Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
21-04-2010
Een Keulse reis....
Daar kunnen veel mensen over meepraten. Gera vraagt Rick al naar de beste route om de aswolk uit IJsland, want .. ze komt, als het vliegen mogelijk is tenminste, naar Nederland. Ik denk dat het gaat lukken! Oma van der Kolk viert vrijdag haar 97e verjaardag en hoewel haar geheugen steeds minder wordt . kinderen en kleinkinderen kent ze nog allemaal. Ze zal het geweldig vinden. Je moet haar niet vragen naar wie er net geweest is, maar haar naasten zijn haar alles. Daarvoor leeft ze nog. Susan zit nog bij haar moeder en vriendin in Schotland, terwijl ze vorige week donderdag al terug had kunnen zijn. Ik hoop maar dat ze vandaag kan vliegen want eerst met de bus naar Aberdeen, daarna per trein naar Newcastle, dan de bus naar de ferry in de haven en daarna een nacht op de boot naar Nederland . is wel een Keulse reis. En dat valt niet mee. Frans was op tijd attent. Op het moment dat hij verleden donderdag doorhad dat het mis ging met de vliegerij heeft hij ogenblikkelijk de trein besproken vanuit Londen en kon door de tunnel in het Nauw van Calais. Hij had er niet later mee moeten zijn, want toen z'n collega een uur later wilde reserveren was het 100 duurder en even later zat alles vol. Zo was hij verleden week mooi op tijd thuis en werkt nu lekker vanuit het hart van hun huis: de computerkamer.
Je moet aluminiumfolie op het aanrecht leggen. Dan komen de katten er niet meer bij. Dat plakt aan hun pootjes Rick kwam weer eens op zaterdag. Hij is van plan zijn bezoekjes wat minder te maken. De ene week komt hij op zaterdag, de week er op op zondag. Lekker rustig vindt hij dat. En koffiedik tussen de planten in de tuin. Dan komen ze daar ook niet meer. Als ik vraag waar hij al die wijsheid vandaan heeft begint hij te lachen:Van oma . Van Omaatje geeft 1000 tips. Dan weet ik wat hij bedoelt. Op het seniorennet is iemand die een blog heeft over deze tips en heeft het zelfs als boek uitgegeven. Rick is tegenwoordig nogal aan het googelen en komt zo allerlei interessante dingen tegen. Die belt hij dan door met het dringende verzoek om dat te gaan bekijken. Maar Google Earth spant de kroon. Sinds Rick zichzelf in de Bargeres op verschillende werkplekken in de plantsoenen terug kan vinden in zijn oranje Emco pak is het helemaal wat. Zelfs Jan Veen, Judiths vader, is duidelijk herkenbaar te zien in zijn tuin. Ja Emmen staat nu helemaal op de kaart. Als Rick bij ons komt sprint hij meestal naar de computer om wat te laten zien. Nee naast zijn muziek, dvds, fotografie en mobieltje met internet heeft hij de mogelijkheden van de computer ontdekt. Eens zien wat hij de volgende keer te melden heeft.
De karper zit al in een groot leefnet in de hoek van de vijver. Af en toe probeert hij een gaatje te vinden en dan is het weer even rustig.
We kwamen net aanrijden toen onze koi-fan de vis al uit de vijver had. Heel voorzichtig is de koi overgebracht naar een ruime bak met water. Voorzichtig ging er een gazen net overheen en werd vastgemaakt om de ronde bak. Daarna ging er nog plastic overheen waar een gaatje in was gemaakt voor de zuurstof. En zo ging onze koi onder toezicht van buurman Alle, de drie jongens en ons beiden de achterbak van de auto in op weg naar zn nieuwe vrienden. Want deze koi-liefhebber heeft er al acht in zijn speciaal voor koikarpers ingerichte vijver. We kwamen net bij de Gamma vandaan waar we met Rick luxaflex voor zijn ramen en rolgordijnen voor onze keuken hadden gekocht. De kozijnen in onze keuken zijn vernieuwd, er is bovendien een klein vensterbankje aangebracht en dat staat mooi. Alleen was het nog een stofbende. Het zal nu wel allemaal gezakt zijn. Rick ging helemaal voor zilveren luxaflex met heel kleine blauwe stippeltjes. Staat straks vast heel mooi. Nu moet er nog een systeem bedacht worden voor zijn slaapkamer waar zon klapraam in zit. Rick heeft al wat gezien waarbij de lamellen aan beide kanten vastgehouden worden, zoals dat ook bij Velux dakramen gebruikt wordt. Wanneer Rick voor iets gaat moet het ook helemaal naar zijn zin zijn. Dus deze week wordt het actie: kozijnen afschilderen, rolgordijnen ophangen èn de luxaflex bij Rick vervangen..
