FC Emmen 2010





Foi Foi... kreeg ik toch een reactie van mien jongste breur op mien stuksken van gisteren. Dat mo'k dan maor efkes weer rechte breien. Kwaod is e gelukkig neet want wiej mag nog wel kommen straks. Nou hier kump et dan.


Hoi Hetty en Wim

Er zit een foutje op de site want ik bun helemoale neet veur de Graafschap moar veur Ajax
Dus ik heb een rot middag ehad töt half vijf want toen hadde wie een feesje en dat was mor goed ok.
Wie bunt noe weer thuus en ik wil gien voetbal uutslagen meer heur’n.
Mien humeur is noe opperbest en dat holle wie zo.
Moch iele met 'et feest van mien zuster en zwaoger nog bij ons willen blieven sloapen dan hebbe wie op de camping wel een plaetsken vriej veur oele sleurhutte.
Maor dan moj ‘t maor effen laoten wetten.

Groetjes oe breur en zien vrouw


O..o… fout helemaole fout. Hoe kon ik mien zo vergissen. Denk ie oew familie deur en deur te kenn’n! Ik werd metene gisteraovend al op de vingers etikt deur mien jongste breur. Foi toch! Hoe he’k dat toch ehad. ’t Is maor goed dat e iedere dag mien stukskes effen naokik. Gratis corrector!
Maor Jehan…ik vinne toch da’j de Graafschap ok wel meugt steunen … toch? ’t Hemp is toch naoder dan de rok. O o weer fout.. Ajax hef gien rökke. Nou aju dan maor,

Hol maor een plaetsken veur ons vriej op oele mooie camping, Jehan. Dan drinke wie'j d'r straks ene op 't bruudpaar, Ajax én FC Emmen. Dee dut 't ok neet geweldig, maor een echte leefhebber hè den blif t'r veur gaon. Enne de groeten an Joke.

03-05-2010 om 23:57 geschreven door hetty  

En moeder Hetty op de onverwachte voetbal-moederdag.

“We hadden gedacht om zondagmiddag eens gezellig met z’n allen te komen, dwz Gerhard, Judith en Robin, Rick en Jennifer en Mark”, meldde het sms je. “Eva is er het weekend niet, en om zes uur hebben jullie het rijk weer alleen.”
Dat was nog eens een goed idee. Wij dus flink aan de slag om inkopen te doen, want een glaasje wijn of bier en wat hapjes gaan er wel in bij ons stel.
En ja hoor om half drie is iedereen plus hond paraat. En bovendien met een prachtige kuipplant , een bougainville . Ik zeg nog:”Het lijkt wel moederdag”. En dat was nou net de bedoeling, want Mark en Jennifer zijn er de volgende week niet en ze vinden het leuk om toch eens allemaal bij elkaar te zijn. Het werd dus de Kota. Mark maakte het vuur aan en zo hadden we een gezellige middag om ons bekende vuurtje. De bouwplannen aan de Kuifmees zijn nog niet volledig, maar er komt schot in. De hondentraining behendigheid lijkt erg leuk te worden. Rick zit ook op de praatstoel. Af en toe duikt Gerhard even naar binnen, want de wedstrijd Nac -FC Twente is aan de gang en FC Twente kan kampioen worden als ze deze wedstrijd winnen. En Gerhard kan gewoon niet wachten tot 7 uur. Hij moet het gewoon weten. Hij is in Twente opgegroeid en leeft daarom extra mee. Wim en Mark wìllen het juist nog niet weten. Die kijken vanavond gewoon. Wanneer Gerhard en Robin weer binnenkomen in de kota is aan hun gezichten niets af te lezen: beiden een poker face. Dat belooft wat. Ik kan er in elk geval niets van maken.

Nu is het spul naar huis, want om 7 uur moeten ze startklaar zitten als de voetbal samenvatting begint. Wim zit al voor de buis en even later hoor ik het van een afstand 2-0 worden. Ik roep nog even:”Voor wie?” “Voor Twente..!!”, roept Wim. En dan kom ik er toch even bij zitten. We hebben er uiteindelijk ook 16 jaar van ons leven samen gewoond. Even later is het zover… FC Twente is kampioen. Wat zal Henk ook in zijn sas zijn want dat is een echte FC Twente fan, terwijl broer Johan meer voor de Graafschap is. Tja… die voetbal in de familie is me wat!

02-05-2010 om 21:20 geschreven door hetty  

Demo doggy dance... Alfa.

