Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
11-03-2010
Info Camping De Boomgaard
Er gaat heel wat veranderen op de Boomgaard. Ik holle dr niet zo van om dee kale boel op de foto te hebben, zei Johan nog. Daarom bewaar ik die foto van het grote gat voor later wanneer hun nieuwe onderkomen klaar is, want mooi gaat het worden! We hebben de tekening al bewonderd en ze staan te popelen om te mogen beginnen. De nieuwe Info bij Camping De Boomgaard is als eerste neergezet. Het ruikt er naar nieuw hout en is al voorzien van alle informatie om de gasten de weg te wijzen in Vorden en verre omgeving. De dikke plak hout met Boris en het opschrift: "Wat 'n geluk veur oe en veur ons da'j d'r bunt ". Ze zijn in elk geval klaar om de gasten voor een nieuw camping seizoen op te vangen. Het gaat een veelbewogen zomer worden.
En nu is het lievelingsplekje van Queeny en Tessa voor de girls. Ze zeggen wel eens als je vertelt dat je drie zonen hebt: :Och de dochters komen later vanzelf. In ons geval zijn er alvast twee. Judith en Jennifer, allebei lang en slank Judith al meer 20 jaar in het leven van Gerhard en Jennifer zon 8 jaar samen met Mark. Deze foto is van 3 maart. De eerste foto werd afgekeurd want de dames zaten nog niet klaar. Ik vind juist de fotos die in een onbewaakt ogenblik genomen zijn meer te zeggen hebben, maar ja . hier zitten ze er charmant bij zeg nou zelf.
Wanneer gaan jullie precies op vakantie, vroeg ik Mark. Hoezo? Nou .in Les Issambres wordt niet verwacht dat je een hond meebrengt. Wat doe je met Queeny? Is het de bedoeling dat wij oppassen? Dan is er nog een klein probleempje. Daar hadden ze nog niet over nagedacht. Het is n.l zo dat wij op 12 juli op het Vrijthof in Maastricht zitten om te genieten van het André Rieu-spektakel. Daar hebben alle kinderen aan bijgedragen toen Wim 70 werd. Daar kunnen we niet met twee honden aankomen. En in de caravan laten? En aansluitend zouden we het leuk vinden om een weekje met de caravan te trekken. Daar moet toch op tijd even over nagedacht worden. En dat nadenken is snel gebeurd. We vragen gewoon Ben en Niesje of ze zin hebben in een weekje of langer hier te zijn. Wim pakt ogenblikkelijk de telefoon. O prima , zegt Niesje. we komen wel op die twee passen. Toch gemakkelijk zon oppas op afroep. Ik voeg er maar meteen aan toe:De katten en de kippetjes en de ponys krijg je er ook bij. Nee daar zitten Ben en Niesje niet mee. Zolang er tenminste geen pups te verzorgen zijn hebben ze hier aan het Schoolpad een echt vakantiegevoel. Wanneer ze hier oppasten kwam Mark wel eens tussen de middag even aan en soms vond hij ze nog in duster en pyjama in de grote stoelen bij het achterraam met de honden aan hun voeten. En als ze dan s middags op de fiets stappen voor een rondje Emmen en een cappuccino bij Resto Bertje komen ze helemaal tot rust. Op deze foto zou je bijna denken dat deze poefs voor de honden zijn aangeschaft. Nee ze hebben hun plekje zelf ontdekt omdat ze zo goed kunnen zien of hun baas er aan komt. Slimme dames die twee ?En wat is er trouwer dan een hond? Kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen.
