Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
05-04-2010
Je kunt je vergissen....
De Taxus baccata als solitair.
Het viel tegen gisteren, wat een natte Paaszondag, maar vandaag schijnt de zon en gaat het er op lijken: Lente. De staartmeesjes zijn druk aan het nestelen, ze halen spinrag uit de onderkant van het rieten dak en uit de Taxus baccata die voor ons huis staat. Toen we hier net woonden nam de conifeer die op die plek stond zoveel licht uit huis weg dat we die verwisseld hebben voor een Taxus baccata. Die hadden we aan de Kuifmees ook en die werd gewoon heel hoog èn smal. Dat leek me wel wat op deze plek. Maar ja . niet goed opgelet denk ik . Deze taxus groeit in de breedte en een paar keer per jaar moet je er met de snoeischaar langs. Het wordt er niet mooier van, vind ik. Met kerst willen we er nog wel eens buitenkerstverlichting in hangen, maar dat is ook het enige voordeel. Het bleek dat we aan de Kuifmees de Taxus baccata Fastigiata hadden, de hoge smalle variant. Ik ben niet de enige die zich verkijkt op een soort. Een jaar of zes terug hebben we de oude lelijke coniferen aan weerskanten van het hek laten vervangen door een paar rijen zwarte hulst. Dat werd mooi. Het waren mooie dichte bossen hulst. Een jaar later wilde ik de ene rij wel wat langer hebben en vroeg onze hofleverancier Bernd Schulte om dezelfde hulst er bij te planten. Dat gebeurde, maar ik vond ze er meteen al wel wat anders uitzien. De eerst aangeplante hulst had geen bessen, maar wel veel blad. Ik heb de varieteit nog even opgezocht. Het is de Ilex Meserveae "Blue Prince". Maar deze kregen wel bessen en waren veel kaler, veel minder vertakkingen, maar ze beweerden toen dat het echt dezelfde soort is. Ik heb nu een jaar of vijf afgewacht, maar zie weinig verandering. We zullen onze vriend Bernd er nog maar eens bijhalen.
Volgens Kwekerij De Horst die ik op internet geraadpleegd heb is de laatste de Ilex Meserveae "Blue Princess". - 2 essen verschil.
Volgens Kwekerij De Horst die ik op internet geraadpleegd heb is dit de tweede soort Ilex Meserveae "Blue Princess". - 2 essen verschil dus...links en rechts ernaast de mooie volle Ilex Meserveae "Blue Prince". Op de plek waar je dat stuk beton met dat rode geval ziet staan komt de pomp en electriciteitskast van de persriolering.
Ben, Wim en Piet Schuyn hebben zich weer omgekleed en hebben nu tijd voor ontspanning.
Ze hebben elkaar weer gevonden. Piet, Wim en Ben. Voor de derde keer staan ze gebroederlijk naast elkaar bij de uitvoering van de Crucifixion van Stainer, dit keer in de Grote Kerk in Emmen. In één scratchdag werd dit stuk over het lijden van Christus ingeoefend en meteen s avonds uitgevoerd. Willy en Niesje waren de hele dag bij mij. Er werd heel wat bij gekletst. De pilaf naar het recept van Marry ging er goed in en samen gingen we op pad om te zingen en te luisteren. En wat klonk het mooi in deze gerestaureerde oude kerk. Nog nooit heb ik het zó mooi gehoord. Daniel Rouwkema had zijn speciale projectkoor, dat bestond uit de mannen van Valerius aangevuld met 45 vrouwen en een aantal mannen, goed in de hand. Een prachtige tenor, Falco van Loon en de bas, Daniël Herman Mostert, vervulden de solos op een indrukwekkende manier. Ben en Niesje hebben vandaag nog hele plannen, ze gaan naar Catharina en Ariën in Utrecht, maar van haast om weg te komen was gisteravond geen sprake. Er werd nog lang nagepraat in huize Schoolpad. Vandaag doen Wim en ik maar lekker rustig aan. We gaan straks nog even naar Rick, want gisteren ben ik vergeten zijn nieuwe bellenwekker mee te geven. Rick meldt steeds dat hij s morgens zo moeilijk wakker wordt. Hij heeft wel drie wekkers staan, maar hij hoort ze niet . zegt hij. Deze knalpaarse mechanische bellenwekker maakt een hels kabaal. Als hij daar niet van wakker wordt geef ik het op. Dus Rick . Zet de koffiepot maar vast aan!