Eerst breken.... Het nieuwe kozijn staat al klaar, in de grondverf.
Ja mien dochter kump zo, meldt Pascal vanmorgen vroeg. Ze brengt eur hengeltjen met. Ik ben benieuwd of het wat uithaalt. Als de speciale koi-liefhebber hem niet te pakken kan krijgen zal een meisje van negen dat wel kunnen? Het beest komt met het voeren niet eens in de buurt . Hij houdt zich gedeisd, de slimmerik. Ik snap nou ook waarom een verliefd stelletje wel tortelduifjes genoemd worden. Er zat gisteravond een stelletje tortels in de eik achter te tortelen dat het een lieve lust was. Helemaal met de snavels tegen elkaar zaten ze daar te genieten en ja hoor . Even later werd er gepaard. Daarna zag je dat ze allebei even bij moesten komen en begon het zoeken naar voedsel. Om de beurt gingen ze even op pad. Na een tijdje vlogen ze met zn beiden weg op zoek naar hun nestplaats?
Je kunt het geloven of niet, maar Melanie -met hengel - die tegen half 11 door haar moeder gebracht werd had mister ghostkoi een half uur later al aan de haak. Dat was even een heftig spektakel want het is niet zo'n kleine jongen, maar wat later werd hij moe en konden we hem in het leefnet verder bewaren tot de nieuwe koibaas hem komt halen. Die moet de haak er nog uithalen en we hopen maar dat hij niet teveel in de stress raakt.
Melanie krijgt nog even instructie van pa:"Rustig wachten... hee kump wel".
De hulstboom naast het hek fungeert als landingsplaats voor een stelletje mussen, want dichtbij in de eik is hun nest in een gecamoufleerd nestkastje, gemaakt door vriend Herman Leveling, vroeger één van de boeren in Nieuw Schoonebeek. Wegens gebrek aan opvolging heeft hij zijn bedrijf verkocht en geniet in Emmen in een prachtig huis van zijn pensioen èn de Shantys maar ook van het houtbewerken. Hij heeft een houtdraaibank waar hij de mooiste dingen op maakt. Van mooie stukken hout draait hij bvb kaarsenstandaards, maar timmert ook leuke nestkastjes, waar hij mee op markten staat om ze aan de man te brengen. De vogeltjes hier zijn er blij mee. Daarnaast hebben we dagelijks bezoek van de reiger die waarschijnlijk ook mondjes te vullen heeft, maar zolang er iets beweegt is hij weer weg. Nee de koi is ook nog niet gevangen hoewel vriend Pascal zegt dat zijn dochter van 9 jaar hem zo zou pakken. Een jonge koi-fluisteraar? Ze mag het morgen proberen. Maar het meest bijzondere nu is een koolmeesje dat telkens tegen het raam tikt, net of ze naar binnen wil. Ze zit op de plantenbak of de stenen eenden en vliegt dan telkens onder tegen het grote raam of tegen het kleine keukenraampje. Zoekt ze een vriendje? Of is het een vijand die ze wil verjagen? We hebben opoes liedje al voor haar gezongen: Roodborstje tikt tegen t venstertje aan Laat mij er in laat mij er in. We hebben ooit al eens een ekster tekeer zien gaan tegen de wieldoppen van onze vroegere Volkswagen. En zo is er altijd wat te beleven. Als je het maar wilt zien.
Als je goed kijkt zie je het koolmeesje op de hoek rechtsvoor op de plantenbak zitten
De keuken bij Rick aan de Ruinerbrink... helemaal spic en span.
