Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
29-03-2010
De Crystal Church
Gistermorgen zat ik op mn gemakje op de bank naar de Hour of Power in de Crystal Church op RTL5 te kijken en ik moest heel even aan onze tante Hermien denken die daar ook gegarandeerd elke zondagmorgen tussen 9 en 10 naar keek. Toen oom Sjoerd en tante Hermien ouder werden is er iets gebeurd waardoor ze het niet meer in de NH Kerk konden vinden en ze ontdekte de enthousiaste boodschap die gebracht werd door de Glazen Kerk zoals die bij ons ook wel genoemd wordt. De oprichter, ds Robert H. Schuller, is nog steeds aanwezig en nu wordt de boodschap van Jezus Christus op een toegankelijke manier telkens door een andere grote spreker verricht. Vanmorgen was het John Maxwell. Hij vertelde met verve over het falen van ieder, maar dat je dat ook verder kan brengen in je leven. Diny vertelde laatst dat Jaap en Mirjam op hun reis door de USA ook zon kerkdienst hebben meegemaakt en daar een bijzondere herinnering aan hebben. Ach heel even was ik weer terug in de Youth for Christ tijd in de molen in Giethoorn, in Winterswijk en ook in Vorden waar we met een groep actief waren. Wim moest er later niet veel van hebben, niet omdat hij het niet eens was met wàt er gezegd werd, maar meer om de manier waaròp. Wim was naar het Scheperziekenhuis om te helpen met het bedden rijden voor de oecumenische kerkdienst die er iedere zondag gehouden wordt en die op de ziekenomroep uitgezonden wordt. Nee.... ik nog niet, ik kan nog geen strakke kleren aan en zit lekker in wijde outfit mezelf een paar dagen vrijaf te geven van alles wat ik nog even niet zie zitten. We gaan zo samen de opgenomen serie van Dalziel en Pascoe kijken. Straks komt Rick deze kant nog op en vanavond zullen Mark, Jennifer en Eva Queeny wel komen ophalen op de terugweg van hun weekenduitje naar hun vrienden Jan en Petra op Vlieland.
Wanneer je www.petravoots.nl klikt krijg je de website van beeldend kunstenaar Petra Voots die met man Jan en hun drie kinderen al een jaar of vijf op Vlieland wonen en werken. Mark en Jan zijn oude studie vrienden toen ze niet alleen de flat, maar ook al hun lief en leed met elkaar deelden.
Eén van de kaarten die ik kreeg. Deze 3D kaart is van Sientje, Anne en Mees. Ze waren hier vorig jaar toen we de fleslammeren hadden. Mees was er niet bij weg te slaan.
De oudere dame naast me op de kamer hield me aardig bezig, de verpleegsters net zo. Hoevéél ik er aan mn bed gehad heb weet ik niet eens meer. Het zijn er minstens 18 geweest. Er zijn er wat voor het verzorgen en rondbrengen van het eten. Er is een ploegje die de mensen begeleidt bij het wassen. Dan staan er ineens twee zustertjes naast je bed:"Wij zijn van de pijnbestrijding, wat kunnen wij voor u betekenen?" Ook voor het meten van allerlei functies komt er weer iemand langs: bloeddruk, koorts en het zuurstofgehalte in het bloed. Maar er is er telkens één die de leiding heeft en de echte verpleegkundige handelingen mag verrichten.. . En dan werken ze natuurlijk ook nog in ploegen. En allemaal stellen ze zich netjes voor en geven ze je een hand. Allemaal Lindas en Hillies, een Geesje enz. Het was goed om die tweede nacht nog te blijven, want nu voel ik me een stuk beter Ik hoop maar dat ik door de misselijkheid een paar kilo lichter ben geworden dat is dan een voordeel, maar de zin in eten komt alweer terug. Ha!! Behalve Wim verschenen ook Gerhard, Mark en Robin zelfs in de ziekenboeg. Rick houdt zich aan zn vaste weekendbezoek. Ook goed. Iedereen hartelijk dank voor jullie reacties en kaarten. Altijd fijn als je weet dat anderen met je meeleven.
