Jantje l. en Marijke.

“En noe mo’w ’t schaop nog scheren”, hoorde ik gisteren bij Ellen in haar atelier. Ja af en toe hoor ik hier tijdens het schilderen echt Drents of in elk geval de Drentse klanken. Ik had die uitdrukking nog nooit gehoord. “Dat jij dat niet weet”, kreeg ik te horen van Jantje uit Sleen. Het betekent zoiets als: Nu komt het moeilijkste deel aan de beurt. Eigenlijk wel logisch.
Ik ken wel: Noe he’j ’t schaop an ’t drieten. Betekent zoveel als: Nou gebeurt er wat!
Wim gebruikt nog wel eens als waarschuwing:”Dat vrus oe nog wel es op den emmer.( Dat krijg je nog spijt van)
Meestal beginnen we dinsdagsmorgens bij Ellen met koffie en ik had gisteren precies zicht op de weg en ik zie een camper voorrijden en de laatste twee cursisten komen er met levensgrote doeken uit. “Hé daar komen de jonkies”, meld ik. Het zijn de jongsten onder ons, werken alleen abstract, maar nu schilderen ze midden op die abstracte achtergrond hun kind.
Iemand is een prachtige gevulde jonge vrouw aan het schilderen. Wordt helemaal goed! Greet werkt een beetje in de stijl van Herman Brood, Liesbeth heel abstract met wat strakke vormen er in, Jannie maakt heel mooie portretten. Tiny werkt ook abstract, maar meestal zie ik er wel huizen of bomen in. En ik ben degene die meestal met dieren in de weer is. Als iemand een mooi plaatje tegenkomt brengen ze dat voor me mee ter inspiratie.
Marijke spant de kroon wat betreft fantasie. Die schildert bij ieder gedicht van vriendin Annie iets wat er bij hoort. Dit weekend wordt hun expositie geopend in Assen. Ik zal er dit keer niet bij zijn, maar wens ze veel succes en vooral veel plezier. Marijke zal het geheel beslist opluisteren met haar saxofoon. Nog even ter informatie: www.dedamessamen.nl

13-03-2010 om 09:07 geschreven door hetty  

Onze familie is een familie van dierenliefhebbers. In elk geval voelen ze zich prettig met dieren om zich heen.
Voor de familie van der Kolk geldt dat ze er niet mee opgegroeid zijn maar door hun aanhang is de dierenliefde opgebloeid. Ben en Niesje hielden het bij de kat Mur. Piet en Marry hebben nog steeds twee honden, een Schnautzer en een Schippertje. Henry en Tonny hebben na een Dalmatiër en een paar Boxers nu hun tweede Labrador Tonca. En dat terwijl de familie van der Kolk vroeger nog geen goudvis in huis had.
Ik zou het heel kaal vinden om in een huis te wonen zonder een hond aan m’n voeten of minstens een kat op de leuning. Ik zou het missen als die kleine miauwers ’s morgens niet meer om m’n benen strijken om hun kuipje vlees op te eisen. Want katten zijn kleine dwingelandjes.
Johan en Joke hebben steeds herders. Henk en Anneke Duitse Staandes en voor erbij een Jack Russell. Wij hebben Bordercollies en Ben en Diny hebben al heel wat Teckels versleten. Nu is Jippe er nog en hebben ze bordercollie Josca er bij. Josca is de omgetoverde Toska en niet alleen wat betreft de naam. Josca heeft haar thuis gevonden. Geen lastige moeder Tessa die haar eigenlijk niet meer wilde accepteren in haar buurt.
Nadat we haar opgehaald hadden vanuit Groningen waar ze niet functioneerde wilde ik haar er graag bij houden, maar ja… Tessa was er niet gelukkig mee.
Bij Ben en Diny luistert ze perfect. Ze is echt de hond van Ben en wijkt niet van z’n zijde. Ze heeft wat werk te doen en wel het in de gaten houden van het paard Vera. Ze is verder niet waaks, maar als Vera in beweging komt joelt ze iedereen wakker.
En wanneer ze ’s avonds in de kamer mag ligt ze samen met Jippe achter de kachel. Of.... zoals hier samen bij Ben. In de ene arm Jippe en onder handbereik Josca.

13-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Diny en Dinie.

