Wil je meer lezen over het nestje bordercolliepups en hun ontwikkeling de eerste 8 weken kijk dan eens op www.hettysite.nl weblog 1 vanaf 1 juni 2007. Het was zo mooi om mee te maken dat ik er een kinderboekje over schreef. Dit dierenprentenboekje is te koop. Scotty vertelt over wat hij beleefde vanaf het moment dat hij geboren werd tot hij zich op z'n gemak voelde bij z'n nieuwe baas. Meer informatie over "Ik ben Scotty" en hoe je het unieke boekje kunt bestellen, is op de website www.hettysite.nl te lezen onder het kopje Kinderboekjes. Welkom!
De pups van Tessa en Scott waren een geweldige ervaring!
Een paar pagina's uit het kattenprentenboekje IK BEN MONIEK. www.hettysite.nl
of de belevenissen van een Achterhoekse in Drenthe
07-10-2013
Wie goed doet...
Je hebt mensen en mensen. Je hebt mensen met een groot hart en ook mensen
met géén hart. Ik ken gelukkig meer van het eerste soort. Eén ervan is Gera, ons
nichtje dat bijna 25 jaar geleden naar Canada emigreerde met haar Fred en daar
een gezin en een goed bestaan opbouwden. Drie keer waren we er al, twee keer
samen met Henry en Tony en brachten de hele zomervakantie daar door. Ook Rick is
er al heel wat keren geweest en voelde zich thuis. Alles kon. Als je honger had
was dat je eigen schuld want de koelkast stond er ook voor jou. s Morgens was
er een gezamenlijk ontbijt en s avonds de warme maaltijd. We genoten van hun
gezin dat intussen al aan het uitvliegen is. Het bijzondere aan Gera is dat ook
alle dieren er welkom zijn. Is er een hond van een knecht die niet goed meer
thuis kan zijn? Bij hen is hij welkom. Het bleek een zij die ook na een week of
wat onverwacht de familie verraste met puppies. Allemaal geen probleem. Hun
eerste hondje was Face. Ik meen dat die nog gered is door een dierenarts na een
grote verwonding. Face emigreerde mee naar Canada en was de lieveling van
beiden. Gera had er een speciale band mee. Later kregen ze honden die altijd
buiten waren en weer eens eentje die binnen kon. Nadat we in 2010 met Ben en
Niesje daar de puppies van de hond van hun knecht nog bewonderd hadden, bleek er
iets later weer een hond liefdevol opgenomen te zijn. Daar bleek Gera dezelfde
band mee te hebben als met hun eerste hondje Face. Die bleek nu overleden te
zijn Gera meldde het op Facebook en wat een medeleven kreeg ze. Wie goed doet
goed ontmoet.
Ik ging niet alleen voor pup Wiesje naar de
Achterhoek, maar wanneer er een nichtje juist op jouw verjaardag gaat bevallen
en tussen de weeën door je nog kan feliciteren met je verjaardag , en diezelfde
dag nog een prachtige dochter krijgt moet je die toch gaan zien en bewonderen.
Dat stond de dag erop gepland en samen met Diny gaan wij, de nieuwbakken tantes,
iets uitzoeken in de mooie Hanzestad Zutphen met zn mooie oude gebouwen en de
poorten en muren die nog overgebleven zijn uit de Spaanse tijd. Hier fietste ik
vroeger met de grote groep medeleerlingen uit Vorden langs naar het Baudartius
lyceum. Toen had je nog niet zo door hoe bijzonder al die oude panden en
overblijfselen waren. Ze zijn intussen ook mooi gerestaureerd. We zoeken een
leuk stoer jurkje uit met een bijpassend broekje en sokjes voor de kleine
Mirthe. s Middags gaan we naar Lochem op kraambezoek bij nichtje Yvonne. Nu is
ze nog vrij vanwege haar zwangerschapsverlof. Papa Jorrit is natuurlijk naar zn
werk. Maar terwijl wij net binnen zijn komen de nieuwbakken opa Henk en oma
Anneke ook langs waaien. Het wordt een leuk middagje. We bewonderen het
prachtige kindje, dat zo rustig is en de fles bij Diny op schoot naar binnen
werkt. Ze gaat van de ene arm in de andere. Das noe echt kraomschudden,
zou je vroeger gezegd hebben. Zo beginnen de nazaten van de familie Eggink zich
uit te breiden. Binnenkort verwachten ook Jaap en Mirjam hun tweede baby en
worden Ben en Diny voor de vierde keer opa en oma. We gaan nog even kijken
of nicht Ineke thuis is, ze woont vlakbij Yvonne en Jorrit, maar jammer, de
vogel is gevlogen. Ik had beter kunnen bellen, ik weet het Ineke. Volgende keer
beter.