Er is altijd iemand blij als je thuiskomt geldt nu ook zeker voor mij. Ik werd enthousiast begroet door Tessa en Queeny. Queeny blijft nu het hele weekend omdat zn baasjes naar Vleland voor een weekendbezoekje zijn afgereisd. Je weet dat het echt is,maar de afgelopen dagen voelde het net een film waarin je zelf de hoofdrol speelt. Susan die mijn laatste uurtjes thuis kwam opvrolijken, daarna de opname in het ziekenhuis en het klaarmaken voor de operatie. Het moment dat ik die recoveryroom inkwam voordat ik geopereerd zou worden was wel een bijzondere ervaring. Heel wat mensen lagen bij te komen. Een paar waren net als ik in afwachting van hun beurt en een hele zooi assistenten met blauwe mutsjes en groene schorten liep er door elkaar heen te kwebbelen of er niets bijzonders aan de hand was. Dan lig je daar helemaal onttakeld, zonder versierselen en nog erge r zonder gebit. Maar geen hond die daarop let. Tot de beide jonge hulp anesthesisten bij me kwamen en nog even het intuberen bespraken wat de vorige keer bij mij moeilijkheden veroorzaakte. Ze zouden extra op me letten. Zo sliep ik rustig in. Ik was niet echt voorbereid op de pijn die ik zou kunnen hebben na die tijd. Het duurde me veel te lang voor de morfine werkte. Dat schijnt voor iedereen weer anders te zijn. Verder niets dan lof voor deze geweldige verzorging hier in het Scheperziekenhuis.
Ben net terug uit het ziekenhuis. De galblaas is met succes verwijdert dmv een kijkoperatie een grotere operatie was gelukkig niet nodig. We hopen morgen te horen wanneer ze weer naar huis mag, ik denk aan zaterdagmorgen maar eerder mag ook natuurlijk. Ze ligt nu nog wat lekker te doezelen met een morfineknop onder hand bereik wat de pijn is natuurlijk nog lang niet weg. Ik wil graag idereen alvast bedanken voor de fijne warme belangstelling vóór en ook nu al na de operatie aan Hetty (ons) betoond. Hopenlijk is het volgende stukje dat op de site komt weer van haar hand. Iedereen een goed weekend gewenst en nogmaals bedankt.
Hier moet Wim maken dat hij weg komt... de boom gaat vallen.
Woensdagavond Als het weer ineens zo mooi wordt krijg ìk niet alleen de opruimwoede, maar Wim wil ook ineens de tuin in snoeien en bomen neerhalen. Er ligt al heel wat veel takken en een dunne boom, wanneer Mark een handje komt helpen. Een aardige berk die dood is gegaan is nu aan de beurt om het veld te ruimen. De ladder wordt erbij gehaald, een touw boven in de boom vastgemaakt en Wim zet zich alvast schrap terwijl Mark een wigvormig stuk uit de boom zaagt. Even een ruk aan het touw en dan . moet Wim zich snel uit de voeten maken. Een mooi gezicht vader en zoon samen aan het werk. En vanmiddag? Inderdaad even wat boodschappen zodat Wim daar niet aan hoeft te denken en daarna pakken we een terrasje in de zon bij De Kamer in het centrum van Emmen. Wanneer je daar een cappuccino bestelt krijg je niet alleen een heerlijke cappuccino met een koekje, maar ook een klein chocoladekuipje met slagroom en een glaasje water. Wim bestelde een warme chocolademelk. Hij keek vreemd op toen hij warme geschuimde melk kreeg met een soort chocoladelolly erbij. Die moest je in de melk doen en roeren tot alles opgelost was. Hij vond het heerlijk. En vanavond besluiten we de dag door samen naar de detective Inspector George Gentky te kijken. Nou dat was het dan voor nu. Tot over een paar dagen!
Als ik vanmorgen de vissen ga voeren volgt Loedertje me op de voet en kijkt mee naar de jacht op het voer. De vissen zijn weer boven water. In de winter zie je ze niet. Dan zitten ze diep onderin de vijver en na zon winter was ik wel benieuwd of ze het allemaal overleefd hebben. Bij Alle en Anja ware alle kois dood. Die hadden geen gat in het ijs, want de vijver is bedekt met betongaas, vanwege de kinderen. Wim heeft de hele winter de vijverpomp aan gelaten en zo bleef er steeds een open plek in het ijs. Onze ene grote ghostkoi hoeft alleen maar zn bek open te doen en schuift ermee over het water en heeft meteen de bek vol. Ik probeer de goudvissen en windes nog te tellen, maar er is geen beginnen aan. Er zijn er minstens 200. De grote visser mag van mij er iedere dag wel eentje komen halen, want het jongt hier vanzelf weer aan. Hoewel hij heeft concurrentie. Loeder komt net voorbij met een vis in de bek en duikt de struiken in om de buit op zn gemak op te peuzelen. Verder is het een dag van opruimen. Net of je op vakantie gaat. Morgen is het zover dan gaat de galblaas eruit. Gisteren zag ik op de tv bij zon kijkoperatie hoe ze een milt verwijderen. Ik ben niet zo van de operaties op tv, maar mijn nieuwsgierigheid won het. Ik werd er niet echt vrolijk van.Vanmiddag gaan we er maar even uit, een terrasje pakken en genieten van het mooie weer. Jullie zullen me een paar dagen moeten missen. Heel misschien neemt Wim het een dagje over.