Na onze lunch in het Intratuincafé in Lochem gaat de auto vanzelf richting Hanzeweg waar ons favoriete shopje is. Kringloop Switch is wel niet zo mooi ingericht als het Goed in Emmen, maar wel overzichtelijk en de mensen zijn er bijzonder vriendelijk. Bovendien geniet ik ven de Achterhoekse tongval. Ook al spreken ze gewoon Nederlands, de klankkleur verraadt hun afkomst
En dan gaan we tante Jo opzoeken. Ons 86-jarige fragiele tantetje, bijna blind, heeft het geluk om bij dochter Erna in het voorhuis te wonen. Ze heeft jammer genoeg de gordijnen nog dicht voor haar middagslaapje en haar potje met narcissen hebben we maar voor de deur gezet met een briefje.
“Zö’w noe es kieken of Dinie van Anton thuus is. Dee hef nog wat foto’s veur ons in een album van tante Hanna”, stel ik voor. Dus op weg naar Harfsen. En….. ze is er. Wat is het leuk om elkaar na zo lange tijd eens weer terug te zien. Neef Anton Voortman is 1,5 jaar geleden overleden, maar Dinie slaat zich er flink doorheen en geniet van haar kinderen en kleinkinderen. We kijken opnieuw onze ogen uit. Veel van de foto’s van tante Hanna heeft neef Joop al gescand. Nu krijgen we het oude leren, met goud op snee, fotoalbum mee. Samen blikken we terug op het lang niet gemakkelijke leven dat tante Hanna had met haar Gerrit. Ik heb hem al eens genoemd als de Hoofdige boer. Toch herinner ik me ook zijn gezellige aanwezigheid op verjaardagen.
En wat blijkt de wereld toch klein. Dinie- van Anton- zag op weblog 2 - 4 maart- de familie Eggink op de Jaeger en vertelt dat een vriendin van haar jongste dochter nu verkering heeft met een kleinzoon van ome Hendrik en tante Bartje, een zoon van het jongste meisje, Fien, die daar zo knus met haar kleine handje in moeders hand staat.
De Kip Hawaii bij Ben en Diny smaakt wat later als vanouds verrukkelijk. Wouter zoekt even de tijden van de trein voor me op en ons dagje samen zit er dan al weer op. We gaan dit nog eens doen. Onze 100 jarige tante Heintje is er nog in de Borkeld. En tante Jo hopen we toch een volgende keer te zien.

12-03-2010 om 13:25 geschreven door hetty  

12-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

“Wi-j hebt nog een mooi orgel in de anbieding.” De vorige keer dat we bij Johan en Joke waren hadden ze dit aanbod ook al gedaan. Het orgel van onze vader Hendrik Jan waar Diny en ik ooit op leerden spelen moet een nieuw plek hebben, maar zowel Diny als ik hebben er geen plaats voor. Misschien is het langzamerhand iets voor een Harmonium museum geworden. Hier heeft de familie Eggink en Bijenhof jarenlang bij gezongen met Hendrik Jan aan de toetsen. Neem Heer mijn beide handen was de favoriet van Hendrik Jan en ik heb zeker ook Daar ruist langs de wolken nog in mijn geheugen gegrift staan.
Maar nu is het zover. Wie heeft er belang bij dit familiestuk.
Het is een Hofberg, die geleverd is door Hoflieferant J. M. K. v Italien, gemaakt van mooi eikenhout gemaakt door G.A. Goldschmieding in Amsterdam en is jarenlang door mama en later door Joke in de was gezet. Vertroeteld dus!
Hij mag gratis en voor niks opgehaald worden bij Johan en Joke, het orgelbankje voor de boeken wordt er gratis bij geleverd.

Melden bij www.campingboomgaard.nl of bij mij.

11-03-2010 om 18:16 geschreven door hetty  

Er gaat heel wat veranderen op de Boomgaard. “Ik holle d’r niet zo van om dee kale boel op de foto te hebben”, zei Johan nog. Daarom bewaar ik die foto van het grote gat voor later wanneer hun nieuwe onderkomen klaar is, want mooi gaat het worden! We hebben de tekening al bewonderd en ze staan te popelen om te mogen beginnen.
De nieuwe Info bij Camping De Boomgaard is als eerste neergezet. Het ruikt er naar nieuw hout en is al voorzien van alle informatie om de gasten de weg te wijzen in Vorden en verre omgeving. De dikke plak hout met Boris en het opschrift: "Wat 'n geluk veur oe en veur ons da'j d'r bunt ".
Ze zijn in elk geval klaar om de gasten voor een nieuw camping seizoen op te vangen.
Het gaat een veelbewogen zomer worden.