Het lijkt hier net op de reclame bij Ik hou van Holland. Rick heeft de puinhoop op ons aanrecht aanschouwd en schudt zijn hoofd. Ik heb de rest van gisteren opgewarmd en er was nog pannenkoekenbeslag om te bakken en dan weet je het wel .. Als er één ding is waar Rick de pest aan heeft is dat een slordig aanrecht. Net als Wim. Als Wim kookt is z'n aanrecht altijd al aan kant als we aan tafel gaan. Ik moet zeggen dat wanneer ik bij Rick kom het aanrecht altijd netjes is. In het begin was dat omdat hij niet zelf kookte, maar sinds een tijdje heeft hij het roer omgegooid en is hij warempel aan het kokkerellen geslagen. En tot mijn verrassing is dat aanrecht nog steeds netjes. Ik heb de puinhoop straks even bekeken en hij heeft gelijk. Malle Pietje is er niks bij. Een huishouden van Jan Steen. Ooit zei mama tegen tante Hermien: t Is wel fijn dat Wim zo hendig is, want Hetty is niet zo huusholdelijk an'eleg. Dat hoorde ik natuurlijk weer van nicht Gerrie die dat weer van tante Hermien had. Zo zie je maar weer Ik ben aan het boenen geslagen en Rick mag nu weer komen controleren. Hebben jullie dat nou ook dat als je je huis keurig op orde hebt dat niemand dat ziet. Maar wanneer je even de boel de boel laat dat er dan precies bezoek op de stoep staat. Er was een tijd dat ik ervan in de stress schoot, maar dat is over. Ze nemen me maar zoals het is ... en anders maar niet.
Ik moest er even aan denken toen ik het slagveld op Diny's aanrecht overzag na het eten. Precies als bij mij. Ze kookt lekker èn snel, maar het opruimen komt na de tijd.
Met grote verbaasde ogen kijkt Jozien ons aan . En dan is het:Ooo wat leuk! Voor Diny en mij is het geen verrassing want wij weten dat Jozien meestal op dinsdagmiddag bij haar moeder is in Zorgcentrum De Borkel, onze tante Heintje dus. Daarom planden we ons bezoekje aan haar op deze middag. Helemaal fit is tante Heintje niet, maar wat wil je als je bijna 101 bent. We hebben een gezellig uurtje bij moeder en dochter. Jozien is 10 jaar ouder dan wij en ik kan me de tijd nog herinneren van de grote neven en nichten in De Steeg. Tante Heintje is nog helder van geest en kan nog heel wat vertellen over vroeger. Ze heeft altijd genoten van haar grote gezin. Zoon Gerrit heeft pas een nare val gemaakt toen hij aan het klussen was bij een zoon en heeft zn nek beschadigd. Hij moet daarom 3 maanden in een soort martelwerktuig blijven met zn hoofd en schouders. Tante Heintje was nogal ontzet toen ze de fotos zag, maar toen ze Gerrit aangekleed en wel op bezoek had gehad was ze weer gerustgesteld. Met Koos gaat het weer goed. Nel heeft een grote hond, maar Herman kan daar ook prima mee opschieten enz. Er is al weer een achterkleinkind op komst, vertelt ze stralend. Nee er ontgaat haar niet veel van het wel en wee van kinderen en kleinkinderen. En even later rijdt Jozien met ons mee naar het station als we weer richting Eefde gaan. We begonnen vanmorgen bij tante Jo die met haar bijna 96 jaar goed verzorgd in haar huisje naar een gesproken boek zit te luisteren. Ze heeft nu ook een paar keer per dag hulp van de Thuiszorg, want Erna heeft erge last van haar rug. Toch is ook tante Jo nog aardig helder, maar is wel gauw moe. Een handjevol onze tante Jo. Tussen de middag gaan we bij Intratuin regelrecht naar het Tuincafé voor een lekker broodje en een cappuccino. Intussen maken we alweer plannen voor een paar dagen samen er op uit. En 's avonds na het eten maak ik me klaar voor de trein , de dag is alweer voorbij. Wim staat al trouw op me te wachten als ik in Emmen aankom.
Nog op de Haar. Hier zal Diny bijna 3 jaar zijn, maar een kopje thee inschenken... dat zat er al jong in.
Er is er één jarig... Hoera.. hoera! Het is zover. Diny's 65e verjaardag. Voor deze bijzondere dag stappen we zo meteen in de auto... dat kunnen we niet voorbij laten gaan met een telefoontje.