Susan met haar kippen. In het midden Wendy die er helemaal uitgebreid voor gaat zitten.
Je hebt dierenliéfhebbers en dierenflúisteraars. Ik behoor tot de eerste groep. Ik ben gek op dieren en vooral op dat jonge spul. Begin alleen niet over reptielen of slangen daar heb ik helemaal niks mee. Onze kippen lopen lekker los en ik mag er graag naar kijken hoe ze om het huis en op het erf rondscharrelen. De ponys zie ik met plezier door de wei rennen en zit graag op de schommelbank erbij. De honden erbij en zelfs de katten zijn dan om me heen door de tuin en de bosjes. De honden hoeven alleen maar te komen als ik ze roep, de gewone commandos geef zoals zit, ga af en kom hier. Het gooien met ballen en stokken waar ze gek op zijn laat ik graag aan anderen over. Het trainen van Scott vroeger was ook Wim zn ding. Ja toen Scott het eenmaal kende kon ik hem ook laten drijven, maar eigenlijk wist hij toch al precies wat er gebeuren moest schapen in de wei, uit de wei, in de schuur uit de schuur en als ze buiten de wei mochten moest hij zorgen dat ze niet in de tuin kwamen! Ik heb het idee dat ik helemaal begrijp wat ze me willen zeggen. Maar dierenfluisteraars hebben iets meer. Wanneer Eva met pony Amber in de weer is praat ze voortdurend tegen haar, kijkt haar aan en prijst haar de hemel in wanneer ze doet wat ze wil.En wat Amber bij mij vertikt, doet ze gewoon voor Eva. Vanmorgen was ik bij vriendin Susan op de koffie. Ze had me vertelt dat hun kipjes wel erg tam worden.. ze zouden wel bij haar op schoot zitten. Dat wilde ik eens zien. En warempel achter hun huis in het zonnetje zat ze met alledrie Tilly, Wendy en Barney op schoot. Je kon zien dat ze het naar hun zin hadden en hadden zeker geen haast om weg te gaan. Bij neef Jaap zie ik het wanneer hij met teckel Franck bezig is. Heb je ooit gehoord van een teckel die kan voetballen en schopt wanneer je schop zegt en de bal met de neus tikt als je tik zegt en die de beste van de 64 kandidaten was bij de puppycursus? En Mo van neef Wim blijft constant naar zn baas kijken alsof die vraagt: Baas wat gaan we doen? Wim hoeft maar te kikken en de hond reageert. Ik zou het liefst weer lammeren hebben die hoef je niks te vragen. Ze reageren alleen op de fles. Maakt me niks uit ik ben alleen een liefhebber.
Rick op z'n Lillieputter in Hengelo in het Weusthagbos. Toen hadden we nog nooit van Wajong gehoord.