Bordercollies zijn werkhonden. Ze willen wat voor je doen en het maakt niet uit wat. Ze willen waken, ze halen stokken en ballen op en waneer je zoals wij dieren op je erf hebt lopen blijven ze die omcirkelen om ze bij elkaar te houden. Dat drijven zit er van nature in. Maar zo lopen Queeny en Tessa ook om het hardst om je stok op te halen. Alfa, een volle zus van Queeny gaat met haar baasje op doggy dance. Toen ze hier verleden jaar waren gaf ze een demonstratie. Zo leuk!
Tessa kan een hele dag bij de wei liggen om de pony’s Amber en Hector in de gaten te houden. Wanneer er mensen over de Bargerweg helemaal aan de achterkant van de wei voorbij gaan horen we dat, niet hard maar toch. En als er mensen hier bij huis voorbij het hek lopen wordt dat ook gemeld. Zijn er honden of paarden bij, dan gaat het wat fanatieker en zijn ze eenmaal voorbij… dan is het over. Zo horen we feilloos wat voor publiek er is en of ze inderdaad bij òns moeten zijn zelfs voordat er aan de bel getrokken wordt.
Queeny heeft het nu ook thuis voor elkaar. Eva gaat met haar op een cursus behendigheid. Toen Robin hiervan hoorde wilde hij ook met Siva meedoen. En zo gebeurt het dan. Beide kleinkinderen mèt hond in actie. Dat moeten we binnenkort eens gaan zien.

01-05-2010 om 16:58 geschreven door hetty  

Een jaar of 10 geleden waren we op vakantie in Groot Brittannië. Was niet zo verwonderlijk want wij hebben iets met dat land. Sinds onze kennismaking met de Engelse Tom en Joan in de jaren 80 ging ons eerste bezoekje naar het Lake District in een van hun geleende caravan. En het bleek liefde voor het leven, zowel voor het land als onze vrienden zelf.
Steeds als we de oversteek maken slaan we het Lake District niet over. Maar toen we daar dus ergens omstreeks 2000 terug waren wilde ik het uitzicht op het Derwentwater wel schilderen en had geen verf bij me, maar de caravan lag wel vol met kleurige folders uit al die Tourist Centres die we bezocht hadden. En voor ik er erg in had begon ik te scheuren. Het werd een kleurig geheel en de sfeer werd gevoeld. Toen ik thuis was heb ik met de foto’s die ik niet gebruikt had om in het vakantie boek te plakken genomen om een collage van deze vakantie te maken. Het werd vooral Viv Bellingham met haar demonstratie schapen drijven met haar bordercollies in Moffat in de Borders van Schotland. En nog steeds gebruik ik deze techniek om te illustreren. Nadat het digitaal fotograferen bij ons zijn intrede deed was het gebeurd met de plakboeken en ging het over in een verslagje en een vakantiedoos, een schoenendoos helemaal beplakt met collages van alle gebieden en indrukken die we meegemaakt hebben.
En nu…? Tegenwoordig maak ik hier op de site de verslagen en zet ik de leukste foto’s er bij.

01-05-2010 om 01:03 geschreven door hetty  

En het was mooi wat zeg ik prachtig, het Oranjeconcert in de Grote Kerk in het centrum van Emmen. De mannen van Valerius met oranje strik dit keer, zongen de longen uit hun lijf. Daniel Rouwkema de dirigent liet horen wat hij uit een kerkorgel kon halen, Jan Lenselink kan wat mij betreft wedijveren met de improvisaties van Jan Vayne en Judith Sportel met haar prachtige sopraan stal de show met haar enthousiasme.
In Emmen waren de meeste plaatsen voor de Koninginnemarkt al bezet. Die blijven daar dus de hele nacht hun plekje bewaken. De stemming leek er al goed in te zitten. Pas wanneer de winkels gesloten waren na 9 uur mochten ze hun spullen pas uitstallen.
En nu…? We hebben net de koninklijke familie door Wemeldinge zien lopen op de tv. Zowel de royals als de Wemeldingers trokken zich niets aan van het weer en alles verliep volgens plan. Het leukste vond ik tot nu toe de stoelendans te paard. In de kring te paard en wanneer de muziek stopte vlug van het paard af en met paard naar het midden zien te komen om een stoel te bemachtigen. En het waren dan wel bijzondere paarden, de echte Zeeuwse paarden. We noemden dit soort altijd Belgen, maar er zal voor de kenner toch wel enig verschil inzitten tussen Brabanders, Zeeuwen en de Belgische paarden.
En zal ik je wat vertellen. Het werd gewonnen door een meisje. "Zwak in 't kuntjen", zol pa zeggen.