'Hier daarheen !
Mevrou-ouw..!' Een paar heren op een bankje, lekker uit de wind op het station
van Deventer maken grote gebaren naar mij. Ik had intussen al twee knoppen
geprobeerd in te drukken om de deuren van de trein te openen. Maar er gebeurde
niets. Ineens zie ik de wuivende heren en een heel eind verder laat een
conducteur andere reizigers die net als ik uit de trein met vertraging kwamen,
instappen. En weg is ie .... de trein. Even later hoor ik van de mannen dat
alleen die ene deur nog open was omdat de trein richting Zutphen en verder naar
Roosendaal al op vertrekken stond. Ik laat me bij de heren op het bankje
vallen. Je moet er soms wat voor over hebben om vanuit Emmen in de Achterhoek te
komen. Vanwege een brand in een locomotief was de trein van Zwolle naar Deventer
uitgevallen en zou pas om elf uur s avonds weer rijden. Het alternatief was een
reis via Marienberg/ Almelo/ Deventer/ Zutphen. In Almelo had de internationale
trein richting Deventer/ Amsterdam al 10 minuten vertraging. Maar door een
sprintje te trekken zouden we het net kunnen redden door de goede communicatie
tussen de conducteurs. Maar ja toen liep ik naar het verkeerde treinstel. Ik
heb intussen wel een genoeglijk half uurtje doorgebracht op dat bankje met de
twee doorgewinterde treinspotters. De ene heette Jeroen en de andere was een
tweelingbroer van Jan Kruis, de tekenaar. Zo leek hij er op. Ze brachten heel
wat uurtjes per week door met het spotten van vooral goederentreinen en ik kreeg
een spoedcursus treinspotten. Alle treinen in Europa kennen ze intussen en
volgens hen gaan de Zwitserse met de eer strijken. Diny staat me al op te
wachten bij het station en eenmaal thuis hoor ik dat de trein vanuit Zwolle al
sinds vijf uur weer reed. Tja .. Ik maak kennis met de nieuwste aanwinst:
Wiesje en het is inderdaad een aandoenlijk leuk hondje. Na wat drukte en
spektakel nestelt hij zich naast Diny op de bank en beweegt de hele avond niet
meer.
De Dode Zee rollen zijn een verhaal apart. De klimaatbeheersing van dat
gedeelte in het Drents Museum, streng beveiligd, wordt zelfs vanuit Jeruzalem in
de gaten gehouden. Het is er donker, er mag niet gefotografeerd en er mag maar
een beperkt aantal mensen tegelijk in om de stukjes tekst op leer te kunnen
zien. Je ziet er dan ook niet veel van maar het is meer het idee dat deze
boekrollen of wat ervan over is daar een paar duizend jaar in de grotten bij
Qumran bij de Dode Zee verstopt zijn geweest. Een herdersjongen, Mohammed Ahmed
el- Hamid, gooide in 1948 een steentje een grot in en hoorde een brekend geluid.
