Susan met haar kippen. In het midden Wendy die er helemaal uitgebreid voor gaat zitten.

Je hebt dierenliéfhebbers en dierenflúisteraars. Ik behoor tot de eerste groep. Ik ben gek op dieren en vooral op dat jonge spul. Begin alleen niet over reptielen of slangen…daar heb ik helemaal niks mee.
Onze kippen lopen lekker los en ik mag er graag naar kijken hoe ze om het huis en op het erf rondscharrelen. De pony’s zie ik met plezier door de wei rennen en zit graag op de schommelbank erbij. De honden erbij en zelfs de katten zijn dan om me heen door de tuin en de bosjes.
De honden hoeven alleen maar te komen als ik ze roep, de gewone commando’s geef zoals zit, ga af en kom hier. Het gooien met ballen en stokken waar ze gek op zijn laat ik graag aan anderen over. Het trainen van Scott vroeger was ook Wim z’n ding. Ja toen Scott het eenmaal kende kon ik hem ook laten drijven, maar eigenlijk wist hij toch al precies wat er gebeuren moest… schapen in de wei, uit de wei, in de schuur… uit de schuur en als ze buiten de wei mochten moest hij zorgen dat ze niet in de tuin kwamen!
Ik heb het idee dat ik helemaal begrijp wat ze me willen zeggen.
Maar dierenfluisteraars hebben iets meer.
Wanneer Eva met pony Amber in de weer is… praat ze voortdurend tegen haar, kijkt haar aan en prijst haar de hemel in wanneer ze doet wat ze wil.En wat Amber bij mij vertikt, doet ze gewoon voor Eva.
Vanmorgen was ik bij vriendin Susan op de koffie. Ze had me vertelt dat hun kipjes wel erg tam worden.. ze zouden wel bij haar op schoot zitten. Dat wilde ik eens zien. En warempel… achter hun huis in het zonnetje zat ze met alledrie Tilly, Wendy en Barney op schoot. Je kon zien dat ze het naar hun zin hadden en hadden zeker geen haast om weg te gaan.
Bij neef Jaap zie ik het wanneer hij met teckel Franck bezig is. Heb je ooit gehoord van een teckel die kan voetballen en schopt wanneer je “schop” zegt en de bal met de neus tikt als je “tik” zegt en die de beste van de 64 kandidaten was bij de puppycursus?
En Mo van neef Wim blijft constant naar z’n baas kijken alsof die vraagt: Baas wat gaan we doen? Wim hoeft maar te kikken en de hond reageert.
Ik zou het liefst weer lammeren hebben… die hoef je niks te vragen. Ze reageren alleen op de fles. Maakt me niks uit… ik ben alleen een liefhebber.

24-03-2010 om 08:25 geschreven door hetty  

Rick op z'n Lillieputter in Hengelo in het Weusthagbos. Toen hadden we nog nooit van Wajong gehoord.