11-03-2010 om 09:07 geschreven door hetty  

En nu is het lievelingsplekje van Queeny en Tessa voor de girls.
Ze zeggen wel eens als je vertelt dat je drie zonen hebt: :”Och de dochters komen later vanzelf.” In ons geval zijn er alvast twee. Judith en Jennifer, allebei lang en slank… Judith al meer 20 jaar in het leven van Gerhard en Jennifer zo’n 8 jaar samen met Mark.
Deze foto is van 3 maart. De eerste foto werd afgekeurd want de dames zaten nog niet klaar. Ik vind juist de foto’s die in een onbewaakt ogenblik genomen zijn meer te zeggen hebben, maar ja…. hier zitten ze er charmant bij… zeg nou zelf.

10-03-2010 om 16:26 geschreven door hetty  

“Wanneer gaan jullie precies op vakantie”, vroeg ik Mark. “Hoezo?” “Nou….in Les Issambres wordt niet verwacht dat je een hond meebrengt. Wat doe je met Queeny? Is het de bedoeling dat wij oppassen? Dan is er nog een klein probleempje.” Daar hadden ze nog niet over nagedacht.
Het is n.l zo dat wij op 12 juli op het Vrijthof in Maastricht zitten om te genieten van het André Rieu-spektakel. Daar hebben alle kinderen aan bijgedragen toen Wim 70 werd. Daar kunnen we niet met twee honden aankomen. En in de caravan laten? En aansluitend zouden we het leuk vinden om een weekje met de caravan te trekken.
Daar moet toch op tijd even over nagedacht worden. En dat nadenken is snel gebeurd. We vragen gewoon Ben en Niesje of ze zin hebben in een weekje of langer hier te zijn. Wim pakt ogenblikkelijk de telefoon. “O… prima “, zegt Niesje. “we komen wel op die twee passen.” Toch gemakkelijk zo’n oppas op afroep. Ik voeg er maar meteen aan toe:”De katten en de kippetjes en de pony’s krijg je er ook bij.” Nee daar zitten Ben en Niesje niet mee. Zolang er tenminste geen pups te verzorgen zijn hebben ze hier aan het Schoolpad een echt vakantiegevoel.
Wanneer ze hier oppasten kwam Mark wel eens tussen de middag even aan en soms vond hij ze nog in duster en pyjama in de grote stoelen bij het achterraam met de honden aan hun voeten. En als ze dan ’s middags op de fiets stappen voor een rondje Emmen en een cappuccino bij Resto Bertje komen ze helemaal tot rust.
Op deze foto zou je bijna denken dat deze poefs voor de honden zijn aangeschaft. Nee…ze hebben hun plekje zelf ontdekt omdat ze zo goed kunnen zien of hun baas er aan komt. Slimme dames die twee… ?En wat is er trouwer dan een hond? Kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen.

09-03-2010 om 19:28 geschreven door hetty  

Veel momenten om op terug te kijken zie je op deze Emmer familie van der Kolk-collage.
Er is maar één oude foto bij van 45 jaar geleden. Die vind je in het midden. De rest is van veel recenter datum, vanaf 1990 tot nu. Familiefoto’s van Gerhard en Judiths huwelijk, de kleinkinderen met hondjes of pony of bij opa op de grasmaaier, Mark met Eva aan het vliegeren en Rick als oppas voor de pups. Ook ons gezamenlijke uitje per huifkar is aanwezig.
Nadat ik in 1994 afscheid heb genomen op school vinden ze dat er nog een vervolg op moet komen.
Als Wim en ik dan een keertje naar Assen willen, stopt hij onderweg spontaan even bij Rij Maar An bij Schoonoord. “Wi-j gaot toch naor Assen”, vraag ik. “Och laote wie-j hier maor efkes koffie gaon drinken”, vindt Wim dan. Ach het is mooi weer en we kunnen mooi buiten zitten. Ik zie op een gegeven moment wel net zo’n auto als die van Gerhard en Judith de parkeerplaats op schieten. Maar die werkt toch door de week.
Even later ...komen ze er met z’n allen bij zitten. Ik weet niet wat ik zie. Wim zit natuurlijk mee in het complot. We gaan daarna op pad met de huifkar en paardje ervoor mèt picknickmand.
Je krijgt bij Rij maar an gewoon paard en huifkar mee en het enige waar je voor moet zorgen is om de bochten wijd genoeg te sturen, want het paard kent de weg op z’n duimpje. Hij wil alleen de bochten wel eens te krap nemen. Ik kreeg alsnog een prachtige ketting van halfedelstenen als aandenken. En daarna gaan we met z’n allen aan de barbecue aan de Koraaldreef bij Mark en Jennifer met uitzicht op de Rietplas.
En Wim met z’n waxhoed uit Schotland, ons huis hier aan het Schoolpad en met een foto van ons beiden van de vakantie in Oostenrijk zijn ze helemaal bij de tijd.
Ik misse alleen één ding... D'r steet gien schaop op.