Daar zitten ze dan... de drie schoolvriendinnen van vroeger: Diny Toonk, Diny Eggink en Annie Lettink. Nu alle drie 65+. Ik zie ze nog weg fietsen bij ons bij de Boomgaard vandaan op weg naar de Huishoudschool in Vorden. Betsie Enzerink was de grootste. Die fietste samen met Annie voorop en zus Diny als kleinste ding er achter. Bij de Lindeseweg stond Diny Toonk dan op ze te wachten. Meestal werd ze Diny van de Bonekamp genoemd en nog... Ze woont er nog steeds, nu samen met haar man Bennie. Ooit had ik het plan om les te gaan geven aan een Huishoudschool, maar toen ik de verhalen hoorde van dit stel over meister Schut en de andere leraressen, begon ik ernstig te twijfelen. Die hadden heel wat te verduren van dit stel. Ik wist toen natuurlijk nog niet dat het uiteindelijk wel de jongens van de LTS zouden worden. Het was weer herinneringen ophalen gisteravond. De hele dag door kwam er bezoek binnendruppelen. 's Avonds zagen we dus Johan met Joke en Henk en Anneke ook weer eens. Wim was al weer op huis aan... ja ... de Shanty's wachtten. Ik had voor alle zekerheid maar een tandenborstel meegenomen en ja hoor.. daar ging het al: "Ie-j könt toch ok wel blieven slaopen... Dan kuw mergen nog effen bie- de tantes langs". En zo zit ik hier dan op het hoekje van de bank jullie te melden dat dit vast een hele gezellige dag gaat worden.
Onze ghostkoi is sterk èn slim. Hij zet de hele vijver op de kop. Er is geen groen meer in. Het water is vies. Toen we onze hofleverancier Bernd Schulte om advies vroegen was het eerste wat hij vroeg:Wat hej dr allemaole in zitten? Toen het antwoord was: .. en ook nog een koikarper van pak hem beet 12 jaar, wist hij het wel. Weg met dat ding. Hee verinneweert je de hele viever Grote vretters bunt et en wat dr in geet kump dr ok weer uut. Dat was verleden jaar. Even kregen we weer hoop toen we vijf emmers met waterplanten van Frans en Susan gekregen hadden. Het water leek op te knappen, maar van die waterplanten is niets meer over en het water lijkt weer een prutje. Nou heeft buurman Alle bij zn motorgroep ook een koiliefhebber die eventueel wel belang bij onze geweldige koikarper heeft. Hij mag hem gratis en voor niks hebben, maar op één voorwaarde: zelf vangen. Gisteren kwam de koiman mèt net en een grote emmer. Alle en Wim stonden erbij ter ondersteuning. Er werd lokvoer gestrooid, maar de koi trapte er niet in. Toen het bij de eerste slag mis was verdween hij in de diepte en liet zich niet weer zien. Vanmorgen waren de twee vissers er weer. De motormuis had hem bijna. Ik zag hem nog net over de rand van het net glippen. Jammer dan. Toen we terug kwamen uit de kerk stonden de netten nog net zo te wachten in de vijver. Er moet nu een andere tactiek bedacht worden. Ik denk dat je op warmer weer moet wachten. Dan zitten de vissen s morgens allemaal bovenin en happen in het voer dat het een lieve lust is. En vadertje koi hoeft alleen zn brede bek maar open te doen en schuift zo ineens zn ontbijtje naar binnen.
Het is weer Agnes-weekend. Ons logeermeisje is opnieuw helemaal in de ban van Tessa en Queeny en alles wat er hier zo te beleven valt. Ze maakt foto's van de katten en Tessa in alle standen. We hebben Robin vanmorgen al zien voetballen. DZOH tegen Klazienaveen. Het werd 1-1. Robin heeft zich als voetballer aardig ontwikkeld. Wat een snelheid net Gerhard vroeger wanneer die er eens flink de sokken in had. Ik moet zeggen dat Gerhard als grensrechter èn leider ook zijn jongens goed opjutte en prees. Robin kreeg vlak voor het eindsignaal nog net een bal op z'n neus, maar met een koude natte spons van de verzorger was de eerste pijn weer over. Agnes is zelf ook sportief en had al snel door hoe de spelregels in elkaar zitten bij voetbal. Even later zitten we bij Judith aan de koffie. Na het douchen heeft Robin nog steeds een kleur als een Bellefleur na deze voetbalwedstrijd. Vanmiddag zijn we samen even naar mijn favourite shop geweest je weet wel Het Goed. Altijd goed voor iets en dit keer ook voor een kop thee met iets er bij. Even later bij Omvlee, ons tuincentrum, was de molen open en de wieken draaiden. Ja.. ik wil dat wel even zien, vond Agnes. De molenaar legde uit hoe het werkte om van graan meel te malen. De 7e en 8e mei is er een Molenweekend en zijn veel molens in Nederland te bezichtigen. Nu zitten we even bij te komen. Agnes voor een tekenfilmpje en ik dus hier. Tot gauw.
