Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
21-05-2010
De Vlonder 1--De Barg 1
"Wat zal ik eens gaan tekenen", vroeg Eva gistermiddag. "Over je korfbaloverwinning?", stelde ik voor. Het werd 1-0 in die laatste beslissende wedstrijd. Even later leeft ze zich uit op papier. Er zit een heel verhaal in. Ze tekende als kleuter al zo leuk, maar het is bij haar blijvend. Hoe kan het ook anders met zo'n opa Klaas, die zelf een professioneel schilder is . Trouwens moeder Jennifer is ook heel creatief en ik... ja ik stimuleer haar waar ik kan.
De blauwe zijn natuurlijk van De Vlonder. Je snapt natuurlijk al wel wie Eva is op de tekening... juist met de winnende goal. De scheidsrechter heeft dat gestreepte shirt aan.
Mark had een boek van me geleend ja al een hele tijd terug. Niet zomaar een boek, maar De Ondergang van de familie Sanders, dat nu heel actueel is door de postume uitreiking van de erkenning van Yad Vashem aan opa en opoe Eggink die in de oorlog Elly Sanders zo liefdevol opgevangen hebben. 'Welke kleur had het boek dan?' Ik dacht van bruin of was het nou groen ? Mark zocht een paar dagen maar zonder resultaat. 'Waarom kom je hem zelf niet opzoeken jij weet precies hoe het er uit ziet ? Enne.. als je straks toch komt wil je Eva dan even ophalen en meebrengen van haar schoolkorfbaltoernooi? Ze is om kwart over 7 klaar denk ik.' Zo kwam ik weer eens tussen de kinderen terecht. Half 8 waren de gewone wedstrijden afgelopen, maar Vlonder 1 zat in de halve finale daarna in de finale. Ze wonnen en moesten als winnende team op de foto en er kwam de officiële uitreiking van de medaille. Dus ik was om 9 uur met haar aan de Schaapstreek in Sleen. Ik kreeg van Eva snel een kop koffie om wat op te warmen en begon aan de zoektocht naar het boek. In de hele bibliotheek niet te vinden. Ja ik heb hem in bed liggen lezen Wat gebeurt er daarna... als je hem weer weglegt? Ik ging maar eens op de overloop in de boekenkast kijken en ja hoor hebbes. Erg vrolijk word je niet van het boek, maar het is allemaal gebeurd en dat mogen we niet vergeten. Bovendien staat er, behalve foto's van opa, tante Jantje en Ineke, de familietrouwfoto van onze ouders Coba en Hendrik Jan uit 1942 in met bij de kinderen vooraan Elly Sanders.
He- j noe die kaartjes al ekregen van ons André Rieu concert. Straks is er wat misegaon. Wim is nooit de positiefste met dit soort dingen en ik kon me ook al niet goed meer herinneren wat er vermeld stond toen ik in januari via internet de kaartjes besteld èn betaald had als verrassing voor zijn 70e verjaardag. Ik zocht dus vorige week de mail weer op en mailde om informatie. Tot onze geruststelling blijkt dat we een paar weken voor de datum de kaartjes netjes opgestuurd krijgen. Toen ik zonet naar huis reed, blij met het mooie weer en al het nieuwe groen viel me op dat de eikenbomen allemaal bronsgroen kleuren in deze tijd. Wat een prachtig gezicht. Altijd gedacht dat dat bronsgroen alleen voor de Limburgers weggelegd was. Maar ja als we daar straks vooraan op het Vrijthof mee mogen zingen met het Limburgs volkslied, moeten we dat nog wel even uit ons hoofd leren. Toen we jaren terug bij de Tattoo in Edinburgh waren werd er op een gegeven moment spontaan het Auld Lang Syne, het onofficiële Schotse volkslied, ingezet en ja wij kenden alleen de eerste regel.
Dus dat wordt even oefenen:
Waar in t bronsgroen eikenhout, t nachtegaaltje zingt. Over 't malse korenveld, t lied des leeuw'riks klinkt. Waar de hoorn des herders schalt, langs der beekjes boord. Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord! Daar is mijn vaderland, Limburgs dierbaar oord!
