07-06-2010 om 22:44 geschreven door hetty  

06-06-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Wat is er mooier dan een ontbijtje in het zonnetje aan de Cote d'Azur? Tot nu toe alle dagen zon en een prachtige omgeving. Vandaag is weer een topdag. Per boot ging het vanaf de haven in Cannes naar het Ile de Marguerite, een oase van mooie natuur en unieke vegetatie. We hebben zelfs de Franse maquis gezien waar de ondergrondse hier in oorlogstijd naar genoemd is. Dick had de picknicktas in gepakt en op een mooie plek met uitzicht op zee aten we stokbrood met Brie en Camembert èn rosé. Kan het nog franser? Je kon er de hele dag wel doorbrengen en er werd door veel medereizigers met  picknickmanden een mooi plekje gezocht...ruimte genoeg.
In Cannes hebben we ons weer staan te vergapen aan alle enorme plezierjachten... allemaal zwart geld zeiden we in 2000 toen we hier waren met Ben en Niesje.
Het zwemmen staat ook op ons programma. We hebben het zwembad dus vast voor jullie ingewijd Mark. Nee... er is nog geen mannetje met patat. Die komt in juli weer. Ruim op tijd dus als de van der Kolk- Kraak family hier op aan komt.

05-06-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

05-06-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

04-06-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Monseigneur de Korte r., en wethouder Jumelet hebben met deze handeling het nieuwe onderkomen van de Voedselbank geopend.

foto: Bennie Wolbers

Wim heeft hobby’s… nee knutselen hoort daar niet bij. Hij knutselt alleen wat ik hem vriendelijk verzoek en dan nog op zíjn tijd.
Hij verzorgt wel de hele menagerie hier… hij is me altijd voor ’s morgens. Ik moet me haasten als ik de kip met kuikens ’s morgens wil zien bij het voeren in de ren. Ik kijk toe bij het voeren van de vissen, terwijl ik Suze of Loeder dichterbij zie sluipen en hun plekje op de rand van de vijver innemen in de hoop een goudvis te verschalken die het waagt in de buurt te komen.
Ik moet altijd wat op gang komen, maar Wim…? Die is meteen zo fit als een hoentje.
Behalve zijn activiteiten bij beide koren, de Shanty’s en Valerius is hij een paar keer per maand vrijwilliger bij de Voedselbank. Hij helpt kratten sjouwen en soms ook wegbrengen naar diverse uitdeelpunten in Emmen en omgeving.
De oude plek was te klein geworden en nu is er een prachtige ruimte beschikbaar. Met man en macht is er getimmerd en nu is het helemaal af. Er is vorige week zelfs een officiële opening geweest. Daarvoor kwam zelfs bisschop de Korte vanuit Groningen om samen met wethouder Jumelet die opening te verrichten. Ze mochten een groot pakket van zijn omhulsel ontdoen. Het bleek het 30.000ste voedselpakket te zijn dat uitgedeeld gaat worden. Het bisdom Groningen heeft zelfs een busje ter beschikking gesteld om de verschillende kratten naar de uitdeelpunten te brengen. Twee keer per maand krijgen de mensen die van een minder dan niks bedrag rond moeten zien te komen een pakket levensmiddelen die beschikbaar zijn gesteld door heel veel Emmer en ook landelijke bedrijven. Hiermee sla je twee vliegen in één klap, want hierdoor wordt er bijna niets meer weggegooid. Het is mooi om te zien hoeveel mensen en bedrijven samenwerken om onze minderbedeelde medemensen een helpende hand toe te steken. In korte tijd zijn het al 600 pakketten per keer geworden. Dat zet je wel aan het denken….

02-06-2010 om 07:48 geschreven door hetty  

Twee van de tien bij de verjaardag van oma van der Kolk in 2008.

