... Dat gaat buiten ons om. Maar zo moeten we het ook nemen.”
Ook in dat programma sprak hij met geen woord over zijn daden in de oorlog. Elf september 1942 trouwde zijn zoon Hendrik Jan met Jacoba Bijenhof. Op die dag werd een groepsfoto gemaakt van de bruiloftsgasten. Op de eerste rij zie je 6 jonge kinderen zittend op de knieën. Rechts zit een meisje met vlechten en twee strikken in de haren. In het album heeft mijn vrouw erbij geschreven: “Dit is Elly Sanders, een Joods meisje dat enkele jaren bij Opa en Opoe in Barchem heeft gewoond en tenslotte toch nog is opgehaald tot groot verdriet van Opa en Opoe. “
Op zondag 13 januari 1974 herdacht ds Buskes Johan Eggink in een radiotoespraak. Ze hadden jarenlang met elkaar gecorrepondeerd en Buskes had hem ook enkele keren een bezoek gebracht. Ook in die herdenking niets van zijn daden in de oorlog. Wel iets over welk soor mens Johan geweest was en waardoor hij zich aangesproken voelde. Hij beschreef Johan Eggink als: “De wijze, de mysticus, de Godsvriend die zich aangesproken voelde door een innerlijke stem.” Die stem had tegen hem gezegd: “Johan, ieder die Mij kent, moet een deel van het wereldleed dragen.”


Ongeveer zeven jaar geleden zei iemand tegen mij dat in het boek “Kopgeld” van Ad van Liempt iets stond over Diny’s grootouders. Toen kregen de fragmentarische verhalen die ik gehoord had plotseling een heel andere context. Daar stond met naam en toenaam te lezen wie Eline (Elly) augustus 1943 in Barchem hadden opgehaald en hoe dat gegaan was. Op blz 86 las ik: “Als Schipper en Keuning daar (op de boerderij in Barchem) aankomen gaan ze verschrikkelijk te keer, ze dreigen met van alles en nog wat. Eggink zegt nog dat ze zich vergissen en dat het hier een hervormd meisje betreft, maar dat geloven ze niet. “Je hebt een joods meisje in huis en daar staat de doodstraf op”, krijgt mevrouw Eggink te horen. Ze moet het meisje gaan vertellen dat ze naar Amsterdam zal worden gebracht, naar haar moeder.” Ik realiseerde mij plotseling welk een risico Diny’s grootouders en de familie Hollebrand in Sliedrecht hadden genomen in die tijd om de levens van de kinderen Sanders te redden.
En toen verscheen in 2007 het boek : “De tragische ondergang van de familie Sanders” van Dick Verkijk”, gevolgd door de Netwerk uitzendingen van vorig jaar en de handtekeningenactie daaropvolgend. Ik denk dat ik namens de nabestaanden van Johan Eggink en Berendina Jansen mag spreken, als ik zeg dat we diep onder de indruk zijn van, en dankbaar zijn voor het vele werk dat door Ad van Liempt en Dick Verkijk verzet is. Zij hebben de gebeurtenissen hier in Amsterdam en daar In Sliedrecht en Barchem, nauwgezet onderzocht en onder de aandacht van publiek en instanties gebracht . Dank ook aan al die mensen die daarna meegedaan hebben aan de actie om de Yad Vashem onderscheiding toch aan de echtparen Hollebrand en Eggink uitgereikt te krijgen.
Daarmee hebben zij “een plaats gekregen aan die grote hemel daar in Jeruzalem bij al die mensen die joodse medemensen hebben proberen te redden in de jaren ’40-’45.”, zoals Bram Eggink dat zo mooi uitdrukte aan het eind van de eerste Netwerk uitzending.
Prachtig dat vandaag bijna 67 jaar nadat die verschrikkelijke gebeurtenissen rond de familie Sanders zich afspeelden , hier op deze plek in de Hollandse Schouwburg de uitreiking van de Yad Vashem onderschedingen heeft mogen plaatsvinden aan de kinderen van hen, die in die jaren op onverschrokken en waardige wijze hun deel van het wereldleed gedragen hebben.

17 Mei 2010
Ben Wagenvoort

Oom Bram met hoed, zoals we hem het beste kennen in een geanimeerd gesprek met journalist Dick Verkijk die het boek De Ondergang van de familie Sanders schreef en de actie op touw heeft gezet zodat de families Hollebrand en Eggink posthuum geëerd werden. Voor deze gelegenheid is hij met zijn vrouw overgekomen uit de USA om dit moment mee te maken.