Geachte aanwezigen, Bram Eggink heeft mij gevraagd vandaag enkele woorden te willen zeggen. Daar wil ik graag aan voldoen. Ik zal me eerst even voorstellen: ik heet Ben Wagenvoort. Mijn vrouw is Diny (Berendina) Eggink . Zij is een kleindochter van Johan Eggink en Berendina Jansen. Wij zijn in 1970 getrouwd. Ik heb Dinys grootmoeder Berendina Jansen helaas nooit ontmoet; van haar kan ik alleen iets zeggen uit ervaringen van anderen. Grootvader Johan Eggink is 95 jaar oud geworden. Hij overleed in januari 1974.) De laatste vijf jaar van zijn leven heb ik hem verschillende keren ontmoet. Hij kwam op Dinys verjaardag. Een vriendelijke oude baas met een vrolijke, milde uitstraling. Nooit heb ik hem horen spreken over zijn daden in de oorlog. Een zeer bescheiden man. Uit gesprekken met familieleden bleek mij al ras dat Opa Eggink wel een bijzondere man was. Men noemde hem de uitvinder. Hij was één van de eersten die elektriciteit aanlegde en zelf een radio bouwde. Hij reisde begin jaren dertig naar zijn oudste zoon Herman die boer was geworden in Iowa in de prairies van het Midden Westen van de VS. Ondanks zijn zeer beperkte kennis van de Engelse taal ondernam hij die reis in zijn eentje. Hij bleef een half jaar weg. Zijn vrouw en kinderen deden de werkzaamheden op de boerderij De Boskamp in Barchem tijdens zijn afwezigheid. Verder las hij veel en correspondeerde met een uitgebreide kennissenkring. Daaronder waren nogal wat bekende Nederlanders uit die tijd, zoals de familie Ouwenaller van de Rekkense Inrichtingen; de familie Boeke van De Werkplaats in Bilthoven en later dominee Buskes. In april 1973, enkele maanden voor zijn overlijden, werd hij geinterviewd door Trudi Klein in het programma Ander Nieuws van de NCRV. In dat programma praatte hij veel over zijn drijfveren; zijn belangstelling voor het religieuze; zijn zoektocht naar wat hij noemde Het Licht. Ook praatte hij over zijn antimilitarisme en zijn gelukkige oude dag bij zijn zoon Jan en zijn schoondochter Jantje. De laatste vraag van Trudi Klein was: Bent u bang voor de dood? Hij antwoordde: De mensen moeten niets verlangen. Een nieuw soort onverschilligheid moet de mensen te pakken krijgen. Dat het hetzelfde voor ze is of ze lang zullen leven of dat ze misschien vandaag al ...... Dat gaat buiten ons om. Maar zo moeten we het ook nemen. Ook in dat programma sprak hij met geen woord over zijn daden in de oorlog. Elf september 1942 trouwde zijn zoon Hendrik Jan met Jacoba Bijenhof. Op die dag werd een groepsfoto gemaakt van de bruiloftsgasten. Op de eerste rij zie je 6 jonge kinderen zittend op de knieën. Rechts zit een meisje met vlechten en twee strikken in de haren. In het album heeft mijn vrouw erbij geschreven: Dit is Elly Sanders, een Joods meisje dat enkele jaren bij Opa en Opoe in Barchem heeft gewoond en tenslotte toch nog is opgehaald tot groot verdriet van Opa en Opoe. Op zondag 13 januari 1974 herdacht ds Buskes Johan Eggink in een radiotoespraak. Ze hadden jarenlang met elkaar gecorrepondeerd en Buskes had hem ook enkele keren een bezoek gebracht. Ook in die herdenking niets van zijn daden in de oorlog. Wel iets over welk soor mens Johan geweest was en waardoor hij zich aangesproken voelde. Hij beschreef Johan Eggink als: De wijze, de mysticus, de Godsvriend die zich aangesproken voelde door een innerlijke stem. Die stem had tegen hem gezegd: Johan, ieder die Mij kent, moet een deel van het wereldleed dragen.
Ongeveer zeven jaar geleden zei iemand tegen mij dat in het boek Kopgeld van Ad van Liempt iets stond over Dinys grootouders. Toen kregen de fragmentarische verhalen die ik gehoord had plotseling een heel andere context. Daar stond met naam en toenaam te lezen wie Eline (Elly) augustus 1943 in Barchem hadden opgehaald en hoe dat gegaan was. Op blz 86 las ik: Als Schipper en Keuning daar (op de boerderij in Barchem) aankomen gaan ze verschrikkelijk te keer, ze dreigen met van alles en nog wat. Eggink zegt nog dat ze zich vergissen en dat het hier een hervormd meisje betreft, maar dat geloven ze niet. Je hebt een joods meisje in huis en daar staat de doodstraf op, krijgt mevrouw Eggink te horen. Ze moet het meisje gaan vertellen dat ze naar Amsterdam zal worden gebracht, naar haar moeder. Ik realiseerde mij plotseling welk een risico Dinys grootouders en de familie Hollebrand in Sliedrecht hadden genomen in die tijd om de levens van de kinderen Sanders te redden. En toen verscheen in 2007 het boek : De tragische ondergang van de familie Sanders van Dick Verkijk, gevolgd door de Netwerk uitzendingen van vorig jaar en de handtekeningenactie daaropvolgend. Ik denk dat ik namens de nabestaanden van Johan Eggink en Berendina Jansen mag spreken, als ik zeg dat we diep onder de indruk zijn van, en dankbaar zijn voor het vele werk dat door Ad van Liempt en Dick Verkijk verzet is. Zij hebben de gebeurtenissen hier in Amsterdam en daar In Sliedrecht en Barchem, nauwgezet onderzocht en onder de aandacht van publiek en instanties gebracht . Dank ook aan al die mensen die daarna meegedaan hebben aan de actie om de Yad Vashem onderscheiding toch aan de echtparen Hollebrand en Eggink uitgereikt te krijgen. Daarmee hebben zij een plaats gekregen aan die grote hemel daar in Jeruzalem bij al die mensen die joodse medemensen hebben proberen te redden in de jaren 40-45., zoals Bram Eggink dat zo mooi uitdrukte aan het eind van de eerste Netwerk uitzending. Prachtig dat vandaag bijna 67 jaar nadat die verschrikkelijke gebeurtenissen rond de familie Sanders zich afspeelden , hier op deze plek in de Hollandse Schouwburg de uitreiking van de Yad Vashem onderschedingen heeft mogen plaatsvinden aan de kinderen van hen, die in die jaren op onverschrokken en waardige wijze hun deel van het wereldleed gedragen hebben.