Tot slot van alle gefeest gingen we vandaag bij zwager Ben in Hattem aan. Hij wordt vandaag 63 en heeft hiermee Niesje ingehaald. Hij stond op het punt om kleindochter Julia uit school te halen samen met kleindochter Eva. Deze bleek een echte opa fan. Ze werd zelfs na het eten door opa naar bed gebracht. Tja… Ben’s leven ziet er ineens wat rustiger uit… dacht hij..... nu hij met de VUT is. Toen beide kleindochters in bed lagen kwamen ze beiden weer wat bij. Na de festiviteiten van gisteren toen in familiekring zijn verjaardag al gevierd was zijn ze even aan rust toe. Dat wil zeggen met acht volwassenen en 10 kleindochters van 0-7 jaar een verjaardag binnenshuis vieren omdat het regent is leuk, maar…
"Volgend jaar doen we het anders", hoorde ik. "We kunnen beter de kerktent af huren bij de Leemkule." Lijkt me ook een goed idee.

01-06-2010 om 10:56 geschreven door hetty  

31-05-2010 om 20:14 geschreven door hetty  

Ben en Diny tijdens het diepte-interview van Dirkje ergens boven in Salzburg.

“Hoe is ’t er met? Bu-j al zenuwachtig?”, vroeg ik Diny en Ben van de week. En warempel dat waren ze al. Waarvoor wisten ze niet. Gewoon… je weet niet wat er allemaal komt.
Dubbel feest vandaag voor ons, daar worden we druk mee. Robin wordt vandaag 12 jaar en dat zal niet ongemerkt voorbijgaan… wat zeg ik… we staan straks als eersten op de stoep.
Daarna pakken we de boel bij elkaar om naar de Achterhoek af te reizen. Ben en Diny hebben nog veel meer te vieren. Allereerst hun 40 jarig huwelijk. Beiden bereiken dit jaar de pensioengerechtigde leeftijd van 65 jaar. En ze wonen nu 25 jaar in hun huis aan de Molendijk. Al met al een driedubbel feestje waard.
En als je dan toch aan het feesten bent… Maandagmorgen gaan we vanuit de Achterhoek door naar Hattem, want zwager Ben is jarig. Drie vliegen in één klap dan maar.
Ik hou jullie op de hoogte.

30-05-2010 om 08:48 geschreven door hetty  

Borger heeft het grootste hunebed van Nederland. Alleen in Denemarken zijn er grotere.

Ken je dat… een mystery tour? Tenminste zo noem ik het maar. Vroeger werd je bij zoiets in een geblindeerd busje gepropt met een stel collega’s, medescholieren of – sporters en met onbekende bestemming meegenomen om je ergens in het donker uit de bus te zetten met de opdracht om zelf de weg naar een bepaalde plek te zoeken.
En dat vond je leuk! Nu is dat achterhaald en worden er Solextoertochtjes georganiseerd of iets met paintball waarbij je elkaar met verf moet beschieten. Of zoals wij ... een mystery tour
Nee wij van Passage Zuidbarge Rietlanden hadden gisteren een mystery tour, zo noemt Susan dat tenminste. Bij vertrek bij het Hoefijzer in Zuidbarge kregen we per auto een envelop mee met de eerste bestemming.
Het bleek het Hunebedmuseum in Borger te zijn. Natuurlijk beginnen zo’n stel dames die uit zijn met koffie en daarna kregen we een prachtige rondleiding van onze 80 jarige gids Anne. Ze wist ons van het begin tot het eind te boeien terwijl ik het museum toch al wel eens met Robin en Eva had verkend.
Het grootste hunebed van Nederland is er vlak naast en wat dacht je van een winkeltje met alles op gebied van Drente, Oudheid en stenen, koek, natuur en sieraden.
We verzamelden ons bij de auto’s en kregen een nieuwe bestemming in een envelop. Het werd Drouwen om samen te lunchen. En nadat we het Drouwener zand tussen onze tenen weg hadden geschud was het weer een envelop die ons het adres meedeelde van een lavendelboerderij in Nieuwediep, een half uurtje verderop.
Je zou toch lavendelvelden verwachten bij zo’n titel, maar behalve de geur van zeep en de lavendelkleur van de kleding van de dames was er geen lavendelveldje te bekennen. Het is een zeep fabriekje, maar zó leuk met een film over de lavendeloogst in de Provence en uitleg over de producten en het produceren van de zeepsoorten. En raad eens wat ze nog meer hebben: een winkeltje met producten die nergens anders in de omgeving te krijgen zijn. Daar waren wij met z’n achttienen ook wel even druk mee.
Je hebt misschien al door wat we kregen voor we weer instapten? De laatste envelop bevatte het adres voor het diner. We gingen hiervoor weer terug naar Borger naar Restaurant De Deugniet. In de voormalige woonkamer met bedsteden werd ons diner opgediend. Een soepje… Mmmm Een flinke karbonade met allerlei lekkers en een tarte tatin (stukje appeltaart op de kop) met ijs toe. Of ik nog last had zo zonder galblaas? Nee hoor helemaal niet . Heel tevreden kwamen deze 18 dames weer op ons beginpunt en dankten de reiscommissie die dit alles georganiseerd had.