Toen hij op onderzoek uit ging vond hij een kruik met een boekrol erin verstopt
en later nog meerdere die hij verpatste voor een paar ponden aan een
verzamelaar. Later werden zelfs stukjes van boekrollen verkocht, dat leverde
meer op. De inhoud blijkt zelfs uit de tijd van Jesaja te komen al is er maar
een gedeelte van Bijbelse inhoud. Het vertelt veel over de tijd waarin de mensen
toen leefden. Er is pas een klein deel van de gevonden boekrollen ontcijferd en
er wordt nog steeds op gestudeerd. De rollen zijn net op tijd verstopt voor de
Romeinen Jeruzalem en meerdere plekken met de grond gelijk maakten en de Joden
zich over de hele wereld zouden gaan verspreiden. Ik moet zeggen dat er een
mooi geheel van de expositie is gemaakt, interessant voor iedereen die maar
enigszins in historie of Bijbelse achtergrond geïnteresseerd is. Wij gingen
er met een groep van onze kerk met autos heen en zo ontmoet je elkaar eens op
een andere manier. Er reed een oudere dame met ons mee, Ina van 85 jaar, die nog
volop in het leven staat, elke morgen met Nederland in Beweging meedoet en het
hele land doorrijdt met haar auto naar familie en vrienden. Daar neem ik mijn
petje voor af. Vorig jaar voor de Kerst was haar dochter op bezoek en wilde ze
toch ook naar een kerstmarkt in de Bargeres. Daar had die dochter ook wel zin
in, maar zei dat haar passagiersstoel nat was door een omgevallen flesje water.
Natuurlijk reed 85 jarige Ina toen. Ze kwamen terug en dochter maakte de
opmerking: Ma.. je rijdt als een jonge meid, waarop moeder Ina zei: Je had
helemaal geen natte stoel in je auto, je wou alleen eens kijken of je moeder al
een gevaar op de weg is. Eenmaal terug in Emmen zetten we haar bij haar auto af
en reed ze voor ons uit naar haar huis. Inderdaad... als een jonge
meid!
Ik moet zeggen dat onze kerk, de PKN Emmen Oost ( Prot. Kerk Nederland) best actief is om mensen te
betrekken bij het gemeente zijn. Voor de kinderen is er een praatje vooraf en
een eigen dienst met knutselen in een aparte ruimte. Afgelopen zondag mochten ze
de rijen door om hun gekleurde duifjes te laten zien en kregen zelfs een
applaus. Ook het liturgisch bloemschikken krijgt alle aandacht. De dienst Leren
Vieren stond in het teken van de vrede en het bloemarrangement ook. De
verschillende vaasjes, beplakt met krantenartikelen over Syrië en andere plekken
waar het steeds maar oorlog is, stonden voor de wereldgodsdiensten. Ze waren
gevuld met verschillende bloemen die weer de verscheidenheid aan mensen
voorstelde. Mensen die door leeftijd of handicap niet naar de kerk kunnen
komen worden door een aantal anderen trouw gehaald en gebracht. Een deel van
de Dode Zee rollen die in Qumran gevonden zijn, bevinden zich op dit moment in
het Drents Museum in Assen. Aan dit unieke gebeuren wordt ook aandacht besteed.
Deze week kregen we een lezing hierover door dhr Bloemberg die zich hierin
gespecialiseerd heeft. Het bleek erg interessant. Morgen gaan we met een grote
groep naar Assen. Na de kerkdienst eten we ons broodje en krijgen een kop soep
en daarna gaan we met eigen autos die kant op. Wie geen vervoer heeft kan
meerijden. Binnenkort is er een gemeentezondag waarbij er voor de kerkdienst
al een gezamenlijk ontbijt is en erna een heel programma in elkaar gezet is om
oud en jong een mooie middag te bezorgen. Dat geeft een band. Wij zullen er niet
bij zijn. Niesjes verjaardag krijgt prioriteit.
Ineens is Storm puppy af, tenminste zo lijkt het. Hij is al net zo groot als
Queeny, alleen zie je wel het verschil in leeftijd. Queeny is met haar 6 jaar
veel rustiger. Hij heeft nu ook zijn volwassen vacht, echt mooi geworden, met
lang haar en een mooie staart. Storm rent er wat af rondom huis en erf. Hij
heeft al heel wat speelgoedberen versleten en we houden het nu bij een speciale
ring die niet kapot kan en die je tenminste terug kunt vinden als je er mee
gooit. Er liggen intussen al heel wat ballen verstopt in de struiken. Storm is
qua gedrag ook een echte reu, een baasje. Hij kan er niet best tegen dat je een
andere hond aanhaalt, hij gaat ogenblikkelijk zijn knuffel bij je halen en duwt
de andere gewoon aan de kant. Alleen bij Queeny lukt dat niet, die heeft haar
recht op knuffelen al eerder veroverd. Wel bijzonder is het dat hij met kat Suze
speelt. Hij neemt haar kop zelfs af en toe voorzichtig in de bek en Suze haalt
steeds quasi naar hem uit. Maar het blijkt toch maar weer: een hond is je
beste vriend op één na dan.