Veel momenten om op terug te kijken zie je op deze Emmer familie van der Kolk-collage. Er is maar één oude foto bij van 45 jaar geleden. Die vind je in het midden. De rest is van veel recenter datum, vanaf 1990 tot nu. Familiefotos van Gerhard en Judiths huwelijk, de kleinkinderen met hondjes of pony of bij opa op de grasmaaier, Mark met Eva aan het vliegeren en Rick als oppas voor de pups. Ook ons gezamenlijke uitje per huifkar is aanwezig. Nadat ik in 1994 afscheid heb genomen op school vinden ze dat er nog een vervolg op moet komen. Als Wim en ik dan een keertje naar Assen willen, stopt hij onderweg spontaan even bij Rij Maar An bij Schoonoord. Wi-j gaot toch naor Assen, vraag ik. Och laote wie-j hier maor efkes koffie gaon drinken, vindt Wim dan. Ach het is mooi weer en we kunnen mooi buiten zitten. Ik zie op een gegeven moment wel net zon auto als die van Gerhard en Judith de parkeerplaats op schieten. Maar die werkt toch door de week. Even later ...komen ze er met zn allen bij zitten. Ik weet niet wat ik zie. Wim zit natuurlijk mee in het complot. We gaan daarna op pad met de huifkar en paardje ervoor mèt picknickmand. Je krijgt bij Rij maar an gewoon paard en huifkar mee en het enige waar je voor moet zorgen is om de bochten wijd genoeg te sturen, want het paard kent de weg op zn duimpje. Hij wil alleen de bochten wel eens te krap nemen. Ik kreeg alsnog een prachtige ketting van halfedelstenen als aandenken. En daarna gaan we met zn allen aan de barbecue aan de Koraaldreef bij Mark en Jennifer met uitzicht op de Rietplas. En Wim met zn waxhoed uit Schotland, ons huis hier aan het Schoolpad en met een foto van ons beiden van de vakantie in Oostenrijk zijn ze helemaal bij de tijd. Ik misse alleen één ding... D'r steet gien schaop op.
Mama en Pa vinden dat we er maar eens een paar dagen op uit moeten met zn tweeën. Zij zullen wel op de jongens passen. Ze zijn dan 0, 2, en 4 jaar. Dat aanbod kun je toch niet afslaan! We hebben ze net afgeleverd op De Boomgaard en zullen Piet en Marry op de camping bezoeken. Elke keer wil ik me omdraaien om wat te zeggen o, nee daar zit niks. De dag is gezellig en die avond brengen we door bij de verdere Hattemse familie en blijven daar ook slapen. De volgende dag staat Giethoorn op het programma. Daar heb ik goede herinneringen aan door de jeugdkampen van Youth for Christ die ik daar meemaakte en dacht aan het zeilen op het Wiede. Wat een sfeertje was dat daar! Wim is al wat afwachtend. Enfin, we parkeren ergens, betaald natuurlijk. Daarna gaat het in de file over al die bruggetjes. Tja hoogseizoen! Wim, laten we een bootje huren, zeg ik. Moet dat? Ja, joh, hartstikke leuk. Wij huren een bootje. Wim al wat mieterig. Hij heeft zn horloge af moeten geven als onderpand. Dat zint hem dus helemaal niet. Nou en nu punteren maar. Wim aan de punterstok en ik aan het roer. Maar ik ben vergeten welke kant ik op moet duwen met die roerstok. Gevolg is dat ik steeds tegen andere boten aanstuur. Lach niet ik kan wel janken. En Wim maar foeteren. Eindelijk zijn we op het Wiede en zal het gebeuren. Wim en ik hijsen het zeil. Hiervoor zijn we gekomen! Alleen dat zeilen wordt ook al een ramp, want er zit geen kiel onder de boot. Na een paar vergeefse pogingen brengen we de boot weer terug. Ik weet nu in elk geval hoe ik sturen moet. Wij lopen stilzwijgend terug naar de auto opnieuw over al die bruggetjes in de file. Ik vergeet nooit dat beeld van die kwaaie billen van Wim voor me..foetsj foetsj foetsj Zwijgend rijden we Giethoorn uit. In de buurt van Zwolle begint het spraakwater weer op gang te komen.Zu'w maor ergens koffie gaon drinken en iets veur de jonges kopen? Een paar dagen zonder de jongens ..is ook niet alles! Dick en Anda gaan diezelfde zomer kamperen met baby Ernst. Die gaat soms zo te keer dat ze maar gaan autorijden om hem stil te krijgen. Tja .zo is er altijd wat!