29-05-2010 om 09:41 geschreven door hetty  

De rode heli met op de voorgrond piloot Henk van Hoorn.

Door een andere video van You Tube aan te klikken kwam ik op de film die opgenomen is vanuit de rode helicopter, behorend bij de Luxemburgse Bleriot, die meevloog. Deze vind ikzelf erg leuk om te zien. Het is net of je het zelf meebeleeft.
Bij aankomst staat ook neef Joop een paar keer op de gezamenlijke foto, rechts van het midden.
http://www.youtube.com/watch?v=blDmVxnL89w&feature=related

Bovendien kun je aan de rechterkant meer filmpjes aanklikken die met deze pogingen en voorbereidingen daarvan te maken hebben. Ook van Louis Bleriot himself is materiaal te vinden.

28-05-2010 om 17:20 geschreven door hetty  

28-05-2010 om 17:18 geschreven door hetty  

Vanuit Henegouwen kreeg ik een reactie van Loewiesa, geboren en getogen in Amsterdam met roots in het Hollandsche Veld, maar nu al 30 jaar woonachtig in Franstalig Belgie. Zo leer je wel Frans natuurlijk. Maar zij vroeg zich af of het woord sjans dat ik gebruikte hetzelfde was als het sjans in Vlaanderen.
Dat heb ik dus even opgezocht:
Eerst de Nederlandse versie van sjans:
(«Frans) de -woord informeel : sjans hebben: op zodanige wijze aandacht van iemand krijgen dat duidelijk te kennen wordt gegeven dat intiemere kennismaking gewenst wordt.
Gevonden op http://www.woorden.org/woord/sjans
Dit is ook wat ik dacht.

Ik vond verder nog heel wat mensen/dieren/dingen die ook sjans als handelsnaam gebruiken.

Bij lifestyle tips: Ben je op zoek naar een sexy look? Modejournaliste Stephanie Pedersen adviseert: Met rode pumps meer sjans.
Sjans Beach and Body heeft fantastische lingerie.

Er zijn verder heel wat eetgelegenheden en gastenverblijven die Sjans als naam kozen.

Vive la Sjans is een dameskoor in Hoogezand die graag voor u willen optreden.

Sjans ‘em d’r in is een wedstrijd die te maken heeft met skateboarden en water

Maar ik kwam ook terecht bij de titel Meer Sjans met Frans. Een paar sites die het boek aanboden en een van de schrijfster herself. Het zijn boeken met taalanekdotes uitglijders, maar ook hoe het wel moet, geschikt voor de Nederlanders met een redelijke Franse basiskennis.
Haar blog is eveneens de moeite waard. Marion Everink ( moet haast Achterhoek of Twente zijn) is na haar studie voor en werk als juriste met man en nu haar drie kinderen in Frankrijk terecht gekomen, in Aix en Provence.

Samenvatting van 'Meer sjans met Frans!' Nederfrans klinkt soms zo goed, dat het bijna echt Frans lijkt. Maar het blijft een raar mengelmoesje dat pijnlijke misverstanden en lachwekkende situaties kan oproepen. Want ons goedbedoelde gemompel brengt menige Fransman tot wanhoop - zonder dat we begrijpen waarom. Wat une rampe, dat Frans!