Wat kan die Belasting je toch een ellende bezorgen. En dan heb ik het nog niet eens over de belastingaangifte zelf, maar over het bij elkaar zoeken van de gegevens. Er is altijd weer iets wat je niet kunt vinden. Dit jaar had ik voor het eerst de gegevens bij elkaar in een map gedaan, telkens als er weer wat binnenkwam. Zelfs de Digi D code hadden we nog. Wim heeft 4 instanties waar hij zijn inkomen vandaan haalt. De Koopvaardij, Stork, die een eigen pensioenfonds heeft en waarvan de pensioenopbouw indertijd in 1983 niet meegenomen kon worden en de PMF. Pensioenbreuken genoeg. Jaren zijn we aan het uitzoeken welke instantie de heffingsrente er af moet halen. Nu moet er ieder jaar terugbetaald worden. Geen van de voormalige werkgevers wilde dat doen. Nu blijkt dat je dat ook bij de AOW kunt melden.
Verder hebben we na 3 jaar gesprekken, telefoontjes en rechtzaken met de Belastingdienst eindelijk onze koopsompolis kunnen omzetten naar een lijfrente. Het heeft ons meer dan €5000 gekost, maar dat was het waard.
Daarna kwam het gesteggel met de Belastingdienst over Recht op Wajong voor Rick, een uitkering voor jong gehandicapten. Hij krijgt het niet want hij werkt gewoon, maar dat recht erop heeft hij nodig om een bepaalde aftrek van de belasting te kunnen krijgen. Het was in 2002 verlopen omdat wij niet wisten dat het belangrijk kon zijn. Zijn we ook driekwart jaar mee bezig geweest… met UVWG en daarnaast telefoontjes met de Inspecteur de Belastingen himself. Ik moet wel zeggen dat die inspecteur meedacht en telkens telefonisch nieuw uitstel gaf omdat het UWVG in Groningen zo traag werkte. Er kwam een heel nieuw medisch onderzoek en… eindelijk had Rick zijn recht op Wajong terug. Het scheelt hem wel € 725 per jaar.
Het laatste onderdeel belastinggedoe was gistermiddag: samen met Rick de gegevens bij elkaar zoeken. Dan kan hij het vandaag naar vriend en collega Jan brengen die de aangifte altijd trouw voor hem verzorgt. Het kostte een halve middag en een geïrriteerde Rick die niet alles kon vinden. Rick kan uitstekend met geld omgaan, maar niet met de binnenkomende post. Stapels hebben we doorgewerkt. De vuinisbak zit nu vol. Het is goed dat de gewone uitgaven automatisch gaan.
Zouden we er nu voor een jaar af zijn?

23-03-2010 om 08:16 geschreven door hetty  

22-03-2010 om 14:33 geschreven door hetty  

Frank, vooraan 2e van rechts.

Het is nog vroeg wanneer de telefoon gaat. Buurjongetje Frank meldt dat hij even eitjes komt brengen, gewoon even snel op en neer, want hij moet straks voetballen. Hij brengt zelfs nog een mooie tekening mee. Het is weer paashazentijd. Als hij weer gaat meldt hij dat hij vanmorgen "thuis" voetbalt en ik begrijp de hint. We hebben al eens beloofd om te komen kijken maar tot nu toe is daar niet van gekomen.
Wim zit nog in z’n pyjama achter de krant. Hij mag wel opschieten.
Anja en Alle hebben drie geweldige jongens, net als wij. Alleen staan die nog aan het begin en de onze zijn allang uitgevlogen, maar er is zoveel herkenbaars.
Frank is de gevoeligste, erg zorgzaam. Tim is een stuk driester en die kleine Daan is de rust zelve, maar je kunt zien dat hij alles observeert en als ik me niet vergis is die straks de slimste van het spul.
De twee kleinsten komen nu 2 x in de week een uurtje bij ons als Anja met Frank gaat zwemmen. Dan hoeft ze de hele stoet niet mee te nemen op de fiets. Ze weten de mand en kist met speelgoed van vroeger precies te staan en samen slepen we die midden in de kamer. En dan begint het feest.
De trein die Gerhard kreeg toen hij na het amandelen knippen uit het ziekenhuis kwam, is er nog. Toen ik hem indertijd-38 jaar geleden dus- ophaalde , was het eerste wat hij met z’n zere keeltje er uitbracht:”Is er een trein?” En toen ik knikte:”En rijdt die vanzelf… of moet ik hem duwen?” Ik voel nog steeds zijn teleurstelling toen ik moest zeggen dat hij hem wel zelf moest duwen. Maar… deze was wel zo sterk dat hij 3 kinderen 2 kleinkinderen en al de vriendjes en nu dus de buurjongetjes heeft overleefd.
Straks gaan we dus even bij SVBO kijken. Dat brengt me wel weer op het idee dat we ook weer eens Robins vorderingen op het voetbalveld bij DZOH moeten gaan zien.

20-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Foto: Wim Harwig.