Meer dan zes jaar geleden begon de ellende met mijn benen. Wanneer ik een tijdje gezeten had kon ik niet zonder een stram en pijnlijk gevoel in mijn benen opstaan. En liep ik mezelf weer een beetje los dan gebeurde het nog vaak dat het niet lekker ging. Van alles heb ik al geprobeerd, Via de huisarts naar de fysiotherapeut. Het werd massage en fietstraining. Bekaf was ik. De chiropracter was het volgende verhaal. Die hielp me van verschillende mankementen af, maar niet van die beenklachten. Het is nu ruim een week geleden dat mijn galblaas verwijderd is. En ik voel me werkelijk als herboren. Na de eerste paar wat vervelende dagen kwam er een rust over me. En ineens besefte ik wat ik miste. Ik voel geen stramme pijnlijke benen meer wanneer ik een poosje op een stoel gezeten had. Ik kon het bijna niet geloven en probeerde het steeds uit. Zelfs na een half uur op een stoel kan ik zonder pijn opstaan. Volgende week ga ik voor controle naar de chirurg, dr Van de Berg. Ik ben benieuwd of dit soort gevallen meer bekend is. Nee het is ook geen 1 april meer. Ik geniet er maar van, het kan me ook niet schelen waarom het ineens weg is. Ik moet wel ineens denken aan wat Mark vertelde. Eén van zijn monteurs vroeg hem een bedrijf in Emmen te bellen die wat informatie wilde over een afvalpers. Hij werkt n.l. voor een bedrijf dat afvalpersen verkoopt, verhuurt, reviseert. Hij kreeg een nummer door van dit bedrijf dat de naam Lirpanee draagt. Mark toetst het nummer in maar dat is in gesprek. Hij had nog nooit van dit bedrijf gehoord en ging toen eerst maar eens op zoek naar de naam achter dit doorgekregen nummer. Dat bleek wel slim want hij ontdekte dat hij anders Club Jasmine aan de lijn had gekregen. Draai de naam Lirpanee maar eens om. Hij heeft nu een jaar de tijd om te bedenken hoe hij hem terug zal pakken.
Fysiotherapie en andere medische zorg uit het pakket! .. Vanaf de keukentafel waar hij de krant zit te lezen roept Wim alle ellende, die over ons heen kan komen wanneer er een nieuw kabinet gevormd is, naar mij toe. De hypotheekrente aftrek is ook zon punt. Je zult net een betaalbaar huis gekocht hebben, de hypotheekrenteaftrek meegerekend . Dan dit weer. Je zult zien dat heel Nederland op zn kop staat. Het minimumloon 10% naar beneden. Ie-j zult zeen dat Jan Pilo t weer mot lien!. En vief euro a-j naor de dokter wilt!! Scholen, Zorg, Waterschappen, Provincie alles kan worden aangepakt. Het was een hele lijst van ellende waar ze straks om gaan vechten of het wel of niet of misschien toch half doorgaat. Je zult zien dat dit de mensen wel wakker schudt en misschien gaan er hierdoor straks meer naar de stembus. Onze krant, het Dagblad van het Noorden, heeft sinds gisteren ook het tabloidformaat. De meningen zijn verdeeld, maar ik vind het prima. Zo hou ik s morgens tenminste een stukje keukentafel over. We gaan zo maar eens even boodschappen doen. En . ik weet het zeker de karren zullen nu voor Pasen nog voller zijn dan anders.
De Achterhoekse spreukenkalender meldt het volgende:
Leer van gistern, dreum van monn, maor laef vandage. ( Carpe Diem!)
Er worden foto's gemaakt van de plek waar de kabel zou moeten worden ingegraven...
De meneer uit Eelderwoude is er weer. De Tennet die de hoogspanningskabel over onze grond wil ingraven komt nog eens langs want de plannen zijn gewijzigd. De kabel gaat nu niet met een knik achter door de wei richting Bargerweg, maar zou nu dwars over ons stuk tuin bij de wei gaan lopen en precies bij het prieel het land van de buurman op. Het eerste stuk zal straks geboord worden maar zoals nu de tekening aan wijst gaan er een paar bomen aan en het prieel zal de graverij niet overleven. De bedoeling is dat alles weer in de oude staat zal worden gebracht. Ik zie het al gebeuren met een 30 jaar oude treurberk, es en gewone witte berk. En de rest. Zijn we straks onze schaduwplekken bij de wei kwijt waar we zo graag zitten in de zomer. En staan er nieuwe pieterige boompjes en je kent het hè? Boompje groot . plantertje dood. Nee we tekenen er nog even niet voor. Onze Tennet man geeft ons groot gelijk en denkt dat ze misschien het hele stuk toch gaan boren. Dan komt het hele gedoetje van gekoelde kabels op minstens 5 meter diep te liggen. Er worden een paar fotos gemaakt om de situatie hier te kunnen laten zien en wij wachten af .