Gijs was zoals dat vroeger heette "in de kost" bij tante Heintje en ome Koos in de Steeg, waar hij jachtopziener was. "D'r zat bij Gijs geen vrouwenvlees aan", volgens Heintje. Toen Mies echter op het toneel verscheen, bleek dat toch mee te vallen. Ik heb het altijd een bijzonder aardige man gevonden die enthousiast vertellen kon over zijn dieren in het wild. Ik heb het helemaal in het begin al eens vermeld, maar hier past zijn vertelsel toch bij. Mama was al ziek toen we toch nog bij Gijs en Femmy op bezoek gingen: mama, Diny en ik. Tante Mies was toen al- veel te jong- overleden. Ome Gijs was jachtopziener op de Veluwe. Hij woonde met tante Mies aan de rand van de Onzalige bossen. Hij had zelf wat kippen die gewoon om het huis liepen en 's nachts in een boom gingen slapen. Op een nacht werd hij wakker van het angstig gekrakeel van zijn kippetjes. Hij in z'n pyama naar buiten en ziet nog net Reintje de vos met een kippetje in de bek weglopen. Hij klapte in zijn handen... en Reintje liet van schrik z'n kippetje vallen. Ome Gijs nam z'n kip mee naar binnen en gaf hem wat water met een asperientje daarin opgelost. Een paar dagen later was de kip weer helemaal de oude. "Och", zei Ome Gijs, "Eigenlijk gun ik Reintje best af en toe een kippetje. Die heeft ook recht van leven". Toch timmerde hij toen een hokje voor z'n kippen. Ja vertellen over "zijn" dieren ... dat kon hij. Reintje is bij ons nog niet geweest. We moeten af en toe zelf de hanen uitdunnen door ze in de grote hondenbench te lokken.
t Vogeltje zingt op blijde toon . Moeder zingt er wat af. Altijd heeft ze van zingen gehouden. De mensen om haar heen in de dagopvang kijken wat verstoord. We nemen haar mee naar haar kamer. Ze weet veel dingen niet meer, maar de namen van kinderen en kleinkinderen zitten er nog aardig in, de een beter dan de ander. Dat heeft niets te maken met wie ze veel ziet, maar meer met de leeftijd. Binnenkort is ze weer jarig, 97 zal ze worden. Dat weet ze niet meer, maar wel dat ze op 23 april 1913 geboren is. Ze is altijd blij als je komt maar we krijgen wel 5 keer mee: Old wodden wil iederene wel maor old wean is nog een hele kunst. We hebben heerlijk gegeten bij Ben en Nies en s avonds gaan we samen naar Huub Stapel in de Spiegel in Zwolle. Het werd een avond in het teken van Mannen komen van Mars, en vrouwen van Venus. Het is onvoorstelbaar dat één man met een miniem decor van een half vrouwen- en een half mannenlichaam een avondvullend programma in elkaar kan draaien dat klinkt als een klok. Zo herkenbaar. Wie weet zijn er veel mannenen vrouwenwakker geschud. Ach na 45 jaar zijn wij er wel achter wat je beter wel en niet kunt zeggen in een relatie, maar dat hebben we ook moeten leren. We hebben wat afgelachen. De sex, een niet onbelangrijk onderdeel in een relatie, werd tot het laatste bewaard. Wil je het weten een man vergeleek hij met een dolfijn die je af en toe een visje moest voeren .o en de opwarmtijd was wel wat sneller dan de oven waarmee hij de vrouw vergeleek. Er waren leuke tips bij om je relatie spannend te houden beetje afwisseling .ha! Wil je zelf wat tips ? Er zijn vast nog hier en daar wat plaatsen te bemachtigen. Je krijgt gegarandeerd waar voor je geld.
Tijdens onze eerste gezamenlijke vakantie in Auvergne.