17 Mei 2010 Ben Wagenvoort
De plaquette met ingegraveerd de namen van opa en opoe Johan en Berendina Eggink- Jansen
Oom Bram met hoed, zoals we hem het beste kennen in een geanimeerd gesprek met journalist Dick Verkijk die het boek De Ondergang van de familie Sanders schreef en de actie op touw heeft gezet zodat de families Hollebrand en Eggink posthuum geëerd werden. Voor deze gelegenheid is hij met zijn vrouw overgekomen uit de USA om dit moment mee te maken.
Alle foto's bij deze herdenkingsstukjes zijn verzorgd door Joop Groot Nuelend. Hierbij ... bedankt Joop en Ben.
Ben Wagenvoort in gesprek met Ad van Liempt die het boek Kopgeld heeft geschreven. Daarin werd aan de kaak gesteld dat in de laatste jaren van de oorlog gestimuleerd werd om joden aan te brengen waarbij ze 7,50 per stuk kregen. Hieraan refereerde Ben in zijn toespraak.
De namen van alle joodse families die vanuit de Hollandse Schouwburg weggevoerd zijn
Het werd een indrukwekkende bijeenkomst waarin opa en opoe Eggink en de Hollebrands posthuum geëerd werden, eindelijk een erkenning na 67 jaar. Oom Bram was er om namens hen de erkenning in ontvangst te nemen. Er waren toespraken en Jiddische muziek. Toen ik Diny belde was ze erg onder de indruk van dit alles. In het midden de voorzitter van Yad Vashem in Nederland. Hij vertaalde zonodig. Hij blijkt als klein jongetje in Lintelo ondergedoken te zijn geweest en heeft zo de oorlog overleefd. Ook Peder - of Peeuw zoals hij genoemd wordt- die vlak om de hoek in Amsterdam blijkt te wonen was aanwezig net als Wim en Nannie Groot Nuelend.
Diny r. en Ineke midden, beiden kleindochters van opa en opoe Eggink en beiden ook Berendina, vernoemd naar opoe Berendina Eggink, waren aanwezig. Hier zie je ze samen met één van Ineke's dochters.
De Hollandse Schouwburg, nog helemaal intact zoals toen.
Jannie Klein Ikkink-Dinkelman, een vroeger buurmeisje van de Egginks op de Boskamp mailde dit artikel uit de Stentor door. Er stonden ook een paar mooie foto's bij, maar die hoop ik nog eens te krijgen. De krantenscan is nooit zo duidelijk, maar wie weet. En ze meldde dat het boekje van Cees Derlagen, over het lot van de Lochemse Joodse familie, in Lochem huis aan huis verspreid is. Met een klik verschijnt het krantenartikel.
Ondanks alle smeekbeden van opa en opoe werd Elly opgehaald door een paar "Nederlanders"die per aangebrachte Jood 7,50 kregen. Ze werd naar de Hollandse Schouwburg gebracht waar ook haar ouders waren, meteen doorgetransporteerd naar Westerbork en door naar Auschwitz waar het hele gezin met drie kinderen 2 weken later vergast is. De dag dat Elly gehaald werd ben ik geboren. 26 augustus 1943
Gisteren kreeg ik een aardige mail van Cees Derlagen uit Lochem. Hij had al eens eerder contact gezocht. Hij was een boekje aan het schrijven over een Joodse familie uit Lochem waarvan een groot deel in de oorlog weggevoerd en omgekomen is in Mauthausen. Hij had gehoord van het meisje Elly Sanders die in de oorlog in de buurt ondergedoken was geweest en zo kwam hij al googlend op mijn site terecht. Ik had hem verteld over de afwijzing van Yad Vashem. Ze vonden daar in Jeruzalem dat opa en opoe Elly waarschijnlijk hadden geholpen omdat de familie Sanders christen geworden was. Daar voor zijn ze toch niet opgepakt. Er is zelfs vorig jaar een tv programma aan gewijd waarin Dick Verkijk èn oom Bram nog aan het woord kwamen. Journalist Dick Verkijk die het boek de Ondergang van de familie Sanders schreef heeft deze beslissing aangevochten en een petitie ingediend om het onrecht, beter laat dan nooit, te herstellen en met succes. Vandaag zullen opoe en opa Eggink en ook de fam. Hollebrands, waar de andere kinderen Sanders opgevangen werden, postuum geëerd worden. Ze zullen de onderscheiding krijgen en hun namen zullen ook in Jeruzalem bijgeschreven worden. Zaterdag maakte Trouw er blijkbaar melding van onder het kopje: Yad Vashem eert families uit oorlog 60 jaar te laat. Het boekje van Cees Derlagen heeft hij een paar weken geleden in Lochem in de voormalige synagoge aangeboden aan twee kleinkinderen van twee zussen die de oorlog hebben overleefd, terwijl hun moeder met vier broers vermoord zijn in Mauthausen. Hij zal mij een exemplaar opsturen, maar ik denk dat dit boekje ook in Lochem in de boekhandel zal liggen. Vandaag zullen oom Bram en tante Betty, Joop met Marianne èn Ben en Diny namens opoe en opa in de Hollandsche Schouwburg zijn om deze posthume erkenning in ontvangst te nemen.