Het is hier deze week allemaal muziek wat de klok slaat. Maandagavond kwam Wim thuis met een stapeltjes cds van zn Shantykoor, vers van de pers. De Eemslander Shantys laten opnieuw van zich horen. Bij twee liederen zingt Wim een solopartij. Ik vind Australia het allermooiste. Hij moet nu zien dat hij er een stel van verkoopt. Dus .. kom je hem tegen met cds onder de arm. Duik niet weg, maar laat je strikken en koop zon cd van dit enthousiaste koor. Voor 10 kun je er lang van genieten . als je van Shantymuziek houdt natuurlijk. Zelf vind ik het leuk om er in de auto naar te luisteren. Daar word ik nou echt vrolijk van. Vanavond is Wim naar Valerius, het Chr. Mannenkoor in Emmen. Hun nieuwste cd is ook net opgenomen en ik ben er erg benieuwd naar. Houd je dus meer van klassiek, gospel of hymnen dan zou ik je deze aanraden. Maar beide mag ook. Ha! Dan is Valerius nu in de ban van de Crucifixion die zaterdag 3 april, de dag vóór Pasen, overdag ingestudeerd wordt en s avonds uitgevoerd. Ben en Niesje met hun vrienden Piet en Willy Schuin zullen nu voor de derde keer meedoen. Dat wordt vroeg opstaan voor ze. Henry en Tonny zullen dan ook net in Hattem zijn om ongeveer een maand te blijven. Die zullen eerst wel bij moeten komen maar we zullen ze snel genoeg zien. Al met al een weekje waar muziek in zit.
Het staat allemaal op één Achterhoekse en Liemerse Spreukenkalender, maar het Achterhoeks en Liemers is zó verschillend van klank. Geert Roelofs heeft er een aantal leuke conversaties en verhaaltjes op staan in het Liemers. Het lijkt wel wat op de streektaal die de familie in de Steeg ook sprak. Ik kan het niet laten om ze in het Achterhoeks, mijn Vordens dan, om te zetten.
Computerles
We beginnen heel eenvoudig met het aanzetten van de computer.
Op waffen knöpken mok dan drukkn? Jao wat power is wet ik wel. Mien vrouwe zeg altied dak nog völs te völle power hebbe.
Op het scherm verschijnen nu allerlei icoontjes. Wij gebruiken alleen Word. Klik maar op de W.
Das mooi ezeg, maor waor mot ik dan met klikkn? Met de moes?
U ziet een leeg scherm. Links bovenaan ziet u het woord file en daaronder een blanco pagina.
Ik zee file staon. Staoj op de computer ok al in de ri-je, net as in t verkeer?
Nee, file is Engels voor bestand; daar kom ik nog op terug. Klik maar op de lege bladzij.
Waorumme steet alles in t Engels. Kan dat neet gewoon in t Nederlands. Daor hek al meuite zat met.
Computers worden over de hele wereld gebruikt, Engels is de voertaal. Typ maar iets.
Ik herkenne iets van miene trekker: shift, break en start, maor tab schrieve wiej met een p.
U hebt getypt: Ik heb een computerles gewonnen. Waar ben ik aan begonnen?
Van mien dochter hek die les ekregen. Dee woont in Amerika. Kon k heur es mailn.
Dan moet u ook leren iets op te slaan. Dit zinnetje kunt u opslaan. Klik onder file maar op save as.
Waor steet dat? Onder file zeg ie? Waorumme neet op save? Das toch veilig?
Jawel maar u moet het straks ook terug kunnen vinden. Daarom moet het een naam hebben.
En hoe kank dan noe mailn? Daor zal toch ok wel een toets veur weane. Wat zeg ie? Is dit pas de eersye les? Ik zal mien dochter eers wel s belln. Dan zeg ik: Ik belle wel as dr niejs is.
Hoe geet t er met? Oo ik magge neet klagen, hoorde ik vroeger vaak als de opas en opoes elkaar begroetten op een verjaardag op de Boomgaard. Nee klagen deden ze niet echt. Ze waren blij met de afleiding die zon dagje op De Boomgaard met zich mee bracht. Mama zwaaide de scepter en verwende de oudjes en die genoten: Opa en opoe Bijenhof, opa uut Barchem, opoe uut Mossel, opoe Kornegoor en opoe Bruins. En klagen mag ik ook niet. Als je eens in een ziekenhuis om je heen hebt gekeken, zeker niet. Naast mij lag een oud vrouwtje, dacht ik. Ze bleek maar 2 jaar ouder dan Wim. Na 3 herseninfarcten, suikerpatiënt en bijna blind, lag ze hier nu omdat haar suiker zo hoog was dat het niet eens meer meetbaar was. Ze ging iedere dag wel door een scan, maar ik heb haar niet horen klagen. s Morgens om 8 uur belde haar man steevast en dan begon ze met al haar aanwijzingen voor de dag. Vanuit haar bed hield ze de touwtjes van de hele gang van zaken thuis goed in handen. Ze vertelde waar alles lag, hoe hij zn eten moest klaarmaken, wat ze mee moesten brengen. Ze hadden zelf geen kinderen, alleen een pleegdochter met een lichte beperking waar ze zich over ontfermd hadden toen die al 15 was. Deze vrouw werkt nu ook bij het Werkvoorzieningschap de Emco en is heel blij met deze vader en moeder. Ze had letterlijk gezegd:Moeder, als ik jullie niet had gehad, zou ik nu een man op de bank hebben zitten met een fles bier in de hand die zit te zappen voor de tv en er zouden 7 paar klompjes voor de deur staan. Nee dit meisje is nooit getrouwd en heel tevreden met haar leven op haar 44e. Toen deze buurvrouw voor twee nachten hoorde waar wij woonden kreeg ik ook het advies mee:Daor moj nooit weggaon, kiek uut zon plekkien kriej nooit weer.Ze vertelde me zelfs dat Rick veel meer hulp zou kunnen krijgen dan wat hij nu heeft. Alleen toen ik zei dat Rick dat niet wilde, was ze even sprakeloos. Zo ziek mn buurvrouw, maar wat een uitstraling. Nee ik magge neet klagen.