Je kunt het natuurlijk voorspellen dat je respons krijgt wanneer je op je site vermeld dat je 45 jaar geleden in het huwelijksbootje stapte. Dat hebben we geweten. Erg leuke reacties van familie en vrienden. Ben en Niesje belden van te voren al op:Zijn jullie woensdag thuis? Waarop ik antwoordde:Als jullie komen wel! Zo waren we weer een dagje samen en konden al wat overleggen over onze komende reis aan het eind van de zomer. Na het werk kwamen Gerhard en Judith met Robin en Mark en Jennifer met Eva. Jennifer was even bij Rick langs geweest en zo kwam die ook mooi op tijd om samen te eten. Tot onze verrassing kregen we een grote collage met fotos van vroeger en nu, een verzameling van hoogtepunten uit ons gezamenlijke leven. Mooier cadeau hadden ze niet kunnen bedenken. Het komt de onderlinge band ten goede want er was heel wat samenwerking nodig om de fotos allemaal te zoeken en te rangschikken. Robin had in elk geval heel wat van de website gecopieerd, de slimmerik. Verder hebben we plannen om deze zomer samen een dagje uit te gaan om deze dag nog eens dunnetjes over te doen. Als we een dagje naar Schiermonnikoog willen moeten we wel om 7 uur weg. Wat . 7 uur, reageert Mark . Die moet je eigenlijk niet aan zn vrije weekenden komen. Verder passeerden Giethoorn, Pieterburen, Hellendoorn en Ootmarsum de revue. Aan Giethoorn hebben mijn ouders geen beste herinneringen, weet Mark nog te vertellen. zie Foetsj foetsj .2 Nou het trauma van Giethoorn van 38 jaar geleden is nu wel gezakt hoor. Waarschijnlijk wordt het dat. Wim en ik gaan van te voren even poolshoogte nemen en kijken of er misschien motorbootjes te huur zijn. Foetsj... foetsj...
En de bruidegom dörft zien bruidje niet te kussen.....
Ik heb vroeger heel wat feestjes meegemaakt, soms van neven en nichtjes die trouwden, van ooms en tantes die 25 jaar getrouwd waren en later zelfs een aantal die de 40 jaar vol maakten. Met Wim heb ik heel wat rondjes op de dansvloer gezwierd. Ik heb zelfs de trouwerij van tante Dine en ome Gert Kornegoor meegemaakt, toen we nog niet zo lang op De Boomgaard woonden. De buurt had van te voren de deur versierd met groen en reuskes van crepepapier. Dat mos natuurlijk nat emaakt wodden ( borreltje d'r bi-j) en bi-j et afbrekken nao de brukfte net zo. Het was nog een echte boerenbrulfte waorbi-j de luu s aovens an lange taofels aan weerskanten op de daele zatten. D'r was zelfs muziek en de vaste ceremonie van: Zij leven hoog zij leven hoog, terwijl de mansluu uut de buurte de bruud en bruudegom op hun stoel bi-j ieder Hoog extra hoge de luch in zwiepen, meistens was 't gegil van 't bruidje neet van de luch dee zich krampachtig vaste zat te hollen an de zitting van de stoel. D'r werd deur de rest van de jongeluu flink met serpentines egooid töt het bruudspaar an mekare vaste estrengeld was. Dan volgen d'r vaste: En de brudegom dörft zien bruidje niet te kussen Falderalderiere, falderalderare. En natuurlijk volgen dan dè kus. En dan kwam 't: Lang zullen ze leven enz. In later tijd werden de bruiloften in een zaal gehouden. Alleen bij oom Martin en tante Katrien werd er bij hun boerderij in de Wildenborch een grote tent in de wei gezet voor het feest. Toen wij trouwden gebeurde dat in Hattem. Wim had me s morgens met de taxie opgehaald en samen met de chauffeur werd er eerst op De Boomgaard kip gegeten, waarbij Riek Antink en Annie Lettink uit de buurt assisteerden. Dan ging het richting Hattem voor de grote gebeurtenis. Bijzonder was ook dat oom Herman en tante Netty net in Nederland waren en er de hele dag bij konden zijn. In Hattem was het de gewoonte om s avonds zelf voor vermaak te zorgen. Dat gebeurde door allerlei hilarische toneeltjes, liedjes en opa Bijenhof droeg zijn Wat zak mien Truuken schrieven voor. Oom Sjoerd was de ceremoniemeester en juffrouw van der Meulen hield de wacht in haar en ons gedeelte van het huis aan de Eierdijk 86. Er werden nog wel eens geintjes uitgehaald. Wim had een maand verlof gekregen, drie weken voor de voorbereiding en verbouwing en een week na de bruiloft ging hij weer de zee op. En dat alles was vorige week precies 45 jaar geleden.