Eén van de versierde olifanten in het centrum van Emmen
Emmen heeft iets met olifanten. Bij onze kennismaking met de Emmer dierentuin, heel lang geleden, waren er maar twee stuks aanwezig op een vrij klein oppervlak . Die hadden een tic. Ze stonden maar wat te dansen, telkens dezelfde beweging te maken. Nog maar pas is de laatste van die twee in de gracht gevallen en overleden. We hebben in onze nieuw aan te leggen tuin in 1984 aan de Kuifmees nog olifanten- en andere mest uit de dierentuin gekregen, een bak vol voor de hele buurt. Er was nl een buurman die daar werkte. In diezelfde tijd werd het olifantenverblijf flink uitgebreid. Er kwamen nieuwe olifanten en nu zijn de dieren in een heel wat natuurlijker omgeving. Ze hebben veel meer ruimte en er worden er ook regelmatig jongen geboren. Zoiets trekt natuurlijk mensen hè?! Er is altijd wat te beleven. De tantes spelen een grote rol in het leven van een olifantsjong. De dierentuin heeft ook een verdere uitbreiding ondergaan. Een gedeelte is nu op de Es te vinden naast een héééle grote parkeerplaats en is door een brug over de Hondsrugweg verbonden met het oude gedeelte. En wanneer alles gaat zoals het gepland is komt de hele dierentuin daar over een paar jaar. Nu hebben ze weer iets nieuws bedacht om de aandacht op zich te vestigen. Een aantal beeldend kunstenaars in de gemeente Emmen hebben een olifant van kunststof gekregen met de vraag om die een eigen uitstraling te geven. Zo heeft bv. Ellen Kroeze die van haar versierd met allemaal fotolijstjes. Overal in het dorp zie je nu op weg naar de dierentuin olifanten staan in allerlei uitmonstering en . begeleid door plastic zakken met olifantenmest met een vlaggetje er in. Nou als dat geen manier om op te vallen is
1953--Nu je hier bent moet je wel netjes Hollands praten hoor Piet logeert bij zijn ome Wim en tante Gé in Zeist. En dat is heel ver weg . Zijn ome Wim is een jolig typje. Ze hebben zelf geen kinderen en als één van de neefjes komt logeren is het voor beide partijen feest. In Hattem wordt als kinderen onder elkaar het meest Hattems gesproken. Ie wet wel van: Mien va en ikke bunt hen vissen ewes en wie-j vongen dr een hiele kladde. Piet is ook van het spontane:Nou dat kan ik echt wel ome Wim. Nou laat dat straks maar eens horen als tante Gé komt en we aan tafel zitten Dan moet je wel netjes vragen:Tante Gé mag ik alstublieft een bordje suip. Ah dat is toch gewoon soep ome Wim? Nee zie daar heb je het al soep is Hattems.. je moet wel netjes om een bordje suip vragen. Enfin Piet vindt het wel raar maar wanneer tante Gé eenmaal aan tafel zit knikt ome Wim Piet toe toe maar En Piet die al honger begint te krijgen vraagt netjes:Tante Gé mag ik ook een bordje suip? Tante Gé zal haar Wim toen wel onder handen genomen hebben. Maar ja ze kende hem ook langer dan vandaag. Wanneer Wim wel eens bij zijn zus Siet langs kwam kon hij het ook niet laten om in de keuken onder de deksels te kijken. Eens kon hij het niet laten en begon maar vast aan die ene karbonade die hij zich al toegerekend had. Toen Siet er achter kwam en hem verontwaardigd aankeek was het enige wat hij zei:t Was biester veule bot mien deerne. Tja dat zijn zo van die verhalen in de - dit keer van der Kolk- familie die blijven. 2010--Waarom ik dit vertel? Piet heeft ons een soort soepdieet gemaild vanuit Frankrijk en is hier al geweldig mee afgevallen. Een week alle dagen groentesoep, aangevuld met een dag fruit, of groente of bananen met melk. De laatste paar dagen mag er een biefstukje bij. Daarna is het weer een week normaal eten. Wim en ik gingen ook aan de gang en ik moet zeggen die eerste week ging het prima, zomaar was er 4 kilo af. Maar toen we na een week weer wilden beginnen kwam die eerst toch wel lekkere soep ons de neus uit. De motivatie is blijkbaar nog niet groot genoeg. En Eppie wil ons nog wel trakteren als we eind mei met het feestje van Ben en Diny samen 10 kilo kwijt zouden zijn.. Dirkje, Diny en ik. Zucht Hoewel het kan nog .