Wat kan die Belasting je toch een ellende bezorgen. En dan heb ik het nog niet eens over de belastingaangifte zelf, maar over het bij elkaar zoeken van de gegevens. Er is altijd weer iets wat je niet kunt vinden. Dit jaar had ik voor het eerst de gegevens bij elkaar in een map gedaan, telkens als er weer wat binnenkwam. Zelfs de Digi D code hadden we nog. Wim heeft 4 instanties waar hij zijn inkomen vandaan haalt. De Koopvaardij, Stork, die een eigen pensioenfonds heeft en waarvan de pensioenopbouw indertijd in 1983 niet meegenomen kon worden en de PMF. Pensioenbreuken genoeg. Jaren zijn we aan het uitzoeken welke instantie de heffingsrente er af moet halen. Nu moet er ieder jaar terugbetaald worden. Geen van de voormalige werkgevers wilde dat doen. Nu blijkt dat je dat ook bij de AOW kunt melden. Verder hebben we na 3 jaar gesprekken, telefoontjes en rechtzaken met de Belastingdienst eindelijk onze koopsompolis kunnen omzetten naar een lijfrente. Het heeft ons meer dan 5000 gekost, maar dat was het waard. Daarna kwam het gesteggel met de Belastingdienst over Recht op Wajong voor Rick, een uitkering voor jong gehandicapten. Hij krijgt het niet want hij werkt gewoon, maar dat recht erop heeft hij nodig om een bepaalde aftrek van de belasting te kunnen krijgen. Het was in 2002 verlopen omdat wij niet wisten dat het belangrijk kon zijn. Zijn we ook driekwart jaar mee bezig geweest met UVWG en daarnaast telefoontjes met de Inspecteur de Belastingen himself. Ik moet wel zeggen dat die inspecteur meedacht en telkens telefonisch nieuw uitstel gaf omdat het UWVG in Groningen zo traag werkte. Er kwam een heel nieuw medisch onderzoek en eindelijk had Rick zijn recht op Wajong terug. Het scheelt hem wel 725 per jaar. Het laatste onderdeel belastinggedoe was gistermiddag: samen met Rick de gegevens bij elkaar zoeken. Dan kan hij het vandaag naar vriend en collega Jan brengen die de aangifte altijd trouw voor hem verzorgt. Het kostte een halve middag en een geïrriteerde Rick die niet alles kon vinden. Rick kan uitstekend met geld omgaan, maar niet met de binnenkomende post. Stapels hebben we doorgewerkt. De vuinisbak zit nu vol. Het is goed dat de gewone uitgaven automatisch gaan. Zouden we er nu voor een jaar af zijn?
Het is lang geleden dat we in Hengelo de Finse houtsauna achter onze huizen bouwden, samen met onze buren Bertus en Marijke. Bertus had de bouw in Finland gezien met van die dikke op elkaar gestapelde boomstammen. En zo moest het bij ons achter ook worden. Nadat door de week de fundamenten en het vloertje gelegd waren werd in één zaterdag de sauna met vereende krachten gestapeld en het dak geplaatst. Dat was dan voornamelijk door Bertus en zijn broers en zwagers. Een aantal zaten zelf in de bouw en de anderen plus Wim volgden de instructies. De jongste die slager was ruimde alles weer op. Marijke en ik verzorgden de inwendige mens. Wat een tijd! Iedere zaterdag was het feest. Beide gezinnen gingen er doorlopend in. Zelfs Peter die net geboren was ging er na een paar weken al even mee in op de arm. Ik had van twee lappen badstof een paar Abrahamjurken gemaakt om tussen de saunagangen aan te trekken. Gewoon de badstof dubbel genaaid met een opening voor hoofd en armen. En zo zaten we dan verder af te koelen. Wat heeft Wim dat gemist toen we naar Emmen verhuisden. We hebben wel eens een sauna afgehuurd in Aalden met wat vrienden, maar dan moet je toch altijd weer naar huis rijden. Nu heeft Wim het voor elkaar. Sinds 10 jaar hebben we in de schuur weer een sauna. Maar op de een of andere manier was voor mij de lol er af. Ik kan niet eens goed zeggen waarom. Niet gezellig. Je gaat toch niet voor de gezelligheid in de sauna je moet zweten., zei Wim dan. Gisteren ben ik er weer eens mee in geweest. We hebben een stoomsauna. Dat kun je langer volhouden. Na de eerste gang koud douchen en buiten afkoelen en binnen verder afkoelen. De tweede gang is dan een gewone hete sauna. Wim gaat natuurlijk minstens drie keer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het best lekker vond. Ik heb vannacht geslapen als een os.