30-04-2010 om 11:30 geschreven door hetty  

Het zal jullie niet ontgaan zijn dat ik veel met dieren opheb. Er is natuurlijk wel verschil tussen het een en ander. Je moet me niet met muizen aankomen. Dan gil ik de hele bende bij elkaar. Dat was vroeger al zo. Wanneer er een muis op de slaapkamer was op De Boomgaard schreeuwde ik moord en brand en als mama dan onder aan de trap riep:”Wat is t-er deerns?”, dan riep ik meteen :”Papa mot komm’n, papa mot komm’n… een moes… ooo een moes.” En pa die kwam met de pantoffel en sloeg meteen die muis naar de andere wereld… of- bedenk ik me nu- hij deed alsof.
Ik was al dik in de twintig en de jongens waren er al toen ik op De Boomgaard midden in de kamer op een stoel sprong toen ik een muis ontwaarde en een gil slaakte. Zwager Ben keek me met zulke verbaasde ogen aan dat het tot me doordrong dat het wel wat overdreven moest lijken.
Nee er is verschil. Hoe het nu komt weet ik niet, maar honden en katten mogen dan hun kuren hebben.... ik mag ze gewoon. En dan de schapen… ze mogen misschien een eigenaardige lucht bij zich hebben. Ik vind het lekker.
Maar pas zei iemand:”Weet je wat nou echt iets voor jou is….? Een klein hangbuikzwijntje. Varkens zijn zo intelligent. Die moet je eens nemen, je hebt ruimte zat.”
Nou nee daar wil ik wel naar kijken bij een ander, maar zelf nee. Ik ken de lucht nog uit de varkensstal vroeger. Als er een dier genoemd mag worden waarvan de mest stinkt zet dan het varken maar bovenaan.
Ex- collega Dineke spaart varkentjes, geen echte en dan in klein formaat. Ik heb er ooit één voor haar geschilderd die een lachje om z’n snuit had. Vond ze helemaal geweldig. Nu heb ik er weer één geschilderd… een zwarte en ik heb hem Knorretje genoemd. Ik was van plan hem in de Bibliotheek van Schoonebeek bij de expositie te hangen, maar voor deze was geen plek meer. Er hangen nu 13 schilderijen en ze zijn daar erg blij met de aankleding van hun Bieb voor de komende twee maanden. Ik heb hier ook wat boekjes van Ik ben Moniek en Ik ben Scotty achtergelaten voor de scholen. Ik sprak een meisje vanmiddag die de dierenschilderijen erg mooi vond en ik vroeg of ze ook van honden en katten hield. “O ja”, zei ze, “heel veel.” Ze kreeg van mij een exemplaar van Ik ben Scotty mee en het mooie was dat ze zelf een hond heeft die ook Scotty heet… ja inderdaad ook een bordercollie.

29-04-2010 om 16:38 geschreven door hetty  

Valerius, vorig jaar voor de kathedraal in Poznan.
Als je Wim zoekt...? Vijfde van links, achterste rij.

Ik zit vijf minuten in de stoel bij het achterraam en merk dat het een voorjaardrukte van belang is. In die korte tijd zie ik behalve de kool- en pimpelmezen een paar zwartkopjes, hele kleine fitisjes, het winterkoninkje, een stel staartmezen, heggemussen, merels en de duiven die met soepele gang langs komen scheren. Opnieuw heeft Loeder zich verschanst onder de boomklimop, maar ook nu heeft die geen kans. Haar tijd komt straks als de jonge vogeltjes er zijn. Echt een loeder…..
Een tiental meters verder op het land van de boer lopen de fazanten. Vader heel opvallend, maar het vrouwtje zie je bijna niet. Het is hier nog niet zo gek als bij Susan. Die heeft ’s winters elke dag haar vaste fazantenpaar op bezoek. Nu zijn ze weer vertrokken, want er is overal weer voer voor ze te vinden. Terwijl ik hier zit meldt Wim:”De grote visser is er ook weer…. Hij zat al op de heg.” Maar die is wel zo slim dat hij bij de kleinste beweging er al vandoor gaat.
Wim verft de nieuwe keukenkozijnen. Ik ben begonnen met een opdracht om paarden te schilderen. En terwijl ik even naar de kapper ga, past Wim op de kleine boys van Alle en Anja.
Er hoeven zo niet eens spannender zaken te zijn om de dag door te komen.
Vanavond is het weer Valeriusavond voor Wim en er gaat geoefend worden voor donderdag! Donderdagavond geven ze hun Oranjeconcert in de Grote Kerk met medewerking van Judith Sportel, sopraan en Jan Lenselink aan de vleugel. Aanvang 8 uur.
Ik heb de lijst met liederen al gezien. Wordt beslist mooi! Ook liederen van Vera Lynn....