En wat te zeggen van deze schalkse blik van onze oude trouwe Hector. Hector is al dik in de 20. Voor nageslacht kan hij niet meer zorgen. Maar het is zo'n goedzak, zo lief dat hij gewoon mag blijven. Oorspronkelijk hebben wij hem samen met Jans en Geesje gekocht als dekhengst voor onze Shetlander merries. Nu loopt hij als gezelschap voor Amber bij ons in de wei. Jans en Geesje hebben de wei behoorlijk gevuld met opvangpony's en twee van henzelf. Eén van de opvangpony's heeft de leiding overgenomen in de kudde. "Den bonten is de baas", placht Geesje te zeggen. Het laatst gekomen maar vindt dat ze de eerste rechten heeft. Ach soms hebben ze wat menselijke trekjes.

19-03-2010 om 23:31 geschreven door hetty  

18-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

18-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Agnes speelt met de honden. Wim en ik staan allebei klaar om het vast te leggen.
Op http://wimharwig.com kun je mee genieten van een impressie van Wim en Marjan van dit afgelopen weekend. Er zijn een paar bijzondere foto's van Rick bij en ook Amber en Hector spelen een hoofdrol. Leuk om te zien. Bedankt Wim!

Het resultaat van het vorige plaatje waarvoor Wim zelfs door de knieën ging.

foto: Wim Harwig

17-03-2010 om 08:16 geschreven door hetty  

Neef Wim met Mo.

En dan zijn we weer alleen… nou ja alleen? Wim en Marjan zijn weer vertrokken met hun camper èn met Mo. Ze moeten het hele land van Noordoost naar Zuidwest doorkruisen. Ze zullen het waarschijnlijk net redden tussen de spitsuren door.
De katten Suze en Loedertje komen weer tevoorschijn. Omzichtig kijken ze om zich heen om er zeker van te zijn dat die indringer op hun terrein weg is en staan dan ongeduldig in de keuken te wachten tot hun kuipje zalm opengemaakt wordt.
Wat kun je veel beleven in één weekend. Eva was jarig en Agnes was er weer. We hadden de reünie van ons reisje naar Polen in mei vorig jaar. En als een rode draad liepen de gesprekken met Wim en Marjan door het hele weekend heen. Sinds lange tijd zijn we weer eens om twee uur 's nachts naar bed gegaan. Dat zegt wel wat!
We zijn samen bij Rick op bezoek geweest. Die bleek daar zeer verguld mee te zijn en helemaal toen hij gevraagd werd om ’s avonds mee te gaan naar Athina, de Griek.
Het is weer even wennen en we zijn eerst maar eens met een slagroomstam naar buurman Jans gegaan. Zo’n buurman moet je in ere houden… toch?

16-03-2010 om 12:15 geschreven door hetty  

Dit lukt dus niet.

Katten passen zich snel aan aan vernieuwde omstandigheden. Vanmorgen zitten beide katten ineens bij ons op de slaapkamer. Loedertje hangt uit het dakraam en loert richting wei. Dan weet je het wel. Ze is op haar hoede….. Mo is in de buurt. Neef Wim vertelde al dat vorige zomer hier op ons erf Mo ineens een kat in de bek had. Die kon hij op tijd redden. Ons Loedertje en Suze zijn niet gewend dat Tessa of Queeny ze te grazen neemt. Die lopen alleen rondjes om ze heen en daar lopen ze geen stap harder om. Nee Mo is een flinke herder…dat is andere koek. De katten nemen nu het zekere voor het onzekere en zitten hoog zowel binnen als buiten.
En mocht je denken dat er zo buitenaf niet veel te beleven is…. Dan zie je op deze foto dat het tegendeel waar is. Robin je hebt wat gemist.
Terwijl Wim en Marjan er even op uit willen met hun bijzondere camper blijkt de ondergrond van het stuk gras voor de wei wel erg zacht. Als hij wil keren zit hij binnen de korste keren muurvast en met het motorblok op de grond. Wat doen we dan? Buurman Jans bellen natuurlijk. De redder in nood sleepte de camper in de goede richting en kunnen ze hun plan verder uitvoeren.
Zo zie je maar weer…. Een goede buur….. is wel heel handig.
En verder? We hebben een geweldig weekend.