Marion Everink (1961) ging in Frankrijk wonen en leerde, ondanks een grondige vooropleiding, de taal met vallen en opstaan. Op de been gehouden door een groot gevoel voor humor, vertelt ze in dit boek over haar uitglijders. Een amusant en leerzaam verslag voor iedereen die net als zij het Frans de mooiste taal van de wereld vindt.

http://www.marioneverink.eu/

Eh… en wat het Vlaamse woordenboek ervan vindt?
sjans
(bw.)
nochtansvgl. pertang
Hij is met zijne kop tegen de deurpost gelopen. Hij had sjans niet gedronken.

Of klopt dit woordenboek niet? De Vlamingen onder u moeten dit toch weten?

27-05-2010 om 07:58 geschreven door hetty  

De Bellen Blaozers uut Eibergen waar'n d'r ok.

“He’j ok sjans had?” De dames van de Shanty’s die bij mij achter in de bus zitten hebben het geweldig naar hun zin gehad op de creatieve marktdag in Markelo en raken niet uitgepraat. De braderie/ markt werd opgeluisterd door verschillende muziekgroepen en bands. En we hadden er mooi weer bij. Wim moest een paar solo’s zongen. South Australia vind ik de leukste, maar la Bella Lola waar hij samen met Leen de tweestemmige solo doet kwam ook goed over.
“Sjans?” “Ja… sjans… dan wet ie-j o-j nog een bettien goed in de markt ligt”. Belast en beladen komen sommigen de bus weer in. “Ach leuk as kadochien….. Annie hef een Piccasso koch. He-j ‘m al zien”?
Er was veel te koop…. heel veel. Naast tweedehands oude troep waren er ook mooie dingen te koop. Een houtbewerker uit Barchem liet zien hoe hij hout draaide. Een jong meisje speelde allerlei liedjes op haar viool. Kinderen mochten een ritje meemaken op een tractor. Er waren heel wat van die oudjes. Bovendien zag je heel wat honden. Een bordercollie zat trouw naast zijn baas, terwijl zo’n klein mirakel al begon te keffen voor je naar hem keek. De meeste Eemslander Shantyzangers komen uit Klazienaveen en Zwartemeer.
Ik heb een vast maatje bij dit soort gelegenheden, Johanna. We praten heel wat of op zulke dagen. We weten alles over elkaars gezinnen, maar hebben er nooit een van gezien omdat het contact beperkt blijft tot Shanty gelegenheden, maar wie weet…
De Eemslander Shanty’s hebben geluk. Wanneer ze met een bus op pad gaan hebben we onze eigen chauffeur, ook lid van het koor, die zijn salaris weer terugstort in de kas. Waar vind je nog zulke mensen. Maar aan het eind van de rit gaat er wel even iemand met de pet rond en zo hoort dat!

26-05-2010 om 08:21 geschreven door hetty  

Een aantal jaren geleden begon in veel kerken belangstelling te komen om naast een meditatie, of moet je nog preek zeggen, van een dominee ook een liturgische bloemschikking te gebruiken om er iets visueels aan een viering toe te voegen.
Zo ben ik al jaren een onderdeel van zo'n groepje. Voor bijzondere gelegenheden komen we bij elkaar met het gegeven van een paar bijbelteksten die in de viering gebruikt worden en proberen al pratend een vorm te vinden en de bloemen die daar bij zouden passen. We hebben al eens een wereldbol gemaakt vol met allerlei kleuren bloemen, ook voor een Pinksterdienst. Die hing in een groot ijzeren wiel dat bij ons nog ergens stond. Of die keer dat we de bascule bij buurman Jans van de schuurzolder haalden voor een schikking. Onze oranje Japanse kamperfoelie is ook al eens gebruikt.
Dit keer zijn de verwondering, het ontzag en de eerbied voor de schepping er in verwerkt. Dit thema past bij Psalm 104.
Allereerst de mooie protea. De tropische bloem laat zich nog niet helemaal zien. Het binnenste is nog een geheim(verwondering). De twee takken van de kornoelje links en rechts hebben de houding van twee handen die naar boven wijzen ( eerbied). In de basis drie grote stevige bladeren. Zij zetten de toon (ontzag). Op de basis een zee van kleine blauwe bloempjes als symbool van het water uit vers 3. Ter opvulling in het hart zie je nog enkele frisgroene bladeren van de daglelie als symbool van het ontluikend voorjaar.