28-04-2010 om 21:15 geschreven door hetty  

Op "De Haar" met Trixie en goed ingepakt mèt muts-- "Kind ie hebt zo een oorontstekking te pakken"--

Ik had er even geen erg in, ben wat laat vanmorgen en merk ineens dat ik met blote voeten in de keuken sta… op de koude plavuizen. Het prachtige weer van gisteren is omgeslagen en het ziet er nu grauw uit buiten.
Ineens schiet opoe in m’n gedachten, opoe Bijenhof… ònze opoe zoals we haar altijd noemden, want we woonden eerst bij hen in huis en later gingen opoe en opa mee naar De Boomgaard.
“Kind doe gauw wat an de veute… ie-j kriegt et an de blaoze a-j zo d’r bie-j loopt.” En dat heb ik net gehad. Dus ik luister maar gauw. Ze was erg bezorgd voor ons, voor Diny en mij. “Kind doot toch een vest an ie-j hebt zo rimmetiek te pakken.” Het ergste wat ons kon gebeuren was als we er wat te dun gekleed bijliepen:”Ie-j zollen d’r longontstekking mee oplopen." Tot diep in het voorjaar - minstens half mei - droegen Diny en ik over een hemd nog een borstrok, een gebreid wollen hemd. En ik herinner me ook nog zo’n van schapenwol gebreide onderbroek met pijpjes die over de gewone onderbroek aangetrokken moest worden. Ken je dat? Het kriebelde nogal…. Sandalen vond ze een rare uitvinding. “D’r zit volle minder leer an en ze bunt net zo duur as dichte schoene.”
Ik ga me gauw douchen en trek iets warms aan… met dank aan opoe.
Vanmiddag gaan we in Schoonebeek in de Bieb weer een expositie inrichten. Als ik de ram ophang zal ik even weer de schapenlucht ruiken en het gekriebel voelen van die schapenwollen onderbroek.

27-04-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Hij zit ons vanmorgen wat verwezen aan te kijken…. de duif vlak voor ons. We kijken met alle verstand naar de duif die zich tegen het hoekje van het raam voor ons aandrukt. Het zijn niet onze tortels die hier nestelen en ook geen houtduiven. Het lijkt wel een postduif die hier gestrand is. Je hoort wel eens dat ze de nek wordt omgedraaid als ze niet goed scoren op een vlucht… de stumper. Ze heeft inderdaad een ringetje om de poot. Ik ga naar buiten om wat voer te strooien en Wim zet een schaaltje water neer.
Maar nu kun je wel zo begaan zijn met een zwervertje dat aan komt vliegen, dat wil nog niet zeggen dat onze medebewoners dat ook zijn. Terwijl de duif aanstalten maakt om naar het voer te gaan zie ik het al… o o… Loeder, de kat, zit al klaar en ja hoor…terwijl de duif richting voer gaat neemt Loeder al een aanloop en weg is de duif. Ze gaat nu op het dak zitten. Suze is er intussen ook bij gekomen en neemt een andere strategische plek in. Ze zijn niet te bewegen om binnen te komen. Wat later volgt de duif ons naar de wei en even denk ik dat ze op m'n schouder wil landen, maar ze gaat met een boog toch naar het dak van de kapschuur.
De duif blijft nog lang op het dak. Loeder zie ik ook al naar boven klimmen. Die is vastbesloten… jij blijft hier niet!
Even later is de duif verdwenen. Hopelijk is ze nog op tijd binnen en krijgt ze een herkansing.

26-04-2010 om 22:39 geschreven door hetty  

Scott en Kim maken kennis met een van de kittens van Suze die voor het eerst buiten is.

“Ben je nooit bang als je alleen thuis bent”, vroeg Truus vanmorgen. We waren even bij Truus en Wim neergestreken toen we terugkwamen uit het Scheperziekenhuis waar we na de kerkdienst André bezocht hadden, een medebeddenrijder, die pas een operatie heeft ondergaan. Met André gaat het goed, maar om terug te komen op de vraag van Truus…. Nee tot nu toe ben ik nog nooit in de afgelopen 16 jaar, dat we hier wonen, bang geweest. Wanneer ik in de Rietlanden Kim ’s avonds uitliet dacht ik wel eens achter ieder bosje een kerel te zien, maar doordat ik Kim bij me had maakte me dat niet zoveel uit. Maar hier op ons erf….. is ’s avonds nooit iets. En zou er wel wat zijn… dan hadden Scott en Kim en nu Tessa allang gewaarschuwd.
Ooit hoorden we ‘s nachts iets aan het hek en de honden sloegen even aan. Toen Wim er uit ging was er niets te zien. Maar de andere morgen vonden we wel het bordje met Hier waak ik, met een bordercollie erop, aan de kant van de weg aan barrels. Was er die zaterdagnacht blijkbaar afgetrokken door jongelui.
Ik heb Wim nu wel zover dat hij er bij onraad niet meer naar buiten zal gaan. We hebben telefoon naast het bed met alle nummers in geval van nood. Hij hoeft niet stoer te doen.
En we hebben afgesproken dat ik ’s avonds de deur op slot heb en de gordijnen dicht als hij weg is.
Een jaar geleden hoorden we 's nachts een klein tikje aan het hek toen Kim even kort aansloeg. Er was de volgende morgen niets te zien maar bij buren verderop was een fiets weg- en de vriezer in de schuur leeggehaald. Ze hadden ook wel een hond, een jachthond. Die had geen kik gegeven. Tja…. Dank je wel Tessa.
Truus en Wim, die ook wat afgelegen wonen, hebben de hele boel beveiligd en er gaan allerlei bellen rinkelen wanneer er iemand naar binnen wil. Is al wel eens gebeurd. Toen we bij hen weggingen zagen ze ineens een kapotte dakpan en de kikker die bij de vijver hoorde te staan lag in de dakgoot. Ze hadden waarschijnlijk geprobeerd met die zware metalen kikker een raam in te gooien. Bovendien lag de buitenlamp er af. Gewoon baldadigheid. Leuk hoor… ook weer op zaterdagavond.
Nee geef mij maar Tessa!