Alle foto's bij deze herdenkingsstukjes zijn verzorgd door Joop Groot Nuelend.
Hierbij ... bedankt Joop en Ben.

Ben Wagenvoort in gesprek met Ad van Liempt die het boek Kopgeld heeft geschreven. Daarin werd aan de kaak gesteld dat in de laatste jaren van de oorlog gestimuleerd werd om joden aan te brengen waarbij ze ƒ7,50 per stuk kregen.
Hieraan refereerde Ben in zijn toespraak.

19-05-2010 om 15:39 geschreven door hetty  

19-05-2010 om 15:18 geschreven door hetty  

De Hollandse Schouwburg, nog helemaal intact zoals toen.

Jannie Klein Ikkink-Dinkelman, een vroeger buurmeisje van de Egginks op de Boskamp mailde dit artikel uit de Stentor door. Er stonden ook een paar mooie foto's bij, maar die hoop ik nog eens te krijgen. De krantenscan is nooit zo duidelijk, maar wie weet.
En ze meldde dat het boekje van Cees Derlagen, over het lot van de Lochemse Joodse familie, in Lochem huis aan huis verspreid is.
Met een klik verschijnt het krantenartikel.

http://www.destentor.nl/regio/lochem/6694045/Postuum-Yad-Vashem-onderscheiding-uitgereikt.ece?startshow=null&startSlide=null

Met dank aan Jannie!

Ondanks alle smeekbeden van opa en opoe werd Elly  opgehaald door een paar "Nederlanders"die per aangebrachte Jood ƒ7,50 kregen. Ze werd naar de Hollandse  Schouwburg gebracht waar ook haar ouders waren, meteen doorgetransporteerd naar Westerbork en door naar Auschwitz waar het hele gezin met drie kinderen 2 weken later vergast is.
De dag dat Elly gehaald werd ben ik geboren. 26 augustus 1943

18-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

17-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Eén van de versierde olifanten in het centrum van Emmen

Emmen heeft iets met olifanten. Bij onze kennismaking met de Emmer dierentuin, heel lang geleden, waren er maar twee stuks aanwezig op een vrij klein oppervlak . Die hadden een tic. Ze stonden maar wat te dansen, telkens dezelfde beweging te maken. Nog maar pas is de laatste van die twee in de gracht gevallen en overleden.
We hebben in onze nieuw aan te leggen tuin in 1984 aan de Kuifmees nog olifanten- en andere mest uit de dierentuin gekregen, een bak vol voor de hele buurt. Er was nl een buurman die daar werkte.
In diezelfde tijd werd het olifantenverblijf flink uitgebreid. Er kwamen nieuwe olifanten en nu zijn de dieren in een heel wat natuurlijker omgeving. Ze hebben veel meer ruimte en er worden er ook regelmatig jongen geboren. Zoiets trekt natuurlijk mensen hè?! Er is altijd wat te beleven. De tantes spelen een grote rol in het leven van een olifantsjong.
De dierentuin heeft ook een verdere uitbreiding ondergaan. Een gedeelte is nu op de Es te vinden naast een héééle grote parkeerplaats en is door een brug over de Hondsrugweg verbonden met het oude gedeelte. En wanneer alles gaat zoals het gepland is komt de hele dierentuin daar over een paar jaar.
Nu hebben ze weer iets nieuws bedacht om de aandacht op zich te vestigen. Een aantal beeldend kunstenaars in de gemeente Emmen hebben een olifant van kunststof gekregen met de vraag om die een eigen uitstraling te geven. Zo heeft bv. Ellen Kroeze die van haar versierd met allemaal fotolijstjes. Overal in het dorp zie je nu op weg naar de dierentuin olifanten staan in allerlei uitmonstering en…. begeleid door plastic zakken met olifantenmest met een vlaggetje er in. Nou als dat geen manier om op te vallen is…

17-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

16-05-2010 om 15:57 geschreven door hetty  

De schone zussen...