De natuur laat zich niet dwingen, niet door mij in elk geval. Wanneer
planten niet bij je grondsoort passen of te veel in de schaduw of juist in de
zon staan wat ze nou net niet willen, wordt het niets. Je kunt de grond wat
veranderen door er turf bij te doen of meststoffen, maar je kunt ook de
beplanting aan de plaats aanpassen. Ik ben gek op kerstrozen, Helleborussen. Aan
de ene kant van het pad willen ze wel en aan de andere kant niet. De oeverrand
van de vijver stond eerst vol met aardig wat verschillende soorten planten. Nu
zijn er nog drie van over, de gele lis in overvloed, watermunt en dotters. De
waterlobelia met zn mooie rode bloemen miste ik al gauw en af en toe doe ik
weer een poging met nieuwe. Wat er uit zichzelf bij kwam staan was de
vrouwenmantel. Dat is wel zon gemakkelijke plant. Droog of nat, zon of schaduw,
het maakt haar niets uit en het blad met de dauwdruppels s morgens kan ik wel
waarderen: sterke dame! Nu hebben we van Rob een stel kippen, Barnevelders,
gekregen. Er waren er een paar bij die niet door de rest geaccepteerd werden en
één was al snel verdwenen. Net die ene kreeg dat stel kuikens toen we op
vakantie waren. Waarschijnlijk zat die ergens in de bosjes te broeden. Ze deed
haar best bij de verzorging van haar kroost. Toen we thuis kwamen waren er nog
zes. De kuikens worden groter en gaan nu alleen op stap, kruipen door een
openingetje in de deur van de ren. Pas s middags laten we de rest van de kippen
los lopen, we hopen dat ze eerst een ei leggen. Nu heeft de kloek bedacht om s
nachts boven in een laurier te gaan zitten, buiten de ren. Ze kloekt haar
kinderen mee naar boven, maar eentje komt niet verder dan de lage cotoneaster.
Dat is me s avonds een spektakel. De kleine roept en moeder antwoordt, maar het
lukt nog niet om langs de takken van de laurier hoger te gaan. Als je je er mee
gaat bemoeien vliegt die kloek je aan. Dus laten we het maar gebeuren. Als het
donker is, is het ineens stil. Loeder loopt er met opgestreken staart langs maar
die heeft liever muizen, elke dag ligt er een bij de deur.
Rien in de speciale broek, ooit door Gera gescoord in een 2e hands
winkeltje in Innisfail en door Rick meegebracht, deed het grote werk.
Het
was een hele klus het schoonmaken van de vijver. Dat mocht ook wel eens
gebeuren na 16 jaar. Wim had wel zorgvuldig elke herfst s morgens de bladeren
van het oppervlak van het water gevist, maar de vijver oogde de laatste jaren
niet meer naar wens. Gelukkig hebben we hovenier Rien Middelburg die ons met
deze klus hielp. Wim had de dag ervoor al een deel van het water weggepompt. Er
kwam heel wat troep uit èn ook vrouwtje Tureluur die twee jaar geleden in de
vijver was gevallen. Nu staat ze weer trots te wezen op de vlonder naast haar
Piggelmee. Op een gegeven moment zag Rien dat de vissen het wat benauwd
kregen en heb ik samen met Wim de helft van de vissen gevangen met een net en in
grote bakken water gezet. De vier goudvisjes en 4 goudwindes van het eerste uur
hebben zich enorm vermenigvuldigd. We laten dan ook de natuur zijn gang maar
gaan. Wanneer de grote visser langs komt, zoals die door Bernd Schulte genoemd
wordt, mag hij er best wel eentje pakken. We hebben die escapades al eens
gevolgd door heel stil in de kamer te zitten en te bekijken hoe die reiger er
stukje bij beetje op af komt en dan al overvliegend er eentje uit het water
pikt. Maar bij elke beweging in of om het huis is hij al weer weg. Buurman
Alle heeft wat jaren terug ook zijn wat kleinere vijver schoongemaakt en had de
vissen apart in een grote bak gezet. Ze gingen even weg naar de Welkoop om iets
te halen voor de vissen en de andere dieren. Toen ze terug kwamen waren de
kleinere vissen opgevreten en de grote jongens, de koi's, doorboord. Bij ons
kreeg de 'grote visser' nu geen kans, we waren gewaarschuwd. Nu is de vijver
weer gevuld, de vissen zijn teruggezet en hebben het spektakel
overleefd.