Altijd fijn om je oude vrienden te ontmoeten. Dick en Anda kwamen bij ons aan vandaag. Ze hadden hun tante Dien in Schoonebeek opgezocht en kwamen daarna bij ons. Hun vakantie naar Egypte was onverwacht afgebroken. Schoonzus Gerda die met Johan Lettink die op 't oldershuus in Linde woonde, was toch nog onverwacht overleden. Een paar uur voor Dick en Anda vanuit Cairo met de trein naar Assoean zouden vertrekken, belde broer Johan op met dit verdrietige nieuws, zodat ze net voor de 14 uur durende treinreis zou beginnen naar het vliegveld gebracht werden om naar huis te vliegen. Anders waren ze morgen pas terug gekomen. Nu hadden ze tijd over om onverwachte dingen te doen. Dick ken ik al sinds we op De Boomgaard gingen wonen in 1950. Hij is 2 dagen jonger dan ik. Als buurkinderen trokken we best veel met elkaar op. We hebben zelfs wel eens een robbertje gevochten. Ik deed gemeen want ik had in het vuur van het gevecht geknepen. Hij weet het nog. Later ging ik met vriendin Joke als kookster mee wanneer Dick en vriend Wim Enzerink met de jongensclub van Hengelo Gld gingen kamperen. Nadat Dick met Anda was getrouwd stond Anda op een keer onverwacht in Hengelo bij me op de stoep. Dick werkte nu ook in Hengelo net als Wim en ze woonden nog geen 100 m. bij ons vandaan. Hun Ernst werd twee dagen vóór Mark geboren. En zo is het gekomen... het begin van een levenslange vriendschap. Net vanmiddag moest ik voor na-controle naar de chirurg. Anda ging gezellig mee. Dokter van de Berg feliciteerde mij met het snelle herstel en de goede uitslag van het onderzoek. De verwijderde galblaas was opgestuurd en goed bevonden. Over een maandje gaan Dick en Anda al weer naar hun huis in Les Issambres. Komen jullie nog?, was de vraag. Nou dat hoef je Wim geen twee keer te vragen. We gaan dus maar gauw eens kijken of er een geschikte vlucht naar Nice te vinden is ergens begin juni.
Dat was nog eens een goed idee. Neef Joop moest in de buurt zijn voor onderhoud aan zn auto en kwam even buurten. En . hij had een cd bij zich met alle verzamelde fotos en brieven uit de familie Eggink, keurig soort bij soort. Dank zij de interesse voor fotografie van opa en tante Hanna is er heel wat bewaard gebleven. Veel er van hebben jullie al kunnen zien en lezen, maar er is toch nog heel wat bij die ik nog nooit gezien heb, laat staan dat ik weet wie er allemaal opstaan. Er kwamen al keuvelend heel wat verhalen boven water. Joop die samen met een bevriende piloot tijdens een proefvlucht een noodlanding moest maken. Ze hebben geluk gehad dat er in de buurt van Halle een stuk gras was waar ze konden landen. Alleen waren er wel wat sloten die als hindernis in de weg zaten. Een meisje dat langs fietste zag het gebeuren en riep een boer die er vlakbij woonde. Joop was er intussen al uit gekropen en samen sjorden ze de bewusteloze piloot er uit en belden ze 112. Ze zijn er als door een wonder goed van af gekomen. Sinds die tijd kijkt hij met vluchten steeds uit naar een geschikt terrein voor een eventuele noodlanding. De onderduikers in oorlogstijd kwamen ook ter sprake. In de Wildenborch en Barchem zijn er heel wat verstopt. Maar niet alleen Joden. Voor de oorlog zag opa op de weg van Ruurlo naar Vorden een jongeman lopen.Toen opa hem vroeg waar hij moest zijn bleek het een Oostenrijker te zijn die niet in het leger van Hitler wilde en hem was gesmeerd. Hij vroeg of hij misschien ergens aan het werk kon. Zo heeft deze Julius Topfer een paar jaar op de Boschkamp gewoond en gewerkt. Ergens in de oorlog ging hij weer naar huis terug en jarenlang is er nog een briefwisseling geweest. Joop heeft nog een poging gedaan om hem in Wenen op te sporen, maar... Topfer is daar net zoiets als Jansen bij ons. Joop maakte nog een foto van Wim en mij, want als Reini en Tea in mei in opas voetsporen naar Amerika gaat willen ze zoveel mogelijk familie op foto meenemen voor de American cousins.
Het viel tegen gisteren, wat een natte Paaszondag, maar vandaag schijnt de zon en gaat het er op lijken: Lente. De staartmeesjes zijn druk aan het nestelen, ze halen spinrag uit de onderkant van het rieten dak en uit de Taxus baccata die voor ons huis staat. Toen we hier net woonden nam de conifeer die op die plek stond zoveel licht uit huis weg dat we die verwisseld hebben voor een Taxus baccata. Die hadden we aan de Kuifmees ook en die werd gewoon heel hoog èn smal. Dat leek me wel wat op deze plek. Maar ja . niet goed opgelet denk ik . Deze taxus groeit in de breedte en een paar keer per jaar moet je er met de snoeischaar langs. Het wordt er niet mooier van, vind ik. Met kerst willen we er nog wel eens buitenkerstverlichting in hangen, maar dat is ook het enige voordeel. Het bleek dat we aan de Kuifmees de Taxus baccata Fastigiata hadden, de hoge smalle variant. Ik ben niet de enige die zich verkijkt op een soort. Een jaar of zes terug hebben we de oude lelijke coniferen aan weerskanten van het hek laten vervangen door een paar rijen zwarte hulst. Dat werd mooi. Het waren mooie dichte bossen hulst. Een jaar later wilde ik de ene rij wel wat langer hebben en vroeg onze hofleverancier Bernd Schulte om dezelfde hulst er bij te planten. Dat gebeurde, maar ik vond ze er meteen al wel wat anders uitzien. De eerst aangeplante hulst had geen bessen, maar wel veel blad. Ik heb de varieteit nog even opgezocht. Het is de Ilex Meserveae "Blue Prince". Maar deze kregen wel bessen en waren veel kaler, veel minder vertakkingen, maar ze beweerden toen dat het echt dezelfde soort is. Ik heb nu een jaar of vijf afgewacht, maar zie weinig verandering. We zullen onze vriend Bernd er nog maar eens bijhalen.