08-03-2010 om 22:58 geschreven door hetty  

Herinneringen aan Giethoorn

Mama en Pa vinden dat we er maar eens een paar dagen op uit moeten met z’n tweeën. Zij zullen wel op de jongens passen. Ze zijn dan 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan!
We hebben ze net afgeleverd op “De Boomgaard” en zullen Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wil ik me omdraaien om wat te zeggen…o, nee…daar zit niks. De dag is gezellig en die avond brengen we door bij de verdere Hattemse familie en blijven daar ook slapen.
De volgende dag staat Giethoorn op het programma. Daar heb ik goede herinneringen aan door de jeugdkampen van Youth for Christ die ik daar meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim is al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna gaat het in de file over al die bruggetjes. Tja…hoogseizoen! “Wim, laten we een bootje huren”, zeg ik. ”Moet dat?” “Ja, joh, hartstikke leuk.” Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij heeft z’n horloge af moeten geven als onderpand. Dat zint hem dus helemaal niet. Nou en nu…punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik ben vergeten welke kant ik op moet duwen met die roerstok. Gevolg is dat ik steeds tegen andere boten aanstuur. Lach niet… ik kan wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren. Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen wordt ook al een ramp, want er zit geen kiel onder de boot.
Na een paar vergeefse pogingen brengen we de boot weer terug. Ik weet nu in elk geval hoe ik sturen moet. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foetsj foetsj foetsj…
Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begint het spraakwater weer op gang te komen.”Zu'w maor ergens koffie gaon drinken en iets veur de jonges kopen?”
Een paar dagen zonder de jongens…..is ook niet alles!
Dick en Anda gaan diezelfde zomer kamperen met baby Ernst. Die gaat soms zo te keer dat ze maar gaan autorijden om hem stil te krijgen.
Tja….zo is er altijd wat!

08-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Je kunt het natuurlijk voorspellen dat je respons krijgt wanneer je op je site vermeld dat je 45 jaar geleden in het huwelijksbootje stapte. Dat hebben we geweten. Erg leuke reacties van familie en vrienden. Ben en Niesje belden van te voren al op:”Zijn jullie woensdag thuis?” Waarop ik antwoordde:”Als jullie komen… wel!” Zo waren we weer een dagje samen en konden al wat overleggen over onze komende reis aan het eind van de zomer.
Na het werk kwamen Gerhard en Judith met Robin en Mark en Jennifer met Eva. Jennifer was even bij Rick langs geweest en zo kwam die ook mooi op tijd om samen te eten. Tot onze verrassing kregen we een grote collage met foto’s van vroeger en nu, een verzameling van hoogtepunten uit ons gezamenlijke leven. Mooier cadeau hadden ze niet kunnen bedenken. Het komt de onderlinge band ten goede want er was heel wat samenwerking nodig om de foto’s allemaal te zoeken en te rangschikken. Robin had in elk geval heel wat van de website gecopieerd, de slimmerik.
Verder hebben we plannen om deze zomer samen een dagje uit te gaan om deze dag nog eens dunnetjes over te doen. Als we een dagje naar Schiermonnikoog willen moeten we wel om 7 uur weg. “Wat…. 7 uur”, reageert Mark . Die moet je eigenlijk niet aan z’n vrije weekenden komen. Verder passeerden Giethoorn, Pieterburen, Hellendoorn en Ootmarsum de revue.
“Aan Giethoorn hebben mijn ouders geen beste herinneringen”, weet Mark nog te vertellen. –zie Foetsj … foetsj….2
Nou het trauma van Giethoorn van 38 jaar geleden is nu wel gezakt hoor. Waarschijnlijk wordt het dat. Wim en ik gaan van te voren even poolshoogte nemen en kijken of er misschien motorbootjes te huur zijn. Foetsj... foetsj...