En heb je ze alledrie even bij elkaar, dan is het tijd voor een
foto....
Mijn verjaardag..? Nee hoor die sla ik gewoon over . Vorig
jaar waren wij in de USA en konden er niet zijn, maar we hadden we een soort
Amerikaanse party voor hem bedacht, iedereen nam zelf zijn drankje mee. Maar dit
keer had Rick er gewoon geen zin in. Het was trouwens het weekend dat hij deze
kant op zou komen, eerst naar buurvrouw Wielens en daarna tegen etenstijd bij
ons. Meestal gaat hij dan tegen kwart voor negen nog naar Jans en Geesje. Nu
had ik dus de andere jongens gevraagd om bij ons te komen eten en op die manier
toch zijn verjaardag te kunnen memoreren. Dat deden ze dus, Gerhard met Judith
en Mark met Jennifer. Je had Rick eens moeten zien kijken. Het werd een gezellig
etentje met een hapje en een drankje tussendoor. Toen hij na zijn kort maar
krachtig feestje tegen 9 uur wegging naar Jans en Geesje met een dik stuk
slagroomtaart, was er een lach op zijn gezicht en gaf hij toe dat de verrassing
compleet was. Zo wil hij wel jarig zijn. De cadeautjes brengen we hem zo na:
bier in alle soorten en lijstjes voor zijn vakantiekiekjes. Wij bestelden bij de
Hema een fotoboek over onze belevenissen samen in Schotland. Je moet er wel
vier dagen op wachten, meldde ik. Vier dagen???? Dat was voor mij het teken
dat hij dit een grandioos idee vond.
Vandaag is het 46 jaar geleden dat deze jongeman werd geboren. Het was 21
september 1967. We woonden toen in Aalten nadat Wim gestopt was met zijn werk
als scheepswerktuigkundige en was begonnen als monteur van eiersorteer- en
inpakmachines bij Staalkat in Aalten. Nee dat met die eieren is niks geworden.
Machines bouwen was geen probleem, maar er moest ook gerepareerd worden. 'Heb je
wel eens een rot ei geroken', vroeg Wim later nog wel eens. 'Nou die lagen er
onder die kapotte machines en als je er tegen aan stootte, begon alles te
bewegen...'. Daarna lonkte Stork in Hengelo en de Kwaliteitsdienst bleek voor
hem een beter alternatief. De plek waar Rick geboren werd hebben we naderhand
nog wel eens opgezocht. Rick... van harte gefeliciteerd en wie weet gaan we
nog eens samen wat leuks ondernemen.
Wij zijn er even niet! Wie nieuwsgierig is naar waar ik zolang uithang kan kijken op www.hettysite.nl weblog 1 of aan de linkerkant van het blog hettysite aanklikken. Het ga jullie allemaal goed! Tot een volgende keer
Eigenlijk bunne wij
hartstikke gek, moj es kieken hier hebbe wij toch ok vakansie. We zitten met
onze koffie bij de wei en zien de horden fietsers over de Bargerweg voorbij
komen. Drenthe is ìn! Ieder jaar nemen we ons voor dat we de volgende
vakantie in eigen land gaan doorbrengen, maar daar is toch weinig van terecht
gekomen. Vorig jaar zijn we na onze week Israël met Ben en Diny toch ook in juni
een paar weken naar Frankrijk afgezakt met Ben en Riet terwijl Ben no 3 met zijn
Niesje op ons onderkomen met inhoud pasten. Daarna kwam de geweldige ervaring
van onze familievakantie in de USA, aangevuld met een paar dagen aan de Rijn met
Ben en Niesje. Het enige Nederland dat we bezochten was de camping van Johan en
Joke. Dit jaar is van het hetzelfde laken een pak. De Algarve in januari, de
Rijn in juli met Dick en Anda en nu dan .Schotland met Rick. Nu we de
caravan al aardig gepakt hebben, hebben we opnieuw bedacht om het volgend jaar
eens anders aan te pakken. We gaan door Nederland trekken mèt Storm. En daarna
verkopen we de caravan. Het klinkt bijna als vloeken in de kerk. En wat dan? Och
we vinden wel wat op hotelveiling.nl of we huren hier en daar wat . of niet
natuurlijk. Zo brainstormen we wel eens. En dan ineens kijken we naar We zijn
er bijna, over een groep kampeerders van de ANWB die door Oost Europa trekt.