25-05-2010 om 18:29 geschreven door hetty  

Die molen in de Wildenborch is er allang niet meer, maar deze Lindese molen uit 1890 vormt samen met het Praothuus èn de Kapellebult het centrum van Linde.

Op zoek naar informatie over een molen die in de Wildenborch zou hebben gestaan kwam ik terecht op een site met Nederlandse sagen en legenden en stuitte wel op het verhaal van Schele Guurte. Dat verhaal had ik al eerder gevonden, maar dan in het Achterhoeks, opgetekend door JH Gallée uit de mond van boeren uit de omgeving van Vorden.
Ik zag ook dat dit het enige verhaal was uit deze buurt en dat het tweede verhaal De Bebbenbek dat rondom het kasteel Het Zelle speelt er niet bij stond. Daarop mailde ik het verhaal door aan de webmaster van deze site met het aanbod om dit streekverhaal over te zetten in het Nederlands.
Jeroen van de sagensite nam dit aanbod graag aan en zo staat nu de Bebbenbek als De Vrouwengek op deze site: Volksverhalen Almanak in het project "Nederlandse gemeenten en hun sagen".
Hierbij voor jullie ook de Nederlandse versie.
Wie geïnteresseerd is in Nederlandse sagen en legenden moet echt eens op deze sagensite kijken. Zoek op www.beleven.org/sagen

Maar gek is dat... in het Achterhoeks heeft het net iets meer, maar dat zal wel zijn omdat het mijn moedertaal is.
Op 18-1-2010 op weblog 1 staat de Achterhoekse versie: De Bebbenbek van Gallée uit 1870