15-03-2010 om 10:29 geschreven door hetty  

Op de Boomgaard zat de wc op de deel en de afvoer ging regelrecht de gierkelder in. Met de mest en gier van de dieren ging alles over het land, Je leest nog wel eens over een huuske dat achter in de tuin stond. Ook lekker, moest je ’s nachts naar buiten indien nodig. Maar wij hebben zolang we getrouwd zijn gewoon een huis voorzien van een aansluiting op de riolering gehad. Hier aan het Schoolpad gingen we wat jaren terug. Wij hebben een put… een beerput zoals je wilt, ingegraven in de tuin met een dikke steen op het deksel. Het functioneert maar daar is ook alles mee gezegd. Wim heeft al een paar aanpassingen gedaan om minder verstoppingen te krijgen. En…. we halen Eparcyl uit Frankrijk. Piet en Marry gebruiken het daar ook in hun septic tank. Hiervan gaat er iedere week een zakje in het toilet. Het zou het verteringsproces bevorderen. En dat werkt.
Al jaren geleden moesten alle huizen in Europa op de riolering aangesloten zijn of een goedgekeurde septic tank hebben. En al jaren zijn ze bezig om te zeggen dat we binnenkort aan de beurt zijn. Vroeger toen Wim nog in de Pijpenbuigerij van Stork werkte klaagden de mensen dat ze daar blijkbaar an de achterste titte van het varken zaten, vergeleken met de Ketelmakerij. Zo was het met ons ook . Alle en Anja Timmer en wij blijken de laatsten te zijn die nog aangesloten moeten worden. Eindelijk is het zover. De slangen van de persleiding zijn gelegd wat een blubbertoestand veroorzaakte op het stuk Schoolpad bij Wielens. Pas nadat er een vrachtwagen geel zand opgebracht werd kon Jans weer bij huis komen met de auto. De krant en de post en de vuilniswagen kwamen niet meer. Na twee weken zijn ze weer te bereiken.
Gistermorgen is de put, die bij die persleiding hoort, geplaatst. Nu nog het kastje van de elektriciteit. En daarna krijgen we een half jaar om op ons erf de boel aan te sluiten. Lang leve de vooruitgang!

14-03-2010 om 15:11 geschreven door hetty  

Jantje l. en Marijke.

“En noe mo’w ’t schaop nog scheren”, hoorde ik gisteren bij Ellen in haar atelier. Ja af en toe hoor ik hier tijdens het schilderen echt Drents of in elk geval de Drentse klanken. Ik had die uitdrukking nog nooit gehoord. “Dat jij dat niet weet”, kreeg ik te horen van Jantje uit Sleen. Het betekent zoiets als: Nu komt het moeilijkste deel aan de beurt. Eigenlijk wel logisch.
Ik ken wel: Noe he’j ’t schaop an ’t drieten. Betekent zoveel als: Nou gebeurt er wat!
Wim gebruikt nog wel eens als waarschuwing:”Dat vrus oe nog wel es op den emmer.( Dat krijg je nog spijt van)
Meestal beginnen we dinsdagsmorgens bij Ellen met koffie en ik had gisteren precies zicht op de weg en ik zie een camper voorrijden en de laatste twee cursisten komen er met levensgrote doeken uit. “Hé daar komen de jonkies”, meld ik. Het zijn de jongsten onder ons, werken alleen abstract, maar nu schilderen ze midden op die abstracte achtergrond hun kind.
Iemand is een prachtige gevulde jonge vrouw aan het schilderen. Wordt helemaal goed! Greet werkt een beetje in de stijl van Herman Brood, Liesbeth heel abstract met wat strakke vormen er in, Jannie maakt heel mooie portretten. Tiny werkt ook abstract, maar meestal zie ik er wel huizen of bomen in. En ik ben degene die meestal met dieren in de weer is. Als iemand een mooi plaatje tegenkomt brengen ze dat voor me mee ter inspiratie.
Marijke spant de kroon wat betreft fantasie. Die schildert bij ieder gedicht van vriendin Annie iets wat er bij hoort. Dit weekend wordt hun expositie geopend in Assen. Ik zal er dit keer niet bij zijn, maar wens ze veel succes en vooral veel plezier. Marijke zal het geheel beslist opluisteren met haar saxofoon. Nog even ter informatie: www.dedamessamen.nl