Meteen komen de herinneringen aan onze fantastische Nieuw Zeelandreis weer
boven. Misschien houden we die caravan toch nog maar even . Nee Oost Europa
trekt ons niet, maar er zijn nog meer bestemmingen in Europa. Er zit toch een
soort nieuwsgierigheid in ons om meer te willen zien dan onze achtertuin.
Heel Nederland is onder de indruk bij het overlijden van onze Prins Friso en
leeft mee. In bijna iedere familie komt dit soort verdriet voor en daarom kun je
je goed inleven in wat de Koninklijke familie moet meemaken. Koningen, prinsen,
gewone mensen, in dit leven ben je allemaal gelijk. Wims vader overleed toen
hij 46 was, veel te jong, net als drie van zijn broers. Tante Dina was pas 24 en
onze vader Hendrik Jan was 35 toen hij dat motorongeluk kreeg en aan de gevolgen
overleed. De verhalen over het verdriet kennen we als geen ander. En al was ik
me bij dat overlijden van Hendrik Jan niet bewust wat het inhield, ik had geen
papa meer, dat wist ik al snel. Wanneer ik wat later bij mama in bed mocht
slapen, huilde ze vaak. Ik zei dan zoiets van: Niet huulen, mama.., niet huuln.
Ik bun der toch Als enig antwoord kreeg ik dan: Och kind iej liekt zo op oew
vader. Toen Diny en ik vier jaar later bij vader Hein op de knie gezet
werden in het keukentje van de Haar en ik dat ene trekje aan zijn sigaret mocht
nemen zei mama: Dit is oew nieje papa. En zo was het. Het was een goeie
papa en op De Boomgaard hebben we een goede tijd gehad, maar toch .wanneer er
wel eens, volgens mij om niks, gestraft werd, dacht ik vaak: Dat zol mien
eigen papa nooit zo edaon hebbn. Gek is dat . of toch niet En telkens
wanneer er iemand veel te jong overlijdt komt dat gevoel van eenzaamheid en die
rare knoop in mijn maag weer terug. En rouw ik mee met hen die
achterblijven.
Mag hij ook mee? Rob komt met zijn auto met aanhanger de lammeren
ophalen. Simon helpt hem mee. Hij heeft de auto dichtbij de stal kunnen
neerzetten en hoeft hij telkens maar een klein stukje met de ram tussen de benen
af te leggen. Dan krijgen ze nog een vitaminepreparaat toegediend. En nu komt
hij met het bruine flessenlam aan. Het is degene die nog steeds op me af komt en
aan mijn vingers wil zuigen, net alsof ik er met fles en speen aan kom. Ja
hoor, die mag ook mee. Hij kent me nog steeds en even mag ik hem nog aaien.
Rob denkt dat ik maar moeilijk afstand kan doen van de lammeren, maar ik heb
al zo vaak afstand gedaan van dieren. Het went nooit helemaal. Maar dit keer
gaan ze allemaal naar een nieuwe plek. Zijn lammeren zijn mooi, Rob is erg
tevreden. Een leuke bijkomstigheid is dat een aantal van zijn jonge rammen naar
een kudde Schoonebekers in Zuid Limburg gaat. Die zochten nieuw bloed voor hun
kudde. Voor ons is het mooi op tijd, want zondag is het zover. Schotland
wordt dan ons doel. We vertrekken vanuit IJmuiden. Rick heeft er ook zin in.