Bij het stadhuis stonden de kinderen met hun versierde bogen
Voordat we naar het stadhuis gaan worden er foto's gemaakt bij de voordeur van huize van der Kolk op Dorpsweg 4. Ben en Niesje staan hier al naast elkaar niet vermoedend dat iets mee dan 2 jaar later hun liefde begon op te bloeien. Niesje kwam al jaren in vakantie vanuit Zoetermeer naar Hattem naar haar tante Siet en de jongens. Ze werd wel plagend het vaste meubelstuk genoemd. En dan broer Johan in z'n eerste nette pak. Oom Wim en tante Janna namen Diny en haar vriendin Gerrie Winkel mee in de auto. Diny wist nog te vertellen dat oom Wim bijzonder bang was dat hij z'n voorganger uit het oog zou verliezen en had steeds maar gezegd:"A'k ze maor neet kwietrake...a'k ze maor neet kwiet rake...!"
Het was even bijpraten op de schildersochtend. Marijke en haar vriendin Annie zijn een duo die zich de Damessamen noemen. Annie schrijft gedichten en daar creëert Marijke een schilderij bij. Of Marijke heeft een leuk schilderij gemaakt en Annie maakt er een grappig gedicht bij. Binnenkort exposeren ze bij Galerie Spieker in Assen onder de titel: Spiekers met Koppen. Zaterdag 13 maart is de opening en na afloop geven de Damessamen een optreden in muziekcafé Whispers. Daar draagt Annie haar gedichten voor en Marijke begeleidt haar op de saxofoon. Die Marijke is een vrolijke Frans, ze beleeft altijd wat. Dit keer vertelde ze dat ze bij een stel vrienden was. Die hadden wat spullen uit een erfenis gekregen. Ze lieten een fraai groot schilderij zien met een enorm krullerige lijst, de lijst nog indrukwekkender dan het schilderij zelf. Het bleek een enorm natuurlandschap te zijn. Er stonden ook drie hazen op. Hé , zei Marijke . Er zitten wel drie deuken in het doek. Wat bleek? Toen de broer van de vriend het natuurlandschap had gezien had die in een flits aangelegd en Pief paf poef dwars door het doek op de drie hazen gemikt. Het werd nadien gerepareerd, maar ja . een deukje op zon plek is niet te voorkomen. Ik vraag me wel af of die broer een jachtakte heeft of misschien moet hij eens naar de opticien.
In het gezellige keukentje van buurvrouw Wolterdien.
Buurvrouw Wielens was gisteren jarig. 84 jaar is ze geworden en nog zo fit als een hoentje. Bijna al haar kinderen en kleinkinderen waren present. Het huis staat vol bloemen en allerlei fruit en meer lekkere dingen. Ze is vanmiddag in de stoel even in slaap gevallen na alle drukte. Volgend jaor als ik het beleaven mag gao ik naor een gelegenheid waor iederene kan kommen., zei ze. Ze hef groot geliek. Wij zijn vanmiddag even geweest om haar geluk te wensen. Het wegenbouwbedrijf die er zon puinhoop van had gemaakt bij hen voor de deur heeft er een vrachtwagen geel zand opgebracht en nu kunnen ze in elk geval weer bij huis komen met de auto. Gisteren was het steeds afwachten hoe de visite er door kwam. "Ja ja... den is t'r deur... nee den zit vaste... effen gas geven... hè hè... "enz. Jans heeft opnieuw een paar keer moeten uitrukken met de trekker. Maar nu is buurman Jans weer gerustgesteld. De opzichter is ook bij ons geweest om te bespreken hoe hij onze weg weer wil herstellen straks. Er komt nieuw puin op. Buurman Alle die aan de Bargerweg woont gaat deze week zijn auto bij ons op het erf zetten, terwijl ze de persleiding daar gaan ingraven. Zo is er ook wanneer je in het buitengebied woont nog heel wat te beleven .