De Vrouwengek

Nog niet zo heel lang geleden woonde er op ’t Zelle, een beetje op Ruurlo aan, een man van een goeie 50 jaar, Maneveld. Hij had geen vrouw meer, z’n oudste dochter was al vijf jaar getrouwd en je zou toch zeggen dat zo’n man die al opa is zich geen gekkigheid meer op de hals zou halen. Dat zou je zeggen, ja, maar ’t was wel heel anders: die zelfde Maneveld was een meidengek.
Zondags, hij was ook diaken in de kerk, dan keek hij meer naar de meisjes dan dat hij luisterde. En als hij dan met de collectezak rond was geweest en het geld naar de consistoriekamer gebracht had, liet hij de deur op een kier staan en keek of hij de meisjes van het Zelle kon zien. Tenminste als de baron van het Zelle er niet was, daar had hij ontzag voor, want hij was maar een gewone arbeider.
‘Verdraaid knappe meisjes. Zoals die Hente er uit ziet, nee daar krijgt hij kippenvel van: zo’n zacht mondje, zo’n mooie kleur en altijd zo netjes gekleed. En dan een paar flinke armen… Maar Fenneke mag er ook zijn: eigenlijk is Hente wat aan de magere kant; Fenneke is wat steviger. Daar zou je nog aan kunnen denken als je nog eens wil trouwen. Dat met Hente moet maar bij wat malligheid blijven. Dit alles schoot onze Manus door z’n hoofd. En daarbij als de ene niet wil, kon hij het bij de andere proberen. Lelijk of oud ben ik nog niet… ik wed dat de meisjes nog best zin in me hebben.’
De beide meisjes hadden hem allang in de gaten, zo’n oude gek die af en toe al wat beverig is. Dan kennen jullie de Gelderse meisjes nog niet. Ze kunnen wel vijftig jonge kerels krijgen.
Maar wat ze ook zeiden, Manus zat maar steeds achter ze aan wanneer ze na de kerkdienst naar huis liepen en had het er maar over wie er allemaal in ondertrouw waren en dat hij zelf nog aardig fit was.
Fenneke zei: “Dan zul je het toch mooi vinden bij je dochter, die heeft al drie kinderen. Hoe gaat het met hen.” “Oh bedankt… wel goed”, zei Manus, maar hij wou er ook nog wel één van zichzelf hebben.
En Hente die wel van gekkigheid hield: “Ach Manus ik denk er net zo over, maar echte vrijers zijn er tegenwoordig niet zoveel “ Vanaf toen liep hij achter haar aan en vertelde steeds dat hij niet dronk, niet speelde en dat hij vooral van hard werken hield. Dan begon hij weer met andere malle praatjes en wilde haar kussen.
Het begon de meisjes zo te vervelen dat Hente aan Harmen de koetsier vertelde:”Die Maneveld wordt me zo lastig, hij wil maar steeds aan me zitten, die rare kerel. Kun jij ons niet helpen?”
Ik kan je vertellen dat die Harmen er schik in had. Hij mocht Hente graag. “Ik erger me allang aan die vent: hij loopt hier maar om het huis te lanterfanten. Die ouwe zeur zullen we eens flink te pakken nemen. Doe maar eens net of je hem helemaal ziet zitten.” Dat deed Hente.
En zo kwam het dat Manus wat later dacht: nu of nooit, en wilde haar al mee naar huis nemen.. Maar Hente stelde hem voor om als haar vriendin naar haar ouders in Ruurlo was de deur open te laten. Maar…”, zei ze “dan moet je me eerst beloven dat je met me zult trouwen.”
“Dacht je dan dat ik dat niet zou doen?”, had Manus in haar oor gefluisterd. Maar van binnen fluisterde de duivel hem in:”Zeg maar ja… later kun je altijd weer nee zeggen… wat kan jou dat schelen”
In de keuken besprak ze verder de tactiek met Harmen de koetsier en met Manus dat hij op hun uitgaansavond maar langs moest komen. En hij moest niet voor elf uur komen en dan kon hij niet gewoon door de deur naar binnen… meneer draait alles al om acht uur op slot. Nee, hij moest maar in de turfmand gaan zitten. Die zou ze wel neerlaten en dan kon hij zo door het dakvenster bij haar komen. Ze zou hem wel naar boven trekken.
Wat was onze Manus blij. Hij kon er al bijna niet van slapen… de smiecht. Onder het grasmaaien moest hij maar steeds op zijn horloge kijken. Het begon ook nog te onweren, maar hij redde het net op tijd om z’n nette kleren aan te trekken. -Nou moest Hente gewoon wel zeggen dat hij er knapper uitzag dan menig jonge kerel. - En toen ging hij op pad.
Daar achter het grote huis hing zowaar de mand. En of onze Maneveld er rap in zat! “Bun ie-j et?”, hoorde hij het lieve mondje van boven fluisteren. En daar ging onze Manus de hoogte in. Opeens ging het niet verder! Hij was al zo hoog dat hij haar in het schijnsel van de maan kon zien. Hij wou net gaan roepen, maar ze keek uit het raam en fluisterde:”O gut e gut… daar komt meneer aan! Hou je stil, Manus, straks haal ik je wel op!”
Maar van straks kwam niks en de volgende morgen hing Manus nog net zo in de mand. Al was hij nog zo’n beste diaken, nu kon hij het vloeken niet laten.
Maar het ergste kwam nog. Toen Hente met Fenneke en Harmen hem halverwege opgehaald hadden, waren ze naar bed gegaan. De volgende morgen had Harmen aan meneer gevraagd of die eens wilde komen kijken: hij had nu zo’n rare nachtvogel aan het huis hangen.
Toen meneer, mevrouw, Fenneke en Harmen beneden waren liet Hente de mand zakken en je kunt je indenken hoe raar meneer er van opkeek dat er in de mand geen vreemde vogel maar Maneveld uit de mand stapte.
Maneveld tierde en vloekte er wat af, maar meneer zei:” Ja ja Maneveld,
Zo gaat het een vrouwengek
als hij te veel met vrouwen gekt.

24-05-2010 om 19:59 geschreven door hetty  

De goede plek. Hier landde Louis Bleriot op 25 juli 1909 als eerste na een vlucht over het Kanaal.