Daar zit ik nou in mn kluskleren. Mark zit midden tussen ons in , ook aan de tortelinis. Een paar dagen terug had hij ons zelf uitgenodigd. Jennifer maakt donderdag tortelinis . Komen jullie ook? Ja Gerhard en Judith en Rick komen ook. Natuurlijk komen we leuk Hoe laat verwachten jullie ons.. half drie, drie uur? O o .. ja, ik moet wel eerst nog de container met hout wegwerken.. Nou ja dan gaan we toch een uurtje later. En daar zitten we dan. Jennifer was er helemaal klaar voor, maar Mark was nog hout aan het wegwerken. Maakt allemaal niets uit .het is heel gezellig zo met zn allen. Eva en Robin vermaken zich prima en helpen mee in de keuken. Judith en Jennifer kunnen het ook altijd goed met elkaar vinden en zetten samen een heerlijke Italiaanse maaltijd op tafel. Vriend René komt ook meeëten en na het eten wordt er getoond hoe Eva en Robin met Queeny en Ziva thuis ook trainen in behendigheid. Bij hoog moeten ze over de hindernis springen en bij door moeten ze door de tunnel. Leuk om te zien. Enne . Mark die klust morgen maar verder Hij heeft nog drie vrije dagen voor de boeg!
Jennifer en Judith
Gezellig aan de grote tafel in de woonkeuken
Ja... slagroom kloppen wil de jonge generatie ook wel
Op weg naar het Bakkerijmuseum in Hattem zien we nog juist een bruidspaar arriveren bij het stadhuis waar wij 46 jaar geleden ook getrouwd zijn. Eenmaal in het Bakkerijmuseum is het een drukte van belang. Echt vakantietijd. Heel veel kinderen die allemaal een gevulde koek willen maken en door bakker Fred ingewijd worden in de broodbakkerkunst. Weet je wat je nooit aan je moeder moet geven met moederdag? Nee? Een broodbakmachine. Wij bakkers hebben er vier jaar voor gestudeerd. Dat is niet voor niks. Bakker Fred was helemaal op dreef. Het werd een complete show. Wie wil me h Alle vingers gingen in de lucht.Nee ik heb een heel vervelend kind nodig Wie? Er was er één die nog durfde. Die deed natuurlijk wat verkeerd, moest even mee naar de keuken. Er klonk een kreet en de jongen kwam met zn hand voor de neus weer binnen. Lachen ! Ik kan het iedereen aanraden om eens gaan kijken. Jong en oud komen aan bod. We gingen heel voldaan weer op Emmen aan. We kunnen rustig nog een keer en dan gaat Eva ook mee. Ik hoef nog niet naar huis vond Robin, nadat we bij de Chinees in Emmen hadden gegeten. Mijn ouders zitten nu toch nog aan tafel.
Helemaal in bakkersstijl met muts en sloof worden de vulkoeken gemaakt. Even een briefje met je naam erbij en 20 minuten later is hij klaar.
Een paar keer op een middag voor een volle bak verzorgt bakker Fred zijn demonstratie en laat zien hoe je allerlei dieren van brooddeeg maakt.
Daar zitten we dan in het restaurant van Zorgcentrum De Bongerd in Hattem. Robin is met ons mee. Ben en Niesje èn Henry en Tonny zijn samen op bezoek bij oma van der Kolk. Nog een laatste bezoekje omdat Henry en Tonny morgen weer naar Canada zullen vliegen. Ze hebben hun ticket niet om kunnen boeken en kunnen niet naar Augsburg. Ze waren er graag naar toe gegaan om hun vriendin Brigitte te steunen in deze moeilijke tijd na het plotseling overlijden van haar man. Oma zegt niet veel maar beseft drommels goed dat ze een heel stel van haar kinderen bij zich heeft. We eten een boterhammetje mee bij Ben en Niesje en dan gaan we Hattem in. Wim is de gids en laat Robin de pomp zien waar hij zich vroeger zo mooi in kon verstoppen. Nu is hij dichtgetimmerd. Jammer! Robin had het graag nog geprobeerd. Wim wijst op de synagoge in de Achterstraat die nu geen synagoge meer is, de Gasthuissteeg waar de jongens van der Kolk geboren zijn. Zo liet opa Wim daar zijn broertje over de rand van het balkon hangen? Robin vindt het wel erg hoog. Och doet Wim er nog een schepje bovenop, we lieten ons ook wel vanaf het balkon zakken en dan naar beneden vallen. Dan komen we bij de Gasthuissteeg waar de familie De Weerd woonde die ook wel Meussie genoemd werd en waar Wim een heilig ontzag voor Ale had die hem eens door heel Hattem achterna zat. Robin bekeek de smalle steeg waar vroeger toch een boer met hooiwagen door moest. Wim weet nog van boer van t Land waar ze, als ze naar binnen gingen, de bezem die naast de achterdeur stond op moesten steken omdat de haan hen probeerde aan te vallen. En dan is het tijd voor het bakkerijmuseum.
Wim vertelt over de pomp waar aan de achterkant een opening zat waarin ze zich konden verstoppen.