26-04-2010 om 00:02 geschreven door hetty  

Oma herkende Gera meteen aan haar stem. Ze had haar drie jaar niet gezien, maar dat maakte geen verschil. Ze heeft haar als kind zo veel meegemaakt.
Oma houdt haar tasje steeds goed bij zich. Daar zit haar sleutel in.

“Ik gao liever naor de verjeurdag van een ander”, zegt oma van der Kolk als we haar komen feliciteren. Ze weet niet meer hoe oud ze is, maar wel dat ze op 23 april 1913 geboren is.
Bijna de hele familie is aanwezig bij de dagopvang waar oma altijd overdag is. Ben en Niesje hebben de taart meegebracht. Henry en Tonny zijn er ook en hebben tante Geertje vanuit Wezep opgehaald. Samen met moeder van der Kolk zijn ze de laatsten van deze generatie van de familie van der Kolk die er nog zijn, de laatsten der Mohicanen noemen we ze al. En……… zelfs Gera met vriendin Joan zijn er. Gisteren zijn ze aangekomen vanuit Calgary. Er werd weer gevlogen op Amsterdam, maar het vliegtuig werd voor vertrek wel grondig gecheckt op beschadigingen.
Samen gaan we op moeders etage op het terras zitten met een hapje en een drankje. Bij moeder gaat er een besje nog steeds aardig in. Irene is er zoals altijd bij als een lid van de familie. Ze is ook vrijwilligster in de Bongerd. Ze zorgt voor de dieren, de kippen, het schaap en Willem de geit. En bezorgt de groep van moeder wat afleiding.
Denk nou maar niet dat we zomaar weer af konden taaien. Tonny rekende op ons en in het gezellige appartement van Brigitte dat ze deze maand mogen gebruiken praten we helemaal bij. Gera en Joan zijn intussen het stadje al in geweest en Joan heeft haar eerste souvenir gescoord: een mooi leren tasje. Morgen gaan ze naar Brummen, naar Jannie, de moeder van Fred.
Met Koninginnedag zullen ze in elk geval weer in Hattem zijn. Dat mag je niet missen. Ik weet niet of er nu nog gehost wordt net als in de tijd dat ik in Hattem woonde. Dan gaan de jongelui arm in arm door de straten van Hattem en overal is er muziek.
Tonny toverde in korte tijd een lekkere maaltijd te voorschijn en al pratend verheugen we ons al op onze reis straks in september naar Canada met Ben en Niesje. Volgens Henry kunnen we de zalmen zien springen in het Wells Grey Parc.

24-04-2010 om 23:42 geschreven door hetty  

In het café van het Aquarena.

Ik had al gauw na de operatie het aquajoggen weer opgepakt en dat beviel me meteen heel goed. Je doet gewoon mee wat je kunt. Geen enkel probleem. Ik lig nu een paar jaar op de donderdagmorgen, van negen tot half 10 in het water en ik kan je vertellen dat alle spieren aan de orde komen. Het is niet alleen joggen met een belt om maar ook andere oefeningen voor buik, rug en armen en benen. Na het half uurtje zwemmen we nog een paar baantjes, gaan nog even in het warme bad, douchen en gaan ons weer aankleden. Vaak drinken we met een stel nog een kopje koffie in het café van ons Aquarenabad. Zo ook vanmorgen. Iemand was jarig en eentje was net 40 jaar getrouwd en samen trakteerden ze ons op dat kopje koffie. We hebben ook de gewoonte om één keer per jaar uit eten te gaan. En bij hoogte en vooral ook dieptepunten geven we elkaar een steuntje in de rug. Op de dag dat ik uit het ziekenhuis kwam lag er een kaart met alle namen van mijn zwemgroep en iedere week nog vragen ze me hoe het gaat. En het doet een mens goed wanneer je dit medeleven voelt.
“Nee… ik magge niet mopperen”, zoals opa Bijenhof vaak placht te zeggen als je vroeg hoe het met hem was.