13-03-2010 om 09:07 geschreven door hetty  

Onze familie is een familie van dierenliefhebbers. In elk geval voelen ze zich prettig met dieren om zich heen.
Voor de familie van der Kolk geldt dat ze er niet mee opgegroeid zijn maar door hun aanhang is de dierenliefde opgebloeid. Ben en Niesje hielden het bij de kat Mur. Piet en Marry hebben nog steeds twee honden, een Schnautzer en een Schippertje. Henry en Tonny hebben na een Dalmatiër en een paar Boxers nu hun tweede Labrador Tonca. En dat terwijl de familie van der Kolk vroeger nog geen goudvis in huis had.
Ik zou het heel kaal vinden om in een huis te wonen zonder een hond aan m’n voeten of minstens een kat op de leuning. Ik zou het missen als die kleine miauwers ’s morgens niet meer om m’n benen strijken om hun kuipje vlees op te eisen. Want katten zijn kleine dwingelandjes.
Johan en Joke hebben steeds herders. Henk en Anneke Duitse Staandes en voor erbij een Jack Russell. Wij hebben Bordercollies en Ben en Diny hebben al heel wat Teckels versleten. Nu is Jippe er nog en hebben ze bordercollie Josca er bij. Josca is de omgetoverde Toska en niet alleen wat betreft de naam. Josca heeft haar thuis gevonden. Geen lastige moeder Tessa die haar eigenlijk niet meer wilde accepteren in haar buurt.
Nadat we haar opgehaald hadden vanuit Groningen waar ze niet functioneerde wilde ik haar er graag bij houden, maar ja… Tessa was er niet gelukkig mee.
Bij Ben en Diny luistert ze perfect. Ze is echt de hond van Ben en wijkt niet van z’n zijde. Ze heeft wat werk te doen en wel het in de gaten houden van het paard Vera. Ze is verder niet waaks, maar als Vera in beweging komt joelt ze iedereen wakker.
En wanneer ze ’s avonds in de kamer mag ligt ze samen met Jippe achter de kachel. Of.... zoals hier samen bij Ben. In de ene arm Jippe en onder handbereik Josca.

13-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Diny en Dinie.

Na onze lunch in het Intratuincafé in Lochem gaat de auto vanzelf richting Hanzeweg waar ons favoriete shopje is. Kringloop Switch is wel niet zo mooi ingericht als het Goed in Emmen, maar wel overzichtelijk en de mensen zijn er bijzonder vriendelijk. Bovendien geniet ik ven de Achterhoekse tongval. Ook al spreken ze gewoon Nederlands, de klankkleur verraadt hun afkomst
En dan gaan we tante Jo opzoeken. Ons 86-jarige fragiele tantetje, bijna blind, heeft het geluk om bij dochter Erna in het voorhuis te wonen. Ze heeft jammer genoeg de gordijnen nog dicht voor haar middagslaapje en haar potje met narcissen hebben we maar voor de deur gezet met een briefje.
“Zö’w noe es kieken of Dinie van Anton thuus is. Dee hef nog wat foto’s veur ons in een album van tante Hanna”, stel ik voor. Dus op weg naar Harfsen. En….. ze is er. Wat is het leuk om elkaar na zo lange tijd eens weer terug te zien. Neef Anton Voortman is 1,5 jaar geleden overleden, maar Dinie slaat zich er flink doorheen en geniet van haar kinderen en kleinkinderen. We kijken opnieuw onze ogen uit. Veel van de foto’s van tante Hanna heeft neef Joop al gescand. Nu krijgen we het oude leren, met goud op snee, fotoalbum mee. Samen blikken we terug op het lang niet gemakkelijke leven dat tante Hanna had met haar Gerrit. Ik heb hem al eens genoemd als de Hoofdige boer. Toch herinner ik me ook zijn gezellige aanwezigheid op verjaardagen.
En wat blijkt de wereld toch klein. Dinie- van Anton- zag op weblog 2 - 4 maart- de familie Eggink op de Jaeger en vertelt dat een vriendin van haar jongste dochter nu verkering heeft met een kleinzoon van ome Hendrik en tante Bartje, een zoon van het jongste meisje, Fien, die daar zo knus met haar kleine handje in moeders hand staat.
De Kip Hawaii bij Ben en Diny smaakt wat later als vanouds verrukkelijk. Wouter zoekt even de tijden van de trein voor me op en ons dagje samen zit er dan al weer op. We gaan dit nog eens doen. Onze 100 jarige tante Heintje is er nog in de Borkeld. En tante Jo hopen we toch een volgende keer te zien.