De Achterstraat
De Synagoge
Op het bovenhuis woonde de familie van der Kolk van 1939 tot 1956. Dit balkon was het waar Wim en Piet om de beurt Ben aan hun handen zo over de rand lieten hangen. Het was een wedstrijdje wie dat het langst vol kon houden. "Was ie dan niet bange Ben?", vroeg ik hem eens. "Welnee" zei Ben. "Piet zei gewoon: 'D'r kan oe niks gebeuren' en dat geleuven ik grif"
Wel eens van Graadje gehoord . Graadje, die ook wel de Indiaan van Oranje wordt genoemd? Bij heel wat wedstrijden van ons Nederlands voetbalelftal heeft hij in die oranje outfit mèt enorme indianentooi en grote trom de krant en zelfs de tv gehaald. Hij is weer in de picture. Graadje gaat nl soms wel wat erg spontaan te keer bij de voetbalwedstrijden van zijn geliefd WKE (Woonwagen Kamp Emmen). Het was blijkbaar de spuigaten uitgelopen, want Graadje kreeg een stadionverbod van de club. Erger straf is er voor hem niet te bedenken. Maar Graadje is niet voor één gat te vangen. Hij moet er niet aan denken om ook maar één wedstrijd van zijn eigen cluppie te moeten missen. Hij organiseerde eenvoudig een hoogwerker, via de Brinksbrothers zoals Wim ze noemt -ook van het kamp-. Hij liet zich naar boven takelen, precies buiten de lijn van hun eigenste Grote Geert Stadion en kon zo de wedstrijd WKE- FC Lienden volgen. Om het bestuur van zijn goede voornemens te overtuigen had hij 500 flyers laten drukken om naar beneden te laten dwarrelen met daarop zijn excuses aan het bestuur van WKE: hij zal het nooit weer doen. Hij zal netjes op de tribune blijven niet meer het veld op rennen. Ik denk dat WKE zijn grote fan nu wel vergeven heeft. Hoe de wedstrijd afliep? 0-2 voor FC Lienden.
We zijn nu in het hoge noorden en zullen we nog even .? Onze vrienden aan het wad in Uithuizen zien we niet zo vaak en we zijn nu in de buurt. We beginnen op de markt in Uithuizen. Laat daar nu toch een Shantykoor aan het zingen zijn wat zeg ik ? Er is een Shantydag aan de gang. Jammer dat het zo koud is. Agnes heeft nergens last van maar Wim legt zijn warme jack om mijn schouders. Ik heb het niet koud, meldt hij. Hij wil nog wel een paar liederen horen van de Shantys. Agnes is gek op allerlei soorten van muziek, van opera tot shanty en Jantje Smit. Dan gaan we verder naar de schapenboerderij van Boer Zoekt Vrouw Gerko. Gerko heeft indertijd zn Amanda gevonden of was het nou andersom? Hij had niet genoeg brieven om op de tv met het programma verder te gaan, maar genoeg om de vrouw te vinden waar hij mee verder wil. Als we bij de familie Knol komen zitten ze net samen aan de koffie, inclusief een paar kleinkinderen van Jannie en Siebrand. Het is al weer een paar jaar geleden dat ze een pup kwamen uitzoeken. De laatste was Toska. Omdat Siebrand ziek werd en de hond niet verder kon trainen is ze uiteindelijk als Josca bij Ben en Diny terecht gekomen. Dochter Corrie wordt ook nog even gebeld door Nienke en schuift even later ook aan. Wie weet komt Nienke deze zomer nog logeren. Agnes vindt het allemaal wel gezellig en helemaal als ze meemag de schapenstal in. De laatste ooien met lammeren zijn nog binnen. De rest loopt al buiten op de dijk. Het was een mooie dag samen en Agnes slaapt s avonds al snel als een roos.
Jannie Knol maakt kaartjes. Nee niet gewoon zoals ze bij de creagroep doen, maar met de computer. Daar schijnt een programma voor te zijn. Je kunt een groet zo wel heel persoonlijk maken. Daar in het noorden is de dijk aan het wad waar hun schapen op grazen en de windmolens in de verte bij de Eemshaven domineren in het landschap. Deze kreeg ik vorig jaar van haar. Mooi!
Het piratenkoor
De laatste lammeren
De laatste lammeren voor ze naar buiten gaan. "Waarom hebben die twee een streep en een cirkel op de rug", vraagt Agnes. Het blijken een paar speciale lammeren te zijn... van Nienke en Sieko. - de lammeren met die donkere koppen- Het is al net als bij de melkveehouders waar de kinderen vaak een kalf krijgen om voor te zorgen.