In de Bauernstube bij Ramsau hing dit wandkleedje met de tekst die we maar even in ere houden.
En dan .? Dat is even omschakelen. Na een voorspoedige reis, nee niet via München maar via Regensburg komen we steeds noordelijker en begint het regenachtige weer. Om 4 uur zijn we weer op onze thuisbasis. We weten niet wat we zien. Mark had ons al enigszins voorbereid met een fotootje van de pomp voor de nieuwe persleiding van onze toekomstige aansluiting op de riolering, maar als we de puinhoop op ons Schoolpad zien moeten we toch even met onze ogen knipperen. Het is één blubberbende geworden en dat terwijl de gemeente dat pad 10 jaar geleden met een vracht grint zo mooi had opgeknapt. De man van de kraan had een brede graafmachine gebruikt om de dunne persleiding in te graven. Maar bij ons is het nog heilig vergeleken met het stuk Schoolpad bij Wielens en de Bargerweg bij Alle en Anja. We zijn amper thuis of een briesende Jans staat al bij ons in de keuken. Wie-j kunt gien kante meer op. Wat mot r gebeuren as één van deze olde mensen hier naor t zeekenhoes mot. Dan mot ze wel een helikopter laoten kommen. Hij heeft al verscheidene mensen met de tractor los moeten trekken uit de blubber. Hij heeft de gemeente ook al gebeld en toen daar niemand thuis bleek voor zijn klacht belde hij de politie. Dat werd hem weer niet in dank afgenomen door het bedrijf dat dit veroorzaakt had. Terwijl hij bij ons aan de koffie zit te vertellen wordt hij weer door Geesje gebeld om opnieuw een slachtoffer uit de blubber te trekken. We wachten maar af tot morgen en zullen het bedrijf gewoon vragen om de weg in oude staat te herstellen en dan zien we wel verder. Nu eens wat positiefs. Joke is jarig.... Gefeliciteerd. Ze meldde dat ze op haar verjaardag niet hoefde te koken want Joanne en vriend Bram namen dat voor hun rekening. Dat klinkt goed. En.... de kippen zijn weer aan de leg. Er lagen zomaar 25 eitjes in het hok. We hebben meteen maar eierpannenkoeken met Schinken uit Hallein gebakken, dit alles goedgekeurd door Rick.
Bij ons uitgebreide Fruhstuck worden we op onze wenken bediend door dit meisje in plaatselijke Dirndle klederdracht.
De laatste dag het regent pijpestelen, maar niet getreurd.. we hebben tot nu toe zoveel geluk gehad met het weer. Nu gaan we Salzburg in. De wegen scheiden zich. D.w.z de mannen gaan op de culturele toer en Diny, Dirkje en ik gaan op ontdekkingsreis naar leuke shopjes. Nu we op ons gemak kunnen rondstruinen zonder mannen die op ons staan te wachten hebben we een ontspannen ochtend. Behalve de souvenir toestanden vinden we leuke winkels met alles over zeep en klederdrachten. Die dirndle jurken zijn toch erg charmant. Nee daar komen we niet mee thuis. Om 1 uur is het verzamelen bij de gouden Mozartkugel. Dirkje en Ben hebben wat drukte om de broodjes die ze vannacht bij zich willen hebben, want tegen 11 uur vanavond vertrekt de groep Wagenvoort- van Zeyts op huis aan. En een goeie kangaroe mot zörgen dat e wat in de buidel hef, volgens Dirkje. De chauffeur moet goed fit blijven en minstens eentje extra moet wakker blijven om hem bij te staan. Ik stel nog even voorzichtig voor om ook maar vast te gaan vanavond, maar Wim houdt voet bij stuk:Ik rieje niet s nachts. Vooruit dan maar. Hij heeft met de dame van het ontbijt afgesproken dat we om 6 uur al aan het Frühstück kunnen en vanavond wordt de Garmin ingesteld voor de weg terug. We plannen om over Regensburg te rijden i.p.v over Munchen i.v.m de terugtocht van alle wintersporters na de voorjaarsvakantie. We hebben alle extras al afgerekend, gaan straks nog even wandelen hier in de buurt en op tijd aan tafel zodat Ben nog even kan slapen voor hij achter het stuur kruipt. Eb is stand bye en zal af en toe het stuur overnemen. Ze zullen het niet redden om op tijd thuis te zijn om Wouter uit te zwaaien. Die heeft het aardig voor elkaar. Hij gaat naar New York voor een cultureel project in Middeleeuwse kleding. Wouter vanaf hier een heel goede reis en een prachtig weekend gewenst in die wereldstad.