Hier wonen we al op de Boomgaard. ± 1951. Bijna elke zondagmiddag kwam de familie wel op bezoek en ik hoor tante Mien nog vragen:Hoe is't met mien moder of...hoe's 't met mien vader, net of het alleen haar moeder en vader waren. Boven van l. naar r. opa en opoe Bijenhof, tante Mien, mama, pa en tante Riek Op de voorgrond Diny, Jaapje, Hennie, ik, Gerke met voor zich Janneke en Carin, Johan Harwig, ome Jan uut Mossel (oom van pa) en ome Jaap. Dit moet weer een van de beroemde foto's zijn van ome Sjoerd met z'n zwarte boxje.
Gistermorgen zat ik op mn gemakje op de bank naar de Hour of Power in de Crystal Church op RTL5 te kijken en ik moest heel even aan onze tante Hermien denken die daar ook gegarandeerd elke zondagmorgen tussen 9 en 10 naar keek. Toen oom Sjoerd en tante Hermien ouder werden is er iets gebeurd waardoor ze het niet meer in de NH Kerk konden vinden en ze ontdekte de enthousiaste boodschap die gebracht werd door de Glazen Kerk zoals die bij ons ook wel genoemd wordt. De oprichter, ds Robert H. Schuller, is nog steeds aanwezig en nu wordt de boodschap van Jezus Christus op een toegankelijke manier telkens door een andere grote spreker verricht. Vanmorgen was het John Maxwell. Hij vertelde met verve over het falen van ieder, maar dat je dat ook verder kan brengen in je leven. Diny vertelde laatst dat Jaap en Mirjam op hun reis door de USA ook zon kerkdienst hebben meegemaakt en daar een bijzondere herinnering aan hebben. Ach heel even was ik weer terug in de Youth for Christ tijd in de molen in Giethoorn, in Winterswijk en ook in Vorden waar we met een groep actief waren. Wim moest er later niet veel van hebben, niet omdat hij het niet eens was met wàt er gezegd werd, maar meer om de manier waaròp. Wim was naar het Scheperziekenhuis om te helpen met het bedden rijden voor de oecumenische kerkdienst die er iedere zondag gehouden wordt en die op de ziekenomroep uitgezonden wordt. Nee.... ik nog niet, ik kan nog geen strakke kleren aan en zit lekker in wijde outfit mezelf een paar dagen vrijaf te geven van alles wat ik nog even niet zie zitten. We gaan zo samen de opgenomen serie van Dalziel en Pascoe kijken. Straks komt Rick deze kant nog op en vanavond zullen Mark, Jennifer en Eva Queeny wel komen ophalen op de terugweg van hun weekenduitje naar hun vrienden Jan en Petra op Vlieland.
Wanneer je www.petravoots.nl klikt krijg je de website van beeldend kunstenaar Petra Voots die met man Jan en hun drie kinderen al een jaar of vijf op Vlieland wonen en werken. Mark en Jan zijn oude studie vrienden toen ze niet alleen de flat, maar ook al hun lief en leed met elkaar deelden.
Eén van de kaarten die ik kreeg. Deze 3D kaart is van Sientje, Anne en Mees. Ze waren hier vorig jaar toen we de fleslammeren hadden. Mees was er niet bij weg te slaan.