08-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Ik heb vroeger heel wat feestjes meegemaakt, soms van neven en nichtjes die trouwden, van ooms en tantes die 25 jaar getrouwd waren en later zelfs een aantal die de 40 jaar vol maakten. Met Wim heb ik heel wat rondjes op de dansvloer gezwierd.
Ik heb zelfs de trouwerij van tante Dine en ome Gert Kornegoor meegemaakt, toen we nog niet zo lang op De Boomgaard woonden. De buurt had van te voren de deur versierd met groen en reuskes van crepepapier. Dat mos natuurlijk nat emaakt wodden ( borreltje d'r bi-j) en bi-j et afbrekken nao de brukfte net zo. Het was nog een echte boerenbrulfte waorbi-j de luu ’s aovens an lange taofels aan weerskanten op de daele zatten. D'r was zelfs muziek en de vaste ceremonie van: Zij leven hoog zij leven hoog, terwijl de mansluu uut de buurte de bruud en bruudegom op hun stoel bi-j ieder Hoog extra hoge de luch in zwiepen, meistens was 't gegil van 't bruidje neet van de luch dee zich krampachtig vaste zat te hollen an de zitting van de stoel. D'r werd deur de rest van de jongeluu flink met serpentines egooid töt het bruudspaar an mekare vaste estrengeld was. Dan volgen d'r vaste: En de brudegom dörft zien bruidje niet te kussen… Falderalderiere, falderalderare. En natuurlijk volgen dan dè kus. En dan kwam 't: Lang zullen ze leven enz.
In later tijd werden de bruiloften in een zaal gehouden. Alleen bij oom Martin en tante Katrien werd er bij hun boerderij in de Wildenborch een grote tent in de wei gezet voor het feest.
Toen wij trouwden gebeurde dat in Hattem. Wim had me ’s morgens met de taxie opgehaald en samen met de chauffeur werd er eerst op De Boomgaard kip gegeten, waarbij Riek Antink en Annie Lettink uit de buurt assisteerden. Dan ging het richting Hattem voor de grote gebeurtenis. Bijzonder was ook dat oom Herman en tante Netty net in Nederland waren en er de hele dag bij konden zijn. In Hattem was het de gewoonte om ’s avonds zelf voor vermaak te zorgen. Dat gebeurde door allerlei hilarische toneeltjes, liedjes en opa Bijenhof droeg zijn Wat za’k mien Truuken schrieven voor. Oom Sjoerd was de ceremoniemeester en juffrouw van der Meulen hield de wacht in haar en ons gedeelte van het huis aan de Eierdijk 86. Er werden nog wel eens geintjes uitgehaald.
Wim had een maand verlof gekregen, drie weken voor de voorbereiding en verbouwing en een week na de bruiloft ging hij weer de zee op.
En dat alles was vorige week precies 45 jaar geleden.

Voordat we naar het stadhuis gaan worden er foto's gemaakt bij de voordeur van huize van der Kolk op Dorpsweg 4. Ben en Niesje staan hier al naast elkaar niet vermoedend dat iets mee dan 2 jaar later hun liefde begon op te bloeien.
Niesje kwam al jaren in vakantie vanuit Zoetermeer naar Hattem naar haar tante Siet en de jongens. Ze werd wel plagend het vaste meubelstuk genoemd.
En dan broer Johan in z'n eerste nette pak.
Oom Wim en tante Janna namen Diny en haar vriendin Gerrie Winkel mee in de auto. Diny wist nog te vertellen dat oom Wim bijzonder bang was dat hij z'n voorganger uit het oog zou verliezen en had steeds maar gezegd:"A'k ze maor neet kwietrake...a'k ze maor neet kwiet rake...!"

07-03-2010 om 09:29 geschreven door hetty  

06-03-2010 om 18:41 geschreven door hetty  

In het gezellige keukentje van buurvrouw Wolterdien.