Elke avond volgen we de vorderingen van de video die Ben deze week aan het opnemen is. Na het diner gaan we dus naar de cinema op kamer 123 om die vorderingen te bekijken. Regelmatig hoor je kreten als: ooo... nee toch. Dat mot d'r uut. Kiek Wim toch es..... enz. Dit is de vaste opstelling 's avonds.
Er wordt tussen de bedrijven door heel wat afgepraat. Ben is toch wel onze reisleider, erg enthousiast, die door Diny af en toe wat afgeremd wordt. Ze zijn aardig op elkaar ingespeeld. Als hij er zin in zou hebben kan hij zo als reisleider bij de NCRV aan de gang. Erg handig voor ons. Zo he-j de biebel al weer klaor liggen?, wordt hem gevraagd als s morgens aan het ontbijt de dikke gids van Oostenrijk naast zn bord ligt. Deze week kwamen er ook een paar Nederlanders uit Zuidwolde in ons hotel. Ze wilden een paar dagen skiën. Dirkje vermoedde meteen dat ze wel van boerenafkomst konden zijn. Hoe? Ze had op hun handen gelet stevige werkhanden. En warempel na een gesprekje bleken ze een kippenhouderij te hebben. Natuurlijk kwam ook de band Boh Foi Toch aan de orde en hun muziek en stukjes met Achterhoekse verhalen. Eén ervan gaat over een boerderij in de Achterhoek ergens in de vorige eeuw. De boerin heeft een geweldige omvang. Zee had zon flink achterwerk dat zee niet goed in t gat van de holten planke van t huusken op de deale passen. Daor zat eur man niet met en den pakken de zage en maken t gat gewoon wat groter. Maor toen was t gat weer te groot veur zien achterste. Daor had e ok al gauw wat veur bedach. As e hoge nood had pakken hee met de pook een metalen ring van t fenuus en leggen dee eerst op dat te grote gat. Klaor! Töt e op een keer wel heel neudig mos en met een vaartjen de kökken in kwam, de pook grep èn de ring van t fenuus en dee op de holten planke van t huusken smet en opgelucht zien ongeduldige gat dr op kwakken. Hee had allenig neet in de gaten dat dat ding nog heite was en schot schreeuwend weer aoverende. De glujentige ring sissen um in de konte. Noe had den ring een jaortal dr in staon van 1874 en toe hee met zien verbrande achterste bie-j de dokter ankwam bekek den et zaakjen es goed en toen nog es . Toen schudden hee de kop en zei: Nee daor kan ik niks meer an doen.. das een olde kwaole.