“Daar zit ik nou… in m’n kluskleren”. Mark zit midden tussen ons in , ook aan de tortelini’s. Een paar dagen terug had hij ons zelf uitgenodigd. ”Jennifer maakt donderdag tortelini’s . Komen jullie ook? Ja… Gerhard en Judith en Rick komen ook.” “Natuurlijk komen we… leuk… Hoe laat verwachten jullie ons.. half drie, drie uur?” “O o .. ja, ik moet wel eerst nog de container met hout wegwerken..” Nou ja dan gaan we toch een uurtje later. En daar zitten we dan. Jennifer was er helemaal klaar voor, maar Mark was nog hout aan het wegwerken. Maakt allemaal niets uit….het is heel gezellig zo met z’n allen. Eva en Robin vermaken zich prima en helpen mee in de keuken. Judith en Jennifer kunnen het ook altijd goed met elkaar vinden en zetten samen een heerlijke Italiaanse maaltijd op tafel. Vriend René komt ook meeëten en na het eten wordt er getoond hoe Eva en Robin met Queeny en Ziva thuis ook trainen in behendigheid. Bij ‘hoog’ moeten ze over de hindernis springen en bij ‘door’ moeten ze door de tunnel. Leuk om te zien.
Enne…. Mark die klust morgen maar verder… Hij heeft nog drie vrije dagen voor de boeg!

15-05-2010 om 08:56 geschreven door hetty  

Op weg naar het Bakkerijmuseum in Hattem zien we nog juist een bruidspaar arriveren bij het stadhuis waar wij 46 jaar geleden ook getrouwd zijn.
Eenmaal in het Bakkerijmuseum is het een drukte van belang. Echt vakantietijd. Heel veel kinderen die allemaal een gevulde koek willen maken en door bakker Fred ingewijd worden in de broodbakkerkunst. “Weet je wat je nooit aan je moeder moet geven met moederdag? Nee? Een broodbakmachine. Wij bakkers hebben er vier jaar voor gestudeerd. Dat is niet voor niks.” Bakker Fred was helemaal op dreef. Het werd een complete show. “Wie wil me h…”Alle vingers gingen in de lucht.”Nee… ik heb een heel vervelend kind nodig… Wie?” Er was er één die nog durfde. Die deed natuurlijk wat verkeerd, moest even mee naar de keuken. Er klonk een kreet en de jongen kwam met z’n hand voor de neus weer binnen. Lachen…!
Ik kan het iedereen aanraden om eens gaan kijken. Jong en oud komen aan bod.
We gingen heel voldaan weer op Emmen aan. We kunnen rustig nog een keer en dan gaat Eva ook mee. “Ik hoef nog niet naar huis” vond Robin, nadat we bij de Chinees in Emmen hadden gegeten. “Mijn ouders zitten nu toch nog aan tafel”.

Helemaal in bakkersstijl met muts en sloof worden de vulkoeken gemaakt. Even een briefje met je naam erbij en 20 minuten later is hij klaar.

Een paar keer op een middag voor een volle bak verzorgt bakker Fred zijn demonstratie en laat zien hoe je allerlei dieren van brooddeeg maakt.

Doe het bakker Fred maar eens na...

13-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Daar zitten we dan… in het restaurant van Zorgcentrum De Bongerd in Hattem. Robin is met ons mee. Ben en Niesje èn Henry en Tonny zijn samen op bezoek bij oma van der Kolk. Nog een laatste bezoekje omdat Henry en Tonny morgen weer naar Canada zullen vliegen. Ze hebben hun ticket niet om kunnen boeken en kunnen niet naar Augsburg. Ze waren er graag naar toe gegaan om hun vriendin Brigitte te steunen in deze moeilijke tijd na het plotseling overlijden van haar man. Oma zegt niet veel maar beseft drommels goed dat ze een heel stel van haar kinderen bij zich heeft.
We eten een boterhammetje mee bij Ben en Niesje en dan gaan we Hattem in. Wim is de gids en laat Robin de pomp zien waar hij zich vroeger zo mooi in kon verstoppen. Nu is hij dichtgetimmerd. Jammer! Robin had het graag nog geprobeerd. Wim wijst op de synagoge in de Achterstraat die nu geen synagoge meer is, de Gasthuissteeg waar de jongens van der Kolk geboren zijn. “Zo… liet opa Wim daar zijn broertje over de rand van het balkon hangen?” Robin vindt het wel erg hoog. “Och”… doet Wim er nog een schepje bovenop, “we lieten ons ook wel vanaf het balkon zakken en dan naar beneden vallen.”
Dan komen we bij de Gasthuissteeg waar de familie De Weerd woonde die ook wel Meussie genoemd werd en waar Wim een heilig ontzag voor Ale had die hem eens door heel Hattem achterna zat. Robin bekeek de smalle steeg waar vroeger toch een boer met hooiwagen door moest. Wim weet nog van boer van ’t Land waar ze, als ze naar binnen gingen, de bezem die naast de achterdeur stond op moesten steken omdat de haan hen probeerde aan te vallen.
En dan is het tijd voor het bakkerijmuseum.