Het is nog vroeg wanneer de telefoon gaat. Buurjongetje Frank meldt dat hij even eitjes komt brengen, gewoon even snel op en neer, want hij moet straks voetballen. Hij brengt zelfs nog een mooie tekening mee. Het is weer paashazentijd. Als hij weer gaat meldt hij dat hij vanmorgen "thuis" voetbalt en ik begrijp de hint. We hebben al eens beloofd om te komen kijken maar tot nu toe is daar niet van gekomen. Wim zit nog in zn pyjama achter de krant. Hij mag wel opschieten. Anja en Alle hebben drie geweldige jongens, net als wij. Alleen staan die nog aan het begin en de onze zijn allang uitgevlogen, maar er is zoveel herkenbaars. Frank is de gevoeligste, erg zorgzaam. Tim is een stuk driester en die kleine Daan is de rust zelve, maar je kunt zien dat hij alles observeert en als ik me niet vergis is die straks de slimste van het spul. De twee kleinsten komen nu 2 x in de week een uurtje bij ons als Anja met Frank gaat zwemmen. Dan hoeft ze de hele stoet niet mee te nemen op de fiets. Ze weten de mand en kist met speelgoed van vroeger precies te staan en samen slepen we die midden in de kamer. En dan begint het feest. De trein die Gerhard kreeg toen hij na het amandelen knippen uit het ziekenhuis kwam, is er nog. Toen ik hem indertijd-38 jaar geleden dus- ophaalde , was het eerste wat hij met zn zere keeltje er uitbracht:Is er een trein? En toen ik knikte:En rijdt die vanzelf of moet ik hem duwen? Ik voel nog steeds zijn teleurstelling toen ik moest zeggen dat hij hem wel zelf moest duwen. Maar deze was wel zo sterk dat hij 3 kinderen 2 kleinkinderen en al de vriendjes en nu dus de buurjongetjes heeft overleefd. Straks gaan we dus even bij SVBO kijken. Dat brengt me wel weer op het idee dat we ook weer eens Robins vorderingen op het voetbalveld bij DZOH moeten gaan zien.
En wat te zeggen van deze schalkse blik van onze oude trouwe Hector. Hector is al dik in de 20. Voor nageslacht kan hij niet meer zorgen. Maar het is zo'n goedzak, zo lief dat hij gewoon mag blijven. Oorspronkelijk hebben wij hem samen met Jans en Geesje gekocht als dekhengst voor onze Shetlander merries. Nu loopt hij als gezelschap voor Amber bij ons in de wei. Jans en Geesje hebben de wei behoorlijk gevuld met opvangpony's en twee van henzelf. Eén van de opvangpony's heeft de leiding overgenomen in de kudde. "Den bonten is de baas", placht Geesje te zeggen. Het laatst gekomen maar vindt dat ze de eerste rechten heeft. Ach soms hebben ze wat menselijke trekjes.
Alweer zon typerende foto van Wim Harwig. Ik merkte laatst op dat ik eigenlijk had verwacht dat hij nog eens beroepsfotograaf zou worden. Hij maakte al heel jong zulke prachtige fotos. Maar ja hij heeft geen zin om portretten op verzoek te maken. Hij voelt meer voor documentaires waarbij je de hele wereld over moet reizen om een serie te krijgen met een boodschap. Nee op commando nou ja verzoek dan, daar wil hij niet aan in de fotografie. In Vorden heb je fotografe Willemien. Die maakt zulke prachtige fotos maakt die er qua gevoel echt uitspringen. Die weet ook precies dat weer te geven dat karakteristiek is voor een stel mensen, anders dan de meeste fotografen met standaard fotos. Bekijk de etalage maar eens in het centrum van Vorden. Ze vertelde ons afgelopen zomer dat ze toch vaak nog analoog fotografeert. Rick begon daar afgelopen september zijn vakantie door er een driepoot te kopen om zijn fototoestel vast op te zetten. Die roept me nu toe als ik een foto maak: Dichterbij halen. Neef Wim leeft zich nu uit als een verdienstelijk hobbyfotograaf en zeg nou zelf wanneer je de serie fotos ziet op zijn wordpress blog het is bijzonder om precies dat goede moment, die goede pose te pakken of de afstand of belichting goed te krijgen.