"Zullen we naar de Eemshaven gaan? Er is een open dag van de KNRM- de Kon. Ned. Reddings Mij- Wie weet mogen we ook meevaren? Wim is helemaal in de mood. Hij is dit jaar al 50 jaar donateur van deze prachtige instelling. Als je gaat varen is dat immers een must om hier lid van te zijn. Zo is dat. En hij is het altijd gebleven. Op zijn pasje staat ook: lid vanaf 1960. Robin heeft ook zin om mee te gaan, maar die ziet de bui al hangen. Ik moet voetballen en er zijn er al zoveel op vakantie. Mijn vader heeft er al wat uit een ander elftal moeten vragen. Jammer. Maar Agnes ziet het gelijk zitten. Op een boot? Jaaaaaa!! We beloven Robin dat wanneer het leuk is we volgend jaar weer gaan. En zo gaan we op pad, helemaal naar Noord Groningen, een tas met brood en drinken mee. Eenmaal bij het gebouw van de KNRM binnen stevent Wim meteen op de informatiestand af en krijgt een paar bonnetjes om mee te gaan op de boot. En dan eerst maar aan de patat. Ze hebben er daar in Eemshaven , de thuisbasis van de reddingboot Jan en Titia Visser ,een feestje van gemaakt met allerlei leuke stands en de inwendige mens wordt niet vergeten. Dan gaan we naar de film over de KNRM en haar werk spannend allemaal. Agnes geniet. Dan is groep 6 aan de beurt. Wim schiet overeind en gaat met Agnes in zijn kielzog naar de kade. Ze krijgen een oranje zwemvest aan. En daar gaan ze de trip zal ongeveer 20 minuten duren. Als ze terugkomen zijn er de sterke verhalen over hoe hard ze wel niet gingen en vooral hoe schuin.
Daar zijn ze dan... onze Canadese van der Kolk tak Henry en Tonny. Volgende week zit hun trip naar Nederland er al weer op. Het is net of ze niet weggeweest zijn. Hun terugreis zal wel uitgesteld worden want de man van een goede vriendin is onverwacht tijdens een cruise in Egypte overleden...... of ze straks alsjeblieft zo snel mogelijk naar Augsburg willen komen, want daar woont ze nu. We zijn allemaal wat ontzet. Zó was deze vriend nog aan het snorkelen en ineens was hij er niet meer... zomaar ineens een hartverlamming. Henry pleegt wat telefoontjes en dan gaan we over tot leukere onderwerpen. Mark komt langs en neemt alle tijd voor z'n oom en tante. Rick was afgelopen zondag nog vast van plan om langs te komen, maar als die na z'n werk en na het eten thuis op de bank ploft is zo'n plan ineens wat veranderd. Maar Gerhard en Judith komen met Robin wel goeiendag zeggen. Zo hebben we een fijne avond samen. Het zal geen afscheid voor lang zijn dit keer.
Een al wat ouder echtpaar zit in de auto, op weg naar huis. Zij zit nog wat na te denken. Hij niet. Hij kijkt naar het kleine wagentje voor hem voor het rode stoplicht:Je zult het zo zien. Die gaat er straks met een rotgang vandoor. Dat is weer zon jonge knul met zon petje. Zij: Och als je met Niesje op stap bent.. die weet zoveel over kleren. Ze geniet al van het vastpakken en de kwaliteit voelen. Hij, terwijl hij rustig optrekt nu het stoplicht op groen springt:Zie wel daar gaat hij maar je zult het zien....straks staat hij weer voor ons bij het volgende stoplicht. 'k Mag lijden dat ie zo geflitst wordt." Zij:Toch leuk dat we gisteren allebei nog iets gevonden hebben voor deze zomer. Hij:Je kon het aan het autootje al wel zien zon kleine felle rakker. Zij:Jammer dat we het nog niet aan kunnen . Wat een kou.
Gezellig is het om Robin weer eens hier te hebben en volgens mij bevalt het hem ook om weer lekker rond te crossen op de zitmaaier, samen tv kijken met wat drinken en een zakje chips. We hadden vorig jaar bij ons bezoek aan het Museum 40-45 in Hengelo Gld een stripboek gekocht De Ontdekking over een jongetje dat bij zn grootvader op zolder van alles vindt, herinneringen uit de oorlogstijd. Het is uitgegeven door de Anne Frank Stichting en Het Verzetsmuseum Friesland. Maar we waren eigenlijk vergeten dat we die nog hadden. Dit was dè gelegenheid natuurlijk. Robin begon er in te lezen en kon niet weer op houden. We hadden er geen kind aan zeggen ze toch. Het boek is uit. Nu is Eva aan de beurt. Gisteren kwamen Ben en Niesje hier om hun nieuwste aanwinst te showen, hun Renault Mégane scenic. Mooie auto. Hoop dat ze er lang plezier van hebben. Natuurlijk gingen we samen nog Emmen in. Een cappuccino bij De Kamer gaat er bij zon gelegenheid altijd in. Midden in het oude centrum van Emmen is ook het herinneringsmonument waar Wim, na de herdenkingsdienst in de Grote Kerk met medewerking van Valerius, de 2 minuten stilte in acht nam. Vanzelf kwamen Niesje en ik bij een paar kledingzaken terecht en hoewel het weer er nog niet naar is hebben we allebei een leuke bloes gekocht voor de stralende warme zomer die in aantocht is hopen we. Morgen is het weer van der Kolk-dag, want onze Canadezen Henry en Tonny komen. Dat kan nog net, want zaterdag vertrekken ze weer voor een jaar. We hoeven straks niet voor heel lang afscheid te nemen want op 28 augustus zullen we hen volgen met ons vijven ja Rick gaat ook mee. Leuk om naar toe te leven. Nu maar hopen dat de vulkanen op IJsland zich koest houden.
Het stadhuis in het centrum van Hattem. Links "De Zwarte Truffel", waar de vier broers van der Kolk de koop en verkoop van de ouderlijke woning gevierd hebben. Nu wonen Ben en Niesje met veel plezier op Dorpsweg 4.