Wim vertelt over de pomp waar aan de achterkant een opening zat waarin ze zich konden verstoppen.

Op het bovenhuis woonde de familie van der Kolk van 1939 tot 1956. Dit balkon was het waar Wim en Piet om de beurt Ben aan hun handen zo over de rand lieten hangen. Het was een wedstrijdje wie dat het langst vol kon houden. "Was ie dan niet bange Ben?", vroeg ik hem eens. "Welnee" zei Ben. "Piet zei gewoon: 'D'r kan oe niks gebeuren' en dat geleuven ik grif"

13-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Wel eens van Graadje gehoord…. Graadje, die ook wel de Indiaan van Oranje wordt genoemd? Bij heel wat wedstrijden van ons Nederlands voetbalelftal heeft hij in die oranje outfit mèt enorme indianentooi en grote trom de krant en zelfs de tv gehaald.
Hij is weer in de picture. Graadje gaat nl soms wel wat erg spontaan te keer bij de voetbalwedstrijden van zijn geliefd WKE (Woonwagen Kamp Emmen). Het was blijkbaar de spuigaten uitgelopen, want Graadje kreeg een stadionverbod van de club. Erger straf is er voor hem niet te bedenken.
Maar Graadje is niet voor één gat te vangen. Hij moet er niet aan denken om ook maar één wedstrijd van zijn eigen cluppie te moeten missen. Hij organiseerde eenvoudig een hoogwerker, via de Brinksbrothers zoals Wim ze noemt -ook van het kamp-. Hij liet zich naar boven takelen, precies buiten de lijn van hun eigenste Grote Geert Stadion en kon zo de wedstrijd WKE- FC Lienden volgen. Om het bestuur van zijn goede voornemens te overtuigen had hij 500 flyers laten drukken om naar beneden te laten dwarrelen met daarop zijn excuses aan het bestuur van WKE: hij zal het nooit weer doen. Hij zal netjes op de tribune blijven… niet meer het veld op rennen. Ik denk dat WKE zijn grote fan nu wel vergeven heeft.
Hoe de wedstrijd afliep? 0-2 voor FC Lienden.

12-05-2010 om 09:36 geschreven door hetty  

We zijn nu in het hoge noorden en zullen we nog even….? Onze vrienden aan het wad in Uithuizen zien we niet zo vaak en we zijn nu in de buurt. We beginnen op de markt in Uithuizen. Laat daar nu toch een Shantykoor aan het zingen zijn… wat zeg ik…? Er is een Shantydag aan de gang. Jammer dat het zo koud is. Agnes heeft nergens last van maar Wim legt zijn warme jack om mijn schouders. ‘Ik heb het niet koud”, meldt hij. Hij wil nog wel een paar liederen horen van de Shanty’s. Agnes is gek op allerlei soorten van muziek, van opera tot shanty en Jantje Smit.
Dan gaan we verder naar de schapenboerderij van Boer Zoekt Vrouw Gerko. Gerko heeft indertijd z’n Amanda gevonden… of was het nou andersom? Hij had niet genoeg brieven om op de tv met het programma verder te gaan, maar genoeg om de vrouw te vinden waar hij mee verder wil. Als we bij de familie Knol komen zitten ze net samen aan de koffie, inclusief een paar kleinkinderen van Jannie en Siebrand. Het is al weer een paar jaar geleden dat ze een pup kwamen uitzoeken. De laatste was Toska. Omdat Siebrand ziek werd en de hond niet verder kon trainen is ze uiteindelijk als Josca bij Ben en Diny terecht gekomen.
Dochter Corrie wordt ook nog even gebeld door Nienke en schuift even later ook aan. Wie weet komt Nienke deze zomer nog logeren. Agnes vindt het allemaal wel gezellig en helemaal als ze meemag de schapenstal in. De laatste ooien met lammeren zijn nog binnen. De rest loopt al buiten op de dijk.
Het was een mooie dag samen en Agnes slaapt ’s avonds al snel als een roos.

Jannie Knol maakt kaartjes. Nee niet gewoon zoals ze bij de creagroep doen, maar met de computer. Daar schijnt een programma voor te zijn. Je kunt een groet zo wel heel persoonlijk maken. Daar in het noorden is de dijk aan het wad waar hun schapen op grazen en de windmolens in de verte bij de Eemshaven domineren in het landschap. Deze kreeg ik vorig jaar van haar. Mooi!