12-03-2010 om 13:25 geschreven door hetty  

12-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

“Wi-j hebt nog een mooi orgel in de anbieding.” De vorige keer dat we bij Johan en Joke waren hadden ze dit aanbod ook al gedaan. Het orgel van onze vader Hendrik Jan waar Diny en ik ooit op leerden spelen moet een nieuw plek hebben, maar zowel Diny als ik hebben er geen plaats voor. Misschien is het langzamerhand iets voor een Harmonium museum geworden. Hier heeft de familie Eggink en Bijenhof jarenlang bij gezongen met Hendrik Jan aan de toetsen. Neem Heer mijn beide handen was de favoriet van Hendrik Jan en ik heb zeker ook Daar ruist langs de wolken nog in mijn geheugen gegrift staan.
Maar nu is het zover. Wie heeft er belang bij dit familiestuk.
Het is een Hofberg, die geleverd is door Hoflieferant J. M. K. v Italien, gemaakt van mooi eikenhout gemaakt door G.A. Goldschmieding in Amsterdam en is jarenlang door mama en later door Joke in de was gezet. Vertroeteld dus!
Hij mag gratis en voor niks opgehaald worden bij Johan en Joke, het orgelbankje voor de boeken wordt er gratis bij geleverd.

Melden bij www.campingboomgaard.nl of bij mij.

11-03-2010 om 18:16 geschreven door hetty  

Er gaat heel wat veranderen op de Boomgaard. “Ik holle d’r niet zo van om dee kale boel op de foto te hebben”, zei Johan nog. Daarom bewaar ik die foto van het grote gat voor later wanneer hun nieuwe onderkomen klaar is, want mooi gaat het worden! We hebben de tekening al bewonderd en ze staan te popelen om te mogen beginnen.
De nieuwe Info bij Camping De Boomgaard is als eerste neergezet. Het ruikt er naar nieuw hout en is al voorzien van alle informatie om de gasten de weg te wijzen in Vorden en verre omgeving. De dikke plak hout met Boris en het opschrift: "Wat 'n geluk veur oe en veur ons da'j d'r bunt ".
Ze zijn in elk geval klaar om de gasten voor een nieuw camping seizoen op te vangen.
Het gaat een veelbewogen zomer worden.

11-03-2010 om 09:07 geschreven door hetty  

En nu is het lievelingsplekje van Queeny en Tessa voor de girls.
Ze zeggen wel eens als je vertelt dat je drie zonen hebt: :”Och de dochters komen later vanzelf.” In ons geval zijn er alvast twee. Judith en Jennifer, allebei lang en slank… Judith al meer 20 jaar in het leven van Gerhard en Jennifer zo’n 8 jaar samen met Mark.
Deze foto is van 3 maart. De eerste foto werd afgekeurd want de dames zaten nog niet klaar. Ik vind juist de foto’s die in een onbewaakt ogenblik genomen zijn meer te zeggen hebben, maar ja…. hier zitten ze er charmant bij… zeg nou zelf.