Het is weer zover. Hebben we de hanenschaar opgeruimd en is er slechts één jonge haan en 4 kippetjes over . zijn we alweer een kip kwijt. Hoezo kwijt ? Ze kan natuurlijk gepakt zijn door een vos, maar ik acht die kans klein. En een gezonde jonge kip ligt ook niet van de een op de andere dag dood in een hoekje. Nee ik vermoed dat madammeke weer ergens zit te broeden. Die kippetjes van ons, van het multiculturele soort zal ik ze maar noemen, zijn oermoeders. De haan was niet om aan te horen, meldde Marjan afgelopen weekend nog. Die sliepen in hun camper vlak bij de kippen die s morgens vroeg uit de veren zijn. Ik had het schorre gekraai ook al wel op afstand gehoord, maar ja het is nog een jong haantje. Hij zal de baard nog wel in de keel hebben. Verder is het geen puber meer, maar gedraagt zich als een echte sultan in zijn harem. Wim mopperde natuurlijk al. Laote wi-j dit hele spul toch oprumen. Dan hale wi-j een paar kippen bi-j een legbatterieë. Hebbe wi-j ok s winters eier net als Susan en Frans. Susan heeft haar drie kippen inderdaad bij een legbatterij in de buurt van Haaksbergen gescoord en heeft ook deze winter drie eitjes per dag van Wendy, Barney en Tilly. Nee geen extra verlichting in hun hok, gewoon zonder mankeren drie eieren per dag. Toen die van ons het lieten afweten in november duurde het tot eind februari voor er weer eitjes geproduceerd werden. Maar ja Susan vertroetelt het spul wel met gekookte spaghetti in olijfolie. Wanneer ze hun rondje door de tuin hebben gehad lokt ze ze hiermee weer in de ren. Als ze de kippen roept komen ze er alledrie klapwiekend aanrennen. Ach Wim hef groot geliek. Maar ik hou toch wel van ons stelletje dat zo puur natuur hier op ons erf rondscharrelt. Stiekem hoop ik dat de verdwenen kip straks met een paar kuikens aan komt zetten. In gedachten hoor ik Wim al foeteren:Dat zölt wel weer allemaole hanen wean.
Agnes speelt met de honden. Wim en ik staan allebei klaar om het vast te leggen. Op http://wimharwig.com kun je mee genieten van een impressie van Wim en Marjan van dit afgelopen weekend. Er zijn een paar bijzondere foto's van Rick bij en ook Amber en Hector spelen een hoofdrol. Leuk om te zien. Bedankt Wim!
foto: Hetty
Het resultaat van het vorige plaatje waarvoor Wim zelfs door de knieën ging.
En dan zijn we weer alleen nou ja alleen? Wim en Marjan zijn weer vertrokken met hun camper èn met Mo. Ze moeten het hele land van Noordoost naar Zuidwest doorkruisen. Ze zullen het waarschijnlijk net redden tussen de spitsuren door. De katten Suze en Loedertje komen weer tevoorschijn. Omzichtig kijken ze om zich heen om er zeker van te zijn dat die indringer op hun terrein weg is en staan dan ongeduldig in de keuken te wachten tot hun kuipje zalm opengemaakt wordt. Wat kun je veel beleven in één weekend. Eva was jarig en Agnes was er weer. We hadden de reünie van ons reisje naar Polen in mei vorig jaar. En als een rode draad liepen de gesprekken met Wim en Marjan door het hele weekend heen. Sinds lange tijd zijn we weer eens om twee uur 's nachts naar bed gegaan. Dat zegt wel wat! We zijn samen bij Rick op bezoek geweest. Die bleek daar zeer verguld mee te zijn en helemaal toen hij gevraagd werd om s avonds mee te gaan naar Athina, de Griek. Het is weer even wennen en we zijn eerst maar eens met een slagroomstam naar buurman Jans gegaan. Zon buurman moet je in ere houden toch?
Katten passen zich snel aan aan vernieuwde omstandigheden. Vanmorgen zitten beide katten ineens bij ons op de slaapkamer. Loedertje hangt uit het dakraam en loert richting wei. Dan weet je het wel. Ze is op haar hoede .. Mo is in de buurt. Neef Wim vertelde al dat vorige zomer hier op ons erf Mo ineens een kat in de bek had. Die kon hij op tijd redden. Ons Loedertje en Suze zijn niet gewend dat Tessa of Queeny ze te grazen neemt. Die lopen alleen rondjes om ze heen en daar lopen ze geen stap harder om. Nee Mo is een flinke herder dat is andere koek. De katten nemen nu het zekere voor het onzekere en zitten hoog zowel binnen als buiten. En mocht je denken dat er zo buitenaf niet veel te beleven is . Dan zie je op deze foto dat het tegendeel waar is. Robin je hebt wat gemist. Terwijl Wim en Marjan er even op uit willen met hun bijzondere camper blijkt de ondergrond van het stuk gras voor de wei wel erg zacht. Als hij wil keren zit hij binnen de korste keren muurvast en met het motorblok op de grond. Wat doen we dan? Buurman Jans bellen natuurlijk. De redder in nood sleepte de camper in de goede richting en kunnen ze hun plan verder uitvoeren. Zo zie je maar weer . Een goede buur .. is wel heel handig. En verder? We hebben een geweldig weekend.