Volgens Kwekerij De Horst die ik op internet geraadpleegd heb is de laatste de Ilex Meserveae "Blue Princess". - 2 essen verschil.
Volgens Kwekerij De Horst die ik op internet geraadpleegd heb is dit de tweede soort Ilex Meserveae "Blue Princess". - 2 essen verschil dus...links en rechts ernaast de mooie volle Ilex Meserveae "Blue Prince". Op de plek waar je dat stuk beton met dat rode geval ziet staan komt de pomp en electriciteitskast van de persriolering.
Ben, Wim en Piet Schuyn hebben zich weer omgekleed en hebben nu tijd voor ontspanning.
Ze hebben elkaar weer gevonden. Piet, Wim en Ben. Voor de derde keer staan ze gebroederlijk naast elkaar bij de uitvoering van de Crucifixion van Stainer, dit keer in de Grote Kerk in Emmen. In één scratchdag werd dit stuk over het lijden van Christus ingeoefend en meteen s avonds uitgevoerd. Willy en Niesje waren de hele dag bij mij. Er werd heel wat bij gekletst. De pilaf naar het recept van Marry ging er goed in en samen gingen we op pad om te zingen en te luisteren. En wat klonk het mooi in deze gerestaureerde oude kerk. Nog nooit heb ik het zó mooi gehoord. Daniel Rouwkema had zijn speciale projectkoor, dat bestond uit de mannen van Valerius aangevuld met 45 vrouwen en een aantal mannen, goed in de hand. Een prachtige tenor, Falco van Loon en de bas, Daniël Herman Mostert, vervulden de solos op een indrukwekkende manier. Ben en Niesje hebben vandaag nog hele plannen, ze gaan naar Catharina en Ariën in Utrecht, maar van haast om weg te komen was gisteravond geen sprake. Er werd nog lang nagepraat in huize Schoolpad. Vandaag doen Wim en ik maar lekker rustig aan. We gaan straks nog even naar Rick, want gisteren ben ik vergeten zijn nieuwe bellenwekker mee te geven. Rick meldt steeds dat hij s morgens zo moeilijk wakker wordt. Hij heeft wel drie wekkers staan, maar hij hoort ze niet . zegt hij. Deze knalpaarse mechanische bellenwekker maakt een hels kabaal. Als hij daar niet van wakker wordt geef ik het op. Dus Rick . Zet de koffiepot maar vast aan!
Meer dan zes jaar geleden begon de ellende met mijn benen. Wanneer ik een tijdje gezeten had kon ik niet zonder een stram en pijnlijk gevoel in mijn benen opstaan. En liep ik mezelf weer een beetje los dan gebeurde het nog vaak dat het niet lekker ging. Van alles heb ik al geprobeerd, Via de huisarts naar de fysiotherapeut. Het werd massage en fietstraining. Bekaf was ik. De chiropracter was het volgende verhaal. Die hielp me van verschillende mankementen af, maar niet van die beenklachten. Het is nu ruim een week geleden dat mijn galblaas verwijderd is. En ik voel me werkelijk als herboren. Na de eerste paar wat vervelende dagen kwam er een rust over me. En ineens besefte ik wat ik miste. Ik voel geen stramme pijnlijke benen meer wanneer ik een poosje op een stoel gezeten had. Ik kon het bijna niet geloven en probeerde het steeds uit. Zelfs na een half uur op een stoel kan ik zonder pijn opstaan. Volgende week ga ik voor controle naar de chirurg, dr Van de Berg. Ik ben benieuwd of dit soort gevallen meer bekend is. Nee het is ook geen 1 april meer. Ik geniet er maar van, het kan me ook niet schelen waarom het ineens weg is. Ik moet wel ineens denken aan wat Mark vertelde. Eén van zijn monteurs vroeg hem een bedrijf in Emmen te bellen die wat informatie wilde over een afvalpers. Hij werkt n.l. voor een bedrijf dat afvalpersen verkoopt, verhuurt, reviseert. Hij kreeg een nummer door van dit bedrijf dat de naam Lirpanee draagt. Mark toetst het nummer in maar dat is in gesprek. Hij had nog nooit van dit bedrijf gehoord en ging toen eerst maar eens op zoek naar de naam achter dit doorgekregen nummer. Dat bleek wel slim want hij ontdekte dat hij anders Club Jasmine aan de lijn had gekregen. Draai de naam Lirpanee maar eens om. Hij heeft nu een jaar de tijd om te bedenken hoe hij hem terug zal pakken.