De oudere dame naast me op de kamer hield me aardig bezig, de verpleegsters net zo. Hoevéél ik er aan mn bed gehad heb weet ik niet eens meer. Het zijn er minstens 18 geweest. Er zijn er wat voor het verzorgen en rondbrengen van het eten. Er is een ploegje die de mensen begeleidt bij het wassen. Dan staan er ineens twee zustertjes naast je bed:"Wij zijn van de pijnbestrijding, wat kunnen wij voor u betekenen?" Ook voor het meten van allerlei functies komt er weer iemand langs: bloeddruk, koorts en het zuurstofgehalte in het bloed. Maar er is er telkens één die de leiding heeft en de echte verpleegkundige handelingen mag verrichten.. . En dan werken ze natuurlijk ook nog in ploegen. En allemaal stellen ze zich netjes voor en geven ze je een hand. Allemaal Lindas en Hillies, een Geesje enz. Het was goed om die tweede nacht nog te blijven, want nu voel ik me een stuk beter Ik hoop maar dat ik door de misselijkheid een paar kilo lichter ben geworden dat is dan een voordeel, maar de zin in eten komt alweer terug. Ha!! Behalve Wim verschenen ook Gerhard, Mark en Robin zelfs in de ziekenboeg. Rick houdt zich aan zn vaste weekendbezoek. Ook goed. Iedereen hartelijk dank voor jullie reacties en kaarten. Altijd fijn als je weet dat anderen met je meeleven.
Er is altijd iemand blij als je thuiskomt geldt nu ook zeker voor mij. Ik werd enthousiast begroet door Tessa en Queeny. Queeny blijft nu het hele weekend omdat zn baasjes naar Vleland voor een weekendbezoekje zijn afgereisd. Je weet dat het echt is,maar de afgelopen dagen voelde het net een film waarin je zelf de hoofdrol speelt. Susan die mijn laatste uurtjes thuis kwam opvrolijken, daarna de opname in het ziekenhuis en het klaarmaken voor de operatie. Het moment dat ik die recoveryroom inkwam voordat ik geopereerd zou worden was wel een bijzondere ervaring. Heel wat mensen lagen bij te komen. Een paar waren net als ik in afwachting van hun beurt en een hele zooi assistenten met blauwe mutsjes en groene schorten liep er door elkaar heen te kwebbelen of er niets bijzonders aan de hand was. Dan lig je daar helemaal onttakeld, zonder versierselen en nog erge r zonder gebit. Maar geen hond die daarop let. Tot de beide jonge hulp anesthesisten bij me kwamen en nog even het intuberen bespraken wat de vorige keer bij mij moeilijkheden veroorzaakte. Ze zouden extra op me letten. Zo sliep ik rustig in. Ik was niet echt voorbereid op de pijn die ik zou kunnen hebben na die tijd. Het duurde me veel te lang voor de morfine werkte. Dat schijnt voor iedereen weer anders te zijn. Verder niets dan lof voor deze geweldige verzorging hier in het Scheperziekenhuis.
Ben net terug uit het ziekenhuis. De galblaas is met succes verwijdert dmv een kijkoperatie een grotere operatie was gelukkig niet nodig. We hopen morgen te horen wanneer ze weer naar huis mag, ik denk aan zaterdagmorgen maar eerder mag ook natuurlijk. Ze ligt nu nog wat lekker te doezelen met een morfineknop onder hand bereik wat de pijn is natuurlijk nog lang niet weg. Ik wil graag idereen alvast bedanken voor de fijne warme belangstelling vóór en ook nu al na de operatie aan Hetty (ons) betoond. Hopenlijk is het volgende stukje dat op de site komt weer van haar hand. Iedereen een goed weekend gewenst en nogmaals bedankt.
Hier moet Wim maken dat hij weg komt... de boom gaat vallen.
Woensdagavond Als het weer ineens zo mooi wordt krijg ìk niet alleen de opruimwoede, maar Wim wil ook ineens de tuin in snoeien en bomen neerhalen. Er ligt al heel wat veel takken en een dunne boom, wanneer Mark een handje komt helpen. Een aardige berk die dood is gegaan is nu aan de beurt om het veld te ruimen. De ladder wordt erbij gehaald, een touw boven in de boom vastgemaakt en Wim zet zich alvast schrap terwijl Mark een wigvormig stuk uit de boom zaagt. Even een ruk aan het touw en dan . moet Wim zich snel uit de voeten maken. Een mooi gezicht vader en zoon samen aan het werk. En vanmiddag? Inderdaad even wat boodschappen zodat Wim daar niet aan hoeft te denken en daarna pakken we een terrasje in de zon bij De Kamer in het centrum van Emmen. Wanneer je daar een cappuccino bestelt krijg je niet alleen een heerlijke cappuccino met een koekje, maar ook een klein chocoladekuipje met slagroom en een glaasje water. Wim bestelde een warme chocolademelk. Hij keek vreemd op toen hij warme geschuimde melk kreeg met een soort chocoladelolly erbij. Die moest je in de melk doen en roeren tot alles opgelost was. Hij vond het heerlijk. En vanavond besluiten we de dag door samen naar de detective Inspector George Gentky te kijken. Nou dat was het dan voor nu. Tot over een paar dagen!