De laatste lammeren voor ze naar buiten gaan. "Waarom hebben die twee een streep en een cirkel op de rug", vraagt Agnes. Het blijken een paar speciale lammeren te zijn... van Nienke en Sieko. - de lammeren met die donkere koppen-
Het is al net als bij de melkveehouders waar de kinderen vaak een kalf krijgen om voor te zorgen.

10-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

"Zullen we naar de Eemshaven gaan? Er is een open dag van de KNRM- de Kon. Ned. Reddings Mij-
Wie weet mogen we ook meevaren?” Wim is helemaal in de mood. Hij is dit jaar al 50 jaar donateur van deze prachtige instelling. Als je gaat varen is dat immers een must om hier lid van te zijn. Zo is dat. En hij is het altijd gebleven. Op zijn pasje staat ook: lid vanaf 1960.
Robin heeft ook zin om mee te gaan, maar die ziet de bui al hangen. “Ik moet voetballen en er zijn er al zoveel op vakantie. Mijn vader heeft er al wat uit een ander elftal moeten vragen.” Jammer.
Maar Agnes ziet het gelijk zitten. “Op een boot? Jaaaaaa!!” We beloven Robin dat wanneer het leuk is we volgend jaar weer gaan.
En zo gaan we op pad, helemaal naar Noord Groningen, een tas met brood en drinken mee.
Eenmaal bij het gebouw van de KNRM binnen stevent Wim meteen op de informatiestand af en krijgt een paar bonnetjes om mee te gaan op de boot. En dan… eerst maar aan de patat. Ze hebben er daar in Eemshaven , de thuisbasis van de reddingboot Jan en Titia Visser ,een feestje van gemaakt met allerlei leuke stands en de inwendige mens wordt niet vergeten. Dan gaan we naar de film over de KNRM en haar werk… spannend allemaal. Agnes geniet. Dan is groep 6 aan de beurt. Wim schiet overeind en gaat met Agnes in zijn kielzog naar de kade. Ze krijgen een oranje zwemvest aan. En daar gaan ze… de trip zal ongeveer 20 minuten duren.
Als ze terugkomen zijn er de sterke verhalen over hoe hard ze wel niet gingen en vooral hoe schuin.

09-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Daar zijn ze dan... onze Canadese van der Kolk tak Henry en Tonny. Volgende week zit hun trip naar Nederland er al weer op.
Het is net of ze niet weggeweest zijn.
Hun terugreis zal wel uitgesteld worden want de man van een goede vriendin is onverwacht tijdens een cruise in Egypte overleden...... of ze straks alsjeblieft zo snel mogelijk naar Augsburg willen komen, want daar woont ze nu. We zijn allemaal wat ontzet. Zó was deze vriend nog aan het snorkelen en ineens was hij er niet meer... zomaar ineens een hartverlamming. Henry pleegt wat telefoontjes en dan gaan we over tot leukere onderwerpen. Mark komt langs en neemt alle tijd voor z'n oom en tante. Rick was afgelopen zondag nog vast van plan om langs te komen, maar als die na z'n werk en na het eten thuis op de bank ploft is zo'n plan ineens wat veranderd.
Maar Gerhard en Judith komen met Robin wel goeiendag zeggen. Zo hebben we een fijne avond samen. Het zal geen afscheid voor lang zijn dit keer.

08-05-2010 om 22:57 geschreven door hetty  

Uit het leven gegrepen.

Een al wat ouder echtpaar zit in de auto, op weg naar huis. Zij zit nog wat na te denken. Hij niet.
Hij kijkt naar het kleine wagentje voor hem voor het rode stoplicht:”Je zult het zo zien. Die gaat er straks met een rotgang vandoor. Dat is weer zo’n jonge knul met zo’n petje.”
Zij: “Och als je met Niesje op stap bent.. die weet zoveel over kleren. Ze geniet al van het vastpakken en de kwaliteit voelen”.
Hij, terwijl hij rustig optrekt nu het stoplicht op groen springt:”Zie wel daar gaat hij… maar je zult het zien....straks staat hij weer voor ons bij het volgende stoplicht. 'k Mag lijden dat ie zo geflitst wordt."
Zij:”Toch leuk dat we gisteren allebei nog iets gevonden hebben voor deze zomer”.
Hij:”Je kon het aan het autootje al wel zien… zo’n kleine felle rakker”.
Zij:”Jammer dat we het nog niet aan kunnen…. Wat een kou”.