Op de Boomgaard zat de wc op de deel en de afvoer ging regelrecht de gierkelder in. Met de mest en gier van de dieren ging alles over het land, Je leest nog wel eens over een huuske dat achter in de tuin stond. Ook lekker, moest je s nachts naar buiten indien nodig. Maar wij hebben zolang we getrouwd zijn gewoon een huis voorzien van een aansluiting op de riolering gehad. Hier aan het Schoolpad gingen we wat jaren terug. Wij hebben een put een beerput zoals je wilt, ingegraven in de tuin met een dikke steen op het deksel. Het functioneert maar daar is ook alles mee gezegd. Wim heeft al een paar aanpassingen gedaan om minder verstoppingen te krijgen. En . we halen Eparcyl uit Frankrijk. Piet en Marry gebruiken het daar ook in hun septic tank. Hiervan gaat er iedere week een zakje in het toilet. Het zou het verteringsproces bevorderen. En dat werkt. Al jaren geleden moesten alle huizen in Europa op de riolering aangesloten zijn of een goedgekeurde septic tank hebben. En al jaren zijn ze bezig om te zeggen dat we binnenkort aan de beurt zijn. Vroeger toen Wim nog in de Pijpenbuigerij van Stork werkte klaagden de mensen dat ze daar blijkbaar an de achterste titte van het varken zaten, vergeleken met de Ketelmakerij. Zo was het met ons ook . Alle en Anja Timmer en wij blijken de laatsten te zijn die nog aangesloten moeten worden. Eindelijk is het zover. De slangen van de persleiding zijn gelegd wat een blubbertoestand veroorzaakte op het stuk Schoolpad bij Wielens. Pas nadat er een vrachtwagen geel zand opgebracht werd kon Jans weer bij huis komen met de auto. De krant en de post en de vuilniswagen kwamen niet meer. Na twee weken zijn ze weer te bereiken. Gistermorgen is de put, die bij die persleiding hoort, geplaatst. Nu nog het kastje van de elektriciteit. En daarna krijgen we een half jaar om op ons erf de boel aan te sluiten. Lang leve de vooruitgang!
En noe mow t schaop nog scheren, hoorde ik gisteren bij Ellen in haar atelier. Ja af en toe hoor ik hier tijdens het schilderen echt Drents of in elk geval de Drentse klanken. Ik had die uitdrukking nog nooit gehoord. Dat jij dat niet weet, kreeg ik te horen van Jantje uit Sleen. Het betekent zoiets als: Nu komt het moeilijkste deel aan de beurt. Eigenlijk wel logisch. Ik ken wel: Noe hej t schaop an t drieten. Betekent zoveel als: Nou gebeurt er wat! Wim gebruikt nog wel eens als waarschuwing:Dat vrus oe nog wel es op den emmer.( Dat krijg je nog spijt van) Meestal beginnen we dinsdagsmorgens bij Ellen met koffie en ik had gisteren precies zicht op de weg en ik zie een camper voorrijden en de laatste twee cursisten komen er met levensgrote doeken uit. Hé daar komen de jonkies, meld ik. Het zijn de jongsten onder ons, werken alleen abstract, maar nu schilderen ze midden op die abstracte achtergrond hun kind. Iemand is een prachtige gevulde jonge vrouw aan het schilderen. Wordt helemaal goed! Greet werkt een beetje in de stijl van Herman Brood, Liesbeth heel abstract met wat strakke vormen er in, Jannie maakt heel mooie portretten. Tiny werkt ook abstract, maar meestal zie ik er wel huizen of bomen in. En ik ben degene die meestal met dieren in de weer is. Als iemand een mooi plaatje tegenkomt brengen ze dat voor me mee ter inspiratie. Marijke spant de kroon wat betreft fantasie. Die schildert bij ieder gedicht van vriendin Annie iets wat er bij hoort. Dit weekend wordt hun expositie geopend in Assen. Ik zal er dit keer niet bij zijn, maar wens ze veel succes en vooral veel plezier. Marijke zal het geheel beslist opluisteren met haar saxofoon. Nog even ter informatie: www.dedamessamen.nl