Als ik vanmorgen de vissen ga voeren volgt Loedertje me op de voet en kijkt mee naar de jacht op het voer. De vissen zijn weer boven water. In de winter zie je ze niet. Dan zitten ze diep onderin de vijver en na zon winter was ik wel benieuwd of ze het allemaal overleefd hebben. Bij Alle en Anja ware alle kois dood. Die hadden geen gat in het ijs, want de vijver is bedekt met betongaas, vanwege de kinderen. Wim heeft de hele winter de vijverpomp aan gelaten en zo bleef er steeds een open plek in het ijs. Onze ene grote ghostkoi hoeft alleen maar zn bek open te doen en schuift ermee over het water en heeft meteen de bek vol. Ik probeer de goudvissen en windes nog te tellen, maar er is geen beginnen aan. Er zijn er minstens 200. De grote visser mag van mij er iedere dag wel eentje komen halen, want het jongt hier vanzelf weer aan. Hoewel hij heeft concurrentie. Loeder komt net voorbij met een vis in de bek en duikt de struiken in om de buit op zn gemak op te peuzelen. Verder is het een dag van opruimen. Net of je op vakantie gaat. Morgen is het zover dan gaat de galblaas eruit. Gisteren zag ik op de tv bij zon kijkoperatie hoe ze een milt verwijderen. Ik ben niet zo van de operaties op tv, maar mijn nieuwsgierigheid won het. Ik werd er niet echt vrolijk van.Vanmiddag gaan we er maar even uit, een terrasje pakken en genieten van het mooie weer. Jullie zullen me een paar dagen moeten missen. Heel misschien neemt Wim het een dagje over.
Susan met haar kippen. In het midden Wendy die er helemaal uitgebreid voor gaat zitten.
Je hebt dierenliéfhebbers en dierenflúisteraars. Ik behoor tot de eerste groep. Ik ben gek op dieren en vooral op dat jonge spul. Begin alleen niet over reptielen of slangen daar heb ik helemaal niks mee. Onze kippen lopen lekker los en ik mag er graag naar kijken hoe ze om het huis en op het erf rondscharrelen. De ponys zie ik met plezier door de wei rennen en zit graag op de schommelbank erbij. De honden erbij en zelfs de katten zijn dan om me heen door de tuin en de bosjes. De honden hoeven alleen maar te komen als ik ze roep, de gewone commandos geef zoals zit, ga af en kom hier. Het gooien met ballen en stokken waar ze gek op zijn laat ik graag aan anderen over. Het trainen van Scott vroeger was ook Wim zn ding. Ja toen Scott het eenmaal kende kon ik hem ook laten drijven, maar eigenlijk wist hij toch al precies wat er gebeuren moest schapen in de wei, uit de wei, in de schuur uit de schuur en als ze buiten de wei mochten moest hij zorgen dat ze niet in de tuin kwamen! Ik heb het idee dat ik helemaal begrijp wat ze me willen zeggen. Maar dierenfluisteraars hebben iets meer. Wanneer Eva met pony Amber in de weer is praat ze voortdurend tegen haar, kijkt haar aan en prijst haar de hemel in wanneer ze doet wat ze wil.En wat Amber bij mij vertikt, doet ze gewoon voor Eva. Vanmorgen was ik bij vriendin Susan op de koffie. Ze had me vertelt dat hun kipjes wel erg tam worden.. ze zouden wel bij haar op schoot zitten. Dat wilde ik eens zien. En warempel achter hun huis in het zonnetje zat ze met alledrie Tilly, Wendy en Barney op schoot. Je kon zien dat ze het naar hun zin hadden en hadden zeker geen haast om weg te gaan. Bij neef Jaap zie ik het wanneer hij met teckel Franck bezig is. Heb je ooit gehoord van een teckel die kan voetballen en schopt wanneer je schop zegt en de bal met de neus tikt als je tik zegt en die de beste van de 64 kandidaten was bij de puppycursus? En Mo van neef Wim blijft constant naar zn baas kijken alsof die vraagt: Baas wat gaan we doen? Wim hoeft maar te kikken en de hond reageert. Ik zou het liefst weer lammeren hebben die hoef je niks te vragen. Ze reageren alleen op de fles. Maakt me niks uit ik ben alleen een liefhebber.
Rick op z'n Lillieputter in Hengelo in het Weusthagbos. Toen hadden we nog nooit van Wajong gehoord.