Wie zei dat van Mars en Venus ook al weer?

08-05-2010 om 08:48 geschreven door hetty  

Gezellig is het om Robin weer eens hier te hebben en volgens mij bevalt het hem ook om weer lekker rond te crossen op de zitmaaier, samen tv kijken met wat drinken en een zakje chips. We hadden vorig jaar bij ons bezoek aan het Museum 40-45 in Hengelo Gld een stripboek gekocht De Ontdekking over een jongetje dat bij z’n grootvader op zolder van alles vindt, herinneringen uit de oorlogstijd. Het is uitgegeven door de Anne Frank Stichting en Het Verzetsmuseum Friesland. Maar we waren eigenlijk vergeten dat we die nog hadden. Dit was dè gelegenheid natuurlijk.
Robin begon er in te lezen en kon niet weer op houden. We hadden er geen kind aan… zeggen ze toch. Het boek is uit. Nu is Eva aan de beurt.
Gisteren kwamen Ben en Niesje hier om hun nieuwste aanwinst te showen, hun Renault Mégane scenic. Mooie auto. Hoop dat ze er lang plezier van hebben. Natuurlijk gingen we samen nog Emmen in. Een cappuccino bij De Kamer gaat er bij zo’n gelegenheid altijd in. Midden in het oude centrum van Emmen is ook het herinneringsmonument waar Wim, na de herdenkingsdienst in de Grote Kerk met medewerking van Valerius, de 2 minuten stilte in acht nam.
Vanzelf kwamen Niesje en ik bij een paar kledingzaken terecht en hoewel het weer er nog niet naar is hebben we allebei een leuke bloes gekocht voor de stralende warme zomer die in aantocht is… hopen we.
Morgen is het weer van der Kolk-dag, want onze Canadezen Henry en Tonny komen. Dat kan nog net, want zaterdag vertrekken ze weer voor een jaar. We hoeven straks niet voor heel lang afscheid te nemen want op 28 augustus zullen we hen volgen met ons vijven… ja Rick gaat ook mee. Leuk om naar toe te leven. Nu maar hopen dat de vulkanen op IJsland zich koest houden.

06-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Het stadhuis in het centrum van Hattem.
Links "De Zwarte Truffel", waar de vier broers van der Kolk de koop en verkoop van de ouderlijke woning gevierd hebben. Nu wonen Ben en Niesje met veel plezier op Dorpsweg 4.

Als je even een herinnering laat komen… gek is dat, dan komt er vanzelf een hele stoot achteraan. Zo zie ik me weer lopen in het bos bij kasteel Molecaten- Meulecaoten veur de Attemers- met vriendin en collega van het eerste uur Roelie. Ik zeg wel hèt bos, maar de Hattemers gaan allemaal naar dè bos. We kwamen in de buurt van de Mariaboom, een enorme beuk. En wie komen we daar onverwacht tegen..? Ene Wim van der Kolk, waar ik wel eens een praatje mee gemaakt had, maar dat was het dan. Ik weet nog wel wat hij aan had: een donkerblauwe stoere duffelse jopper met zo’n houtje touwtje sluiting. Stond hem goed.
Het bos bij Hattem is prachtig. Het lijkt ook wel wat op het bos bij de Kieftskamp en langs de Wildenborchse weg in de Achterhoek, maar het bos is veel groter. We zijn er wel eens met de motor een eind in geweest tot we niet verder konden. Een witte balk versperde de weg… maar niet voor deze Wim… dan moet er meer gebeuren. Hij legde de motor bijna plat en kreeg hem er onder door. Alleen wilde hij toen niet meer starten. Ik geloof iets met de ketting. Dat was wat! We gingen weer terug… weer de motor bijna plat onder de witte balk door en… Wim probeerde gewoontegetrouw z’n motor. Wat denk je? Hij deed het weer.
Het bos is bij de Hattemers erg geliefd, er wordt veel gewandeld. Wims opoe van moeders kant schijnt er nog geboren te zijn op ’t Olde Spieker, het huisje naast het kasteel. Daar achter heb je de Spaanse graven.
Ik heb iets meer dan vier jaar in Hattem gewoond, 1,5 jaar in de kost, zoals dat heet, bij mevr. Sobering. Ik werd bijna een deel van het gezin. Ik heb het er erg goed gehad. Ik ging met Sietze een avond in de week naar het Rode Kruis en gingen wel eens op oefening. We hebben wat afgelachen.
Daarna ging ik op een klein kamertje in het stadje boven de winkel van van de Berg wonen. Daar woonden we met drie jonge vrouwen op de bovenverdieping en maakten samen gebruik van de keuken. Prachtig plekje. En toen trouwden we en hebben nog 1,5 jaar aan de Eierdijk 56 gewoond in een deel van het huis van juffrouw van der Meulen. Het leek telkens een nieuwe uitdaging. Het was best heftig allemaal. Ik ben hier volwassen geworden…