Vandaag was zijn laatste werkdag en heeft nog een paar dagen om zich voor te
bereiden. We hebben hem al ingelicht dat hij wel een paar keer vroeg uit bed
moet. In elk geval de eerste ochtend als we in Newcastle aankomen. Het zou
jammer zijn als hij het uitgebreide ontbijt zou missen. En als we opbreken op
een camping moet dat ook niet te laat. Hij weet ervan. 'Geen probleem', zegt hij:
Ik heb een wandelende wekker. En dat is dan weer zon cryptische omschrijving
waar hij octrooi op heeft.
Aan het eind van de middag is het zover. De bevolking in de wei wordt
aardig uitgedund. Alle elf lammeren gaan weg. Rob had dit jaar weinig geluk bij
de verdeling, het waren bij ons 9 rammen en 2 ooien en bij de rest van zijn
ooien waren het ook overwegend rammen. Ze zijn nu zo gegroeid dat je vanaf een
afstand heel goed moet kijken wat de volwassen ooien zijn en wat lammeren. Ze
zijn even groot. Alleen de ooien zijn geschoren. Rob is bijzonder ingenomen
met de drieling,ook rammen. Hun moeder lag dood en wij hebben ze met de fles
verder grootgebracht. Als Rob nu naar ze kijkt beginnen zijn ogen te glimmen,
want ze schijnen perfect te zijn in hun soort. Vandaag worden ze dus gespeend,
de flessenlammeren waren dat al, maar de andere zes zie je iedere keer nog onder
de moeder duiken, zo groot als ze zijn. De jonge rammen zullen allemaal samen
naar een natuurterrein gaan en de ooien naar nog een andere plek. De volwassen
ooien blijven nog tot oktober. Dan gaan die ook weg om met een speciaal
uitgezochte en goedgekeurde ram ergens bij een boer of een ander terrein te
bivakkeren tot begin maart. Het zal rustig worden hier.
Gistermiddag hebben we afscheid genomen
van ons logeermeisje Agnes. Drie en een half jaar kwam ze elke maand een weekend
bij ons. Haar ouders kregen zo de kans om een weekend bij te tanken wanneer hun
drie kinderen, allemaal met een speciale handicap, naar hun logeergezin waren.
Indertijd deed de Stichting MEE een oproep op de radio voor nieuwe
logeergezinnen. Daar reageerden wij op en werd er nauwkeurig gekeken welk kind
in welk gezin zou kunnen passen. We hebben veel leuke dingen gedaan,
geschilderd, gebakken, bloemstukken gemaakt, geshopt met na die tijd koffie met
appeltaart. Ze vond het hier prima, speelde met de honden en borstelde de
ponys. Heel trouw ging ze mee naar de kerk. Ze vond het zingen altijd erg mooi
en deed overal aan mee. Vaak vroegen mensen of het een kleindochter van me was.
Agnes is nu 16 en is toe aan een nieuwe uitdaging. Vanaf september gaat ze elke
maand een weekend naar een zorgboerderij met manege waar ze met meer meisjes
logeert. Vanmiddag kwam ze met vader Yke voor een officieel afscheid en we
dronken koffie met een lekker stuk kwarktaart. Agnes gaat straks naar de
Praktijkschool hier vlakbij. Het werd dus niet een echt afscheid, want ze stuurt
ons straks haar lesrooster en kan ze af en toe even aan komen. Voor ons is het
wel de afsluiting van een bijzondere periode. We hadden hier de mogelijkheid om
haar op te vangen en het heeft ons goed gedaan.
Het werd tijd om de caravan op te halen van Camping De Boomgaard. Er is te
weinig van gekomen om er vaker te kunnen zijn. We laten ons huis niet graag
alleen zonder oppas in huis. En het is net of de roofdieren het weten wanneer we
er niet zijn en er ook geen honden op het erf lopen. Telkens sneuvelt er een
kip. De laatste keer was het de haan die voor de ren van emotie of een
hartverlamming in elkaar was gezakt. Het kon wel eens een steenmarter zijn die
hem opgejaagd heeft want hij had geen veren meer in de staart. Maar nu staat
de caravan te wachten tot we hem gaan inpakken. We hebben nog een weekje. Dan
komen Ben en Niesje hier de boel overnemen. Er is ook voor ons verblijf in
Schotland wat te regelen want als we in augustus in Edinburgh een plaatsje op
een camping willen kun je dat het beste even reserveren, net als een camping
gedurende bank holiday, het eerste weekend in september. Ook de tickets voor de
Military Tattoo hebben we al binnen. Het laatste wat we geregeld hebben zijn
plaatsen in de Jacobite train, een stoomtrein die van Fort William naar Mallaig
rijdt, een prachtig stukje natuur. Dat leek ons altijd al wel wat maar nu Rick
met ons meegaat willen we hem dat ook laten meemaken. Hij mag straks niet kunnen
zeggen dat hij een saaie vakantie heeft gehad met zn ouwelui.