Wat kan die Belasting je toch een ellende bezorgen. En dan heb ik het nog niet eens over de belastingaangifte zelf, maar over het bij elkaar zoeken van de gegevens. Er is altijd weer iets wat je niet kunt vinden. Dit jaar had ik voor het eerst de gegevens bij elkaar in een map gedaan, telkens als er weer wat binnenkwam. Zelfs de Digi D code hadden we nog. Wim heeft 4 instanties waar hij zijn inkomen vandaan haalt. De Koopvaardij, Stork, die een eigen pensioenfonds heeft en waarvan de pensioenopbouw indertijd in 1983 niet meegenomen kon worden en de PMF. Pensioenbreuken genoeg. Jaren zijn we aan het uitzoeken welke instantie de heffingsrente er af moet halen. Nu moet er ieder jaar terugbetaald worden. Geen van de voormalige werkgevers wilde dat doen. Nu blijkt dat je dat ook bij de AOW kunt melden. Verder hebben we na 3 jaar gesprekken, telefoontjes en rechtzaken met de Belastingdienst eindelijk onze koopsompolis kunnen omzetten naar een lijfrente. Het heeft ons meer dan 5000 gekost, maar dat was het waard. Daarna kwam het gesteggel met de Belastingdienst over Recht op Wajong voor Rick, een uitkering voor jong gehandicapten. Hij krijgt het niet want hij werkt gewoon, maar dat recht erop heeft hij nodig om een bepaalde aftrek van de belasting te kunnen krijgen. Het was in 2002 verlopen omdat wij niet wisten dat het belangrijk kon zijn. Zijn we ook driekwart jaar mee bezig geweest met UVWG en daarnaast telefoontjes met de Inspecteur de Belastingen himself. Ik moet wel zeggen dat die inspecteur meedacht en telkens telefonisch nieuw uitstel gaf omdat het UWVG in Groningen zo traag werkte. Er kwam een heel nieuw medisch onderzoek en eindelijk had Rick zijn recht op Wajong terug. Het scheelt hem wel 725 per jaar. Het laatste onderdeel belastinggedoe was gistermiddag: samen met Rick de gegevens bij elkaar zoeken. Dan kan hij het vandaag naar vriend en collega Jan brengen die de aangifte altijd trouw voor hem verzorgt. Het kostte een halve middag en een geïrriteerde Rick die niet alles kon vinden. Rick kan uitstekend met geld omgaan, maar niet met de binnenkomende post. Stapels hebben we doorgewerkt. De vuinisbak zit nu vol. Het is goed dat de gewone uitgaven automatisch gaan. Zouden we er nu voor een jaar af zijn?
Het is lang geleden dat we in Hengelo de Finse houtsauna achter onze huizen bouwden, samen met onze buren Bertus en Marijke. Bertus had de bouw in Finland gezien met van die dikke op elkaar gestapelde boomstammen. En zo moest het bij ons achter ook worden. Nadat door de week de fundamenten en het vloertje gelegd waren werd in één zaterdag de sauna met vereende krachten gestapeld en het dak geplaatst. Dat was dan voornamelijk door Bertus en zijn broers en zwagers. Een aantal zaten zelf in de bouw en de anderen plus Wim volgden de instructies. De jongste die slager was ruimde alles weer op. Marijke en ik verzorgden de inwendige mens. Wat een tijd! Iedere zaterdag was het feest. Beide gezinnen gingen er doorlopend in. Zelfs Peter die net geboren was ging er na een paar weken al even mee in op de arm. Ik had van twee lappen badstof een paar Abrahamjurken gemaakt om tussen de saunagangen aan te trekken. Gewoon de badstof dubbel genaaid met een opening voor hoofd en armen. En zo zaten we dan verder af te koelen. Wat heeft Wim dat gemist toen we naar Emmen verhuisden. We hebben wel eens een sauna afgehuurd in Aalden met wat vrienden, maar dan moet je toch altijd weer naar huis rijden. Nu heeft Wim het voor elkaar. Sinds 10 jaar hebben we in de schuur weer een sauna. Maar op de een of andere manier was voor mij de lol er af. Ik kan niet eens goed zeggen waarom. Niet gezellig. Je gaat toch niet voor de gezelligheid in de sauna je moet zweten., zei Wim dan. Gisteren ben ik er weer eens mee in geweest. We hebben een stoomsauna. Dat kun je langer volhouden. Na de eerste gang koud douchen en buiten afkoelen en binnen verder afkoelen. De tweede gang is dan een gewone hete sauna. Wim gaat natuurlijk minstens drie keer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het best lekker vond. Ik heb vannacht geslapen als een os.