10-03-2010 om 16:26 geschreven door hetty  

“Wanneer gaan jullie precies op vakantie”, vroeg ik Mark. “Hoezo?” “Nou….in Les Issambres wordt niet verwacht dat je een hond meebrengt. Wat doe je met Queeny? Is het de bedoeling dat wij oppassen? Dan is er nog een klein probleempje.” Daar hadden ze nog niet over nagedacht.
Het is n.l zo dat wij op 12 juli op het Vrijthof in Maastricht zitten om te genieten van het André Rieu-spektakel. Daar hebben alle kinderen aan bijgedragen toen Wim 70 werd. Daar kunnen we niet met twee honden aankomen. En in de caravan laten? En aansluitend zouden we het leuk vinden om een weekje met de caravan te trekken.
Daar moet toch op tijd even over nagedacht worden. En dat nadenken is snel gebeurd. We vragen gewoon Ben en Niesje of ze zin hebben in een weekje of langer hier te zijn. Wim pakt ogenblikkelijk de telefoon. “O… prima “, zegt Niesje. “we komen wel op die twee passen.” Toch gemakkelijk zo’n oppas op afroep. Ik voeg er maar meteen aan toe:”De katten en de kippetjes en de pony’s krijg je er ook bij.” Nee daar zitten Ben en Niesje niet mee. Zolang er tenminste geen pups te verzorgen zijn hebben ze hier aan het Schoolpad een echt vakantiegevoel.
Wanneer ze hier oppasten kwam Mark wel eens tussen de middag even aan en soms vond hij ze nog in duster en pyjama in de grote stoelen bij het achterraam met de honden aan hun voeten. En als ze dan ’s middags op de fiets stappen voor een rondje Emmen en een cappuccino bij Resto Bertje komen ze helemaal tot rust.
Op deze foto zou je bijna denken dat deze poefs voor de honden zijn aangeschaft. Nee…ze hebben hun plekje zelf ontdekt omdat ze zo goed kunnen zien of hun baas er aan komt. Slimme dames die twee… ?En wat is er trouwer dan een hond? Kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen.

09-03-2010 om 19:28 geschreven door hetty  

Veel momenten om op terug te kijken zie je op deze Emmer familie van der Kolk-collage.
Er is maar één oude foto bij van 45 jaar geleden. Die vind je in het midden. De rest is van veel recenter datum, vanaf 1990 tot nu. Familiefoto’s van Gerhard en Judiths huwelijk, de kleinkinderen met hondjes of pony of bij opa op de grasmaaier, Mark met Eva aan het vliegeren en Rick als oppas voor de pups. Ook ons gezamenlijke uitje per huifkar is aanwezig.
Nadat ik in 1994 afscheid heb genomen op school vinden ze dat er nog een vervolg op moet komen.
Als Wim en ik dan een keertje naar Assen willen, stopt hij onderweg spontaan even bij Rij Maar An bij Schoonoord. “Wi-j gaot toch naor Assen”, vraag ik. “Och laote wie-j hier maor efkes koffie gaon drinken”, vindt Wim dan. Ach het is mooi weer en we kunnen mooi buiten zitten. Ik zie op een gegeven moment wel net zo’n auto als die van Gerhard en Judith de parkeerplaats op schieten. Maar die werkt toch door de week.
Even later ...komen ze er met z’n allen bij zitten. Ik weet niet wat ik zie. Wim zit natuurlijk mee in het complot. We gaan daarna op pad met de huifkar en paardje ervoor mèt picknickmand.
Je krijgt bij Rij maar an gewoon paard en huifkar mee en het enige waar je voor moet zorgen is om de bochten wijd genoeg te sturen, want het paard kent de weg op z’n duimpje. Hij wil alleen de bochten wel eens te krap nemen. Ik kreeg alsnog een prachtige ketting van halfedelstenen als aandenken. En daarna gaan we met z’n allen aan de barbecue aan de Koraaldreef bij Mark en Jennifer met uitzicht op de Rietplas.
En Wim met z’n waxhoed uit Schotland, ons huis hier aan het Schoolpad en met een foto van ons beiden van de vakantie in Oostenrijk zijn ze helemaal bij de tijd.
Ik misse alleen één ding... D'r steet gien schaop op.

08-03-2010 om 22:58 geschreven door hetty