Fysiotherapie en andere medische zorg uit het pakket! .. Vanaf de keukentafel waar hij de krant zit te lezen roept Wim alle ellende, die over ons heen kan komen wanneer er een nieuw kabinet gevormd is, naar mij toe. De hypotheekrente aftrek is ook zon punt. Je zult net een betaalbaar huis gekocht hebben, de hypotheekrenteaftrek meegerekend . Dan dit weer. Je zult zien dat heel Nederland op zn kop staat. Het minimumloon 10% naar beneden. Ie-j zult zeen dat Jan Pilo t weer mot lien!. En vief euro a-j naor de dokter wilt!! Scholen, Zorg, Waterschappen, Provincie alles kan worden aangepakt. Het was een hele lijst van ellende waar ze straks om gaan vechten of het wel of niet of misschien toch half doorgaat. Je zult zien dat dit de mensen wel wakker schudt en misschien gaan er hierdoor straks meer naar de stembus. Onze krant, het Dagblad van het Noorden, heeft sinds gisteren ook het tabloidformaat. De meningen zijn verdeeld, maar ik vind het prima. Zo hou ik s morgens tenminste een stukje keukentafel over. We gaan zo maar eens even boodschappen doen. En . ik weet het zeker de karren zullen nu voor Pasen nog voller zijn dan anders.
De Achterhoekse spreukenkalender meldt het volgende:
Leer van gistern, dreum van monn, maor laef vandage. ( Carpe Diem!)
Er worden foto's gemaakt van de plek waar de kabel zou moeten worden ingegraven...
De meneer uit Eelderwoude is er weer. De Tennet die de hoogspanningskabel over onze grond wil ingraven komt nog eens langs want de plannen zijn gewijzigd. De kabel gaat nu niet met een knik achter door de wei richting Bargerweg, maar zou nu dwars over ons stuk tuin bij de wei gaan lopen en precies bij het prieel het land van de buurman op. Het eerste stuk zal straks geboord worden maar zoals nu de tekening aan wijst gaan er een paar bomen aan en het prieel zal de graverij niet overleven. De bedoeling is dat alles weer in de oude staat zal worden gebracht. Ik zie het al gebeuren met een 30 jaar oude treurberk, es en gewone witte berk. En de rest. Zijn we straks onze schaduwplekken bij de wei kwijt waar we zo graag zitten in de zomer. En staan er nieuwe pieterige boompjes en je kent het hè? Boompje groot . plantertje dood. Nee we tekenen er nog even niet voor. Onze Tennet man geeft ons groot gelijk en denkt dat ze misschien het hele stuk toch gaan boren. Dan komt het hele gedoetje van gekoelde kabels op minstens 5 meter diep te liggen. Er worden een paar fotos gemaakt om de situatie hier te kunnen laten zien en wij wachten af .
t Vogeltje zingt op blijde toon
. Moeder zingt er wat af. Altijd heeft ze van zingen gehouden. De mensen om haar heen in de dagopvang kijken wat verstoord. We nemen haar mee naar haar kamer. Ze weet veel dingen niet meer, maar de namen van kinderen en kleinkinderen zitten er nog aardig in, de een beter dan de ander. Dat heeft niets te maken met wie ze veel ziet, maar meer met de leeftijd. Binnenkort is ze weer jarig, 97 zal ze worden. Dat weet ze niet meer, maar wel dat ze op 23 april 1913 geboren is. Ze is altijd blij als je komt maar we krijgen wel 5 keer mee: Old wodden wil iederene wel maor old wean is nog een hele kunst.