Onze familie is een familie van dierenliefhebbers. In elk geval voelen ze zich prettig met dieren om zich heen. Voor de familie van der Kolk geldt dat ze er niet mee opgegroeid zijn maar door hun aanhang is de dierenliefde opgebloeid. Ben en Niesje hielden het bij de kat Mur. Piet en Marry hebben nog steeds twee honden, een Schnautzer en een Schippertje. Henry en Tonny hebben na een Dalmatiër en een paar Boxers nu hun tweede Labrador Tonca. En dat terwijl de familie van der Kolk vroeger nog geen goudvis in huis had. Ik zou het heel kaal vinden om in een huis te wonen zonder een hond aan mn voeten of minstens een kat op de leuning. Ik zou het missen als die kleine miauwers s morgens niet meer om mn benen strijken om hun kuipje vlees op te eisen. Want katten zijn kleine dwingelandjes. Johan en Joke hebben steeds herders. Henk en Anneke Duitse Staandes en voor erbij een Jack Russell. Wij hebben Bordercollies en Ben en Diny hebben al heel wat Teckels versleten. Nu is Jippe er nog en hebben ze bordercollie Josca er bij. Josca is de omgetoverde Toska en niet alleen wat betreft de naam. Josca heeft haar thuis gevonden. Geen lastige moeder Tessa die haar eigenlijk niet meer wilde accepteren in haar buurt. Nadat we haar opgehaald hadden vanuit Groningen waar ze niet functioneerde wilde ik haar er graag bij houden, maar ja Tessa was er niet gelukkig mee. Bij Ben en Diny luistert ze perfect. Ze is echt de hond van Ben en wijkt niet van zn zijde. Ze heeft wat werk te doen en wel het in de gaten houden van het paard Vera. Ze is verder niet waaks, maar als Vera in beweging komt joelt ze iedereen wakker. En wanneer ze s avonds in de kamer mag ligt ze samen met Jippe achter de kachel. Of.... zoals hier samen bij Ben. In de ene arm Jippe en onder handbereik Josca.
Na onze lunch in het Intratuincafé in Lochem gaat de auto vanzelf richting Hanzeweg waar ons favoriete shopje is. Kringloop Switch is wel niet zo mooi ingericht als het Goed in Emmen, maar wel overzichtelijk en de mensen zijn er bijzonder vriendelijk. Bovendien geniet ik ven de Achterhoekse tongval. Ook al spreken ze gewoon Nederlands, de klankkleur verraadt hun afkomst En dan gaan we tante Jo opzoeken. Ons 86-jarige fragiele tantetje, bijna blind, heeft het geluk om bij dochter Erna in het voorhuis te wonen. Ze heeft jammer genoeg de gordijnen nog dicht voor haar middagslaapje en haar potje met narcissen hebben we maar voor de deur gezet met een briefje. Zöw noe es kieken of Dinie van Anton thuus is. Dee hef nog wat fotos veur ons in een album van tante Hanna, stel ik voor. Dus op weg naar Harfsen. En .. ze is er. Wat is het leuk om elkaar na zo lange tijd eens weer terug te zien. Neef Anton Voortman is 1,5 jaar geleden overleden, maar Dinie slaat zich er flink doorheen en geniet van haar kinderen en kleinkinderen. We kijken opnieuw onze ogen uit. Veel van de fotos van tante Hanna heeft neef Joop al gescand. Nu krijgen we het oude leren, met goud op snee, fotoalbum mee. Samen blikken we terug op het lang niet gemakkelijke leven dat tante Hanna had met haar Gerrit. Ik heb hem al eens genoemd als de Hoofdige boer. Toch herinner ik me ook zijn gezellige aanwezigheid op verjaardagen. En wat blijkt de wereld toch klein. Dinie- van Anton- zag op weblog 2 - 4 maart- de familie Eggink op de Jaeger en vertelt dat een vriendin van haar jongste dochter nu verkering heeft met een kleinzoon van ome Hendrik en tante Bartje, een zoon van het jongste meisje, Fien, die daar zo knus met haar kleine handje in moeders hand staat. De Kip Hawaii bij Ben en Diny smaakt wat later als vanouds verrukkelijk. Wouter zoekt even de tijden van de trein voor me op en ons dagje samen zit er dan al weer op. We gaan dit nog eens doen. Onze 100 jarige tante Heintje is er nog in de Borkeld. En tante Jo hopen we toch een volgende keer te zien.
Alweer zon typerende foto van Wim Harwig. Ik merkte laatst op dat ik eigenlijk had verwacht dat hij nog eens beroepsfotograaf zou worden. Hij maakte al heel jong zulke prachtige fotos. Maar ja
hij heeft geen zin om portretten op verzoek te maken. Hij voelt meer voor documentaires waarbij je de hele wereld over moet reizen om een serie te krijgen met een boodschap. Nee
op commando
nou ja verzoek dan, daar wil hij niet aan in de fotografie. 