24-04-2010 om 08:42 geschreven door hetty  

Ja ja leerlingen van groep 8… dat belooft al wat. Het was een drukte van belang op Basisschool de Vlonder, de school waar Eva dit jaar voor het laatst is. Het was een inloopavond voor ouders en belangstellenden. Alle klassen hadden in groepjes opdrachten uitgewerkt. Dat vindt Eva altijd leuk. Maar je moet natuurlijk wel publiek hebben om het te kunnen vertellen.
Het was even zoeken, maar klas 8a vond ik toch. Daar stond Eva al in de buurt van hun project. Dennis zat ook in haar groepje. Ik was wel benieuwd wat ze hadden bedacht. Dennis begon over de koudste en warmste jaren. En ja hoor de winter van 62/ 63 die zo koud was dat er geen bussen meer reden was inderdaad de koudste. Eva had een tekening over hoe Nederland er uit zou zien wanneer de zeespiegel over een aantal jaren gestegen is. Nou wij in Emmen zitten nog hoog en droog. Maar er moet natuurlijk wat aan de dijken gebeuren, vonden ze allebei. Het zal hier anders wel vol worden als al die Amsterdammertjes hier naar toe moeten komen. “Wat ik dan zou doen”, vroegen ze. “Ik denk dat ik wel naar Noorwegen zou willen”. Ze moesten meteen weten waarom Noorwegen…” Bent u daar dan geweest?” Ik vertelde over het prachtige land, de ruimte èn de aardige mensen. Ze hadden zich beiden aardig in de problematiek van de opwarming van de aarde verdiept.
Iets verderop zat Paolo in zijn eentje. Hij had zich verdiept in bodemanalyse en verbetering van het milieu. Z’n medestanders waren er vandoor, maar hij kon me over de proefjes vertellen om water schoner te krijgen en we wisselden ideeën uit om het milieu te ontlasten. Dat wordt vooral ook fietsen… en schonere auto’s.Leuk idee van de Vlonder. In het voorbijgaan zag ik nog gedichten over honden hangen in de gang en een gedicht over Scotty plus foto viel me natuurlijk meteen op. Ik keek eens goed. Het was van Ilana, de kleindochter van Ger en Lies. Ooit 12 jaar geleden heeft Linda een pup van ons gehad die ze Scotty noemde.
Het is de lieveling van het gezin. Leuk hoor!

23-04-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Een Hattemer -19e eeuw- drijft zijn koe vanaf de Hoenwaard over de brug in de richting van de Hoenwaardse poort.

Blogvriendin Ani heeft het op haar blog over de pimpaljoentjes, die wakker werden. Nooit van gehoord. De spellingscontrole op de computer herkent het woord ook niet. West Vlaanderen ligt hier ook wel een eind vandaan, maar Ani had er een plaatje bij gedaan. Het zijn dus lieveheersbeestjes. Dat klinkt bekend. Toen ik in Hattem voor de klas stond in de jaren 60 hoorde ik weer wat anders. Ik was in het begin bij mevr. Sobering in huis en Dineke had het steeds over zonnekoekjes. En zo heeft iedere streek zijn woorden. Wanneer ze in Hattem willen vertellen dat iets heel veel is… dan hebben ze het over: een hiele kladde. ’s Maandags nam ik wat meer tijd om de kinderen zelf iets te laten vertellen en hoorde de enthousiaste verhalen aan. Eén jongetje vertelde over het vissen, samen met z’n vader en eindigde stralend met een zucht:”En we vongen er toch een klad” Wie meer over het Hattems dialect wil weten … Er is een Woordenboek Hattems Dialect van Ko Mulder dat door Heemkunde Hattem is uitgegeven
Ook is er in 1999 een boek verschenen over de 700 jaar dat Hattem dan al stadsrechten heeft: In eenen aangenamen oord… en wordt even verder aangevuld met:... niet ver van de rivier den IJssel. Hattem is dan wel klein, maar als we vanaf de Dorpsweg even een boodschap willen doen, gaan we toch het stadje in.
Bijzonder vond ik wel dat er binnen in het stadje nog veel boeren woonden. De steegjes waren zo smal dat een boer met z’n wagen met hooi er net door kon en Wim vertelt nog wel eens dat bij hen thuis toen ze nog op het bovenhuis in de Gasthuissteeg woonden, het behang van de muur af krulde vanwege de hooibroei bij de boerderij die aan de andere kant van de muur was. Nu zijn de boeren allemaal vertrokken naar de Hoenwaard, de vroegere uiterwaarden. Toch heeft iedereen in Hatten het over Homoet. Hun plaatselijke krantje heet ook zo: De Homoet.
De Hoenwaard was vroeger de gemeentewei waar alle koeien van de verschillende Hattemer boeren ’s zomers liepen. Het was een feestelijk gebeuren wanneer de koeien in het voorjaar weer weggebracht werden naar de gemeentewei – de meente- op Homoet. De scholen hadden vrij en de kinderen liepen mee naar Homoet. Wim herinnert zich de geur van het brandmerken nog goed.
Het lijkt me toch een heel gedoe om twee keer per dag met het melken naar Homoet te sjouwen met je karretje met melkbussen en je eigen koeien uit die grote groep te plukken en te melken.
Net als met Vorden… Hattem is het oude Hattem niet meer, maar het is toch een erg leuk stadje die goed voor z’n oude gebouwen zorgt. Zeker heel wat beter dan Emmen. Alle oude gebouwen hier zijn bijna verdwenen. Ja de Grote Kerk in het midden is er nog en het Hospers huis en het oude postkantoor en een Gerechtsgebouw. En dat is het dan.
Iêwig zunde, zoll'n ze in 'Attem zegg’n