Als je even een herinnering laat komen gek is dat, dan komt er vanzelf een hele stoot achteraan. Zo zie ik me weer lopen in het bos bij kasteel Molecaten- Meulecaoten veur de Attemers- met vriendin en collega van het eerste uur Roelie. Ik zeg wel hèt bos, maar de Hattemers gaan allemaal naar dè bos. We kwamen in de buurt van de Mariaboom, een enorme beuk. En wie komen we daar onverwacht tegen..? Ene Wim van der Kolk, waar ik wel eens een praatje mee gemaakt had, maar dat was het dan. Ik weet nog wel wat hij aan had: een donkerblauwe stoere duffelse jopper met zon houtje touwtje sluiting. Stond hem goed. Het bos bij Hattem is prachtig. Het lijkt ook wel wat op het bos bij de Kieftskamp en langs de Wildenborchse weg in de Achterhoek, maar het bos is veel groter. We zijn er wel eens met de motor een eind in geweest tot we niet verder konden. Een witte balk versperde de weg maar niet voor deze Wim dan moet er meer gebeuren. Hij legde de motor bijna plat en kreeg hem er onder door. Alleen wilde hij toen niet meer starten. Ik geloof iets met de ketting. Dat was wat! We gingen weer terug weer de motor bijna plat onder de witte balk door en Wim probeerde gewoontegetrouw zn motor. Wat denk je? Hij deed het weer. Het bos is bij de Hattemers erg geliefd, er wordt veel gewandeld. Wims opoe van moeders kant schijnt er nog geboren te zijn op t Olde Spieker, het huisje naast het kasteel. Daar achter heb je de Spaanse graven. Ik heb iets meer dan vier jaar in Hattem gewoond, 1,5 jaar in de kost, zoals dat heet, bij mevr. Sobering. Ik werd bijna een deel van het gezin. Ik heb het er erg goed gehad. Ik ging met Sietze een avond in de week naar het Rode Kruis en gingen wel eens op oefening. We hebben wat afgelachen. Daarna ging ik op een klein kamertje in het stadje boven de winkel van van de Berg wonen. Daar woonden we met drie jonge vrouwen op de bovenverdieping en maakten samen gebruik van de keuken. Prachtig plekje. En toen trouwden we en hebben nog 1,5 jaar aan de Eierdijk 56 gewoond in een deel van het huis van juffrouw van der Meulen. Het leek telkens een nieuwe uitdaging. Het was best heftig allemaal. Ik ben hier volwassen geworden
En de duffelse jopper? Nadat we verhuisden naar Aalten heeft hij hem nooit meer gedragen. Hij is nog meeverhuisd naar de Jan Voermanstraat èn de Marnixstraat in Hengelo en is in de zak van Max terecht gekomen denk ik.
Huize Kieftskamp, één van de acht kastelen, nu in bezit van het Geldersch Landschap.
Gaan jullie dit jaar nog weer naar De Boomgaard, vroeg Judith afgelopen zondag. Dat zeker, was ons logische antwoord,maar we kunnen er pas na Pinksteren terecht. Ze zitten vóór die tijd lekker vol. Daarna blijft de caravan een tijdje staan op de camping. Dan blijken ineens Mark en Jennifer ook eens naar de Achterhoek te willen jazeker om ook de familie eens op te zoeken. Kunnen ze onze caravan misschien gebruiken? Ze hebben nog geen weekend geprikt, maar het zal toch wel ergens in de grote vakantie worden.Voor een weekend pakt Gerhard het boeltje niet in, denkt Judith. Een vouwcaravan vereist toch wat meer van de organisatie. Maar staat hij een keer dan heb je wel een zee aan ruimte. Toch leuk om te merken dat de streek van mijn voorvaderen ook in trek is bij onze kinderen.
Mogen ze toch eerst ons Achterhoekse lijflied van de Hofzangers leren zingen. Wordt het nog leuker. Robin en Eva kennen het refrein al: Den Achterhook, Achterhook is de streek van mien hart. Veur mien bu-j de parel van heel Gelderland.(bis)
Nou ja..... Hattem is ook mooi .... ik wil geen stiefkinderen maken... Ook daar heb ik met heel veel plezier gewoond en heb er natuurlijk ook Wim opgeduikeld... of hij mij...? Het Mierenpaadje, Molecaten, de Mariaboom. Dat moeten we ze toch eens laten zien. Je zult zien als ze de smaak te pakken hebben dat camping de Leemkule ook in de prijzen gaat vallen.
En zal ik je eens wat vertellen? Wim beweerde steeds dat hij niet weer terug hoefde om in Hattem te gaan wonen, maar toen we vorige week bij Henry en Tonny in het appartementje van Brigitte naar beneden de Dorpsweg op keken en heel in de verte het ouderlijk huis ontwaarden, verzuchtte hij ineens :"Hier zou ik nou best willen wonen..... best wel".
Het werd een indrukwekkende bijeenkomst waarin opa en opoe Eggink en de Hollebrands posthuum geëerd werden, eindelijk een erkenning na 67 jaar. 