Buurvrouw Wielens was gisteren jarig. 84 jaar is ze geworden en nog zo fit als een hoentje. Bijna al haar kinderen en kleinkinderen waren present. Het huis staat vol bloemen en allerlei fruit en meer lekkere dingen. Ze is vanmiddag in de stoel even in slaap gevallen na alle drukte. “Volgend jaor als ik het beleaven mag gao ik naor een gelegenheid waor iederene kan kommen.”, zei ze. Ze hef groot geliek.
Wij zijn vanmiddag even geweest om haar geluk te wensen.
Het wegenbouwbedrijf die er zo’n puinhoop van had gemaakt bij hen voor de deur heeft er een vrachtwagen geel zand opgebracht en nu kunnen ze in elk geval weer bij huis komen met de auto. Gisteren was het steeds afwachten hoe de visite er door kwam. "Ja ja... den is t'r deur... nee den zit vaste... effen gas geven... hè hè... "enz. Jans heeft opnieuw een paar keer moeten uitrukken met de trekker. Maar nu is buurman Jans weer gerustgesteld.
De opzichter is ook bij ons geweest om te bespreken hoe hij onze weg weer wil herstellen straks. Er komt nieuw puin op.
Buurman Alle die aan de Bargerweg woont gaat deze week zijn auto bij ons op het erf zetten, terwijl ze de persleiding daar gaan ingraven. Zo is er ook wanneer je in het buitengebied woont nog heel wat te beleven….

06-03-2010 om 09:27 geschreven door hetty  

In de Bauernstube bij Ramsau hing dit wandkleedje met de tekst die we maar even in ere houden.

En dan….? Dat is even omschakelen. Na een voorspoedige reis, nee… niet via München maar via Regensburg komen we steeds noordelijker en begint het regenachtige weer. Om 4 uur zijn we weer op onze thuisbasis. We weten niet wat we zien. Mark had ons al enigszins voorbereid met een fotootje van de pomp voor de nieuwe persleiding van onze toekomstige aansluiting op de riolering, maar als we de puinhoop op ons Schoolpad zien moeten we toch even met onze ogen knipperen. Het is één blubberbende geworden en dat terwijl de gemeente dat pad 10 jaar geleden met een vracht grint zo mooi had opgeknapt. De man van de kraan had een brede graafmachine gebruikt om de dunne persleiding in te graven.
Maar bij ons is het nog heilig vergeleken met het stuk Schoolpad bij Wielens en de Bargerweg bij Alle en Anja. We zijn amper thuis of een briesende Jans staat al bij ons in de keuken. “Wie-j kunt gien kante meer op. Wat mot ‘r gebeuren as één van deze olde mensen hier naor ’t zeekenhoes mot. Dan mot ze wel een helikopter laoten kommen.”
Hij heeft al verscheidene mensen met de tractor los moeten trekken uit de blubber. Hij heeft de gemeente ook al gebeld en toen daar niemand thuis bleek voor zijn klacht belde hij de politie. Dat werd hem weer niet in dank afgenomen door het bedrijf dat dit veroorzaakt had. Terwijl hij bij ons aan de koffie zit te vertellen wordt hij weer door Geesje gebeld om opnieuw een slachtoffer uit de blubber te trekken.
We wachten maar af tot morgen en zullen het bedrijf gewoon vragen om de weg in oude staat te herstellen en dan zien we wel verder.
Nu eens wat positiefs. Joke is jarig.... Gefeliciteerd. Ze meldde dat ze op haar verjaardag niet hoefde te koken want Joanne en vriend Bram namen dat voor hun rekening. Dat klinkt goed.
En.... de kippen zijn weer aan de leg. Er lagen zomaar 25 eitjes in het hok. We hebben meteen maar eierpannenkoeken met Schinken uit Hallein gebakken, dit alles goedgekeurd door Rick.

05-03-2010 om 17:06 geschreven door hetty  

Bij ons uitgebreide Fruhstuck worden we op onze wenken bediend door dit meisje in plaatselijke Dirndle klederdracht.