22-04-2010 om 07:58 geschreven door hetty  

Daar kunnen veel mensen over meepraten.
Gera vraagt Rick al naar de beste route om de aswolk uit IJsland, want….. ze komt, als het vliegen mogelijk is tenminste, naar Nederland. Ik denk dat het gaat lukken!
Oma van der Kolk viert vrijdag haar 97e verjaardag en hoewel haar geheugen steeds minder wordt…. kinderen en kleinkinderen kent ze nog allemaal. Ze zal het geweldig vinden. Je moet haar niet vragen naar wie er net geweest is, maar haar naasten zijn haar alles. Daarvoor leeft ze nog.
Susan zit nog bij haar moeder en vriendin in Schotland, terwijl ze vorige week donderdag al terug had kunnen zijn. Ik hoop maar dat ze vandaag kan vliegen want eerst met de bus naar Aberdeen, daarna per trein naar Newcastle, dan de bus naar de ferry in de haven en daarna een nacht op de boot naar Nederland…. is wel een Keulse reis. En dat valt niet mee.
Frans was op tijd attent. Op het moment dat hij verleden donderdag doorhad dat het mis ging met de vliegerij heeft hij ogenblikkelijk de trein besproken vanuit Londen en kon door de tunnel in het Nauw van Calais. Hij had er niet later mee moeten zijn, want toen z'n collega een uur later wilde reserveren was het € 100 duurder en even later zat alles vol. Zo was hij verleden week mooi op tijd thuis en werkt nu lekker vanuit het hart van hun huis: de computerkamer.

21-04-2010 om 08:22 geschreven door hetty  

20-04-2010 om 08:22 geschreven door hetty  

De karper zit al in een groot leefnet in de hoek van de vijver. Af en toe probeert hij een gaatje te vinden en dan is het weer even rustig.

We kwamen net aanrijden toen onze koi-fan de vis al uit de vijver had. Heel voorzichtig is de koi overgebracht naar een ruime bak met water. Voorzichtig ging er een gazen net overheen en werd vastgemaakt om de ronde bak. Daarna ging er nog plastic overheen waar een gaatje in was gemaakt voor de zuurstof. En zo ging onze koi onder toezicht van buurman Alle, de drie jongens en ons beiden de achterbak van de auto in op weg naar z’n nieuwe vrienden. Want deze koi-liefhebber heeft er al acht in zijn speciaal voor koikarpers ingerichte vijver.
We kwamen net bij de Gamma vandaan waar we met Rick luxaflex voor zijn ramen en rolgordijnen voor onze keuken hadden gekocht. De kozijnen in onze keuken zijn vernieuwd, er is bovendien een klein vensterbankje aangebracht en dat staat mooi. Alleen was het nog een stofbende. Het zal nu wel allemaal gezakt zijn.
Rick ging helemaal voor zilveren luxaflex met heel kleine blauwe stippeltjes. Staat straks vast heel mooi. Nu moet er nog een systeem bedacht worden voor zijn slaapkamer waar zo’n klapraam in zit. Rick heeft al wat gezien waarbij de lamellen aan beide kanten vastgehouden worden, zoals dat ook bij Velux dakramen gebruikt wordt. Wanneer Rick voor iets gaat moet het ook helemaal naar zijn zin zijn.
Dus deze week wordt het actie: kozijnen afschilderen, rolgordijnen ophangen èn de luxaflex bij Rick vervangen..

19-04-2010 om 08:47 geschreven door hetty  

De tortels

“Ja mien dochter kump zo”, meldt Pascal vanmorgen vroeg. Ze brengt eur hengeltjen met”. Ik ben benieuwd of het wat uithaalt. Als de speciale koi-liefhebber hem niet te pakken kan krijgen zal een meisje van negen dat wel kunnen? Het beest komt met het voeren niet eens in de buurt . Hij houdt zich gedeisd, de slimmerik.
Ik snap nou ook waarom een verliefd stelletje wel tortelduifjes genoemd worden. Er zat gisteravond een stelletje tortels in de eik achter te tortelen dat het een lieve lust was. Helemaal met de snavels tegen elkaar zaten ze daar te genieten en ja hoor…. Even later werd er gepaard. Daarna zag je dat ze allebei even bij moesten komen en begon het zoeken naar voedsel. Om de beurt gingen ze even op pad. Na een tijdje vlogen ze met z’n beiden weg… op zoek naar hun nestplaats?