Het is nog vroeg wanneer de telefoon gaat. Buurjongetje Frank meldt dat hij even eitjes komt brengen, gewoon even snel op en neer, want hij moet straks voetballen. Hij brengt zelfs nog een mooie tekening mee. Het is weer paashazentijd. Als hij weer gaat meldt hij dat hij vanmorgen "thuis" voetbalt en ik begrijp de hint. We hebben al eens beloofd om te komen kijken maar tot nu toe is daar niet van gekomen. Wim zit nog in zn pyjama achter de krant. Hij mag wel opschieten. Anja en Alle hebben drie geweldige jongens, net als wij. Alleen staan die nog aan het begin en de onze zijn allang uitgevlogen, maar er is zoveel herkenbaars. Frank is de gevoeligste, erg zorgzaam. Tim is een stuk driester en die kleine Daan is de rust zelve, maar je kunt zien dat hij alles observeert en als ik me niet vergis is die straks de slimste van het spul. De twee kleinsten komen nu 2 x in de week een uurtje bij ons als Anja met Frank gaat zwemmen. Dan hoeft ze de hele stoet niet mee te nemen op de fiets. Ze weten de mand en kist met speelgoed van vroeger precies te staan en samen slepen we die midden in de kamer. En dan begint het feest. De trein die Gerhard kreeg toen hij na het amandelen knippen uit het ziekenhuis kwam, is er nog. Toen ik hem indertijd-38 jaar geleden dus- ophaalde , was het eerste wat hij met zn zere keeltje er uitbracht:Is er een trein? En toen ik knikte:En rijdt die vanzelf of moet ik hem duwen? Ik voel nog steeds zijn teleurstelling toen ik moest zeggen dat hij hem wel zelf moest duwen. Maar deze was wel zo sterk dat hij 3 kinderen 2 kleinkinderen en al de vriendjes en nu dus de buurjongetjes heeft overleefd. Straks gaan we dus even bij SVBO kijken. Dat brengt me wel weer op het idee dat we ook weer eens Robins vorderingen op het voetbalveld bij DZOH moeten gaan zien.
En wat te zeggen van deze schalkse blik van onze oude trouwe Hector. Hector is al dik in de 20. Voor nageslacht kan hij niet meer zorgen. Maar het is zo'n goedzak, zo lief dat hij gewoon mag blijven. Oorspronkelijk hebben wij hem samen met Jans en Geesje gekocht als dekhengst voor onze Shetlander merries. Nu loopt hij als gezelschap voor Amber bij ons in de wei. Jans en Geesje hebben de wei behoorlijk gevuld met opvangpony's en twee van henzelf. Eén van de opvangpony's heeft de leiding overgenomen in de kudde. "Den bonten is de baas", placht Geesje te zeggen. Het laatst gekomen maar vindt dat ze de eerste rechten heeft. Ach soms hebben ze wat menselijke trekjes.
Alweer zon typerende foto van Wim Harwig. Ik merkte laatst op dat ik eigenlijk had verwacht dat hij nog eens beroepsfotograaf zou worden. Hij maakte al heel jong zulke prachtige fotos. Maar ja hij heeft geen zin om portretten op verzoek te maken. Hij voelt meer voor documentaires waarbij je de hele wereld over moet reizen om een serie te krijgen met een boodschap. Nee op commando nou ja verzoek dan, daar wil hij niet aan in de fotografie. In Vorden heb je fotografe Willemien. Die maakt zulke prachtige fotos maakt die er qua gevoel echt uitspringen. Die weet ook precies dat weer te geven dat karakteristiek is voor een stel mensen, anders dan de meeste fotografen met standaard fotos. Bekijk de etalage maar eens in het centrum van Vorden. Ze vertelde ons afgelopen zomer dat ze toch vaak nog analoog fotografeert. Rick begon daar afgelopen september zijn vakantie door er een driepoot te kopen om zijn fototoestel vast op te zetten. Die roept me nu toe als ik een foto maak: Dichterbij halen. Neef Wim leeft zich nu uit als een verdienstelijk hobbyfotograaf en zeg nou zelf wanneer je de serie fotos ziet op zijn wordpress blog het is bijzonder om precies dat goede moment, die goede pose te pakken of de afstand of belichting goed te krijgen.
Hoe geet t er met? Oo ik magge neet klagen, hoorde ik vroeger vaak als de opas en opoes elkaar begroetten op een verjaardag op de Boomgaard. Nee klagen deden ze niet echt. Ze waren blij met de afleiding die zon dagje op De Boomgaard met zich mee bracht. Mama zwaaide de scepter en verwende de oudjes en die genoten: Opa en opoe Bijenhof, opa uut Barchem, opoe uut Mossel, opoe Kornegoor en opoe Bruins.
Alweer zon typerende foto van Wim Harwig. Ik merkte laatst op dat ik eigenlijk had verwacht dat hij nog eens beroepsfotograaf zou worden. Hij maakte al heel jong zulke prachtige fotos. Maar ja
hij heeft geen zin om portretten op verzoek te maken. Hij voelt meer voor documentaires waarbij je de hele wereld over moet reizen om een serie te krijgen met een boodschap. Nee
op commando
nou ja verzoek dan, daar wil hij niet aan in de fotografie. 