Het is intussen al donderdag en vanmorgen tijdens ons ontbijt regent het. Toch zou het kunnen opknappen en we wagen het er op om naar het Dachsteingebergte te gaan. Op onze eerste dag hier hoog boven op de Unterberg kregen we veel leuke tips van een dame hier uit de buurt en het bezoeken aan de Dachstein en wel aan de zuidkant was er een van. Het is een wondermooi dal en we rijden naar Ramsau. In een originele Bauernstube afkomstig uit Salzburg is het best vertoeven bij een kop koffie. We sluiten meteen vriendschap met de oude huishond die zijn lievelingsplekje wegens de warme lucht op die plek niet wil verlaten. Het is intussen stralend weer geworden en Ben stelt voor om te kijken of we naar boven kunnen op de Dachstein, eerst via een tolweg en dan met de kabelbaan. Maar . Terwijl we die kant op rijden komen we door zon mooie omgeving met veel ski- en wandelmogelijkheden dat de auto van Ben en Diny voor ons ineens in de remmen gaat en Dirkje en Diny komen overleggen wat wij willen hier blijven in die prachtige zonnige witte omgeving om te wandelen of hogerop. Wij willen hier ook best blijven. Dus een parkeerplaats gezocht, stokken mee en aan de wandel.
Dirkje controleert de open haard.... elektrisch dus!
Ben sluit vriendschap met de oude huishond
Lekker in de zon ... Dirkje zelfs onder een dekentje. Wat een verzorging!
De ober was zo vriendelijk om aan te bieden om een foto van ons alle 6 te maken
Als we eens wat slechter ter been zijn gaan we ons laten vervoeren met deze slee
Bij het lopen in de sneeuw zijn stokken geen overbodige luxe. Wim loopt ze hier in. De eerste paar dagen had Eb er een aan hem afgestaan. Ben had genoeg aan de poot van z'n videoapparaat. Elke avond na het diner is het videoavond bij Ben en Diny op de kamer. We zitten zij aan zij met z'n drieen op het bed en de rest op een stoel. Dirkje ligt het liefste languit op haar buik naar de nieuwste capriolen van dit stelletje vakantiegangers te kijken. Ben weet de momenten wel te vinden. Dat wordt nog een aardig dvd-tje.
Bij de andere hut aan de Strammer Max en de Suppe. De serveerster in Beierse Dirndl bediende ons. Hier staat ze lekker met haar rug tegen de tegelkachel geleund, die een heerlijke warmte af geeft.
Wim heeft het voor elkaar. Hij heeft ook stokken ontdekt in Berchtesgarden en is meteen van plan om die ook thuis te gebruiken. Onze ober komt ook uit dat gedeelte van Duitsland en heeft op de mogelijkheden van de streek gewezen. Tot ons groot plezier konden wij dames even heerlijk rondkijken in al die gezellige winkels in dit leuke stadje. We hadden afgesproken bij de bron op de Marktplatz. Natuurlijk waren de mannen eerder terug van hun wandeling dan wij uitgewinkeld waren. Ze hadden intussen ook de plaatselijke kerk bezocht en kaarsjes gebrand als aandenken aan onze overleden voorouders èn voor een behouden terugreis. Noe mo-j natuurlijk neet roekeloos gaon riejen , merkte Dirkje fijntjes op. "Wie-j hebt wel een eigen verantwoording." En zo is het. Ben had een mooie Winterwanderweg gevonden op de kaart. Na de koffie bij de ene hut en de Strammer Max en Goulash- èn Nudelsuppe bij een andere zou dat gebeuren, maar helaas . de Wanderweg was afgesloten en niet onderhouden. Nog even Berchtesgaden in dan maar en samen aan een drankje bij thuiskomst in het hotel. Ik weet ook al wat we vanavond eten: Kartoffelsuppe, daarna Junkerschnitzel met Petersilienkartoffeln òf Putengeschnitzeltes mit Reis und Mediterrane Gemüse. En Schokolade Mousse toe. Hier worden de gerechten heel mager en met veel kruiden bereid. Tot nu toe was het allemaal heel lekker. Bis Morgen und viel Spass.