Je kunt het geloven of niet, maar Melanie -met hengel - die tegen half 11 door haar moeder gebracht werd had mister ghostkoi een half uur later al aan de haak. Dat was even een heftig spektakel want het is niet zo'n kleine jongen, maar wat later werd hij moe en konden we hem in het leefnet verder bewaren tot de nieuwe koibaas hem komt halen. Die moet de haak er nog uithalen en we hopen maar dat hij niet teveel in de stress raakt.

18-04-2010 om 08:58 geschreven door hetty  

De hulstboom naast het hek fungeert als landingsplaats voor een stelletje mussen, want dichtbij in de eik is hun nest in een gecamoufleerd nestkastje, gemaakt door vriend Herman Leveling, vroeger één van de boeren in Nieuw Schoonebeek. Wegens gebrek aan opvolging heeft hij zijn bedrijf verkocht en geniet in Emmen in een prachtig huis van zijn pensioen èn de Shanty’s maar ook van het houtbewerken. Hij heeft een houtdraaibank waar hij de mooiste dingen op maakt. Van mooie stukken hout draait hij bvb kaarsenstandaards, maar timmert ook leuke nestkastjes, waar hij mee op markten staat om ze aan de man te brengen. De vogeltjes hier zijn er blij mee.
Daarnaast hebben we dagelijks bezoek van de reiger die waarschijnlijk ook mondjes te vullen heeft, maar zolang er iets beweegt is hij weer weg. Nee de koi is ook nog niet gevangen hoewel vriend Pascal zegt dat zijn dochter van 9 jaar hem zo zou pakken. Een jonge koi-fluisteraar? Ze mag het morgen proberen.
Maar het meest bijzondere nu is een koolmeesje dat telkens tegen het raam tikt, net of ze naar binnen wil. Ze zit op de plantenbak of de stenen eenden en vliegt dan telkens onder tegen het grote raam of tegen het kleine keukenraampje. Zoekt ze een vriendje? Of is het een vijand die ze wil verjagen? We hebben opoe’s liedje al voor haar gezongen:
”Roodborstje tikt tegen ’t venstertje aan
Laat mij er in… laat mij er in.”
We hebben ooit al eens een ekster tekeer zien gaan tegen de wieldoppen van onze vroegere Volkswagen.
En zo is er altijd wat te beleven. Als je het maar wilt zien.

17-04-2010 om 10:01 geschreven door hetty  

De keuken bij Rick aan de Ruinerbrink... helemaal spic en span.

“Het lijkt hier net op de reclame bij Ik hou van Holland.” Rick heeft de puinhoop op ons aanrecht aanschouwd en schudt zijn hoofd. Ik heb de rest van gisteren opgewarmd en er was nog pannenkoekenbeslag om te bakken en dan weet je het wel….. Als er één ding is waar Rick de pest aan heeft is dat een slordig aanrecht. Net als Wim. Als Wim kookt is z'n aanrecht altijd al aan kant als we aan tafel gaan.
Ik moet zeggen dat wanneer ik bij Rick kom het aanrecht altijd netjes is. In het begin was dat omdat hij niet zelf kookte, maar sinds een tijdje heeft hij het roer omgegooid en is hij warempel aan het kokkerellen geslagen. En tot mijn verrassing is dat aanrecht nog steeds netjes.
Ik heb de puinhoop straks even bekeken en… hij heeft gelijk. Malle Pietje is er niks bij. Een huishouden van Jan Steen. Ooit zei mama tegen tante Hermien:” ’t Is wel fijn dat Wim zo hendig is, want Hetty is niet zo huusholdelijk an'eleg.” Dat hoorde ik natuurlijk weer van nicht Gerrie die dat weer van tante Hermien had. Zo zie je maar weer…
Ik ben aan het boenen geslagen en Rick mag nu weer komen controleren.
Hebben jullie dat nou ook dat als je je huis keurig op orde hebt dat niemand dat ziet. Maar wanneer je even de boel de boel laat dat er dan precies bezoek op de stoep staat. Er was een tijd dat ik ervan in de stress schoot, maar dat is over. Ze nemen me maar zoals het is…... en anders maar niet.

Ik moest er even aan denken toen ik het slagveld op Diny's aanrecht overzag na het eten. Precies als bij mij. Ze kookt lekker èn snel, maar het opruimen komt na de tijd.

16-04-2010 om 18:49 geschreven door hetty