En de duffelse jopper? Nadat we verhuisden naar Aalten heeft hij hem nooit meer gedragen. Hij is nog meeverhuisd naar de Jan Voermanstraat èn de Marnixstraat in Hengelo en is in de zak van Max terecht gekomen denk ik.

05-05-2010 om 21:19 geschreven door hetty  

Huize Kieftskamp, één van de acht kastelen, nu in bezit van het Geldersch Landschap.

“Gaan jullie dit jaar nog weer naar De Boomgaard”, vroeg Judith afgelopen zondag. “Dat zeker”, was ons logische antwoord,”maar we kunnen er pas na Pinksteren terecht. Ze zitten vóór die tijd lekker vol. Daarna blijft de caravan een tijdje staan op de camping”.
Dan blijken ineens Mark en Jennifer ook eens naar de Achterhoek te willen… jazeker… om ook de familie eens op te zoeken. Kunnen ze onze caravan misschien gebruiken? Ze hebben nog geen weekend geprikt, maar het zal toch wel ergens in de grote vakantie worden.”Voor een weekend pakt Gerhard het boeltje niet in”, denkt Judith. Een vouwcaravan vereist toch wat meer van de organisatie. Maar staat hij een keer dan heb je wel een zee aan ruimte.
Toch leuk om te merken dat de streek van mijn voorvaderen ook in trek is bij onze kinderen.

Mogen ze toch eerst ons Achterhoekse lijflied van de Hofzangers leren zingen. Wordt het nog leuker. Robin en Eva kennen het refrein al:
Den Achterhook, Achterhook is de streek van mien hart.
Veur mien bu-j de parel van heel Gelderland.(bis)

Nou ja..... Hattem is ook mooi ....  ik wil geen stiefkinderen maken... Ook daar heb ik met heel veel plezier gewoond en heb er natuurlijk ook Wim opgeduikeld... of hij mij...? Het Mierenpaadje, Molecaten, de Mariaboom. Dat moeten we ze toch eens laten zien.
Je zult zien als ze de smaak te pakken hebben dat camping de Leemkule ook in de prijzen gaat vallen.

En zal ik je eens wat vertellen? Wim beweerde steeds dat hij niet weer terug hoefde om in Hattem te gaan wonen, maar toen we vorige week bij Henry en Tonny in het appartementje van Brigitte naar beneden de Dorpsweg op keken en heel in de verte het ouderlijk huis ontwaarden, verzuchtte hij ineens :"Hier zou ik nou best willen wonen..... best wel".

04-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

FC Emmen 2010





Foi Foi... kreeg ik toch een reactie van mien jongste breur op mien stuksken van gisteren. Dat mo'k dan maor efkes weer rechte breien. Kwaod is e gelukkig neet want wiej mag nog wel kommen straks. Nou hier kump et dan.


Hoi Hetty en Wim

Er zit een foutje op de site want ik bun helemoale neet veur de Graafschap moar veur Ajax
Dus ik heb een rot middag ehad töt half vijf want toen hadde wie een feesje en dat was mor goed ok.
Wie bunt noe weer thuus en ik wil gien voetbal uutslagen meer heur’n.
Mien humeur is noe opperbest en dat holle wie zo.
Moch iele met 'et feest van mien zuster en zwaoger nog bij ons willen blieven sloapen dan hebbe wie op de camping wel een plaetsken vriej veur oele sleurhutte.
Maor dan moj ‘t maor effen laoten wetten.

Groetjes oe breur en zien vrouw


O..o… fout helemaole fout. Hoe kon ik mien zo vergissen. Denk ie oew familie deur en deur te kenn’n! Ik werd metene gisteraovend al op de vingers etikt deur mien jongste breur. Foi toch! Hoe he’k dat toch ehad. ’t Is maor goed dat e iedere dag mien stukskes effen naokik. Gratis corrector!
Maor Jehan…ik vinne toch da’j de Graafschap ok wel meugt steunen … toch? ’t Hemp is toch naoder dan de rok. O o weer fout.. Ajax hef gien rökke. Nou aju dan maor,

Hol maor een plaetsken veur ons vriej op oele mooie camping, Jehan. Dan drinke wie'j d'r straks ene op 't bruudpaar, Ajax én FC Emmen. Dee dut 't ok neet geweldig, maor een echte leefhebber hè den blif t'r veur gaon. Enne de groeten an Joke.