Ieje ok altied met oew knokfilms. We liggen in bed en ik moet even mn
frustraties uiten over onze zo verschillende interesses wat betreft tv
programmas. Ik had net Hello Goodbye gekeken en aan het eind van de avond
Knevel. Wim had zich teruggetrokken in de achterkamer bij de kleine tv èn voor
de gelegenheid met een glaasje van de Famous Grouse onder handbereik. Hoe
kom ie der bij knokfilms . Nou ja wild west dan of misdaad maor altied
valt der dooien. Welnee ik hoeve noe een keer niet altied documentaires
te zien of van die praotprogrammas. Hoe nuum iej dat dan met al die
schieterieje en al dat bloed? 'Ie weet toch dat et niet echt is, tomatensap
en zo Nou ik vin et tien keer niks. 'En ik holle gewoon van iets met
spanning. ..spionage en zo. Dan geet der ene vandeur met een atoombom onder den
arm en die gaot ze dan te pakken zeen te kriegen. Ineens zie ik het voor me
en ik begin zo te lachen dat het hele bed ervan begint te schudden. Wat heb
ie noe dan weer? Ik zie et veur mien dee kearl met die atoombom onder den
arm en al dee luu der achteran. Nou dat is ander niet um te lachen. Dat
gebeurt in werkelijkheid ok. Maar ik kan niet stoppen en het duurt even
voordat de rust is weergekeerd. Maar ik heb er goed op geslapen.
Nichtje Suze en haar vriendin bij Kladdegat, afgelopen jaar op de brug aan
de Dorpsweg. Hij ligt veilig aan de ketting. Het beeld werd gemaakt door Jan
Erik Barendsen in 1993.
Zoals wij vroeger in Linde de Bollebak hadden
waarmee je bang gemaakt kon worden, hadden ze in Hattem Kladdegat. Het was een
soort hondachtig beest. Ik denk ook dat die misschien dezelfde functie had. De
bollebak, een soort watergeest, huisde voornamelijk in gevaarlijke kolken of
beekjes en opoe hield ons op die manier bij de gevaarlijke laoke
weg. Kladdegat was meer het Hattemer spook. Het hondachtige wezen huisde in
de donkere tunnels onder de stadsmuren aan de Adelaarshoek, inderdaad, in het
Spookhuys. De Hattemers rilden als ze s nachts het naargeestig gehuil en het
gerammel van kettingen meenden te horen. De spookhond was zo levensecht dat
ze het s avonds laat niet waagden om zich in donkere hoekjes rondom de
stadsmuur te begeven. Tot in de 20ste eeuw bestond er nog een heilig ontzag voor
Kladdegat, waarvan opvoeders dankbaar gebruik van maakten: Pas maar op, anders
komt Kladdegat je halen.
Angst. Aan de ketting, de ogen vol
vuur. Vastgeketend aan Hattems muur Met een boog er omheen, anders doet
hij u wat! Waakt u voor spookhond 'Kladdegat'.
Ieje ok altied met oew knokfilms. We liggen in bed en ik moet even mn
frustraties uiten over onze zo verschillende interesses wat betreft tv
programmas. Ik had net Hello Goodbye gekeken en aan het eind van de avond
Knevel. Wim had zich teruggetrokken in de achterkamer bij de kleine tv èn voor
de gelegenheid met een glaasje van de Famous Grouse onder handbereik.
![pic1376652984[1].jpg](http://blogimages.seniorennet.be/hetty1943/attach/76535.jpg){kind=link}