Berchtesgaden met de berg waarop het Adlersnest van Hitler ooit was. Nu in elk geval een prachtige plek in Beieren
Den breg heel wat op an old iezer, meende Eb toen hij deze achterdeur van hotel Kaiserhof zag. Vandaag is Salzburg aan de beurt. Hoewel ons plan om vandaag niet ver te lopen niet helemaal uitkwam, ging dat me veel beter af. Het Ie-j mot gewoon een betjen deurzetten van Diny wierp zijn vruchten af. We beklommen de burcht hoog op een rots en maakten daarboven een prachtige wandeling en genoten opnieuw van de zon. We daalden via een lange trap weer af naar beneden en zochten de Altstadt op. Een lekkere Goulashsuppe gaf ons nieuwe krachten om de stad te verkennen. Die oude stad is niet zo groot, maar sfeervol, niet zozeer de gebouwen maar de versierselen. Diny, Dirkje en ik kregen de gelegenheid om even de winkeltjes in te gaan, typische souvenirs als Mozart Kugeln en dergelijke. Dat was het niet echt. We zochten de mannen weer op. Wim was al ongeduldig geworden van het slenteren, ze hebben een plekje gezocht om op hun vrouwen te wachten. Het dal bij Berchtesgaden vonden we laatst zo mooi dat we dat nog eens doorrijden om te kijken of we er deze week nog eens een dag door kunnen brengen en dan is het tijd om aan onze stamtafel wat te drinken. Overal word je met Grüss Gott gegroet waarna Ben vertelt over de Achterhoeker die met zijn Drika voor het eerst in Oostenrijk was waar ze natuurlijk ook zon bergwandelingetje gingen maken. Ze waren al aardig hoog en Drika pufte al behoorlijk. Ze waren al een paar Duitsers tegen gekomen die hen groetten met Gutentag" en zij groetten terug toen ze een Oostenrijker tegenkwamen die kwiek naar beneden kwam stappen. Ze groetten de man met:goeiendagen kregen zijn groet Grüss Gott terug. O foi Bearnd, zei Drika Mow nog zo hoge? Iedereen gegroet vanuit Anif! Grüss Gott...!
De ochtend begint bij een geweldig ontbijt met de discussie over ons plan van de dag. Ben stelt Salzburg voor met een aantal bezienswaardigheden, maar Diny herinnert zich hun mooie herfstvakantie in Bad Gastein waar we een heel mooie wandeling zouden kunnen maken. Het zal vandaag weer mooi weer worden. Dirkje als politica is vooral geïnteresseerd in de argumenten van beiden. Het maakte ons niet uit, alles is immers nieuw voor ons. Diny wint. Dus op naar Bad Gastein. We beginnen met een koffiepauze in het hotel waar ze toen geweest waren, allemaal oude chique uit de tijd van keizer Wilhelm 1 en Franz Joseph en Sissie. Even wanen we ons in die glorietijd. Daarna gaat het langzaam berg op naar Hotel Der Grünen Baum, ook een nostalgische plek, waar we aan de speciale soep gaan. We krijgen spontaan zelfs nog een paar keer opgeschept van deze heerlijke specialiteit van Der Grünen Baum en met een Gruss von Osterreich an Holland vertrekken we voor de laatste etappe. Ik heb het eigenlijk al gehad, maar Diny weet me opnieuw over te halen en we gaan op stap. Adembenemende uitzichten zijn ons deel als beloning. Het blijkt toch wat verder dan Ben en Diny gedacht hadden. Ben en Wim halen de auto op en de Damen en Eb als onze begeleider wachten hen opgelucht op. We hebben nu nog net een half uur om ons voor te bereiden op ons diner. Wim neemt een douche en ik kies voor een berichtje aan jullie allemaal. Dag!
Na de afdaling per kabelbaan waarbij Wim en Ben voorin staan te genieten van de indrukwekkende diepte rijden we samen naar Berchtesgaden waar Hitler ooit zijn domein had en vinden bij een kerkje een mooi plekje in de zon. Dankzij de factor 50 van Dirkje hangen er straks in elk geval de vellen niet bij
Elke avond volgen we de vorderingen van de video die Ben deze week aan het opnemen is. Na het diner gaan we dus naar de cinema op kamer 123 om die vorderingen te bekijken. Regelmatig hoor je kreten als: ooo... nee toch. Dat mot d'r uut. Kiek Wim toch es..... enz.