03-05-2010 om 23:57 geschreven door hetty  

En moeder Hetty op de onverwachte voetbal-moederdag.

“We hadden gedacht om zondagmiddag eens gezellig met z’n allen te komen, dwz Gerhard, Judith en Robin, Rick en Jennifer en Mark”, meldde het sms je. “Eva is er het weekend niet, en om zes uur hebben jullie het rijk weer alleen.”
Dat was nog eens een goed idee. Wij dus flink aan de slag om inkopen te doen, want een glaasje wijn of bier en wat hapjes gaan er wel in bij ons stel.
En ja hoor om half drie is iedereen plus hond paraat. En bovendien met een prachtige kuipplant , een bougainville . Ik zeg nog:”Het lijkt wel moederdag”. En dat was nou net de bedoeling, want Mark en Jennifer zijn er de volgende week niet en ze vinden het leuk om toch eens allemaal bij elkaar te zijn. Het werd dus de Kota. Mark maakte het vuur aan en zo hadden we een gezellige middag om ons bekende vuurtje. De bouwplannen aan de Kuifmees zijn nog niet volledig, maar er komt schot in. De hondentraining behendigheid lijkt erg leuk te worden. Rick zit ook op de praatstoel. Af en toe duikt Gerhard even naar binnen, want de wedstrijd Nac -FC Twente is aan de gang en FC Twente kan kampioen worden als ze deze wedstrijd winnen. En Gerhard kan gewoon niet wachten tot 7 uur. Hij moet het gewoon weten. Hij is in Twente opgegroeid en leeft daarom extra mee. Wim en Mark wìllen het juist nog niet weten. Die kijken vanavond gewoon. Wanneer Gerhard en Robin weer binnenkomen in de kota is aan hun gezichten niets af te lezen: beiden een poker face. Dat belooft wat. Ik kan er in elk geval niets van maken.

Nu is het spul naar huis, want om 7 uur moeten ze startklaar zitten als de voetbal samenvatting begint. Wim zit al voor de buis en even later hoor ik het van een afstand 2-0 worden. Ik roep nog even:”Voor wie?” “Voor Twente..!!”, roept Wim. En dan kom ik er toch even bij zitten. We hebben er uiteindelijk ook 16 jaar van ons leven samen gewoond. Even later is het zover… FC Twente is kampioen. Wat zal Henk ook in zijn sas zijn want dat is een echte FC Twente fan, terwijl broer Johan meer voor de Graafschap is. Tja… die voetbal in de familie is me wat!

02-05-2010 om 21:20 geschreven door hetty  

Demo doggy dance... Alfa.

Bordercollies zijn werkhonden. Ze willen wat voor je doen en het maakt niet uit wat. Ze willen waken, ze halen stokken en ballen op en waneer je zoals wij dieren op je erf hebt lopen blijven ze die omcirkelen om ze bij elkaar te houden. Dat drijven zit er van nature in. Maar zo lopen Queeny en Tessa ook om het hardst om je stok op te halen. Alfa, een volle zus van Queeny gaat met haar baasje op doggy dance. Toen ze hier verleden jaar waren gaf ze een demonstratie. Zo leuk!
Tessa kan een hele dag bij de wei liggen om de pony’s Amber en Hector in de gaten te houden. Wanneer er mensen over de Bargerweg helemaal aan de achterkant van de wei voorbij gaan horen we dat, niet hard maar toch. En als er mensen hier bij huis voorbij het hek lopen wordt dat ook gemeld. Zijn er honden of paarden bij, dan gaat het wat fanatieker en zijn ze eenmaal voorbij… dan is het over. Zo horen we feilloos wat voor publiek er is en of ze inderdaad bij òns moeten zijn zelfs voordat er aan de bel getrokken wordt.
Queeny heeft het nu ook thuis voor elkaar. Eva gaat met haar op een cursus behendigheid. Toen Robin hiervan hoorde wilde hij ook met Siva meedoen. En zo gebeurt het dan. Beide kleinkinderen mèt hond in actie. Dat moeten we binnenkort eens gaan zien.

01-05-2010 om 16:58 geschreven door hetty