De laatste dag…het regent pijpestelen, maar niet getreurd.. we hebben tot nu toe zoveel geluk gehad met het weer. Nu gaan we Salzburg in. De wegen scheiden zich. D.w.z de mannen gaan op de culturele toer en Diny, Dirkje en ik gaan op ontdekkingsreis naar leuke shopjes. Nu we op ons gemak kunnen rondstruinen zonder mannen die op ons staan te wachten hebben we een ontspannen ochtend. Behalve de souvenir toestanden vinden we leuke winkels met alles over zeep en klederdrachten. Die dirndle jurken zijn toch erg charmant. Nee… daar komen we niet mee thuis.
Om 1 uur is het verzamelen bij de gouden Mozartkugel. Dirkje en Ben hebben wat drukte om de broodjes die ze vannacht bij zich willen hebben, want tegen 11 uur vanavond vertrekt de groep Wagenvoort- van Zeyts op huis aan. “En een goeie kangaroe mot zörgen dat e wat in de buidel hef”, volgens Dirkje. De chauffeur moet goed fit blijven en minstens eentje extra moet wakker blijven om hem bij te staan.
Ik stel nog even voorzichtig voor om ook maar vast te gaan vanavond, maar Wim houdt voet bij stuk:”Ik rieje niet ’s nachts”. Vooruit dan maar. Hij heeft met de dame van het ontbijt afgesproken dat we om 6 uur al aan het Frühstück kunnen en vanavond wordt de Garmin ingesteld voor de weg terug. We plannen om over Regensburg te rijden i.p.v over Munchen i.v.m de terugtocht van alle wintersporters na de voorjaarsvakantie.
We hebben alle extra’s al afgerekend, gaan straks nog even wandelen hier in de buurt en op tijd aan tafel zodat Ben nog even kan slapen voor hij achter het stuur kruipt. Eb is stand bye en zal af en toe het stuur overnemen. Ze zullen het niet redden om op tijd thuis te zijn om Wouter uit te zwaaien. Die heeft het aardig voor elkaar. Hij gaat naar New York voor een cultureel project in Middeleeuwse kleding. Wouter vanaf hier een heel goede reis en een prachtig weekend gewenst in die wereldstad.

05-03-2010 om 08:48 geschreven door hetty  

04-03-2010 om 13:10 geschreven door hetty  

Het interieur van de Bauernstube

Het is intussen al donderdag en vanmorgen tijdens ons ontbijt regent het. Toch zou het kunnen opknappen en we wagen het er op om naar het Dachsteingebergte te gaan. Op onze eerste dag hier hoog boven op de Unterberg kregen we veel leuke tips van een dame hier uit de buurt en het bezoeken aan de Dachstein en wel aan de zuidkant was er een van.
Het is een wondermooi dal en we rijden naar Ramsau. In een originele Bauernstube afkomstig uit Salzburg is het best vertoeven bij een kop koffie. We sluiten meteen vriendschap met de oude huishond die zijn lievelingsplekje wegens de warme lucht op die plek niet wil verlaten.
Het is intussen stralend weer geworden en Ben stelt voor om te kijken of we naar boven kunnen op de Dachstein, eerst via een tolweg en dan met de kabelbaan.
Maar…. Terwijl we die kant op rijden komen we door zo’n mooie omgeving met veel ski- en wandelmogelijkheden dat de auto van Ben en Diny voor ons ineens in de remmen gaat en Dirkje en Diny komen overleggen wat wij willen… hier blijven in die prachtige zonnige witte omgeving om te wandelen … of hogerop. Wij willen hier ook best blijven. Dus… een parkeerplaats gezocht, stokken mee en aan de wandel.

04-03-2010 om 10:21 geschreven door hetty  

Bij het lopen in de sneeuw zijn stokken geen overbodige luxe. Wim loopt ze hier in. De eerste paar dagen had Eb er een aan hem afgestaan. Ben had genoeg aan de poot van z'n videoapparaat. Elke avond na het diner is het videoavond bij Ben en Diny op de kamer. We zitten zij aan zij met z'n drieen op het bed en de rest op een stoel. Dirkje ligt het liefste languit op haar buik naar de nieuwste capriolen van dit stelletje vakantiegangers te kijken. Ben weet de momenten wel te vinden. Dat wordt nog een aardig dvd-tje.

Bij de andere hut aan de Strammer Max en de Suppe. De serveerster in Beierse Dirndl bediende ons. Hier staat ze lekker met haar rug tegen de tegelkachel geleund, die een heerlijke warmte af geeft.

02-03-2010 om 08:16 geschreven door hetty  

02-03-2010 om 00:00 geschreven door hetty