Dit lijkt me de start te zien aan met beide draaiende vliegwielen. De helikopter is al in de lucht en de vliegers goed ingepakt, zoals het hoort en zeker nodig is, zijn er helemaal klaar voor. Op dìt moment hebben ze zo lang gewacht.

24-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

De plaggenhut voor jong gehuwden is nu in het museum van Ellert en Brammert in Schoonoord te zien.

We spraken elkaar niet zo vaak, maar we hadden veel raakvlakken. We komen beiden uit een boerenfamilie en zijn allebei het onderwijs in gegaan. Een tijdje terug sprak ik haar weer en we hadden het natuurlijk over die goede oude tijd. Zij had er niet alleen mooie herinneringen aan. Op school voelde ze zich een buitenbeentje omdat ze een boerendochter was. Ik kon me er niets bij voorstellen. Een boerendochter…? Is daar wat mis mee dan? Ze hadden er haar op de Mulo om uitgelachen.Een boerentrien vonden ze haar.
Ik heb overal bij in de klas gezeten van directeurs-, dokters-, advocaat- en domineeskinderen. En ik heb daar nooit zoveel van gemerkt. Er zaten ook middenstanders- en arbeiders-, chauffeurs- en onderwijzerskinderen in onze klas op het Baudartius. Er waren wel groepjes die met elkaar optrokken. Met Anneke van Zeyts klikte het bij mij helemaal en …inderdaad… zij kwam ook van een boerderij. Ik heb nooit iets negatiefs gehoord. Hadden ze ook niet moeten doen.
Een aantal jaren geleden nam Geert afscheid. Geert was een collega van het toen nog KDC, docent geschiedenis. Het werd een feest met zang en spel, maar ook met toespraken. Die van hem is me altijd bijgebleven. Hij vertelde dat hij de zoon van een veenarbeider was. Zijn ouders werkten beiden in het veen en hadden botje bij botje gelegd om hem te laten doorleren, want het veen was armoe en ellende. Wat je verdiende kon je weer uitgeven in het winkeltje van de veenbaas. De kinderen gingen meestal gewoon mee naar het veen. Het was een zwaar leven. Maar Geert leerde door en daar is hij zijn ouders altijd dankbaar voor gebleven. Zijn vader, hoewel hoogbejaard, leefde nog en zat vooraan op een ereplaats. Ik meen dat ik verschillende een traantje heb zien wegpinken.

23-05-2010 om 00:00 geschreven door hetty  

Ergens in het Oosterbos staat een bankje en dat is niet zomaar een bankje. Dit bankje is door de patiënten aan het huisartsenechtpaar Vermaas- Westerhof aangeboden toen ze na 30 jaar stopten met hun praktijk in Nieuw Dordrecht. Ze liepen graag met hun hond in dit bos en de wandelingen die daar voorzien zijn van paaltjes met een gekleurde top zijn schitterend. Maar een bankje op een strategische plek is dan een extraatje. In de 25 jaar dat we in Emmen wonen heb ik daar nog nooit gewandeld. Ja wel gefietst maar dan zie je alleen de omgeving van het fietspad als je van Barger Oosterveld richting Veenpark fietst.
Dit keer was ik bij Susan om haar tas met boeken te checken voor ze afgevoerd zouden worden naar de Kringloop. Ik heb er nog enkele uitstel kunnen verlenen. Lady Chatterley’s Lover, tja… in het engels… dat wel. Een boekje van Carry Slee voor Eva, een Garfield voor Robin en een paar oorlogsboeken voor Wim in onze caravan is bij elkaar toch een aardige oogst.
En toen, na ons gezamenlijke kopje, koffie stelde Susan een wandelingetje in het Oosterbos voor. Vanaf de parkeerplaats bij Nieuw Dordrecht begon de schitterende wandeling. Het is nog een deel dat hoogveen is met hier en daar wat moeras. De paden veren helemaal. En ja… onze stop was bij het bankje van Vermaas.

22-05-2010 om 08:16 geschreven door hetty